Francis opende de voordeur.
Daar stond Bart, in een wit hemd onder een geruite v-kraag trui, zijn dochtertje aan de linkerhand, en zijn baby in een Maxi-cosi aan zijn rechterarm waarmee hij ook onhandig een grote bagagetrolley trok.
“Dag Bart, leuk om je nog eens te zien. Waar kan ik je mee plezieren?”
“Francis? Dag Francis. Kan je Storm even halen?”
“Ik vrees dat je het met mij moet stellen. Storm is gisterenmorgen vertrokken met Honey. In de Twingo.”
“Daar wist ik niets van… Sorry om te storen.”
“Op een geheime missie. Vandaar dat ze er niets over verteld hadden waarschijnlijk. Kom binnen. En jij ook grote meid!” zei hij tot het dochtertje van Bart. “Hoe heet jij?”
“Desje,” stamelde ze verlegen vanachter de benen van haar vader.
“Ik zit in de problemen en ik dacht dat Storm me misschien tijdelijk kon helpen,” verduidelijkte Bart.
“Dat treft, ik zit ook in de problemen en Storm helpt mij ook tijdelijk.”
“Ha?”
“Ha jong, je weet toch dat – ja natuurlijk weet je dat – ik – volmaakt onschuldig – veroordeeld ben wegens kunstdiefstal en heling. Onterecht natuurlijk, er was niet het minste bewijs. Mijn vrouw – Deborah – is nu effectief veroordeeld voor vermeende bendevorming, en handel in niet officieel geregistreerde farmaceutische middelen. O ja, en moord. De staat heeft onze gezinswoning verbeurdverklaard. Ik moest uiterlijk vandaag de woonst verlaten hebben. Gelukkig is mijn mede-schoonvader zo gastvrij om mij tijdelijk onderdak te bieden.
Maar genoeg geklaagd. Daar komen we wel bovenop.
En jij, wat is jouw probleem?”
“Mijn vrouwen zijn ervandoor.”
“Beatrice en Emma? Nee toch?“
“Jawel, al meer dan vierentwintig uur. En ze laten mij alleen achter met de kinderen. Ik heb niets dan flesjes afgekolfde melk voor het kleintje, en die zijn al voor de helft op. Ik weet niet meer hoe het verder moet.”
“Gewone melk?”
“Ze hebben me laten staan met een hulpeloos baby’tje van drie maanden.”
“Komaan, dat kan ik niet geloven, jong.”
“Ik zag het al een tijdje aankomen. Ze hebben nog alleen interesse voor elkaar. Ze rijden samen naar het werk. Ze gaan samen shoppen. Ik dien om de meisjes te verzorgen.”
“Maar dat is knap, Bart, bravo! Jij bent een nieuwe man!”
“Niet grappig Francis. Ik ben net goed genoeg om … Ja, ben ik wel ergens nuttig voor? De vrouwen van tegenwoordig zijn beter in alles. Emma is rallypilote. Ze kan blindelings achteruitparkeren. Ze is een technisch wonder. Ze is groot, zodat ze mij niet nodig hebben om pannen uit een hoge kast te halen. Beatrice is een kei is kaartlezen en organisatie. Als ze met mekaar seks hebben, hebben ze mij alleen nodig om af en toe een penis in hun kutje te voelen. Nee! Zelfs dàt niet meer. De batterijen van hun vibrators vervangen ze zelf.”
“Maar kerel toch… Je zit erdoor?”
“Ze gingen op missie, en laten mij achter met de meisjes. Ze laten niets weten, ze houden mij niet op de hoogte van niets, het is alsof ik niet besta. Ik ben het zo beu.”
Bart stond op het punt in huilen uit te barsten tegen de schouder van Francis.
“Kom kom, Bart, vele mannen zouden met jou van plaats willen wisselen.”
“Ha ja? Dat ze maar komen. Gelukkig dat ik nog voor onze kinderen zorg, anders zaten die nu bij de sociale dienst.”
“Jij bent een goede vader, Bart, dat heb ik altijd al gevonden”
“Als Beatrice en Emma over een goede vader spreken, wel, dan hebben ze het meestal over Storm!
En soms ook over jou.”
“Echt? … Ik doe gewoon mijn best.
Hé, kleine meid, wil jij met Min en Fin spelen?”
“Min en Fin?” vroeg Bart
“Ze hebben mijn huis verzegeld, ik mocht werkelijk niets meenemen, behalve de kleren aan mijn lijf en die zaken waarvan ik ondubbelzinnig kon aantonen dat ze van mij alleen zijn en niet van Deborah, niets dus, èn de huisdieren. En omdat Deborah de grootverdiener was bij ons en alles op haar naam staat, heb ik alleen Min en Fin kunnen meenemen, onze huisdieren. In een geleende bestelwagen.” En tot het dochtertje: “Kom je kijken? Ze staan in de Japanse tuin.”

Op dat moment ging de bel.
“Verwacht jij iemand?” vroeg Francis aan Bart.
“Niemand weet dat ik hier ben.”
“Van mij weet het ook niemand. Behalve het Ministerie van Justitie.”

