Na die avondwandeling met Judith was mijn hoofd een warboel van gevoelens en gedachten. Terwijl ik in mijn tent lag, gingen mijn gedachten steeds weer terug naar het moment waarop ze mijn hand vastpakte, haar aanraking zo zacht maar vol betekenis. Het voelde ergens net zo fout als de gevoelens die ik har voor Nicola. Maar waarom? De verwarring en opwinding maakten het moeilijk om in slaap te vallen, maar uiteindelijk dommelde ik weg, uitgeput van deze emotionele rollercoaster, waar ik nog middenin zat.

De volgende ochtend leek alles weer normaal, althans op het eerste gezicht. Nicola had een sprankel in haar ogen toen ze vertelde dat ze die dag weer met die Duitse jongen zou afspreken. Het was duidelijk dat ze hem leuk vond, wat een steek van jaloezie door me heen stuurde. Maar ik wist dat ik er niets aan kon doen. Ze was gelukkig, en dat moest genoeg zijn.

Judith gedroeg zich echter anders. Ze leek me te vermijden, onze blikken kruisten elkaar nauwelijks en de ontspannen sfeer van de vorige avond was ver te zoeken... Misschien had ik het me allemaal maar ingebeeld, die speciale connectie tussen ons. Maar ergens diep vanbinnen voelde ik dat er meer was, iets wat ik niet zomaar kon negeren. Ik denk niet dat ze het er met Nicola over gehad heeft. Dan had ik ook wel wat aan haar gemerkt.

Onze ouders hadden plannen gemaakt voor een activiteit buiten de camping en vroegen ons of we mee wilden. Zowel Judith als ik vonden elk een excuus om niet mee te hoeven. Dit los van elkaar. We wilden niet toegeven dat we de dag liever zonder gezelschap van volwassenen wilden doorbrengen. Uiteindelijk vertrokken onze ouders en bleven Judith en ik achter op de camping. De stilte tussen ons was beladen met onuitgesproken woorden en gevoelens. En dat bleef ook even zo.

Ik trok me terug in mijn tent, hopend op wat afleiding, maar mijn gedachten dwaalden steeds weer af naar Judith. De warmte van de dag en de herinnering aan haar aanraking maakten me onrustig. Onbewust begon ik mezelf te verkennen, mijn lichaam reagerend op de opwinding van de herinneringen. Zeker nu ze weer zo afstandelijk deed, durfde ik vrijer over haar te fantaseren. Weer bedacht ik me hoe we gisteren ook de avond hadden kunnen afsluiten, als ze was teruggekomen op het feit dat ze min of meer m'n stijve al gezien had. Gisteren op het strand waren we zo goed als alleen. Ze had me kunnen aftrekken. Of ze had bij terugkomst stil met mij m'n tent in kunnen gaan. Ik ben nog maagd. Maar zij had dat best mogen afnemen. Ik twijfelde of zij nog maagd was. Ook Judith had ik nooit eerder met een vriendje gezien. Het leek me prachtig om dit van elkaar af te nemen. Ik zou niet weten wat te doen, maar ik zou geduldig en respectvol zijn. En zij ook. In m'n fantasieën wist ik overigens perfect wat wel en wat niet te doen. Daar was ik de beste lover die elke meid zich maar kon wensen. En met dat ik mezelf zo voorstelde met Judith, streek mijn hand langzaam op en neer. Het was weer warm buiten. En in de tent was het benauwd. De geur van het canvas en de hitte gaven mij het ultieme, hitsige vakantiegevoel van de afzondering. Eindelijk kon ik mezelf weer een pleziertje geven, dacht ik nog.

Net op dat moment hoorde ik de rits van mijn tent... Judith kroop naar binnen zonder wat te zeggen, haar blik nieuwsgierig en een tikkeltje verlegen. Ik had haar niet eens horen naderen, zo verzonken lag ik in mijn fantasie, over deze dezelfde Judith. Ik schrok op, mijn hart bonzend in mijn borst. Wat nu?

-

"Hey Nick, alles goed?" Judith kroop wat nerveus mijn tent binnen, haar stem klonk aarzelend, alsof ze niet zeker wist of ze hier welkom was. Ze droeg dezelfde losse zomerjurk die zachtjes wapperde door haar bewegingen, en haar blonde haren glansden in het laatste licht van de zon, voordat ze zich onder hetzelfde canvas bevond, meteen heel dicht op mij..

