Zij Kon Haar Tweelingzus Zijn - 3

Dit is het slot van een kleine serie. Ik raad u aan eerst de vorige delen te lezen voordat u hieraan begint. Veel lees plezier.

JohanK

“Hier heb je je zoon Silvio. Hij is echt van jou en niet van Fabio, waarvan je me betichtte. Zorg beter voor hem, dan ik dat kon. Hij verdient dat. Ik ben niet voor moeder in de wieg gelegd, dat weet ik nu. En daarom geef of beter sta ik hem af aan jou, zijn enige en echte vader.” Ze gaf hem nog een kus, en weg was ze.

Daar stond ik dan, verbluft in mijn tuin met deze kleine baby in mijn armen. Ook de andere aanwezigen waren met stomheid geslagen. Ingrid was de eerste die bij zinnen kwam en de tuin uitrende in de hoop haar zus nog tegen te houden. Wat helaas zinloos bleek te zijn, en ze kwam huilend en volledig uit haar doen terug de tuin in. Fabio jr. reageerde op het huilen van zijn moeder door zelf ook een grote keel op te zetten. Joyce ving haar vriendin op, terwijl haar moeder zich over Fabio ontfermde, terwijl ik nog altijd verbouwereerd naar de kleine in mijn armen keek. En miste eigenlijk alles wat om mij heen gebeurde, zo gebiologeerd was ik door dit kleine mannetje.

Die mij al net net zo verbaasd aankeek als ik hem, en ik beeldde me in hem te zien twijfelen tussen een lach of mee te gaan in het gehuil van de anderen. Tot mijn verrassing brak er een moment later een lach door op zijn gezicht, en was ik voor eeuwig verloren. Ik heb ooit wel eens iemand horen zeggen ‘bloed herkent bloed’, maar had dat tot op dit moment nog nooit mogen beleven. Dit moment zette al mijn twijfel aan die woorden voor eens en altijd op zij.

Mijn moeder was zelfs nog sneller overtuigd dan ik. Zij was stiekem naderbij geslopen en ik hoorde haar zeggen: “Klaas, hij heeft jouw trekken” en verwelkomde haar kleinzoon. En ik moest haar gelijk geven, want nu viel mij de gelijkenis ook op. Beiden waren zeer ontroerd door dit onverwachte geschenk. De kleine Silvio zette het vreemd genoeg op een krijsen toen ik hem aan mijn moeder wilde overhandigen, maar bleef stil en lachte zelfs toen ik hem aan mijn vader gaf. Wat een gelach ontlokte aan de ouders van Joyce, die zeiden dat dit een déjà vu was, de mannen in mijn familie blijkbaar meer in de smaak vielen bij jonge baby’s.

Dat gaf mij de gelegenheid om naar Ingrid te gaan die nog altijd zat te huilen. Ze wierp zich in mijn armen toen ik naast haar kwam zitten, om na een tijdje wat tot bedaren te komen. En toen stortte ze haar hart uit en vertelde ze over hoe zwaar en ellendig al deze maanden voor haar geweest waren nadat ik uit Italië was weggegaan. Hoe haar blijdschap over haar zwangerschap overschaduwd werd door het bedrog van Fabio, en wat later helemaal door Roos haar vermeende zwangerschap van Fabio. Hoe blij Roos daarmee was geweest, alsof zij de vrouw van Fabio was en niet zij. Hoe verraden zij zich wel niet al die maanden gevoeld had door toedoen van hun beiden.

En vervolgens, hoe groot de teleurstelling bij Roos was toen de baby toch niet van Fabio bleek te zijn. Zij de baby verfoeide, er niet echt van hield en als Ingrid en haar ouders er niet geweest waren ze het kind echt verwaarloosd had.

Iedereen zat geschokt toe te luisteren en na deze laatste opmerking aangehoord te hebben, zei mijn moeder: “Dat kan er bij mij niet in, ze stond altijd bekend als een erg goede kinderarts en was geliefd bij jan en alleman.”

Ingrid knikte: “Dat was ze ook, ook in die tijd dat ze in Italië werkte. Maar na de geboorte, van zeg maar dit voor haar ongewenste kind, is ze 180% veranderd. Erg onaardig geworden, ook vaak de hort op soms met andere mannen zelfs, en regelmatig dronken.”

Dat was in het kort zoals ze haar zus omschreef. Andrew zei, met een volgens mij sarcastische ondertoon, opeens: “Typisch een verstoten of mislukte Sugar Babe, die de verkeerde keuze gemaakt heeft. Ontevreden, ongelukkig, zo kennen wij er wel veel meer, of niet Joyce?” Die keek verbaasd, of was het gekwetst, op van de interruptie van haar man om vervolgens haar schouders op te halen. Toen zag ze mij naar haar kijken en dacht ik een glimp van verdriet in haar ogen te zien.

Ik keek daarop naar Ingrid, die wat rustiger geworden was en vroeg haar: “Is het niet beter dat we zo dadelijk even naar je ouders gaan. Enerzijds om hun op de hoogte te stellen, anderzijds ook om wat spullen op te halen voor Silvio?” Zij knikte en antwoordde: “Die zijn het weekend niet thuis maar bij een zus van mijn moeder op bezoek. Waarschijnlijk heeft Roos dit zo gepland vandaag. Laten we toch even gaan om wat spullen van Silvio op te halen. Ik zal mijn ouders dan morgen wel bellen. Mogen ze dan hier langskomen. Ik wil dit niet alleen doen, snap je?” Ik knikte van ja , waarop Joyce insprong: “Is het niet een beter idee als Ingrid voorlopig bij jou intrekt, i.p.v. een huis te zoeken. We hebben hier nu 2 kleintjes, de een zonder vader en de ander zonder moeder. Op de kop toe ook nog familie van elkaar en ze vinden het schijnbaar leuk met jullie. Is dat geen betere oplossing?”

Ingrid en ik keken elkaar even, zij licht blozend dacht ik of was het nog iets van eerder. Na een moment hierover na te denken antwoordde ik: “Voor mij mag dat wel, maar het moet ook van haar komen?” En voordat ik het wist hing ze in mijn armen, en op een bepaalde manier voelde dat goed aan.

Een uurtje later, onze baby’s lagen te slapen, nadat Ingrid beiden gevoed had, begaven we ons naar haar ouderlijk huis. Binnen aangekomen was het een chaos. Duidelijk te zien dat Roos in alle haast vertrokken was. Haar slaapkamer was een grote puinhoop, de babykamer wat opgeruimder. Snel haalde ik het bedje uit elkaar, terwijl Ingrid de kleertjes etc. verzamelde en inpakte. Eenmaal alles in de auto ruimden we nog even de woonkamer op en vonden daar een afscheidsbrief gericht aan haar ouders. Deze hebben we toch maar geopend en in grote lijnen kwam het verhaal overeen met wat wij vermoeden. Alleen het feit dat ze een nieuwe vriend had, wisten we niet. Dat zij met hem meeging, en hij geen kinderen wilden. Dat dit niet in zijn plannen paste, ongewenste extra balast was, en zij daarom afstand deed van Silvio ten gunste van mij, zijn rechtmatige vader.

Ter afsluiting dat we haar niet hoefden te zoeken omdat ze met haar vriend meeging naar zijn thuisland. Geen woord van spijt, geen excuses naar haar zus en familie, niks van dat alles. Meer was er niet van te maken, gewoon een koud en afstandelijk bericht. Echt in de trant van wat Andrew al gezegd had over haar.

