De Nieuwe Leraar - 12

Wanneer ik op dinsdag het tweede lesuur 3b binnenstap, zie ik onmiddellijk dat Silke er niet is. Ik besluit er niets over te zeggen of te vragen. Het zou waarschijnlijk weer leiden tot onrust. Ik merk wel dat Cynthia hooghartig op haar stoel troont, als een koningin tussen haar onderdanen. Om haar mond speelt een triomfantelijk glimlachje terwijl ze me aankijkt. Enkele leerlingen verwachten blijkbaar wel dat ik iets over Silkes afwezigheid vraag, maar ik negeer hun blikken en vraag hoe ver ze al gekomen zijn met de vertaling van het thema dat ik hen - als straf voor hun gedrag in de klas - heb opgegeven.

'Veel te moeilijk, meneer,' hoor ik in koor, 'dat is leerstof die we nog niet gezien hebben.'

'Nee, inderdaad, maar daar brengen we vandaag en morgen verandering in. Lastige zinsconstructies, weinig gebruikte woorden, filosofische uitdrukkingen en het gebruik van tijden door elkaar... het worden drie lastige uren voor jullie.' Nu raak ik op dreef: 'Ik heb gisteren gezien hoe weinig medeleven jullie hebben voor een klasgenote. Welnu, ik zal voor een keer ook geen medeleven hebben met jullie. De enige toegeving die ik wil doen is, dat jullie de vertaling pas tegen volgende maandag moeten inleveren. Maar daar tegenover staat dan wel, dat ze meetelt voor de punten op de proefwerken van december.'

Gezucht en gesteun volgt. Cynthia steekt haar vinger op: 'En SIlke, meneer? Ze is er dan net niet wanneer we die lastige leerstof krijgen?'

'Zorg jij maar goed voor jezelf, Cynthia. En nu aan het werk.'

Terwijl ik les geef, dwaalt mijn blik regelmatig naar de lege stoel op de tweede rij. Hoe moeilijk ik het heb met Silke, is niet haar probleem, maar het mijne. Ik mis haar nu al. Mijn gedachten dwalen af naar het moment dat ik haar hand in hand met mijn prof Latijn over straat zag lopen, hoe ze voor hem de deur van haar huis opendeed, hoe ze hem binnenliet. Ik moet mezelf streng tot de orde roepen. De leerstof die ik vandaag en morgen als een soort straf geef, heb ik zelf domweg niet genoeg voorbereid.

--- --- ---

Na het tweede lesuur is er een kwartier pauze. Cynthia treuzelt tot iedereen de klas verlaten heeft. Van op haar plaats staat ze recht, kijkt me in de ogen en vraagt ongegeneerd of ik bij Silke op ziekenbezoek zal gaan.

'Ah, jij weet er dus meer van? Silke is dus ziek?'

'Alleen een veronderstelling, meneer. Ze zal zich minstens ellendig voelen.'

'Precies zoals jij je zou moeten voelen, Cynthia. Per slot van rekening ben jij de aanstookster van die rel, gisteren.'

'Oh, ik dacht van niet. Ik heb gewoon gesurft of de golf die er al was.' Wat een doortrapt kreng, bedenk ik. Ik wuif met mijn hand als teken dat ze zich uit de voeten moet maken en maak een aantekening van haar gedrag voor op de oudervergadering.

Ze is nog maar net weg, of Monique stapt binnen. De mollige secretaresse verbergt ook vandaag niet welke prachtige boezem ze heeft. Haar volumineuze borsten zitten geprangd in een witte blouse met daaronder, goed zichtbaar, een even witte beha. Haar mauve rok is vandaag blijkbaar nog een paar centimeter korter dan anders.

Ze overhandigt me een doktersbriefje. Silke is de rest van de week niet in staat om de lessen bij te wonen. Ze mag het huis verlaten.