"Eh, ja, ja, alles prima," stamelde ik, mijn ademhaling onregelmatig. Ik probeerde snel mijn dekens recht te trekken om mijn opwinding te verbergen. "Gewoon wat aan het relaxen." Ze leek het niet door te hebben... Een klein wonder te noemen.

Judith ging naast me zitten, haar ogen onderzochten mijn gezicht. Ik lag daar met een rode kop. Een houding zo ongemakkelijk en onnatuurlijk. "Het is zo warm vandaag," zei ze, terwijl ze een lok haar achter haar oor streek. Zo warm, en dan lag ik gekleed onder de dekens. Maar ze had het niet door. Ze was wel heel nerveus. Had ze het wel door, en deed ze van niet? Had ze me wellicht gehoord? Geen idee of ik dan veel geluid maakte... "Nicola is weer met die jongen, hè?" bracht ze echter gelijk maar weer dat andere probleem op, wat ik nog steeds niet leuk vond.

Ik knikte, niet wetend wat ik moest zeggen. Mijn hoofd was nog steeds een wirwar van emoties. Maar het hare ook. Anders had ze het vast gezien. Ik krabbelde ondertussen al iets overeind, de dekens nog strak over mijn kruis heen. Als ze toch eens wist wat wij net nog deden in mijn fantasie... Hier in deze tent.

-

Maar ze wilde het over Nicola hebben. Ja, die was in mijn fantasieën natuurlijk ook voorbijgekomen. Als toeschouwer. Dan 'betrapte' ze ons, en hielp ze Judith. Dat soort fantasieën...

"Nick, ik moet je iets vragen," begon ze, haar blik was echter intens en ernstig. "Hoe zit het nou echt tussen jou en Nicola? Ik heb het gevoel dat er iets meer is..." verraste ze me compleet. Was dat wat er speelde? Maar zover ik wist, speelde er natuurlijk niks. Er was niks tussen mij en Nicola. Alleen wat ik voor haar voelde, wat geheel onbeantwoord bleef. Toch vermoedde ik wel waar ze op doelde...

"Wat bedoel je?" probeerde ik tijd te rekken, aangezien ik wist wat ze bedoelde. "Nicola is gewoon mijn stiefzus, dat weet je toch. Is er dan wat?" speelde ik de verloren onschuld.

Judith schudde haar hoofd. "Nee, ik bedoel, je kijkt naar haar op een bepaalde manier. Alsof je meer voor haar voelt dan je zou moeten. Klopt dat?" leek ze het toch heel zeker te weten. Maar geen idee waarom ze hier nu opeens mee aankwam. Was er iets gebeurd of gezegd tussen de twee dames? Of wilde ze zeker weten dat Nicola op geen manier in de weg zou staan, mocht er meer tussen mij en Judith ontwikkelen? Ik wist het niet. Wellicht moest ik maar gewoon eerlijk zijn.

Ik voelde mijn wangen rood worden en slikte moeizaam. "Ja, misschien. Ik weet het niet zeker. Alles is gewoon zo verwarrend," gaf ik uiteindelijk toe. Judith valt stil. Ze dacht het al, maar hoopte van niet. "Maar het is niks." zeg ik haar nog. Dat kon namelijk gewoon niet. "Gewoon lastig omdat ze zo..."

"Zo knap is?" klonk het even alsof zij dat dan ook vond. Maar zo close waren ze ook weer niet.

"Ja." lach ik er voorzichtig om. "Ik ben niet blind, he. En ze is niet echt familie. Dan.…" slikte ik de rest nog maar in. Judith knikte. Dat klonk ook gewoon logisch. En ze leek met deze informatie te kunnen leven, al vroeg ik me af hoe ze er wat aan had.

-

"En hoe zit het dan met mij?" vroeg ze zachtjes, haar ogen doorboorden de mijne. "Denk je ook zo over mij?" Haar vraag ontnam mijn adem meteen. Was het dan toch dat. Ik zat overeind en keek haar aan. Ik kon geen kant op. Wegkijken had dan ook geen zin. Ik was bang en twijfelde. Maar als er een moment zou zijn om het haar te vertellen, was het nu wel.

