Weg is de rust en de kalmte van de avond. Het serene heeft plaatsgemaakt voor angst. Niemand weet waar we naar kijken. Er is te weinig licht en het is te nevelig om werkelijk te weten waar we naar kijken.
Sophia staat daar, haar gezicht is bleek. Ik kan haar gelaat nog net onderscheiden in het weinige licht van het kampvuur en flarden licht van de maan die af en toe achter een wolk tevoorschijn komt. Ze kijkt met een gezicht vervult van angst. Haar arm is gestrekt en wijst naar een punt ergens verder op het zwarte water.
Ik zie nevelen bewegen en iets dat een gedaante zou kunnen zijn. 'Zag je dat?' Sophia haar stem klinkt angstig, alsof haar keel dichtgeknepen wordt door een onzichtbare hand. Ik zet een stap naar Arnoud en Sophia toe en tuur naar de beweging die ik net zag in de mist die gewichtloos boven het water lijkt te hangen. Dan zie ik het ook. Ik voel mijn adem stokken, er staat werkelijk een gedaante. Het heeft de vorm van een mens, een vrouw en ze lijkt gekleed in een wit gewaad dat opgetrokken lijkt te zijn uit mist, net zo licht en transparant als de nevelen.

De paniek die Sophia voelt, maakt zich ook van mij meester. Ik probeer adem te halen maar ik krijg geen lucht! Tot nu waren het slechts verhalen van wezens die 's nachts ronddwalen in het woud van Abigor.
Ik sper mijn ogen en probeer de duisternis te doorboren. De gedaante stopt en staart ons roerloos aan. Ik voel me koud worden en onbewust begin ik te rillen.

Alles rondom ons staat stil, iedereen houdt zich stil. Niet dat iemand ook maar de illusie heeft dat wij opgewassen zijn tegen de machten van de duivel. Sophia begint zacht te snikken en zakt op de grond. Met haar handen voor haar ogen jammert ze zachtjes. Het lijkt of ze een gebed prevelt. Ik vraag me af of ik ook niet een gebed moet opzeggen, maar er schieten me geen woorden te binnen. Ik voel me opeens onbeschermd hierbuiten, in een donker moeras ver weg van de veilige muren van Maupertuus. Nog steeds staart de gedaante naar ons. Het lijkt of het opgenomen wordt door de zachtjes golvende witte mistmassa.

Mariken neemt Sophia in haar armen en drukt haar tegen zich aan. Ze begint heel zachtjes een lied te neuriën. In mijn hoofd neurie ik het liedje mee, begeleid door de woorden over het spoedig aanbreken van de dageraad waardoor de angsten van de nacht zullen worden verdreven:

De wachter luidde de dag in
op de hoge toren waar hij stond,
daar blies hij de dageraad:
“Wees niet bang meer voor het duister
de nacht zal stoppen met zijn duister gefluister."

Ik put er hoop uit, maar heel diep in me weet ik dat de nacht net is aangevangen en de dageraad nog ver weg is.
Ik stap op Arnoud toe, leg mijn hoofd op zijn schouders en duw mezelf tegen hem aan. Ik voel zijn warmte. Zijn lijf voelt gespannen, alle spieren zijn aangetrokken. Zijn armen heeft hij iets wijd en het lijkt of hij iedereen achter hem daarmee kan beschermen. Alsof hij wil zeggen: 'Blijf achter mij, ik zal jullie beschermen.'

De stem van Pieter klinkt achter ons, hij zingt zachtjes het lied en iedereen zet met hem in om de boze geesten op het zwarte water van dit door God verlaten drasland te verdrijven. Sophia staat ook op, gesterkt door de ontstane saamhorigheid.

