Ons Vakantiehuisje

Ik zal mij even voorstellen, ik ben Carla, vijfendertig jaar en woon samen met Jaap.
We hebben beide een vrij drukke baan, maar gelukkig nemen we van tijd tot tijd even vrij om te relaxen.
We bezitten een vakantiehuisje op een klein vakantiepark dat eigenlijk meer op een camping lijkt, voorzieningen zijn er bijna niet. In de nabije omgeving van bossen is het een heerlijk rustpunt om even bij te komen.

In heb besloten om het komende weekend naar ons huisje te gaan. Ik neem wel wat werk mee, maar daar kan ik dan rustig in mijn eigen tempo aan gaan werken.
Ik doe wat boodschappen die ik daar nodig heb en neem met een “tot zondag” afscheid van Jaap. Een uurtje later rij ik het park op en parkeer de auto naast het huisje. Ik laad mijn spullen uit en zet die alvast bij de voordeur neer.
Dan pak ik de sleutel en wil de deur open maken. Tot mijn verrassing zit de deur niet op slot. “Hebben we die vergeten op slot te doen?” schiet het door mij heen. Kan natuurlijk en normaal gesproken is dat ook geen ramp, er komt hier bijna nooit iemand, behalve dan de bewoners van andere huisjes.
Ik zet mijn tassen in de gang en open de deur van de kamer. Ik schrik mij te pletter als ik een man op de bank zie zitten.
“Niet schrikken” hoor ik, “ik doe je niks.” De man gaat staan en steekt mij een hand toe en automatisch neem ik die aan. “Ik ben Jan” zegt hij.
Ik blijf als versteend staan en moet op adem komen. “Wat doet u hier” breng ik uit.
“Ik heb op je huisje gepast” hoor ik, “de deur was niet op slot.” “Ik snap het niet” breng ik nog beduusd uit.
“Ik help je wel even, dan vertel ik je alles” zegt Jan. Hij pakt de boodschappen en begint deze op te ruimen alsof hij hier thuis is.
“Ga maar zitten” nodigt hij mij uit, “ik schenk wel even een glaasje in tegen de schrik.”
Ik neem plaats aan de tafel en hij pakt een fles wijn en glazen en schenkt in. Dan vertelt Jan: “Vorige week was ik hier toevallig, ik wilde bij het kanaal gaan vissen. Ik zag licht branden en wilde vragen om wat water. Ik merkte dat je deur open was. Je bent de laatste keer zeker overhaast vetrokken. Er zal hier niet veel gebeuren, maar toch. Ik besloot hier te blijven om op te passen.”
Ik heb nu de gelegenheid om Jan wat beter te bekijken. Hij zal een jaar of veertig zijn en ziet er verzorgd uit. Ik weet niet wat ik er van moet denken. Het lijkt er inderdaad op dat hij goed op de spullen heeft gepast.
“Heb je dan zelf geen thuis?” vraag ik. “Jawel, maar ik woon alleen, het maakt mij niet veel uit waar ik verblijf. Ik zit al enige tijd zonder werk, dus als je een baantje voor mij hebt.”
Hij heft zijn glas en proost naar mij. Ik moet deze informatie even verwerken. Inderdaad de laatste keer waren Jaap en ik hier samen, toen werd Jaap opgeroepen en moest overhaast terug naar zijn werk. Het zal dus wel onze eigen slordigheid zijn geweest.
“Nou bedankt dan dat je er goed op gepast hebt” antwoord ik hem. “Graag gedaan” antwoordt Jan en heft nog een keer het glas naar mij.
“Ik heb trouwens al boodschappen gedaan voor het diner” gaat hij verder, “zal ik koken of doe jij dat?’’ “We kunnen het samen doen” opper ik. “Goed” antwoordt Jan, dan drinken we eerst ons glas even leeg.”
Ik moet nu wel een beetje lachen om de situatie, hij gedraagt zich of hij hier thuis hoort. Hij komt trouwens niet onplezierig over.
Even later gaan we aan de slag. Hij heeft aardappelen en groente ingekocht. De voorbereidingen zijn zo gedaan en dan stel ik voor nog een glas te nemen. Jan schenkt in en we gaan op de bank zitten.
Jan vertelt iets over zijn leven en dan ik wat over mijzelf. Hij is nog alleen en woont in een huurhuis in het nabijgelegen dorp.
Tijdens het eten zetten we de gesprekken voort en het wordt zelfs heel gezellig. Als vanzelfsprekend wassen we daarna samen af.
Ondertussen is het weer slechter geworden. Het is hard begonnen te waaien en de regen klettert soms tegen de ramen. Echt herfstweer.
“Vind je het goed dat ik even wacht om naar mijn huis te gaan?” vraagt Jan, “ik heb geen regenkleding bij mij en ik zal ook van de fiets afwaaien.” “Nee, wacht nog maar even, het is geen weer” antwoord ik hem, “we kunnen wel wat TV gaan kijken.”
