Mini - 294

Zaterdagochtend, 07:30. Joline maakte me lief wakker met een zoen. “Hé, grote snurker… Goeiemorgen! Was je een wedstrijdje ‘zagen’ met Bengel aan het doen? Dan kan ik je vertellen dat jij hebt gewonnen.” Ik deed m’n ogen open en keek in de hare: lachend.
“Goedemorgen, schoonheid… Hebben we je wakker gesnurkt? Sorry dan.” Ze streelde mijn haren. “Niet zo erg. Ik was toch al bezig wakker te worden. Maar… Gaan we er uit? Even rennen, heb ik zin in.” Ik rekte me uit en gaapte. “Rennen? Om… 07:34 op een willekeurige zaterdagochtend, begin september? Wat heb jij gesnoven vannacht?” Ze trok het dekbed van me af. “Jouw zweetlucht. En denk er aan: het kan nog veel erger, Kees Jonkman. We kunnen ook ’s ochtends gaan zwemmen.” Ze keek plagend.
“Dan staak ik. Ook ochtendsport kent z’n grenzen bij mij.” Ik kreeg een por. “Er uit jij. Trainingspak aan, gymschoenen en lopen. Lekker achter je bruid aan, dan heb je wat leuks om naar te kijken.” Ik kwam overeind. “Oké, maar dan wel in die rok die je tijdens het dansen aan had hé? En je mooie schoentjes.” Ze trok een gezicht. “Jaja… en dan na 400 meter beide enkels verzwikken op het cooperparcours. Niks ervan. Húp, tempo: aankleden jij!”
Even daarna deden we zachtjes de deur van de kamer open. Margot en Gerben lagen, nog diep in slaap, op de bank. Bengel liep er naar toe om even te snuffelen, maar Joline haalde haar terug en pakte de riem en het tasje met poepzakjes. Zachtjes liepen we de gang in. Alarm er af, deur open en zachtjes weer dicht…

Eenmaal beneden liepen we Bengel haar gang gaan op het uitlaatveld. Die had zo haar routine: even rondlopen, snuffelen, drie keer om haar as draaien en plassen. Daarna weer even snuffelen, weer draaien en dan poepen. Ik pakte haar ‘boodschap’ in een plastic zakje in en gooide die in de daarvoor bestemde bak. “Zo. Mevrouw Bengel is er klaar voor. Nu jij nog, schatje.” Joline keek me aan. “Denk maar niet dat ik op dat uitlaatveld rondjes ga draaien en ga zitten poepen, Kees. Vooruit, even warmlopen.” In een rustig drafje liepen we naar de cooperbaan en daar aangekomen zei Joline: “Drie rondjes, Kees. 1200 meter sprint. Even lekker los gaan op de vroege morgen.”
Ze maakte de riem van Bengel los en de hond kreeg het commando ‘Side!’ Daarna sprintte Joline er vandoor, Bengel naast zich. Ik sukkelde er achteraan; meteen volle kracht gaan was niet mijn ding. Ik hield het bij een redelijk stevig duurlooptempo. Joline zou me geen rondje kunnen kloppen, daarvoor was de afstand te kort. En haar tempo zakte na een kilometer wat terug en dan kwam ik juist op stoom. Maar goed: na drie rondjes zag ik haar nog nét finishen, toen ik de laatste bocht om kwam. Demonstratief keek ze tien seconden later op haar horloge. “Sjongejonge Kees… Je begint écht een ouwe sok te worden…” Ik trok haar naar me toe en zei: “Vraag maar eens aan Fred hoe die ruiken.” Ze trok een smerig gezicht. “Kom, naar huis jij. Dan drinken we wat op het terras. Nu kan het nog; over een maand is het daar veel te koud.”
Eenmaal binnen liep Bengel meteen naar haar waterbak en begon te slobberen. En Joline deed de koelkast open en pakte een pak melk en een beker. Via de slaapkamer liepen we naar buiten; Margot en Gerben sliepen overal doorheen. “Die zullen het wel laat gemaakt hebben, vannacht…” giechelde Joline. Even daarna zaten we op het terras te genieten van het ochtendzonnetje en de relatieve rust. Héél in de verte hoorde je de snelweg nog, maar voor de rest was het nog stil. Zelfs geen warmdraaiend vliegtuig op het vliegveld… Tot we plotseling een gil en een stroom van verwensingen uit de huiskamer hoorden, gevolgd door een lachbui. Joline sprong op en liep naar binnen, ik er achter aan. Margot en Gerben zaten op de bank met natte haren; Lot en Rogier stonden grijnzend op enige afstand.

“Rotzakken! Kunnen jullie wel? Een verliefd stelletje zo bruut wekken?” Margot keek verontwaardigd naar haar zus. En Gerben mopperde: “Ik denk dat ik Theo eens wat dingen ga vertellen over ene Rogier. Kijken of je dan nog aangenomen wordt bij DT. Klerevent…”
“Ze lagen er zo lief bij, Joline. En ik kón het niet laten om een spons met koud water in hun nek te leggen…” Charlotte giechelde. “Je bent een gemeen loeder, Lot. Kijk jij maar uit als je met Rogier ergens ongestoord denkt te kunnen slapen.” Joline stak een vinger op. “En nu er uit jullie en aankleden! Kees en ik gaan even douchen, daarna maken we het ontbijt wel. Over een kwartier aan tafel!” Margot en Gerben kropen onder het dekbed vandaan en liepen richting de kamers van de zussen. Joline zette de koffiemachine alvast op ‘stand-by’ en ik legde zes eieren in het water. “Zo. Douchen, schoonheid.” Joline knikte.
En na het douchen kleedden we ons aan. “Kleren die een stootje kunnen hebben, Kees. Eerst lopen we door het huis in Arkel, daarna op die manege… Niet je goeie goed aan.” Haar ogen lachten. “Doe maar een Noors bosbouwers-shirt aan.” “Goed, schat. Ga je me dan ook ‘Aksel’ noemen?” Een paar priemende ogen keken mijn richting uit. “Wil je de rest van je leven celibatair doorbrengen? Want dat is de consequentie. Met Aksel ga ik niet naar bed, denk er aan!” Ik bromde wat en kleedde me aan. Toen ik uit de badkamer kwam, sloeg Joline haar armen om me heen. “Heb ik jou al bedankt voor die heerlijke knuffelparty gisteravond, Kees? Zó lekker om rustig met elkaar te zoenen zonder…” Verder ging ze niet; haar mond gleed over de mijne. Een minuutje stonden we te zoenen, toen ging het kookwekkertje.
“Kom schat. De eieren zijn gaar.” Joline lachte zachtjes. “De mijne waren ook bijna gaar, Kees. Jij zoent veel te lekker.” Even later zaten we rustig aan het ontbijt. De conversatie was ook rustig; geen gevatte opmerkingen, geen toespelingen op vannacht; er had zo maar een wildvreemde bij kunnen zitten. Ook wel eens fijn, trouwens. Na het ontbijt ruimden Margot en Gerben de bank op en schoven hem weer in. “Gerben… Heb je die bank goed gecontroleerd? Ik wil niet dat, als we de familie Kamer volgende week op bezoek hebben, er nog ergens een pikant slipje van Mar tevoorschijn komt!” Joline keek streng.
Margot liep naar haar toe, legde een vinger op Joline’s neus en zei: “Die kans is nul komma nul, mevrouw Jonkman – Boogers. Mijn liefje en ik hebben gisteren goede gesprekken gehad terwijl we op die heerlijke bank lagen. Allebei in dezelfde pyjama als die we vanochtend aan hadden. En op een gegeven moment gaven we elkaar een lieve zoen, draaiden ons om en zijn lekker gaan slapen… Tot die rotzakken dáár ons wakker maakten met een natte spons.” Ze zweeg even. ‘Die actie hadden we in feite eerder van jou en Kees verwacht dan van mijn vroeger oh zo lieve zus. Maar goed…” Lot stak haar tong uit en Joline lachte.

“Kom jongelui. We hebben nog een uurtje; laten we dit mooie appartement even opruimen. Als we vanavond doodmoe terugkomen hoeven we dat ten minste niet meer te doen. En by the way: wat doen jullie vanavond en morgen?” Rogier had met ingang van zondagmiddag 14:00 weer ‘bereikbare dienst’, dus die moest naar Nijmegen. En Gerben zei: “Ik had met m’n ouders afgesproken om zondag daarheen te gaan. Ze zijn niet vaak thuis, ze hebben een huisje in Luxemburg waar ze vaak zijn. Onder Diekirch. Een heerlijk plekje overigens, ik kom er ook graag. Maar dit weekend zijn ze thuis in Tiel en ik heb ze al een paar maanden alleen maar via Skype gezien…” Margot knikte nadenkend. “En als ik met je mee ga? Zouden ze dat op prijs stellen, denk je?”
Hij keek haar aan. “Zou je dat willen? Lijkt me heel fijn!” Margot knikte. “Ja! Dan rij ik vanavond met jou mee naar Waardenburg en morgen naar Tiel.” Ze giebelde. “En dan weer terug naar Waardenburg en maandag zien we wel hoe laat we in Gorinchem aan komen waaien…”
Joline keek streng. “Pas op, meisje! Op tijd op je werk komen, anders gaat je cheffin ballistisch!” Charlotte had ook zitten denken. “Rogier… Hoe lang zou je er over doen om vanuit Malden naar het ziekenhuis te rijden?” Hij dacht even na. “Hooguit een half uur, schatje… Tijdens de spits. Als het rustig is: een kwartier. De N844 afrijden, Grootstalselaan op en immer geradeaus, de Weg door Jonkerbos op en ik ben er.” Lot begon te lachen. “Dan ga jij lekker mee naar Malden, schat. En hier mee naar kerk.” Hij keek benauwd. “Mee naar de kerk? Het is een behoorlijke tijd geleden dat ik in een kerk zat, Lot.”
Ze keek hem aan. “Je gaat je er thuis voelen. Dat weet ik zeker. Geen koudwatervrees, Rogier van der Vlist. Kees en Jo voelen zich er ook thuis. En die waren ook geen geregelde kerkgangers. Jo…?” Joline knikte. “Rogier, ik ben huis uit katholiek. Maar inderdaad: geen geregelde kerkganger. En Kees was dat ook niet. Maar toch voelen we ons ‘thuis’ in de kerk hier. Vanaf de eerste keer. Gewoon doen.” Ze giechelde. “Ze vreten je niet op, hoor.” Rogier knikte aarzelend. “Oké, ik ga het een keer proberen.” Lot knikte. “Goed zo. En nu met vervoer en zo… Hoe doen we dat?”
Margot zei: “Simpel. Ik rij met Gerben mee, jij pakt de grijze Volvo, Rogier z’n eigen auto en Kees en Jo redden zich wel ergens mee. Desnoods…” Ze giebelde even “…with a stubborn English car. En als Rogier plotseling moet opdraven, springt hij in z’n eigen bolide en jaagt richting ziekenhuis.” Joline knikte. “Ja, dat is wel de beste manier. Iedereen het ermee eens? Mooi, dan doen we het zo. En nu aan ’t werk!”