Weer staar ik naar de verschijning boven het water. Het lijkt te bewegen en weg te drijven. Zouden we met het aanheffen van een geestelijk lied de duivel hebben verjaagd? Sophia maakt zich van Mariken los en stapt op het vuur af. Een voor een maakt iedereen zich los van de duistere nevels en de boze geesten die daartussen verblijven. We keren terug naar het warme en veilige vuur dat ons doet denken aan ons veilige huis, waar dat dan ook is. Dicht bij de vlammen zoeken we een plek en leunen tegen elkaar. Ik probeer de verhalen over De Witte Wieven die door reizigers vol vuur werden verteld, uit mijn hoofd te bannen. Ze maken me angstig.
Hieronimus vertelde me ooit dat hij niet geloofde in verhalen van duivelse verschijningen en duistere waarnemingen in nevels. Dronkenmanspraat en sensatiezucht noemde hij ze. Ik ben er niet zo zeker van. Wat is het dan dat ik net met mijn eigen ogen heb gezien?

Mariken ligt tegen me aan en ik leun op mijn beurt tegen Arnoud en kijk in het licht van het vuur naar hem. Hij staart in het vuur, zijn ogen fonkelen. Wat zou hij denken? Ik weet dat de verantwoordelijkheid voor de groep zwaar op hem drukt. Toch doet hij het goed en heeft hij telkens de juiste beslissing genomen. Hij zal een goede heer zijn voor de horigen van onze heerlijkheid als hij de taak van vader moet overnemen.
Ik word slaperig en het vuur maakt dat ik me rozig voel. Behaaglijk en rozig. Toch moet er iemand wakker blijven... We zijn ten slotte in het woud van Abigor, het woud van de duivel. Of zijn het slechts sagen...
Verder kom ik niet met mijn gedachten doordat de slaap me meetrekt in de mist van mijn dromen.

***

Ik open mijn ogen en probeer mijn blik scherp te krijgen, maar ik heb niets om mijn ogen op te richten. Overal is het wit om me heen, geen enkele kleur is er te zien. Een dikke nevel die alles omhult en aan het oog onttrekt.
Ook de afwezigheid van geluid maakt dat ik in toenemende mate een gevoel van paniek krijg. Ik lig op mijn rug en mijn vingers tasten naar houvast? Ze vinden gras, het geeft me hoop dat ik er nog ben en niet ben weggedreven van de wereld of ben meegenomen door de dood.

Dan wordt de stilte doorbroken door naderend hoefgetrappel en bars geschreeuw van mannen die bevelen geven. Ik probeer omhoog te komen, want ik moet weg. Ik moet weg en wel nu! Maar mijn lijf voelt zwaar en mijn ledematen verlamd.
De mist trekt weg en ik zie dat ik alleen ben. Zou ik zijn achtergelaten? Uit het zwarte water komen gedaanten omhoog, donker gekleed op donkere paarden. Voorop rijdt Diederik, en daarachter zijn mannen.
Ik draai me om, maar me oprichten lukt niet. De lucht voelt als een zwaar deken waar ik mezelf niet onderuit kan worstelen. De ruiters staan in een kring om mij heen en één voor één springen ze uit het zadel. Hun kleding druipt van het water en ze ruiken naar de omgewoelde bodem van het moeras, de geur van dood en verderf.

Ik sluit mijn ogen en grijp me vast aan het gras, maar hun handen slepen me mee. Ik bid en prevel verzen. Verzen die ik leerde van Hieronymus. Ik voel handen die me optillen, en mij grijpen. Handen grijpen zich vast aan mijn wambuis en mijn rok. Ik voel handen mijn borsten betasten.
Weer zijn daar de barse bevelen en een stinkende jutenzak wordt over mijn hoofd getrokken en mijn handen en voeten gebonden. Van de serene stilte en het ondoordringbare wit verandert mijn wereld in duisternis.

Ik ben het idee van tijd kwijt, ik weet zelfs niet waar ik ben. Of ik leef, of ik in een tussengebied verblijf of dat dit misschien de dood is? Weer wordt er aan me getrokken en ik val op de grond. Ik voel aarde en stenen. Ik word voortgesleept aan mijn gebonden handen. Ik herken de stem van Dragos die rauwe bevelen geeft. Ik hoor Diederik die buldert van het lachen, maar ik weet niet waarom. Een deur wordt geopend en slaat hard weer dicht. Iemand trekt de kap van mijn hoofd. De ruimte is schaars verlicht, het is de gelagkamer van de herberg van Eikenvoorde.