Ik zet de televisie aan en we gaan weer op de bank zitten. Het journaal voorspelt voor de komende nacht slecht weer.
Jan draait zich naar mij toe. “Kan ik vannacht hier blijven slapen? Het is geen doen met dit hondenweer.” “Je kunt in de logeerkamer” antwoord ik hem. “Weet jij wel wat daar allemaal staat?” vraagt hij mij. Dan realiseer ik mij dat Jan en ik het huisje willen opknappen. We zijn beide niet erg handig, maar de meeste spullen hebben we al gekocht en o.a. op het logeerbed neergezet.
“Ik heb de hele week in jouw bed geslapen” zegt Jan, “sorry, maar ik wist niet dat jij zou komen, anders had ik het bed wel even verschoond.”
“Help mij dan eerst maar even met het bed verschonen” zeg ik, “dan zien we straks wel weer.”
Zo gezegd, zo gedaan. Ik pak nieuwe lakens en Jan haalt de oude er af. Beide aan een zijde van het bed, is het in een oogwenk klaar.
We kijken elkaar even aan en we weten beide wat we bedoelen. “Handjes thuis?” vraag ik. “Handjes thuis” antwoordt Jan.
De rest van de avond brengen we in de kamer door, genietend van een glas wijn.
Als we naar bed gaan is het even een ongemakkelijk moment. Ik kleed mij uit in de badkamer en doe mijn nachtjapon aan.
Als ik in de slaapkamer kom heeft Jan zich al uitgekleed en staat in alleen zijn onderbroek naast het bed.
We stappen in bed, trekken het dekbed omhoog en wensen elkaar welterusten. Ondanks de situatie val ik al gauw in slaap.

De volgende morgen word ik wakker en zie dat Jan er niet meer ligt. Ik sta vlug op en trek mijn ochtendjas aan. Als ik in de kamer kom is Jan druk bezig een eitje te bakken.
“Goed geslapen?” vraagt hij. “Ja, heel goed” zeg ik, “en jij?” “Ook goed, maar ik was al vroeg wakker. Dus besloot ik maar wat aan het ontbijt te doen.” “Dat is lief van je” antwoordde ik.
“Koffie of thee?” vraagt hij. “Koffie graag” zeg ik, “dat is het eerste wat ik nodig heb.”
Hij maakt een kopje klaar en zet het voor mij neer.
Even zitten we stil te genieten van de koffie als ik vraag ”wat zijn je verdere plannen?”
Jan aarzelt even, dan zegt hij: “wel vannacht heb ik een tijdje wakker gelegen en ik dacht dat ik je wel kan helpen met het opknappen van dit huisje. Ik ben vrij handig, al zeg ik het zelf. Als ik maar weet wat er moet gebeuren.”
Ik denk hier even over na, maar dan zie ik de voordelen. Jaap en ik bakken er weinig van en Jan kan in principe elke dag werken.
“Akkoord” zeg ik, “je krijgt mijn sleutel, dan moet je zelf even een kopie laten maken. Ik kom volgend weekend weer en zetten dan de puntjes op de I.”
Ik vertel in het kort wat onze plannen zijn. “De rest moet ik thuis even overleggen” besluit ik.
“Goed, dan begin ik vandaag, als je het niet erg vindt.”
“Ik wil nog even werken, als je mij maar niet teveel stoort.” Hij belooft dit en dan ga ik naar de badkamer om mij verder aan te kleden.
Even later zit ik te werken en ik hoor Jan rommelen in de logeerkamer. Even later is hij aan het schuren in de gang.
Ik schiet lekker op met mijn werk, als Jan binnen komt. “Koffietijd” zegt hij en zet de koffiemachine aan. “Lekker” zeg ik en rek mij uit. Ik realiseer mij te laat dat Jan naar mijn borsten staat te kijken. Vlug ga ik weer gewoon zitten en bedank hem voor het kopje.
“Schiet het op?” vraag ik, meer voor de vorm, want zo lang is hij nog niet bezig. “Ik moet straks wat spullen van mijzelf halen” antwoordt hij, “hier en daar is eigen gereedschap toch wel lekkerder.”
“Als je kosten moet maken hoor ik het wel” besluit ik de conversatie en buig mij weer over mijn laptop.
Even later vertrekt hij op zijn fiets om een uur later weer op te duiken. “Ik heb even twee broodjes van de warme bakker meegenomen” zegt hij en legt ze op het aanrecht.
“Lief van je” reageer ik, “ik zal ze even smeren. Wil je een ook cup-a-soup?”
Als we even later onze lunch zitten te eten, zegt Jan dat hij het zo wel gezellig vindt. Ik kan dat alleen maar bevestigen.
Die middag help ik hem wat met het verslepen en opruimen van materialen. Dan besluit ik om te gaan koken. Ik heb boodschappen meegenomen voor vandaag en zondag. Alleen voor de wijn heb ik natuurlijk alleen maar op mijzelf gerekend.
