Erika - 12

Wonderbaarlijke oplossingen …

De drie dagen tussen Erika’s laatste afspraak met Oswald en donderdag gleden snel voorbij. Op dinsdag kreeg ze het bericht dat ze haar kluis gauw moest nakijken, iets wat ze onmiddellijk deed. Buiten een paar honderd dollar vond ze een zilverkleurig metalen beeldje. Verwonderlijk wreef de jonge meid over haar eigen naakte weergave. Ze propte alles snel weg toen andere mensen hun eigen kluisjes wilde leeghalen.

Op de busrit, die haar van het dorpje naar de boerderij bracht, durfde ze de kleinigheid niet verder te observeren. Wat nerveus keek ze naar de medepassagiers, die voornamelijk uit leerlingen bestond die net als haar een tussenstop in de nederzetting gemaakt hadden. Voor haar waren twee andere laatstejaars aan het praten over de “senior ball”, het afsluitfeest. Erika twijfelde hoe langer hoe meer of ze wel naar het feest wilde gaan. Hoewel verschillende jongeheren op jacht waren naar een vrouwelijke schone, was er tot nu toe nog niemand die de vraag aan haar gesteld had. Zelf vond ze niemand van haar mannelijke klasgenoten de moeite. Als ze zou gaan dan was het ofwel met een vriendin of Oswald, als die het ten minste aandurfde.

Tijdens het wandelen van de bushalte naar de boerderij bedacht Erika zich dat de kans klein was dat de dertiger naar haar promfeestje zou komen. Hij zou te veel opvallen en de nodige vragen opwekken, daarbij hoe moest ze hem tegen haar grootouders uitleggen. Grinnikend fantaseerde ze de ene gekke verklaring na de andere, toen ze door haar grootvader gewekt werd uit het dagdromen.

‘Dag meid, … ik en je oma moeten iets met je bespreken!’

Erika keek naar het vrolijke gezicht van de oude man. Zijn goedgezinde blik stelde haar alvast gerust, hoewel hij op een serieuze toon sprak. Erika plaatste zich op de bank in de open veranda. Een paar tellen later verscheen haar grootmoeder, die het volgende meedeelde:

‘We zijn uitgenodigd om in Albuquerque een prijs in ontvangst te nemen voor het verbouwen van bio gewassen. Blijkbaar zijn we geselecteerd, omdat we al decennialang dezelfde kwaliteit weten te leveren. En …’

De oude vrouw vertelde trots over de selectie, waarna Erika’s grootvader met evenveel tevredenheid aanvulde. De jonge meid luisterde aandachtig naar de uitleg die eindigde met de concrete uitnodiging, namelijk aankomende donderdagavond. De oudjes zouden dus een hele avond en nacht wegblijven, want ’s avonds laat wilde ze niet meer terugrijden naar de boerderij. In de stad konden ze trouwens bij hun dochter overnachten.

‘Misschien moet je gewoon meekomen? Ik denk dat het niet erg is als je vrijdag de lessen een keer skipt, dan vertrekken we donderdagnamiddag …’ Stelde Erika’s grootvader voor.

Erika schudde haar hoofd en antwoordde vlug:

‘Nee, gaan jullie maar … ik … eh … moet nog wat afmaken …’

De oude man keek fronsend naar zijn kleindochter en wilde een nieuw voorstel doen, maar zijn vrouw kwam tussen.

‘Laat haar toch even alleen, wat moet ze trouwens een hele avond doen tussen allemaal oude knarren …’

Met een knipoogje naar Erika maakte ze duidelijk dat het geen verdere uitleg behoefde. Ongetwijfeld wilde de oude vrouw haar kleindochter het avondje alleen niet misgunnen. Dat Erika haar moeder dan niet zou zien, leek ook geen obstakel te zijn. Sowieso zag ze haar mama amper en toen de oudjes verder over donderdagavond spraken, werd het al snel duidelijk dat hun dochter momenteel niet in Albuquerque verbleef, maar voor werk elders was.

Erika liet hen vertellen, ze knikte verschillende keren alsof ze daadwerkelijk aan het opletten was. In haar eigen was ze vooral bezig met wat er achter de uitnodiging zat. Het was té toevallig dat haar grootouders effectief voor een wedstrijd geselecteerd waren, langs de andere kant kreeg ze te horen dat verschillende andere bioboeren in de buurt ook zouden gaan. Misschien was het dan écht wel een willekeurige samenloop of zou het geheim genootschap inderdaad in staat zijn om iets op zo’n grote schaal te organiseren!

