Åland - 34 - De Weg Van Emma

Om de draad van de Åland saga weer op te pakken is het goed om deel 32 terug te lezen. Vooral het gebeuren aan het einde van deel 32 in de ‘Tuin der Lusten’ is van belang voor het verdere verloop van het verhaal. En bijna alle namen en plaatsen zijn samengevat in deel 33.

Veel plezier, Muffer.


Na het herenigingsfeest en de bijzondere gebeurtenissen die daarbij hadden plaatsgevonden, was Emma samen met Tim en Jessie meegegaan met tante Barbara en oom Jim naar het kreekje. Tim en Jessie zouden daar voorlopig logeren omdat ze dan dichterbij hun vrienden van het vorige jaar waren en Emma wilde terug naar Erik en Frida waar ze min of meer bij inwoonde.
Maar tijdens de vijftig kilometer lange vaartocht bekroop haar een onrustig gevoel. Ze voelde dat er iets met haar gebeurd was. Ze was veranderd en ze wist zelf nog niet hoe. Maar ze hoopte dat ze daar achter zou komen wanneer ze voor zichzelf wat rust kon vinden.

Op de steiger bij oom Jim en tante Barbara nam ze afscheid van hen en Britta die toevallig in de buurt was nam haar mee en bracht haar bij Frida. Zelf ging Britta ook even kijken hoe het met haar pleegdochter was, want een zwangere dochter heeft veel aandacht van haar moeder nodig vond ze, ook al was ze ‘maar’ een pleegmoeder.
Onder het varen keek Britta zo nu en dan naar Emma. Het leek alsof er een mantel van licht om het meisje heen hing en de völva in haar voelde een spanningsveld dat haar bijna angst aanjoeg. “was het leuk bij je oom en tante?” vroeg ze. Emma keek haar aan alsof ze wist dat dat niet de vraag was die Britta eigenlijk wilde stellen.
“Ja, het was heel bijzondere ontmoeting” antwoordde ze. En Britta voelde dat dat het antwoord was op de vraag die ze eigenlijk had willen stellen, maar ze wist ook dat ze niet door moest vragen.

Emma ging meteen naar haar kamer zodat Frida en Britta zich rustig konden wijden aan zwangerschapspraat. Ze ging op haar bed zitten en keek om zich heen en herkende haar kamer nauwelijks. Ze was toen ze terug was in Åland meegesleurd door haar verliefdheid met Erik en Frida meegegaan, maar nu sloop er een ondefinieerbaar gevoel van onrust door haar heen.
Maar voordat ze er lang over na kon denken hoorde ze Erik buiten met Britta praten die juist weg ging op het moment dat hij aankwam. Ze keek door het raam en herkende plotseling in hem de jongen die ze in die wonderlijke Tuin der Lusten had zien vrijen met dat meisje! Nadat ze hadden gevreeën waren ze beide een andere kant op gegaan. Was zij dat meisje geweest? Was dat de eerste les die ze daar geleerd had? De les over haarzelf en Erik? Ze wist dat het zo was. Ze had altijd heerlijk met Erik gevreeën met instemming van Frida. Maar ze hoorde niet bij hun tweeën. Net zoals Vincent en Frida dol op elkaar waren, maar beiden hun eigen bestaan hadden, zo moest zij ook afstand nemen van Erik, alleen dan kon de vriendschap tussen hun drieën blijven bestaan. En ze voelde een zachte streling over haar hoofd en haar schouders en wist dat ze de juiste keuze gemaakt had.

De volgende dag:

Emma zat in een tuinbroek en een houthakkersshirt op de steiger bij het huis van Erik en Frida en overdacht wat er allemaal gebeurd was de laatste tijd. Ze was vanaf het moment dat ze in Åland was aangekomen bijna onafgebroken bij hen geweest. Ze had het meegemaakt toen Frida door Erik bevrucht werd en had daarna regelmatig met hen gevreeën.
Maar langzamerhand was er wat aan haar gaan knagen. Ze hield nog steeds heel veel van allebei, maar toch was zij het ‘derde wiel aan de wagen’. Ze grinnikte in zichzelf omdat ze twijfelde of het ‘derde wiel’ of ‘vijfde wiel’ moest zijn, maar volgens het woordenboek op haar telefoon mocht het allebei. En vervolgens haalde ze haar schouders op. “Je moet je wel heel erg vervelen, om zoiets onzinnigs te gaan opzoeken” dacht ze. En opeens realiseerde ze zich hoe eenzaam ze was. Maar er was nog meer, alleen ze wist niet wat. Ze had het gevoel dat er iets van haar werd verwacht, maar wat en door wie wist ze niet.
Frida lag in bed; als zwangere vrouw had ze haar rust nodig en Erik was met de Kristina op de Ängskärs Fjärden nietsvermoedende vissen in zijn netten aan het slepen. Maar zij wist nu zeker dat ze een andere weg moest gaan, weg van haar geliefde vrienden.

