Abigail

“Waar is ze?” vroeg hij, terwijl zijn handpalm ongeduldig rondjes draaide boven zijn dampende theeglas.

Caro knikte richting het plafond en zuchtte nauwelijks hoorbaar.

“Boven.” Ze streek met haar handen langs haar slapen en hield haar hoofd even vast, alsof ze bang was dat het uit elkaar zou vallen.

“De badkamer?”

Ze knikte.

“Nog steeds?”

“Nog steeds.”

Terwijl ze naar hem op keek, glimlachte ze haast wanhopig, zonder dat daar de verwachting van uit ging dat hij haar wanhoop zou moeten wegnemen.

Ze was lang niet meer zo mooi als dat ze ooit was geweest, maar ze was ten minste nog slank – en als je goed je best deed en vergevingsgezind stond tegenover haar rimpels, was haar vroegere schoonheid nog steeds ergens zichtbaar.

“Ik geloof toch dat zij iets van óns verwachtte?” verzuchtte hij, terwijl hij ongedurig zijn handen in zijn achterzakken stak. “Ze wil toch bij óns voor mekaar krijgen?”

Zijn vrouw glimlachte nogmaals – iets minder melodramatisch nu.

“Zijn we niet te streng voor haar?” vroeg ze.

Hij haalde zijn schouders op.

“Weet ik het. Ik weet het echt niet meer.”

“We kunnen haar niet voor eeuwig binnenhouden,” sprak Caro vergoeilijkend, terwijl ze haar slanke armen strekte en over haar knieën wreef.

Hij schudde het hoofd.

“Dit is het derde weekend. Dat is niet voor eeuwig.”

Zijn vrouw knikte, veerde op om iets te zeggen en zonk daarna weer ineen.

“Als ze het kennelijk niet belangrijk genoeg vindt om hier, zoals afgesproken, te zijn, dan denk ik niet dat wij het belangrijk genoeg moeten vinden om soepel te zijn richting haar,” zei hij, terwijl hij demonstratief op de rugleuning van een van de eetkamerstoelen leunde.

Ze leunde lichtjes achterover en wierp hem een blik toe waarmee ze leek te willen zeggen dat hij nu toch wat overdreef.

“Ze is aan het puberen, Luuk.”

Hij zuchtte en maakte een wegwerpgebaar.

“Heb jij geen onbezonnen dingen gedaan toen je zestien was?” vulde ze nog aan.

Zijn hoofd schudde en hij deed twee stappen in haar richting. Hij spreidde zijn handen en hield ze voor zich uit, alsof hij een skippybal vasthield.

“Tachtig foto's, Caro,” fluisterde hij op zo'n volume dat het nauwelijiks nog fluisteren genoemd kon worden. “Tachtig foto's!”

Bij iedere lettergreep schudde hij met zijn handen om zijn woorden kracht bij te zetten. Ze kromp ineen op de bank en drukte haar knieën tegen elkaar.

“Tachtig foto's,” herhaalde hij, maar nu iets zachter. “En Joost mag weten naar wie ze die allemaal heeft gestuurd.”

Zijn vrouw veerde weer op.

“Waarom ben je er zo zeker van dat ze ze überhaupt met mensen heeft gedeeld?”

Hij rolde met zijn hoofd en liet zijn armen moedeloos zakken.

“Kom op nou!” siste hij. “Denk je soms dat ze ze voor zichzelf heeft gemaakt?”

Zijn vrouw schoof naar het puntje van de zitting van de bank.

“Nou, waarom niet?”

“Waarom wél?”

Ze haalde haar schouders op.

“Nou, geen idee. Misschien wel gewoon om te voelen hoe het is om zulke foto's van zichzelf te maken. Het kan gerust zo zijn dat ze gespeeld heeft met het idee om ze naar iemand te sturen, maar voor hetzelfde geld was dat ook het doel. Ervaren hoe het voelt om met die gedachte te spelen. Om die spanning te voelen. Ik geloof echt niet dat ze dat soort foto's naar iemand heeft gestuurd. Geloof jij dat? Vind je haar daar het type voor?”