Ingrid was behoorlijk aangeslagen door dit bericht. Herkende haar zus totaal niet meer terug en ik kon dat alleen maar beamen. Dit was niet de Roos waar ik een aantal jaren een relatie mee gehad had.

Eenmaal terug thuis hadden we het bedje al snel in elkaar gezet en op mijn slaapkamer gezet net als die van Fabio. Ingrid zou de komende dagen bij mij slapen daarna zouden we verder kijken.

Het was een vreemde gewaarwording deze eerste avond met twee kinderbedjes op mijn slaapkamer. Het idee dat ik vader was geworden, was nog niet echt bij mij neergedaald. Uiteindelijk wordt ook vrijwel niemand van het ene moment op het andere vader, en al helemaal niet van zijn eigen kind. Toen Ingrid naast me in bed kwam liggen, was ik ook meer met mijn gedachten hier bij dan bij haar. Wat zij ook goed scheen te begrijpen, toen ze zich in mijn armen wrong. Ze verontschuldigde zich omdat ze het geheim gehouden had, zij aan Roos en haar ouders had moeten beloven, hier met mij geen woord over te reppen. Het Roos haar verantwoordelijkheid was, maar dat deze het op een zo lage of beter achterbakse wijze als vandaag zou doen had ze nooit achter haar gezocht. Ik knuffelde haar en zei: “Beter te laat dan nooit. Wat ik vanmiddag gehoord heb over hoe ze haar of ons kind behandelde, heeft me meer dan geschokt. Ik ben blij dat daar nu een einde aan gekomen is, en dan doet de wijze waarop er niet meer toe. Dit mannetje heeft liefde nodig, en ik beloof je dat hij die gaat krijgen.”

“Wij hebben dat allemaal nodig, lieverd. Niet alleen jouw en mijn zoon, ook jij en ik. Wij vullen elkaar goed aan, of denk je van niet?”

Daar sloeg ze de spijker mee op de kop. Hoe deze 2 kleintjes op ons en op elkaar reageerden liet daar weinig twijfel over bestaan, en deze laatste dagen had ik haar, mede dankzij Joyce, ook veel beter leren kennen. Was ze eerst mijn toekomstige schoonzus geweest, nu was ze in die paar dagen een meer dan goede en intieme vriendin geworden. En matchte ik met haar op veel gebieden stukken beter dan met Roos.

Zij nam nu de teugels in de hand, door mij eerst hard te maken, en vervolgens op mij te klimmen. Tot mijn grote verbazing was ze bloedgeil en leidde mijn harde pik in haar kletsnatte poes, om er vervolgens op los te gaan. Met haar handen in eerste instantie nog op mijn borst geplaatst, bewoog ze steeds wilder over mijn pik, om deze iedere keer weer in het gareel te brengen als ze het idee had dat ik ging exploderen. Na een tijdje ging ze meer rechtop zitten, om helemaal op te gaan aan dit gevoel van het berijden van een heerlijke pik. Om dan toch weer na een tweetal orgasmes af te stijgen, en nu op haar knieën en handen gezeten mij haar kutje aan te bieden. Een uitnodiging die ik niet kon versmaden en haar trakteerde door haar met mijn pik hard en diep te penetreren. Ze had haar mond in de kussens geduwd om een harde kreet te smoren en de kleintjes niet wakker te maken. Wat me op zich weer verwonderde daar ze het kwartiertje ervoor beslist niet stil geweest was. Maar nu hoorde ik haar gekreun toen ze overdonderend klaar kwam en ik ook alle moeite moest doen om mijn schreeuw te onderdrukken.

Wat later lagen we in elkaars armen bij te komen, zo ook in slaap te vallen totdat het gehuil van een de kleintjes ons abrupt wakker maakte. En ik me voor het eerst mocht kwijten aan mijn taak als vader, door eerst Silvio en wat later ook Fabio te verschonen, van luier te wisselen en te overhandigen aan Ingrid. Een avond en nacht die ons lot bezegelde en stilzwijgend ons gesprek van eerder die avond bekrachtigde. Er was geen weg terug meer en de toekomst heeft uitgewezen dat dit de juiste beslissing was.

We hingen dit niet aan de hoge boom, alleen de goede toeschouwer had door dat er iets veranderd was tussen ons. En dat waren naast Joyce, alleen mijn en Joyce haar ouders. Ingrid’s ouders in eerste instantie niet, wat voor mij, na het eerdere voorval met Roos, opnieuw een bevestiging was hoe slecht zij hun kinderen kenden. Pas na een tweetal dagen zagen we ons genoodzaakt hun te informeren over onze veranderde relatie, om zo hun tegenstand tegen ons ‘samenwonen’ en daarmee de opvoeding van hun kleinkinderen voor eens en altijd in de kiem te smoren. Wat gelukkig goed uitpakte, temeer daar ze al snel doorhadden hoe gelukkig beide mannetjes waren.

Alles bij elkaar heeft dit ertoe bijgedragen dat de formaliteiten rondom de status en opvoeding (erkenning van biologisch vaderschap en verkrijgen van ouderlijk gezag) van Silvio relatief snel afgerond waren.

Het werd uiteindelijk een bijzondere zomervakantie. Het nichtje en de kinderen van Joyce en Andrew, hadden op zolder speelgoed gevonden uit onze jeugd en zelfs daarvoor. Bv. Mijn oude modeltrein, Dinky Toys (miniatuur autootje’s), oude poppen en zelfs een oude poppenkast etc. Alles verhuisde naar beneden en onze ouders werden het aanspreekpunt en amuseerden zich volop met hun deze weken. De poppenkast en andere poppen waren het domein van de meisjes terwijl Randy zich bijna vanzelfsprekend ontfermde over de trein en de auto’s. En net zoals die oude poppen de meisjes verrassend genoeg meer aanspraken dan dat nieuwerwetse gedoe, gold dat ook voor Randy. Niks voorgeprogrammeerd, nee hier konden zij hun fantasie ongebreideld haar eigen gang laten gaan, wat dan ook ruimschoots gebeurde.

Opmerkelijk was te zien hoe weinig Andrew zich bemoeide met zijn kinderen. Hij had ze een keer of twee vergezeld op een uitje, eentje naar het spoorwegmuseum in Utrecht, de andere naar Madurodam. En mijn gevoel zei dat dit meer gebeurde omdat hij van mijn Saab gebruik mocht maken. Zijn desinteresse viel mij op en ik zag ook hoe Joyce hieronder leed. Zij voelde zich een beetje in de steek gelaten door hem, iets wat alleen maar erger werd toen Andrew aankondigde dat hij helaas eerder terug moest. De kinderen deed het weinig maar Joyce was een paar dagen aardig van streek. Gelukkig herpakte ze zich na een paar dagen weer, zeggende dat ze zich niet haar vakantie liet verpesten door die ‘hufter’. De daad bij het woord voegend kroop ze diezelfde avond nog bij ons in bed.

We vormden een raar stel samen. Een verwaarloosde vrouw, een bedrogen en gescheiden vrouw met kind, en ik, een man opgezadeld met zijn door zijn moeder verstoten en achtergelaten zoon.

Wisten wij toen veel dat de 3 weken die nu volgden aan de basis van Joyces scheiding, een klein jaar later, zouden liggen. En indirect aan de poly-amore relatie die zich over dat tijdvak en daarna tussen ons drieën zou ontwikkelen. Een relatie met twee, door hun scheiding zeer gefortuneerde, vrouwen, die elk nog een kind van mij op de wereld zouden zetten, t.w. een zoon Richard bij Joyce en een dochter Carol bij Ingrid.