'Maak haar vast op de tafel!' schreeuwt Diederik. Handen grijpen mij en ik stribbel opgejaagd tegen, maar elk verzet zorgt ervoor dat de greep van de mannen vaster worden. Ik kijk in paniek om me heen, maar ik zie alleen barse gezichten van mannen. Erger nog, het zijn de gezichten van hongerige mannen die in mij hun hulpeloze prooi zien.
Aan mijn armen en benen word ik ruggelings op een tafel gelegd, met mijn billen aan de tafelrand en meteen worden mijn enkels aan beide tafelpoten gebonden. Het doet pijn. Ik sluit mijn ogen en probeer me af te sluiten voor wat er gebeurt.

Ik lig wijdbeens op een tafel gebonden in de het bordeel van Eikenvoorde, zowel mijn handen als mijn benen zitten vast. Ik ben overgeleverd aan Diederik en zijn mannen. Ik hoor gelach en het geluid van pullen bier.
'Snij haar open!' bast een rauwe stem.
Mijn ogen schieten open en ik probeer me uit mijn boeien los te rukken. Mijn ogen schieten alle kanten op. Een krijgsman van Diederik stapt naar voren en haalt een dolk tevoorschijn. Ik probeer te schreeuwen, maar uit mijn keel komt geen enkel geluid. Langzaam komt hij dichter. Het staal van het lemmet blinkt in het licht van de fakkels en de enkele kaars die de ruimte verlichten. Ik probeer me naar achteren te bewegen, maar wat ik ook probeer, ik zit vast.

De hand met de dolk verdwijnt uit het zicht onder de tafel en gelijk daarmee voel ik het koude staal tegen mijn dijbeen. Ik sidder van ontzetting en begin nog heviger te bewegen. De man grijnst zijn bruine tanden bloot. Kwijl loopt langs zijn mondhoek over zijn harige kin. Zijn ogen kijken me meewarig aan terwijl hij het staal langs mijn bleke huid omhoog laat glijden. Ik snak naar adem, steeds sneller. Met korte halen probeer ik lucht in mijn longen te krijgen.
Dan stoot hij toe, mijn adem stokt en ik zie het lemmet door de stof van mijn rok schieten. Wild snijdt hij het verder los. Hij duwt de rug van het lemmet over mijn venusheuvel naar voren, waarbij mijn linnen lijfje kapotscheurt. Ik voel hoe zijn handen de stof van de windsels rond mijn borsten lossnijdt.

De krijgsman kijkt begerig naar mijn bleke huid. Zijn onderlichaam drukt hij tegen mijn kutje terwijl zijn hand mijn borst aanraakt... Hij hijgt en er ontsnappen gorgelende geluiden uit zijn keelgat. De stank van de man is onverdraaglijk. Weer probeer ik mij los te rukken hoewel ik weet dat het tevergeefse moeite is.

'Meer heb ik je niet gevraagd! Rot op!' schreeuwt Diederik. 'Aan de kant jullie, wegwezen...' Zijn stem klinkt dreigend.
Diederik verschijnt in mijn blikveld. Zijn bovenlijf is ontbloot en uit zijn broekrand steekt zijn keiharde pik tevoorschijn. 'Zo, nu zul je eindelijk gewillig zijn aan mij en aan degene die nog een appeltje met dat vriendje van je te schillen heeft. Dragos!!!' Achter Diederiks rug stapt Dragos vandaan. Zijn voorkomen is angstwekkend.

Ik slaak een geluidloze kreet. Ontsteld kijk ik naar zijn grauwe gelaat waar de sluier van de dood overheen is gehangen. Zijn ogen zijn flets en staren zonder iets te zien. Erger nog is het gapende gat in zijn torso waar bloed uit gulpt. Hij masturbeert zijn machtig grote pik terwijl hij zich met een slepend been in mijn richting begeeft. Hij duwt zich tegen mijn dijen en ik voel zijn ballen tegen mijn schaamlippen drukken. Zijn bloederige handen betasten mijn huid. Onder zijn aanraking begin ik onbedaarlijk te rillen, zonder dat ik het kan stoppen.