Hij keek stuurs voor zich uit.

“Vond jij haar het type voor dit soort foto's?”

Zijn vrouw haalde haar schouders op.

“Misschien niet,” zuchtte ze. “Maar ik moet ook zeggen: wij hadden absoluut het recht niet om in haar telefoon te kijken.”

Hij schudde zijn hoofd.

“Van dat schuldgevoel kan ik je vlot af helpen,” mopperde hij. “Ik heb gekeken – jij niet.”

Zijn vrouw liet zich achterover vallen.

“Mijn punt was dat we helemaal niet van het bestaan van die foto's hadden geweten als we haar privacy hadden gerespecteerd. Ik vind ergens dat we haar vertrouwen wel hebben...”

De deur van de woonkamer ging onaangekondigd open, waardoor hij niet eens zeker wist of ze al die tijd had staan luisteren, of enkel geruisloos van de trap was geslopen.

Ze gunde hen geen blik waardig, terwijl ze op blote voetjes naar de leren fauteuil aan de rand van de zithoek wandelde en zich er achterwaarts in liet vallen.

Haar geweldig grote borsten – die vergeleken met haar dunne twijgjes van armen haast onrealistisch vol leken – hadden enkele keren gestuiterd in haar witte topje, waarna ze haar lange, slanke tienerbenen over elkaar had gelegd.

Haar rokje korter dan ouders graag zien, haar topje zo kort dat hij bij elke ademtocht een glimp opving van de fijne lijnen van haar buikspieren.

Haar gladde huid was haast melkwit, met een lichtroze gloed, en wellicht mocht er een kilootje of twee bij. Maar kennelijk had ze het genetische geluk dat wát ze dan nog aan vetweefsel had, uitsluitend op gewenste plekken zat.

Ze keek tamelijk brutaal naar de ruimte tussen hem en zijn vrouw in.

“Dus?” vroeg ze.

Hij was even met stomheid geslagen door haar bekkige opening.

“Dus?” kaatste hij, op snerende toon.

Ze plukte aan de punten van haar lange, steile, donkere en nog natte haar. Haar onderkaak ging subtiel op en neer, terwijl ze kauwgom kauwde.

“Ja, wat wordt het?”

Zijn vrouw schoof naar voren op de bank en rechtte haar rug.

“Abigail!” riep ze met lichte verontwaardiging in haar stem.

Het meisje rolde met haar ogen en keek theatraal in de richting van haar moeder, maar die wist kennelijk niets meer te zeggen.

“Hé,” zei hij, op bijna oneerbiedige toon, en nog eens: “hé!” tot ze hem aankeek.

Ze haalde haar dunne schoudertjes op.

“Ja?”

Hij liet de leuning van de eetkamerstoel los, liep richting het dressoir en leunde er achterwaarts tegenaan. Zijn oudste dochter bleef hem opzichtig volgen met haar blik.

“Je bent héél erg over de schreef gegaan, jongedame,” mopperde hij op bewust belerende toon. “Héél erg over de schreef.”

Ze lachte spottend door haar kleine neusje en kauwde rustig door op haar kauwgom.

“Why?” vroeg ze nonchalant.

Hij snoof.

“Why?” herhaalde hij. “Om te beginnen vanwege je respectloze en vreselijk brutale toontje.”

Hij en zijn vrouw wisselden een snelle blik uit en knikten in gedachten naar elkaar.

“Oké.”

“Oké?” vroeg hij.

“Ja, oké. Prima,” antwoordde ze. “Was dat het?”

Hij voelde zijn ergernis toenemen.

“Nee, Abigail, dat was het níét.” Zijn ogen spuwden vuur en die van haar spuwden terug. “Je weet heel goed dat het hier ook over die foto's gaat. Je bent onze dochter. Onze dochter! We hebben het beste met je voor. Wij willen het beste voor je. Wij willen niet dat je...”