Ik pakte de stofzuiger, Joline ruimde onze slaapkamer even op, Gerben en Margot deden de afwas en Rogier en Lot ruimden hun slaapkamer op. Een uur later waren we gereed en stapten we in drie auto’s om richting Waardenburg te gaan. In feite te zot voor woorden om met drie auto’s te gaan, maar goed… Rogier zat bij Lot in de grijze Volvo, Margot reed met Gerben mee in zijn Toyota en Joline en ik sloten de rij. En drie kwartier later reden we Arkel binnen. Slingerdeslinger langs de Linge, linksaf, industriegebied door, spoor over en we waren er.
De auto van Olaf stond er al en hij begroette ons vriendelijk. Daarna gingen we naar binnen en ik keek verrast rond. Er was al aardig wat aan het huis gedaan! Olaf zag mijn verbazing. “Ik heb wat vriendjes bij aannemers, Kees. Dat helpt best wel. De elektra is compleet gerenoveerd, de badkamer en toilet zijn ook verbouwd en maandag gaan de ramen er uit. Daar komen kunststof kozijnen en dubbel glas voor in de plaats. Volgende week worden de muren en het dak geïsoleerd en de week daarom beginnen ze met de erker. Als alles meezit is de hele renovatie eind oktober gereed en kunnen de dames er in.” Lot en Mar hoorden het en sprongen een gat in de lucht. “Dán al??? Wat goed! We hadden gerekend op begin Maart of zo…”
Olaf lachte. “Jullie doen alsof je pubers zijn die het ouderlijk nest verlaten, dames. Zó erg is het toch ook niet om bij die twee te wonen?” Lot keek hem aan. “Nee, in tegendeel. Maar een eigen plekje… Dat is toch net anders. Dank je wel dat je er zo’n vaart achter zet, Olaf.” Hij haalde zijn schouders op. “De verkoop van de inhoud van de schuur heeft me geen windeieren gelegd. Die trekker met gereedschap: verkocht aan een Duitse meneer voor 35.000 euro. De inhoud van de schuur: ik ben er met wat lui doorheen gegaan en uiteindelijk aan een opkoper voor 10.000 euro verkocht. Nou, dan hou je wat geld over om dingen wat te bespoedigen… De schuur is leeg en wordt volgende week afgebroken, het terrein geëgaliseerd en dan hebben jullie een mooi uitzicht vanuit de serre. Er komt een kleine schuur voor in de plaats; een dubbele garagebox. Mijn vrouw wil ruimte voor haar tuingereedschap en onze fietsen moeten ook veilig staan. Daarnaast komt dan een hek met snelgroeiende planten er tegen aan. Ik wil de tuin dicht hebben voor als wij er komen wonen.”
Margot en Lot knikten. “Logisch. Je wilt niet dat er lui via de achterkant je tuin in rennen…” “Zeker niet jullie daar naakt liggen te zonnen, tutjes!” Joline keek hen gemeen lachend aan. “Wij naakt zonnen… In your wildest dreams, Mrs. Jonkman!” Joline wees op Gerben en Rogier. “Nou, waarschijnlijk meer in hun wilde dromen, maar goed, daar wil ik me niet mee bemoeien. Ik ben tenslotte…” “…een net meisje!” vulde ik meteen aan. Olaf lachte. “Willen de dames en de heren nog even verder kijken? Dan rook ik even een sigaret in de tuin, dan kunnen jullie ongestoord kletsen.”
Hij liep naar buiten en ik wenkte Rogier. “Kom, ziekenhuismeneer. Wij gaan even de elektra bekijken. Beginnen bij het begin: de meterkast.” Die was compleet vernieuwd. Er zaten nu vijf groepen in de kast, stuk voor stuk voorzien van aardlekschakelaar en een aparte groep voor een elektrische kookplaat. Prima. Elke groep gezekerd op 16 Ampère. Leidingen waren ook gloednieuw… Ik liep naar buiten, een rondje om het huis. Geen wandcontactdozen buiten. Dat was niet handig. Naast het huis zou een geaarde aansluiting moeten komen voor de auto van de dames, achter het huis zou dat ook wel handig zijn. En in de nieuw te bouwen schuur ook, de leidingen lagen in de grond richting oude schuur, dus dat zou geen probleem moeten zijn. En een buitenkraan aan het huis. Altijd makkelijk. Als de vrouw van Olaf zo van plantjes hield… Ik maakte snel wat notities.
Rogier en ik liepen naar boven; Ook hier nieuwe leidingen, nieuwe wandcontactdozen en een stuk meer dan dat er zaten. De natte groep was nu voorzien van een mooie regendouche, twee wastafels, een paar kastjes en een nieuw toilet. De stortbak ingebouwd, met een bespaarknop. Prima. Vlizotrap op naar de vliering: ook hier nieuwe leidingen en duidelijk vakkundig aangelegd.
De CV-ketel had vorige week een grote beurt gehad: er hing ten minste een label aan van het bedrijf en de monteur. Rogier bekeek de ketel even, haalde de kap er af en begon te vloeken.
“Nou nou meneer… Als je dat bij DT doet, mag je jezelf meteen een keer of tien opdrukken. Wat is er aan de hand?” Hij haalde een vinger onder de ketel langs; die kwam zwart tevoorschijn. “Kun jij ergens een afwaskwast opduiken, Kees?” Ik liep naar beneden, de keuken in. Afwaskwast… In een keukenkastje lag een ouwe afwaskwast. “Zoiets, Rogier?” Hij knikte, nam het ding aan en ging ermee over de ‘radiator’, de lamellen die de warmte aan het water moesten doorgeven. De kwast kwam er inktzwart van af. De rookgasuitlaat: ook smerig, met nog resten spinnenweb er in.
“Lekker makkelijk, Kees. Een half uurtje hier een peuk roken, tiktokken, het kaartje invullen en je geld opstrijken. Die monteur gaat een pittig gesprekje met Olaf tegemoet! Kijk eens wat ik vond?” Achter de ketel haalde hij een peuk van een filtersigaret vandaan. “Er is he-le-maal niets aan deze ketel gebeurd, Kees. Vriend Olaf is gewoon opgelicht.” “Dat mag je hem dan even vertellen, kerel… Ik haal ‘m wel.”

Even later liep Olaf achter me aan de vlizotrap op. “Wat is er aan de hand hier?” Rogier haalde de afwaskwast weer een keer langs de ketel. “Er is niets aan dit ding gebeurd, Olaf. De monteur heeft hier rustig een peuk zitten roken, maar de ketel heeft hij niet aangeraakt. Kijk maar.” Het ding was in alle hoeken en gaten smerig. Olaf kneep zijn ogen samen. “Een ‘mannetje’ van een van de aannemers. Waarschijnlijk meneer Beun de Haas. Die ga ik morgen even bellen. En dan mag hij het opnieuw doen. En dat is meteen de laatste keer dat hij een klus van me krijgt. Ik hou er niet van als ik bedonderd wordt en dat zal hij weten ook!” Hij maakte een aantal foto’s van de ketel en verdween toen weer naar beneden. Rogier en ik keken elkaar aan. “Hier gaat iemand een zware pijp roken…” Ik knikte. “Ja. En geen Camel met filter meer. Meneer Olaf was ‘not amused’, om het maar eens in goed Engels uit te drukken.”
Beneden liepen we nog even wat andere zaken langs, maar konden niets ontdekken wat niet zou kloppen. “Behalve die ketel ziet het er prima uit, Olaf! Als die serre en de isolatie er ook zo uit gaan zien… Dit wordt een paradijsje, man!” Hij knikte. “Dat is de bedoeling ook, Kees.”