Een uur lang zat ze daar bewegingloos en geluidloos en liet de tranen over haar wangen lopen zonder ze af te vegen; er was toch niemand die het zag. Ze was zich terdege bewust van het besluit dat ze had genomen en ze was vastbesloten, maar dat maakte het niet minder moeilijk.

Toen zag ze een 470 door een kreek een stuk verderop varen. Ze herkende het nummer in het zeil, het was de boot van Mette, maar er zat een jongen aan het roer. Ze ging staan en wenkte hem. Hij zag het en keerde om en voer naar haar toe. Daarvoor moest hij om een paar kleine eilandjes heen varen, maar deed dat handig en legde bij haar aan.
“Hoi ik ben Emma” zei ze. “Maar dit is toch de boot van Mette Ahonen?”
“Ja” zei hij “dat klopt en ik had hem even van haar geleend. Ik was op weg naar haar toe om hem terug te brengen.”
Toen nam Emma de stap. “Mag ik met je meevaren? Ik wil graag naar mijn tante, die woont daar vlakbij”.
Hij herkende haar Amerikaanse accent en zei “Je moet zeker bij Barbara en Jim zijn?”
Emma knikte. Ze voelde dat ze iets onherroepelijks deed. Ze keek even om naar het huis waar Frida lag te slapen en stapte aan boord en gespte het trapeze tuigje om. Voor het eerst sinds een hele tijd voelde ze weer de rukkerige onstuimigheid van de fokkenschoot in haar handen en ze genoot toen ze de boot vooruit voelde schieten.
Na een voor haar gevoel veel te korte tocht kwamen ze op het eiland van haar tante en oom. Ze bedankte de jongen, waarvan ze nu wist dat hij Henning heette en wilde naar binnen gaan, maar voordat ze de deur binnenstapte zag ze hem naar het eiland van Mette varen en daar aanleggen. En ze zag ook dat Mette de jongen begroette en de twee elkaar omhelsden en innig kusten.
Ze kwam binnen met de tranen in haar ogen.
Barbara zag het en omhelsde haar maar zei niets.
“Mag ik een tijdje hier blijven, tante?” vroeg ze zacht.
“Ja natuurlijk schat, je ben hier altijd welkom. Is er iets gebeurd?”
“Nee er is niets gebeurd, dat is het probleem juist” snikte Emma. “Toen ik terug kwam uit de V.S. was er maar één ding dat ik wilde en dat was bij Erik en Frida zijn, maar nu zit ik daar maar de hele tijd van ze te houden en zij houden ook wel van mij, maar zij zijn bezig om een leven samen op te bouwen en ik hang daar maar een beetje bij. Dat is hun schuld niet, het is niemands schuld, maar het kon niet langer zo. Het was net alsof mijn leven door mijn handen glipte terwijl ik toekeek hoe anderen hun bestaan aan het inrichten waren.”
“Nou zo erg is het gelukkig niet, je bent er op tijd achter gekomen dat je dit niet wilde, dus ga nu maar lekker een joggingpak aantrekken dan zal ik een kop thee voor je maken. En je hoeft niet te praten als je dat niet wilt” zei tante Barbara. En ze gaf Emma een knuffel.

Maar Emma appte eerst naar Frida en Erik dat ze even niet bij hun was omdat ze tijd voor zichzelf nodig had om na te denken, maar dat ze nog steeds heel veel van hun hield. Maar toen kreeg ze een helder inzicht en ze pakte weer haar telefoon en voerde een kort gesprek. Daarna vroeg ze aan tante Barbara “Zou oom Jim mij naar Kristinas Holme kunnen brengen?”
Jim die dat hoorde, maar zich een beetje afzijdig had gehouden, zei meteen “Ja hoor dat is goed. Ik breng je straks wel even weg.”
Emma glimlachte en knikte “graag” zei ze zacht.