Het bleef in ieder geval de hele avond door haar hoofd spoken. Na het eten had ze zich op haar slaapkamer teruggetrokken. Ze legde het geld uit de kluis bij de rest van het reeds verzamelde bedrag. Vervolgens zette ze zich in kleermakerszit op haar bed en bewonderde ze het kleine metalen beeldje. Het object was hoogstens vijftien cm groot, waarvan het rotsgedeelte toch minstens een derde ervan in beslag nam. Hoewel de omvang gering was, vond Erika toch dat je toch de nodige details zag. Blij streelde ze over het gladde oppervlak, waarbij ze extra over de rondingen ging. De onzekerheid die ze altijd had gevoeld over haar eigen lijf leek te verdwijnen. Trots zette ze het beeldje op haar nachtkastje, waarna ze er met haar Smartphone een foto van trok en deze naar Oswald stuurde.

Helaas antwoordde haar mentor pas de dag erop. En eigenlijk reageerde hij nog niet op de foto. De karige boodschap die hij aan haar doorgaf was:

‘Neem nog een douche voor ik je morgen kom halen. Zorg dat je schaamstreek en oksels van haar ontdaan zijn. Ik ben er morgen om 19.00 uur. Tot dan Zaffiro, slaapwel’

Een paar tellen later verscheen er toch een duim onder de doorgestuurde foto. Erika’s gedachten schoten evenwel naar donderdagavond. Het was nu wel duidelijk dat ze zelf de nodige voorbereidingen moest treffen. Op woensdagnamiddag nam ze de tijd om met een scheermesje over haar oksels en schaamstreek te laten gaan. Tevreden liet ze haar vingers over het naakte vel rond haar schaamlippen strelen. Een vleugje opwinding golfde doorheen haar lijf, maar om één of andere reden wilde ze niet toegeven aan het fijne gevoel. Hoewel ze het niet zo per se zou omschrijven, keek ze onbewust uit naar wat donderdag zou komen. Verwachtingsvol stelde ze het zelfgenot uit, in de veronderstelling dat de spanning dan zijn climax zou bereiken.



Klaar of …



Donderdag startte als een doodnormale dag. Routineus maakte Erika zich klaar en een paar uren later zat ze in één of andere les. De leerkracht vooraan dramde de ene herhalingsoefening na de andere op, in de hoop dat zijn studenten over een paar weken gereed waren om de laatste officiële examens af te leggen. Hij merkte zo niet op dat Erika helemaal niet bezig was met zijn les. De meid pende kriebeltjes op de losse papieren die net uitgedeeld waren. Onwillekeurig verschenen kleine monstertjes en grappige figuren die half mens en half dier waren.

In haar hoofd overliep ze alles wat ze tot nu toe wist van het geheim genootschap. Zo geloofden in een oude godin, die al eeuwenlang vereerd werd door de natives. Hoewel ze zelf een mengeling waren tussen oude Indianen, nazaten van de kolonisten en andere migranten. Erika vormde momenteel de verpersoonlijking van Sussistanako, waardoor ze vanavond op een rituele wijze haar maagdelijkheid zou verliezen.

De enige persoon die ze bij naam en toenaam kende, was Oswald. Naar haar aanvoelen had haar mentor haar tot nu toe met verve begeleid. Erika probeerde een wee gevoel in haar maag te negeren, want eigenlijk wenste ze dat vanavond niet de leider van het genootschap het ritueel zou uitvoeren, maar Oswald. Ze vertrouwde de dertiger en misschien ging dat gevoel nog diepgaander.

Dankzij het gepieker leek de dag traag vooruit te gaan. Honderden keren overliep ze dezelfde karige informatie, totdat ze ’s namiddags weer op de boerderij aankwam. Erika’s grootouders hadden gewacht tot hun kleindochter weer thuis was om naar Albuquerque te vertrekken. Na een kus op de wang en een stevige knuffel vertrokken de oudjes samen met een naburig boerenkoppel.

Erika brieste met groeiende nervositeit doorheen de woonkamer, waarna ze een licht avondmaal opat. Vervolgens douchte ze nog vlug een keer, waarna ze besloot om zich aan te kleden. De raad van Oswald opvolgend koos ze voor simpele kledij. Een slipje en sport – bh werden bedekt met een warme pyjamabroek en shirt. Aan haar voeten deed ze makkelijk zittende schoenen aan en haar drogende haren bond ze in een paardenstaart. Aan haar oren hing ze zilverkleurige oorbellen en de ketting met het groene steentje bond ze om haar hals.

Iets voor zeven uur klopte Oswald op de voordeur van de boerderij. Erika sprong van de sofa, waar ze zich nog maar net gezet had, en wandelde naar de deur. Vrolijk kuste ze de latino op zijn wang.

