De Vriendengroep - 52

Ik wilde helemaal niet werken. Ik was er een beetje klaar mee. Maar toch stond ik in de zaak. En dat na vanochtend. Het was de laatste dag en dat drong opeens heel erg door. Het voelde alsof ik iets groots ging verliezen. En dat keer twee. Al hield ik er ook iets groots aan over. No pun intended... Wat een gekte en wat een plezier. Ik bleef me maar afvragen of we dit ook eerder hadden kunnen doen, en dus ook vaker. En ik bleef me afvragen of we dit überhaupt nog vaker gingen doen. Doordat ik vandaag wat later was begonnen, leek het druk. Maar al snel kwam ik erachter dat ik misschien wel net zo goed thuis had kunnen blijven. Vanochtend voelde niet per se als een afscheid. Maar dat was het nu misschien wel geworden. Ik twijfelde nog de zaak dicht te doen, maar dat was natuurlijk ook niet wenselijk als ik aan onze toekomst hier op het eiland dacht. Ik leefde met de waan van de dag. En vanochtend was natuurlijk waanzinnig begonnen. Tegelijkertijd vond ik ook wel wat berusting. Er kwam een einde aan. Dat wist ik. Vroeg of laat kwam dit hoofdstuk tot een einde. Want zo voelde het. En gelukkig voelde dit hoofdstuk als een begin van iets. Een nieuw begin met Elise, en misschien wel met haar vriendinnen. Hoe dat ingevuld zou worden, was nog niet bekend. Dat maakte het eng. Dat gaf met het gevoel iets te verliezen, terwijl ik juist zoveel had gekregen.

Ik had niks meer verwacht. Maar ze was de enige die me hier nog niet opgezocht had. Het was rustig tot stil. Een schril contrast met de laatste keer dat een van Elise's vriendinnen me kwam bezoeken. De rest van het bezoek zou ook tot in schril contrast staan met de keer dat Hyun hier was. Het was immers Kamila. Daar zat alles anders mee. Ze wuifde nog van een afstandje, omdat ik wel net met een klant bezig was. Die klant ontving gelijk minder aandacht van mij, maar ook deze, toch wat oudere manier, zag daar dat meisje staan met het mooie, rode haar, en leek ook wel door te hebben wat voor een schoonheid er naar mij aan het zwaaien was. Ik hielp meneer snel, die verder ook niks kocht, en verwelkomde Kamila vervolgens maar officieel.

'Welkom.' deed ik alsof ik echt vereerd was met haar aanwezigheid. Zo voelde het wel. Ze lachte heugelijk en haar ogen fonkelden. Het was de laatste dag. Het was jammer dat ik nog even snel moest werken. Zeker na vanochtend. Daar dacht ik al goed afscheid genomen te hebben, en dat van allebei. Toch vond ze het nodig me nog even op te zoeken, en daar was ik erg blij mee. Ze vervulde m'n hart met vreugde. Letterlijk. Zodra ik haar al zag, gebeurde dat. Bizar eigenlijk. Ze zag er ook weer zo mooi uit. Niet zo mooi als vanochtend in alles wat we aan het doen waren, maar weer zo ongekend mooi. En wetende hoe ze er vanochtend bij zat en lag maakte haar nu nog mooier dan dat ze gisteren al was.

'Ik wilde je nog bedanken.' begon ze voorzichtig. Dat beloofde veel goeds. Dat kwam omdat ik dacht aan hoe Elise mij de laatste tijd had bedankt. Even vergat ik de setting, en niks van dat alles was nu natuurlijk aan de orde. 'Hopelijk zien we elkaar weer snel.' leek ze namelijk de boodschap ook alweer af te willen sluiten. Daar schrok ik wakker van. Was dit het afscheid al?

'Uh, ja.' zei ik toen maar snel. Ze ging weg. Vanavond pas, dacht ik. Of ging ze al eerder weg? 'Ik... Uh...' wist ik niet wat ik moest zeggen. 'Jij ook bedankt.' zei ik toen maar. Dat leidde tot wat ongemak. Bedankt voor... Wat precies? Ze wilde mij en Elise weer samen gelukkig zien. Maar dat leek alweer zo lang geleden. Dat deed er niet meer toe. Ik en Elise waren niet meer wie we waren. Maar wel gelukkig en samen, op onze eigen manier. En ik en Kamila hadden nu onze eigen dingen lopen. En dat verdiende toch wel meer dan dit afscheid.

'Tja.' zuchtte ze wat weifelend. Ook zij verwachtte meer.

'Wanneer is snel?' vroeg ik haar toen maar, en moest er om lachen, want ik keek er alweer naar uit. Dat brak het ijs gelukkig.