Jaren later werd ik op een dag door een van mijn assistentes gewezen op een vrouw die met 2 jonge, donker gekleurde, meisjes op een bank tegenover onze apotheek zat. Niets bijzonders zou je zo zeggen, totdat ze tegen mij zei dat deze vrouw nu al een tweetal dagen daar zat en de hele tijd naar de apotheek zat te kijken. En de kinderen de hele tijd stil naast haar zaten, geen enkele aanstalten maken om te spele. Dat was wel erg ongewoon voor kinderen van die leeftijd. Dus keek ik wat nauwkeuriger naar haar, maar kon niets bijzonders ontdekken. Gewoon een vrouw van achter in de dertig of begin jaren veertig. Zeer netjes gekleed dat wel, ook wat cosmetische aanpassingen vermoedde ik op het eerste gezicht, zoals botox lippen. En een flinke boezem, maar of die nep of echt was kon ik niet zeggen. Ondanks dat had ze wat uitgeblust en verlepts over zich heen. Dat straalde ze, ten minste in mijn ogen dan, uit. Een soort van troosteloosheid, wellicht zelfs levensmoeheid, ik kon er mijn vinger niet echt opleggen.

Diezelfde avond had ik het er met Ingrid en Joyce over tijdens het avondeten, maar die haalden ook hun schouders er over op. Toch was blijkbaar ergens hun nieuwsgierigheid gewekt, want de dag daarna stond Joyce opeens naast me in de apotheek en nam de vrouw eens goed op. Om even later Ingrid erbij te roepen en haar op iets te wijzen. Deze rende plotseling de deur uit op de vrouw af, stelde haar zo te zien een vraag om een minuut later huilend in elkaars armen te vallen. Joyce rende daarop ook naar buiten, bij mij duurde het wat langer voordat het kwartje viel. Het kon niet anders of dit moest Roos zijn, waarop ik rustig naar buiten op het vijftal afliep. Roos keek me daarop erg timide en vermoeid aan, in afwachting van mijn reactie, die beduidend koeler was dan die van de beide dames. Ik gaf haar een hand en vroeg hoe het met haar ging. En waarom ze nu al weer niet naar binnen was gekomen i.p.v. hier een aantal dagen te zitten kijken. Of ze niets geleerd had in al die jaren. Een redelijk botte verwelkoming van mijn kant, zeker in vergelijking met die van Ingrid en Joyce.

Ingrid keek me dan ook boos aan, zeggende: “Kan dat niet wat vriendelijker. Het moet voor haar ook moeilijk zijn om deze stap na zoveel jaar te zetten.” Roos reageerde, nu wat energieker, op haar zus: “Nee, hij heeft gelijk hiermee, ik heb hem een aantal keren zeer veel pijn gedaan, dat besef ik. Ik kan dat niet meer terugdraaien, hoe graag ik dat ook zou willen. Het is iets waar ik verder mee moet leven.”

Haar eerlijke reactie beviel me wel en ik zei daarop: “Ok, zand erover het is geschied en we kunnen het niet terugdraaien. En zoals Roos zegt is het haar probleem en moet zij er mee leven.” En tegen Roos en de 2 meisjes: “Welkom dan ook namens mij. En willen jullie niet naar binnen of beter in de tuin komen zitten? En wie zijn deze 2 kleine schoonheden wel niet?”

Roos stelde haar 2 dochters in het Engels voor: “Dit is Safiyah, mijn oudste van 7 jaar, en dit is Dalila, mijn jongste van 6 jaar. En sorry ze spreken nauwelijks Nederlands maar wel redelijk Engels.” Beide meisjes keken ons verlegen aan, en gelukkig wist Ingrid hier wel raad mee, door te vragen of ze iets te drinken wilden hebben en misschien hun neefjes wilden leren kennen. Daarmee was het ijs gebroken en gingen we met zijn allen de tuin in. Zelf belde ik eerst nog even met mijn vader op met de vraag of hij even op de apotheek kon komen letten.

Toen ik me later bij het gezelschap voegde viel me op dat de kinderen van Joyce zich al over de 2 meisjes ontfermd hadden, daar Engels toch hun moedertaal was. Silvio stond eerder afwachtend en met open mond naar zijn halfzusjes en zijn echte moeder te kijken. Maar al snel waren de remmingen voorbij en zaten ze samen te praten en spelen.

De dames hadden het zich ook gemakkelijk gemaakt en zaten onder het genot van een glaasje wijn. gemoedelijk te keuvelen. Pas nadat ik erbij kwam, begon Roos te vertellen hoe het haar vergaan was. En dat was voor plattelands mensen zoals wij een onwaarschijnlijk of beter nogal bizar verhaal. Ze schilderde een wereld die ver van de onze afstond zo niet haaks erop. Was Andrew hier geweest dan had hij zo het script voor een film in zijn voeten geworpen gekregen.

Kort gezegd was Roos verliefd geworden op een, wat zij toen dacht, geslaagde zakenman. Geen Nederlander maar een Zuid Europese man die voor zaken hier was. Zij was aan hem blijven hangen, en omdat hij, gezien zijn hectische bestaan en vele zakenreizen, kinderen als balast ervoer, had zij Silvio afgestaan. Hij had op meerdere plekken op de wereld wel een eigen villa of appartement , zoals Monaco, Dubai, Miami en Kaapstad. Overal was zij met hem meegereisd, maar nooit had zij geweten wat hij nu precies voor zaken deed. Pas toen het te laat was, kreeg ze dat te horen. En te laat was in deze zin, toen ze zich terugvond in het huis van een Afrikaanse ‘politicus annex couppleger’. Als zijn eigendom, dat wel, want haar ex-lover bleek een beruchte wapenhandelaar te zijn, die haar als bonus had meeverkocht aan deze Afrikaan. En deze man zei, dat haar ex dat regelmatig met zijn vriendinnen deed, als hij van hun afwilde.

Ze zat opgesloten op zijn landgoed, en was zeker in de eerste jaren niet alleen regelmatig maar ook vaker meervoudig verkracht. Voor hem was zij gewoon een blank hoertje, meer niet. In het begin exclusief voor hem, maar later ook voor de mannen van zijn privé legertje. Pas toen ze erachter kwamen dat ze een arts was, veranderde haar status. Want een arts, in dit geval zelfs een privé arts, gaf in deze landen en zeker met hun beroep een grotere garantie op overleven, dan een hoertje dat deed. Dus werd ze meer met rust gelaten, was vanaf dat moment uitsluitend nog beschikbaar voor de officieren in zijn legertje. Niet dat dat erg veel verschil had uitgemaakt, zo zei ze.

In die tijd had ze haar twee kinderen gekregen, maar 100% zeker was ze niet of zij van hem waren. En mocht ze ook deels gaan werken in een nabij gelegen internationaal ziekenhuis. En daar had ze haar 2 kinderen altijd mee naar toe mogen nemen. Maar steeds was er een van zijn mannen als bewaker of beveiliger mee gegaan. Wat uiteindelijk hun geluk geweest is, want bij een nieuwe, maar mislukte, coup poging hadden ze naar een Europese ambassade, die vrijwel naast het ziekenhuis lag, kunnen vluchten. Was het muntje, of geluk, eindelijk een keertje haar kant opgevallen, temeer daar de bewaker er niet was, zich blijkbaar in het strijdgewoel begeven had. Dat was in hoofdlijnen haar verhaal, meer mocht of kon ze niet vertellen.

