De Vriendengroep - 75

We keken elkaar een tijdje aan zonder al te veel te zeggen. Gedachtes raasden door m'n hoofd, en alhoewel we beiden een glimlach op het gezicht hadden, was dat er meer één van twijfel en gekkigheid, in plaats van dat we vertrouwen toonden in dat het goed zou komen. Zit ze dan. Met wat ze me net allemaal verteld had, mocht ze van geluk spreken dat ze naast me mocht zitten. Of was ik het die van geluk mocht spreken? Een vriendin die zo uitbundig kon genieten van haar seksualiteit zou je ook als iets positiefs kunnen zien. Niet op de manier waarop ze dat toen gedaan had, maar misschien wel op de manier waarop we verder waren gegaan na Brugge. Haar openbaringen veranderden natuurlijk wel het een en ander, maar misschien wel ten goede. Niet zo zeer van de relatie, maar misschien wel op het gebied van de seks. Toch was dat niet de reden dat we hier nog zaten.

'En nu?' vraag ik haar. Ze gniffelt en haalt haar schouders op. Ik ben volledig gekalmeerd en heb het meeste een plekje kunnen geven, omdat ik al het een en ander een plekje had moeten geven. Het vreemdgaan op zich was niets nieuws. Maar de intensiteit ervan wel. En toch hoopte ze en verwachtte ze wel dat het dat goed zou komen. Dat kon je naïef noemen, maar ze wist wel beter. Ze wist wel wie ze naast zich had zitten. Al wilde ik er nog niet aan toegeven.

'Haat je me?' vraagt ze me dan. Het kwam niet eens in me op, dus schud ik ook snel m'n hoofd. 'Dan komt het misschien wel goed.' durft ze voorzichtig te zeggen.

'Misschien wel.' zucht ik. 'Al heb ik het niet allemaal op een rijtje nu. Van hoe verder, en zo.' lach ik erom, en besef me ook nog niet goed wat ze me zojuist allemaal verteld had. Ik probeer me het ook voor te stellen, maar dat lukt amper. Hoe vaak had ze het dan wel niet met Jeff en Mussa gedaan? Het is misschien ook maar goed dat ik het me niet kan voorstellen, want dat zou ik haar meteen terugnemen, en hier ter plekke nog bespringen. En daarom zaten we hier nog. Ik was net zo geschift als zij. En moeten we hiermee doorgaan? Willen we dat nog wel? We durfden elkaar niet het antwoord te geven. Maar ik wist al dat zij dat wel wilde. Dat had ze gezegd. Ook wetende dat ze dit moest gaan opbiechten. En ik wilde het ook. Dat moet ze wel door hebben nu. Anders was ik wel gegaan, toch? Alleen wisten we beiden niet goed hoe nu verder. Überhaupt niet. Ook op dit moment niet. We zaten hier maar, en konden hier niet eeuwig blijven zitten.

Toch moet ik nu de ban breken. Mijn beurt om eerlijk te zijn. Zeker nadat zij ook zo openhartig is geweest.

'Zoals je weet zou ik liegen als ik zou zeggen dat ik het volledig afkeur.' begin ik op een gegeven moment. Iets wat ze al wist. Iets waar we het al over hebben gehad. Weliswaar waren de omstandigheden wat veranderd nu ik dit allemaal wist, maar in de basis dacht ik nog altijd hetzelfde daarover. Dat kon ook niet meer veranderen. Ze luistert aandachtig en houdt nog haar mond. 'Misschien komt er ooit een dag dat ik het allemaal wil horen. Hoe jij vreemdging en je liet nemen door die twee.' zeg ik haar, en de opwinding vindt mij ook snel nu. Ik was nog steeds wie ik was, en dacht er nog steeds hetzelfde over. Ik zag Elise nog graag 'vreemdgaan'. Maar dan wel op die andere manier, die manier met wederzijdse instemming. Ze lacht er voorzichtig om, en komt ook iets dichterbij zitten.

