Mississippi - 2

Starbucks

Je kan je er over verwonderen hoe in een haast verlaten ruraal gebied je toch een Starbucks vindt. Zo ook in Marion County, Mississippi, waar een lange rij de populariteit van de zaak bevestigde. Brendan kon het wel appreciëren, hij was verzot op koffie en tot zijn grote spijt had hij geen koffiezetapparaat gevonden in het houten huis.

Met veel plezier was hij dan ’s morgens vroeg een eindje gaan rijden om het cafeïnerijke drankje te kunnen drinken. Ondertussen had hij naar Mary een bericht gestuurd: ‘Wanneer kom je juist en moet ik koffie voor je voorzien?’

Mary zou er snel zijn en ze nam haar eigen drinken mee, net als Brendan ging het om Starbuckskoffie. Geen toeval dat ze elkaar daar tegen het lijf liepen.

‘Hey, … grappig om je hier te zien.’

Begon Brendan het gesprek toen ze elkaar kruisten. Mary had al besteld. De roodharige vrouw grinnikte vrolijk bij de onverwachte ontmoeting.

‘Zal ik op je wachten?’ Vroeg ze vriendelijk.

Brendan knikte terwijl hij een stap vooruitzette, de rij van wachtenden volgend. Hij draaide zich nog snel om en stelde het volgende voor:

‘Rij je anders dadelijk met me mee. Dan kan je auto hier blijven en dan breng ik je straks terug.’

Mary hief haar schouders op, het was voor haar allemaal eender.



Prettig gezelschap



Eigenlijk was de terreinwagen van Mary een veel comfortabelere keuze geweest. De Toyota van Brendan mocht het goed doen op een autostrade of in een stad, maar op de plattelandswegen was het gewoon minder plezierig rijden. Zodra ze de geasfalteerde weg verlieten, werd het een hel. Brendan trachtte de grootste oneffenheden te ontwijken, terwijl hij zichzelf vervloekte.

Mary maalde er niet om. Onderweg praatte ze de hele tijd over het landelijke karakter, het zuidelijke gemeenschapsgevoel en het lekkere eten. Brendan zei weinig, af en toe knikte hij wel en wierp dan vluchtig een blik op het mooi gezicht van de vrouw naast hem.

Toen ze het huis naderde, en volledig door elkaar geschud waren, verlegde Mary het gesprek naar groottante Jeanne. Ze was als kind, samen met andere jongeren, vaak op bezoek geweest om taallessen te krijgen in het Cajun of het Acadisch. Een Frans dialect gesproken door de afstammelingen van de Acadiërs. Brendan onderbrak haar nieuwsgierig:

‘Hoelang is dat geleden?’

Hij was niet zozeer in de chronologie geïnteresseerd, maar hij wilde wel weten hoe oud ze was.

‘Eh, … ik denk dat ik toen tien à elf jaar was, dus pakweg achttien jaar geleden.’

‘En je bent nu dan achtentwintig jaar?’

Mary antwoordde grinnikend en met enig sarcasme:

‘Wauw, jij kan snel rekenen.’

Binnenin in het huis begonnen ze onmiddellijk aan het titanenwerk om alle boeken en schriften te catalogiseren. Ze maakten twee grote stapels: gedrukte boeken en zelfgeschreven materiaal. Zoals gezegd was het een hele klus. Elke keer dat Brendan dacht dat ze er bijna waren, vonden ze in een andere kamer weer een boekenkast of een lade vol met teksten.

De gedrukte boeken waren meestal in het Engels of het standaard Frans. Jeanne was een echte boekenwurm geweest. Af en toe riep Mary enthousiast een titel, waarna een verhaal vol jeugdsentiment volgde:

‘… Dit boek heb ik wel duizend keer gelezen. Elke keer ik hier langs kwam, probeerde ik een hoofdstukje te doen tot Jeanne het doorhad, waarna ze het me cadeau gaf.’

‘Waarom ligt het dan terug hier?’

