Partnerruil - 18

Natuurlijk sprak ik op het werk regelmatig met Frits en we hielden elkaar goed op de hoogte hoe het met onze wederzijdse exen verging. Volgend weekend zou het dorpsfeest in Darwerd zijn. Ik vroeg Frits: “Komen jullie ook naar het feest?” “Ja, natuurlijk. Ik voetbal nog bij DFC en heb mijn kaartavond op vrijdagavond. Darwerd is nog wel mijn dorp, meer dan Bitswerd. Het zal wel raar zijn om daar jou met Anke te zien rondwandelen. Op het voetbal snappen veel mensen het niet, Anke en ik leken altijd zo’n stabiel stel. Ik kan het zelf ook niet goed uitleggen, ik geef ten slotte nog steeds veel om Anke.”

Ik was blij over zijn openheid, maar niet blij over wat hij zei. Een beetje kribbig zei ik: “Moet je eens luisteren. Denk je, dat ik niet meer van Dieuwertje hou? Denk je, dat het huis van jou en Anke al voelt als mijn huis? Ik kwam laatst terug van mijn vriend Bram en was al een eind op weg naar het huis van Dieuwertje en mij, voor ik me realiseerde dat dat mijn huis niet meer is. Vorige week had ik dat weer, toen ik terugkwam van mijn werk. Maar als ik daarin blijf hangen, dan doe ik mezelf en Anke tekort. Maar goed, ik moet bekennen dat ik waarschijnlijk toch vol voor Anke zou zijn gegaan, ook als zij en Dieuwer niet zwanger geworden waren.”

Frits zuchtte. “Ja, ik ben bang dat het bij jullie toch niet tegen te houden zou zijn geweest. Douwe. Eerlijk, als ik niet met Anke was geweest, zou ik ook alles hebben gedaan om Dieuwertje van jou af te pakken. Wij passen echt wel goed bij elkaar. Daarom wil ik ook met haar naar het dorpsfeest in Darwerd, om me samen met Dieuwertje te laten zien.” Dat was inderdaad niet zo’n gek idee, dat zou de roddels misschien de kop in drukken.

“Willen jullie bij ons overnachten? Dan hoeven jullie niet terug te rijden.” “Och, Dieuwertje drinkt toch geen alcohol.” Inwendig grinnikte ik. Nee, natuurlijk niet, hoe kon ik dat nou vergeten. “Nou ja, zie maar, jullie zijn welkom.”

Op de dag van het dorpsfeest gingen we samen met Rick en Nynke al vroeg naar het podium, al was ons optreden pas aan het begin van de middag. ‘s Ochtends zouden er eerst optredens van de basisscholen en de muziekschool zijn. Daarvoor wilden we even een soundcheck doen, zodat we in de middag snel zouden kunnen beginnen. Om half negen zaten we daarom al op het podium.

We plugden onze instrumenten in op de geluidsapparatuur en testten even op het mengpaneel welk instrument waar zat. Toen gingen we even jammen, ook om de balans af te stellen. Janna zette een roffel in op haar bodhran en Nynke viel in met de viool, Anke en ik vielen in op gitaar en accordeon, en toen ging Rick los met een gitaarsolo. Een paar voorbijgangers bleven staan en een paar tieners begonnen spontaan te dansen. Jammer genoeg moesten we al snel stoppen, omdat de eerste groep van de basisschool zich voor moest bereiden voor hun optreden.

We raakten aan de praat met een paar van de omstanders. Sommigen kenden Anke wel, via het voetbal als vriend van Frits. “Hé, jij bent toch de vriendin van Frits uit Heren 4?” “Wás. Frits woont nu in Bitswerd, bij de ex van Douwe hier. Je zult hen ook nog wel zien, vandaag.” “O, nou ja, dat gaat ons ook niet aan. Jullie spelen erg goed. Jullie wonen hier toch ook in het dorp?” vroeg de man aan Rick en Nynke. “Ja, we zijn de buren van Anke. Sinds kort vormen we de begeleidingsband van de volksdansclub. Ik ben Rick, dit is Nynke”, stelde Rick zich voor. “Hoi, ik ben Age en mijn maat hier is Jelmer.” Ze gaven elkaar een hand. “En jij? Woon jij ook in het dorp? Ik zag jou volgens mij laatst hardlopen”, vroegen ze aan mij. “Ja, ik woon sinds een goeie maand bij Anke.” Jelmer keek een beetje bedenkelijk. Anke zei onschuldig: “Nou ja, Frits ging bij Douwe zijn ex wonen dus waarom Douwe niet bij mij? Douwe en mijn goede vriendin Janna zijn bij mij komen wonen.” Ze stelde Janna aan hun voor. “Nou, welkom in ons dorp. Jullie maken in ieder geval leuke muziek.”