‘Ben je klaar?’ Vroeg Oswald vriendelijk.

Erika knikte zelfzeker, hoewel een hernieuwde salvo nervositeit doorheen haar lijf gleed.

‘Prima, dan vertrekken we …’

Oswald wandelde terug naar de camper en wachtte daar totdat Erika de voordeur gesloten had. De meid hees zich naast haar mentor, die opzwepende Mexicaanse muziek opgezet had. Voorzichtig keerde Oswald het voertuig en zodra ze de grote weg bereikt hadden, begon hij over koetjes en kalfjes te praten. Erika luisterde wel naar hem, maar sprak zelf weinig.

Toen ze op een kruispunt kwamen parkeerde Oswald de camper even aan de kant. Hij draaide zijn gezicht naar Erika en zei vriendelijk:

‘Ik moet je nu blinddoeken, … maar ik verzeker je dat er niets verkeerd gaat gebeuren …’

Hij had Erika hiervan al verwittigd, dus de meid hief haar schouders gelaten op. Een flauw glimlachje verscheen op haar gezicht als teken van vertrouwen. Oswald haalde uit de passagierslade een zwart slaapmasker dat Erika vervolgens aandeed.

‘Goed, … heb je het liefst dat ik zwijg of … praten we verder …’

Het maakte Erika op dat moment weinig uit, dus opnieuw hief ze haar schouders op. Ze voelde de auto weer bewegen en een paar minuten later zette Oswald de muziek luider. Driekwartier lang reden ze stilzwijgend verder. Erika was al na een paar tellen volledig de weg kwijt, zonder haar zicht kon ze zich niet oriënteren. Naar het einde toe merkte ze op dat de camper op een hobbelige weg reed.

Oswald verbrak de stilte pas toen hij het voertuig geparkeerd had.

‘We zijn er, ik help je dadelijk uitstappen. Hou de blinddoek nog maar even op.’

Erika schraapte nerveus haar keel, terwijl Oswald uit de camper stapte. Haar hartslag gierde doorheen haar lijf. Ze balde haar vuisten even samen, alsof ze hoopte zo de controle over haar lichaam te kunnen behouden.

Zachtjes opende Oswald de deur aan Erika’s kant. Hij nam de rechterhand van de meid en hielp haar voorzichtig uitstappen. Erika snoof ondertussen een teug zuurstof naar binnen. Een verfrissend windje streelde langs haar gezicht, wat een kalmerend effect had. De ondergrond waar ze met haar voeten op belandde, maakte een knisperend geluid van kiezelsteentjes die tegen elkaar gewreven werden.

Een achttal meter lang leidde Oswald de meid aan de hand, totdat ze ergens naar binnen wandelden. Een rustige vrouwenstem sprak nu, terwijl Oswald de deur achter hen weer sloot.

‘Trek het slaapmasker maar uit!’



Voorbereiding



Erika trok het stuk textiel uit en knipperde even met haar ogen, zodat die gewend geraakte aan de schemerduisternis. Ze stonden in een omgebouwde garage. In de sober ingericht ruimte stond een vrouw van middelbare leeftijd naast een tafel met daarop een wasbak. Ze wenkte naar Erika om dichterbij te komen.

De jonge meid liep naar de vrouw, die ongeveer even groot als haar was. De lange grijzende haren droeg ze los over haar schouders. Qua uiterlijk leek ze erg op de vrouwen van de Hopi of de Navajo en ook haar kleding had wat weg van die volkeren. Nieuwsgierig, maar ook wat onderdanig, keek Erika met haar lichtbruine ogen naar het strenge gezicht van de oudere vrouw.

‘Goed om je te zien, … Heb je je nog gezuiverd?’

Erika liet de woorden even doorheen haar hoofd glijden, voordat ze door had dat de vrouw op een wasbeurt doelde. Niet erg overtuigend knikte ze, maar dat nam de vrouw haar niet kwalijk.

‘We gaan je nu voor het ritueel klaarmaken, kleed je maar helemaal uit.’

Erika trok haar pyjamashirt en andere kleding traag uit. Terwijl ze dat deed, bemerkte ze dat Oswald verdwenen was. Ze was nu alleen met de vrouw, die haar de hele tijd bleef aanstaren. Ongemakkelijk schuifelde de meid wat terwijl ze haar slipje uittrok. Bewust van haar naaktheid, plaatste de meid haar handen weer over haar schaamstreek, waarbij ze onbedoeld haar bovenarmen tegen haar borsten aanduwde.

