“Vindt jij zelf ook niet dat je vrouw wel erg lang wegblijft, Stijn?” hoorde ik meneer Lopez vragen.

“Geduld is een mooie deugd,” giechelde mijn man. “Al helemaal als het om vrouwen gaat.”

“Ja, vertel mij wat,” antwoordde zijn baas. “Maar dan nog… Zou je niet eventjes gaan kijken waar jouw mooie vrouwtje blijft?”

“Ach Pedro, ik heb Lena verteld dat wij alvast een wijntje zouden drinken terwijl zij zich omkleedt,” zei Stijn. “Ik heb haar gevraagd om iets leuks aan te trekken. Dat heeft ze ook min of meer toegezegd. Dat het wat langer duurt betekent wellicht dat ze een beetje moeite heeft met kiezen. Meer moeten we daar vast niet achter zoeken. Ik ben er vrij zeker van dat jij zo dadelijk versteld zult staan.”

‘Dat mag ik hopen, meneer Lopez,’ dacht ik bij mezelf, voorlopig nog niet bepaald van plan om al te stoppen met luistervinken. Dit kon nog boeiend worden

“Zal ik onze glazen nog eens bijvullen?” stelde mijn man voor.

“Natuurlijk, mijn vriend,” zei meneer Lopez. “Een goed idee trouwens om van whisky over te stappen naar witte wijn. Een wat lager alcoholpercentage zal ons allicht morgenvroeg flink wat hoofdpijn besparen. Ik hoop wel dat je vrouw zo dadelijk een glaasje met ons mee wil drinken. Misschien mag je haar glas al wel vullen, als ze toch niet lang meer wegblijft.”

“Euh, misschien toch nog maar niet,” klonk Stijn een beetje onzeker. “Lena reageert soms nogal al heftig op alcohol. Ze haat het om dronken te worden, maar… Als jij mijn vrouw dadelijk wil smeken dat ze een glaasje met ons meedrinkt, dan hou ik je niet tegen.”

“Een glaasje om in een plezierige sfeer te komen, bedoel je?” vroeg zijn baas.

Ik hoorde mijn man grinniken. “Pedro, misschien heb jij er zelf totaal geen erg in, maar je hebt me de voorbije maanden onwaarschijnlijk dikwijls herinnerd aan die keer dat je Lena in haar pikante outfit betrapte in mijn kantoor, terwijl ze bezig was om mij een...”

“Oh, dat bedoel je, beste vriend,” onderbrak meneer Lopez mijn man. “Lena is écht een bijzonder mooie vrouw en bovendien vind ik haar heel erg sexy.”

Nou, nou… Al kwam dat compliment van de lichtelijk beschonken overste van mijn man, daar kon ik wel mee leven. Ik besloot gelijk om nog maar eventjes te blijven staan waar ik stond. Wat ging mijn echtgenoot daarop antwoorden?

“Ach Pedro,” zei mijn man, “Lena is inderdaad een mooie vrouw, maar dat zijn de meeste vrouwen die jij op het werk ziet toch ook. En dan zwijg ik nog over je privé. Wat ik wil zeggen is…”

Wat mijn man nog had willen zeggen ging verloren, want alweer onderbrak meneer Lopez hem.

“Stijn, blijf daar niet staan,” zei hij. “Kom naast me zitten en laat ons een flinke slok nemen. Ik wil je iets vertellen”

“Ach, ik denk dat ik maar beter in de fauteuil tegenover jou plaatsneem, Pedro,” antwoordde mijn Stijn. “Dan kan Lena dadelijk naast jou op de bank zitten. Vindt je dat erg?”

“Natuurlijk niet,” grinnikte meneer Lopez. “Welk bezwaar zou ik daartegen kunnen hebben? Ik kijk er al naar uit. Trouwens, wat ik je wilde vertellen is dat ik nog heel dikwijls terugdenk aan dat moment dat ik jouw kantoor binnenkwam en Lena op haar knieën tussen jouw benen zat. Ik kan me dat schattige kontje van je vrouw probleemloos voor de geest halen, begrijp je?”

“Ik begrijp vooral dat jij geilt op mijn vrouw,” giechelde Stijn, allerminst verbaasd of boos.