Mary werd even stil. Een beetje gelaten hief ze haar schouders op en antwoordde ze:

‘Toen ik mijn secundair afmaakte, had ik het wilde idee om naar Texas te verhuizen. Ik dacht niet dat ik ooit terug zou komen en dus gaf ik het boek weer aan haar, zodat ze het aan een ander kind kon geven.’

Brendan staarde naar Mary’s grijsgroene ogen, die plots iets triest in zich hadden. Ongetwijfeld het melancholisch verlangen om het in de grote stad of ergens ver weg te maken. Of was het gewoon eigen aan elke jongvolwassene om de wijde wereld op te zoeken, ook Brendan was zijn ouderlijk huis ontvlucht.

‘Misschien moet je het terug meenemen, … voor je eigen kinderen later?’ Opperde Brendan die subtiel achter andere informatie probeerde te vissen.

Mary schudde grinnikend haar hoofd.

‘Nee, joh … ik wil geen kinderen. Maar als je de boeken niet nodig hebt dan kan je ze misschien doneren. Er zijn kerken, scholen en bibliotheken genoeg die ze verzamelen.’

‘Prima, als we met heel de zooi klaar zijn dan bel ik er wel wat op. Weet je vriend of man dat je geen kinderdroom hebt?’

Hij vroeg het zo nonchalant mogelijk. Mary antwoordde vrolijk en ietwat plagerig:

‘Ja, die weet het wel en hij vindt het prima.’

Brendan toverde een brede glimlach op zijn gezicht. De lach was enigszins geforceerd, om zijn teleurstelling te verbergen.



Uitnodiging



De ochtend was zo voorbij. Het goede nieuws was dat ze alles hadden verzameld. Elk boek, elk stukje tekst en alles daar tussenin lag in grote stapels in de woonkamer. Het sorteren moest nog wel gebeuren. Mary kon jammer genoeg niet blijven, ze had andere verplichtingen, al beloofde ze wel om ’s avonds terug te komen.

‘Gaat je vriend je dan niet missen?’ Vroeg Brendan plagerig, al hoopte hij ergens dat ze zou antwoorden dat ze toch geen vriend had.

‘Hij werkt op een boorplatform in de Golf van Mexico. Dus nee, hij gaat me niet direct missen.’

Ze keken elkaar aan, een begripvol knikje en een vrolijke glimlach en dan was ze weg. Brendan moest de rest maar zelf klaren. Mary was nog maar net de deur uit, toen ze alweer binnen verscheen.

‘Heh … Je moet me terug naar de Starbucks brengen.’

De rit naar het bedrijventerrein verliep stiller. Mary deed een paar pogingen om meer van Brendan te weten te komen: ‘Waar woon je? Wat voor werk doe je, …’

Hij antwoordde zo summier mogelijk: ‘Ik woon in Brandywine, Delaware; ik ben als kantoorwerknemer aan de slag in de toeristische sector; …’

Brendan was nooit een vlotte prater geweest. Hij hield niet zo van het sociale gepalaver, toch niet als hij actief moest deelnemen. Het stoorde hem minder als mensen zelf vertelde. Hij had het bijvoorbeeld wel leuk gevonden toen Mary oude herinneringen opgerakeld had.

Mary stopte halverwege de rit met vragen te stellen, waardoor hij besefte dat hij ongetwijfeld kortaf geklonken had. Vlak voor de afrit naar de parking opperde hij:

‘Trouwens bedankt voor al je hulp. Ik, … eh … zou het leuk vinden mocht je straks nog komen. Ik bestel anders pizza’s of zo … en dan eten we die samen op.’

Gniffelend antwoordde de jonge vrouw:

‘Je gaat geen enkele pizzeria hier vinden die de hele rit naar het huisje wil maken. Weet je wat, ik neem wel iets mee. Wat moet je hebben?’

Brendan tokkelde op zijn stuur en zei vrolijk:

‘Kies jij maar, ik ben meestal niet zo moeilijk als het over eten gaat.’