Ze onderbrak hem, scherp en op giftige toon.

“Oh, flikker op!” siste ze. “Ik wist dat het hier weer over zou gaan. Het is drie fucking weken geleden!”

Hij merkte dat hij zich moeilijker en moeilijker in kon houden en verhief zijn stem.

“Wat maakt het uit dat het drie weken geleden is? Er stonden onderhand honderd naaktfoto's in je telefoon, Abigail. Onderhand honderd naaktfoto's! Hoor je dat?”

Hij zag dat zijn woorden insloegen als een bom. Een blik van machteloze woede verscheen op haar gezicht en haar ogen werden waterig.

“En what the fuck maakt dat uit?”

Haar stem klonk breekbaar.

“Je bent onze dochter!” hoorde hij zichzelf roepen.

“So what?” gilde ze met overslaande stem.

Caro hield haar handen kalmerend voor zich uit.

“Jongens, jongens, rustig nou maar...”

Maar hun tienerdochter veerde op uit de lederen fauteuil waar ze zojuist nog puberaal onderuitgezakt in had gezeten.

Ze zag er jonger uit dan ze in lange tijd had geleken, maar haar lange, blote, dunne benen onder haar korte rokje.

“Dan rot allemaal maar op!” sneerde ze, terwijl het huilen haar nader stond dan het lachen. Ze zette een stap richting de deur, maar keerde zich nog een keer om.

“Hoezo kijken jullie sowieso in mijn telefoon?” gierde ze met half huilende stem. “Wat hebben jullie daarmee te maken? Hoezo... Waarom...?”

Haar stem brak, waarna ze de kamer uit snelde en de trap op holde. Duidelijk hoorbaar deze keer.

Het geluid van de douche in de badkamer gaf hem de zekerheid dat de kust veilig was, terwijl hij op zijn rug in bed lag. De punten van zijn voeten aan het voeteneinde wiebelden onrustig, terwijl hij naar links dook en zijn telefoon van het nachtkastje griste.

Hij ontgrendelde het toestel, terwijl hij zijn handen licht voelde trillen van opwinding.

Zijn duim gleed over het scherm en tikte hem richting zijn fotoalbum.

De map met ontvangen foto's was inmiddels leeg. Hij had alles verwijderd, voor het geval hij in een moment van onoplettendheid per ongeluk zijn album zou openen, terwijl er iemand meekeek. Maar de twee cijfers achter de map Verwijderde Items, die samen het getal 80 vormden, hielden een perverse belofte in, en verriedden zijn grootste geheim – en bewezen zijn eindeloze schijnheiligheid.

Foto na foto had hij naar zichzelf gestuurd.

Eerst een aantal waarop ze enkel stond, terwijl ze in de lens van haar telefoon keek. Haar bijna transparant-blauwe ogen die een poging deden verleidelijk te kijken, maar als je goed keek puberale roekeloosheid uitstraalden. Haar lange wimpers, en haar fragiele, blote schoudertjes.

Goede genade, wat had hij een schat aangetroffen, toen hij haar fotoalbum had geopend. Hij had niet eens getwijfeld voor hij alle foto's naar zichzelf had doorgestuurd. Geen moment. Die tijd had hij eigenlijk ook niet gehad. En het leek hem beter te twijfelen terwijl hij de foto's in zijn bezit had, dan te twijfelen vóór het versturen. Ieder moment had zijn dochter namelijk kunnen opmerken dat ze haar telefoon was vergeten.

Zijn duim gleed over het scherm.

Abigail in een paarse tienerbeha, duidelijk een maatje te klein. Of misschien waren haar borsten gewoon iets te groot. En daarna zijn oudste dochter, zijn allerliefste oudste dochter, met haar borsten bloot.

Zijn lieve, kleine meisje. Goede genade, wat een verwarring.