Toen werd er op de deur geklopt. Mette en Henning kwamen binnen.
“Henning vertelde dat hij je hier moest brengen en dat je gehuild had” begon Mette. “Wat is er aan de hand? Ik dacht dat jullie daar zo gelukkig waren met jullie drietjes.”
Emma keek haar aan en knikte. “Dat was ook zo, maar na een tijdje is alleen maar van elkaar houden niet voldoende. Je moet ook nog andere dingen samen hebben, en dat hadden Frida en Erik wel samen maar niet met mij.” En weer stonden de tranen in haar ogen.
Mette omarmde haar knuffelde haar. Henning stond er een beetje verloren bij; hij kende de geschiedenis niet en had een beetje het gevoel dat hij teveel was maar als hij naar het meisje keek dat hij meegenomen had hierheen, voelde hij iets dat hij niet eerder had gevoeld, ook niet met Mette.
Op dat moment kwam Jim naar Emma toe en vroeg of ze mee ging. En met een paar kussen nam ze afscheid van iedereen en volgde Jim naar de boot.

Even later kwamen Jessie en Tm uit hun kamers en begroetten Mette enthousiast; het was bijna een jaar terug dat ze afscheid hadden genomen toen Tim en Jessie terug gingen naar de V.S.
Jessie wilde weten wat er allemaal aan de hand was. “Ik hoorde Emma praten en nu is ze alweer weg…”.
Mette knikte. “Ze zag opeens niet meer hoe het verder moest daar bij Frida en Erik, en nu is ze onderweg naar Kristina’s Holme, ik denk om met Rose te praten.”
Jessie knikte. “Rose is een wijze vrouw…” zei ze zacht, ik hoop dat die Emma kan helpen.

“Zullen we even naar buiten gaan?” stelde Mette voor “ik wil even de wind om mijn hoofd voelen na al deze emoties.” En ze ging de anderen voor naar buiten en ging in het gras zitten vlak bij het water.
Jessie en Tim zagen Henning voor het eerst. Ze kenden hem niet dus stelden ze zich aan hem voor. Mette zag de blik in Jessies ogen en grijnsde. Ze kende haar vriendinnetje want ze was precies zoals zijzelf. En als Jessie op zo’n manier naar een jongen of een man keek dan eindigde die vroeg of laat met zijn pik diep in haar gretige tienerkutje.
En Mettes gevoel klopte helemaal; toen Jessie Henning had aangekeken bij het voorstellen voelde ze haar hormoontjes over de kop slaan. Ze keek naar Mette en die grinnikte naar haar en gaf haar een knipoog. Ze wisten allebei genoeg.

Maar toen Mette even later Tim aankeek was het haar beurt om van slag te raken. Ze wist ze opeens weer waarom ze zo’n verdriet had gehad toen de ‘Amerikanen’ vorig jaar vertrokken. Zij was met hem geweest op het Midsommarfest en daarna had ze altijd een speciaal plekje voor hem in haar hart bewaard, wat best moeilijk was voor een promiscue meisje als zij. En nu ze hem weer zag wist ze weer waarom ze toen zo dol op hem was. Ten eerste kon hij heerlijk neuken, wat heel belangrijk was, en ten tweede had ze nooit het gevoel dat hij haar als zijn eigendom beschouwde, een gevoel dat ze de laatste tijd bij Henning wel kreeg en dat haar behoorlijk begon te benauwen. Ze nam een besluit: De relatie met Henning had lang genoeg geduurd, nu was Tim er weer.
Ze leunde even naar Tim toe en sloeg haar arm om zijn nek. En toen hij haar aankeek kuste ze hem recht op zijn mond.
Henning keek lelijk naar haar maar werd afgeleid door Jessie die een hand op zijn dij legde en fluisterde “Mette heb je nooit alleen; daar is ze het meisje niet voor. Als je je een meisje voor jezelf wilt moet je niet met haar gaan.”

