Het is vier dagen na het gebeuren met Natasha en hij heeft haar in al die tijd niet gezien. Toen hij Dora ernaar vroeg kreeg hij te horen dat zij een paar dagen vrij had opgenomen.

Iets wat ze met moeite op zijn hand geschreven kreeg. Het was verbazingwekkend hoe makkelijk deze manier van communiceren ging met Natasha maar hoe lastig met Dora, het leek wel of ze elke keer naar de juiste letters moest zoeken. Het nieuws van de “ dear John letter “ was al rond gegaan over de afdeling, en de collega’s van Natasha waren allemaal net iets liever voor hem.

Dora had hem nogmaals stiekem onder de douche bezocht en hem daar heerlijk maar snel afgetrokken.

Maar in deze dagen ging ook zijn zicht vooruit, op de dag moesten de gordijnen dicht vanwege het scherpe licht, maar de gezichten werden steeds duidelijker. Hij herkende de mensen steeds beter ook op een afstand. En ‘s avonds lukte het hem om niet alleen de vormen maar ook wat en waar zijn mes en vork zich bevonden en het voedsel op zijn bord. Ook het irritante piepen in zijn oren kwam terug zeker links.

Hij had het gemeld en de dokter had nogmaals gekeken en op zijn borst geschreven ‘ geduld ‘ en zijn duim op gestoken.

Toen hij vijfde dag in de doucheruimte stond waar zich natuurlijk ook een spiegel bevindt. Had hij de stoute schoenen aangetrokken en nadat hij zich had aangekleed met zijn handdoek de spiegel droog gemaakt.

En hij had in de spiegel gekeken, iets wat al die tijd verborgen was gebleven. Werd hem nú enigszins beter zichtbaar. En hij schrok van deze aanblik, althans van wat hij nu kon onderscheiden. Hij voelde voor de zoveelste keer weer voorzichtig aan zijn gezicht en kon zich met hetgeen hij voelde en zag een behoorlijk goed beeld vormen. En hij zag niet zichzelf maar een mismaakt monster. Zijn rechterkant was één groot maanlandschap compleet met kraters. Waar zijn rechteroog zich bevond zit nu een soort donker gat. En zijn rechter oor was verdwenen de bobbels die hij constant had gevoeld waren niet de vormen van een oor, maar stukjes wild vlees. Vlees frutsels.

En Peter schrok zich dood, dit was hij niet, en de zelf vernietigende woede waarvan hij gedacht had na vele jaren kwijt te zijn. Was in alle hevigheid terug gekomen en met een dreun sloeg hij spiegel en hand in gruzelementen. Het bloed spoot nog net niet in het rond maar hij bloedde wel hevig. En onder het slaken van veel verwensingen gericht tegen zichzelf draaide hij de handdoek om zijn hand. Verliet de badkamer en liep nog steeds vloekend en tierend terug naar zijn kamer. Rukte daar wat kastjes open tot hij vond wat hij zocht, verbandmiddelen. En zijn ervaring en training als medic kwam weer terug, want hij zou in het pikkedonker en met zijn ogen dicht nog een verband kunnen aanleggen.

Ondertussen was Sandra naar zijn kamer gegaan om poolshoogte te nemen waarom dat geschreeuw en kabaal op de gang en kwam naar binnen. Om deze direct weer te verlaten toen een stroom van vloeken en een stoel haar kant opvlogen.

“ Rustig rustig “ roepend probeerde zij Peter tot kalmte te manen, maar ja, leuk roepen naar een dove. Weer probeerde zij voorzichtig binnen te treden om daarna weer snel achteruit te stappen. Zij en Peter waren nooit een match geweest. Ondertussen waren ook Stefan en Dora gearriveerd. En stonden bij de deur en hoorde het schreeuwen aan.

“ ik ben verd.. een monster, een fucking freak. Geen wonder dat iedereen bij me wegloopt. Een levende Freddie Kruger. Kinderen gaan straks op de vlucht. Ik ben een levende nachtmerrie. Aaaahhhrggg !! “

Dora probeerde ook naar binnen te gaan maar ook zij werd terug gestuurd.

“Rot op Dora ga alsjeblieft weg. Ik ben een monster ! een freak ! laat me alleen”.

Toen Stefan het probeerde kwam er een “ Deruit ! Of ik sla je deruit!” Stefan deinsde ook terug en zei tegen zijn collega’s. “Laat hem maar uitrazen hij wordt zo wel klam, hoop ik. “

En even later stopte het schelden en tieren en hoorde ze een zacht huilen, waarop Sandra probeerde om naar binnen te gaan. Om direct daarna achter uit te springen terwijl er een glas boven haar hoofd tegen de muur uit elkaar spatte.

