Willem schreeuwt en ik moet machteloos toekijken hoe de trawanten van Diederik hem in de richting van het vuur slepen. Aan de rand duwen ze hem op zijn knieën. Zijn armen worden op zijn rug gedraaid en zijn handen worden naar boven geduwd. Willem schreeuwt het uit van de pijn. De drukkende beweging doet hem naar voren leunen, waardoor zijn gezicht steeds dichter bij de vlammen komt.
“Hoe zit het, Arnoud? Ga je je vriend laten verminken?” Ineens staat Diederik weer naast me.
Mijn gedachten slaan op hol. Ik kan niets meer zeggen omdat het niet uitmaakt. Wat ik ook zeg, het zal lijden veroorzaken. Ik wil niet...
“Niets zeggen, Arnoud!” Willem krijst de woorden voor zich uit. “Niets zeggen!”

***

Dit is het. De machteloosheid waar ik al mijn hele leven bang voor ben. Als zoon van de heer van Maupertuus ken ik mijn lot. Ik moet de strijdbaarheid van een ridder vertonen, de vroomheid van een priester, de rechtvaardigheid van een rechter, en de moed van...
Moed, daar ontbreekt het me aan. De naderende verantwoordelijkheden wegen als een molensteen om mijn hals en ze dreigen me in het kolkende water van de toekomst te verzwelgen.

Dat ontbreken aan moed heeft ervoor gezorgd dat ik mijn hele jeugd lang de confrontatie met Diederik uit de weg ben gegaan. Pater Hieronimus mag het dan de wijze weg noemen, uiteindelijk heeft mijn lafheid – want dat is het – Diederiks meedogenloze arrogantie gevoed.

Hadewych bezit wel de leidende vaardigheden die ik mis. Zij is meer man en meer ridder dan ik ooit zal zijn. Helaas is deze paternalistische wereld niet klaar voor het inzicht dat zij onze heerlijkheid zou moeten leiden. Helaas is ze nu niet bij me. Helaas moet ik mijn falen zelf en alleen onder ogen zien.

In Willems panische ogen zie ik het vuur onder hem als weerspiegeling van dit falen.

Al wat ik doe, is verstarren.
Datgene dat ik altijd heb gedaan.
Weggaan of mijn ogen sluiten zijn ditmaal geen opties meer.

Niets zeggen!
Niets zeggen!
Heer!

***

“Heer!” Een angstkreet achter me overstemt Willem. Iedereen kijkt naar de man die bij het moeras staat. “Heer, kijk daar!”

Heel even gebeurt er niets. Iedereen draait zijn hoofd naar het moeras en zwijgt. Even is er stilte. De stilte voor de storm.
Het gejammer van Sophia en Mariken, die al de hele tijd onophoudelijk door het schorremorrie van Diederik worden geneukt, verstomt. Net als het hijgerige hoongelach van de mannen die zich aan dit afschuwelijke schouwspel bezondigen.

Ook ik kijk naar het duister boven het water. Ik herinner me hoe Francisca vorige nacht in haar witte gewaad ons de angst injoeg. Ik verwacht hetzelfde te zien. Een Wit Wief dat als een spookverschijning iedereen wil wegjagen als angsthazen.
Mijn ogen sperren wijd open als ik iets heel anders te zien krijg. Het donker wordt doorbroken door een helwit licht temidden een dikke smog die boven het water drijft. In deze wolk staan drie Witte Wieven. Ze zien er allesbehalve angstwekkend uit. Hun witte gewaden verbergen slechts de helft van hun lichamen die een grote wulpsheid vertonen.
Dat dit Hadewych, Yda en Francsica zijn, lijdt geen twijfel. Naar hun bedoeling heb ik echter het raden. Dit wekt eerder lust op dan dat het me bang maakt en doet wegrennen.

Het plotse roepen van de mannen rond me doet me beseffen dat zij niet weten wie er voor hen staat. Ondanks de enorme verleiding die er van de bijna naakte droomverschijningen uitgaat, voelen ze wel degelijk angst. Ook de onverschrokken rabauwen van Eikenvoorde zijn niet onaantastbaar voor de sagen over Abigor en de afgrijselijke vertellingen over de Witte Wieven. Ik zie de onrust rond me toenemen. Ik hoef enkel te wachten tot ze radeloos genoeg zijn en het hazenpad kiezen.

