Åland - 32

Zoals afgesproken kwamen Jessie en Tim dit jaar weer logeren en deze keer hadden Rita en Dave ze niet alleen maar gebracht, maar waren ze zelf ook gebleven om te logeren. Ze hadden ondertussen contact met een makelaar gezocht en wilden ook een huis in Åland, het liefst een beetje in de buurt van Mary en Ben.
Om die reden zouden ze daar ook logeren en hadden ze een auto gehuurd, zodat ze in de omgeving rondrijdend naar iets moois konden uitkijken terwijl Jessie en Tim bij Barbara en Jim zouden logeren, wat veel dichterbij hun vrienden was.

Wat vooraf ging:

In het zuiden van Kentucky waren Rita en Dave steeds meer onder de invloed van het Åland virus gekomen. Wanneer ze naar de straat keken waar ze woonden dan zagen ze alleen maar stof en auto’s en van de buren vervreemdden ze meer en meer, want ze hadden er elke keer weer meer moeite mee om de oerconservatieve christelijke meningen aan te horen en dus begonnen ze het contact te mijden wat tot gevolg had dat de buren op hun beurt Rita en Dave steeds meer met een scheef oog aankeken en er praatjes de ronde begonnen te doen over hun vermeende foute sympathieën die ze opgedaan zouden hebben bij hun reis naar Europa. Ook de wellness blokhut die ze hadden laten bouwen achter in hun tuin werd als behoorlijk verdacht aangemerkt, vooral omdat hij zo was afgeschermd dat niemand kon zien wat er zich afspeelde.
Vriendjes die bij Tim of Jessie waren geweest vertelden dat er een sauna zou zijn, maar waarom daarvoor het halve zwembad overkapt was geworden, was ook vreemd, en de kinderen werd verboden om nog langer met Tim en Jessie om te gaan.

Rita zocht heel vaak troost bij de steen. Wanneer ze een kusje voelde terwijl er niemand in de buurt was, dan wist ze dat het Mary was, en soms kreeg ze een kusje op haar lippen en dan voelde ze even de aanwezigheid van Ben. Ook had ze op initiatief van Mary één keer tegelijk met Ben de steen vastgehouden, en die ervaring zou ze niet snel vergeten. Ze had meteen daarna Mary gebeld en die had haar glimlachend haar ervaring met haar gedeeld. En toen ook Dave een keer met Mary een ‘steen-encounter’ had gehad was het hek van de dam.
Daarna waren de weidse watervlaktes en de groene sappige weides geen moment meer uit hun gedachten geweest en uiteindelijk hadden ze samen het besluit genomen om Mary en Ben na te volgen en ook de stap te wagen om naar dat land te verhuizen.

Toen Rita en Dave en hun kinderen in Marsviken arriveerden was dat vanzelfsprekend een blij weerzien, en toevallig was buurvrouw Grethe daar ook bij. Maar na even heel kort met allemaal gesproken te hebben vertrok die naar huis om de anderen hun hereniging te laten vieren.

De dag daarop volgend nodigden Grethe en Hakan hen uit om met een grote Ålandse barbecue hun terugkeer te vieren. En uiteraard werd dat gedaan op de weide tussen hun huizen in. Een plaats die al vanaf de steentijd werd gebruikt als plek om samen te eten en waar midden op het veld een groot rond rotsblok was dat in de oertijd helemaal met vuurstenen bijlen was vlak gemaakt zodat het als tafel kon worden gebruikt.

Ze waren er allemaal; Rita en Dave, Mary en Ben, Barbara en Jim, de kinderen Tim, Mark, Emma en Jessie. Maar ook Grethe en Hakan.
Toen ze allemaal voorzien waren van een drankje en hun plek gevonden hadden op het gras ging Grethe staan en sprak op plechtige toon een paar woorden die niemand verstond. De volwassenen keken een beetje bevreemd op maar toen Grethe uitlegde dat het een oud-Finse ‘welkom thuis’ begroeting was, bedankten ze haar voor het mooie passende gebaar.

Daarna maakten ze het zich gezellig en er werd honderduit gepraat, vooral tussen de neven en nichten, want Mark was natuurlijk al het hele afgelopen jaar daar geweest en had nu een vaste relatie met Ingeborg en ook Emma had veel te vertellen over Erik en Frida, een Frida’s zwangerschap.

Na een tijdje verzamelden ze zich allemaal rondom het tafel rotsblok. En toen zei Grethe “Geef ze maar aan mij, ze hebben hun werk gedaan.” En Mary en Rita begrepen zonder verdere woorden waarover ze het had en haalden de stenen uit hun tas en gaven die aan Grethe. Die legde ze naast elkaar op het rotsblok.
Zodra ze dat gedaan had begonnen ze te gloeien alsof er een inwendig licht in brandde en plotseling was er een flits en de stenen waren verdwenen.
Tegelijk daalde er een soort koepel over het hele terrein en omsloot iedereen die daar was. En heel even lag het veld waar ze waren aan de voet van een berg en ze zagen imposante figuren gehuld in wonderlijke gewaden met helmen en strijdbijlen op hun neerkijken en er was ook een prachtige grote vrouw met enorme borsten en brede heupen en een vriendelijk gezicht, en allemaal hoorden ze woorden in hun hoofd. Woorden van welkom. En daarna verdampte het beeld en verdween de koepel. Maar niemand zou het ooit vergeten.