We gingen een beetje rondlopen samen met Nynke en Rick, kijken wat er zoal te doen was. Het viel me al gauw op dat mensen over ons begonnen te praten, als we langskwamen. Een grote man met een flinke baard sprak ons wat onvriendelijk aan: “hé Anke, waarom heb jij Frits gedumpt voor die gozer hier?” Anke antwoordde scherp: “Ik heb Frits niet gedumpt. Frits was nogal gecharmeerd van Douwe zijn ex en ik viel als een blok voor Douwe, dus hebben gezamenlijk besloten om met elkaars partner verder te gaan.” “Frits heeft het er anders best wel moeilijk mee!” zei de vent beschuldigend.

Op dat moment kwam Frits met Dieuwertje aangelopen. “Waar heb ik het moeilijk mee, Cor?” “Dat jij niet meer samen bent met Anke.” “Cor, heb jij al kennisgemaakt met Dieuwertje? Dit is Dieuwertje, mijn nieuwe vriendin, Dieuwertje, dit is Cor, een teammaat van me bij het voetbal.” Cor dimde wat. “O, ik wist niet dat je met je nieuwe vriendin was.” “Luister, Cor, je zei dat ik het er best wel moeilijk mee heb. Dat is ook zo. Anke en ik hebben geen ruzie gehad, ik geef nog steeds veel om haar. Maar ik heb ervoor gekozen om met Dieuwertje verder te gaan, is dat duidelijk? Geen geroddel over Anke, graag.” “Dankjewel, lieverd”, zei die dankbaar. Dieuwertje verklaarde tegen Cor: “Hetzelfde geldt voor Douwe en mij. We hebben geen ruzie, geven nog steeds veel om elkaar, maar ik ben gevallen voor Frits. Ik ben hartstikke blij met hem en ik hoop dat jullie het Anke en Douwe gunnen om hier in het dorp met elkaar een goed leven te hebben.” “Oke, bedankt voor de uitleg. Ons zul je niet meer horen”, verklaarde Cor. Hij en zijn maat Gosse namen afscheid.

“Bedankt, man. Fijn dat je zo helder was”, zei ik tegen Frits. “Je had gelijk, op het werk. Ik mag wel wat duidelijker zijn over Dieuwertje en mij.” Hij stelde Dieuwertje voor aan Rick en Nynke. Nynke was heel nieuwsgierig naar Dieuwertje. Ze kende Frits natuurlijk al, maar was benieuwd naar mijn ex. Al snel liepen ze vrolijk babbelend over de kraampjesmarkt. “Die gaat Dieuwertje de oren van het hoofd vragen over Douwe”, gniffelde Rick.

Diverse malen werden Frits en Anke aangesproken door gezamenlijke kennissen en het zag er heel natuurlijk uit, zoals zij tweeën zich over de markt bewogen. Voor het eerst sinds mijn kennismaking met Anke zag ik hen zoals ze geweest moeten zijn als stel. Hun houding klopte niet met de boodschap die ze telkens weer verkondigden: dat ze níet meer samen waren. Janna zag dat ik me ongemakkelijk voelde. “Kom, joh, over een jaar loop jij zo met Anke en mij over de markt je kindjes te showen.” “Ja, dat zal wel wezen, maar als ik hen zo zie, dan voel ik me een indringer in haar wereld.”