Even was hij stil, toen nam hij me mee naar buiten. “Even iets anders… Ik heb Rob en Henry beiden 5.000 euro gegeven voor het opknappen van dat trekkertje en de werktuigen. Zij hebben er beiden hard aan gewerkt en zodoende kon ik de hele handel goed verkopen. Ik wil jou ook dat bedrag geven, want jij hebt het ontdekt en me behoedt om het aan een opkoper mee te geven. Geef me je rekeningnummer even.” Ik keek hem aan en schudde mijn hoofd. “Nee Olaf. Ik vind het bijzonder sympathiek, maar… Joline en ik hebben beiden een hele goeie baan. Samen brengen wij meer dan een ton per jaar binnen.
Breng die 5.000 euro maar in mindering op de huur van dit huis. Margot en Charlotte hebben weliswaar ook een goed salaris, maar beiden staan ze aan het begin van een nieuw leven. Ze hadden geen rooie cent, omdat ze uitgebuit werden door hun verwekkers. Om het woord ‘ouders’ maar even te vermijden…” Beknopt, zonder al te veel bijzonderheden, bracht ik hem op de hoogte van de geschiedenis van de zussen en onze rol in het verhaal. Gedurende het verhaal keek hij steeds grimmiger. “Wát een klootzakken…” zei hij uiteindelijk, toen ik klaar was. Ik knikte. “Ja. En daarom zijn de dames nu bezig om hun achternamen te veranderen. Ze breken compleet met hun ouders en degenen die hen dit hebben aangedaan. Hij stak nog een sigaret op en keek peinzend voor zich uit. “Ik had van Gertie Koudstaal gehoord dat ik héél coulant moest zijn ten opzichte van die dames, Kees. Meer liet ze niet los. “Niet mijn taak om jou in te lichten hier over, Olaf”, zei ze toen ik wat ging vissen. Potdomme nog aan toe, wat een verhaal…” Hij nam nog een haal van zijn sigaret. "Olaf: voor een buitenstaander ben ik Kees Jonkman; een prima ingenieur, tot ruim een jaar geleden wat wereldvreemd en bijzonder verlegen als ik in de nabijheid van een mooie vrouw was…” Ik grinnikte. “Dat heeft Joline op een of andere manier wel uit m’n systeem gekregen…”
Olaf lachte nu ook. “Ja, je bent met een prachtige vrouw getrouwd, dan gaat dat snel.” Ik vervolgde: “Maar iemand die mij tegen zich heeft, en dat geldt onverkort ook voor Joline, heeft een héél groot probleem. En by the way: dat is geen waarschuwing naar jou toe, want jij lijkt me een prima vent. Maar er zijn wat lui in Nederland die nu een aantal jaren achter tralies zitten, omdat ze Kees en Joline Jonkman dwars zaten. Verder zeg ik er maar niks meer over; met een beetje speurwerk op Internet kom je er wel achter hoe en wat. Resumé: wees aardig voor die meiden, Olaf.”
Hij keek voor zich uit. “Dat ga ik zeker doen, Kees. En ik ga scherper toezicht houden op het werk hier. Zo’n geintje als met die verwarmingsketel overkomt me niet nog eens. Ik stel voor dat we het huurbedrag voor dit huis vaststellen op 700 euro per maand, exclusief elektriciteit, gas, water, afvalstoffenheffing enz enz. Ga je daarmee akkoord?” “Je kletst tegen de verkeerde, Olaf. Dat moet je aan de zussen vragen. Die zijn niet achterlijk hoor; beiden zijn ze Bachelor bedrijfseconomie en volgend jaar hopen ze hun Mastertitel binnen te slepen, net als Joline. Maar Lot en Mar kletsen op ongeveer hetzelfde niveau als Gertie Koudstaal. Ik kan er geen touw aan vastknopen en zelfs Joline heeft af en toe moeite om hen te volgen. Nou, dan heb je een indicatie hoe goed die meiden zijn…”
Hij floot zachtjes. “Als je met Gertie op haar vakgebied en op haar niveau kan praten… Ja, dan ben je écht goed. Haar man Theo heeft zijn bedrijf uit de grond gestampt, maar Gertie heeft achter de schermen het hele economische plaatje geregeld. Zonder haar was DT een van de vele kleine ingenieursbureau’s geweest. Twintig in een dozijn.” Ik schudde mijn hoofd. “En daar ben ik het niet mee eens, Olaf. Ja, Gertie heeft haar kapitaal er in gestoken, dat klopt. Maar Theo is weliswaar technicus, maar heeft ook de gave om sfeer in zijn bedrijf te creëren. Saamhorigheid. Het team is belangrijker dan het individu. En die sfeer maakt DT zo uniek.
Ja, het is hard werken, maar altijd in een prima en veilige omgeving. Daarom werken de zussen er nu ook; ik had ze liever niet losgelaten in een of ander economische business. Ze werken met heel veel plezier, ze worden door iedereen op handen gedragen en ze zitten in een veilige omgeving die hen maatschappelijk besef kan bijbrengen.”
Ik moest even gniffelen. “En wat Rogier en Gerben hen bijbrengen weet ik niet, maar de dames zien er bijzonder gelukkig uit als die twee erbij zijn.” Hij schoot in de lach. “Ik vraag het wel eens aan de heren. Kom, naar binnen; ik moet over tien minuten weg en wil nog even met de rest kletsen.”

Een kwartier later reed hij weg, twee héle vrolijke zussen voor het huis, in de tuin achterlatend. Die stonden elkaar aan te gapen. “700 Euro huur… Voor dit huis? Da’s helemaal niks, Jolien! In de grote stad krijg je daar nog geen garagebox voor!” Joline probeerde de euforie wat te dempen. “Het is ook in z’n eigenbelang, meiden. Hij wil hier over vijf jaar gaan wonen. Dan moet het huis goed onderhouden zijn en wil hij geen energie verbranden aan huurders die er een potje van maken. Jullie zijn nette meisjes…” Rogier, Gerben en ik proestten het uit en Joline keek ons vinnig aan. “Koppen dicht jullie!”
Ze vervolgde richting Charlotte en Margot: “Nette meisjes dus. Ideale huursters. Geen woeste feesten, geen houseparty’s tot ’s morgens zes uur, geen enge kerels over de vloer… Dat is hem blijkbaar wat waard. Prima. Zorg dus dat je Olaf niet teleurstelt. Want dan krijg je Gertie meteen als bonus tegenover je en volgens mij gaan jullie dat niet willen.” “Geen enge kerels over de vloer? Kijk eens goed naar die twee daar, Joline. Gerben en Rogier heten ze. De één is al piraat, de andere heeft aspiraties om het te worden. ‘k Weet het niet, maar…” Ik keek twijfelend. “Kijk jij vanavond dan maar eens goed in de spiegel, Kees. Wie weet kom je er achter dat jij ook in de categorie ‘enge kerels’ valt!” Lot keek me semi-boos aan.
Joline maakte er een eind aan. “Goed, tot zover het optrekje in Arkel. Mooi dat jullie er sneller in kunnen dan gedacht, meiden! Maar: dan wordt het tijd dat jullie eens op zoek gaan naar huisraad. En een plekje om dat op te slaan…” Ik zag dat ze nadacht. “Wie weet heeft Olaf daar iets voor. Die had toch een paar panden op een industrieterrein hier ergens? Daar heeft hij die trekker gestald… Te zijner tijd eens vragen. Maar nu, dames en heren: op richting manege! Dan kunnen de dames zich vergapen aan paardjes. Bengel! Kóm!” De hond was de hele tijd bij Joline gebleven en sprong nu in de auto.

We stapten ook in en reden een stukje langs het spoor richting station. Daar links af en langs de Linge verder naar het noorden. Na een aantal honderden meters zag ik een boerderij waar nét twee ruiters de oprit af kwamen. Even stoppen, vragen en we wisten waar we zijn moesten. “Zet u de auto maar één oprit verder neer! Daar is meer plaats!” De amazone wees en ik gehoorzaamde braaf.
Joline keek spottend. “Sjonge, wat volgzaam, Kees! Ben ik niet van je gewend!” Toen ik de auto neer had gezet keek ik haar aan. “Kijk, als zo’n dame op een paard je zegt dat je ergens heen moet, doe je dat gewoon. Je weet nooit of ze anders het paard een paar tikken tegen deze mooie Volvo laat geven. En die ijzers zijn best wel indrukwekkend. Met name op niet al te dik autoplaatstaal.” Ze stak haar tong uit. ‘Ik ga ook maar eens paard rijden, denk ik. Weer eens wat anders dan een toverstaf.” We stapten uit.
Margot en Charlotte renden nog net niet richting manege, maar veel scheelde het niet; we moesten stevig doorlopen om ze bij te houden. Bij de manege zelf was het even zoeken. Een paar meisjes en een jongen waren bezig pony’s te borstelen en Lot sprak ze aan. Ze wezen naar een staldeur die open stond. “Daar is ze bezig!” We liepen naar binnen, de zussen voorop. Een blonde dame was bezig met een paard te… Ja, wát in feite? Het stonk in ieder geval behoorlijk naar verschroeid haar. Lot stak haar hand op. “Even niet storen, jongens. Wachten tot ze klaar is.”
Bengel snuffelde, haar neus in de lucht. “Bengel: down.” Ze ging braaf liggen en bleef rustig kijken. Wij ook! Er gingen een aantal nogal forse spijkers in de hoef van het paard en die werden nou niet bepaald zachtzinnig omgeslagen. Het paard zat er niet mee; dat stond rustig te wachten, oren naar voren. Na een paar minuten was de dame klaar en zette de poot… Oh nee… het been van het paard op de grond. “Goed zo!” Het paard kreeg een paar klopjes op de hals en een handvol brokken. Margot deed een paar stappen naar voren. “Goede middag… Mogen wij even storen of komt het ongelegen?” De dame keek op. “Goeiemiddag! Vraag wat je vragen wil… Ik ben René.” Ze stak haar hand uit en zag ons toen. “Jullie zijn hier met z’n zessen?” Ze lachte even. “Ik weet niet of ik capaciteit heb om jullie allemaal les te geven, hoor. Kom mee, dan laat ik deze dame in de wei en drinken wij een kop koffie of thee. Ben ik in ieder geval wel aan toe!”
Ze pakte het halster van het paard en leidde het dier naar een hek. Dat ging open en vrolijk hinnikend rende het paard naar een aantal andere paarden en pony’s, iets verderop in de weide. “Zo. Die is weer bij haar vriendjes. Iets te drinken?”

