White Doctor Coats - 4

Het was een heerlijke week bij mummy en Nicolas in Corpus Christi. Mijn stiefbroers Chuck en Abe kwamen speciaal voor mij over en we maakten net als in onze highschool-tijd veel lol. Na die ene keer tijdens het strandfeest heb ik niet meer geneukt met Chuck, hoewel hij natuurlijk wel wilde. Maar ja, Chuck lust nou eenmaal wel pap van seks, voor hem is het nooit genoeg.
Het is niet zo dat ik door met Chuck te neuken Jimmy met gelijke munt wilde terugbetalen, maar ik had wel besloten de balans te herstellen. Hij vreemdgaan, ik dan ook. Dat praat over een maandje gemakkelijker, als hij terugkomt uit Argentinië en we het gaan hebben over hoe verder met onze relatie.


Nu ben ik op de terugreis naar New York. Michael stuurde me een uitnodiging door van de gezamenlijke ziekenhuizen van Harlem en de Bronx. Met een driedaagse ‘summercourse’ voor artsen willen die ziekenhuizen meer aandacht vragen voor de relatie tussen leefomgeving en de meest voorkomende aandoeningen en ziektes. Inzet is dat artsen daar gevoeliger voor worden bij het stellen van hun diagnoses. Omdat Michael en ik na de zomer met een coassistentschap beginnen in het Barnabas Medical Center in de Bronx is het voor ons heel zinnig om ook deel te nemen.

Michael

Het weerzien met Michael is fijn. Hij is een leuke hispanic boy, altijd vrolijk, een open en lieve vent om mee op te trekken. We hebben een klik, al sinds het begin van onze opleiding tot kinderdokter volgen we samen de colleges. Hij heeft een heftige crush op me, dat maakt het wel eens moeilijk, maar tot nu toe weet ik hem van me af te houden.

De dag voorafgaand aan de conferentie maken we samen een lange fietstocht door Harlem en The Bronx. Michael is in die wijken kind aan huis en hij vindt het nodig dat ik tijdens de conferentie weet waar ik over praat. En dat is maar goed ook, want er gaat een hele wereld voor me open. In de jaren zestig en zeventig ging het slecht met beide wijken en sindsdien zijn er met name in de Bronx enkele miljarden dollars gepompt om het verval tegen te gaan en te herstellen. Door de nieuwbouw van veel woonkazernes is het weer een fijnere wijk om in te wonen en dankzij zero-tolerance is de misdaad behoorlijk teruggedrongen.

Nog steeds wonen er veel Hispanics en zwarten, dat zal geloof ik ook niet gauw veranderen. Ondanks die verbeteringen is het nog steeds een vol en druk leefgebied. Met mijn eigen White Trash achtergrond ben ik wel vertrouwd met lage status en armoede, maar toch kijk ik hier mijn ogen uit. In een niet eens zo groot gebied wonen ruim anderhalf miljoen mensen en het lijkt mij geen wonder dat dat af en toe leidt tot ruzies en wrijvingen. Maar als ik Michael vraag hoe het was om hier op te groeien krijg ik alleen maar positieve verhalen te horen, dit zijn de roots van zijn ouders en grootouders en daar mag niet negatief over gedaan worden. Ook dat herken ik van mijn stacaravantijd met mummy, ondanks alle strubbelingen toen waren we trots op wie we zijn!

Ik ben nu blij dat ik op Manhattan mijn eigen flatje aanhield, het scheelt me iedere dag een lange reis op en neer vanaf het verste puntje van Long Island. Ik haal er wat spullen op in Jimmy’s villa, die nu het tussen ons rommelt te groot en te leeg en te stil voelt om alleen in te verblijven. Bovendien is het wel genieten om weer eens een tijdje in mijn eigen kleine flatje te wonen en me in het drukke en volle leven van Manhattan onder te dompelen. Net als ik geniet ook mijn huisgenootje Francine ervan om weer wat samen op te trekken, mijn deel van het appartement huur ik van haar vriendin Shelley, die voor een paar jaar naar de Westcoast is vertrokken.