“ ik ga de beveiliging bellen “ riep ze “ dat monster moet hier weg “

Dora en Stefan grepen gelijk in, “ wil je dat er doden vallen? “ Zei Stefan “ hij sloopt ze als die binnen komen. En daarbij we hebben dit vaker meegemaakt als mensen zichzelf voor het eerst zien.”

“ Ja, en dan er heeft eerst al een psychiater meerdere sessies met ze gesproken Sandra.” Zegt Dora “ Ja maar wat moeten we dan nu ? “ vraagt Sandra. “We kunnen moeilijk deze dolgedraaide moordmachine hier loslaten”.

“ NOU ! Overdrijf je gigantisch Sandra ! “. Zegt Dora woedend , “ het is een ex militair en geen levensgevaarlijke gek ! Hij is nog nooit agressief geweest. Maar dit moet even indalen. Hij wordt vanzelf wel weer kalm, het enige grote probleem nu is hij hoort ons niet.”

“ Bel Natasha “ zegt Stefan “ zij is de enige die echt goed met hem kan praten en heeft hem vorige week ook bijgestaan.”

Uit de kamer komen weer geluiden van brekend servies. Terwijl Sandra haar mobiel pakt en het nummer van Natasha zoekt.

En even later zegt “ Hi Natasha, sorry dat ik je moet bellen. En ik weet ook niet waar je bent en of het gelegen komt, maar we hebben een groot probleem “.

Dan is het even stil en gaat Sandra verder. “ Peter van kamer 24 is dolgedraaid heeft waarschijnlijk in een spiegel gekeken en zichzelf kunnen zien “

Weer korte stilte , “ weet ik ook niet Natash waarschijnlijk komt zijn zicht steeds verder terug”. Kleine pauze “ nee weten we niet hij laat ons de kamer niet in”. Stil. “ ja hij is agressief”. Weer een kleine pauze. “ bedankt Natasha we zien je zo”.

Dan zegt Sandra, tegen de in spanning wachtende collega’s; “ ze komt er aan, ze liep net te shoppen in de stad. Met een klein kwartiertje zou ze er moeten zijn, en ik moest de deur dicht doen van haar “

Waarop Sandra naar de deur loopt en deze dicht trekt, weer horen ze een glas tegen de deur in splinters uiteen vliegen. Ze trekken hun schouders op en gaan dan terug naar de diverse kamers waar meerdere patiënten met vragen zitten wat er in godsnaam allemaal loos is.

Peter heeft ondertussen zichzelf verbonden en is woedend en verdrietig tegelijk. Wie zou er niet weglopen bij hem vandaan. Uit pure frustratie gooit hij een volgend glas tegen de muur aan splinters. Geen wonder dat Sabine niks meer in hem ziet. Welke vrouw wil er nu zo een monster aan haar zijde. Zo’n freak! En weer laat hij de vingers van zijn handen over zijn hoofd glijden. Maar nú heeft hij een beeld bij de butsen en kuilen en de frutsels van daar waar zijn oor zou moeten zitten.

Hij herinnert zich de soms ernstig verminkte slachtoffers van oorlogsgeweld. Die hij had geholpen. En hoe een oud collega zich een kogel door zijn kop joeg nadat hij zich realiseerde dat hij vanwege een bermbom zijn benen en arm moest missen. De sergeant van dienst wiens pistool hij had kunnen pakken, was er nooit echt overheen gekomen.

Nu zit hij op bed met zijn hoofd in zijn handen als hij een beweging registreert. De deur van de kamer gaat langzaam open. En Peter maakt zich op voor een zoveelste confrontatie. Zijn vuisten ballen zich en maakt zich klaar om aan te vallen.

Dan ziet hij langzaam een hoofd om de deur kijken. Hij herkent het zwarte haar en ziet in een waas de fijne gelaatstrekken en de lichtbruine huidskleur. Dan een een fijn figuur, de licht blauwe kleur van een jurk, en een wit lang been wat tussen twee stroken licht blauw verschijnt. “ Natasha ben jij dat?” is het enige wat hij zachtjes en vol verwondering vraagt, terwijl zijn lichaam zich ontspant en de vuisten verdwijnen.

Het mooie kleine ranke lichaam komt snel binnen en sluit de deur achter zich en beweegt dan snel en gracieus dichterbij en drukt een vinger op zijn lippen en knijpt in zijn duim.

“ Natasha “. Fluistert hij weer “ wat doe jij nou hier bij zo’n monster ? “