Mijn hart sloeg over. Wat moest ik zeggen? "Judith, je bent... je bent prachtig. Natuurlijk denk ik soms aan jou," mompelde ik, mijn blik op mijn handen gericht. Ze legde een hand op die handen, waardoor ik haar weer aankeek. Haar donkere, priemende ogen konden me nog niet geruststellen. Ik slikte en besefte me dat het hoe dan het een en ander zou veranderen voor ons, nu ik dit gezegd had. En zij beantwoorde deze gevoelens ook niet terug. Ook niet met deze blik, en de voorzichtige glimlach op haar lieve gezicht. Toch was ze ook niet weggerend. Ik vond het een intens moment en kreeg het alleen maar warmer toen ze vervolgens ook echt een hand vastpakte en naar haar toe haalde. Zachtjes kuste ze die...

-

Judith glimlachte vervolgens zachtjes, een mengeling van opluchting en iets wat leek op hoop in haar ogen. Toch wel. "Weet je, Nick, het is normaal om je zo te voelen. We zijn allemaal aan het ontdekken wat we willen, wie we leuk vinden..." zei ze zachtjes, en snel. Maar ik hoorde ieder woord. Ik kon dit op meerdere manieren opvatten, en hield dan ook alle opties open. Wellicht zat ze hier niet voor mij. En gisteren ook niet. Was het Nicola? Had ze daar gevoelens voor? Deelden wij dezelfde jaloezie? En moesten we dan ook jaloers op elkaar zijn? Ik had hier nog geen bewijs voor, en wilde haar ook niet in een hokje duwen. Ik raapte m'n gedachtes bijeen en probeerde neutraal te antwoorden, al klonk het was slap.

"Ja, maar soms lijkt het alsof mijn gevoelens alle kanten op gaan. Ik weet niet eens meer wat normaal is," zuchtte ik. En ik lachte hier ook om. Zij ook.

"Dat is oké. Weet je wat ik denk? Ik denk dat het oké is om nieuwsgierig te zijn. Om dingen uit te proberen en te ontdekken wat je leuk vindt," zei ze, haar stem zachter, bijna fluisterend. Ze keek me met meer overtuiging aan. Alsof ze me probeerde over te halen. Het was nogal verwarrend, maar ik vond dat ze gelijk had. Wellicht probeerde ze nu gewoon te zeggen dat ik moest accepteren dat Nicola dit nu ook deed. Nicola was ook nieuwsgierig en wilde dingen ontdekken en proberen. Judith zag wellicht dat ik hier moeite mee had, en op deze manier probeerde ze me gerust te stellen. Dat klonk logischer. "We willen allemaal dingen ontdekken. Zeker als we ouder worden. Meer dan zoenen en handje vasthouden." praat ze tegen me alsof ik een klein kind ben. En ik kreeg meer het idee dat ze het gewoon voor Nicola zat op te nemen. Ergens wel jammer. "Ik denk dat ze het al gedaan hebben." zegt ze nog, maar kijkt dan ook kort weg. Ze hoopte dan toch van niet, geloof ik.

Mijn adem stokte bij haar woorden. "Bedoel je... seks?" vroeg ik aarzelend.

"Ja, ook dat." Dus dat bedoelde ze niet, maar nu ik het toch opbracht... "Waarom niet? Het hoort er toch bij?" Haar blik was nu bijna ondeugend, en ik voelde mijn lichaam reageren op haar nabijheid. Poe, dit ging alle kanten op. Nu keek ze me weer aan alsof ze wel wist wat ik zojuist nog lag te doen. Was dat het dan? Ging het daar om?

"Dat soort dingen zouden je niet moeten remmen." lijkt ze me nu wel direct aan te spreken, aangezien ik me vreemd en afstandelijk had gedragen tot nu toe. Ze wist waarom. Ze had het al gezien. Maar nu leek ze het zich te beseffen. En na gisteren durfde ze opeens deze stap te zetten. "Het is normaal. En zie jou liever ook niet straks met een of ander Duits meisje..." zegt ze, en ze slikt zelf hiervan. Ik begreep het nog niet. Het was een enorm complexe omweg die ze had genomen om op dit punt te belanden. En toen ging het opeens weer veel te snel. Ik had Judith altijd al leuk gevonden. Ik was al tijden verliefd op haar. Maar de dingen die ze me nu leek te zeggen, kwamen enkel in mijn fantasie voor. En wat volgde al helemaal!

