De Muur

Protocol en etiquette, jezelf aanbieden en tonen net hoe braaf je kan zijn. Roos staat vrijwillig aan de Muur om dat te tonen, ondanks haar trillende benen.

Geïnspireerd door een lokaal kink event van Club78.

Het event sprak tot de verbeelding maar deze keer was de uitdaging om in minder dan 1.500 woorden te kunne spreken tot de verbeelding van de lezer(es).

---

Respect was het woord van de avond, voor de regels van de club en de mensen daarbinnen. Het woord had altijd belang, maar vanavond had het een speciale plaats voor iedereen. Protocol en etiquette vereisten immers respect.

Vanavond zou elke onderdanige die voet zette in de club hooguit een slip dragen. Ze zouden voor de Muur gaan staan, klaar om gekozen te worden door één van de aanwezige Dominanten, als die iets interessants zagen.

De regels waren wat Roos had aangetrokken tot dit event. De strikte richtlijnen over hoe te handelen en te zijn. Dat ze gekozen kon worden door iemand, eender wie. Om hen vannacht van dienst te zijn. Maar dat betekende niet dat de onderdanigen objecten waren, ook al wilden sommigen niets liever dan zo gebruikt te worden. Vanavond zouden ze dienaars zijn en aantonen hoezeer ze van dienst wilden zijn.

Het sprak allemaal tot haar verbeelding, dat Roos aandacht zou moeten verdienen met haar daden. Op dit moment had ze echter moeite met de simpele handeling van zich uit te kleden. Haar zenuwen maakten de taak veel moeilijker. De meeste kleren van Roos lagen al in de locker, netjes opgevouwen in een stapeltje. Allemaal eigenlijk, op een enkele sok en haar slipje na.

Een zweetdruppel rolde langs haar arm naar beneden en spatte op de grond terwijl Roos vocht om het laatste eind van haar sok van haar voet af te trekken. Toen het haar eindelijk lukte, vloog de sok los en sloeg die bijna in haar gezicht. Met een ontevreden zucht legde Roos de sok op de kleine stapel kleding, voordat ze het kastje met een plof dicht deed. Roos leunde met haar hoofd tegen het koele metaal en haalde een paar keer diep adem. In de hoop dat ze de storm binnenin haar kon kalmeren voordat ze de kleedkamer verliet.

Maar er was geen uitstel meer mogelijk. Geen tijd meer om te treuzelen en het onvermijdelijke uit te stellen. Roos stond klaar met alleen een wit slipje om een klein deel van haar bescheidenheid te verbergen. Het gebrek aan kleren was als een brandmerk. Een teken dat zij een slavin was en vrij waren om te spelen. Ze zou de club inlopen onder ieders zicht vooraleer ze aan de Muur zou kunnen staan.

Die gedachte had haar de afgelopen dagen beziggehouden en deed Roos nog steeds rillen. Het onbekende van dit alles. Om bijna naakt te zijn en te worden tentoongesteld terwijl anderen zouden oordelen en kiezen. Als iemand Roos koos zou er nog steeds onderhandeld worden en zouden de clubleden ervoor zorgen dat de regels gevolgd werden. Maar dat alles veranderde niets aan het feit dat Roos zich daar vrijwillig voor aanbood. In de hoop gekozen te worden, een kans te krijgen om een beloning te verdienen.

Roos dwong zichzelf te bewegen en duwde zich van de kluisjes af. Met een vreselijk getril in haar benen liep ze naar de uitgang. Zodra die zwarte deur openging voelde Roos de dikke, bedwelmende mix van verwachting en mysterie die de club kenmerkte. Het knetterde langs haar huid en speelde met de hitte binnenin haar. Kippenvel stond op haar armen. Maar Roos bleef lopen, bang dat als ze stopte, ze zou wegrennen.

Lage, ritmische muziek weerklonk door de club, samen met de gedempte verlichting maakte het dat zwoele gevoel enkel sterker. De kleedkamer was sterk verlicht, maar de club zelf was een ander verhaal. Strategisch geplaatste lampen gaven genoeg licht om te zien, maar er waren hoekjes en gaatjes voor wat privacy verspreid doorheen de club. De mengeling van laag, warm licht en schaduwen maakte het mysterie alleen maar groter. En voor Roos hing er een gevoel van ondeugend avontuur in de lucht.

Met haar vuisten langs haar zij gebald, liep Roos in een gestaag tempo verder, niet echt al joggend. Maar zeker een stevige wandeling. Eén die doorheen de club liep zodat iedereen een kans kreeg van haar te zien. En zijzelf de club kon bekijken. Het minimalistische ontwerp met een paar zachtere, luxueuzere stukken was gemakkelijk te negeren. De bengelende kettingen, de ankerpunten en de leren kruisen tegen de muren waren moeilijker om langs haar neer te leggen. Alleen al de aanblik ervan veroorzaakte een sprankelend gevoel in haar onderbuik. En Roos was blij met hoe snel ze erlangs door kon gaan.