'Niet meer zoals toen.' zegt ze al alsof ze m'n gedachten kon lezen, en geeft dus ook aan te verwachten dat dat allemaal niet voorbij is.

'Toch zal het niet hetzelfde zijn. En ik weet niet of het nog wel haalbaar is.' zeg ik er nog over. 'Er is wel wat verandert, natuurlijk.' zei ik nog.

'Ja, natuurlijk.' zegt zij dan ook snel. 'Maar ik ben hier ook niet omdat ik dat wil. Ik ben hier voor jou.' zegt ze me dan, alsof ik dat vergeten was.

'Fijn dat je het nog zegt.' zeg ik hierover. 'Want dat wil ik ook. Ik wil door. Maar ik wil dan wel op de eerste plek komen. Ik wil niet dat je me voorliegt. Ik gun je alles. Ik geef je alles. Ook ik kan veranderen en moet dat ook.' spreek ik haar plots direct toe. Ze wilde nog zeggen dat ik niet hoefde te veranderen, maar dat was onzin. 'Ik kan je niet gevangenhouden op Ameland.' noemde ik het, en bedoelde ik daarmee te zeggen.

'Zo zie ik het niet.' slikt ze. Maar ik weet dat ze dat wel vaak gedacht heeft. Toen wel. Nu misschien niet meer.

'Ook daar moet je eerlijk in zijn. Ik heb je weggehouden bij je vrienden. Niet bewust, maar het is wel zo. Je wilde meer. En dat gaf ik je toen niet.' klonk het even alsof ik haar gedrag goed probeerde te praten. Zo vatte ze het gelukkig niet op.

'Ik vond het moeilijk in het begin.' zegt ze dan. En ik knik. Ik wist het. Daar moet dus wel wat op gevonden worden.

'Ik wil in alles meedenken en met je meeleven. Maar garandeer me dat ik op de eerste plek kom te staan. Beloof het me. Anders gaat dit niet werken. Want je weet dat ik jou altijd bij mij op de eerste plek heb staan.' wilde ik het haar nog een keer horen zeggen. 'Beloof het me.' herhaalde ik mezelf, en raakte nu ook iets geëmotioneerd. Dat zag ik zelf ook niet helemaal aankomen, maar het zat diep. Ze knikte, en ze pakte snel m'n hand. Ik kijk in die grote ogen van haar en vraag me nog af of ik haar moet geloven. Ik wil het zo graag.

'Ik eis dat ik op de eerste plek kom.' zegt ze dan zachtjes. Als ware van een tegenprestatie, en dat verbaast me wel een beetje. Had zij wat te eisen dan? Toch deed het me wat. Zo gaf ze aan mij te begrijpen en dit alleen te kunnen met mij samen. Wij tegen de rest. En dan later misschien weer met de rest. Dus ook ik knik dan. Als ik ervoor ga, dan moet ik er ook echt voor gaan.

'Nu weet ik dat ik niet moet zeuren.' begint ze dan, en het was een opzet naar iets wat haar dwars had gezeten. Iets wat ik niet meteen zag aankomen. 'Maar ik weet dat jij en Kamila gevoelens voor elkaar hebben. Echte.' noemde ze die dan. Ik slik even, maar kijk er ook van op. 'Dat doet me pijn.' geeft ze stil toe. Dit zag ik echt niet aankomen.

'Meen je dit?' vraag ik dan ook, en lijk haar niet serieus te nemen. Maar zoals ze me aankijkt, moet ik haar wel serieus nemen.

'En ik gun het je. Echt. En haar ook. Maar ik schrik er ook van.' was ze weer eerlijk, en moest ik dat ook maar zijn.

'Er waren verliefde gevoelens.' noemde ik het. 'Niet dat we dat uitspraken naar elkaar toe. Zij wilde zo graag dat wij weer samen kwamen. En ik dacht ook dat jij het niet erg vond. Je deed ook mee, ik bedoel...' begreep ik niet helemaal waar dit vandaan kwam.