Cyntia knipoogt weer met dezelfde blik van verstandhouding als gisteren, voor de deur van Lieve. Ik trek mijn wenkbrauwen op om te laten zien dat ik het niet snap.

'Heb ik gisteren geen mooi toneeltje opgevoerd in het lerarenlokaal?' lacht ze, 'Ik heb ze daar allemaal op het verkeerde been gezet, dat weet je toch?'

Weer gebaar ik krommenaas, alsof ik uit de lucht kom te vallen.

'Steven, Steven toch... dat ik zo'n toon aansloeg tegenover jou, dat was alleen maar bedoeld om hen te tonen dat ik niets voor jou voel. Doe nu niet alsof je het niet begrijpt. Doe niet alsof je nog niet gemerkt heb dat ik me meer interesseer in jou dan in pakweg de turnleraar of die andere kerels daar. Echt waar, ik was er zeker van dat iemand als jij de signalen van een vrouw goed kon oppikken... Ik kan het toch moeilijk in je gezicht zeggen?'

'Allright, Monique, als het zo zit met jou... maar over enkele minuten stormen ze hier weer de klas in. En ik heb nog een moeilijk lesuur voor de boeg. Na wat er gisteren gebeurd is...'

'Oké, Steven. Ik eet deze middag mijn boterhammetjes op mijn bureau en daarna ga ik voor een koffie naar Wally's Bar. Misschien zie ik je daar.'

Ze wendt haar prachtige steven en stapt met wiegende heupen het klaslokaal uit.

--- --- ---

Moniques uitnodiging was minder cryptisch dan die van Silke. Ik wist zeker dat ze op de afspraak zou zijn. Toch twijfelde ik om er naartoe te gaan. Mijn dagen waren tegenwoordig al tjokvol gevuld met vrouwelijk schoon en met avontuurtjes in bed. Maar anderzijds: Monique was het type vrouw waar ik nog geen ervaring mee had. Klein van stuk, fors gebouwd en toch niet plomp maar zeer elegant, zonder twijfel met de grootste tieten die ik ooit in handen zou hebben en gezegend met een dito achterwerk en dat alles tussen een knap gezichtje en wonderlijk goed gevormde benen. Bovendien had ik nog nooit met iemand gevrijd die ouder was dan veertig. Ook dat zou een mooie uitdaging zijn. Een zo goed doorbloede vrouw als Monique zou zeker ook heel ervaren zijn. Ik achtte de kans groot dat seks met haar wel eens van de eerste keer zonder enige remming tot tal van hoogtepunten zou kunnen leiden voor mij. Tot dan toe had ik het alleen met leeftijdgenoten gedaan, met uitzondering van Lieve, natuurlijk. En Silke was hoe dan ook veel te jong, dat moest ik echt uit mijn hoofd zetten. Haar wijd gesperde benen en haar onderbroekje zien terwijl ik me in Lieves lingerie aftrok: het voelde zowel ongelooflijk opwindend als redelijk pervers. Alleen: had ik ooit meer genot gehad dan van een zekere perversiteit bij de seks? Bij Lieve was dat nog niet aan de orde, maar daar werkte ik geduldig naartoe. Ik kon me voorstellen dat seks met Monique al van de eerste keer duidelijkheid zou brengen over haar verlangens. Hoe ze keek, hoe ze lachte, hoe ze bewoog: ja, alles verraadde het temperament van een volbloedmerrie die van een man verwachtte dat hij haar zou temmen, intomen, dekken...

Natuurlijk was ze op de afspraak. Wally's Bar ligt net buiten de radius van de school en toch op gemakkelijke loopafstand. De collega's verzamelen meestal in een koffiehuis op het schoolplein. Het was niet druk in het kleine, donkere cafeetje. Wally stond ongeïnteresseerd achter de toog naar buiten te staren. Slechts drie van het dozijn tafeltjes waren bezet. Monique had een tafel gekozen in de verste hoek, buiten gehoorafstand van de andere gasten die luidruchtig over voetbal praatten.