'Ruk je af en verdwijn!' schreeuwt Diederik.
Het hoofd van Dragos verkrampt en zijn vuist gaat sneller en sneller over zijn pik. Hij likt zijn lippen af en zijn ogen glijden vol geil verlangen over mijn naakte huid. Ze blijven op mijn borsten rusten en dan zet hij een stap naar achteren. Zijn ogen kleven aan mijn naakte vagijn. Steeds feller rukt hij zich af tot het moment dat hij zijn zaad over mijn dijbeen en de vloer spuit. Ik voel de warme klodders langs mijn been naar beneden glijden. Ik moet kokhalzen van pure walging.

'...Ze is ten slotte van mij... Zij gaat zorgen dat het geslacht van Viperdaes zal worden uitgebreid met een zoon, of niet, Nicolaas!' Diederiks stem is hard en de naam Nicolaas spuugt hij bijna uit. 'Ja... Mijn geile rode vosje, met je vruchtbare schoot en je geile kut... Ben je klaar om mijn zaad te ontvangen?'

Ik wend mijn hoofd van hem af en kijk opzij. Weer staat mijn hart stil. Naast de tafel staat Nicolaas, zijn gezicht even grauw als toen ik hem ontzield in de koets zag liggen. Zijn blik is op zijn zoon gericht. Maar meer nog ben ik geschokt door de vrouw die naast hem staat. Het is Yda. Nicolaas houdt met zijn rechterhand haar hand vast, terwijl zijn andere er beschermend overheen ligt. Yda kijkt naar mij. Haar ogen zijn gevuld met tranen en ze schudt onophoudelijk haar hoofd. Haar lippen spreken het woord "nee" maar geen enkel geluid verlaat haar keel. 'Zij is de verlosser van Viperdaes!' fuistert Nicolaas. Ik snap het niet, hoe kan ik de verlo...' Ruw worden mijn gedachten onderbroken.

'Ooooh God, wat ben jij een geil sletje... een waardige vrouw voor mij.' Zijn vingers strelen mijn dijbenen, steeds dichter naderen ze mijn liezen. Zijn pik steekt vooruit en is hard. 'Aaaah, zie hier, je bent zelfs al lekker nat! Ik wist het wel, jij geile loeder met je rode kutje.' Met zijn vingers duwt hij zich bij me naar binnen. Ik probeer mijn bekken te kantelen, maar hij duwt mijn heupen weer op de tafel. 'En nu is het tijd om je te vullen met mijn waardevolle lading!' brult Diederik.
Wild probeer ik mezelf los te rukken, maar de touwen snijden alleen maar nog dieper in mijn huid. Hij zal me verkrachten en ik kan geen weerstand bieden.

Hij duwt zijn geslacht tussen mijn natte lippen en ik erger me aan mezelf dat ik zo nat ben. Het lijkt of ik hem makkelijk toegang wil geven tot mij. Dat ik bereid ben voor hem. 'Jaaa!' Met geweld drukt hij zijn harde pik in mijn schede.

Brullend komt Nicolaas naar voren en duwt met alle kracht de tafel omver... De wereld begint te tollen en te draaien tot ik op de grond beland.

***

Alles is zwart. Ik weet dat ik mijn ogen heb geopend, maar de wereld is in duisternis gehuld. Meteen met dat besef wordt mijn keel dicht geknepen. Ik weet niet waar ik ben.

Ik probeer mijn ademhaling te vertragen en rustig na te denken. Een korte gedachte flitst door mijn hoofd, een gedachte aan de eeuwige duisternis.

Langzaam dringen geluiden tot me door en ontwaar ik toch, hoe gering ook, schimmen. Ik probeer me te bewegen en merk dat mijn handen en benen niet meer gebonden zijn.

Ik zucht diep terwijl ik me opricht. Het vuur geeft een nauwelijks zichtbare rode gloed van het laatste smeulende hout. Mijn handen voelen gras dat een beetje nat is van de dauw. Niemand is wakker, zo lijkt het.

Mariken beweegt zich naast me en nu ik mijn oren beter de kost geef, hoor ik geluiden van ademhaling en zacht gesnurk. We zijn nog steeds op het veldje en dat geeft me een geruststellend gevoel.