Iedereen keek elkaar aan, maar niemand durfde iets te zeggen totdat Grethe zei “Odin zelf heeft jullie welkom geheten; jullie hebben zijn woorden in jullie hoofd gehoord want jullie zijn de laatste nazaten van degenen die lang geleden op reis gegaan zijn die nu zijn teruggekeerd van over het grote water.”
En daarna keek ze rond en zei toen op normale toon “En nu gaan we lekker eten en drinken op deze oude plaats en vieren dat we hier samen zijn.” En het bijzondere moment ging voorbij alsof het er nooit was geweest, maar niemand vergat het. En ze gingen weer in kleine groepjes bij elkaar zitten en aten en spraken met elkaar, maar niet over wat er zojuist was gebeurd.

Alleen Emma werd door Grethe apart genomen en ze zei “Ik weet dat het oog van Freya op jou is gevallen. Je bent vorig jaar al door haar geraakt en jouw liefde is nu nog heel erg zoekend, hoewel je je dat niet bewust bent. Maar over niet al te lange tijd zal je je bewust worden van je opdracht.”
“Opdracht?” vroeg Emma.
“Ja, Freya zal je op weg sturen om een taak te vervullen. Je zal in onze kring van vrouwen worden opgenomen en worden opgeleid, want jou wacht een grote toekomst hier.”

Na afloop van het gezellige diner kwam Grethe weer naar Emma toe en vroeg “ga even met ons mee, er zijn een paar dingen die ik graag met je wil bespreken”
Emma ging naar haar moeder en vertelde dat ze nog even met de buren mee ging. Mary keek naar Grethe en die lachte geruststellend naar haar.

Grethe voerde Emma aan haar hand naar het midden van hun woonkamer waar een kleine pedestal stond met een stenen cirkel er op.
“Ik neem je mee naar de Tuin der Lusten. Wees niet bang, er kan je niets overkomen, maar het is voor jouw groei van groot belang.”
Emma vroeg zich voor de zoveelste keer af wat ze bedoelde. Ze had het gevoel dat ze meegenomen werd in een stroom van gebeurtenissen die voor haar belangrijk waren, maar die ze niet begreep.
Grethe pakte haar hand en legde die op de stenen schijf op de pedestal. Emma voelde een soort draaikolk net zoals ze had ervaren met de verbindingsstenen en meteen was ze in een andere omgeving; het huis was verdwenen en ze stond midden op een grasveld.
Ze keek om zich heen. Ze kende deze omgeving niet maar het kwam haar heel vertrouwd voor; ze stond met haar blote voeten in mals gras en er stond een warme zon aan de hemel. Ze zette haar handen in haar zij en ervoer dat haar lichaam anders aanvoelde. Haar heupen waren breder en haar borsten waren rond en zwaar en bewogen zacht wanneer ze liep. Ze ging naar een vijver vlakbij en keek in de weerspiegeling. Ze herkende haar eigen gezicht, maar dat was duidelijk ouder; haar ogen hadden kleine lachrimpeltjes en haar haar was lang en blond met dikke vlechten.
Toen viel het haar op dat er nog veel meer mensen waren, van haar leeftijd en ook ouderen. Maar ook waren er jongeren, tieners soms, en die vormden groepjes bij het water.
Een man kwam naar haar toe. Hij was groot en sterk. Hij had grijze ogen en een stoere vierkante kaaklijn, precies wat zij altijd woest aantrekkelijk vond.
Hij pakte haar hand en nam haar mee naar een rotsblok en ging er voor zitten en trok haar ruggelings tussen zijn gespreide benen.
Ze voelde zijn erectie tegen haar rug. Ondanks dat ze de man niet kende trok er een warme golf van geil verlangen door haar heen. Zijn handen bewogen zich over haar lichaam naar haar zware borsten en hij cupte ze op een heerlijke manier er onder en rolde haar tepels tussen duim en wijsvinger. Ze bemerkte plotseling dat ze naakt was en toen ze om zich heen keek bleek iedereen naakt te zijn. Overal lagen en zaten naakte stellen die zich in min of meer vergevorderde stadia van erotische activiteiten tot regelrechte gemeenschap bevonden.
Zijn strelingen lieten heftige golven van genot door haar lijf trekken en een primitieve paringslust maakte zich ook van haar meester. Haar vrouwelijke orgaan smachtte naar de penetratie door een mannelijk lid onverschillig van wie, maar het liefst van de man die haar liefkoosde.
Hij sloeg zijn handen om haar middel en tilde haar op. Emma wist wat hij wilde doen en zij wilde dat ook. Ze spreidde haar benen en leunde een beetje naar voren zodat zijn enorme geslacht haar kutje binnen kon dringen toen hij haar weer liet zakken. Ze voelde haar sappen toestromen en ze werd daardoor moeiteloos opengeboord door een dikke harde lul die verder en verder in haar drong en waarvan de hardheid en de meedogenloosheid haar onderwierpen aan de meest primitieve gevoelens die een vrouw kan hebben; zich als een krolse kat onderwerpen aan de paringsdrift van een man die zich met haar verenigt en niet zal stoppen voordat zijn zaad diep in haar lichaam gespoten is.
Dit was geen daad van liefde, maar pure lust in haar zuiverste vorm; en al snel voelde ze zijn orgaan in zich opzwellen en haar hitsige lijf beantwoordde het signaal met een overweldigend orgasme waarin hij temidden van haar door hard gekerm begeleide contracties boordevol gutste met zijn hete stralen.
Daarna tilde hij haar van zijn paal en zette haar op haar billen in het gras en liep weg.
Emma zat nog naduizelend van de heftige climax van zojuist bij te komen toen ze Grethe op zich af zag komen. Maar het was niet de Grethe die ze kende, de vrouw die naar haar toe kwam was net zo oud als haar eigen leeftijd van dat moment; ergens midden in de twintig en haar grote borsten hingen nog niet en haar gezicht was nog vrij van rimpels, maar haar ogen waren de ogen ze die kende.