“Drink jij vanavond ook wijn?” vraag ik hem. Dan bedenk ik bij mijzelf dat ik er van uit ga dat hij hier dan is. “Lekker” zegt hij.
“Dan rij ik nog even naar de supermarkt” zeg ik, “ben zo terug.”
In de auto denk ik er aan wat er vannacht zal gebeuren. Moet ik hem wegsturen? Dat vind ik wel een beetje moeilijk na wat hij al voor mij gedaan heeft. Ik zie wel hoe het loopt.

Tijdens het eten hebben we hele gesprekken met elkaar. Hij vertelt veel over zijn vorige werk en over zijn stukgelopen huwelijk, meer dan een jaar geleden. Ik merk wel dat hij het er moeilijk mee heeft. Ik vertel op mijn beurt over mijn werk en relatie met Jaap.
We wassen weer samen af en dan wordt het weer een avondje televisie kijken. Ik heb het lef niet om hem weg te sturen en hij maakt zelf ook geen aanstalten.
Later op de avond zeg ik dat ik naar bed wil en meld dat ik eerst even ga douchen. “Goed” hoor ik hem zeggen, “dan ga ik na jou.”
Hij blijft dus vannacht en zal weer bij mij in bed slapen. Ik wil niet opnieuw zeggen om de handjes thuis te houden.
Ik kleed mij uit in de slaapkamer en loop dan naakt de badkamer binnen, waar ik onder de douche stap. De warme stralen voelen heerlijk aan en ik knap er helemaal van op.
Ik pak mijn nachthemd en kruip onder het dekbed. Even later komt Jan en begint zich uit te kleden. Ook hij neemt een douche en dan komt hij in alleen zijn onderbroek de slaapkamer weer binnen.
Hij stapt in bed en gaat op zijn zij liggen naar mij toegekeerd.
Ik doe het licht uit, ga op mijn rug liggen en zeg niks.
Dan, na een poosje, doet hij het licht weer aan. “Bedankt voor alles” zegt hij. Zij hand gaat over mijn lichaam naar de andere kant en gaat hierop steunen. Dan geeft hij mij een zoen op mijn voorhoofd.
“Je weet niet wat dit voor mij betekent” zegt hij, “ik heb het gevoel dat ik mijn leven wat terug krijg.”
Dit overvalt mij en ik weet niet hoe ik hier op moet reageren. Ik zeg een tijdje niks en antwoord dan: “ik wist niet dat je het zo zwaar had” en strijk even over zijn zij.
Ik ga naar hem toe liggen en dan kijken wij elkaar aan. Zijn hand legt hij op mijn zij en gaat langzaam heen en weer. Ik reageer hier niet op en dan geeft hij mij weer een zoen, nu vol op mijn mond.
Ik wil dit eigenlijk niet, maar ik sla wel mijn arm troostend om hem heen. Dan gaat zijn hand tussen ons in en voelt aan mijn borst.
“Dit kan niet” fluister ik, “ik heb een vriend” maar het klinkt niet overtuigend. “We zijn hier met z’n tweeën” fluistert Jan terug, “dit blijft onder ons.”
Hij gaat verder met zijn handen en nu gaat hij over mijn andere borst. Ik kan niet ontkennen dat het bij mij een opwindende reactie teweeg brengt.
Dan trekt hij mijn nachthemd omhoog en ik werk mee om het over mijn hoofd te krijgen. Daarna volgt mijn slipje en lig ik helemaal naakt naast hem. Dan wurmt hij zijn eigen onderbroek uit.
Hij ligt nu naast mij en zijn handen strelen mijn borsten. Ik voel zijn harde lul tegen mij aandrukken. Dan begint hij mijn borsten te kussen en neemt hij mijn tepels tussen zijn lippen.
Mijn opwinding stijgt snel naar een grote hoogte.
Dan gaat zijn hoofd over mijn buik en komt bij mijn poesje terecht. Als hij deze begint te likken, heb ik het niet meer. Ik druk mijn bekken omhoog tegen hem aan.
“Kom in me” hijg ik. Hij gaat op mij liggen en steekt zijn lid naar binnen. Dit gaat heel soepel. Dan begint hij mij zacht te neuken.
Ik sla mijn benen om hem heen en we beginnen te kussen. Dit gaat al snel in heftig tongzoenen over.
“Ik kom al” zegt Jan. “Toe maar” moedig ik hem aan. Hij versnelt en dan voel ik dat hij zijn zaad in mij spuit. Even later liggen we naast elkaar uit te hijgen.
“Je bent geweldig” zegt Jan. Ik zeg niks, maar geef hem een kus. Ik besef nu pas dat ik vreemd ben gegaan, maar vreemd genoeg heb ik geen spijtgevoel. Het voelt goed.
We gaan slapen met de armen om elkaar heen geslagen.