Op de vraag hoe lang ze hier nu al was, en wat haar plannen waren zei Roos: “Pas een paar dagen. We zitten hier in een B&B die ik voor 2 weken gehuurd heb. Ik wilde graag mijn zoon zien, ook mijn ouders en jullie. Daarvan wilde ik het laten afhangen. Maar het plan is wel om in Nederland te blijven.” Ingrid’s gezicht betrok een beetje bij het horen van haar plannen, en zei: “Pa en ma zijn al 2 jaar dood, lieverd. Van verdriet gestorven moet ik eerlijk zeggen.” Roos schrok hier wel erg van en barstte in huilen uit. En toen kwamen eindelijk al haar emoties en verdriet van de laatste jaren eruit.

Ik besloot wat later om Silvio te gaan halen, zodat hij eindelijk nader kennis kon maken met zijn moeder. Hij stribbelde in het begin een beetje tegen, pas toen Fabio aanbood mee te gaan en in navolging ook de anderen, ging hij met frisse tegenzin mee. Toen Roos hem zag, liet ze haar timide houding voor een moment vallen, sprong ze op en zei: “Kom eens bij mama, laat me je eens goed bekijken schat.” Dat was tegen het verkeerde been bij Silvio, die wijs voor zijn leeftijd op Ingrid afliep, haar bij de hand pakte en zei: “Dit is mijn mama, niet u. U bent mijn moeder. Net als hij” naar mij wijzend “de papa van Fabio is, maar niet zijn vader. Die woont in Italië, en is papa Italië.”

Wat moest ik lachen om mijn kleine wijsneus, net zoals Ingrid en Joyce dat ook deden. En wat hadden we het goed uitgelegd aan hun beiden, en hoe kon mijn zoon het prachtig verwoorden en Roos op haar plek zetten. Deze was volledig verrast door zijn woorden en parmantige optreden, maar gelukkig verscheen al snel een grote lach op haar gezicht. Daaraan kon ik zien dat ze daadwerkelijk veranderd was, dat het leven haar een les geleerd had, hoe hard die ook geweest mocht zijn, maar op dit moment goed uitpakte.

“Ja, je hebt gelijk ik ben je moeder en niet je mama, maar wil je mij dan niet beter leren kennen, net zoals Fabio toch ook zijn vader kent of niet.” Fabio knikte bevestigend en duwde Silvio nu naar voren. Die nu wel met meer vertrouwen stoer op Roos afstapte.

Na alle ervaringen van vroeger, ondermeer hoe ze Silvio verwaarloosd had, zag ik voor het eerst iets van echte liefde in haar houding. Brak niet alleen bij mij maar ook bij Ingrid een lach door, alsof er een ijsklomp in ons ontdooide. Roos haar dochters hadden het schouwspel stilletjes en zo te zien verlegen aangekeken. Het was nu tijd om hun beter voor te stellen, wat Roos dan ook deed. Ze zei tegen Silvio dat dit zijn halfzusjes waren, en Fabio’s nichtjes. Dat hadden de beide kereltjes zelf al uitgedokterd, en toen Roos vroeg of zij goed op hun wilden letten beloofden ze dat met de hand op hun hart, kleine mannetjes dat ze waren.

Toen viel me op hoe Ingrid en Joyce me met bedelende ogen zaten aan te kijken en het duurde toch nog even voordat ik de stille vraag in hun ogen begreep. Ik riep Silvio bij mij, en vroeg hoe hij en de anderen het zou vinden als zijn moeder en halfzusjes voor een tijdje bij ons zouden komen wonen. Zijn ogen begonnen te glinsteren en hij vroeg, netjes als hij was, aan al zijn broers en zusjes om hun mening. Alle vijf waren dolenthousiast dus zei ik hem dat hij het dan maar aan zijn halfzusjes en moeder moest vragen, in het Engels dat wel.

Het kleine knaapje deed dat heel lief en de meisjes keken verlegen naar hun moeder. Die met tranen in haar ogen knikte, om vervolgens haar zus in haar armen te vallen, en daarna mij te bedanken. Ik kon aan alles zien dat een last van haar schouders was afgevallen, nu ze eindelijk weer de warmte van haar familie mocht ervaren. Gelukkig zei Joyce “Kom op dan, wie helpt mee om hun spulletjes uit het hotel te halen en wie maakt hun slaapkamers op orde.” Opeens was er een en al bedrijvigheid en 1 minuut later zat ik alleen in de tuin. Een mooi moment om even alles op een rijtje te zetten, want zoals vaker was alles weer in een sneltreinvaart op me afgekomen en moest ik even op adem komen. En had ik de tijd om mijn eigen ouders en die van Joyce uit te nodigen om later vanavond even op de borrel te komen.

Binnen het uur was niet alleen iedereen terug, ook was alles al uitgepakt en ingeruimd. Nu was dat laatste ook niet zo bijzonder daar zij weinig spulletje bij zich hadden. En kwamen de 2 meisjes mij bedanken voor de gastvrijheid. Ik was blij verrast door hun goede opvoeding, wat me weer bevestigde dat Roos echt veranderd was. Ik nam hun en de andere kinderen even apart, en we spraken af dat zij hun, met toestemming van hun moeder, onder hun hoede zouden nemen en wegwijs maken over hoe in ons huis e.e.a. zijn gang ging. En zij hun ook, samen met mijn ouders, wat Nederlands moesten leren zodat ze zich snel thuis zouden gaan voelen. Roos had zich in de tussentijd stilletjes bij me gevoegd, en stemde in met mijn voorstel. Blij dat ze was dat haar dochters weer eens onbezorgd konden spelen en vriendjes maken, weer kind konden zijn. Later die avond stemden we dit af met onze ouders, die meer dan graag mee gingen met dit initiatief.

Nog later die avond toen ik met Ingrid en Joyce in bed lag en we lagen na te praten over deze toch wel bijzondere dag, bedankte Ingrid me ervoor dat ik zo lief was om Roos, ondanks onze geschiedenis, toch op te vangen in ons huis. Joyce vroeg daarop hoe het kwam dat ik zo snel overstag was gegaan, waarop ik zei dat ik het gevoel had dat ze echt veranderd was, haar lesje wel geleerd had. Het waren kleine dingen die me overtuigd hadden, met name hoe Silvio op haar reageerde en hoe ze daarmee omgegaan was. Dit was niet het moment om in onze boosheid of gekwetstheid te blijven hangen, maar om vooruit te kijken. Zij had genoeg meegemaakt, stond er helemaal alleen voor en het was tijd om haar weer op te nemen in onze familie. Temeer daar haar dochters dringend een veilige omgeving nodig hadden om op te groeien.

We waren even verdiept in onze eigen gedachten toe we zacht geklop op onze slaapkamer deur hoorden. Het was Roos die vroeg of ze even mocht binnenkomen om ons te bedanken. Toen ze ons drieën zo in bed aantrof keek ze wel verbaasd op en lag een vraag op haar lippen. Ingrid was haar voor en zei: “Ja, we zijn al jaren samen. Eerst Michel en ik, en wat later, na haar scheiding, kwam Joyce erbij. Maar ik en Joyce waren al in onze jeugd verliefd op elkaar en Joyce en Michel eigenlijk ook al. En dit bevalt ons alle drieën meer dan goed en we moeten je eigenlijk hiervoor dankbaar zijn.”