Francis, als vervangende heer des huizes, opende de voordeur. Een keurige stijlvlasblonde vrouw met rode lippenstift en mascaraogen, warm ingeduffeld in een pastelbeige imitatiebontjas, keek beide mannen aan.
“U bent niet… meneer Storm…”
“Meneer Storm is op zakenreis. Ik ben Francis, zijn schoonbroer als het ware, of zoiets, aangenaam.”
“Ik ben Bart, ook aangenaam.”
“Ik ben Cindy, ook aangenaam. Komt meneer Storm nog terug?”
“Wel… ik denk dat Meneer Storm enige dagen het land uit is.”
“Oei dat is een probleem.”
“Nee hoor, hij is oud en ervaren genoeg. Hij is een echte globetrotter.”
“Ik bedoel, hij heeft mij besteld voor dit uur, voor de… …muziekles, elke week hetzelfde uur, vooruitbetaald voor een periode van één jaar.”
“Is dat een probleem? Ik zal hem melden dat mevrouw… Cindy hier geweest is voor de muziekles, en onverrichterzake is weggegaan?”
“Wel, ik had erop gerekend dat ik ontvangen zou worden, en dat ik eventueel zou kunnen blijven logeren?”
“Tja, wat kunnen wij zeggen,” merkte Francis op.
“Meneer Storm is er niet. Kunnen wij niets aan veranderen,” voegde Bart eraan toe
“Ik… ik… kan niet terug. Ik…”
“Cindy, is er iets? Gaat er iets niet?”
“Mijn vriend heeft mij uit mijn appartement gezet.”
“Kom aan zeg, dat recht heeft hij niet.”
“Het appartement staat wel op zijn naam.”
“Kan jij nergens anders heen? Familie, vrienden?”
“Mijn moeder zit in een afkickkliniek, en ik ben enig kind.”
“Vrienden?”
“Ik dacht aan meneer Storm, dat is een echte vriend… dacht ik… Maar hij is me vergeten.” Ze stond op het punt in snikken uit te barsten
“Kom kom… Kom binnen. Ik weet niet of meneer Storm het goed vindt dat we vreemden binnenlaten in zijn huis, u ziet er betrouwbaar uit.”
“Danku meneer…”
“Francis.
U komt voor de muziekles, u geeft les? Ik wist niet dat Storm muziekles volgt?”
“O ja zeker, hij is zeer muzikaal. Voor vandaag heb ik de Valse in A van Chopin voorbereid.”
“Zeer goede keuze, zeer doorleefd stuk. Emotie. Passie.”
“Meneer Storm is een muziekliefhebber.”
“Dat heeft hij zeker gemeen met mij. Ik houd het eerder bij van Beethoven.”
Bart kwam tussen. “Bent u muzieklerares van opleiding?”
“O nee, ik heb gestudeerd voor kinderverzorgster, maar dit beroep verdient natuurlijk véél beter.”
“Kinderverzorgster," riep Bart enthousiast. “Dat treft! Ik kan wat hulp gebruiken. Hier is mijn jongste dochtertje, Mette,” en hij gaf ze prompt in de armen van Cindy die het baby’tje professioneel oppakte en efficiënt maar liefdevol tot zich nam.
“En deze grote meid is Des, van Mercedes. Zeg eens goeiedag tegen mevrouw Cindy, Desje!”
Desje gaf een verlegen handje aan Cindy die met een heel brede smile Desje over haar rosse krullenbol streelde. Het klikte onmiddellijk tussen Cindy en Des.
Francis zag de opportuniteit om iets voor zijn huisdieren te doen. “Desje, wil je mijn koetjes zien? Bart, is dat goed? Mijn beesten staan in de tuin. Mocht van Storm. Kom mee”
Francis troonde Des, gevolgd voor Cindy en Bart mee naar de tuin.

“Waar kunnen ze beter staan? Een aangelegde Japanse tuin, en daarin mijn Japanse Wagyurundjes.
Puur Zen.

Kijk eens Desje, je mag ze strelen, zó… Niet bang zijn, ze zijn heel lief met kinderen.”
Desjes keek met blije ogen naar de twee zwarte miniatuurkoetjes. Voorzichtig, even bevestiging zoekend bij haar vader, streelde ze Fin over haar snuit.
“Dat is Fin, Fin is een meisje. De andere heet Min, en dat is een jongetje, dat kan je zien onderaan.”
“Dàt zijn originele huisdieren zeg, Francis! Zijn dat dwergkoeien? Hoe kom je daaraan?”
“Wel, ik heb ze een paar jaar geleden laten invoeren vanuit Japan. Het is het ras waar Kobe-beef van gemaakt wordt. Ik wou mijn eigen kwekerij beginnen.”
“O leuk! Ze zijn zo liiief,” vond Cindy
“Helaas… en zo aanhankelijk ook… Dus kon ik het niet meer over mijn hart krijgen om ze te kweken om te slachten. Ik heb Min laten steriliseren”
“Oooo?” vond Cindy.