“Houd jullie bek!”
Diederik brult zijn bevel boven de angstige mannen uit. Vol walging staart hij in de richting van de wieven op het moeras. Het is duidelijk dat hij weet wat er aan de hand is. De moed zakt bij me weg.
Ogenblikkelijk zwijgen zijn mannen. Het is in de plotse stilte die weer ontstaat dat een zacht lied over het water klinkt. Hoewel het niet luid is, klinken de woorden heel verstaanbaar.

Let op, fiere krijgersmannen
Blijf niet hier de ganse nacht
Met ons Wieven samenspannen
Dat geeft je de echte macht

Zie ons rijzen uit de nevel
Waar de mist het water kust
Hier zijn thans de Witte Wieven
Hongerig naar geile lust

Volg ons, aanhoor onze raad
We laten ons beminnen
We snakken naar je levend zaad
In onze schoot vanbinnen

Laat je even door ons leiden
Op de weg naar het genot
Steeds verder en ook dieper strijden
In onze zachte liefdesgrot

Klief je zwaard in onze schede
Eeuwenlang al wachten wij
Ondanks toekomst en verleden
Jullie komst, die maakt ons blij

Fiere man, pak je geslacht
Hard en machtig voor de daad
Wij spreiden ons in deze nacht
Snakkend naar je witte zaad

Wit, als mist en ons gewaad
Wij wieven zijn de mooiste prijs
Wij wensen jullie nimmer kwaad
Dus volg ons naar het paradijs

Kom naderbij met uwen speer
Die hardheid is wat we graag willen
Zodat stoot na stoot en keer na keer
Jullie onze honger stillen

Kom naderbij, want wij zijn klaar
Aanschouw nu onze gaven
Van onze bleke borsten naar
De schoot om je te laven

Abigor toont je zijn schat
Als geile jonge maagden
Dus volg ons op ons lustig pad
Kom, stoere onversaagden!

Kom, kom... kom... Kom!

Een tijd geleden was er een minstreel in het kasteel. Hij vertelde verhalen uit verre landen over volkeren met meerdere goden. Ik herinner me een mythe over de sirenen, wezens met het lichaam van een vogel en het hoofd van een vrouw. Hun gezang betoverde zeelieden waardoor ze zichzelf te pletter vaarden op de klippen.
Ik moet hieraan denken als ik de ruwe mannen van Diederik als halfdronken naar de rand van het moeras zie strompelen. De woorden van het lied en het bevelende ”Kom!” lokken hen dichterbij.
Nee, ik doe oneer aan de poging van de drie prachtvrouwen op het vlot voor ons. Het is niet enkel het gezang. Ook ik kan mijn ogen niet losrukken van het schouwspel dat zich op het water voltrekt. Alle drie lijken ze in de ban van hun eigen geilheid te zijn beland. Hun handen strelen over hun weelderige lichaam. Bij elke beweging ontbloten ze zich nog meer. Borsten worden platgeduwd. Tepels verharden. Dit is niet enkel een opvoering. Ze zijn echt in vervoering. Ik herken de manier waarop de lijfjes van Hadewych en Yda kronkelen van verlangen. Ik zag het al eerder.
“Oooohhh ja...Hmmm.”
Ook dat gekreun hoorde ik eerder. Het is onmiskenbaar Hadewych.

Zou ze zich echter op een belangrijk moment als dit verliezen in genot? Dit moet wel een spel zijn om de schurken weg te lokken.
Maar was het eerdere gekreun uit mijn herinnering dan ook slechts een spel, en laat ik me al een tijd door de truken van twee sirenen het hoofd op hol brengen?
Nee, dat kan niet. Dat weiger ik te geloven. Wat we beleefden, was echt... Toch?

