Hij daverde van de zenuwen.
Zij ook.
Ze gingen het doen.
Ze hadden mekaar op het ministerie al weken aan een stuk opgegeild. In het begin met een onbeschaamde blik, later met stoute tekstberichten en zelfs op het randje af onzedelijke fotootjes, en mekaar uitgedaagd. Al véél meer gezegd per tekst dan ze ooit in het echt zouden durven. Dit wijfje was zijn hiërarchische overste, dat maakt het extra spannend, en riskant. Ze was anders dan andere wijfjes die hij gekend had. Zij nam initiatief. Zij had de eerste berichtjes gestuurd. Zij had hem aan het kopieerapparaat subtiel over zijn achterste gestreeld. Dit was een alfawijfje, blijkbaar op zoek naar een alfamannetje, wat hij niet echt was. Hij hoopte dat hij gelijke tred kon houden.

En nu stonden ze daar, in de miezerende regen, kokend heet vanbinnen.
“Rrrr snel doe toch open!” hijgde ze…
Ze stonden aan de ingang van het rendezvoushotelletje.
Op zulke momenten lijkt de tijd tergend traag te gaan.
De deur millimeterde open op een kier.
“Waarvoor is het?”
“Wat een domme vraag. Waarom komen mensen naar zulk een hotel voor verblijf van korte duur? Toch niet om een trui te breien?”
Ze kon er hard mee lachen. Ze schaterde zenuwachtig snakkend naar opluchting.
Zij betaalde de man, en die wees hun een kamer halverwege de gang.
Deur op slot. Omhelzing. Tongzoen. Zoen in de nek. Hartstochtelijk lichamelijk verlangen.
Ze keken elkaar in de ogen. Zoveel keren ervoor hadden ze elkaars ogen gezien, nooit eerder van zo dichtbij.
Hij glimlachte.
Zij glimlachte.

Uit de naburige kamer klonk luid het ongegeneerd saccadisch gehijg van een vrouwenstem. Sneller en sneller. Het veranderde in een soort schokkend gillen.
“Te dunne gyprocmuren,” sprak hij met de air van een ervaren amateurklusser, “Bespaard op isolatie - zeker in dit soort hotel," terwijl hij als een even ervaren minnaar haar BH achter haar rug met één hand losmaakte.
“Dat is duidelijk geacteerd. Zo luid, tss tss. Dat is zonder twijfel een betaalde kracht,” antwoordde zij, om duidelijk te laten aanvoelen dat zij de ervaren vrouw was die de wereld kende.
“Denk je?” vroeg hij uit beleefdheid, en hield zich in om er niet aan toe te voegen “ken je ze?”

Ze stortten zich op elkaar. Als dronken pubers kleedden ze elkaar uit, en hij nam haar kordaat. De opgebouwde spanning had zijn lid harder en groter gemaakt dan anders. Ze verstijfde van lust zodra hij binnenkwam. O dit was anders dan haar man. Hij zeeg op haar neer en hij begon onwillekeurig stevig te pompen. O wat was ze wendbaar. Ze synchroniseerde haar bekken op zijn ritme. Ze voelde het zo perfect aan. Ze keek in zijn oneindig diepe ogen en voelde haar baarmoeder samenknijpen. Ze ging komen. Ze ging komen en hij ook. O!

Ze kwam. Zoals nooit tevoren. Al haar spieren trokken samen en ze trok hem tegen zich, in zich, en ze gilde.
Ze giiilde, met lange iii.
Ze gilde het hotel bij elkaar. Haar gillen drong door toch in de verste kamertjes en zelfs de gérant vroeg zich af of hij niet op de deur zou moeten bonken om wat stilte te vragen. Of nee! voor zijn geestesoog ontspon zich een tafereel met forenzische politie en een verzegeling van het etablissement.

Hij kwam ook klaar – hij spoot zijn lading in het condoom. Hij zeeg neer, in gelukzalige rust.

Na enkele minuten kon ze weer iets uitbrengen:
“O… o… Dàt was goeeed! Je bent inderdaad een genie!”
“Wat zeg je?” Doof aan zijn linkeroor. Voorgoed.