Roos met een glimlach: “Ik ben blij voor jullie en had vandaag al door dat er iets bijzonders was hier in huis. Dat werd me al duidelijk uit de wijze waarop jullie ons opvingen en hoe prachtig jullie kinderen met mijn dochters omgaan. Ik heb ze nog nooit zo ontspannen gezien en daar wilde ik jullie ook voor bedanken. Ik voel me thuis onder vrienden en familie, deze warmte heb ik gemist”, waarop ze in huilen uitbarstte. “Kunnen jullie me echt vergeven, over wat ik jullie allemaal aangedaan heb. Ik weet nu wat voor egoïstisch kreng ik geweest ben.”

Ingrid nam haar zus in haar armen en zei, mij aankijkend: “Het is goed zusje, blijkbaar was dit de weg die ieder van ons moest gaan om zichzelf te vinden. Wij drieën zijn dolgelukkig met elkaar en zouden dit voor geen goud willen inwisselen voor ons oude leven. Wie weet denk jij er straks ook zo over.” Na een tijdje ging Roos terug naar haar eigen bed en vroeg Ingrid ons of wij het erg vonden als zij bij haar bleef slapen. Wat natuurlijk niet zo was.

Opeens had niet alleen ik maar ook Joyce een erg grote behoefte om de liefde te bedrijven. Niet gewoon platte seks, maar de echte liefde, de tederheid en intimiteit die dat met zich meebrengt. En begonnen en eindigden we bij ons favoriete standje, de Lotus. Eigenlijk was dat het enige standje wat we deden of waar we op dat moment behoefte aan hadden. Voor ons beiden om dezelfde reden en dat was dat gevoel van verlatenheid dat Roos uitstraalde, en wij oh zo goed herkenden, te verdrijven. Die hunkering naar samenzijn en naar elkaars warmte. Wonderbaarlijk genoeg wekte Ingrid ons in de vroege morgen met diezelfde hunkering en verlangen, nadat ze Roos had achtergelaten. Bij haar kwamen daarboven op de tranen van verdriet over de weg die haar zus gevolgd had en die gekenmerkt werd door leegte en eenzaamheid. Getroffen als we waren door het medeleven met haar zus, beloofden we dat Roos zolang als ze wilde bij ons kon blijven wonen.

De weken zo niet maanden die hierop volgden maakten ons meer dan ooit duidelijk dat we ons schromelijk vergist hadden in het leven dat Roos geleid had, wij het onderschat hadden en wat dit met haar gedaan had. Het was beduidend erger, ontluisterend en onmenselijk geweest, wat ze had moeten doorstaan in al die jaren in Afrika. Haar kinderen waren haar redding geweest, zo zei ze zelf iedere keer weer als we hierop terugkwamen.

Ze leefde deze eerste periode bij ons heel erg terughoudend, verliet het huis en de aangrenzende tuin nauwelijks. De enige die haar in die eerste maanden mocht aanraken was haar zus. Iedere poging van een van ons tot wat voor vorm van intimiteit dan ook, een knuffel of omarming of kus bijvoorbeeld, weerde ze af. Ieder van ons trof haar in deze maanden geregeld ergens in een hoekje van ons huis of tuin aan, waar ze in haar eentje zat te huilen. En iedere keer als we vroegen wat er aan de hand was, kregen we als antwoord: “dat ze nooit had kunnen dromen daar ooit nog eens levend weg te komen, met haar kinderen nog wel. En zelfs weer thuis bij haar familie weer welkom was. Dat haar ooit nog eens zoveel geluk zou toevallen, daar had ze nooit van durven dromen.” Het maakte ons keer op keer duidelijk dat er veel meer gebeurd moest zijn, het erger geweest was, dan wij ons konden voorstellen. Ik leerde haar en haar kinderen in die daaropvolgende maanden de grondbeginselen van het pianospelen. Later is dat door de pianolerares van Silvio overgenomen. Urenlang hebben zij alle 3 in deze beginmaanden vrijwel dagelijks geoefend en zich stapsgewijs verbeterd. Mijn ouders hadden, naast Roos, ook het initiatief genomen om haar kinderen les te geven. Met de lokale overheid was daar een regeling voor getroffen nl. dat zij het eerste jaar thuisonderwijs zouden krijgen en dan afhankelijk van hun niveau zouden instromen. Beide meisjes bleken erg leergierig te zijn en het mooiste van alles was dat onze andere kinderen hun na schooltijd spontaan hielpen met hun vragen en ‘huiswerk’.

Iedere dag zag ik de meisjes meer opbloeien, rustiger en minder angstig worden ook en ze begonnen zelfs al naar hun ‘broers en zusjes’ uit te kijken als de school was afgelopen. Zeg maar dat ze eindelijk kinderen mochten en konden zijn. Dit geleidelijke proces kwam ook Roos ten goede en ze leek niet alleen tot rust komen, bij tijd en wijle zagen wij¡ ook weer wat levensvreugde bij haar. Meer nog dat ze stapsgewijs haar zelfvertrouwen terugkreeg, waarbij het opmerkelijk was dat ze juist steun bij mijn vader zocht en niet bij Ingrid. Mijn vader is sowieso altijd een goede en begripvolle luisteraar geweest, zover ik me kon herinneren ten minste. Hoe vaak had ik hem over de jaren niet aangetroffen op dat bankje voor onze apotheek, in gesprek met een dorpsgenoot of een klant. Nu werkte hij met haar samen in de tuin, een hobby die ze schijnbaar deelden. En van daaruit begonnen ze aan kleine wandelingen door de omgeving, wandelingen die steeds langer schenen te gaan duren.

Mijn moeder zag het intussen allemaal rustig en glimlachend aan, terwijl ze Roos haar dochters onder haar hoede had. Ze keek hun beiden, samen met ons, na zeggende: “Laat hun maar lekker samen wandelen, zij heeft dat nodig, iemand die haar niet de les leest, maar gewoon luistert. Hij is daar meer dan goed in, beter dan de een of andere psychiater kan ik jullie zeggen.”

En ze had het goed gezien, Roos werd beetje bij beetje ‘losser’ en soms zelfs wat intiemer als je dat over zo een moment mocht zeggen. Zo schoof ze bijvoorbeeld op een rustige middag bij mij aan toen ik op de bank voor onze apotheek zat en zei ze totaal onverwacht: “Je hebt veel meer van je vader weg, dan ik ooit gedacht had. Dat rustige in je, dat heb je van hem. En ik leer dat nu pas te waarderen.” En weg was ze weer. Ik hoorde het ook van de anderen, dat zij vaker met dit soort opmerkingen of overdenkingen aankwam. Kleine geschenkjes uitdelend zogezegd, iets wat we niet van haar gewend waren, egoïstisch en op zichzelf gericht als ze altijd geweest was. Je zou kunnen zeggen dat ze zaadjes plantte, een andere, nieuwe en liefdevolle kant van haar liet zien. En werd de leegte die ze eerst uitgestraald had, langzaam gevuld met liefde en aandacht voor haar omgeving, en wellicht nog wel belangrijker, voor haarzelf.

Zo werkte ze onbewust met mijn vader al die maanden aan zowel het ontwerp van een prachtige tuin als aan een mooiere en zachtere versie van haarzelf, eentje die we stapsgewijs te zien kregen.