‘Je hoeft niet verlegen te zijn, ik ben Agnes en ben opgedragen om de laatste reiniging van je lichaam te voltrekken en de juiste merktekens aan te brengen …’

Erika keek verschrikt toen ze de laatste woorden hoorde. Agnes merkte het op en verduidelijkte zich op vriendelijke toon:

‘… het zijn tijdelijke symbolen die nodig zijn om contact te kunnen maken met de geestenwereld, maar zodra het ritueel voltrokken is, wassen we het weer van je lijf af.’

Geduldig wachtte de vrouw tot Erika knikte. Gerustgesteld door de respectvolle manier van aanspreken, liet de meid zich vervolgens door de vrouw behandelen. Het eerste dat ze deed was een linnen doek in lauw water weken, waarna ze de natte stof vlak boven Erika’s borsten uitkneep. Straaltjes water gleden over de D – cup van de meid, sommige rolde langsheen haar borsten tot aan haar buik. Druppelend viel wat water via haar tepels naar beneden. De vrouw vervolgde de reiniging door de doek heen en weer te bewegen over Erika’s naakte vel. De strelingen waren zacht, maar krachtig genoeg om de huid te zuiveren.

De methodologische aanpak van de vrouw hielp Erika om helemaal tot rust te komen. De doek was over haar bovenlijf gepasseerd, waarna haar schouders en rug gedaan werden. Een natuurlijke geur van bloemen maakte zich los van Erika’s naakte lijf. De jonge meid keek naar de wasbak waar de vrouw af en toe de doek weer in liet weken. Verschillende soorten bloemblaadjes lagen erin verspreid en hadden naast de fijne geur ook een helende functie.

Na de rug was het de beurt aan Erika’s ledenmaten, eerst de armen en dan de benen. Geen enkel stukje werd overgeslagen, elke vinger apart werd gewassen. Erika moest haar voeten één voor één opheffen, zodat ook die proper gemaakt konden worden. Omdat de vloer bedekt was door een groot tapijt had ze het helemaal niet koud, trouwens was het binnen sowieso aardig warm.

Met een nieuwe linnen doek waste de vrouw Erika’s hals en gezicht. Met nog een andere lap werd haar schaamstreek en vervolgens haar billen gewassen. Het was een bevreemdend gevoel wanneer de oudere dame de doek langsheen haar bilspleet liet glijden.

Nu ze proper was, werden haar lange lichtbruine haren in een mooie vlecht samengebonden. De oude vrouw wist met het nodig gemak het haar te bewerken en in een mum van tijd was ze klaar.

‘Doe deze maar uit.’

Erika ontdeed zich van de ketting met het groene steentje, haar oorbellen mochten wel inblijven. De vrouw nam uit een bakje een penseel. Drie verfpotjes met verschillende okerkleuren werden geopend. Bevelend sprak de vrouw de jonge meid toe:

‘Verroer je niet en onderbreek mij niet terwijl ik de merktekens op je lichaam aanbreng.’

Agnes dopte het penseel eerst in de bruinkleurige oker, vervolgens tekende ze er één lange lijn mee, vanaf de bovenkant van Erika’s borstbeen tot aan haar navel. Kietelend gleden de haartjes over haar huid en tussen haar borsten. Vervolgens trok ze opnieuw een streep dwars over haar borsten, met als enige uitzondering haar tepels. Fijntjes liet ze het penseel een rondje rondom de tepelknoppen maken, waardoor die gevoelige plekken stijf werden. Ook over de hele lengte van haar ruggenwervel kwam een bruinkleurige streep.

Een nieuw penseel dopte de vrouw in de pot met gele oker. Voorzichtig zette ze een rij puntjes op Erika’s voorhoofd, neus, mond en kin in één rechte lijn. Twee doorlopende lijnen trok ze van de oren, over de wangen, naar de neus. Met dezelfde kleur zette ze een streep over de ledenmaten: van de schouders tot aan de vingertoppen van wijsvingers en van de middel tot aan de grote teen.

Als laatste gebruikte Anges de rode oker. Ze maakte twee lussen rond iedere borst. Snel kleurde ze de huid van de borsten in met de rode oker, ervoor zorgend dat de bruine lijnen zichtbaar bleven. Ter hoogte van de venusheuvel tekende ze een omgekeerde driehoek, waar de punt naar haar spleetje wees. Ook die vorm werd ingekleurd met de rode oker. Als laatste bracht de vrouw een horizontale band rondom haar buik en rug met haar navel als sluitstuk.

Tijdens het maken van de symbolen had de vrouw neuriënde geluiden gemaakt. Af en toe zong ze fluisterend een melodie in een onbekende taal. Nu ze klaar was en de borstel weggelegd had, deed de vrouw teken dat Erika haar moest volgen.