Grethe ging naast haar zitten en samen keken ze naar al de mensen die met elkaar vreeën en daarna in de zon bleven liggen of gingen zwemmen in de vijver. Ze keken naar de vrijende tieners en Emma dacht aan haar eigen ervaringen van het jaar daarvoor toe ze samen met haar broer, haar neefje en haar nichtje hun maagdelijkheid hadden beëindigd.
“Dit is de Tuin der Lusten” zei Grethe “vrijen en genieten, de ander datgene geven wat die wil en ontvangen wat je zelf wilt” en ze wees naar twee jongens die innig verstrengeld van elkaars lichaam genoten. "Deze plaats mogen jij en ik bezoeken omdat Freya ons dat toestaat, zodat we de liefde die we hier ervaren kunnen overdragen aan anderen. Zij heeft zelf toegekeken hoe jij onbevangen met je broer hebt gevreeën toen jullie de steen de eerste keer gebruikten. Volgens de norm van de moraliteit was dat incest, maar volgens de norm van de Goden was dat liefde.”
Emma knikte.
“En jij hebt zojuist een heerlijk orgasme ondergaan bij het vrijen met Hakan, die in de gewone wereld nu mijn partners is” Emma keek haar vragend aan. “Oh, had je hem niet herkend? Hij was het toch echt. Ten minste zoals hij was toen hij vijfentwintig was. En jullie hebben genoten; puur genot zonder morele drempels of ander gezeur.”
Emma dacht even na, en zei toen “Maar als ik verliefd op iemand ben, dan voel ik het toch veel anders…”
Grethe keek haar aan. “Dat klopt, want dan is het de vervulling van je verlangen dat het intenser maakt, waardoor het veel heerlijker kan zijn wanneer je het doet met iemand waarvan je houdt, dat maakt het allemaal nog veel mooier.
Wederzijdse aantrekking kan niet geblokkeerd worden en moet een uitweg krijgen, maar het kan wel uitdoven na een tijdje, dat moet je ook weten. Zoals dat stelletje daar dat nu intens verliefd met elkaar aan het vrijen is, hun belangstelling voor elkaar zullen verliezen wanneer ze bevredigd zijn."
En ze bleven kijken naar een vrijend en verliefd kussend paartje dat het al een paar keer in ‘missionaris houding’ had gedaan en nu een heftige reversed-cowgirl aan het doen waren waarbij het meisje verheerlijkt gillend op zijn paal op en neer wipte. Maar toen ze klaargekomen waren stonden ze op, kusten elkaar en gingen elk een andere kant op.

Emma wilde tegen Grethe zeggen dat ze het had begrepen, maar plotseling zat er naast haar een prachtige weelderige vrouw van ondefinieerbare leeftijd.
“Dit zal jouw taak worden Emma, liefde verspreiden waar dat nodig is, maar ook troost schenken, want liefde kan genadeloos zijn en pijn veroorzaken erger dan de ergste wonden.” En voor haar ogen verdween ze om plaats te maken voor Grethe. Maar de woorden resoneerden na in haar hoofd.
“Dit is de grootste eer die je als vrouw kunt ontvangen” zei Grethe en Emma wist wat ze bedoelde.
“Kom we gaan terug.” En een draaikolk bracht ze terug naar de woonkamer van Grethe en Hakan.