Niet dat wij haar links lieten liggen of ontzagen. Integendeel ze draaide volop mee in het huishouden en na een dik half jaar assisteerde Ingrid op haar dringend verzoek ook bij tijd en wijle bij haar consult. Met name bij vrouwen van buitenlandse, in het bijzonder Afrikaanse en/of Islamitische, achtergrond. De meerwaarde van haar werk werd al snel door Ingrid onderkend, en zo kreeg Roos voordat ze het door had al snel een eigen klantenkring. Een win win situatie voor hun beiden, daar voor Ingrid nu een stille wens uitkwam, ze minder uren kon gaan werken en tijd over had voor leuke andere dingen. En voor Roos kreeg het leven meer zin, betekenis en diepgang. Waren haar opgedane ervaringen, zoet of bitter, opeens van toegevoegde waarde en kon ze iets betekenen voor zoveel vrouwen.

Uiteindelijk was er bijna een jaar voorbij gegaan voordat Roos, richting mij, wat meer fysieke toenadering zocht. Het begon met het geven van een knuffel, dan naast me op de bank zitten en een arm om mij heen slaan, en steeds vaker ook een kus op mijn wangen en ten slotte op mijn mond. Naar Joyce en zeker Ingrid was dit proces al veel eerder gestart, en zelfs mijn vader en later ook mijn moeder hadden daar al van mogen genieten. Waarom het met mij zoveel langer duurde bleek, zo vertelde ze ons op een avond, met haar onuitgesproken angst samen te hangen, dat dit het evenwicht in huis zou verstoren. In andere woorden dat ze haar gevoelens voor mij niet kon of nauwelijks durfde te verwoorden. Door dat nog altijd sluimerende gevoel van spijt over wat ze gedaan had, met daar nu over heen een mix van, voor haar verwarrende, gevoelens van liefde, dankbaarheid en soms zelfs lust. Of jaloezie naar haar zus en Joyce, naar iets wat zij omschreef als “die sfeer van intimiteit en sensualiteit die jullie alle drie omringt”.

Dat was iets wat zij aan de ene kant niet kon bevatten en waar ze aan de andere kant ook weer heel erg graag deel van wilde uitmaken. In haar woorden vormde dit namelijk de motor van ons gezin, een positieve energie die een omgeving creëerde waaraan iedereen zich laafde en ook inspiratie uit opdeed om zichzelf te zijn en zich durven te ontwikkelen.

Zij haalde daarbij haar dochters en ook Silvio als voorbeeld aan. Nog nooit had zij haar kinderen zo ontspannen en gelukkig gezien. Zonder angst, niet bang ook om iets fouts te doen en dat kon over iedereen in dit gezin of huis gezegd worden. Het voelde als een opluchting aan, ook voor haar. Ik kon me bij deze woorden herinneren dat Ingrid ooit iets vergelijkbaars gezegd had, dat ons huishouden totaal anders functioneerde dan die van haar eigen opvoeding of wat ze kende uit haar artsenpraktijk. Ook toen had ik geantwoord dat men mij dat niet moest aanrekenen. Dat ons huishouden pas begonnen was toen Roos mij met Silvio opzadelde en Ingrid, Joyce en ik die eerste weken daarna blijkbaar een voorschot hadden genomen op wat we nu hebben.

Joyce sprong hierop weer in door te zeggen dat zij en haar kinderen dat ook zo ervaren hadden, toen ze hier nog op vakantie kwamen. En daar haar huwelijk toen al op instorten stond, had het de beslissing om te gaan scheiden en hier naar terug te verhuizen vereenvoudigd. En vroeg daarop aan Roos: “ Heb je ooit aan mijn kinderen gevraagd waarom ze niet bij hun vader gebleven zijn, want die keuze hadden ze ook.”

Mijn hoofd tolde een beetje van al deze ontboezemingen, mede omdat ik er nooit bij stilgestaan had, het een soort normale habitat was voor mij. Maar nu waren wel mijn oren gespitst en vroeg ik me af wat Roos nu precies wilde zeggen. Dus vroeg ik daarop door. En als ik al dacht dat in dit huishouden, of minimaal door mijn geliefdes, alles met mij gedeeld werd kwam ik bedrogen uit. Iedereen keek me lachend aan en ze knikten naar Roos. Die kwam begeerlijk op me toelopen om naast me te gaan zitten en me voor het eerst sinds tijden weer eens te omhelzen en te kussen. Niet een gewone kus op mijn wang, nee eentje pal op mijn mond. Ik was te verbijsterd om direct te reageren maar blijkbaar was mijn mond een beetje opengevallen door de verbazing want ik voelde een tong spelend met de mijne, waarop ik onbewust op gereageerd had. Weer zo een instinctieve reactie, die ik snel afbrak.

Roos schrok een beetje terug waarop ik vlug zei: “Je bent vanzelfsprekend welkom bij ons als de anderen dat ook willen. En zo te zien hebben jullie dit al voorgekookt. Maar ik ben geen speeltje dat je onder elkaar deelt.” Waarna ik even naar de 2 andere vrouwen keek, om te vervolgen: “Ik heb ook zo mijn gevoelens, en dit gaat zo wel erg snel voor mij. Ik ga niet zeggen dat je me links hebt laten liggen, maar ik weet wel dat je dit hele jaar een zekere afstand tot mij in stand gehouden hebt in vergelijking tot de rest. Wat ik gezien je ervaringen voor een deel wel kan begrijpen, maar zo een verandering van nacht op dag ook weer niet. Daarbij zijn jouw kinderen te belangrijk, ook voor mij, dus wil ik het graag voorzichtig aanpakken, vermijden jou onbewust te kwetsen.”

Roos keek me nog altijd onthutst en met tranen in haar ogen aan, en mijn woorden schenen niet echt tot haar door te dringen. Ingrid en Joyce schoten haar te hulp: “Ze houdt echt van je Michel maar weet het niet goed onder woorden te brengen. Ze kent deze vorm van liefde niet, voor haar draaide liefde altijd alleen maar om seks. Vroeger verleidde ze de mannen, en de laatste 8 jaren werd zij gewoon genomen, verkracht.

Ze heeft de hele tijd het fysieke contact met je vermeden, omdat ze het geluk van haar kinderen niet op het spel wilde zetten. Ze zag en ziet dagelijks hoe gelukkig zij zijn, hoe onvoorwaardelijk deze meisjes van je houden, jou nu ook als hun papa zien. Dat heeft haar gevoelens alleen maar aangewakkerd, haar ervaringen met mannen waren echter haar hele leven lang alleen maar seksueel georiënteerd. Intimiteit is haar min of meer vreemd. Wij hebben haar ook meer dan eens verteld dat er tussen jou en ons niets kapot kan gaan, dat geen enkele vrouw of man ons uit elkaar kan halen. Dat niemand van ons iets doet of onderneemt zonder het met de anderen te bespreken. Ze kent liefde en helemaal dit soort liefde en gevoelens gewoon niet.” Nu stroomden haar tranen volop, huilde ze onbeheerst en nam ik haar in mijn armen. En niet ik alleen ook Ingrid en Joyce sloegen haar armen om haar en ons heen. De eerste van vele familie hugs zogezegd.

Roos sloeg haar armen om mij heen, verder huilend op mijn schouders, terwijl Ingrid haar verhaal voortzette: “Eigenlijk wil Roos helemaal niets meer met mannen hebben, en zeker geen fysieke relatie. Al die, met name meervoudige, verkrachtingen, gangbangs eigenlijk, hebben haar geestelijk en ook fysiek geruïneerd en een enorme aversie tegen mannen bewerkstelligd. Dat zij hier nu in jouw armen ligt, je zelfs kust, is een grote overwinning voor haar. Dat heb je deels aan je vader te danken, aan die talloze wandelingen en gesprekken die ze gehad hebben. Daarbij heb je net onbewust goed gereageerd, moet ik zeggen. Joyce en ik vertrouwden daar wel op, maar het is toch altijd weer leuk om dat bevestigd gevoel te zien. Maar ja, jouw intuïtie is altijd een van je sterktes geweest, ook nu weer door jouw gedrag en jouw woorden.”