'Snel, hoop ik.' zei ze warm. Ik slikte, zij slikte. We keken elkaar aan. Wat waren wij van elkaar? En waren wij genoeg van elkaar? Kamila was met wat ze deed ook niet perfect. Maar liever dat dan vreemdgaan. Het was niet voor het eerst of ik me afvroeg of de verkeerde personen vertrokken. Elise wilde toch al nooit op Ameland zijn, al was ze daar wel iets in bijgedraaid. Het was ook de vraag wat ik wilde. Wilde ik iemand die stabiel en trouw was? Dan moest ik voor Hyun gaan. Wilde ik iemand waarmee ik een echte klik had met een lichte uitdagend randje? Dan was Kamila de ware. Of genoot ik stiekem toch wel van mijn rol die ik nu speelde en het idee van de openrelatie? Dan kon ik beter bij Elise blijven. Zeker als Elise het bij meisjes hield waar we dan samen wat mee konden, zoals deze afgelopen periode. Ik had er nog geen antwoord op. Ik kon ook niet kiezen. En al zou ik kiezen, had ik het niet voor het zeggen. Ik had wat dit betreft helemaal geen controle in mijn leven. Het was nooit aan mij geweest om te bepalen wat er op m'n pad kwam. Dat heeft Elise altijd gedaan. Zo kwam ook Kamila op m'n pad. Dus eigenlijk was het de vraag of ik dat nu wel zou kunnen bepalen. En of ik dat wel wilde. Maar ja, ik ben wie ik ben. En ik hoopte nu vooral dat ik Kamila snel weer zou zien.

'Kom.' zei ik haar wel snel, terwijl ik mezelf garandeerde dat de winkel leeg was. Er zou maar net een bekende binnenlopen. 'Mag ik je nog een kus geven?' vroeg ik haar namelijk stilletjes. Meer dan doei moest me wel lukken. Een keuze die ik dan maakte nu.

'Graag.' zei ze dan ook, en verliefd keek ze me aan en klonk ze. Want verliefd waren we...

Dan gebeurt er weer iets wat ik eerder met haar had ervaren. Ik vergat alles. Haar warmte, haar geur en haar aanrakingen kloppen allemaal. Haar lippen op de mijne, haar vingers die mijn polsen aanraken. Het klopt, en wat misschien een korte kus had moeten zijn, ontvlamt zich al snel tot een gedreven tongzoen waarbij we elkaar steviger vastpakken. Dit kon niet het einde zijn. Deze kus was ook niet het einde, maar opnieuw een begin. Ze drukte haar buik tegen m'n kruis aan. Ze voelt m'n stijve. Die voelde ze zo graag. We kijken kort om ons heen. We zijn alleen. Maar wel midden in de winkel. En we lijken ons hetzelfde af te vragen. Alweer? Ja, alweer. Haar handen glijden over de bobbel onder mijn schort, die ik al losmaak.

'Er is zoveel veranderd hier.' sprak ze bijna profetisch. Het was te veel om op te noemen. Te veel om misschien nu al te begrijpen. Want hier stonden we dan opeens verlangend naar elkaar, en public.

'Ik wil helemaal niet dat je weggaat.' zeg ik haar dan eindelijk eerlijk. Hier lacht ze verliefd om. Alsof ze het wel wist, maar het me nog moest horen zeggen.

'Ik beloof je dat dit niet het einde is.' zucht ze zwoel naar me. Haar ogen fonkelen. 'Je doet iets met me.' voegt ze eraan toe. 'Dat heeft nog nooit iemand met mij gedaan.' slikte ze zelfs en maakt ze alles nog belangrijker dan het al was. Maar het kon me niet belangrijk genoeg zijn. We balanceerden ergens in het spectrum van het hebben van een relatie en het hebben van een puur seksuele relatie. We konden geen relatie beginnen. Niet zoals ik en Elise dat hadden. Want dat had ik al. We leken maar al te goed te beseffen dat het niet handig zou zijn om op zo'n voet verder te gaan. Dat leek onmogelijk. Al wilde ik wel zo'n soort relatie met haar, zonder Elise te hoeven dumpen. Daarnaast hadden we ook een zakenrelatie. Dat hinderde ook wel het een en ander. Onze relatie was hoe dan ook seksueel. En dat zal het altijd blijven. Wat de zaken of emoties verder ook zouden bepalen. We stonden alweer te tongen. We waren iets verder naar achter in de winkel gegaan, want ik wilde haar nog niet loslaten. Zoenend kregen we het alleen maar warmer. Ze leek het zich nog af te vragen. Kon dit wel? Nu hier te plekken? Haar handen bleven over mijn bobbel strelen, en ook ik had al even een hand haar shirtje in laten glijden en had kort een borst betast. Zij kwam niet boven de stelling uit. En mijn harde lul ook niet. Want die begon ze toen toch te bevrijden... Het zakelijk aan onze relatie zat nog in mijn hoofd. Ze had niks meer gezegd over onze opname. Dat kwam wel. Ik wilde er ook zeker niet naar vragen. Ik was blij dat we ook intiem hadden kunnen zijn zonder een camera erbovenop. Milah-Rouge was niet altijd aanwezig. Zou ze doorhebben dat we nu ook op camera staan? Nee, dat had ze niet door, terwijl ze me nu toch echt stond af te trekken met twee handen. Ik had het wel door. Maar ik zei niks. Niemand die het zou zien. Alleen ik, als ik het zou terugkijken.