Ik probeer met mijn ogen de duisternis te doorboren, maar meer dan donkere schimmen van bomen en riet zie ik niet. Boven het water hangt nog steeds een nevel.

Ik vlij mezelf weer tegen Marieke aan en sluit mijn ogen, maar de slaap kan ik niet vatten. Flarden van mijn droom komen weer bovendrijven. De gruwelijk ontzielde en grauwe gestaltes van Dragos en Nicolaas doemen weer op voor mijn geestesoog. Ik probeer de beelden van me af te schudden en mijn gedachten te verzetten en spoedig dwalen mijn gedachten af naar gisteren, naar de tocht door dit ontoegankelijke gebied.

Mensen zijn bang voor dit deel van het woud, het woud van Abigor. Maar toch heeft het ook een andere kant. Als je er oog voor hebt, zou je het ook mooi kunnen noemen. Ik zag gisteren vogels die ik nooit eerder zag en hetzelfde geldt voor de bloemen.

'Zie ik niet iets over het hoofd...' vraag ik me fluisterend af, maar voor ik een antwoord op mijn zelf gestelde vraag kan bedenken, zak ik weg in het moeras van een droomloze slaap.

'Hadewych, Hadewych...?'

Ik open mijn ogen. 'Hadewych! Slaapkop...'
Het is Sophia die over me heen staat. Haar donkere ogen staan helder en kijken me licht spottend aan. 'Iedereen is al wakker hoor...'

Ik kom omhoog en neem de wereld om me heen in ogenschouw. Het vuur is opgestookt en ik zie Karel met Pieter gehurkt bij Koenraad zitten. Ik wrijf mijn ogen uit en kijk verder rond. Ik tel het gezelschap, maar weet meteen dat het niet klopt.

Willem komt naar me toe, maar voor ik iets kan zeggen stelt Willem de vraag die ik ook wilde stellen. 'Waar zijn Arnoud en Yda?'

Dat was het! Dat was wat er niet klopte vannacht, Arnoud was toen al weg!

Verschrikt sta ik op. 'Ik weet het niet... Ik...'
'Ze hebben zich bij niemand afgemeld...'
'Aaaachhh, de twee tortelduifjes... Maak je niet druk.' Marieke haar stem klinkt vrolijk. Ze maakt zich geen zorgen, blijkbaar.

Het klinkt logisch. Arnoud en Yda lijken werkelijk op twee tortelduiven, elk moment grijpen ze aan om samen te zijn.

'We wachten nog even af...' zegt Willem 'Ze zullen wel zo terugkomen... Misschien zijn ze hout aan het zoeken, want dat is bijna op...'

Ik knik, maar ik voel me niet gerustgesteld. Ik kijk over het water waar de nevel inmiddels is opgetrokken. Nevelen en Witte Wieven...

'Het gaat niet goed met Koenraad, hij heeft koorts. Hij heeft dringend hulp nodig, maar verder reizen is ook gevaarlijk in zijn toestand.' Willem kijkt zorgelijk. Voelt hij hetzelfde voelen als ik nu? Een opkomend gevoel van onrust.
'Arnoud zou het tegen iemand gezegd hebben...' fluister ik.
Willem kijkt me aan en knikt alleen maar. Er valt een stilte en we kijken beiden over het water, alsof we verwachten dat Yda en Arnoud daar plotseling zullen opdoemen. Het is volledig stil. Alleen enkele vogels laten zich horen.
'Dan moeten we zoeken!' Willem roept de manschappen bij elkaar en deelt zijn zorgen met de rest, zowel de zorgen over de gesteldheid van Koenraad als die over de onverklaarbare afwezigheid van Yda en Arnoud.

'We splitsen ons... Dit veld is het middelpunt. Dorus en Stach zoeken samen in zuidelijke en oostelijke richting. Pieter blijft met de vrouwen achter bij Koenraad. Ik ga met Karel op zoek in het noordelijke en westelijke deel van het woud.

'Ik ga mee... Ik zoek mee.'
Willem kijkt me aan en wil wat zeggen.
'Dit is geen vraag, dit is hoe het gebeurt!' zeg ik onverbiddelijk. Willem sluit zijn mond en knikt. 'Goed dan hebben we dat besloten.' Ga ik snel verder voordat iemand anders nog met bedenkingen komt.