Rijpe appeltjes

De eerste van de drie dagen durende summercourse zit erop. Het is superinteressant, niet alleen vanwege de inhoud maar ook omdat we veel mensen ontmoeten waar we straks tijdens onze coschappen mee te maken zullen krijgen. Ik heb Michael uitgenodigd na afloop met me mee te gaan naar mijn flatje, spaghetti eten. Ook blijft hij op de bank pitten, omdat we morgen toch al vroeg weer in het congrescentrum moeten zijn, dat hier in de buurt vlak bij de High Line staat. Maar, heb ik hem gewaarschuwd, geen seks en ook geen enkele poging daartoe. Ik zag hoe hij een tikje teleurgesteld grijnsde, wat leidde tot een zo onschuldig mogelijk lachje van mij retour. Ik heb overigens nul-komma-nul medelijden met deze jongen, want hij komt echt niks tekort. Hij hoeft maar dát beetje werk te maken van een meid of ze valt als een rijp appeltje in zijn mandje, wat hij deze zelfde avond trouwens weer eens bewijst…

Mijn spaghetti is het lievelingsgerecht van Francine, dus als zij met haar neus in de lucht snuffelend thuiskomt is meteen al wel duidelijk dat de tafel moet worden gedekt voor drie personen. Ik heb het getroffen met Francine, ze is een superleuke meid. Ze is een van de betere ballerina’s van het NY City Ballet, dat in de hele wereld bekend staat als een topgezelschap voor moderne dans. Ze is frêle gebouwd en heeft een leuk snoetje met blauwe ogen en blonde krullen. Maar ondanks haar geringe gewicht heeft ze momenteel een protesterend kniegewricht, waardoor ze niet maximaal kan presteren. En dat terwijl op korte termijn het NYCB een grote Europese tour start, waarvoor ze al geselecteerd was en wat nu voor haar op losse schroeven staat. Morgen wordt ze daarvoor gekeurd, wat heel spannend voor haar is. Mijn huisgenootje kan dus wel een gezellige avond gebruiken, ik verwelkom haar dan ook hartelijk met een glaasje rode wijn.

Terwijl de saus nog wat staat te pruttelen om verder op smaak te komen kook ik de spaghetti en maak ik een salade Caprese klaar. Ondertussen houd ik in de gaten wat er daar op mijn driezitter gebeurt, ik geloof dat ze allebei nogal dringend toe zijn aan wat stoom afblazen, wat een geplak al. Mijn huisgenoot heeft af en aan vriendjes, de laatste was zelfs net als Jimmy een miljardair, maar dat doet Francine niet veel. Ze is serieel monogaam, mits de serie maar kort duurt en ze dus weer snel haar handen én haar poesje vrij heeft voor een volgende glorieuze ontmoeting. En dit keer lijkt dus Michael de eer te hebben om zich in haar belangstelling te mogen koesteren. Verdorie, het maakt me bijna jaloers, had ik hem nou maar niet zo bot gezegd dat hij niet op seks hoeft te rekenen. Hoewel, mijn neukpartijtje met Chuck was puur fysiek, maar met Michael zou het heel anders zijn, ik vind hem te leuk…

Het is gezellig, het eten valt goed in de smaak en de wijn doet het ook prima, hoewel we die weten te beperken tot éen fles met zijn drieën, want morgen is er weer een dag van confererende doctors en protesterende ballerina-knieën. En ja hoor, als we gedrieën de afwas hebben gedaan en de boel aan kant is geruimd verdwijnt Jimmy met ‘n knipoogje naar mij en een big smile op zijn smoelwerk richting Francines kamer. Niet veel later zit ik gepijnigd naar het geboems van haar bed tegen mijn muur te luisteren terwijl ik probeer me op een Netflix-serie te focussen. Op zich ben ik dit wel gewend want Francine houdt nou eenmaal van seks, maar dit keer is het wel ‘mijn’ Michael die tussen haar benen ligt te poken en dat was toch eigenlijk niet de bedoeling. Het maakt het gemis aan Jimmy extra groot, er zit niks anders op, ik moet mezelf maar weer eens helpen.