Even later zaten we op een paar houtblokken tegen een schuur aan in de zon. Lot en Margot deden het woord. “Wij, mijn zus en ik, willen weer paardrijden. We hebben het zes jaar gedaan, maar toen kon het niet meer. De laatste keer dat we op een paard zaten is ruim vijf jaar terug. Is dat hier mogelijk?” De dame kneep even haar ogen samen. “Dus… jullie hebben ruime ervaring met paarden?” De zussen knikten. “Laat maar eens zien dan. Ze wees naar de weide. “Kies een paard uit, haal dat hierheen en zadel het maar. En als alles goed zit; klim er maar op en verras me maar.”
De ogen van de meiden schitterden. Ze pakten een halstertouw, liepen de weide in en floten. De paarden hieven hun kop op en drie paarden liepen hun richting uit: een grijs gevlekte, een compleet bruine met witte voeten en een groot, slank en gitzwart paard. Lot koos de zwarte. Of beter gezegd: het zwarte dier liep op haar af. Margot koos de grijze. De meiden lieten de paarden even snuffelen, toen werd het halstertouw vastgemaakt en liepen ze met de dieren rustig naar ons toe. Het hek ging open en achter hen weer dicht. Ze maakten de dieren vast aan een stang en keken toen naar René.
“Hoe heten deze schoonheden?” “De zwarte Fries is Bella, de appelschimmel is Grey. Hun tuig ligt in de opslag achter jullie; de namen staan er op.” Ze bleef rustig zitten. “Zo te zien hebben jullie vriendinnen inderdaad wel ervaring met paarden. Met name Bella kan nog wel eens imponerend zijn en nukkig overkomen. Maar die is helemaal op haar gemak. En Grey is een allemansvriend. Als je haar maar op tijd brokjes geeft…”
Op het woord ‘brokjes’ kwam de kop van Bengel omhoog. “Haha, nóg zo’n voergericht beest! René strekte haar hand uit. “En hoe heet jij, mooie hond?” “Dit is Bengel, de hond van mijn ouders”, zei Joline. “Die zijn nu nog op vakantie, dus logeert ze bij ons. En ik moet zeggen: ze gedraagt zich keurig vandaag!” “Ja. Nu jij nog…” zei ik zachtjes. Twee vuurspuwende ogen kwamen mijn kant uit. “Kees Jonkman! Pas op jij!”
René lachte. “Volgens mij kennen jullie elkaar wat langer dan vandaag… Klopt dat?” Ik liet mijn ringvinger zien. “We zijn begin Juni getrouwd.” “Aha… En de andere heren?” Gerben antwoordde. “Wij hebben een relatie met de dames die nu jullie paarden aan het optuigen zijn. Die brede hier naast me met Charlotte, ik met Margot.”
Rogier vulde droogjes aan: “En wij zijn ook wel benieuwd hoe de dames met de paarden omgaan. Dan weten we wat ons te wachten staat, zeg maar.” Joline keek weer vuil en René moest lachen. “Als ze jullie een bit indoen, weet je genoeg. Maar als je pech hebt komen ze daar pas mee op de proppen als jullie getrouwd zijn… En dan is het te laat!” Ze lachte hen uit.
“Maar ondertussen zie ik mooie dingen. Die meiden kunnen écht wel met paarden omgaan!” Langzaam maar zeker kwam de hele, voor mij onbegrijpelijke warboel van riempjes en gespen op een ordentelijke manier op de paarden terecht. En de dieren vonden het allemaal prima. Af en toe ging een kop… oh nee: hoofd naar achteren om te kijken, maar ze lieten het rustig over zich heenkomen. Lot en Margot gaven korte commando’s en bleven constant fysiek contact met de dieren houden en uiteindelijk waren de paarden gezadeld.

René stond op. “Even inspecteren…” Ze liep langs de paarden, voelde hier en daar wat, duwde een hand onder een riem en testte of de zadels goed vastzaten. “Keurig, dames! En de paarden voelen zich helemaal op hun gemak bij jullie. Dat zie ik niet vaak. Met name Bella is soms een bitch naar vreemden toe.” Margot giebelde. “Daarom liep ze natuurlijk ook naar m’n zus. Die is net zo.” “Kréng!” viel Lot uit. René wees. “Opstijgen. Daarna de wei in en gewoon wat rondlopen binnen de kudde. Wij kijken wel.” Lot keek om zich heen en zag een krukje. “Mag ik die even gebruiken? Want vanaf de grond opstijgen op deze hoge dame… Dat gaat me niet lukken.” René knikte.
Margot had er bij Grey minder moeite mee: één voet in de stijgbeugel, even door een knie zakken en húp… daar zat ze. Maar goed, Grey was ook wat minder hoog. Even later zat Lot ook. René opende het hek en meteen wilden de paarden naar hun vriendjes rennen. Maar beide dames hielden ze goed onder controle. We hoorden een rustig “Hooo…” van Charlotte en Bella vertraagde meteen. Grey kreeg het commando “Volg!” en liep rustig achter het zwarte dier aan tot ze bij de rest van kudde waren aangekomen.
“Loop maar even wat rond en laat ze maar stappen. Niet in draf of galop, dat doen we straks wel even!” Joline, Gerben, Rogier en ik keken elkaar aan. “Ik zie twee meiden helemaal in hun element zijn, jongens. Mooi hé?” We knikten en Rogier zei: “Er zijn momenten dat ik ook wel eens paard zou willen zijn…” René keek hem aan. “Flauwe, nogal macho grap, jongeman. Té vaak hier gehoord.” Rogier werd wat rood. “Sorry.” Oké, deze dame liet niet over zich heen fietsen…
Een paar minuten daarna riep René de zussen. “Kom maar uit het weiland! We gaan even in de bak wat dingen doen!” We liepen achter hen aan naar een grote zandbak. Daar vroeg René de zussen eerst even rustig te stappen. Toen klonk: “Ga maar eens een stukje draven!” De paarden zetten aan en de zussen veerden mooi mee op de zadels. Geen spoor van angst; de dames hielden de dieren prima in de hand! En ze genoten, dat was met kiepwagens van hun gezicht af te lezen.
En na een paar minuten klonk: “En nu galop, achtjes draaien en elkaar niet in de weg lopen!” De paarden versnelden en de zussen bogen iets voorover, maar veerden nog steeds netjes met de paarden mee. En ze hadden de dieren prima onder controle, dat kon ik zelfs zien. “Oké meiden, even rustig twee rondjes uit laten stappen, kom dan maar hier naar toe.” Toen ze uit de bak kwamen wees René ze weer naar de muur waar ze hun tuig om hadden gekregen.
“Even afzadelen, daarna een korte borstelbeurt, water geven en wat Bix en dan terug de wei in, oké?” Charlotte wipte van haar paard af en leidde het dier richting muur. Margot bleef zitten. Haar appelschimmel wilde de stal in. Maar met een paar klopjes op de hals en haar stem leidde Margot het dier rustig naar de muur en liet haar daar stilstaan. En het paard accepteerde het!
Zadels en tuig werden afgedaan en de meiden pakten een paar borstels. Rustig werden de paarden afgeborsteld, af en toe een klopje op de hals of een aai over de neus… Daarna vroeg Lot: “René, waar heb je hier water?” Die wees in de stal en even later kwam Lot met een emmer water aan. De zwarte Fries had daar wel zin in! Slobberdeslobber… Tot Lot de emmer weghaalde. “Vijf liter, zuipschuit, das wel genoeg voor jou… Margot, moet jij nog water?”
Die giechelde. “Uit die emmer? Nee dank je. Maar deze grijze dame waarschijnlijk wel!” Ook Grey kreeg een portie water en daarna knuffelden de meiden nog even met de paarden. Daarna maakten het halstertouw los van de muur en liepen richting wei. En toen ze eenmaal terug bij hun vriendjes waren, ging de zwarte Fries op haar rug liggen rollen. Lot keek teleurgesteld. “Heb ik je net zo mooi geborsteld, ga jij jezelf even in de modder liggen wentelen… Raar beest!”

Stralend kwamen ze weer bij ons terug. “Dit was héérlijk! Weer lekker even gereden! Heb je plaats voor ons, René?” Die lachte. “Wat moet ik jullie leren? Dames, ik zag twee ruiters die hun dier prima in de hand hadden. Met name Bella kan nog wel eens onhandelbaar zijn, als ze de bokkenpruik op heeft. Als jullie hier willen rijden: Welkom!” Ze liet haar stem zakken. “Weer eens wat anders dan ‘paardenmeisjes’ die hun pony het liefst zouden willen doodknuffelen, maar niet durven te rijden…” Ze keek snel om zich heen, maar niemand anders was in de buurt. “Soms heb ik het idee dat ik een pubercrèche run hier… Kom, we gaan even naar binnen. Dingen bespreken.”
“Wij lopen nog even rond, René. Als dat ten minste mag?” Joline keek vragend. “Ga je gang!” We liepen naar de wei en bekeken de paarden, die nu kalm aan het grazen waren. “Even wat uitproberen, Kees…” Ze keek ondeugend. “Bella!” De grote zwarte merrie hief het hoofd op. “Bella… Kóm!” En verhip… Het beest kwam naar haar toe. Zelfs een stukje in draf. Het dier duwde haar neus tegen Joline aan. “Braaf paard. Goed zo, meisje.” Bengel tilde haar kop op en gaf een zacht blafje alsof ze zeggen wilde: Hé, ik ben er ook nog… Het paard liet het hoofd zakken en beide dieren besnuffelden elkaar even. Toen gaf Bengel een lik over de neus van Bella. Zachtjes zei Joline: “Kijk… Zó zou de wereld er nou uit moeten zien. Of je een paard of een hond bent, zwart of bruin: gewoon elkaar accepteren en aardig voor elkaar zijn… Goed zo Bengel. Brave hond.” Bella leek alle aandacht wel leuk te vinden; ze bleef in ieder geval rustig bij ons staan. Ze wreef haar neus regelmatig tegen de jas van Joline, op zoek naar aandacht of wat te vreten. En aandacht kreeg ze genoeg!
“Hé dame… als ik publiekelijk mijn neus zo tegen je aan wrijf, krijg ik venijnig commentaar of een draai om m’n oren!” Joline snoof. “Klopt. Maar wij vrouwen onderling mogen dat. Onthoud dat maar.” Plotseling klonk de stem van Lot achter ons. “Niks voor jou, Jolien? Paardrijden?” En iets zachter klonk: “Lekker een vent tussen je benen die exact doet wat jij wil?” Ik hield m’n mond en liet Joline de eer van een scherp antwoord. En dat kwam ook: “Lot, als ik een vent, welke dan ook, ‘tussen mijn benen heb’, zoals jij dat zo beeldend uitdrukt, doet die vent sowieso alles wat ik wil. Daar heb ik geen lessen voor nodig.” Ze wees op Bella. “En bovendien is dit een dame. En nee, bespaar me verder commentaar; Bengel is erbij, die zou op ideeën kunnen komen!”
Joline nam afscheid van Bella en we liepen rustig terug richting ‘kantoor’. Daar had René met de zussen al een principe-afspraak gemaakt: als ze in Arkel kwamen wonen zouden ze op de woensdagavond komen rijden. En op de zaterdag, als het kon, meedoen aan buitenritten of sociale activiteiten.