-

Plots boog Judith zich naar voren en voordat ik het wist, drukte ze haar lippen zachtjes op de mijne. Het was een zachte, tedere kus, maar het voelde als een explosie in mijn hoofd. Mijn hart bonsde luid in mijn borst en ik beantwoorde haar kus, onzeker maar verlangend. Mijn eerste kus... Ik voel en hoor haar ademhaling terwijl onze lippen nog even blijven plakken. Ik neem het moment in zijn totaliteit in me op. Ik word me snel bewust dat dit m'n eerste kus is en het is een geweldige. Haar zachte lippen blijven liefdevol tegen de mijne drukken. Als ze loslaat, lijk ik de lucht nog verlangend te zoenen alsof zij het is. Ze lacht om me en als ik m'n ogen open, zie ik haar naar me lachen. Verlegen en ondeugend. Ik kijk haar aan met verwondering.

"Wauw, dat was geweldig..." fluister ik zachtjes met bewondering. Ze wordt er verlegen van. "Het is niet dat ik me het nooit zo voorgesteld had, maar nu het echt gebeurd is..." laat ik me niet remmen en in mijn enthousiasme deel ik m'n gedachten.

Dit lijkt haar te verbazen. "Ik ben toch niet je eerste?" dacht ze dus van wel. Ja, nu dacht ze dat. Ik word stil en voel me rood aanlopen. De spanning is om te snijden en dit alles met haar windt me nog enorm op. "Sorry, dat wist ik niet." begint ze zich dan snel te verontschuldigen. Ik vond het een compliment dat ze dacht dat ik al wel een keer gezoend had, maar niet dus. En ze hoefde zich al helemaal niet te verontschuldigen.

"Nee!" zeg ik snel. "Met niemand liever." ben ik weer te eerlijk, maar red ik de situatie wel. Al was er wellicht één iemand... Maar aan haar dacht ik nu zeker niet.

Ze begint ondeugend te lachen. "Nee?" vraagt ze me speels. Haar blik valt heel even op de dekens die ik nog over m'n schoot trek. Daaronder lag hij ontbloot en weer helemaal hard door haar kus. Besefte ze dat? "Ik zie je wel eens kijken. Dacht dat je dit wel wilde.'' stelde ze vastberaden, al keek ze nog naar m'n schoot. Haar donkere ogen vielen daarna pas weer langzaam op de mijn en haar blik was strak en spannend. ''Toch?'' vraagt ze me nog? M'n mond staat een beetje open. Ik zie in m'n ooghoeken haar hand langzaam de rand van de dekens opzoeken. "Ik wel. Juist met jou." zegt ze me dan. "Alles ontdekken..." fluistert ze nu, alsof zij al net zo lang naar dit moment had uitgekeken.

Ik slik. Ik stamel. "Ik... Ik..." Ik had me totaal laten overrompelen.

"Ik hoorde je." zegt ze me dan, doelende op wat ik zojuist deed. Ik schrik en wil me verontschuldigen. Maar op hetzelfde moment voel ik haar vingertoppen contact maken met mijn been. "Zij hoort je ook." zegt ze nog altijd fluisterend, en ik schrik nog meer. "Al vanaf toen ze het voor het eerst zei, vind ik het zielig voor je. Dan wil ik je helpen." voegt ze eraan toe als de droom die ze is en steeds meer lijkt uit te komen. Ik zwijg. Ik weet niet wat te zeggen, en dat lijkt maar goed ook.

-

"Nu weet ik dat jij dat ook wil. Toch?'' vraagt ze zonder dat ze echt aarzelt. Ik bibber van spanning en doe nog een poging m'n dekens vast te houden. Maar waarom weet ik eigenlijk niet.

Haar hand gleed onder de dekens en vond mijn lid, haar aanraking licht en verkennend. Ik droeg geen zwembroek deze keer, maar shorts, waarvan ik de gulp netjes had opengevouwen en mijn boxershorts drukten ook nog tegen de onderkant van mijn ballen aan. Er was niks wat het contact in de weg stond. En ze schrok er zelf ook van. Haar vingertoppen aarzelden heel kort, maar al snel voel ik haar palm tegen de schacht drukken, die plat op mijn buik ligt. Van opwinding kruipt mijn eikel al bijna tevoorschijn. Ik hapte naar adem, mijn lichaam reageerde onmiddellijk op haar aanraking. Het was een intens, intiem moment, een die mijn hoofd deed tollen. Ik voel hoe ze naar grip zoekt, en die ook vindt. Ze zwijgt net als ik. Toch hoor ik wel haar ademhaling, duidelijk van de opwinding. Ook ik hijg zachtjes.

"Judith..." breng ik nog uit, maar klinkt enkel van verlangen.