Wally sleepte mijn koffie aan alsof hij Sysifus zelve was, met het gewicht van de wereld op zijn schouders. Ik schoof vijf euro naar hem toe en zei dat ik geen wisselgeld hoefde. Hij bromde zowaar een dank u wel en slofte weer naar zijn plekje achter de tapkast.

'Ik wist niet of je echt zou komen opdagen,' lacht Monique nerveus, 'maar dat zijn nu eenmaal de risico's die je moet nemen - Only the Lonely, weten waarom, nietwaar?'

'Oh, fan van the Big O,' mompel ik, 'dat is van ver voor mijn tijd, maar ik ken het gelukkig wel. Ik ben dus mee And that's how you feel...'

'Als het om jou gaat toch,' fluistert ze, 'sorry, maar ik ga hier niet praten zodat iedereen het kan horen. Ik wou alleen van jou horen of je mijn SOS-signalen had opgevangen. En ontcijferd, begrepen.'

'Ja, dat heb ik, Monique. Maar ook sorry, ik heb momenteel heel wat aan het hoofd. Mijn eerste jaar als leraar, een paar klassen met moeilijke vakken, een verhuizing enzovoorts. Dan raken signalen als die van jou wel ergens mijn hersenen, maar ze verdwijnen ook weer omdat er zoveel andere dingen moeten gedaan worden. Pas toen ik gisteren achter jou de trap opging naar het directielokaal, merkte ik hoe mooi je benen zijn. En dat knipoogje daarna en dat van vanochtend in de klas, tja, dat maakte wel dat er enkele hersenverbindingen gemaakt werden. Slotsom: je uitnodiging heeft me aan het denken gezet en als ik me niet vergis, dan stuur je zonder omwegen aan op seks. Is dat zo?'

'Wow, Steven, je bent wel erg direct,' bloost ze nu toch, 'ik dacht dat er meer van de romanticus in jou zat. Dat stel ik me ten minste van latinisten voor.'

'Was mijn voorganger, meneer Broeckx, een romanticus misschien?'

Ze bloost nog meer. 'Dat is lang geleden. Ik was hier pas in dienst en hij was niet van mijn bureau weg te slaan. Als je twintig bent is de aandacht van zo'n veertiger betoverend. Enfin, ik was tweeëntwintig en hij achtenveertig, zo zat het. Ik had net de bons gekregen van de jongen van wie ik dacht dat hij de liefde van mijn leven was, na vier jaar verkering. Ik had nog nooit met iemand anders gevrijd dan met Roel. De eerste maanden liet ik de avances van Emiel, meneer Broeckx dus, over mij komen zonder eraan te denken dat hij meer wilde dan in mijn nabijheid te zijn. Maar tja, hoe gaat dat? Je bent gewoon om regelmatig seks te hebben en op een bepaald moment verlang je ernaar, kun je niet langer wachten en gebeurt het... Het heeft twee jaar geduurd tussen Emiel en mij. En ja, hij was een pur sang romanticus die me op handen droeg. En neen, dat was niet precies de seks die ik wilde. Een half jaar voor ik het met Emiel uitmaakte, had ik iemand anders ontmoet die - hoe moet ik het zeggen - warmbloediger was. Dus heb ik maandenlang twee minnaars gehad. Ik wist niet hoe ik Emiel kon zeggen dat het einde verhaal was en ik weet dat ik zijn hart gebroken heb. Maar het was hoe dan ook een uitzichtloze situatie: hij had een vrouw en kinderen en zou daar nooit bij weggaan. Als bakvis ben je dan in de wolken met de aandacht en de cadeautjes van zo'n galante aimant, maar gaandeweg kreeg ik zin in een relatie die de buitenwereld ook mocht zien. Roel was uiteindelijk ook een vergissing, hoor. We trouwden veel te snel en zijn passie voor seks breidde zich langzamerhand uit tot verschillende bedden tegelijkertijd. Omdat de seks met hem zo goed was, heb ik dat tot drie jaar geleden getolereerd, maar uiteindelijk zijn we met veel ruzie uit elkaar gegaan. En sindsdien heb ik een degout gekregen van mannen. Romantici die een vrouw behandelen als een porseleinen popje en heetgebakerde kerels die alles vogelen wat een aantal openingen heeft... De weg tussenin heb ik nooit gevonden. Al moet ik zeggen dat ik ook niet gezocht heb. Ik verdronk mezelf in mijn werk, zoals veel vrouwen doen. En toen kwam jij...'