Home is where the heart is

Ik loop naar de badkamer, laat het bad vollopen en niet veel later laat ik me met een zucht van genot in het warme water zakken. Aangemoedigd door de stevige geluiden uit de kamer van Francine streel ik eerst mijn tietjes en buik, maar al gauw trek ik richting het brandje tussen mijn benen, er moet geblust worden. Amper raak ik mijn klitje aan of ik lig al in het warme strelende water te steigeren. Heel intens voelt het en daar is er dan weer een, een huilbui. JC, wat is dit toch steeds, sinds Jimmy’s gedoe met die Geena ben ik zo labiel als de pest. Ik bewerk mijn klitje in een vertraagd tempo, net zo lang tot mijn huilbui weer wat gezakt is en ik alsnog aan mijn orgasme kan werken. Het is daarna heerlijk, intens, het warme water versterkt de beleving, het omhult me en koestert me, alsof Jimmy er is…

En terwijl mijn lichaam weer tot rust komt wordt me ineens veel duidelijker wat er aan de hand is. Ik ben niet zo zeer bang om Jimmy zijn lijf te delen, het is meer zijn hart waar ik me zorgen om maak. Daddy’s dood toen ik twaalf was en het enorme gemis daarna heeft iets in me verwond, iets dat wel wat geheeld is maar toch nog steeds rauw aanvoelt zodra er iets in mijn leven gebeurt dat me echt raakt. Na heel lang alles en iedereen afgehouden te hebben schonk ik voor het eerst mijn vertrouwen aan iemand anders dan aan mummy, en dat was Jimmy. Chuck was leuk, hij was een fijn neukmaatje en hij werd vooral de grote broer die ik miste, maar Jimmy is mijn geliefde, alsof een fel licht is gaan schijnen voel ik het nu tot in iedere vezel. Jimmy, die toen hij in het geniep ineens een rijke patser bleek te zijn dat vertrouwen behoorlijk op de proef stelde. En die dat nu weer doet, met zijn geneuk met die Geena terwijl ze zogenaamd dienstbaar om hem heen draait met haar wulpse kont.

Nog steeds maakt het me boos, dat opdringerige wijf, maar voor het eerst voel ik ook iets wezenlijk anders. Jimmy is mijn vent, ik wil hem niet never nooit kwijt en ik ga voor hem knokken. Ik droog mijn handen af, hengel mijn phone op van het krukje naast me en app Jimmy een heel kort berichtje: ‘love you, miss you’. Net als ik me weer helemaal in het water heb laten zaken klinkt er een pingeltje, een appje van Jimmy. Geen tekst maar wel zeker honderd hartjes en smileys. Geen idee wat dit oplevert, maar however, ik ben blij dat ik weer een stap naar hem toe heb gezet.

Liefhebben

Na mijn bad met klaarkombeurt en het lieve appje van Jimmy heb ik geslapen als een roos. Het was alsof er een zware steen van mijn hart werd afgerold, ineens zag ik in hoe belangrijk hij voor me is en dat ik de volle honderd procent voor hem wil gaan.

De volgende avond, na de tweede dag van de summercourse, heeft Francine wat te vieren. Ze was vandaag bij de keuringsarts van het NYCB en hij heeft geconstateerd dat ze met de juiste behandeling van haar knie moet kunnen blijven dansen en in principe mee op tournee mag. Ze moet meer rust houden, kreeg een recept voor wat extra supplementen en verder heeft hij haar speciale preparaten meegegeven die regelmatig met een aromatische olie zacht in beide knieën moeten worden ingewreven. Om zichzelf en ons te trakteren heeft Francine een paar enorme schalen sushi en een hele reeks kleine salades meegebracht. Verder heeft ze een paar flessen witte Sauvignon koud gelegd en het is een feestje pur sang dat we hier met zijn drieën zitten te vieren.

Nadat we zijn uitgegeten heb ik me net op de bank geïnstalleerd, met Francines blote benen op mijn schoot om de olie in haar knieën te gaan wrijven, als de deurbel gaat. Michael gaat checken wie het is en nadat hij door het kijkgaatje heeft gegluurd komt hij met een nogal aparte smile op zijn gezicht terug: ‘ik denk dat jij even moet gaan kijken, Sammy. Er staat een zeker iemand met lange haren voor de deur en hij ziet er nogal verreisd uit.’ Mijn hart slaat minstens drie keer over, gelukkig weet Francine net op tijd haar benen op te trekken als ik opspring en naar de deur ren. Ik rúk hem open en val Jimmy om de nek. Ik héb het niet meer, wat is dit ineens en kan alleen maar uitbrengen: ‘…hoe dan.’