'Klopt ook.' zegt ze snel. 'Ik dacht dat het puur seksueel was. Maar ik heb na kunnen denken. En hoe meer ik eraan dacht, hoe duidelijker het me werd.' zegt ze dan. 'En ik snap het echt. Echt waar.' maakt ze haar betoog lastig te peilen. 'Maar ik zag het niet.' zegt ze nog.

'Jij was ook met andere dingen bezig, denk ik.' verweet ik het haar, en hier knikte ze ook op. Ik wilde het haar niet verwijten. 'Toch is er niks tussen haar en mij.' kon ik oprecht zeggen, los van de gevoelens die ik al opgebiecht had. 'Zij en ik hebben amper contact.' zeg ik haar dan ook.

'Weet ik. Ik heb het haar ook gevraagd. Ze zei bijna hetzelfde.' lacht ze dan, alsof ik en Kamila dat hadden afgesproken. Maar dat was niet het geval. Kamila maakte wel nog steeds geld over. Dat verzwijg ik. Ik ben dus niet helemaal eerlijk. Nog niet. Zou Kamila het wel verteld hebben? Nooit, dacht ik nog. Anders had ik dat nu ook wel gemerkt.

'Luister.' begin ik dan. 'Ik heb gevoelens voor Kamila. Nu even niet. Want jij zit hier. De laatste maanden niet. Want toen dacht ik alleen aan jou.' hoefde ik haar niet te overtuigen, maar klonk wel de waarheid. 'Mocht er al meer uit uitvloeien, dan alleen met jou aan m'n zijde. Dat waren de mooiste momenten. Ik wil ook dingen ontdekken. Meer dan je weet. Maar dan wel met jou. Want niemand is zoals jij.' slikte ik, maar meende ik elk woord, wat het moeilijk maakte het haar te zeggen. En zie hier ook de reden om weer samen verder te gaan. Had onze relatie een serieuze toekomst? Waarschijnlijk niet. Maar er was wel toekomst op dit gebied. Voor haar en voor mij, en voor ons samen met wie dan ook.

'Ben blij dat je dat zegt. Ik wist dit niet.' zei er simpel over, doelende op dat ik er zo over dacht. Ik zucht, zij lacht. Ik krijg lichte hoofdpijn. Waren we al iets opgeschoten dan?

'Met Hyun heb je ook geen contact, toch?' vroeg ze me, maar wist ze het al.

'Niet sinds toen ze het eiland verliet.' Want daarna hadden zij en ik geen serieus contact meer gehad, wat jammer was, maar ook haar keuze was geweest. 'Kan je me vertellen wat daar aan de hand is?' wil ik dan wel weten. Het deed er misschien niet zo toe, maar het moest wel uitgelegd worden. Ik verdiende een uitleg.

'Ze is in de war.' zegt ze me dan, en zucht diep. 'Wat wij doen, kan niet iedereen aan.' noemt ze het. Ik luister en wacht op meer, want ze zegt nog niks op deze manier. 'Maar dat komt wel goed.' wil ze het al afronden.

'Wat komt goed? Wat is er aan de hand dan? Na die tijd bij ons negeert ze me volledig? Ik moest toch per se haar eerste zijn?' nam ik geen genoegen met haar ontbrekende uitleg.

'Ze is verliefd.' zegt ze dan snel, en vindt ze me ongeduldig.

'Verliefd? Op mij?' vraag ik nog, wat ze snel de kop indrukt.

'Nee, op mij...' zegt ze een stuk zachter en ik zie het schuldgevoel haar bekruipen. 'Dat was altijd al lastig.'

'Maar is ze gay dan? Want dan snap ik wel dat ze mij niet wil zien meer...' stelde ik me al voor, dat het zo simpel was.

'Nee. Het lag niet aan jou.' zegt ze daarop. 'Ze heeft ook gevoelens voor jou. Juist doordat jullie...' noemde ze dat dan weer niet hardop. 'Daarom is ze in de war. Ze was al die tijd verliefd op mij. Dat wist ik ook. Zij en ik hebben ook wel even wat moeten uitpraten.' noemt ze het. Ook zij en Hyun hadden aanvankelijk slecht contact.