Met een goed gevoel namen we afscheid. “Kom dames en heren… We gaan een hapje eten. Follow the leader!” Gerben stapte samen met Margot in zijn auto en wij volgden. Bij het restaurant aangekomen merkte ik dat ik best wel trek had! Nou ja, het was ondertussen ook al half drie geworden… Het restaurant was qua opscheppen zelfbediening, dus mijn bord was aardig vol. Joline zag het bromde: "Vreetzak!" Tijdens het eten kletsten de zussen volop over het feit dat ze na ruim vijf jaar weer eens op een paard gezeten hadden. Lot zuchtte: “Dat heb ik zó gemist…” Ik kon het niet laten. “Jaja, Lotje, ik snap het wel. Een vent tussen je benen hé?”
Rogier zei kalm: “Nou, daar is sinds een paar weken af en toe in voorzien hoor. En als het aan mij ligt, is die vacature vervuld. Paard of niet.” De vraagtekens in de ogen van Margot spraken boekdelen en Lot zuchtte: “Etters… Ik leg het nog wel eens uit, zus.” Geinend en kletsen ging het eten er goed in en met een kop koffie als afsluiting namen we de rest van het weekend nog even door. Gerben zou Margot ontvoeren naar Waardenburg en morgen naar zijn ouders in Tiel meenemen. Lot zou met Rogier bij ons slapen en morgen mee naar de kerk gaan. Joline keek mij aan. “Pa en Ma komen aan het eind van de middag in Malden aan, Kees. Dan kunnen wij toch ook wel naar de kerk?” Ik rekende even terug en knikte toen. “Ja, dat kan prima. En Rogier en Lot, wat doen jullie?”
“Gewoon met jullie mee naar Malden, Kees. Dan kan Rogier even ervaren wat het is om in de buurt van Tony te zijn.” Ze lachte geniepig. “Mijn lieve moeder”, verklaarde Joline. “Eentje die haar man goed onder de duim heeft. En haar schoonzoon ook”, liet ze er met een waarschuwende blik op mij op volgen. “Vergeet haar zoons niet…” Joline bitste: “Ja, die ook!” Even later stonden we op en liepen naar de auto’s. “Nou Gerben, tot maandag. En we willen geen klachten horen!” Hij lachte ontspannen. “En als ik klachten heb?” Joline wees naar Lot. “Die uit je maar bij mevrouw je aanstaande schoonzus. Wegwezen jullie!”

Even later waren we weer onderweg; Lot en Rogier reden voor ons uit richting Veldhoven. Joline zat achter het stuur, ik kon even lekker onderuit gaan. “Hé knappe kerel! Ga jij nou liggen te slapen?” Ik bromde: “Ja… wat op tegen?” Naast me klonk: “En vanavond zeker weer stomende seks?” “Je brengt me op goeie ideeën, Jolientje…” Een giechel klonk. “Lot en Rogier liggen in de slaapkamer van de zussen. Dus, als we het raam dichtdoen…” “Lekker, Jolien. Wil je weer eens een vent tussen je mooie benen voelen?” Een tik op mijn kruis volgde. “Niet zo frivool, James. Gedraag je!”
Rustig reden we terug naar Veldhoven en eenmaal thuis ploften we op de bank en in stoelen. “Héhé… Het was me het dagje weer wel hoor. Ik ga nog een keertje met jullie op een zaterdag ‘leuke dingen doen’, potverdorie.” Rogier keek verongelijkt en vervolgde: “En zoek het maar uit met jullie opdrukhobby! Ik werk nog niet bij DT, dus je kan de boom in, Lot! En Joline!” Hij keek voor steun naar mij, maar ook ik wees omlaag en stak vijf vingers op. “Jullie wachten maar anderhalve maand!”
“Is goed hoor vriendje. We houden de tellerstand wel bij. Wat dacht je? Zou je het halen om op de eerste dag DT 125 keer op te drukken?” Lot keek pesterig en Rogier gromde: “Ik druk me wel op jou op, schoonheid. En DT hoeft daar geen getuige van te zijn!” Joline giebelde. “125 keer? Tijdens één sessie? Ik zou het knap vinden…”
“Zit die arme kerel niet zo te plagen, dames. Hij moet zich rustig kunnen voorbereiden op morgen, in Malden. Moet hij z’n oren in de gaten houden. Ook inspannend.” Rogier knikte. “Daar had ik al iets van meegekregen, ja. Maar eerst: kerkdienst! Vertel daar eens wat meer over. Ja, ik ben in naam protestant, maar sinds mijn pubertijd geen kerk meer aan de binnenkant bekeken…”
Lot begon. “Je zult je thuis voelen. Net als wij ons thuis voelden, toen we voor de eerste keer een kerkdienst hier mee maakten. Oké, de meeste liederen zul je wellicht niet kennen, de preek is vaak lang en gaat best wel diep, maar de hele sfeer… Het gevoel van ‘thuis zijn’ is iets wat ons aansprak. Het enige storende aspect is dat er soms zo’n meneer met een bugel op de orgelgalerij staat die denkt de gemeentezang te kunnen overstemmen…”
Rogier keek naar mij. “Speel jij morgen ook?” Ik schudde mijn hoofd. “De organiste, die tevens mijn bugeldocente is, heeft me nog gebeld om te assisteren. Als ze dat wil kan ze tot uiterlijk vrijdagavond bellen, zodat ik me een beetje kan voorbereiden. Als ze nu zou bellen krijgt ze de wind van voren. Maar Greet Zwart, zo heet ze, is een absolute kei op het orgel én op de bugel. Zoals zij speelt en de gemeentezang begeleidt… Bijna een gratis orgelconcert. En daar mag ik, als armzalig amateurtje, mee samen spelen. Heerlijk!” Charlotte keek me kort aan. “Haal jezelf niet zo naar beneden, Kees. Jij speelt prachtig en we zullen over anderhalve week gaan genieten in Den Bosch.”
“Den Bosch?” Rogier keek verwonderd en ik knikte. “Ja. Greet speelt bij de regimentsfanfare ‘Bereden Wapens’, een van de vier fanfares van de Landmacht. En recent heeft ze me gevraagd om mee te doen met een concert van hen in de St. Jan in Den Bosch. En dat wordt een prachtconcert. En nee, niet omdat een zekere reserve-majoor Jonkman mee speelt, maar omdat ook twee andere leerlingen van Greet hun medewerking verlenen: haar neef Hendrik Zwart en zijn vriendinnetje Wendy van Dalen. Hendrik op de toetsen, Wendy is zangeres. Met een pracht van een stem. En sowieso is de fanfare prima om naar te luisteren.”
Rogier keek naar Lot. “Daar wil ik wel naar toe, schat…” Lot knikte. “Dat dachten we al. Joline mag, als ‘echtgenote van’ gratis er naar toe, maar jij en ik moeten het volle pond betalen: 15 euro per persoon. Maar… je bent in goed gezelschap: de rest van ons dozijn, én de ouders van Kees én de ouders van Joline gaan ook. En ik heb begrepen een aantal lui van DT ook.” Ze giechelde. “Kun je in de pauze alvast lekker netwerken…” Hij trok een vies gezicht.

“En wat is jouw muziekkeuze, Rogier?” Hij twijfelde even. “Op het gevaar af om voor ‘cultuurbarbaar’ te worden uitgemaakt: op eenzame hoogte staat bij mij de vaste winnaar van de Top Tweeduizend: Bohemian Rhapsody van Queen. En meteen daaronder: al hun andere platen. Maar wellicht dat ik ‘BH’ verruil voor ‘Somebody to love’…” Hij kuste Charlotte. Joline lachte. “Dan had je op ons burgerlijk huwelijk kunnen genieten, Rogier. ‘Somebody to love’ werd gespeeld toen de bruiden binnenschreden op weg naar hun toekomstige echtgenoten. Vonden we toepasselijker dan een of andere bruiloftsmars.” “En iemand die Bohemian Rhapsody op nummer één van zijn playlist zet, zal ik nooit voor cultuurbarbaar uitmaken, Rogier. Ook voor mij het mooiste populaire nummer wat de afgelopen 70 jaar gemaakt is. En ‘Somebody to love’ heeft sinds een aantal maanden ook wel een speciaal plekje in m’n hart gekregen, evenals ‘You raise me up’.”
Zijn wenkbrauwen gingen iets omhoog. ‘You raise me up’? Dat zegt me even niets… Help me even?” “Wacht maar.” Charlotte stond op en pakte haar laptop. “Ik zal je wat laten zien. Heb je een zakdoek bij de hand? Zul je nodig hebben.” Ze typte razendsnel en draaide het beeldscherm toen naar Rogier. “Er zit hier niet alleen een goeie bugelist, maar ook een best wel goeie zangeres…” Ik zag het scherm niet, maar hoorde het ‘You raise me up’, gezongen door Joline en Wendy tijdens ons bruiloftsfeest. Toen mijn geleuter en daarna nóg een keer het lied, alleen nu met bugel en trompet erbij. Op de achtergrond hoorde je de gasten zachtjes meezingen.
“Wáuw… Dat is mooi, dame en heer…” Hij keek ons aan. “Dat jullie dat konden…” “Ons lied, Rogier. Als één van ons in een dip zit, haalt de ander hem of haar er uit. Kees en ik voelen elkaar feilloos aan. En samen zijn wij méér dan de som van ons tweeën.” Hij knikte. “Dat laatste had ik al gezien en gehoord. En ik hoop…” hij keek Lot aan “… dat wij dat ook gaan voelen, schoonheid.” Die knuffelde hem even. “Gaat lukken. Als zij dat kunnen, is het voor ons een makkie.” “Hé juffrouw, niet zó hé? Of je gaat kennis maken met vliegende onderzetters! En je weet ondertussen hoe trefzeker ik daarmee ben! En als je dat vergeten bent, vraag dan maar even na bij je lieve tante!” Ik keek Lot streng aan.
En Joline vulde aan: “Over die lieve tante gesproken: hebben jullie haar er al van op de hoogte gebracht dat jullie nu beiden aan een lieve vent vast zitten?” Lot giebelde. “Wat denk je zelf, Jolien? Toen Gerben en Mar het eens waren geworden hebben we Nadia opgebeld, ’s avonds om een uur of negen… Ik geloof dat het half elf was toen we het er over eens waren dat het bedtijd was. Het saldo van gratis belminuten was aanzienlijk geslonken na die avond.” “We moeten haar weer eens uitnodigen hier”, zei Joline. “Dan vragen we Kees wel of hij nog eens Nasi maakt.” Ik schudde mijn hoofd. “Echt niet. Weet je wel hoeveel bier dat kost?” Lot keek meesmuilend. “Nou nou… Meneer Jonkman is bang dat hij op de fles gaat van de twee biertjes die Nadia dronk, die avond. Krént!”