Net als ik huilt Jimmy tranen met tuiten en als hij uiteindelijk iets kan zeggen is het alleen maar ‘… ik moest je zien. Mag ik binnenkomen?’ Die idioot heeft een sleutel maar durfde niet. Natuurlijk mag hij binnenkomen, ik laat me langzaam van het afglijden en samen lopen we mijn flatje binnen. Michael bekijkt zijn binnenkomst een tikje beteuterd maar Francine laat een brede lach zien en zegt: ‘dat werd zowaar tijd, Jimmy Callaghan!’ Als antwoord lacht hij lief, verlegen bijna en als hij gaat zitten is er maar éen plek voor mij, zijn schoot.

Als de eerste opwinding wat geluwd is en we zijn uit-geknuffeld vertelt hij dat hij zich zo beroerd voelde na onze breuk in Cancùn. Als eerste stuurde hij à la minute ‘steen des aanstoots’ Geena terug naar new York, ze kreeg andere job binnen het concern. Maar vervolgens wist hij by God niet hoe hij dit weer in het reine moest brengen, tot mijn appje van gisteravond, dat alles op zijn kop zette. Toen werd het hem helder dat dit het moment was en dat hij meteen terug moest vliegen. Als antwoord kan ik alleen maar knuffelen en nog eens knuffelen, want ik heb mijn Jimmy terug. Na een tijdje verdwijnen Francine en Michael met stille trom om ons de ruimte te geven. Ongetwijfeld gaat Michael nu mijn inwrijfbeurt van Francines knieën overnemen en verder zal er ook nog wel wat in het vat zitten voor hem, dus zo zielig is hij niet.

Jimmy en ik praten lang, om alle misverstanden tussen ons op te lossen. Ik leg Jimmy uit dat ik niet het alleenrecht wil claimen maar dat ik wel onvoorwaardelijk zijn liefde wil. En Jimmy legt uit dat ik die allang heb, maar dat hij dacht dat ik meer voor Michael voelde. Waarna ik weer uitleg dat dat niet zo is, dat Michael echt leuk is maar me nooit had en ook nooit zal krijgen. Ook biecht ik hem op dat ik na Cancún dus wel met Chuck neukte, maar dat het tussen hem en mij verder niks meer voorstelt. Het wordt steeds duidelijker dat we er gelukkig allebei hetzelfde in staan, dat af en toe seks buiten ons tweeën wel moet kunnen, als de liefde tussen ons maar niet wordt aangetast.

Die nacht leer ik het verschil tussen neuken en de liefde bedrijven. Onze lichamen herkennen elkaar als vanouds, daarin is er niet zo heel veel veranderd, maar tussen onze harten is het een wereld van verschil. De storing die ons in de weg zat is volledig in het niets opgelost. Het gevolg is dat onze lichamen elkaar opnieuw ontdekken, we betasten elkaar, we knuffelen, we strelen, we zoenen en we verbinden ons na dat alles met elkaar. Het zal wel weer terugkomen maar op dit moment is er niks over van de rauwe hongerige harde seks die we tot nu zo vaak hadden. Het is meer een eindeloze behoefte aan bij elkaar zijn, het elkaar koesteren, het in elkaar verglijden, het elkaar …liefhebben.

Vive la France

De volgende morgen bij het ontbijt komt Jimmy pas met zijn andere nieuws. Dat hij de overdracht van de divisie Zuid-Amerika verder aan zijn staf over kan laten en dat hij met me naar Parijs wil. Over drie weken begint daar de overdracht van de Europese divisie aan de nieuwe eigenaren en tot die tijd wil hij met me de stad van de liefde verkennen en beleven. Vive la France!
We vinden een boetiekhotelletje aan de Rue Lepic. Het heet ‘Au Sacré Coeur’, vrij vertaald ‘in het gezegende hart’, wat niet helemaal toevallig is natuurlijk want het hotel staat in Montmartre aan de voet van de trappen naar de gelijknamige kathedraal. Voor ons is het op dit moment de beste plek aller plekken om te zijn, omdat we volop onze harten aan het verbinden zijn en daar kunnen we de zegen van bovenaf wel bij gebruiken.