Het lot



Erika werd langsheen een gang geleid die nauwelijks verlicht was. Eindigen deed ze in een halletje vlak voor een grote houten deur. De muren waren volgeplakt met foto’s van vrouwen. Sommige waren erg oud, velen in zwart – wit en sommigen ingekleurd. Er brandde verschillende kaarsen, wat mogelijk maakte om de foto’s beter te bekijken.

Al kreeg de meid niet erg veel tijd om haar voorgangsters nader te bekijken. Agnes reikte naar een kleine beker van aardewerk. Ze fluisterde iets geheimzinnigs en gaf het nadien aan Erika. De meid bekeek het stroperige goedje in de beker, waarna ze terug naar de vrouw keek. Bemoedigend knikte die, zodat de jonge meid traag van het goedje dronk.

Het was een dikke vloeistof die zowel zoet als bitter smaakte. Het proefde niet helemaal onprettig en om één of andere reden verspreidde het al snel een warme gloed doorheen haar bovenlijf. Terwijl ze de beker teruggaf aan Agnes, verklaarde die:

‘Het zal je rust geven, … het is van dezelfde planten gemaakt waarmee we je gewassen hebben …’

De warmte bleef zich over Erika’s lijf verspreiden. Heel even voelde ze een paniekerig gevoel in zich opkomen. Angstig keek ze naar de oude vrouw, bang dat ze gedrogeerd was. Agnes vulde op een vriendelijke toon aan:

‘Sommige zintuigen zullen intenser worden, anderen minder duidelijk. Ik beloof je wel dat het niets aan je bewustzijn veranderd …’

De paniek ebde weg en gaandeweg voelde ze haar hartslag zakken. Ze keek weer naar de muren en merkte inderdaad op dat er iets aan haar zicht veranderde. De vrouwen op de foto’s werden minder duidelijk, alsof ze wat vervaagden. Net op het moment dat ze weer naar Agnes wilde kijken, zag ze een zwart – wit foto van een jongedame die haar zo bekend voorkwam. Iets in haar hoofd zei haar dat ze die vrouw kende, maar ze kwam er niet op.

Agnes had ondertussen een volgend aardwerken potje genomen. Een wit zalfachtige substantie zat erin, behendig schepte ze er met enkele vingers wat van het goedje uit de pot. Voorzichtig bracht ze het glijmiddel naar Erika’s schaamlippen. De meid schrok een beetje, waarna ze haar aandacht weer verschoof naar de vrouw voor haar. Ze merkte dat de aanraking veel intenser was als anders, daartegenover leek haar gehoor minder duidelijk te zijn. Alsof ze een stop in haar oren had, hoorde ze nauwelijks wat Agnes nog vertelde. De woorden gingen verloren, al knikte ze toch maar als teken dat ze het begrepen had.

Niet dat ze veel gemist had, de oude vrouw had enkel uitgelegd dat het goedje zowel als glijmiddel diende en als natuurlijke werking van sperma tegenwerkte. Agnes liet haar vingers grondig tussen de schaamlipjes strelen, maar duwde haar wijsvinger toch ook wat in Erika’s kutopening. Té diep ging ze niet, maar toch kon de meid niet laten om even zacht te kreunen bij deze nieuwe sensatie.

Was het omdat ze gevoeliger was voor aanrakingen? Gebeurde het bij toeval? Of deed de oude vrouw het expres? Maar toen Agnes voor een tweede maal wat van het goedje over Erika’s spleet uitwreef, leek het alsof ze extra aandacht aan de clitoris van de meid schonk. Soepel gleed haar wijsvinger tussen de lipjes en langs het kleinood. Erika, die de afgelopen uren spanning en opwinding in toenemende mate doorheen haar lijf had voelen golven, had weinig nodig om naar een orgasme gedreven te worden.

De strelende vingers die Agnes tegen de bovenkant van Erika’s spleet liet woelen, waren voldoende om een nieuwe warme gloed doorheen het lijf van de jonge meid te laten verspreiden. Erika beet op haar onderlip om niet in al te hard gekreun uit te barsten, al ontsnapte enkele plezierige geluidjes toch. Ze duwde haar handen tegen de zijkant van haar bovenbenen, terwijl haar lichaam ietwat onwillekeurig schokte. Eindigen deed de vrouw door haar kutopening met het vingerkootje van haar wijsvinger een paar tellen lang te penetreren.

De hand van de ouder vrouw verdween en niet veel later leidde ze Erika door de deur. De meid wankelde achter de oude vrouw aan, die haar hand goed vasthield, zodat ze niet zou vallen. Erika werd op een verhoogje geleid, vanwaar ze merkte dat een menigte rondom hen stond. Alle aanwezige mensen hadden een dierenmasker op, ze zag: vossen, coyotes, wolven, poema’s, … enz. Niemand van hen was naakt, enkel Erika was dat. Ze keek naar Agnes die haar losliet. Na een bemoedigende knipoog verdween de vrouw terug naar binnen.