Plakboek



De middagpauze had Brendan goedgedaan. Hij had een broodje gekocht voor hij terug naar het domein reed. Na het karige middagmaal was hij begonnen met het sorteren. De gedrukte boeken legde hij in een opberghok, nabij de keuken. Alle geschreven boeken verzamelde hij op de tafel, die algauw vol stond.

Bijna alles was in het Frans geschreven, waardoor hij niet direct wist wat de inhoud van de boeken was. Halverwege de hoop vond hij echter een plakboek. Hij opende de dikke leren kaft en netjes uitgeknipte foto’s en tekeningen kwamen tevoorschijn.

Hij herkende niemand op de zwart – wit foto’s. Sommige waren duidelijk in familiekring getrokken en andere moesten het sociaal leven van lang vervlogen tijden uitbeelden. Nieuwsgierig ging Brendan op een stoel zitten en bladerde verder. Halverwege veranderde de aard van de foto’s en prenten.

Pin – upachtige prentjes verschenen. De getekende modellen stonden in smaakvol, suggestieve poses. Degene die ze getekend had, kon er wat van. Twee pagina’s verder begon de reeks prenten over te gaan in foto’s van, voornamelijk jonge vrouwen, die dezelfde poses aannamen zoals de pin – up meiden van de prentjes.

Brendan vroeg zich af of de vrouwen model hadden gestaan. Zou groottante Jeanne ze gemaakt hebben? Wie waren dan de dames die erop stonden?

Het raadsel werd alleen maar groter toen een nieuwe reeks prentjes verscheen. Deze keer waren het beeltenissen van halfnaakte of geheel naakte vrouwen. De intieme plekken hielden ze verborgen onder attributen, zoals rieten hoedjes, of ze werden met handen en armen bedekt. Na de prenten kwamen opnieuw fotootjes van vrouwen in dezelfde poses.

Brendan bestudeerde met een groeiende opwinding de zwart – wit foto’s. Ondanks de leeftijd, waren de plaatjes in een prima staat. De lichamen van de vrouwen waren mooi te zien. De grijsschakering was dermate goed dat je wel een beeld kon vormen van de natuurlijke kleuren. Stuk voor stuk waren het bloedmooie vrouwen, een vijftal in totaal.

Één van de foto’s hing wat los. Voorzichtig pulkte Brendan het plaatje er helemaal af. Zoals gehoopt stond er op de achterkant iets: ‘Anna Miller, Columbia’

Het eerste was een naam, het tweede een stadje in de buurt. Brendan draaide de foto weer om en bekeek het gefotografeerde model. De jonge vrouw, die niet ouder dan twintig leek, was overduidelijk een mix tussen verschillende etniciteiten. Ze had ongetwijfeld een lichtbruine huidskleur en haar donkere haren waren in een dot bijeen geknoopt. Mysterieus keek de vrouw naar de camera, alsof ze de kijker wilde uitdagen tot het geven van commentaar.

De fotograaf had haar zijdelings in beeld genomen. Ze zat geknield op de grond, waardoor je enkel haar linkerbeen zag. De vrouw had haar bovenlichaam naar de camera gedraaid en haar linkerhand steunde speels op de vloer. Brendans ogen gleden over het naakte, welgevormde lijf van de vrouw. Ze was voorzien van twee jeugdige borsten, waarvan de donkerkleurige tepels duidelijk zichtbaar waren.

Waarschijnlijk behoorde de naam, Anna Miller, toe aan de vrouw. En toch voelde Brendan dat er meer aan de hand was. Hij probeerde enkele andere foto’s los te maken, maar tot zijn spijt vond hij geen andere namen. Wat maakte dit model specialer? Wie had trouwens de foto’s getrokken? Misschien moest hij straks aan Mary vragen of ze de naam herkende. Hoe dan ook, groottante Jeanne leek vele interessanter te zijn dan hij zich ooit ingebeeld had.