Henning protesteerde nog zachtjes “ja, maar…” maar Jessie onderbrak hem en zei “Mette en ik doen niet aan relaties. Seks is voor ons pret maken en het liefst met flink wat afwisseling” en ze lachte geil naar hem.
Maar Henning gaf het nog niet op. “Maar ik wil met haar studeren en samen muziek maken.”
“Dat kan toch gewoon? Je hoeft toch geen relatie te hebben om samen muziek te kunnen maken?”
“Nee maar…”
“Henning ga mee, dan gaan we een stukje zeilen en dan leg ik je onderweg even een paar dingen uit.” Ze stond op en trok hem mee.
“Mette ik neem hem mee hoor!” riep ze en ze gingen weg. Mette knikte tevreden; ze had Tim herontdekt en zonder Henning in de buurt kon ze die hereniging rustig vieren en dus ging ze met Tim naar binnen en trokken de deur van zijn slaapkamer achter zich dicht.

Nadat Henning en Jessie weggevaren waren had Henning gezegd dat hij naar zijn eigen huis wilde. Het plotselinge einde van zijn relatie met Mette moest nog even indalen. Maar Jessie had andere plannen.
Ze had onderweg bij een onbewoond eilandje aangelegd en was daar rustig met hem gaan praten over meisjes die plezier hadden in seks en het liefst met zoveel mogelijk verschillende mannen, en hij had nu ook begrepen dat dit grietje nu haar zinnen op hem gezet had, en goed beschouwd was dit ook een héél lekker meisje. Dus besloot hij haar eens beter te bekijken. Ze was klein, volslank, met mooie stevige tietjes voorzover hij kon zien en ze had een lief gezichtje.
“Kijk”, had ze gezegd “We zitten op een verlaten eilandje waar verder niets te doen is. We weten precies wat Mette nu met Tim aan het doen is, en ik wil dat nu ook met jou.”
Dus toen ze zijn broek begon los te maken ontdeed hij haar van haar bloesje en toen een paar minuten later zijn pik in haar boterzachte kutje verdween was Mette heel ver weg en gaf hij zich ongeremd over aan Jessie.
Een uur later lagen ze uitgeput naast elkaar hand in hand in het gras en pufte Jessie “Jemig Henning, je hebt me wel heerlijk uitgewoond zeg, als sperma goed is voor het gras, dan staat het hier volgende week een meter hoog.”

En na een half uurtje werd Henning door Jessie afgezet op het eiland bij zijn ouders.
Zij ging meteen weer terug, maar op het grasveld zag hij zijn zusje Marit die enthousiast naar hem wenkte. Hij ging bij haar liggen en dacht aan wat Jessie gezegd had over meisjes die altijd op zoek naar seksmogelijkheden waren.
“Waar zijn jullie geweest?” vroeg ze.
“Op een eilandje” antwoordde hij en zag aan Marits grijns dat ze precies wist wat ze daar gedaan hadden.
“Heb je nog wat voor me over?” fluisterde ze, en keek daar heel ondeugend bij. Henning grinnikte en vroeg zich af waarom hij vroeger in Zweden zijn zusje alleen maar als een lastig wicht had gezien en ging met haar mee naar haar slaapkamertje.

Maar toen hij een half uur later uitgeput op zijn rug naast haar lag kwam er opeens een ander gezicht voor zijn ogen; het was het gezicht van het meisje dat met hem meegevaren was naar het eiland van haar oom en tante en dat door haar oom Jim was weggebracht naar Kristina’s Holme. Ondanks dat hij haar maar zo kort had gezien stond het in zijn geheugen gegrift en hoorde hij weer de bijzondere melodieuze klank van haar stem die vroeg “Mag ik met je meevaren?”