Erika keek weer om zich heen. Ze merkte dat ze buiten stond, want boven haar was de sterrenhemel te zien. Een fijne, droge wind gleed af en toe over haar naakte lijf. Het houten podium waarop ze stond was groot genoeg voor een eenpersoonsmatras die bedekt was met een lang deken. Erika kon er nog net naast staan, maar haar tenen raakte de rand van het houtwerk al. Vlak voor haar waren een rij toortsen die een barrière vormde met het publiek, dat haar bleef aanstaren. Om rustig te blijven ademde Erika bewust in en uit, waardoor ze een zoete wierook geur rook.

Een zacht tromgeluid kwam ergens vandaan, maar de meid kon niet zien vanwaar. Voor ze nog naar andere details kon speuren, kwam een grote man het podium opgewandeld. Hij bleef tegen de rand van de matras staan en gebaarde naar Erika dat ze met haar rug op het laken moest plaatsnemen. De meid voerde zijn bevel uit en eindigde in de aangewezen houding. Ze staarde naar de atletisch gebouwde man, die bijna naakt was. Hij droeg een masker waarop de gelaatstrekken van een verrukt mannetje op afgebeeld stonden. Voorts droeg hij een lendendoek.

Zodra Erika goed lag, kroop de man zelf op de matras. Hij liet zijn handen even over haar benen strelen, totdat hij bij haar knieën kwam. Zachtjes trok hij haar onderbenen omhoog en duwde haar knieën uit elkaar, zodat hij met zijn eigen lichaam tussen haar opengesperde benen plaats kon nemen. Opnieuw streelde hij met zijn handen langs haar onderbenen en vervolgens de binnenkant van haar dijen. Zijn blik vergleed van Erika’s beschilderde gezicht, naar de borsten en daarna naar haar schaamstreek.

Met luide stem begon de kerel een soort gebed, dat herhaald werd door alle toeschouwers. Het geluid drong nauwelijks tot Erika door, ze was meer bezig met naar de man te kijken. Het was nu wel duidelijk dat hij de leider van de groep was. Hoewel ze geen gezicht kon zien, dacht ze dat hij minstens een jaar of veertig moest zijn. Als basis voor die veronderstelling dacht ze te merken dat hij grijzend borsthaar had. Hoewel ze achteraf moest toegeven dat haar zicht beperkt was, was het op dat moment iets wat haar bezighield.

Toen de man weer zweeg, klonk het drumgeluid weer op. Rustig schoof de kerel de lendendoek opzij en ontblootte zo zijn schaamstreek. Hij tastte met zijn rechterhand naar zijn kruis. Erika volgde zijn hand en zag de hard wordende penis die haar dadelijk zou penetreren. De man trok de voorhuid naar achteren en ontblote een roodpaarse eikel, die van opwinding pulseerde. Met de nodige kalmte bewoog de man zijn middel dichter in de richting van Erika’s schaamstreek. Zijn benen duwde haar dijen verder omhoog, zodat hij zijn penis makkelijk in de richting van haar spleet kon bewegen.

Met grote ogen volgde Erika wat er tussen haar benen gebeurde. Het leek wel alsof het in slow motion gebeurde. Haar hartslag steeg opnieuw toen de eikel zachtjes tegen haar schaamlippen geduwde werd. Met zijn linkerhand kneedde hij liefdevol Erika’s linker bovenbeen, terwijl hij met zijn andere hand de staaf rustig in haar kutopening schoof.

Een intens gevoel welde op toen de eikel stukje bij beetje in haar schoof. Het voelde noch prettig, noch pijnlijk aan. Erika sloot haar ogen en probeerde enkel op het gevoel af te gaan. Af en toe duwde ze haar vuisten in de matras onder haar, wanneer het minder fijn leek aan te voelen. Maar telkens gleed de tip dieper naar binnen.

Plotseling stopte de kerel met duwen. Erika voelde hoe de eikel traag weer naar achteren bewoog. Nieuwsgierig opende ze haar ogen, dit kon toch niet al het einde zijn? Ze staarde weer naar het masker van de man, die zijn middel nu weer zacht naar voren bewoog. De penis gleed rustig weer dieper bij haar naar binnen. De beweging was vlotter dan daarnet en heel even was er een pijnscheut, maar dan volgde een soort ontlading.