Bij ons vertrek staat de zon al hoog aan de hemel. De wond van Koenraad was weer opengegaan en moest worden verbonden en verzorgd. Het laatste proviand werd verdeeld. Ik betrapte me er steeds op dat ik over het water bleef kijken, steeds in de verwachting dat Arnoud en Yda daar tevoorschijn zouden komen.

Maar dan gaan we werkelijk op pad. Weer het moeras in. Natuurlijk kunnen we geen sporen volgen. Die zijn niet te vinden in het water. Hoewel... We waden al een half uur door het water als ik geknakt riet zie. 'Zou dit een spoor kunnen zijn?'
'Het zou kunnen!'
Maar ook al zou het een spoor zijn, al snel loopt het dood.
'We moeten voorkomen dat we gaan ronddolen.' zegt Karel.

De uren verstrijken, zonder een spoor of ook maar iets dat op menselijke aanwezigheid duidt.
'Dit is zinloos...' zucht Karel.
'We keren op onze schreden terug, we moeten terug zijn bij de anderen voor de zon uiteindelijk ondergaat.'
'Nee!' roep ik net iets harder dan ik het wil laten klinken.
'Vergeet niet dat het kan zijn dat Yda en Arnoud door de andere groep is gevonden en al lang en breed veilig op het veld aan het vuur zitten. We lopen hier nu al uren te waden door dit ooibos, zonder resultaat...'

'Ssssttt!' Karel laat zich plotseling door zijn knieën zakken. Automatisch volgen Willem en ik zijn voorbeeld. 'Luister...'
We spitsen onze oren en horen het ook. Naast de geluiden van het bos horen we stemmen, barse stemmen. Het is ver weg, te ver om woorden te herkennen. 'Arnoud?'
'Nee, het zijn meerdere mannen...'
Roerloos wachten we af, beschut door riet en bomen. Af en toe klinkt het zachte gehinnik van een paard.
'Zouden het de manschappen van Diederik zijn?' Zowel Karel als Willem geven geen antwoord op de vraag, maar denken waarschijnlijk hetzelfde. Wie zou hier anders moeten ronddolen?

Minuten verstrijken en de geluiden verdwijnen even plotseling als ze gekomen zijn. 'Ze zijn weg!' zucht Karel opgelucht.
'We keren om!' zegt Willem.
Willem en Karel draaien zich om en waden terug naar de richting waaruit we gekomen zijn.

'Wacht!' roep ik. 'Daar is het anders...'
'Wat is er anders?' vraagt Willem.
'De begroeiing... dichter, anders van kleur... Het lijkt een hut!?'
'Het is niets.' begint Karel. Maar ik luister niet naar hem en loop de kant op die ik aangewezen heb. 'Willem! Zeg iets, dit heeft geen zin...'

Steeds sneller begin ik te lopen. Het water spettert hoog op en één keer struikel ik bijna over een wortelstronk die onzichtbaar in het donkerbruine veenwater verborgen ligt. Willem volgt me.

Ik heb gelijk. Wat ik zie, is droog land, net als dat waarop we vannacht verbleven, maar nu dichtbegroeid. 'Het is een hut!'
'Voorzichtig!'
Karel komt buiten adem bij ons staan. 'Wat is het?'
'Kom, we gaan kijken!' Ik baan me een weg door het riet. De bodem wordt vaster en ten slotte staan we in het gras.

'Hier woont iemand!'
'Het lijkt anders verlaten!'
'Kan zijn. Maar onlangs is hier iemand geweest. Het gras is plat en… '

Het is vredig, stil en vredig. Rond het veldje staan twee bouwwerken, duidelijk door mensenhanden gemaakt. Het eerste zou een hut kunnen zijn en het andere heeft meer weg van een stal. Naast de hut staan perkjes met bloemen, net zoals in de kruidentuin van Hieronimus, ik herken enkele soorten.