“Haal die wijven van het water.” De bulderende stem van Diederik sleurt me weg uit mijn vertwijfelende gedachten.
De zelfzekerheid van onze boeman staat in schril contrast met de mummelende mannen die door elkaar heen hun angst uiten. “Het zijn Witte Wieven, heer!” “Witte Wieven, het zijn geesten!” “Deze plek is vervloekt, heer...”
Het gezicht van Diederik wordt rood en lijkt wel op te zwellen. Hij is het niet gewend om te worden tegengesproken. Deze vorm van muiterij maakt hem razend. Als ook zijn laatste “Praat toch geen onzin!” op onwil wordt onthaald, laat hij een knetterende vloek over het watervlak schallen. Het is als een donderslag die de anderen nog banger maakt. Schichtig schieten ze in het rond, spullen oprapend, kleren aantrekkend, elkaar opjuttend. Het is een mierennest waarbij de orde is veranderd in paniek.

“Iedereen blijft hier! Haal die wijven hierheen...”
Geen greintje onzekerheid hoor ik. Je kan van Diederik zeggen wat je wil, maar de man heeft stalen zenuwen. Hij is doordrongen van zijn eigen gelijk en straalt dit vol arrogantie uit. Ook nu. Hij wacht slechts enkele luttele tellen. Zodra hij hoort dat het rumoer van zijn mannen uitdooft, zet hij een eerste stap in het moeras. Hij kijkt niet eens of ze hem wel volgen. Hij gaat er simpelweg vanuit. “Haal ze aan de kant!”

Mocht Diederik toch omkijken, dan zou hij merken dat zijn bende zich opsplitst in drie groepen. Een handvol getrouwen volgt hem aarzelend het donkere water in. Enkele bangeriken hebben opgejaagd het hazenpad gekozen. De rest kijkt besluiteloos toe hoe het hun kompanen vergaat terwijl ze steeds dieper het moeras in waden in een poging om mijn metgezellen te pakken te krijgen.
Weer flitst er een fel wit licht, waardoor Hadewych, Yda en Francisca nog beter zichtbaar zijn. Hun handen beperken zich niet enkel tot hun heupen en hun borsten. De geilheid heeft hun vingers ook naar hun kutje geleid. Zouden de enkele dapperen die Diederik volgen voor hem meegaan of voor het vooruitzicht om die kutjes te kunnen neuken?
Ik hoop vanuit het diepst van mijn hart dat het nooit zover komt.

Plots hoor ik een gesmoorde kreun achter me. Meteen draai ik me om. Een man ligt roerloos op Mariken. Ze kijkt me van onder hem verwilderd aan. In haar hand heeft ze een kei. De rode vlek in zijn haren vertelt me wat er net is gebeurd.
Ondanks alle heisa rondom ons is hij haar gewoon blijven doorneuken. Mariken moet een steen hebben kunnen vastgrijpen en ze heeft hem daarmee het hoofd ingeslagen. Niemand heeft het opgemerkt. Ik haast me naar haar toe en rol het lichaam van haar af.
De tranen staan in haar ogen. Zodra ze me herkent, pakt ze me stevig vast. Ik neem haar in mijn armen. Hoewel het nog steeds warm is, rilt ze over haar hele lichaam. Het trillen is de weergalm van de wervelstorm aan heftige emoties die haar moeten hebben gegeseld. Haar naaktheid ondersteunt haar breekbaarheid. En net daarin is de krampachtigheid waarmee ze me vastpakt, het beste bewijs van haar vertrouwen in mij.
“Sophia? Heeft u Sophia gezien?” Hoewel haar stem zwak en fluisterend is, hoor ik een soort moederlijke ongerustheid. Ze wrikt zich los uit mijn omhelzing en ogenblikkelijk verstart ze. Naast ons ligt Sophia roerloos in het gras. Ze is uitgeteld nadat ze hardhandig werd verkracht.

Mariken laat zich naast haar neerzakken. Teder streelt ze het frêle meisje over haar wang, hopend op een teken van leven. Gelukkig opent Sophia al snel haar ogen. De gebroken verslagenheid in haar blik overrompelt me.
Ik kan het niet aanzien en draai me naar het lichaam van de bloedende schurk naast me. Uit zijn laars steekt het heft van een dolk. Zonder aarzelen trek ik het wapen tevoorschijn. Even kijk ik rond me om de toestand in te schatten. Zo goed als alle twijfelaars hebben gekozen tussen het volgen van Diederik in zijn jacht op de Witte Wieven en de vlucht uit het behekste gebied van Abigor.
Even verderop bij het uitdovende vuur zitten Pieter en Koenraad aan elkaar vastgebonden. Naast hen zitten Stach en Dorus nog steeds als een geïmproviseerd altaar voor de duivelse plannen van Diederik met touwen samengebonden. Niet ver daarvandaan zie ik ook Karel en Willem geboeid op de grond. Iemand heeft in alle drukte de koelbloedigheid gehad om hen lichamelijk uit te schakelen.