Nee, ze heeft het niet door. Net als ik, vergat ze gewoon alles.

'Zodat je me niet vergeet.' noemde ze het; de reden om nu zelfs af te zakken. Na Elise nu ook Kamila... Genoeg reden om deze winkel te houden, leek me nu ook wel duidelijk. Met een hand op de schacht en een hand boven m'n knie, begon ze gespannen aan de klus. Als ik haar zo zie zitten, zie ik niet een meisje zitten wat een paar dagen terug pas voor het eerst een echte lul had gezien. Maar ze wist wat ze deed. En ik wist hoe dat kwam. En bij haar had ik geen enkele reden haar verhaal in twijfel te trekken. Ook Kamila had gewoon geoefend waar ik nu de vruchten van plukte. Al was het zij die zich op de verboden vrucht stortte. Ja, daar zat ze dan. Godzijdank bleef de winkel leeg en was het dag zo rustig, dat ik thuis had kunnen blijven, maar dat nu gelukkig niet had gedaan. Op een vrij hoog en strak tempo schoof ze haar lippen over de eikel heen. Pijpen voor seks was haar advies geweest. Maar ik had nu zoveel seks gehad dat zelfs deze pijpbeurt van haar even zou duren. Het was zodat ik haar niet zou vergeten. Alsof ik haar zou vergeten... Ze vond al snel wat meer rust in haar doen en laten en ik voelde gewoon dat de opwinding het steeds meer overnam van het sensibele in haar. Iemand pijpen in de winkel is geen goed idee. Daar konden we kort over zijn. Maar het voelde zo goed... En ergens ook gewoon logisch. Waar ik in het begin nog het idee had dat ze dit even snel wilde doen, vond ze steeds meer haar rust en nam ze er nu gewoon haar tijd voor waarbij ze haar lippen heerlijk langzaam over mijn eikel en daar voorbij lieten glijden, ze me zachtjes en met gevoel aftrok, en zo nu en dan ook even lief vroeg of ze het wel goed deed. Ze was geen pro. Zo zag ze er wel uit. Ik zei haar dat ik meer wilde. Zij zei me dat ze ook meer wilde. Maar niet nu. Niet hier. Dit was goed zo. Ik ging haar niet tegenspreken. Met een wat vluggere hand trok ze de voorhuid over de eikel heen en kuste ze de zijkanten van de schacht, wat ertoe leidde dat ik ook niet heel langer nog meer zou kunnen bieden. Ze kijkt naar me op met die groene kijkers en natuurlijk sprak ook vandaag dat rode haar weer helemaal tot de verbeelding terwijl ze daar beneden wulps en dienstbaar bleef zitten en mijn pik bleef kussen en likken, totdat ik aangaf dat het moment van haar doelstelling nu wel heel dichtbij kwam. Ze begon helemaal te grijnzen, blij dat ze was dat ze het nu ook in de praktijk met een echte piemel kon doen. Ze was op sommige manieren wel minder preuts doordat ze in dat wereld zat. Het was niet de eerste keer dat ik op haar mocht vuren. Dit keer niet haar ontblote borsten, maar ze opende haar mond en stak haar tong uit waat ze dan de kloppende eikel oplegde en die gewoon bleef aftrekken totdat het moment ook daadwerkelijk daar was. Ik hield me vast aan haar schouder en aan een stelling en zag de ene na de andere klodder zaad, waar ik blijkbaar geen tekort aan kon hebben, zo haar mond invliegen. En zij zit daar als het meisje wat geen porno deed, maar dat wel zo kon gaan doen... Ze bewees me een laatste dienst. Of ik haar? Het was hoe dan ook nodig en wenselijk, nu het nog kon.