Willem sluipt naar de hut en opent voorzichtig de deur. Hij beduidt dat er niemand is. Dan sluipen we naar de schuur. Ik ben er als eerste en open de ruwhouten deur... Mijn adem stokt en alle emoties volgen elkaar snel op. Tranen wellen op en even denk ik dat ik weer in een droom ben beland.

Van alles wat ik zou kunnen verwachten, was dit wel het laatste dat ik had verwacht...

'Walewein!!!' roep ik uit.
Walewein heft haar hoofd naar mij en hinnikt. Zij loopt op mij toe en ik op haar. 'Walewein... mijn lieve Walewein, hoe kom je hier?' Ze duwt haar hoofd tegen mijn zij, haar warmte straalt door mijn lichaam. Even vergeet ik waarvoor we hier zijn.

'Hé? Ik snap hier niets van...' stamelen Willem en Karel. Walewijn begint te stappen en neemt ons mee naar buiten. Weer hinnikt ze zacht, haar rust straalt op ons af. Net alsof ze ons wil duidelijk maken dat we veilig zijn bij haar.

'Wie heeft haar hier naartoe gebracht?'
'Degene die Walewein heeft gevonden!'
'Dan hebben we weinig te vrezen als Walewein vrijwillig is meegegaan. Je kunt haar niet tot paard nemen, zij kiest zelf haar ruiter! Walewein is in verkeerde handen een furie...'
'Net als jij...' mompelt Willem.
Ik open mijn mond om hem van repliek te dienen, maar we worden opgeschrikt door een kreet en het opfladderen van vogels.

We kijken elkaar verschikt aan.
'Yda, dat was Yda!'
Walewein hinnikt zacht en stapt weg bij ons. Zonder een woord te spreken volgen we mijn witte ros die over een ogenschijnlijk onzichtbaar pad haar weg kiest tot ze blijft staan en mooi groen lang vers gras begint te grazen.

'Niets!' zegt Karel terwijl we om ons heen kijken.
'Blijkbaar had Walewijn trek in...'
'Sssst' sis ik. Ik strek mijn hand uit en draai langzaam rond mijn as. 'Daar...' fluister ik.

Iedereen is stil en nu hoor ik het duidelijk. Ik sluip om Walewijn heen en kies een wildpaadje dat door struweel voert. Het geluid wordt steeds hoorbaarder en duidelijker. Gedempte stemmen, maar ik ontwaar woorden en zinnen.

'... een bloedeed, zodat jullie niet aan elkaar kunnen twijfelen!'
Achter me hoor ik de hijgerige ademhaling van Karel en Willem die me beiden zijn gevolgd. Ik duw wat struikgewas opzij en zie Yda en Arnoud naakt geknield op de grond zitten, zoals koordienaars voor het altaar. Yda haar haren kleven aan haar gezicht en ze kijkt op naar een vrouw in een wit gewaad. Ook Arnoud kijkt haar aan.

De vrouw staat half met haar rug naar ons toe, haar zwarte haren steken af tegen het wit van haar gewaad. Ik voel hoe Willem me bij mijn middel pakt. Zijn hoofd vlak naast me. 'Witte Wieven...' fluistert hij.
Maar deze vrouw is echt, dit zijn geen slierten van mist die de Witte Wieven vormen, dit is een vrouw van vlees en bloed...

'Reik jullie handen vooruit!'

Zonder protest doen Arnoud en Yda wat er van hen gevraagd wordt. Ze strekken hun armen en reiken hun handen naar haar uit.

Plotseling heft de vrouw haar arm en blinkt er staal van een dolk in haar hand. Ik voel Willem achter me verstijven en een kreet onderdrukken. Waarom doet Arnoud niets, schiet er door mijn hoofd. Naakt en ongewapend zitten ze daar alsof ze in haar macht zijn... Het is hekserij! Zou er dan toch...

Langzaam laat de vrouw de dolk dalen.
'Nee' hijgt Willem nauwelijks hoorbaar. Voordat hij in beweging kan komen en tot actie overgaan, ben ik hem voor.

'Laat die dolk vallen of je hebt net je laatste adem uitgeblazen!' roep ik uit. Mijn stem klinkt tot mijn eigen verbazing krachtig en vast.