Ik keer me weer naar Mariken die probeert om Sophia te laten rechtstaan. Het meisje is echter te zwak. Ze zakt steeds weer door haar benen.
“Ga jij de anderen bevrijden, ik breng haar wel in veiligheid!” Ik geef Mariken de dolk en til Sophia in mijn armen. Terwijl Mariken in de richting van de anderen spurt, ga ik zo snel mogelijk in de richting van de struiken waarachter het woud zich uitstrekt. Tijdens onze besluiping eerder op de avond had ik niet ver van hier een met takken overwoekerde greppel gezien waar ik Sophia in kan verbergen.
Vastberaden wurm ik me tussen de takken van het dichte gebladerte door. Ik draai en keer mezelf zodat Sophia zelf er zo weinig mogelijk last van heeft. Toch kan ik niet voorkomen dat haar reeds gehavende huid nog verder geteisterd wordt door harde takjes. Af en toe vertrekt haar mond en knijpt ze haar ogen even toe als weer een volgend twijgje een rode lijn over haar even witte lijfje trekt.

Gelukkig heb ik de greppel snel gevonden. Onder het kreupelhout is de bodem bedekt met mos. Voorzichtig leg ik Sophia op de zachte ondergrond. Meteen slaat ze haar armen om zichzelf heen. Ik zie kippenvel op haar armen. Zonder nadenken trek ik mijn bovenkleding uit en wikkel haar erin.
Ze strekt haar hand naar me uit en streelt zachtjes over mijn wang. “U bent lief.” Een enkele traan ontspringt uit haar ooghoek. Ik volg de weg die hij aflegt naar haar wang. “Mijn hele leven al is iedereen hard. Iedereen denkt enkel aan zichzelf. Enkel Geertruide en Mariken hebben me ooit het gevoel gegeven dat ze om me geven. Hoewel ik er vaak genoeg aan twijfelde op de momenten dat die schoft van een Diederik me bont en blauw sloeg en ze onbewogen naar mijn gejammer luisterden.”
Het is de eerste keer dat ik Sophia zoveel hoor zeggen. Ik weet dat ik naar mijn vrienden moet terugkeren om hen te helpen, maar ik wil dit breekbare meisje op dit moment ook niet in de steek laten. Haar ogen priemen me aan. Ondanks haar lichamelijke zwakte brandt er een vuur in haar.
“Ik weet het wel, ze zijn ook bang voor hem. Iedereen is bang voor hem. Hij is krankzinnig, weet u dat? Hij...”
Sophia stopt met praten. Ze sluit haar ogen. En ik weet niet wat doen.
“Moe. Ga maar. De anderen hebben u nodig.” Het klinkt als mompelend gefluister.
Ik buk me over haar en druk een zachte zoen op haar hoofd. Vervolgens sta ik recht en ren weer in de richting van het veldje.

Zodra ik uit het struweel geschoten kom, stopt mijn hart even met kloppen. Mijn vrienden zitten nog steeds in dezelfde houding als daarnet en voor hen ligt Mariken roerloos op haar buik op de grond. Ogenblikkelijk sta ik stil en kijk rond me. De open plaats is verlaten.
In de verte hoor ik de bulderende stem van Diederik. “'In het water! Of moet ik nog een keer mijn zwaard in één van jullie borstkassen drijven!”
Een gevoel van onbehagen om een naderend onheil overvalt me. Wat is er gebeurd? Is dit weer een val of heeft de laatste handlanger van Diederik eindelijk de aftocht geblazen? Heel even blijf ik staan, geducht voor de minste beweging. Er gebeurt niets. Ik hoor niets. Enkel de stem van Diederik in de verte die zich als een onweer van ons wegtrekt.