Kort vertelde Lot het verhaal van Nadia ’s kennismaking met de sambal uit de toko in Eindhoven. Rogier keek zuinig. “Ik geloof dat ik wat ga uitkijken als jij Indisch kookt, meneer. Geen zin om in Beverwijk te belanden.” Ik keek vragend. “Het Brandwondencentrum, Kees.” Hij grinnikte. “Overigens…en heel iets anders: ik heb van de week mijn baas op de hoogte gebracht van mijn sollicitatie bij DT. Die keek nogal sip. Zijn letterlijke tekst was: ‘Verdomme Rogier… Je bent nét ingewerkt, je doet het prima en nu ga je me vertellen dat ik op zoek moet naar een nieuw hoofd TD?’ Ik heb hem voorgesteld om mijn plaatsvervanger de job te geven. Een prima vent van nét vijftig, begonnen als elektricien en langzaam maar zeker opgeklommen tot wat hij nu is. Er is geen plekje in het ziekenhuis dat hij niét kent en qua kennis over de apparatuur is hij ongeëvenaard. Volgens mij kan hij een Echo-apparaat met z’n ogen dicht demonteren en zonder problemen weer in elkaar zetten en dan functioneert het ding gewoon.
Hij was in de race voor mijn functie, maar omdat hij geen HBO of wetenschappelijke opleiding had, kozen ze mij. Stom, maar goed… Ik heb vorig jaar een goed gesprek met ‘m gehad en hem naar een Post-HBO managementsopleiding gestuurd. Lekker dichtbij: op de HAN, naast het Radboud UMC. Enfin, daar is hij voor geslaagd, dus qua papieren voldoet hij. En mijn chef zei: ‘Rogier als jij hem ziet zitten, is dat voor mij genoeg. Maar ik wil wel een goed gesprek met hem!’ En dat gaat aanstaande woensdag gebeuren.”
Ik knikte. “Mooi. Als jij vertrouwen in hem hebt… Beter dan een willekeurige gast van buiten.” Rogier bromde bevestigend. “Er lopen al veel te veel lui in een ziekenhuis rond die geen flikker bijdragen aan de gezondheidszorg zelf, maar alleen maar papier en mails rondpompen…” “Die zie je in elke grotere organisatie, Rogier. Theo heeft me hiervoor al eens gewaarschuwd.”
Joline keek wantrouwend. “Dat ging toch niet over het Backoffice, neem ik aan? Anders gaat onze directeur een minder prettig uurtje beleven…” We lachten haar uit. “Nee, schat. Dat was tijdens een gesprekje vóórdat jij binnen DT kwam. Hij zei iets van: ‘DT bestaat nu bijna vijf jaar. De komende jaren zijn cruciaal, Kees. De meeste nieuwe bedrijven sneuvelen als ze tussen de vijf en tien jaar oud zijn. Reden? Men groeit, er komt meer ‘overhead’ en die overhead produceert niets, maar kost klauwen met geld. Het primaire productieproces gaat ten onder aan regeltjes en administratieve shit die niks oplevert.’ Of woorden van gelijke strekking. En deels had hij gelijk…”
De ogen van Joline vernauwden zich en ik zag dat de lasers werden opgewarmd, dus ik vervolgde snel: “Backoffice DT kost best wel veel geld. Twee lui worden betaald als teamleider; Jij en Angelique. Twee als plaatsvervanger; Fred en Gonnie. De rest verdient ook ruim boven modaal. En wat jullie opleveren? Ik weet het niet. Ben geen econoom…”
“Wij leveren méér dan genoeg op, meneer Jonkman!” Lot klonk fél. “Allereerst helpen wij de teamleiders herinneren dat ze de urendeclaraties op tijd moeten indienen. Als we dat niet zouden doen, laten jullie sloddervossen zo maar 20% van jullie dure uren door de handen glippen. Dááág winstmarge van DT! Wij ondersteunen met inkoopadviezen, zodat onze klanten daar geen tijd aan hoeven te verbranden.
Denise en Marion zijn hele dagen op Internet aan het spitten om componenten voor jullie installaties zo goedkoop mogelijk op de kop te tikken. Scheelt klauwen met geld.
Angelique spit de kleine lettertjes door; heeft ondertussen haar salaris als teamleider meer dan voldoende opgebracht, omdat jullie weer eens wat over het hoofd hadden gezien.
Fred zorgt dat ongure digitale figuren, zoals jouw vriendinnetje Luna van den Akker, buiten de digitale deur blijven en DT niet verrast wordt met een DDos-aanval of randsomware. En zo kan ik nog wel even doorgaan… Nog één rotopmerking over Backoffice DT en ik laat Rogier je vasthouden en Joline, Margot en ik stropen je met het botte aardappelschilmesje wat ze normaal voor Balou bewaart! En we bellen Angelique ook; wellicht dat die mee wil doen. Goed begrepen, meneer Jonkman?” Ook haar ogen stonden nogal strijdlustig.
“Jawel Lot, zeker Lot, ik zal niet meer over de kostenpost ‘Backoffice DT miepen, Lot…” Rogier was tijdens de tirade van Lot achteruit gaan zitten met een brede lach op zijn gezicht. “Zo, die heb je te pakken, Kees… Maar Charlotte: ik heb niets gehoord over jullie bijdrage binnen het Backoffice… Die van jou en je lieve zusje.” Ze trok een arrogant gezicht. “Wij zijn het economisch geweten van DT. Normaal zou Joline dat zijn, maar die wordt soms nogal afgeleid door Kees hier…”
Verder kwam ze niet: Joline schoot overeind, pakte een arm en draaide die hard om. Lot piepte. “Ga jij vanaf nú héél goed op je woorden letten, Lotje? De momenten dat ik ‘afgeleid’ wordt door Kees binnen de muren van DT zijn uiterst zeldzaam, denk er aan! Meestal spelen die momenten zich binnen de muren van dit appartement af en volgens mij hebben jullie daar al een aantal keren van kunnen meegenieten! En dan ben ik volgende dag de meest ideale cheffin, die zich met een zachte glimlach om haar mond over haar afdeling beweegt en haar medewerkers met een aardige opmerking of een aai over hun bol motiveert om nóg beter hun best te doen voor de firma dan normaal. Begrepen, Lotje?”
De laatste vraag ging gepaard met het iets hoger opdraaien van Lot’s arm dan hij al zat. Wéér een piepje van Lot, toen liet Joline los en Lot masseerde haar arm.
“Die Engelse knullen in Altenau hadden gelijk. Je bent gewoon een blonde bitch…” “Ja. En daar verdien ik m’n geld mee. Dus in feite, en let nu vooral goed op, Kees Jonkman… draag ik wel degelijk bij aan het primaire productieproces van DT!”