Anke kreeg ook in de gaten dat ik even minder in mijn vel zat en haakte haar arm in de mijne. “Sorry, schat, maar al die mensen kennen ons samen. Voor mij voelt het ook raar om de situatie telkens weer uit te moeten leggen, met Frits naast me. Als ik naast hem sta, voelt dat nog heel vertrouwd, ik raak er zelf van in de war.” Ik zuchtte. “Ik zie het, ik snap het, maar op dit moment voel ik hoe ik nog vooral te gast ben in jouw wereld, in jouw huis, in jouw gemeenschap. Hoe hard het ook gaat, ik ben hier toch nog een beetje een vreemdeling, een gast.” Ze drukte zich even lief tegen me aan. “Je hebt geen idee hoe hard het gaat, volgens mij.” “Jawel, dat heb ik wel, maar sommige dingen hebben nou eenmaal tijd nodig.”

Op dat moment hoorde ik luide, joviale stem: “Hé, daar hebben we ons orkest!” Henk stond daar met mensen van het organisatiecomité. “Mag ik jullie voorstellen aan de burenband: Rick, Nynke, Anke, Douwe, en Janna. Dit zijn Fardou en Sjoerd, het organisatiecomité.” Fardou zei: “Henk heeft veel over jullie verteld. Ik ben benieuwd of jullie echt zo goed zijn!” “Kunnen jullie hier niet even een deuntje spelen”, zie Sjoerd, “dat zou heel gezellig zijn.” “Goed idee”, zei Rick. Hij pakte zijn gitaar uit zijn gitaarhoes en begon wat te tokkelen. Wij volgden en al snel stonden we daar te spelen. Akoestisch, zonder versterking. Zelf vind ik dat het fijnste spelen.

Henk vroeg Janna ten dans en Frits stapte erbij met Dieuwertje. Het werd al gauw een vrolijke boel. Allerlei mensen dansten, we kregen zelfs gezelschap van een klarinettist die spontaan begon mee te spelen. Later bleek hij docent op de muziekschool te zijn. Om de dansers heen stond een kring van mensen mee te klappen en mee te deinen. Overal lachende gezichten. Voor we het wisten was er een half uurtje voorbij en besloten we te stoppen. Dat ontlokte overal teleurgestelde uitroepen. Sjoerd riep: “Mensen, de band speelt om 1 uur op het podium met de volksdansgroep. Wie wil, kan daar verder genieten van deze vrolijke muziek!” Hij bedankte ons voor het spontane optreden en vroeg om nog één toegift. Anke en ik besloten om een bekend Fries lied over het skûtsjesilen te zingen en veel mensen uit het publiek zongen het refrein uit volle borst mee.

We gingen lunchen met de klarinettist, die Tjalling bleek te heten. “Wat leuk, dat jullie spontaan zo’n optreden doen. Jullie zijn best wel goed, beter dan die leerlingenbandjes van mij.” Rick lachte. “Die tijd hebben wij ook gehad, hoor. Maar we houden gewoon van spelen. We zijn de buren van Anke en hadden al wel eens met haar gespeeld. Toen we laatst kennismaakten met Douwe gingen we muziek maken om het ijs te breken, zeg maar, en dat klikte zo goed dat we besloten om regelmatig met elkaar te gaan spelen.” “En toen vroeg de andere buurman, Henk, of we de volksdansgroep niet wilden begeleiden”, voegde Anke toe.

“Hebben jullie eerder in een band gespeeld?” Ik vertelde dat ik een poosje in een folk band had gespeeld. Rick en Nynke hadden wel in een klassiek amateurorkest gespeeld en in ensembles van hun vroegere muziekschool, Anke had alleen gespeeld op de muziekschool en in spontane groepjes op feestjes. “Nou, mijn complimenten. Wat ik vragen wou, wij hebben op de muziekschool altijd bandjes om het samenspel te oefenen, maar vaak missen we een goede basis. Voelen jullie ervoor om zulke bandjes te helpen oefenen?” “Nou, dat voelt als een compliment, maar daar moet ik even over nadenken hoor!” zei ik. “Dat snap ik. Kom maar eens praten op de muziekschool, ik ben daar 4 avonden in de week”, zei Tjalling.

Henk kwam op ons toelopen. “Jongens, over een half uur is het optreden. Komen jullie mee om ons klaar te maken?” We namen afscheid van Tjalling en liepen naar het podium, waar net een strijkgroepje van de muziekschool zijn laatste nummer speelde. Toen zij klaar waren, stelden wij ons op op het podium, stemden de instrumenten, controleerden het mengpaneel en wachtten tot de volksdansgroep gereed was voor het optreden. Dieuwertje en Frits kwamen ook in het publiek staan, zag ik.