Voor het eerst van mijn leven ben ik in Europa en Parijs is prachtig! Alles is zo oud en doorleefd, al die mensen die hier al eeuwen en eeuwenlang hebben geleefd en hun voetsporen achterlieten, nu pas besef ik dat Europa niet voor niks het ‘oude continent’ wordt genoemd. Je kunt dat zoals veel Amerikanen doen denigrerend opvatten maar ik zie het meer als een compliment. Europa is een continent dat doorleefd is, er is veel gebeurd, en nee, zeker niet alles was oké maar het is wel zoals de mensheid nu eenmaal is.
We gebruiken de leenfietsen van de stad en de eerste dagen zwerven we van hot naar her om maar alles te zien, van de Eiffeltoren tot de Notre dame en van Montmartre tot het Louvre. Ook het Palais de Versailles bezoeken we, dat indrukwekkend is in zijn uitstraling en omvang, nog steeds voel je hier de grandeur van het oude Koninkrijk Frankrijk en van zijn koningen en koninginnen. Ik kan me bijna niet voorstellen dat de Fransen nooit eens spijt hebben gehad dat ze die mensen over de kling hebben gejaagd, want met presidenten is het ook niet alles, dat bewijzen wij de laatste decennia thuis in de USA wel…

De vierde dag zijn we bekaf, de jetlag is nog steeds niet helemaal uit onze lichamen verdwenen en we besluiten eens goed uit te slapen. Nog steeds is onze behoefte aan knuffelen groter dan die aan seks en vanaf het moment van wakker worden liggen we heerlijk in elkaars armen niks te doen, meestentijds als lepeltjes opgekruld. Rond elf uur staan we op en kleden we ons zomers aan, waarna we ergens in de buurt gaan brunchen. We komen uit op het terrasje van een kleine eetgelegenheid in de Rue Berthe. Het is een heerlijk buurtje, typisch Frans, met afwisselend exotische winkeltjes, kleine bedrijven en vooral veel cafés en eettentjes. Terwijl we genieten van een vroege lunch vallen ons op een gegeven moment wat heftige lichtflitsen op achter de hoge ramen van het oude schoolgebouw aan de overkant. Als we aan de eigenaar vragen wat dat is bromt hij ‘ah, c’est Hugo. Hij is aan het lassen, als je het mij vraagt maakt hij nieuwe rommel van oud-ijzer rommel.’ Onze nieuwsgierigheid is gewekt en als we het eten op hebben besluiten we een kijkje te nemen.

Vive la sculpture

De deur is gesloten en pas nadat we een paar keer stevig de deurklopper hebben laten neerkomen ontstaat er binnen beweging. We horen een man roepen: ‘Mérde, Zazie, rapide! Des visiteurs, ouvrez la porte!’ Niet veel later zwaait de rechterhelft van de grote dubbele deuren open en stomverbaasd kijk ik in de ogen van een meisje dat onbehoorlijk veel op mij lijkt: even bruine ogen, even donker krullend haar tot ver over haar schouders en even lang, weird zoals onze looks overeenkomen. Ook Jimmy kijkt met open mond toe en overvallen door het moment moeten zowel het meisje als ik er allebei van giechelen. Dan stellen Jimmy en ik ons voor en zij blijkt dus Zazie te zijn, dochter van de man die net zo tegen haar brulde.

We krijgen een rondleiding en Jimmy is helemaal weg van de sculpturen. Met een ervan is het liefde op het eerste gezicht, een exemplaar dat bijna vier meter hoog tot tegen het plafond reikt. Het bestaat uit een ingewikkeld stelsel van balken van cortenstaal, met daarop kriskras spiegelend-glad gepolijste metalen platen gelast. Hoewel het als geheel loodzwaar moet zijn lijkt het de lichtvoetigheid zelf. Het kunstwerk wekt de indruk dat het zich ieder moment van de aarde zou kunnen verheffen, als een supersone raket of als een adelaar of als wat dan ook dat de lucht in kan gaan. Jimmy is er meteen uit: ‘Sammy, dit moet ik absoluut kopen voor de hal van ons kantoor. Het laat precies zien wat ik wil bereiken met bouwkunst. De Aarde trekt ons omlaag in onze zwaarte en de mens moet die kracht zowel aanvaarden als zien te ontstijgen.’ Tja, mijn vriendje de bouwkundig ingenieur.