Rogier en ik keken het geheel grijnzend aan. “Lekkere sfeer op jullie Backoffice, Kees!” Ik knikte. “Ja. En gooi daar nog een beetje Fred, Ingrid en Gonnie tegen aan, en het circus is compleet…” “Dames, en heer: om te voorkomen dat mijn liefje helemaal aan gruzelementen wordt geknepen door haar leidinggevende heb ik nu nóg een mededeling.”
Rogier keek serieus. “Zoals jullie weten heeft het ziekenhuis de offerte van jullie concurrent uit Amsterdam om onze noodstroomvoorziening te modificeren, afgewezen en is de directeur van dat bedrijf met nogal harde hand uit het ziekenhuis verwijderd.
Ik heb afgelopen week nóg een gesprekje gehad met onze technisch directeur en hem verteld dat de feitelijke ontwerper van het systeem bij DT in Gorinchem werkt en mijn toekomstig teamleider gaat worden. En hem de suggestie aan de hand gedaan om DT, in de vorm van Kees, eens uit te nodigen voor een bespreking waarin hij gaat uitleggen wat DT voor het ziekenhuis kan betekenen. Mijn baas hoefde daar geen seconde over na te denken; hij knikte en zei dat hij dit voor ging leggen aan de complete directie. Dus, Kees: hou er rekening mee dat je binnenkort naar Nijmegen mag rijden.”
Ik keek hem aan. “Komt het ziekenhuis daar niet mee in de problemen, Rogier? Ik bedoel… Die toko in Amsterdam heeft de ontwerprechten. Oké, het oorspronkelijke ontwerp heb ik gemaakt, maar als stagiair bij hen. Dus staat hun naam er onder…” Rogier schudde het hoofd. “Nee, geen probleem. Is al uitgezocht door ónze juristen. Het ziekenhuis heeft garantie. Van hen. Maar het systeem heeft ons al een aantal keren in de steek gelaten tijdens oefeningen. In totaal geloof ik zes keer. En elke keer kwamen ze met verhalen dat die storingen niet aan hen lagen. Het systeem zou slecht onderhouden zijn, er zouden andere componenten in gezet zijn, de software vertoonde bugs… Voor ons meer dan voldoende om het contract met Amsterdam a.s.a.p. te verbreken en met een nieuwe partner in zee te gaan. En dat een en ander via mij loopt… Tja, dat valt onder de categorie ‘stom toeval’. Sorry, beste meneer Duyvestein…”
Joline fronste. “Die gaat er alles aan doen om DT juridisch onderuit te halen, daar kun je van op aan.” Ik haalde mijn schouders op. “Daar weet ons kleine juridische duiveltje wel iets op te verzinnen. Noem het ‘wanprestatie’ of zo.” Ik keek Rogier aan. “Ik ben vereerd. En stiekem lach ik me helemaal kapot. Ben benieuwd naar zijn gezicht als hij er achter komt dat DT de klus gaat klaren en Kees Jonkman al helemaal…” Joline schudde haar hoofd. “Kees, die officier van Justitie had helemaal gelijk. Jij hebt een bijzonder talent om jezelf in de nesten te werken…” Ik draaide me naar haar om en ze snauwde meteen: “Ja, kom maar met een rotopmerking, majóór… Maar als je te ver gaat weet je de straf!”
“Ja, schat, de man had inderdaad gelijk, schat. ten slotte ben ik met jou getrouwd, schat…” Ik dook meteen weg voor een vliegende damesschoen. “Rótzak! Schijnheilige oetlul! Met je ‘schat’ voor en ‘schat’ na…” Ik knipoogde naar haar en ze lachte. Gelukkig. “Nou ja, je hebt dan meteen mij naast je om je uit de nesten te halen, Kees. Dat scheelt alweer.” Ik stond op en liep naar haar toe. “En daar ben ik heel blij mee, Jolien. Mag ik nu een zoentje?” “Je hebt het niet verdiend, rotzakje, maar vooruit…”
Even raakten onze lippen elkaar en ik streelde haar lippen met mijn tong. Toen ik losliet zei ik: “Ik hou van je, schat.” Haar ogen stonden lief. “Ik ook van jou, pestkop.” Lot en Rogier zaten ook even te knuffelen. “Kom Kees. Als zij elkaar opvreten, maken wij wat te drinken. Lot een wijntje en Rogier een Baco?” Twee opgestoken duimen kwamen omhoog; de liefjes onderbraken hun zoen niet. Ik haalde wat zoutjes uit de kast. “Zo jongelui. Einde knuffelpauze. Even wat drinken met wat te knabbelen. Avondeten hoeft denk ik niet meer, na die verlate lunch?”
Lot wreef over haar buik. “Pfffft... Nee. Als ik honger krijg vanavond eet ik wel een boterham. Geen warm eten meer voor deze jongedame.” Een tijdje was het stil; Lot en Rogier leunden tegen elkaar aan en Joline en ik zaten ook lekker knus te wezen. Rogier verbrak de stilte met een kuchje.

“Jolien… Kees… iets heel anders. Lot en Margot hebben vorige week het een en ander aan Gerben en mij verteld. Hoe Joline hen heeft overgehaald om met haar te knuffelen na een confrontatie met meneer Bongers op de Universiteit. En hoe jij explodeerde, Kees, toen je door drie meiden het bed in werd gelokt…” Ik voelde waar hij op aanstuurde en mijn gezicht werd wat warm. Rogier ging verder en keek me recht aan. “En dat jullie een aantal keren met Lot en Mar gevreeën hebben, totdat ik en Gerben op de proppen kwamen en roet in het eten gooiden.”
Hij grijnsde even en daarvan maakte Joline gebruik om zachtjes te zeggen: “Jullie gooiden geen roet in het eten, Rogier. Sinds een paar weken zien wij twee meiden die super-gelukkig zijn. Denk daar aan.” Charlotte knikte en legde een hand op Rogier z’n knie. Hij vervolgde: “Eerst hadden Gerben en ik het daar best moeilijk mee, maar deze dames hebben ons ervan overtuigd dat jullie, op jullie manier, ook op dit gebied mee hebben geholpen om hen van een enorme frustratie af te helpen. Zoals Lot het die avond tegen Gerben en mij zei: ‘Ik kan nu van seks met jou genieten, Rogier. Me helemaal laten gaan en weten dat dat goed is als ik met jou naar bed ga. En Mar met jou, Gerben. Zonder gedachten aan ‘zonde’, ‘vies’ ‘Sodom en Gomorra’ of verkrachting; nee, heerlijk van m’n eigen lichaam genieten en het jouwe. Weten dat dat mag, dat het goed is…’ En Margot zat hevig te knikken, terwijl Charlotte dat zei.
Gerben en ik zijn toen even een ommetje gaan lopen. En uiteindelijk zei hij: ‘Waarom moeilijk doen? Ik heb tijdens mijn schooltijd ook met andere meiden gevreeën en dat zal voor jou niet anders zijn, schat ik.’ En ik moest bekennen dat ook ik geen maagd meer was…” Rogier grijnsde even, toen Lot haar gezicht vertrok. Toen we weer binnenkwamen hebben we onze schatjes een enorme knuffel gegeven en hen verteld dat we blij waren dat een groot taboe uitgewist was.”
Lot knikte. “En weet je wat deze meneer er meteen achteraan zei?” Joline bitste: “Nee, maar het zal weer iets schunnigs geweest zijn!” We schoten in de lach en Lot vervolgde: “Wellicht kunnen jullie ons nog wat leren.. Dát zei hij, de rotzak.” Joline knikte. “Zie je wel… Kerels… Altijd hetzelfde.”

Joline keek Lot aan. “Mag ik jouw vent even knuffelen, Lot?” Die knikte. “Als ik jouw kerel even mag lenen, Jo…” Joline stond op en trok Rogier overeind en Lot haalde mij uit mijn stoel. “Dank voor je openheid, Rogier”, hoorde ik Joline zeggen. Verder hoorde ik niets; Lot omhelsde me. “Dank je wel Kees. Voor al die keren dat ik een veilig plekje bij je mocht zoeken.” “Graag gedaan Lot. En nu naar je eigen veilige plekje toe.” Ik keek over haar schouder naar Joline en Rogier. “En ik zou maar rap zijn, anders laten die twee elkaar niet meer los.” Joline en Rogier stonden ook tegen elkaar aan. Ze lieten elkaar los en Rogier stak zijn hand uit.
“Dank je wel, Kees. Dat jullie deze meiden opgevangen hebben en allerlei complexen uit hun gedachten hebben gehaald.” Een harde hand volgde. “De rest laat ik aan jullie over, Rogier.” Hij grinnikte. “Ik zeg niks, anders krijg ik op m’n lazer van mijn liefje.” “Verstandige uitspraak, Rogier. Kees, leer er iets van!”
Joline keek me streng aan en trok toen Lot tegen zich aan. Even stonden die zo: een blond hoofd tegen een bruine bos krullen; onbeweeglijk. Ik keek Rogier aan en hij mij; hij stak zijn duim op en ik knikte. De meiden lieten elkaar los en ik zag dat Joline’s ogen rood waren. En Lot had het ook niet droog gehouden.
“Kom dames. Groepshug.” Het was een klein kringetje deze keer, maar niet minder waardevol. “De eerst de beste gelegenheid vertellen we dit ook aan Gerben en Margot, mensen.” Rogier keek ons aan. “Gerben zat er best mee om dit ter sprake te brengen. ten slotte ben jij zijn chef, Kees.” Ik knikte. “Begrijp ik. Maar wij zijn ondertussen ook vrienden, Rogier. Evengoed als jij dat bent. Jullie maken deel uit van onze vriendengroep; geen geheimen die tussen ons in staan.” Hij knikte langzaam.