Tjeerd, de voorzitter van de groep, kondigde ons aan. “Beste mensen, wat fijn dat jullie hier met zoveel mensen zijn. Wij willen jullie graag laten zien hoe leuk volksdansen is. We oefenen elke maandagavond, iedereen is welkom! Dit jaar hebben we een heel bijzondere uitvoering: we hebben de BurenBand bereid gevonden ons live te begeleiden. Mag ik een hartelijk applaus voor de dansers van onze volksdansgroep ‘Op Vlugge Voeten’ met de: Burenband!”

Janna zet een roffel in een we beginnen met een bourrée, een vlotte maar makkelijke dans om mee te dansen. De volksdansgroep liet zien wat ze konden. Frits en Dieuwertje stonden ook op om mee te dansen en al gauw volgden er meer mensen. We waren op dreef, geïnspireerd door de dansers voor ons. Het viel me op dat ook behoorlijk wat jongere mensen mee gingen dansen, onze muziek sprak blijkbaar aan. En dan niet alleen dom gehups uit de maat, maar echt proberen mee te dansen zoals de volksdansgroep dat deed.

We speelden een uur lang, met een kort pauze. Na afloop barstte er een daverend applaus los. De voorzitter glunderde, er kwamen heel wat mensen die zich inschreven, waaronder een heel clubje jongeren. Fardou van het organisatiecomité kwam ons feliciteren met ons geslaagde optreden. Ze zei tegen de voorzitter: “Nou, Tjeerd, ik hoop dat jullie alle nieuwe aanloop aankunnen!” Tjeerd straalde. “Dit is ons meest geslaagde optreden ooit! Jongens, dank jullie wel, jullie muziek maakt het een stuk leuker!”

Dieuwertje en Frits kwamen ook bij ons staan. Dieuwertje keek me lief aan. “Goh, wat leuk! Dat deed me weer denken aan de tijd dat je met Bram in dat folk bandje zat.” “Misschien komt Bram er ook nog wel bij, hij heeft al een keer met ons samengespeeld. Dat werd een heel gezellige sessie.” Jammer dat Lisa een ongeluk heeft gehad, daardoor kan hij wat moeilijk van huis en de kinderenb weg.

“Het gaat goed met je, zie ik.” Dieuwertje keek me onderzoekend aan. “Ja, het gaat nog steeds buiten verwachting goed tussen Anke en mij. Janna is ook bij ons ingetrokken. Maar ik was toch al wel een paar keer naar ons huis onderweg, voor ik me realiseerde dat ik daar niet meer woon. En Anke’s huis voelt ook nog steeds als háár huis, waar ik te gast ben. Toen ik Anke en Frits vanmorgen op de markt samen met bekenden zag praten, kreeg ik weer het gevoel dat ik te gast ben in háár wereld, het voelt nog niet helemaal als mijn wereld. Maar vooral door de muziek raak ik wel steeds sneller thuis in het dorp.”

Ik keek naar Dieuwertje. “Jij oogt ook beter op je plek met Frits dan een paar weken terug.” “Ja, dat gevoel heb ik ook. We doen meer dingen buitenshuis samen, zoals hier naartoe. Het geeft me zelfvertrouwen, als hij me meeneemt naar zijn wereld. Zo ben ik vorige week bij voetbal wezen kijken. Ik heb hem ook voorgesteld aan Pauline en Maartje.” Dat waren haar twee beste vriendinnen. “Wat vonden die van hem?” “Positief. Maartje vond dat hij veel beter bij me past dan jij. Ze snapte toch al nooit goed wat ik in jou zag”, giechelde ze. Ik lachte. “Het is alsof ik Janna hoor praten over Anke en Frits!”