Op Kristinas Holme

Rose had op de steiger gestaan toen Emma daar door Jim werd afgezet en Emma was in haar armen gevlogen alsof ze bescherming zocht.
Ze had haar meegenomen naar binnen en op de bank gezet en was er zelf naast gaan zitten. Emma lag in een soort foetus houding tegen Rose aan gekruld en huilde onafgebroken. Rose had geduldig gewacht totdat ze ophield met huilen en haar ondertussen de hele tijd gestreeld en geknuffeld.
“Oh Rose ik weet helemaal niet meer wat ik moet doen, ik ben helemaal de weg kwijt en ik voel me zo alleen” gooide ze er opeens uit toen ze een beetje op adem was gekomen.
Rose glimlachte naar haar. “Je hebt zo veel geleerd in zo’n korte tijd, veel meer dan andere vrouwen van jouw leeftijd, en het is dus geen wonder dat je emoties dat nu even niet meer aan kunnen, maar het is goed dat je er aan toegeeft, want Freya zelf heeft tegen je gesproken, en al waren het maar een paar woorden, dat is iets dat je leven voorgoed verandert. Wat er binnen in je is gebeurd dat weet Zij alleen, maar het is goed dat je bij me bent gekomen, want wij als zusters kunnen je begeleiden op je eerste stappen op de Weg.”
Emma keek naar haar op en lachte door haar tranen heen.

“Straks komt er iemand die jou heel graag wil zien. Ze heet Thera en ze is de grootmeesteres van onze orde. Ze heeft over jou gehoord en ze wil met je praten, want je moet één ding weten: Jij bent heel belangrijk voor ons. Freya is afgedaald uit Ásgarðr om jou te zien, dat is nog niet eerder gebeurd.”

Emma probeerde de gedachten in haar hoofd te ordenen maar ze vlogen rond als bijen om een bijenkorf.

Thera.

De deur ging open en er kwam een lange vrouw binnen in een donkerblauwe mantel met kap. Ze omhelsde Rose en kuste haar op haar voorhoofd. Emma zag dat Rose eerbiedig een kleine kniebuiging voor haar maakte.

Maar toen richtte ze zich tot Emma en pakte haar handen waarop Emma ging staan. De vrouw zweeg een hele poos maar Emma voelde haar geest contact maken met haar. Ze keek Emma aan en het was alsof haar ijsblauwe ogen licht uitstraalden, maar Emma bleef onbevangen terug kijken.
Rose die het zag gebeuren hield haar adem in. De blik van Thera trotseren was al bijna onmogelijk, maar terugkijken op deze manier was ondenkbaar! Niemand kon dat! Maar Emma verblikte of verbloosde niet.
Totdat Thera haar blik afwendde en zei “Grethe heeft het goed gezien. Jij bent de Ene; Zij tot wie Freya heeft gesproken. Degene waarop we al die jaren hebben gewacht, omdat je onvindbaar en onzichtbaar op een ander continent was.”
Emma keek haar weer aan en voelde een warm gevoel van kracht door zich heen stromen. Dit was het wat er van haar verwacht werd, eindelijk was het geen onbestemd gevoel meer, maar een zekerheid dat ze nu in de aanwezigheid van iemand was die haar op haar weg kon leiden.
“Help me, ik weet nog zo weinig” kwam er spontaan uit haar mond, zonder dat ze dat zelf bedacht had.
Thera lachte en streelde haar even over haar hoofd.
“Ik neem je nog niet mee, je mag nog even bij Rose en Vincent blijven om tot rust te komen, maar over niet al te lange tijd zal je met mij meegaan en zal je opleiding beginnen.”
“Maar ik wil een gewoon leven met een leuke man en een huisje en zo…” fluisterde Emma, weer terug met haar voetjes op de aarde.
“Dat zal je ook hebben, en je gaat studeren en je zal de man vinden waarmee je je leven gaat delen maar tegelijk zullen wij je voorbereiden op de grote bestemming die je wacht. Je zult dingen leren die je nu nog niet voor mogelijk houdt.”
Emma sloot haar ogen toen Thera haar handen pakte en voelde een warme stroom door haar lichaam en haar hoofd vloeien, en een rozig gevoel van bevrediging trok door haar heen als de roes na een heerlijk orgasme.
“Maar met wie…” begon ze.
“Je hebt hem al ontmoet” zei Thera “hij was de veerman…” en daarna stond ze op en liep met Rose naar buiten.

Even later kwam Rose weer binnen en ging een grote pot kruidenthee maken. “Zo, dit kunnen we wel gebruiken hè?” lachte ze naar Emma.
Emma knikte en lachte ook. Ze voelde zich warm en gelukkig maar had geen idee wat er met haar was gebeurd. Maar ze wist wel dat ze nu op de goede weg was en ze had het volste vertrouwen dat alles goed zou komen, alleen had ze geen idee waarom ze dat dacht.