Ik moest lachen door haar woorden en antwoordde: “Niet altijd hoor, ik ben ook ooit blind van liefde geweest, kijk maar naar mijn eerdere ervaringen met Roos.” Wat me hoongelach opleverde en alle vrouwen, ook Roos door haar tranen heen, mij wezen op onze huidige situatie zeggende “alles heeft zijn tijd nodig, ook dit met ons. Het is voor ieder van ons een leerproces geweest en wie had deze uitkomst dat ooit kunnen voorspellen. Maar eind goed, al goed”.

Roos was wat tot bedaren gekomen en zat nu rustiger naast me op de bank, haar handen in de mijne en vroeg: “En wat nu?” Joyce antwoordde in mijn plaats: “Nu gaan we naar bed. Ga je mee?” Daar schrok ze wel van op: “Nu al, zo snel al?” Waarop Joyce reageerde: “Maak je niet zo druk, relax een beetje. We doen alles samen hier, dat moest je inmiddels weten. Vanaf nu slaap je bij ons, ons bed is groot genoeg. Dat betekent niet dat we direct seks gaan hebben hoor. Maar we slapen wel naakt.“

Uiteindelijk was het Roos die als laatste naar ons bed kwam. Ze was nog even bij haar dochters langs gegaan en had hun ingefluisterd dat zij vannacht bij ons sliep. Toen kwam ze schuchter de slaapkamer binnen, gekleed in een kamerjas. Die liet ze vallen toen ze het bed instapte en zag ik haar voor het eerst in dik 10 jaar weer eens naakt.

Ze zag er goed uit, deze tijd bij ons had haar goed gedaan, en ze was niet meer zo mager als toen ze aankwam, was mijn eerste ingeving. Haar borsten waren nu zoveel groter (DD cup) , ook groter dan die van haar zus, en ik zag dat ze echt waren, geen siliconen tieten. Het enige wat nep was, waren dus haar lippen.

Wat ons wel opviel waren de piercings door haar tepels, en meerdere tatoeages. Een hele grote die van haar schaamstreek naar haar borsten liep, met 2 slangen die om elkaar en die stok draaiden, en aan het uiteinde 2 vleugels. Het had wat weg van het artsen symbool, Esculaap , een eeuwen oud symbool dat uit de Griekse oudheid stamt. Maar dan een vorm die ik niet kende, rijker en artistieker van vorm.

De esculaap is een staf waar zich (slechts) één (heilige) slang rond omheen kronkelt. Dit symbool gaat terug tot de Griekse mythologie. Het was het symbool van Asklepios, de Griekse god van de geneeskunde. De slang is een dier waarvan de symboliek zeer oud is en veel tegenstrijdigheid vertoont. In veel archaïsche culturen wordt hij als symbool van de onderwereld en het dodenrijk opgevat, vermoedelijk omdat hij in het verborgene leeft en in holtes wegkruipt, maar ook wegens zijn vermogen zich door een jaarlijkse vervelling schijnbaar te verjongen. De symboliek van de slang werd altijd geassocieerd met de idee van zowel leven als dood. Het dier kan zowel onheil als genezing brengen. Het gif van de slang leidde tot de dood maar toegediend in kleine hoeveelheden (ook nu nog) kan slangengif een geneesmiddel zijn.

Nu ben ik niet zo van tatoeages maar eerlijk gezegd was dit een schitterend exemplaar, een waar kunstwerk bijna, waarvan de bovenkant van de stok net boven haar borsten eindigde en de kop van iedere slang elk bij een van haar tepels, met de gespleten tong daarom heen. Tepels die beiden voorzien waren van een piercing, die bij haar van puur goud waren. Aan het uiteinde van de staf waren twee vleugels die deels de boven- en zijkant van haar borsten bedekten. Ingrid raakte de piercings voorzichtig aan, waarop haar tepels direct reageerden. Vanzelfsprekend rees de vraag over het hoe en waarom van deze tatoeage op. Roos zei dat ze deze pas gekregen had, nadat men te weten was gekomen dat ze gediplomeerd arts was. En het enerzijds iets puur van bijgeloof was, anderzijds ook een soort levensverzekering omdat gediplomeerde artsen nu eenmaal een zeldzaamheid in die contreien waren. Maar voegde ze toe: “Een stelletje perverselingen waren het. Bij voorkeur moest ik hun naakt behandelen, van hygiëne of een steriele omgeving was vaak geen sprake.”

Roos had nog 2 andere tatoeages op haar beide billen maar dat waren meer merktekens zei ze. Dat ze het ‘eigendom’ van iemand was. De ene van haar zgn. lover, die wapenhandelaar, de ander van die Afrikaan die haar ‘gekocht of gekregen’ had.

Nadat we haar lichaam hadden bewonderd, en zij over haar eerste schaamte heen was, vroeg ze: “En wat nu?” Ingrid wees haar op een plaats tussen haar en mij aan, terwijl Joyce links naast mij lag. Ik lag met open armen in bed, links naast me lag Joyce al in een van mijn armen tegen mij aan gekropen. Voorzichtig vleide Roos zich in mijn andere arm om daar als een plank te blijven liggen. En naast haar lag dan weer Ingrid, die lachend zei: “Kom op meid, hij bijt niet.” Maar dat zette weinig zoden aan de dijk, en zo bleven we een tijdje liggen praten totdat het stilletjes om mij heen werd. ten minste Joyce en Ingrid waren weggedoezeld, Roos lag nog altijd rustig ademend naast me. Ik draaide mijn hoofd een beetje naar haar toe, richtte mij op en gaf haar een zoen zeggende: “Slaap lekker en dank je wel.” Ze draaide zich nu een kwart slag om naar mij, gaf mij een kus en zei: “Nee jij bedankt voor je begrip en geduld al die tijd.” Er viel een traan uit haar oog, en ze legde haar hoofd ten ruste op mijn schouder, en voorzichtig een arm en been op mijn lichaam, om vervolgens in slaap te vallen. Zelf lag ik nog een tijdje na te denken over wat voor vreemde wendingen het leven soms in petto voor je heeft. Meer kon ik er niet van maken, want hoe kun je je als mens op zoiets voorbereiden. En toen dwaalden mijn gedachten naar Roos en haar kinderen af, over haar bijzondere levensweg die je eigenlijk niemand gunt. Ik aaide haar over haar rug en haren, denkend aan haar 2 dochters, schatten van meisjes, en beloofde mezelf hun een goede start te geven in dit leven. Bij deze gedachte klemde Roos zich vreemd genoeg vast aan mij, alsof ze het aanvoelde.

Door wie of wat ik wakker werd die volgende ochtend kan ik me niet meer herinneren, alleen dat mijn lichaam door drie veel plezier hebbende vrouwen verwend werd. Eentje likte en speelde met mijn tepels, een andere aa mijn pik en de laatste weer aan mijn ballen. Ze hadden de grootste schik samen en genoten er duidelijk van mij zo te verwennen. Ik hield mijn ogen dicht, deed alsof ik nog sliep en liet hun hun gang maar gaan en besloot gewoon te genieten.