Ik spurt naar Mariken en ga naast haar zitten met mijn gezicht naar de rest van het veld, zodat ik een onverhoedse aanvaller kan zien aankomen.
Ik draai haar op haar rug. Gelukkig ademt ze nog. Zachtjes streel ik de haren uit haar gezicht weg. Ik zoek naar de dolk die ik haar gegeven had om mijn vrienden te kunnen bevrijden, maar ik vind het niet. Haar belager heeft het waarschijnlijk afgepakt.
Een zachte kreun ontglipt aan haar lippen. Mariken opent haar ogen die meteen wijd open staan. Ze kijkt niet naar mij, maar naar iets achter mij.
Enkel een ijselijke gil in de verte is er nog. Dat en het zwarte duister.

***

Alles is donker.
Maar ik ben niet bang.
Het beschermt me tegen onheil.
Hier is geen pijn. Geen twijfel. Geen haat.
Enkel rust.
Geen...
Ook geen liefde. Geen genot. Geen...

“Neee! Arnoud!” De gil die net nog de komende stilte doorbrak, keert weer als een echo.
De onrust keert weer. Ze trekt aan me.
Ik probeer haar te weerstaan, maar ze laat me niet los.
Ik moet haar volgen.
Ik moet...

***

Mijn hoofd bonkt. Het eerste licht van de dag doorbreekt de duisternis, maar zelfs dit weinige licht doet pijn. Net als de rauwe stem die zich in mijn oor boort.
“Heer Diederik heeft gelijk. Je bent een stuk onbenul. Een ezel stoot zich maar eens aan dezelfde steen, maar jij blijft tegen beter weten in als een misgeschoten pijl een richting uitvliegen waar geen doel te vinden is.” Een misselijkmakende lach doet mijn hoofd barsten.
Ik open mijn ogen in spleetjes. Zo ver als ik kan zonder dat een bliksem de pijn nog erger maakt. De man die me net heeft overmeesterd, is Muloc. Hij was het die Sophia hardhandig verkrachtte.
Ik wil me verzetten, maar nog voor ik me kan bewegen, voel ik al een schrijnende pijn aan mijn polsen en enkels. Ik ben stevig vastgebonden. Gelukkig kan ik wel mijn hoofd draaien. Hoewel, gelukkig? Wat ik zie, ontneemt me alle hoop. We zijn allemaal geboeid. Het afleidingsmaneuver van onze Witte Wieven heeft tot niets gediend. We hebben gefaald. Het is slechts een kwestie van tijd voor we een zekere dood tegemoet zullen gaan.

“Terwijl we wachten op mijn kameraden, stel ik voor dat ik me wat nuttig bezighoud.” Zijn boosaardige ogen fonkelen. Ik volg zijn blik. Hij kijkt naar Mariken, die lijkbleek wegtrekt. Ze weet wat haar te wachten staat.
Tegen beter weten in span ik al mijn spieren samen en probeer ik me los te rukken. Het is verloren moeite. Het enige wat gebeurt, is dat ik mezelf nog meer pijn doe.

Niet dat Muloc er iets van merkt. Zijn onverdeelde aandacht ligt bij Mariken. Ik zie de lust in zijn ogen en zijn broek. Hij schopt tegen haar voeten zodat haar benen opengaan.
Mariken verzet zich niet. Gedwee opent ze haar lichaam voor het onvermijdelijke. Uiterlijk geeft ze zich bloot. Haar ogen worden echter doods. Vanbinnen sluit ze zich helemaal af. Ik krijg er koude rillingen van.

Een angstaanjagende lach rolt uit de mond van Muloc en mondt uit in een stokkende rochel. Verbazing staat te lezen in zijn ogen die uitdoven terwijl zijn lichaam voorovervalt. Daar waar net nog het grote brede lijf van de monsterlijke man stond, blijft een kleine en fijne gedaante over.
Het is Sophia, met een bebloede dolk in haar handen. Het is de dolk die ik aan Mariken had gegeven. Ze kijkt neer op het lijk aan haar voeten. Zachtjes mompelt ze enkele woorden. “God der wraken, breng vergelding weder over de hovaardigen.”

Achter haar verschijnen plots Hadewych, Yda en Francisca als wraakengelen.
“Amen!”