Hoe kon hij hier naar kijken? Hoe kon hij haar zo verraden? En waarom keek hij er naar?

Hij wist dat nog maar enkele jaren geleden haar tepeltjes waren gaan zwellen en kleine puntjes hadden gevormd. Daarna had hij haar daar niet meer gezien. En nu dit ineens. Maar dan zonder dat ze het wist.

Wat was hij een rotzak. Een vreselijk persoon. Maar maakte dat nu wel werkelijk zo veel uit als ze er niets van wist? Als ze er geen idee van had? Was hij dan nog wel een rotzak, als hij dit enkel voor zichzelf hield? Ben je dan nog echt zo'n slechterik?

Hij veegde naar links.

Nog een foto van zijn meisje met haar blote borsten. Kogelrond, machtig groot.

De afgelopen maanden, of misschien wel langer – sinds haar veertiende verjaardag – had hij zich meermaals afgevraagd of ze haar beha opvulde. Op een gegeven moment had hij haast besloten dat het bijna niet anders kon dan dat dat het geval was. Er zat geen grammetje vet aan haar tengere lijfje, haar armen slanker dan slank en haar benen bijna onwaarschijnlijk lang. En dan twee werkelijk enorme, volle en ongeloofwaardig stevige borsten. Wie dacht ze nu voor de gek te houden? Hij kende vrouwenlichamen voldoende om te weten dat dit opvulling moest zijn. Zelfs – of zéker – een tiener van zestien zat zo niet in elkaar. Maar nu hij haar blootfoto's zag, kon hij er niet meer omheen: ze was gigantisch. Voor haar postuur, maar ook voor haar leeftijd.

Elk van haar borsten was zonder te overdrijven bijna twee derde van het formaat van haar knappe koppie, maar uit niets – maar dan ook werkelijk niets – bleek dat haar onwaarschijnlijke tienerborsten met zo iets te maken hadden als zwaartekracht. Ze leken nog even stuiterig en veerkrachtig als de puntjes die ze jaren geleden nog had gehad. Het was eenvoudigweg niet te begrijpen.

Nog een veeg naar links.

Haar grote, lichtblauwe ogen. Haar wipneusje en bijna verbaasde mondje. Weer die onweerstaanbare borsten, met die machtig opwindende lichtroze tepelhofjes – en exact, met wiskundige precisie, in het midden ervan de kleine knopjes van haar tepels.

Allemachtig, wat dacht hij wel niet? Nog los van het feit dat ze zijn dochter was, was ze toch veel te jong! Veel te jong voor hem, maar überhaupt.

En wat dacht hij nu eigenlijk, met zijn “los van het feit dat het zijn dochter was”?

Wat was hij voor iemand dat hij dit soort dingen voor zichzelf probeerde te verantwoorden? Wat was hij nou voor vader? Was hij soms zijn verstand verloren?

Hij veegde verder. Een reeks foto's waar ze verder naar achteren stond, genomen met de zelfontspannerfunctie. De ene keer haar arm voor haar borsten en haar kruisje – de andere keer enkel twee handen voor haar venusheuvel.

Want hoeveel hij ook veegde, haar spleetje toonde ze nergens.

En doordat hij het nergens te zien kreeg, merkte hij hoe zeer hij het wilde zien.

Van zijn dochter. Halve gare die hij was.

De douche stopte, zijn vinger ging langs de foto's. Keer op keer langs de blote borsten van zijn dochter. En hij merkte dat de punten van zijn voeten niet langer de enige twee punten onder het laken waren.

Deze foto's mocht hij nooit verliezen – hoe zeer zijn geweten ook schreeuwde om ze te verwijderen. Hij wilde ze laten zien aan vrienden en er opgewonden en trots over vertellen, in de hoop dat ze zouden vragen om méér. Maar hij wist dat hij dit nooit, werkelijk nóóit, met iemand zou kunnen delen.

Rotzak die hij was.