Ondertussen was het volgende ensemble op het podium gekomen. Een big band van de muziekschool. Ik zag Tjalling, de klarinettist van vanmorgen, er ook bij zitten. “Zin om te dansen?” vroeg ik Dieuwertje. “Graag.” We stapten de dansvloer op. Ook Anke en Frits zag ik dansen, en Rick en Nynke. Steeds meer mensen sloten aan, ook bekenden van de volksdansgroep. Het was gezellig. Dieuwertje vroeg me: “Die Nynke, die was lyrisch over jullie samenspel. Hebben jullie wat? Ze leek bijna wel verliefd.” Ik begon te lachen. “Ja en nee. We ontdekten inderdaad dat zij en ik, maar ook Anke en Rick, in ons samenspel soms een heel fijne klik hebben. Dat voelt enorm intiem. Dat roept over en weer wel erotische gevoelens op, dat zal ik niet ontkennen.” Ik twijfelde even wat ik aan Dieuwertje kon vertellen, het ging immers niet alleen over mij, maar ook over Anke, Rick en Nynke. “We hebben het er met zijn vieren over gehad. We vinden het waardevoller om muziek met elkaar te kunnen blijven maken, dan om een erotische relatie met elkaar aan te gaan.” Ze keek me even schuin aan. “OK”, dacht ze er het hare van.

Op een gegeven moment vroeg Bianca, een voluptueuze dame van een jaar of vijfenveertig, of ik met haar wilde dansen. Haar man Karel vroeg Dieuwertje. En zo wisselden we nog een paar keer van partner, zodat we steeds meer mensen leerden kennen. Bijna iedereen had de Burenband inmiddels horen spelen en ik kreeg diverse verzoekjes voor een optreden op een verjaardag, huwelijksjubileum en dergelijke. Ik zei maar, dat ik het met de band zou bespreken.

Maar toen vroeg Gerbrich, de eigenares van eetcafé ‘Lekker Simpel’, waar Frits ook zijn kaartavonden had, of we vanavond zin hadden om bij haar in het café te spelen. Dan konden we een gratis maaltijd en consumpties scoren. We bespraken het even met elkaar en waren daar wel voor in. “Ik weet niet hoe lang we het volhouden”, zei ik, “ik kan slecht tegen al te rumoerige omgevingen.” “Prima”, zei Gerbrich, “als jullie het maar tot een poosje na etenstijd uithouden.”

We gingen naar ‘Lekker Simpel’ en kregen daar een hoektafel, waaromheen wat ruimte werd gemaakt. De sfeer deed me erg denken aan Ierland, waar ik wel eens met Bram had gespeeld in een kroeg. We begonnen met rustige muziek, geschikt als achtergrond tijdens het eten. We merkten echter al gauw dat het om onze tafel heen drukker werd en gooiden er een aantal opzwepende reels en jigs uit. Er werd meegeklapt en meegedeind. Anke en Janna legden een lekkere bodem neer met gitaar en bodhran, Nynke, Rick en ik wisselden elkaar af in hoofdmelodie, variatie daaromheen en tweede stem. Dat maakt de muziek erg leuk om te spelen en levendig om naar te luisteren.

Brechtje bracht ons eten en we stopten even met spelen. Frits en Dieuwertje schoven ook bij ons aan tafel en we zaten even gezellig te beppen. Na de maaltijd pakten we onze instrumenten weer. Ik schakelde over op mijn fluit. Omdat aan de tafels de meeste mensen inmiddels zaten te eten, hielden we het bij wat rustiger nummers. Schots, Iers, maar ook een paar uit Nederland.

Toen iedereen de maaltijd zo’n beetje ophad, gingen we weer een tandje hoger. Er werd een aantal tafels aan de kant geschoven, zodat er een dansvloertje ontstond. Wat ik heel leuk vond, was dat een aantal jongelui met ons mee ging spelen, net zoals je in de kroeg in Ierland of Wales kan gebeuren. 1 jongen speelde aardig tin whistle, een meisje viool, en er kwam ook nog een jongen met een banjo aanzetten. Een echt feestje!

Toch had ik er om een uur of half negen wel genoeg van. Het werd lawaaiig en ik begon moe te worden. Anke had het ook wel gehad, zag ik. We bedankten iedereen voor het fijne samenspel , Brechtje voor het eten, en gingen naar huis. Frits vroeg nog of we dadelijk nog even meegingen naar de disco, maar zelfs Dieuwertje twijfelde. “Sorry schat, ik ben best wel moe. Die zwangerschap doet toch wel iets met me, blijkbaar. Ga jij nog maar even lekker met je maten. Mag ik met jullie mee?” Zo ging Dieuwertje met ons mee.