Ze kijkt me diep in de ogen na dat lange relaas, waarbij ze niet heeft opgekeken. 'Mijn intuïtie zei me dat jij anders bent, Steven. Ergens tussen die twee uitersten in, bedoel ik. Alleen... het enige wat me weerhield is... ik lees geen honger naar seks in je ogen. Ik vermoed dat je aan je trekken komt, bedoel ik. Je lijkt enorm potent, maar je hebt geen relatie volgens mensen bij wie ik voorzichtig gepolst heb. Luister, Steven, ik kan me op mijn leeftijd niet veroorloven al te kieskeurig te zijn. Ik ben de veertig voorbij. Denk niet dat ik er niet heb over nagedacht. Jij bent vierentwintig en waarschijnlijk wil je ook een vaste relatie, trouwen, kinderen krijgen. Dat is niet wat ik wil, daarvoor is het te laat en het interesseert me ook niet meer. Ik wil gewoon nog eens weten hoe het voelt om ongecompliceerde seks te hebben, puur op en neer zonder me zorgen te maken hoe het verder loopt.'

Ze zwijgt, kijkt naar buiten. Ze veegt een traan uit haar ooghoek. Kijkt op haar horloge, bestelt nog een koffie. Ik neem er ook nog een. De andere gasten hebben het café verlaten. Wally zet muziek aan zodat we ongestoord verder kunnen praten. We hebben nog een kwartier voor we weer aan de slag moeten. En van dat kwartier moeten we ruim vijf minuten aftrekken om naar school te stappen.

Na een lange pauze met haar blik van mij afgewend, kijkt ze me weer aan. Gegeneerd, met iets van angst in haar ogen die onmogelijk gespeeld kan zijn. Onder haar dikke bos zwarte haren kleurt haar gezicht rood, haar diepbruine ogen zijn vochtig. Ze speelt met duim en wijsvinger met de lange oorbel in haar linker oorlelletje dat nog roder kleurt dan haar wangen. Ze perst haar lippen op elkaar. Ik vermoed dat ze elk moment in tranen kan uitbarsten. Ze ademt oppervlakkig. Haar zware boezem gaat snel op en neer in het keurslijf van haar beha en de strak eromheen gespannen dunne blouse. Ik voel een lichte tik van haar schoen tegen mijn scheenbeen. Ze heeft slechts een vraag en die durft ze niet te stellen: 'Wat denk je, Steven?'

'Monique, ik vind niet dat dit de plek en de gelegenheid is om hier op verder te gaan. Een andere keer, ergens waar we voluit kunnen praten zonder tijdsdruk, waar het aangenamer is dan hier,' stel ik haar gerust. Ze ademt nu diep in, houdt haar adem lang in en zucht dan onhoorbaar. Haar ogen twinkelen weer, ze knipoogt al doet ze dat nu verlegen, als een schoolmeisje dat iets gedurfd doet. Ineens zie ik hoe mooi ze is, hoeveel jonger ze van binnen is dan haar uiterlijk doet vermoeden. Ja, is veertig, misschien een- of tweeënveertig en soms ziet ze er wat ouder uit. Maar nu, opgelucht als ze is, lijkt ze leeftijdloos te zijn.

'Kom,' zegt ze, 'we moeten weg. Ik wil niet dat we beiden te laat aankomen. Dan geven we ze de roddels in de mond.'