Ze kijkt me aan en ze knikt even naar me. Maar ze haalt haar hand niet weg. "Dit is voor mij een eerste." fluister ze doodstil. Daar maakte de mijne een sprongetje van, wat ze dus voelde. Een geheimzinnige glimlach verscheen heel kort op haar lippen. "Mag ik hem zien?" vraagt ze dan, en lukt het haar de spanning nog verder te doen stijgen. Ik slik alleen als ik zie dat haar andere hand al naar de dekens grabbelt en die langzaam wegtrekt. Mijn blik valt net als de hare op mijn kruis. En zie ik daar dus haar hand liggen, zachtjes knedend met de palm van haar hand halverwege de schacht. Dan kijk ik naar haar gezicht. Ze lijkt niet goed waar ze moet kijken. Het ligt van top tot teen helemaal bloot, en haar hand raakt het dus al aan. Ze lijkt van zichzelf te schrikken. Maar tegelijkertijd voel haar hand nog 'kneden'. De beweging was minimaal. Maar het effect maximaal. Judith raakte mijn harde lid aan en het was ongekend. Ik zucht ook even opgelucht. Woorden blijven nog uit. Van beide kanten. We zijn alleen en de avond was nog maar net begonnen. En ik was onwijs benieuwd hoe dit zou gaan eindigen.

-

Hoewel mijn lichaam schreeuwde om meer, was er toch iets in mij dat aarzelde. Judith leek het te merken en trok zich een beetje terug, haar ogen zoekend in de mijne.

"Is dit oké voor je?" vroeg ze zachtjes, haar hand nog steeds rustend op mijn huid. Ik bespeur bij haar ook twijfel en aarzeling. Dit was niet iets wat je van iemand zoals Judith zou verwachten. Ik al zeker niet. Ze haalt haar hand dan vervolgens helemaal weg. En ook legt ze langzaam de dekens terug, en gaat ze overeind op haar knieën zitten. Ze frommelt wat met haar lippen en zoekt even een uitweg. Haar handen liggen nu op haar schoot. "Sorry." zegt ze dan alleen weer.

"Ja, het is... het is gewoon allemaal zo nieuw," gaf ik snel toe, mijn stem trillend. Het voelde fout. Maar ook heel goed. Maar vooral fout. Ook al wilde ik dit, en zij blijkbaar dus ook, dan bleef dit fout. Zij was de beste vriendin van mijn stiefzus. En was het liefde? Dat denk ik niet. Dus ook fout.

Judith glimlachte begripvol en knikte. "Het is oké, Nick." zegt ze dan alsof we elkaar begrepen. We waren gewoon even meegenomen in het moment. En ik besefte al dat dit een foutje was van haar kant. Dit was het dan ook. Maar toch iets, bleef ik positief. Al houdt ze de hoop nog heel even levend. "We hoeven niets te overhaasten." klinkt het even alsof dit toch nog op een vervolg kon rekenen. Maar dat kon het niet. Niet nu. En dat was eigenlijk wel heel jammer.

-

We bleven nog een tijdje zo zitten, pratend en genietend van elkaars gezelschap, zoals de keer hiervoor op het strand. Ja, serieus. Ik krabbelde iets overeind en wat stiekempjes frommelde ik dat ding m'n broek in, waar zij wel even rood van aanliep. Maar daarna deden we alsof het niet gebeurd was. Ik schaamde me ook echt. En zij leek ook spijt te hebben. Het was zeker geen vervelend moment. En gelukkig veranderde het nog niks. Ze bleef nog een halfuurtje bij mij in die nu wel snikhete tent, en alhoewel ik meerdere keren terugdacht aan het moment van zojuist en echt wilde dat ze verder was gegaan, was ik ergens ook blij dat het nu hierbij bleef. Ik wist toch niet wat te doen, hoe te liggen, hoe te reageren. Dit was veel te ingewikkeld voor me. Als ze weg wil, wil ik haar achterna kruipen. Mijn zwelling was verdwenen. Toch maakt ze me nerveus duidelijk dat dat niet hoeft. Jammer. Toch niet alles was hetzelfde gebleven. En dat was wel zo logisch, toen ik er later over nadacht. Hoewel het niet verder ging dan die kus en haar aanraking, voelde het alsof er iets wezenlijks veranderd was tussen ons. Ze keer zich nog wel snel even om. Ze gaf me nog een laatste kus op mijn wang voordat ze terug naar haar tent ging, mij achterlatend met een mengeling van opwinding en verwarring. Maar dit was mijn beste avond ooit.

-