Hij had haar er nota bene voor op haar donder gegeven. Hij had haar vermanend toegesproken alsof ze een klein kind was. Een belerende preek gegeven alsof ze geweldig over de schreef was gegaan. Terwijl [i]hij[/] – niet zij – degene was die veel, veel, véél te ver was gegaan.

Ze had drie weken huisarrest gekregen voor foto's waar hij – haar eigen vader – zich al meer dan twee weken aan verlekkerde. En voor zo ver hij wist, was hij zelfs de enige die er van had kunnen genieten. Hij had geen enkele reden om aan te nemen dat ze de foto's had verstuurd. Hij had daar niets van terug kunnen vinden in haar chat-apps en bovendien had ze het ontkend.

Hij had geroepen dat hij niet wist hoe hij haar daarin kon vertrouwen en ze had in eerste instantie nog haar best gedaan om zijn vertrouwen te winnen. En dat terwijl hij het hare zo grof had geschaad.

Rotzak die hij was.

De slaapkamerdeur ging open.

Caro had een handdoek rond haar slanke lichaam geknoopt, onder haar oksels. Met een tweede handdoek droogde ze haar haar.

Met een duimbeweging veegde hij het fotoalbum weg. Hij glimlachte guitig naar haar en zij keek vragend terug. Misschien zelfs een beetje ontvankelijk.

Met twee tikken op het scherm opende hij de camera van zijn telefoon, waarna hij het toestel opzichtig voor zich uithield in haar richting.

Ze liet de handdoek waarmee ze haar haar droogde zakken, kantelde haar hoofd en keek hem aan met een blik die spottend leek te vragen: “werkelijk?”

Haar schouders schokten van een lachje.

“Puber.”

Hij tikte op de cameraknop en grinnikte.

“Abigail is niet de enige die foto's kan maken.”

Ze kantelde de andere kant op.

“Niet grappig.”

Hij tikte nog eens.

“Kom op,” hijgde hij. “Niet zo serieus nu.” En sloeg het dekbed terug, zijn stevige erectie aan haar tonend.

Ze glimlachte licht triomfantelijk, alsof ze dacht dat dat vanwege haar was. En terwijl ze de handdoek onder haar oksels langzaam losknoopte, fluisterde ze dat ze het zo fijn vond dat ze nog altijd een dergelijke reactie bij hem opwekte.

Toen de handdoek langs haar heupen naar beneden gleed, kon hij het niet nalaten nog enkele brutale foto's te nemen van haar blote lichaam. Ze bedekte haar kruis met haar handen, net zoals haar zestienjarige dochter had gedaan op de foto's.

Zo moeder, zo dochter.

Ze leek zich zelfs iets méér opgelaten te voelen dan haar dochter. Hoe een vrouw van halverwege de veertig daar gevoeliger in kan staan dan een tiener. Wonderlijk.

En het volgende moment wierp hij zijn telefoon op het natras, graaide hij naar haar pols en wierp hij haar op haar buik.

In een vloeiende beweging gleed hij van het bed en spreidde hij haar benen, terwijl hij achter haar stond.

Zonder aarzeling of romantiek hielp hij haar op ellebogen knieën, tot haar blote billen keurig in de lucht staken – en zonder oponthoud, voorspel of gladde praatjes dwong hij zijn erectie in haar schede. Hij pakte haar heupen stevig vast en duwde haar lichaam over zijn stijve penis. Het was lang niet meer wat het geweest was, maar ergens bleef ze iets aantrekkelijks houden.

En zonder dat hij wist waar hij nu precies mee bezig was, neukte hij de moeder van zijn dochter.

Het duurde lang, en het ging hard. En alles wat hij wel of niet zei en hijgde tijdens de lange, lange vrijpartij, deed niets af aan het feit dat hij weliswaar het lichaam van zijn vrouw neukte – maar dat zijn gedachten ergens anders waren.

Bij het meisje dat hij samen met haar had gemaakt.