In een rustig, opbouwend heen – en – weer bewegen van de penis volgde. Erika geraakte gewoon aan de lul die in haar bewoog. Het voelde zelfs fijn aan, zeker toen een rilling over haar ruggenwervel naar boven gleed. Ze holde haar rug wat, waardoor haar bovenlichaam wat omhoogkwam. Erika draaide haar gezicht opzij en staarde met halfopen mond de toeschouwers aan.

Het tromgeroffel werd luider en het aanwezige publiek begon te zingen. Erika verstond er niets van, maar het werkte opzwepend. Ze duwde haar handen dieper de matras in terwijl ze de eikel verder in haar kutje voelde bewegen. Met groeiend zelfvertrouwen verhoogde de kerel het tempo op waarmee hij zijn penis bewoog. Hij boog zijn bovenlichaam over de meid en plaatste zijn rechterhand op haar dansende rechterborst. Gemoedelijk kneep hij in de welving, waardoor Erika weer naar hem keek. Haar blik gleed echter gauw af naar de sterrenhemel boven haar. Terwijl een rauw, oergevoel bij de jonge meid loskwam, gleed ook de gedachte naar het oneindige universum door haar hoofd. Het was een bijzondere ervaring die ze later nooit meer ervaren. Ondanks de vaagheid van haar zicht, leken de sterren en de volle maan toch scherp te staan aan de nachthemel. De glinsterende lichtjes leken tot haar te spreken, alsof ze daadwerkelijk iets vertelden. Even leek alles en iedereen verdwenen te zijn, of liever gezegd: alles versmolt samen. Het gezang, het tromgeroffel, haar lijf dat schokte door de penetratie en de sterrenhemel waren één geheel.

Hijgend liet de kerel zijn linkerhand op Erika’s onderbuik rusten. Met wat wildere bewegingen zette hij zijn hoogtepunt in. De onervaren meid voelde wel dat iets veranderde. De eikel schoof minder gecontroleerd naar binnen, soms diep en snel en dan weer oppervlakkiger. Dat onwillekeurige wond haar nog het meest op. Maar net op het moment dat fijne golfjes ook doorheen haar lijf afgleden, nam hij met beide handen haar zij vast.

Onder luid gejoel, duwde de kerel zijn penis diep en krachtig in Erika’s kutje. De meid voelde haar lichaam heviger schokken onder de ruwe bewegingen. Ze beet op haar onderlip, hoewel het niet pijnlijk aanvoelde. De ontlading die ze bij hem voelde, kwam enigszins ook in haar lichaam vrij. Jammer genoeg ging dat bij Erika niet gepaard met een nieuw orgasme. De kerel daarentegen voelde zijn zaad naar de tip van zijn penis stromen. Expres trok hij zijn eikel naar achteren totdat die nog maar gedeeltelijk in Erika’s kutopening stak. Dat alles had te maken met het volgend onderdeel.

Het gedrum, gezang en gejoel stopte toen de kerel met zijn armen gebaarde. Vervolgens trok hij de slap wordende penis helemaal uit Erika’s spleet. Van iemand kreeg hij een glazen potje aangereikt met een mengsel van bloemzaden. Hij schepte met zijn vingers sperma op dat uit Erika’s kutje lekte en mengde het onder de bloemzaden. Telkens hij zijn vingers naar haar schaamlippen bracht, hoopte de meid dat hij haar zou laten klaarkomen. Helaas zat dat niet in het ritueel verwerkt.

De man deed teken dat ze haar voeten op de matras mocht laten rusten. Wel moest ze met opengesperde benen blijven liggen, waarna elke persoon uit het publiek langskwam. De gemaskerde mensen bogen eerbiedwaardig voor Erika, waarna ze van de kerel een besmeurd zaadje kregen dat ze in een zakje verstopte. Wat Erika niet wist was dat het bloemzaadje in wat aarde gelegd werd. Thuis zouden de leden het planten, als teken van vruchtbaarheid en vernieuwing. In het vreemdsoortige ritueel was het menselijk zaad vermengd geraakt met de goddelijke sappen van Sussistanako.

Erika telde een dertigtal personen, iets meer mannen dan vrouwen, afgaand op hun lichaamsbouw. Ongetwijfeld schuilde er achter de maskers een diversiteit aan mensen. Erika voelde zich op dat moment niet beschaamd om haar naaktheid of de erg seksuele houding waarin ze lag. De buigingen die ze voor haar maakten, gaven haar zelfs een goed gevoel. Na de laatste persoon, verliet de leider het podium. Een zuinig knikje was het enige dat hij Erika nog naliet.

Agnes verscheen een paar tellen later op het houten verhoog. Vrolijk deed ze teken dat Erika nog even mocht blijven liggen. Ze had een kruik met water bij zich. Vlugger dan daarstraks wreef ze alle verf van Erika’s lichaam. Het enige plekje dat ze niet met het water afspoelde was Erika’s spleet.