We moeten ons inderdaad haasten en de eerste paar honderd meter doen we bijna in looppas. Gelukkig draagt ze geen hakken. We zorgen ervoor, niet te dicht naast elkaar te stappen. Aan het schoolplein laat ik haar een voorsprong nemen op mij. In de gauwte flapt ze er snel uit dat ik haar gsm-nummer kan vinden in de personeelslijst.

Ik kijk haar na tot ze om de hoek verdwijnt. Weer ben ik onder de indruk van haar merkwaardige figuur. Rond, mollig, zacht, soepel, bekoorlijk en ja, ik moet bekennen: op het randje van adembenemend. Ik wacht een minuut voor ik zo ontspannen mogelijk het schoolplein betreed en met een zorgeloze tred de schoolpoort binnenwandel. Lieve komt net naar buiten.

'Ah, Steven, je bent laat. Ik heb je gezocht.' Ze kijkt op haar uurwerk: 'Geen tijd nu. De bel gaat over een minuut.' En ze loopt naar haar auto die naast de poort geparkeerd staat.

--- --- ---

Het laatste uur ben ik vrij. Ik kijk uit naar Lieve, maar haar auto is nog niet terug. Dan rep ik me naar het secretariaat. Ik hoop dat Monique daar op dit uur alleen is. Ze veert op uit haar stoel wanneer ik binnenkom. Ze lacht breed: 'Goed nieuws, Steven?'

Hangt er van af hoe jij dat ziet,' monkel ik, 'ik ben het hele weekend vrij. Vrijdag, zaterdag, zondag. Als jij het wilt, anders niet. Plaats en uur bepaal je zelf.' Al is het overbodig, toch geef ik haar mijn kaartje met mijn vast nummer en mijn mobiel. Ze neemt het tussen haar vingers en aait het alsof ze mezelf aanraakt. Ze knikt alleen en gaat weer zitten. Ik loop naar beneden en hoor haar iets neuriën dat 'Only the Lonely' moet voorstellen.

--- --- ---

Voor ik naar mijn portierswoning ga, loop ik nog even het lerarenlokaal binnen om de collega's een goeie avond te wensen. De intercom gaat over, een lerares neemt op en vraagt me: 'Secretariaat voor jou, Steven.' Het is Monique, wie anders? Ik geneer me, waarom doet ze dat nu? Maar ze vertelt me dat ze mevrouw Heyligers aan de lijn heeft, de moeder van Silke Soete. Die wil me spreken. 'Toch niet hier, in het lerarenlokaal?' 'Nee, natuurlijk niet, ik zeg haar dat ze over een kwartier of zo moet terugbellen en dan schakel ik door naar bij jou thuis. Lukt dat?' 'Geen probleem, doe maar.'

Ik been door de kloostergang naar huis, iets wat eigenlijk niet mag, maar ik weet ondertussen dat geen van de Zusters er aanstoot aan neemt. Ik wacht met spanning op wat Silkes moeder me te vertellen heeft.

'Meneer Steven, Lydia hier, de mama van Silke. Ik heb gewacht tot ik dacht dat u geen les aan het geven was. Stoor ik niet? Oh, dank u. Wel, Silke heeft me natuurlijk verteld wat er gisteren in de klas gebeurd is. Daar til ik niet zwaar aan, maar zij wel. Ze voelt zich geschoffeerd en vernederd, dat kunt u zich wel voorstellen. Men zegt immers dat niets meer kwetst dan de waarheid en dat is in haar geval zo. Als man heeft u daar natuurlijk geen ervaring mee, maar in het leven van een vrouw, van een meisje, is dat wel een ingrijpende gebeurtenis. Wat een feest had moeten worden - ik had haar 's avonds een etentje beloofd en een cadeautje klaargelegd - is jammer genoeg een hele afknapper geworden voor haar. En voor mij ook, natuurlijk. U begrijpt toch wat ik bedoel, hoop ik.'