Joline nam de leiding weer op zich. “Jongelui… We gaan naar bed. Tenminste: Kees en ik wel. Morgenochtend half negen ontbijten? Daarna naar de kerk. Eén voordeel: we hoeven niet zo walgelijk vroeg op, want Kees hoeft niet te spelen.” “Wij gaan er ook in, Jolien. Het was een vol dagje vandaag.” Rogier keek ons aan. “Maar wel eentje met een goed slot.” Even later ging de deur van de slaapkamer achter ons dicht. Ik keek Joline aan. “Blij toe dat dit uitgesproken is, schat. Ik hikte daar nog een beetje tegen aan.” Joline knikte. “Ik ook wel. Maar we hebben twee prima diplomaten in die meiden, Kees.”
Ze keek me aan. “En nu ga ik lekker badderen. Samen met mijn vent een lekker nat spelletje spelen. In geile lingerie. Dat heeft een paar voordelen: de deur kan op slot en de ramen kunnen dicht, dus Jolientje Jonkman heeft geen last van haar preutse ikke én we hoeven het bed niet te verschonen. Na het bad afdrogen, pyjama aan en heerlijk bevredigd in slaap vallen. Kom ridder, zet de kraan aan en laat dat bad vol lopen. Uitkleden en in de badkamer op je Freule wachten.” Ze giechelde. “Eens kijken of de adel… Nou ja, laat maar.” Ze verdween in de slaapkamer.
Ik controleerde of de ramen dicht waren en liet de zonwering zakken. Alleen het lampje bij de wastafel ging aan. Ik kleedde me uit en schoor me zorgvuldig. Lekker luchtje op… En toen de kraan van het bad uit. Dat zat halfvol, maar als wij er in lagen zou het bijna overlopen, wisten we… Even daarna ging de deur open en kwam Joline binnen. “Hoi Kees… Wil jij met me vrijen?” Ik keek in haar ogen. “Altijd, mooie vrouw. Wat zie jij er weer heerlijk sexy uit…” Een wit, bijna doorzichtig, onderjurkje met een mooie huidkleurige panty om haar lange benen. “What you see is what you get, Kees. Laat me genieten, schatje…”
Ze ging op haar tenen staan en kuste me. Ik streelde haar schouders, haar rug en langzaam maar zeker zakten mijn handen over haar billen. Een goedkeurend brommetje kwam over haar lippen. Haar handen streelden mijn rug en zakten toen ook af: ze streelde mij op dezelfde manier als ik haar. En ze duwde haar onderlichaam tegen het mijne en wiegde zachtjes. De stof van haar onderjurkje streelde mijn paal: heerlijk! “Is het water warm genoeg, Kees?” “Ja schat. En als je het zeker wil weten: voel maar even.”
Ze liet me los en voelde met haar elleboog. “Prima. Daar wil ik van genieten!” Ze wilde in het bad stappen, maar ik hield haar tegen. “Waarom voelde je nou met je elleboog, Jolien?” Ze lachte. “Weet je dat niet? Dat is de manier zoals verloskundigen aanbevelen om het badwater voor een klein kind te testen. Beter dan met je hand.” Haar ogen begonnen te lachen. “Vertel ik nog wel eens als we zelf kinderen gaan krijgen, Kees. Tegen die tijd ben je het natuurlijk al lang weer vergeten, want het is niet technisch…” Ze glipte onder mijn handen vandaan. “Kom, lieve lover… In het bad jij. En ik kom lekker bovenop je liggen. Lekker samen genieten van elkaar. Wij mogen dat.” Ik stapte in het bad en ging liggen. “Kom er maar bij, schoonheid. Dan mag je tussen mijn benen liggen. Voor de afwisseling wellicht ook wel eens lekker.”
Joline schudde haar hoofd. “Ik kom tussen je benen zitten, maar tegenover je. Dan mag je lekker naar je meisje kijken… als ze zich bevredigd. En jij…” Ze tikte op mijn neus “…mag nog even helemaal niets. Handjes in je nek. Kijken en genieten.” Ze stapte in het bad en ging tegenover me zitten. Waar haar onderjurkje nat werd, werd het meteen transparant en kleefde aan haar lichaam. Met een ondeugende blik in haar ogen zakte ze tot haar hals in het water en kwam weer naar boven. Haar tepels waren nu goed zichtbaar. “Zo. En nu ga ik mezelf lekker bevredigen. En ik weet dat jij kijkt. En keihard bent. En als ik helemaal lekker klaargekomen ben, wil ik je diep in mijn geile kut voelen spuiten…” Haar handen gleden langzaam over haar eigen lichaam. Ze legde haar hoofd op de rand van het bad en sloot haar ogen. Ik niet!
Ik genoot van het heerlijke wezen tegenover me. Een slanke, blonde vrouw die zich helemaal liet gaan terwijl ze wist dat ik tegenover haar zat en elke centimeter van haar sexy lichaam in me opnam. En ik wilde nu maar één ding; haat voelen, ruiken kussen en strelen… Haar zó laten genieten dat ze klaarkwam! Ik kon me niet inhouden en begon haar lange, sexy benen te strelen. Even opende ze haar ogen. “Wat doe jij, ondeugd?” “Sorry Joline… Ik moét je voelen! Je bent zo mooi…” Even lachte ze en keek naar mijn paal. “Ik zie het… Is de nood zo hoog, Kees?” Ik gromde. “Als jij je zo aan mij laat zien, is de nood altijd hoog, schat. Ik ben helemaal aan je verslingerd, je maakt me dol van verlangen met je geile lichaam…” Ik streelde nu de binnenkant van haar bovenbenen, langzaam richting haar poesje.
“Jij mag dat, schatje. Voel maar. Betast me maar, waar je maar wil. Het duurt niet lang meer, ik sta ook op springen, geile vent…” Ze kneep afwisselend in haar ene en dan weer in de andere tepel en schokte toen ik haar poesje begon te verwennen: langzaam over haar natte onderjurkje strelend, de dunne stof steeds meenemend tussen mijn vingers, zodat ze de wrijving tussen onderjurkje en panty goed voelde.
“Kéés… Je maakt me…” Ze hief haar heupen op en haar poesje kwam boven het water uit. Haar ogen gingen open. “Sla me! Sla me op m’n geile natte kut…” Ze spreidde haar benen en trok haar onderjurkje op. “Toe dan… Hier, op mijn geile kutje… lekker klaarkomen… Ohhh…” Ik streelde haar nu hevig tussen haar benen en voelde haar verstrakken. “Voel je je geile panty over je natte kut glijden? Lekker over je clit?” Zonder iets te zeggen knikte ze. “Wil je klaarkomen, meisje?” Weer een knik, haar ogen gesloten.
Ik trok haar onderjurkje omhoog en haar panty ook. Die zat nu strak tegen haar poesje aan; ik zag zelfs de kleine verhoging van haar clit tegen de dunne pantystof. En toen sloeg ik: hard en recht op haar poesje. Ze schokte. “Ahhh…” En weer een klap, meteen gevolgd door een derde. “Meneer! Ik kan me… ik word zo nat!” Ik rook het; de geur van haar geil drong in mijn neus en ik zag wit vocht uit haar poesje komen. Nóg een tik, nu recht op haar clit en ze spreidde haar benen nu maximaal en kreunde: “JAAAHHH!!! Lekker klaarkomen! Voel mijn geile, hoerige kutje… Voel maar… Allemaal voor jou…!” Ik trok haar naar me toe. “Lekkere geile meid van me…”
“Spuiten, Kees! Spuit over me heen! Lekker sperma over mijn geile lijf… Geef het me!” Joline begon me geraffineerd af te trekken, terwijl ze zichzelf streelde en binnen vijf seconden voel ik dat ik zou klaarkomen: er was geen weg meer terug! “Ik ga komen, Jolien! Ik….” “Spuit over me heen! Laat je gaan, schatje, ik wil het zien!” De eerste straal kwam in haar gezicht, de tweede landde tussen haar borsten, net als de derde en de vierde. Daarna golfde er nog een beetje sperma uit mijn paal, wat door Joline er af werd gelikt. We zakten weer terug in het water; allebei redelijk ‘op’. Joline keek me aan, haar gezicht nog onder de sperma-slierten.

“Je bent een geile vent, Kees Jonkman. Een onschuldig meisje met zaad besproeien…” Ze haar een sliert van haar gezicht en liet die in het warme water verdwijnen. “Deze scéne zou het in een pornofilm wel aardig gedaan hebben, denk je niet?” Ik trok een gezicht en we moesten samen lachen. Toen stak Joline haar hand uit. “Kom ridder. Help de Freule even overeind, dan gaan we samen nog even douchen. Zonder kouwe plens graag. En dan lekker tegen elkaar aangerold slapen. Ben ik wel aan toe.” Na een korte douche droogden we elkaar af. Joline trok een leuk nachtponnetje aan, ik een boxer en een T-shirt. Toen doken we in bed en ik trok Joline tegen met aan. “Hé, geil meisje van me…”
Meteen volgde een bits “Geil meisje? James, ik ben een nette freule, hoor!” “Jaja, een nette freule. Die met haar butler samen in bad duikt en daar spetterende seks heeft. Oh, wat een nette en deugdzame Freule…” Ze giechelde. “Met zaadslierten op haar gezicht en tussen haar tieten. Best wel netjes in feite. Voor hetzelfde geld had de butler de Freule zwanger gemaakt.”
Ik bromde. “Daar zouden we toch eerst heel vaak voor moeten oefenen, voordat we ‘voor het echie’ zouden gaan?” Joline knikte. “Ja. Op een maagdelijk wit strand, in het maanlicht met een mooie fles wijn ernaast en een eindeloos orgasme… Toch?” “Klopt, lieverd. Ik zal een stukje Schiermonnikoog afhuren voor de gelegenheid. En of dat strand zo maagdelijk is… Na die nacht in ieder geval niet meer.”
Ze deed het licht uit en mopperde: “Schiermonnikoog of all places… Als het nou nog Terschelling was. Daar heb je in ieder geval nog een camping met twijfelachtige reputatie… Hoe heette die ook alweer? Oh ja, de Appelhof. ‘Je gaat er als maagd heen en komt uitgewoond thuis.’ Dat was de korte omschrijving door een huisgenote van me tijdens de studie.”
“Oh? Hoe heette die huisgenote? Wellicht ken ik haar…” Een stomp op mijn schouder volgde. “Bluffert. Jij bent nooit op die camping geweest. Met je maagdelijke voorkomen. Je had na één nacht de boot terug genomen. Of de arreslee, want in jouw nabijheid zou de Waddenzee wel bevroren zijn.” Ik zuchtte. “Slecht mens. Maarre… hoe heette die studiegenote nou? Charlotte of Margot?” Een twee stomp volgde. “Etter. Lot en Mar zijn…” “nette meisjes, jaja… Maar het zijn huis- én studiegenoten van je. Dus…”
Een diepe zucht volgde. “Tijdens mijn Bachelorstudie, meneer. Toen woonde ik netjes op kamers in Utrecht. Samen met drie vriendinnen. Waarvan je er twee op onze bruiloft hebt gesproken. En nu slapen jij! Morgen weer een drukke dag in Malden beleven.” Ze draaide zich naar me om. “Heeft de Freule je al vertelt dat ze best wel genoten heeft van haar butler?” Een lange zoen volgde. “Een volgende keer zal de kasteelheer eens van het dienstmeisje gaan genieten, denk ik.”
Ze giechelde. “Oh, dat lijkt me wel wat… Op het dikke eikenhouten bureau van de kasteelheer achterover geduwd worden en dan…” “Slapen jij, krolse kat!” Nog een zoentje volgde. “Het is ‘poesje’, liefje… Welterusten Kees.” “Lekker slapen Joline.”

Er volgde geen commentaar van Balou. Die lag in de huiskamer in de mand van Bengel als kussen te fungeren.