'Op zich niet erg, toch?' zag ik me wel een scenario voor met Hyun in ons leven.

'Ze weet wat ik gedaan heb.' zegt ze dan. 'Ook van wat ik jou net verteld heb. En dat ik tegen je loog, vond ze eigenlijk al niet kunnen. Maar toen bleek dat jij het ook nog eens goedkeurde, snapte ze er eigenlijk al helemaal niks meer van.' gaf ze me een beeld van Hyuns wereld en haar blik op ons en onze relatie. Dat klonk ergens wel logisch. En vooral erg dom van ons. Het heeft altijd een beetje verkeerd gevoeld om Kamila en Hyun toen te laten vertrekken. We konden ze daar niet houden, maar hoe mooi zou elke dag kunnen zijn geweest als ik mijn leven mocht delen met die drie. Heel mooi, stelde ik me nog steeds voor. Toch kreeg ik hoop dat ik wellicht weer een keer met Hyun in gesprek kan komen. Ook als vriendin ging ze me aan het hart.

Weer zuchten we na weer een lastige relatie besproken te hebben. Ondertussen wandelden we terug naar haar auto, die ze van haar ouders geleend had.

'Wat dacht je toen je mij en Sophia zag?' was de laatste van haar vriendinnen die ik nog ter sprake wilde brengen. Dat had me nog best dwars gezeten. Seks met Kamila en Hyun was anders, vanwege de gevoelens. Met Sophia was het veel oppervlakkiger, en boven dat niet afgesproken. Niet dat ze daar wat van had te zeggen, maar was wel benieuwd.

'Was aangenaam verrast.' zegt ze er luchtig over, wat mij dan weer enigszins aangenaam verrast. Maar het was gewoon seks. Platte seks. Lekkere seks, dat wel. 'Ik had het niet verwacht. Wist ook niet dat er wat speelde.' zegt ze er nog over. Er speelde ook niet echt iets. Ik was blij dat ze de filmpjes niet had meegekregen. Zo deelde ik ook twee geheimen met vriendinnen van haar, maar dat hield ik ook nog even geheim. Dat kwam nog wel. Dat was minder erg, vond ik. We wilde ik iets anders opbiechten.

'Er speelt ook niks.' zeg ik haar nog. 'Maar in Brugge had ze me gezoend. De dag nadat wij ruzie hadden gekregen en het ook weer goed hadden gemaakt.' lachte ik vooral om ons toen. Elise kijkt hier wel van op.

'Niet dat het me verbaast, want zo is zij, maar toch.' zegt ze er dan vrij rustig over.

'Het was allerminst m'n bedoeling.' bood ik nu alsnog mijn excuses aan voor toen, maar ook voor de laatste keer.

'Het is okay.' zegt ze rustig, maar kijkt ook even voor zich uit. Ja, zo voelt dat dus, wilde ik haar nog zeggen, maar deed dat niet. Het was niet te vergelijken met wat zij gedaan had. En dat wist ze ook wel. 'Vond het eerlijk gezegd wel leuk om te zien.' zegt ze nog, wat me verbaasde. Al had ze dat al wel laten merken. Ze zei het meer op een manier dat ze het wel weer voor zich zag. Dat verbaasde me. Ik was de voyeur, dacht ik nog. En zij de exhibitionist. Maar zowel zij als ik stonden er dus open voor om eens van rol te wisselen.

'Zij en ik hebben helemaal geen contact verder.' zeg ik nog wel om aan te geven dat Sophia geen bedreiging vormde. Niet dat ze dat dacht. Ik was er zelf over begonnen. Zo moesten we elkaar op de eerste plek zetten, maar hadden we het vervolgens alleen maar over anderen. Dat was toch opvallend, en misschien wel tekenend voor ons. Toch luchtte dit juist op. Er was wat lucht geklaard, en dat was nodig ook. Alweer, helaas, maar goed. We konden verder. Met ons gesprek, en misschien ook wel samen. Misschien ook wel met anderen. Maar voorlopig stapje voor stapje. Alweer.