Mannen, misschien kunnen jullie mij helpen in de comments…

Want dit is iets waar ik al zo vaak tegenaan ben gelopen.

En ik blijf het mezelf steeds afvragen. Kan het zo zijn dat ik dit alleen voel? En hoe gaan jullie dan om met signalen? Help me out!!!

Steeds meer persoonlijk contact, persoonlijke onderwerpen die worden besproken, elkaar beter leren kennen, lachen om dezelfde dingen…

We zoeken elkaar vaker op. Met een etentje kom je tegenover mij zitten ipv dat je aanschuift naar een logischere plek.

Als je hand me raakt, lijkt dat per ongeluk, maar ik voel het knetteren.

En van jouw blikken krijg ik het warm.

Zeker die van gisteren…

We waren in gesprek, jij keek me aan. Normaal blijft een blik dan even hangen en kijkt een van de twee redelijk snel weer weg… en ik dacht dat doe ik eens niet. Ik kijk je bewust wat langer aan. Observeer de kleur van je mooie ogen. Tot je intense blik me toch weg laat kijken, met een kleur op mijn wangen.

Mijn gedachten zijn dan op heel veel plekken, maar niet hier midden tussen alle collega’s op de borrel…

Meer op een verlaten kantoortje, de deur achter ons dicht. Je stort je op me met een intense zoen. We hebben er lang op gewacht maar eindelijk voel ik hoe je je lijf tegen me aandrukt… me geil zoent, zacht kreunt, je handen op verkenning op plekjes waar ze normaal niet komen.

Kleren gaan uit, handen overal, jouw mond op verkenning… jij warm en hard, ik heet en nat… samen tot één als je je in me laat glijden en me neemt.

Alsof t zo hoort, nooit anders is geweest. Een opbouwend tempo, op weg naar een explosie.

En dan ben ik weer terug bij de borrel. Heb jij je omgedraaid om elders een praatje te maken. En hoor ik een andere collega zeggen ‘Heej Izzie, en waar ga jij op vakantie?’.

Kan het zo zijn dat ik deze gedachten alleen heb? Dat mannen per ongeluk aanraken? Per ongeluk intens naar me kijken, we per ongeluk zoveel contact hebben?

Of bestaat er geen per ongeluk??

Vroeger had ik dat ook al. Met eentje in het bijzonder… elke dag bellen, wel een uur lang. Persoonlijke dingen delen. Ik kneuter verliefd en enorm verlegen. Hij stoer en sexy, het ene meisje na t andere. We hadden het er over, ook over mijn scharrels ven over van alles meer. Hij iedere dag in mijn fantasie. Ik wel wat subtiele hints gegeven maar te verlegen om te acteren. Geen reactie daarop. Mijn conclusie was daarmee ‘geen interesse’. Maar kan dat? Of durfden we allebei de geeenste stap niet te zetten?

Kan iets eenzijdig zo heftig voelen? Of bestaat dat niet???

Dus ik blijf je in de gaten houden op de borrel. Blikken over en weer. Koetje praatjes, net als met iedereen. Maar een heel ander gevoel dan met de rest. Een hand op mijn arm, laat een enorme warmte achter.

Maar dan toch weer alleen in de auto naar huis. Met allemaal verwarrende gedachtes.

Je mooie ogen, je jongensachtige blik, je sexy lach…

Ik lig in bed en ze betoveren me nog steeds. Mijn handen glijden over mijn naakte lichaam, in gedachten zijn het de jouwe. Op zoek naar lekkere plekjes, die een kreun doen ontsnappen. Harde tepels, die verlangd. Naar jouw aanraking.

Nat van de gedachte aan jou, hoe jouw vingers in me glijden, me verwennen, steeds intenser. Je hardheid die me vult, in me stoot en me in een rap tempo naar een spetterend orgasme neukt…

Maar dan alleen in bed, in plaats van nagenietend in jouw armen…