Het gebeuren had Erika een adrenalinestoot gegeven, waardoor ze zich nauwelijks kon inhouden. Zelf streelde ze met haar handen over haar lichaam, waardoor de verf nog sneller verdween. Volledig wakker stond de meid op en liet Agnes haar rug nog proper maken. Als laatste mocht Erika nu zelf haar schaamstreek volledig reinigen. Gebiologeerd liet ze de natte doek langsheen haar lipjes strelen en duwde haar vinger een beetje in haar kutopening, waardoor restjes zaad nog naar buiten kwamen. Als de oude vrouw er niet bij had gestaan, had Erika zichzelf klaar gevingerd.

‘Goed, volg me maar …’

Het waren de simpele woorden waarmee het nu écht eindigde. Erika wandelde samen met Agnes terug naar binnen. Ze kwamen niemand meer tegen, zowat het hele genootschap was verdwenen zodra ze het “bevrucht” zaadje ontvangen hadden. In de garage kon Erika haar pyjama weer aantrekken, waarna ze weer het slaapmasker moest aantrekken. Een deur werd geopend en ze voelde Oswalds hand haar rechterarm vastnemen. Fluisterend vroeg hij, terwijl ze naar de camper wandelden:

‘Hoe is het verlopen? … Ging het wat? …’

Erika knikte opgelucht, blij om weer bij haar mentor te zijn. De opwinding die nog steeds doorheen haar lichaam gierde, verwoorde ze al volgt:

‘Waar was jij? Blijven we niet gewoon in je camper overnachten! Ik ben nog niet moe en …’

Grinnikend opende Oswald de deur van het voertuig. Terwijl hij de meid in de passagierszetel hielp, zei hij:

‘Het is al laat en thuis wacht een veel leuker bed op je.’

Liefdevol gaf hij de meid een kus op haar voorhoofd, waarna hij zelf instapte. Een paar tellen later lieten ze de onbekende plaats achter zich.



Gedeelde opwinding



Oswald zette melancholische countrymuziek op. Net als daarstraks bleef het stil in de camper. Ieder verzonken in de eigen gedachten. Doorheen Erika’s hoofd tolde allerlei beelden, alsof ze een gespeelde film terug opnieuw wilde laten draaien. Gaandeweg ebde de adrenaline weg en ook het stroperige middel leek stilaan uitgewerkt.

Uit het niets verspreide een moeheid zich over Erika. De meid vocht er nog wel tegen, maar geholpen door het slaapmasker viel ze toch in slaap. Haar hoofd viel links op haar schouder. Oswald zette de muziek uit, zodat het zo stil mogelijk was in de camper. Voorzichtiger dan in de heenreis reed hij naar de boerderij, zodat ze iets na één uur in de ochtend terug bij het huis van Erika’s grootouders aangekomen waren.

Rustig wekte hij de meid, die slaperig de blinddoek van haar hoofd trok. Moe wreef ze in haar ogen, waarna ze geeuwend naar het tasje zocht waar haar sleutel instak. Het was daarstraks in de camper blijven liggen. Oswald hielp de meid naar de voordeur en wachtte geduldig tot ze het slot geopend had. Erika keek de dertiger verbaasd aan toen die haar een afscheidskus gaf op haar wang.

‘Ga niet weg, … waarom blijf je niet bij me slapen!’

Erika hield de deur op een spleet, maar weigerde naar binnen te gaan. Ze tuurde verwachtingsvol met haar lichtbruine ogen naar de latino. Oswald hief zijn schouders op en antwoordde uiteindelijk:

‘Prima, maar zodra het licht is ben ik weer weg …’

Blij met haar overwinning omhelsde ze Oswald, die speels de meid in zijn armen vastpakte en haar naar binnendroeg. Moe liet de meid zich naar boven leiden. Ietwat bevelend stuurde de kerel haar nog naar de badkamer, waarna hij zelf gebruik maakte van het sanitair. Zodra hij in Erika’s slaapkamer kwam, zag hij dat de meid zich al in haar bed gelegd had.

Oswald legde zich, op zijn rug, naast Erika op de matras. De meid legde haar hoofd tegen zijn linkerschouder en zelf legde hij zijn linkerarm tegen haar lichaam.

‘Slaap zacht, Zaffiro!’ Fluisterde hij nog zachtjes.

Een paar minuten later was Erika al in dromenland. Oswald daarentegen deed er langer over en dat had zijn reden. Er zat de kerel iets dwars, … iets waar hij al langer mee worstelde …