Vanaf het moment dat Jimmy en Hugo elkaar de handen schudden hebben ze een klik en hij nodigt ons uit aan de overkant een wijntje met hem en zijn dochter te drinken. De heren der schepping praten honderduit verder over het kunstwerk terwijl Zazie en ik naar elkaar toe een beetje de kat uit de boom zitten te bekijken. Voel ik me bedreigd door haar? Ik voel me een beetje geïntimideerd door haar, ze lijkt me zo’n typische Parisienne waarvan iedere Amerikaanse meid weet dat ze alleen maar verleiding en seks in al hun genen en vezels meekregen. Het duurt even, maar op hetzelfde moment dat ik me mijn spinsels realiseer weet ik dat dit mijn eerste en vaak ook foute reflex is. Jimmy is met mij, waarom zou dat Parijse meisje hem meteen van me af willen pikken en waarom zou hij dat sowieso laten gebeuren.

Ik laat het los en als ik me na een tijdje weet te ontspannen blijkt al snel dat Zazie behalve Parisienne een gewoon en vooral heel leuk meisje is. Binnen de kortste keren zitten we samen te giechelen over die twee opgewonden pratende mannen, als zo vaak zijn de kerels weer vooral met hun zich verheffende constructies in de weer…
Het wordt een heerlijke middag, we kletsen en drinken lang en veel en aan het eind van de dag gebruiken we samen het avondmaal. Het eindigt ermee dat Jimmy het kunstwerk koopt en dat Hugo en zijn dochter Zazie het komend najaar op zijn kosten samen komen afleveren in New York.

Die avond is het er voor het eerst sinds onze hereniging weer, onze behoefte om rauw en hard te neuken. Amper zijn we terug in onze hotelkamer of Jimmy rukt me de kleren van het lijf: ’whow Sammy, jij en die Zazie samen, nog nooit zag ik zoveel sexappeal bij elkaar.’ Ik weet niet of ik het ook zo zou benoemen maar ik weet wel dat ik botergeil ben geworden. Het is inderdaad wel zo dat dat meisje iets uitstraalt dat me tot in mijn verste uithoeken heeft geraakt, puur, aanwezig, aandachtig, lief, koket, sensueel, sexy, oh la la…

Eenmaal op bed duikt Jimmy boven op me, knielt tussen mijn benen, trekt voor zijn doen tamelijk ruw mijn benen uit elkaar, doet flink wat spuug op mijn poes, wrijft het gehaast uit, trekt me onder mijn billen omhoog tot mijn kutje op de juiste hoogte is voor zijn keiharde ‘zich verheffende constructie’ en ramt die vervolgens in éen harde dwingende bezitterige beweging in me. Hij eist me letterlijk op, hij spietst me, hij pakt me en hij neemt me, als een holenmens uit de oertijd die zijn wijfje tot de orde roept. Het doet een beetje pijn, maar het doet vooral lekker pijn. Dat harmonieuze liefhebbende knuffelen is heerlijk maar dit is er ook, de ruige behoefte van onze lijven om zich op elkaar te storten en in elkaar uit te leven. Al snel trek ik mijn benen op tot naast mijn schouders en met mijn armen om mijn knieholten maak ik me zo open mogelijk voor mijn vent.


Ja, mijn vent, want dat is hij, hij is de kerel die me altijd mag pakken, op welke manier dan ook, want ik heb hem lief. Ik wil dat hij me volledig bezit, ik wil dat hij me tot in het diepste van mijn lijf pakt en raakt en me daar iedere keer weer volledig in de fik zet…



ThnX dat je dit verhaal las.
En bedankt voor de waardering en de lieve reacties!
X. Zazie