Het gefluister en de lage gesprekken, afgewisseld met wat gelach, waren bijna onmogelijk te negeren. Iedereen die ze passeerde leek naar haar te kijken, hun blikken kleefden aan haar huid. Roos rilde. Alles binnenin haar rolde, zelfs terwijl die warmte zich laag in haar buik verzamelde. Een vreselijke kou wisselde steeds af met een onmogelijke hitte. Maar toch bleef ze lopen, haar blik gericht op de Muur aan de andere kant. Ondanks haar poging om voor zich uit te kijken ging Roos' blik naar de paar onderdanigen die al gekozen waren.

Eentje zat geknield aan de voeten van een Dominant, haar ogen gesloten, terwijl de man in gesprek was met een ander. Het leek erop dat de enige taak die ze had was om er mooi uit te zien. Het meisje had haar handen achter haar rug geklemd, met een holle rug en haar borst vooruitgestoken zodat beide mannen konden kijken. De Dominant hief zijn glas in de lucht en liet een paar druppels van de rand naar beneden vallen. Ze vielen op haar en het meisje schrok van de kou maar de man lachte enkel.

Elders was een slaaf al hard aan het werk om de laarzen van zijn nieuwe Meesteres te aanbidden. Toen Roos merkte dat de blik van de vrouw op haar gericht was, kon ze niet anders dan wegkijken. De lange leren laarzen en het nauwsluitende hemd gingen gepaard met een strenge coupe van haar haren en een donkere lippenstift. De vrouw was een klassieke Dominatrix, zelfs in de manier waarop ze in de stoel zat. Maar het waren haar ogen die Roos deden trillen. Een blik die veel te veel leek op een hongerig roofdier dat net een prooi had gevonden.

Maar Roos had geen tijd meer om zich zorgen te maken. De Muur doemde vlak voor haar op en er waren regels waar ze zich aan moest houden. Elke onderdanige bij de muur moest de 'wachtpositie' innemen. Dus draaide Roos zich om. Ze plaatste haar rug tegen de muur met haar handen op haar onderrug geklemd. Met haar voeten uit elkaar leken Roos' zenuwen in paniek door haar lichaam te gieren. Terwijl ze haar handen stevig om elkaar heen klemde, keek Roos op en viel bijna neer.

Ze keken allemaal, zowel mannen als vrouwen die haar en de anderen van een afstandje inspecteerden. Hun ogen glinsterden in het ondiepe licht en zwierven over haar lichaam, van haar tenen tot haar harde tepels. Ze zagen elke onvolkomenheid waardoor Roos zich wilde verstoppen. Zweetdruppels rolden over haar lichaam. Roos' borstkas bonsde terwijl ze probeerde stil te blijven staan. Om hun blikken te ontmoeten zoals het protocol voorschreef. Maar er was één blik in het bijzonder die aanvoelde als een fysiek gewicht op haar lichaam.

Ze wist niet waar het vandaan kwam, maar die blik deed haar lichaamsharen rechtop staan. Bijna alsof het door haar heen keek. Kijkend naar elke minuscule beweging die ze maakte. Aftastend om iets te vinden. Waar het naar op zoek was wilde Roos weten, ze durfde nauwelijks te ademen onder het gewicht van die blik.

Met een mentaal schudden van haar hoofd stak Roos haar borst vooruit om die nieuwsgierige blik te ontmoeten. Meer durfde ze niet. Roos sloot haar ogen en dwong haar longen om te werken. Om weer zuurstof naar haar hersenen te brengen, want die hadden het hard nodig.

De tijd zelf leek stil te staan. Dat elektrische gevoel in de lucht werd zo dik dat Roos het op zich voelde drukken. Er was een fladder in haar buik, één die erg leek op wanneer ze een te sterke cocktail dronk. Het borrelde en vermengde zich met de warmte die in haar bleef rijzen. Als iemand van hen naar de muur zou komen, zouden ze zeker de natte plek zien die haar slipje verduisterde.

De rilling in haar ledematen was veranderd in een siddering. De tijd druppelde voorbij als in een eeuwigheid en Roos deed haar best om alles bij elkaar te houden. Om heel te blijven, zelfs terwijl de gesprekken om haar heen dreven. Een eindje verderop kon ze een onderhandeling horen voordat de slaaf van de muur werd gehaald. Maar Roos bleef staan met de Muur vlak achter haar. Er was geen ontsnapping mogelijk en haar gedachten werden een warboel.

Toen hoorde ze een stem. Eén die door alle gefluister en gedachten heen sneed. Het was een weloverwogen stem, iemand die wist hoe belangrijk woorden waren en hoe ze te gebruiken. Met een sluw randje aan de toon, alsof er in elke zin een val lag te wachten.

"Kijk eens hoe mooi. Ieders ogen vangen terwijl je die van jezelf verbergt."

Iets in haar binnenste klemde zich samen bij de berisping. De waarheid stak uit als een doorn. Roos kon zich niet langer verstoppen en opende haar ogen.

---

An: Hopelijk was de writing het lezen waard en kon het spreken tot jouw verbeelding. Dit stuk was voornamelijk een oefening om weer wat meer te schrijven, maar misschien wordt het meer.

Altijd leuk om te weten wat de lezer(es) ervan vond.