Ergens verbaasde ik me een beetje dat Roos zo intiem geworden was van de ene op de andere dag, aan de andere kant kende ze vroeger ook weinig grenzen. Toch bleek dat een te kortzichtige conclusie van mij, toen ik haar hoorde antwoorden op een vraag van haar zus hierover. Waarop ze zei dat ze zich afgelopen nacht voor het eerst sinds jaren veilig en echt gelukkig gevoeld had, bemind zelfs zonder dat er zelfs een woord of kus gewisseld was. Ze had gewenst dat haar kinderen in een warm gezin konden opgroeien, maar nooit durven te hopen dat dat ooit nog zou gebeuren. En nu was dat er opeens, die warmte en echte liefde in en om haar heen. Het was alsof een diepe gevoel van vrede bezit van haar had genomen, en dat gevoel had ze nog altijd. Ik opende mijn ogen en zag de twee andere vrouwen grijnzen bij haar antwoord. Waarop Joyce zei: “Ja dat herkennen we wel, het voelt als een soort thuiskomen of niet. Dat stukje intimiteit, veiligheid, waardoor je je zelf durft te zijn, vrij te zijn en dingen los te laten. En je uiteindelijk durft over te geven.”

Roos weer: “En komt dat allemaal door hem?”, waarop Ingrid en Joyce in lachen uitbarstten: “Haha, dat had hij graag gewild, maar nee hoor. Daarvoor hoef je hem de credits niet te geven, dit is iets dat door ons allen komt. Dat zei je gisteren al, en nu ervaar je het zelf ook. Wij genieten en delen samen. Vandaag is hij het die we verwennen, morgen kan jij dat zomaar zijn. Maar voorop staat altijd het geluk en welzijn van onze kinderen en iedereen.”

Ik pakte Roos vast en streelde en kuste haar. Ze schrok voor een moment, twijfelde even om het dan los te laten en zich over te geven. Zachtjes zei ik: “Zie je, je verstoort niets tussen ons, integendeel je voegt iets toe.” En alweer stroomde tranen over haar gezicht, maar nu van geluk en wellicht dat besef van die diepe vrede en liefde. Dat een fase in haar leven nu definitief afgesloten was en een nieuwe voor de deur stond. En liet ze toe dat wij allen haar even verwenden, totdat ze aangaf dat het voor dit moment genoeg was.

Ook weer iets van haar dat we nog niet kenden, dat ze genoegen nam met wat knuffelen en vrijen. Om met wel een prachtige lach op haar gezicht, in de armen van haar zus nog wat na te genieten van deze start van een nieuwe dag. Joyce en ik gaven beide zussen daarop de ruimte, door samen te gaan douchen. Onder de douche stelde Joyce me de volgende vraag: “Houd je nog van haar?” Daarop keek ik haar aan en antwoordde: “Nee, er is slechts 1 vrouw waar ik echt mijn hele leven al van houd en dan ben jij. Maar ik heb ook, mede dankzij jou, geleerd om van Ingrid te houden en daar ben ik je erg dankbaar voor. Voor Roos heb ik respect, meer niet nu op dit moment. Zij is erg veranderd en ik bewonder haar, over hoe zij met de hele situatie omgaat, en zeker met haar kinderen. Maar ook met ons, door bijvoorbeeld zojuist voor haarzelf en ons een signaal af te geven door te zeggen dat het voor nu genoeg was, zoiets zou ze vroeger nooit gedaan hebben. Nu geeft zij zichzelf de tijd om met deze voor haar nieuwe en ongewone wijze van liefde, seks en intimiteit te leren omgaan. Dat waardeer ik, is ook een uiting van respect naar ons toe. Zij is nog altijd een heerlijke vrouw en we gaan samen zeer zeker nog veel plezier aan elkaar beleven. En ik vertrouw op jullie beiden als het om seks gaat. Het moet echt oprecht van haar zijn, uit haar hart komen. Niet als zij het ziet als een vorm om haar dankbaarheid naar ons uit te drukken en al helemaal niet als het puur uit lust is, de oude Roos zogezegd. Ik denk wel dat zij bij ons past, hier thuis hoort, maar het moet vanuit haar haar hart en ziel komen. Ik denk dat jullie dat wel goed kunnen inschatten.”

Ik had die woorden nog niet uitgesproken toen ik de douche door twee lachende vrouwen uitgetrokken werd. Roos: “Je hebt het goed gezegd zojuist en nu ga ik de daad bij je woord voegen. En zul je weten dat ik dit doe omdat ik van jullie allen houd, en om geen enkele andere reden. Ik wil dat heerlijke zaad van jou proeven, over mijn dikke tieten voelen spuiten en wierp me vervolgens op bed, om zich op mijn pik te storten, deze in haar mond te nemen. Ingrid en Joyce stonden lachend toe te kijken, en ik kreeg het vermoeden dat Joyce me bespeeld had, mij deze woorden min of meer in mijn mond gelegd had. Maar anyway, wie zegt er nu nee tegen een heerlijke pijpbeurt. En Roos nam er de tijd voor, wist me iedere net voor een opkomend orgasme weer af te remmen. Zo bespeelde ze me een tijdje totdat ze zei: “Kom nu een Coitus a mamilla (in normaal Nederlands op zijn Russich) ”, ging op bed liggen, pakte haar stevige borsten vast en zei “Kom neuk deze”, iets wat ik me geen 2 keer liet zeggen.

Ik weet niet precies meer hoe en wanneer die 2 anderen het lukte om zich in het spel te voegen. Joyce zei opeens: “Hup mannetje, wip eens een beetje op” wat ik dan ook deed, en waarop zij een deel van haar arm en hand onder mijn been legde, mijn ballen vastpakte en deze begon kneden tussen haar vingers. Ingrid daarentegen begon haar zus te vingeren. Roos had onderwijl haar hoofd op een kussen gelegd zodat ze wat beter naar mijn pik kon kijken terwijl ze haar borsten weer stevig tegen elkaar aan drukte. En het puntje van haar tong naar buiten stak zodat ze soms een likje over mijn eikel kon geven. We genoten volop en mijn lust werd nog vergroot omdat Joyce met haar andere vrije hand een van mijn tepels begon te strelen. Ze speelde met mijn ballen, en ging ik te hard volgens haar zin dan kneep ze deze ook weer fijn. Zo hield ze me onder controle of beter bij de les, omdat het nu, na zoveel jaar, weer eens om Roos haar genot ging. En die kreeg wat ze wilde want op het moment dat Ingrid haar naar haar orgasme vingerde liet Joyce mijn ballen los en kwamen we beiden spetterend klaar. Haar gezicht, kin en een deel van haar borsten zat flink onder mijn sperma. Maar daar wisten alle drie de vrouwen wel raad mee, net als met de resten van sperma op mijn pik.

Roos lag een tel later in mijn armen bij te komen van haar orgasme totdat ze begon te huilen. Ingrid was er als de kippen bij en Roos kon alleen maar zeggen dat het zo fijn was na al die jaren, ze zich zo gelukkig voelde. En kroop in mijn armen, mij nu kussend. Joyce en Ingrid sloten zich hierbij aan, zachtjes fluisterend: “Zo doen wij dat vaker samen schat. En je bent van harte welkom om mee te spelen.” Dat lokte een schaterende lach bij Roos uit waarop ze zei: “Hier kan ik wel verslaafd aan raken. En te weten dat ik daar de hele wereld voor rond gereisd en naar gezocht heb, om het uiteindelijk thuis te vinden. Want zo voelt dat voor mij nu hier bij jullie, eindelijk thuis.” En daarmee was de cirkel voor ons allen gesloten.