'Natuurlijk, mevrouw, natuurlijk. Het spijt me, echt, meer dan ik kan zeggen.'

'U hoeft zich niet te excuseren, meneer Steven. Volgens Silke treft u geen schuld. Ze heeft u trouwens hoog zitten, dat mag ik u toch zeggen, hé? Ze vindt het erger voor u dan voor zichzelf, stelt u zich dat eens voor! Maar goed, waar ik u eigenlijk voor bel: Silke wil haar klasgenoten, en dan in de eerste plaats een zekere Cynthia, de eerste dagen niet onder ogen komen. Maar daardoor mist ze natuurlijk een aantal lessen. Vijf uur Latijn, drie uur Grieks. Normaal gezien zou een huisvriend haar kunnen bijwerken als hij over de leerstof kon beschikken. Maar hij is jammer genoeg de hele week verhinderd. Dus zou ik u willen vragen, meneer Steven, of u de kans ziet om Silke 's avonds die lessen te komen geven. Ik wil niet dat ze achterop raakt en zij wil dat evenmin. Het is eigenlijk haar idee om u dat te vragen, maar ik vind het heel goed. Zo kan ik eindelijk kennis maken met de leraar die ze min of meer verafgoodt, ziet u? Oh, meneer Steven, ik hoop echt dat u tijd en gelegenheid heeft...'

'Mevrouw Heyiligers, mijn dagen zitten al bomvol. Als het al mogelijk is voor u en SIlke, dan kan ik vanavond vanaf acht uur. Voor morgen of overmorgen kan ik onmogelijk iets beloven. Een van die twee avonden zal wel kunnen. En ook voor het weekend weet ik nog niet wanneer ik vrij ben.'

'U wilt het dus toch doen? Dank u wel, meneer Steven! Ik zie dat Silke zich al direct beter voelt.'

'Oké, mevrouw, als ik vanavond kan komen, dan moet ik nu aan de slag. Om acht uur of iets later kan ik bij u zijn. Uw adres vind ik wel in mijn leerlingenlijst.'

'En nog iets, meneer Steven, u hoeft dit natuurlijk niet gratis te doen. Ik betaal u graag wat een licentiaat normaal vraagt, want dat bent u toch, nietwaar?'

'Ja, mevrouw, maar ik heb gekozen voor de tweede en de derde middelbare klassen. Als u daar vragen over heeft, dan kan u ze me straks bellen. Tot dan.'

Het duizelt me. Uitgenodigd bij Silke thuis! Mijn kleine nymfomane privé les geven... Ik moet absoluut eerst weten wanneer Lieve kan komen voor een verhaal en een beurt. Ik bel haar op haar mobieltje en gelukkig neemt ze op. 'Mis je me, schat? Ik ben er vanavond helaas niet. Vakgroep van de scholengemeenschap. Ik zal pas tegen middernacht terug zijn.'

Dat komt me al goed uit. Niemand hoeft te weten dat ik Silke privé les geef. Lieve zegt dat ze niet kan wachten op het vervolg van mijn verhalen uit duizend-en-een nacht en nog minder op wat er daarna gebeurt. Dus wordt het morgenavond. Dan kan ik alvast donderdagavond weer naar Silke. En dan is er zeker zaterdag, overdag dan wel, ook nog gelegenheid genoeg. Vrijdagavond hou ik voorlopig liever vrij, mocht Monique dan willen afspreken. Ik sla mijn leerstof nog even na terwijl ik een slaatje verorber. Ook Silke zal maandag met haar vertaling op de proppen moeten komen...

Voor ik vertrek, neem ik nog een korte douche. Ik weersta de dringende aandrang om mezelf af te rukken bij het beeld van Silke dat in me opkomt. En dan bel ik een taxi en begeef me naar het chique stadskwartier, naar het huis dat ik al aan de buitenkant ken.