“Hmm…” Meneer Lopez ging dat dus niet ontkennen. “Kun jij ermee leven dat ik onze glazen nog eens bijschenk voor je vrouw hier is? Blijkbaar kom jij daar niet aan toe.”

Als mijn man al antwoordde, dan ging dat aan mij voorbij. Hoe dan ook, van waar ik stond was goed te horen dat Stijns baas meteen de daad bij het woord voegde. De glazen werden bijgevuld en meteen daarna hoorde ik het geklingel van glas tegen glas. Brachten de mannen een woordeloze toost uit? Of zette meneer Lopez het voor mij voorziene glas alvast naast het zijne?

“Lena’s glas laten we nog maar even leeg,” hoorde ik meneer Lopez zeggen, daarmee aangevend dat optie twee wellicht de juiste was. “Als ik jou zo hoor, dan lijkt het me niet verstandig om haar glas te vullen, zonder dat Lena vooraf haar toestemming gaf.”

“Je leert snel, baas,” giechelde mijn man.
Dat was precies hetgeen ikzelf een seconde eerder ook al dacht. In stilte lachte ik met hem mee. Dit kon best eens een boeiende avond worden.

“Beste Pedro,” zei mijn man. “Ik wil graag toosten op jouw gezondheid. Ik wens je een heel mooie tijd toe, daar in Madrid, en hoop dat je nooit spijt zult krijgen dat jij jouw taken hier aan mij hebt overgedragen.”

“Ik heb nooit getwijfeld aan jouw vaardigheden, Stijn. Als dat wel zo zou zijn mijn vriend, dan zaten we hier nu niet gezellig te kletsen in de woonkamer van jullie mooie huis.”

Terwijl de mannen klonken, achtte ik het moment gekomen om de woonkamer binnen te gaan.
Na een paar aarzelende stappen, waarbij zowel spanning als opwinding hoogtij vierden, dwong ik mezelf om mijn blik op de mannen te richten. Beide heren hadden mijn binnenkomst nog niet opgemerkt en met een kuchje maakte ik mijn aanwezigheid kenbaar.

Hun reactie was zonder meer spectaculair te noemen. Zowel meneer Lopez als Stijn leken te bevriezen in het moment. Met hun glazen nog in de hand, keken ze me allebei aan met een blik die het midden hield tussen verbijstering, bewondering en ongeloof. Beide mannen leken als verdoofd door mijn gewaagde verschijning en dat gaf mij gelijk een goed gevoel.

Het voelde goed aan het hart dat mijn man, op het eerste zicht dan toch, nog meer verbaasd bleek te zijn dan zijn baas. Blijkbaar stond hij ervan versteld dat ik zo overtuigend was ingegaan op zijn verzoek om onze gast een pleziertje te gunnen. Als ik zijn blik correct interpreteerde, dan was het duidelijk dat hij nooit van mij verwacht had dat ik in zo’n gewaagde outfit voor zijn baas zou durven verschijnen.

Ook meneer Lopez keek mij met grote ogen aan. Ik dacht te mogen concluderen dat hij me zowel mooi, sexy, als aantrekkelijk vond. Zijn verwonderde blik monsterde mijn lichaam, van boven naar onder, en weer terug. Het viel me op dat hij zijn best deed om zich op mijn gezicht te focussen, maar het was overduidelijk dat hij daar allesbehalve in slaagde. Niet alleen de curves van mijn lichaam hadden zijn aandacht. Ook mijn taille, mijn nek, mijn armen, mijn benen en mijn piepkleine broekje kregen de nodige attentie. Om nog maar te zwijgen van mijn borsten, waarop twee priemende nippels de exponent waren van mijn eigen opwinding.

“Wow..!” stamelde meneer Lopez uiteindelijk. Het volgende moment legde hij zijn ene been over het andere, wat mij dan weer het idee gaf dat hij iets te verbergen had.

‘Zou er in zijn broek misschien al iets groeien?’ vroeg ik me af.

Stijn had me ooit verteld dat de vrouw van zijn baas op vrij jonge leeftijd gestorven was en dat het algemeen bekend stond dat meneer Lopez sindsdien nooit meer inging op vrouwelijke avances. Als dat klopte, dan moest het lang geleden zijn dat hij zo een supersexy geklede vrouw voor zich zag. Het zou dus zomaar kunnen dat zijn mannelijkheid vrijwel meteen op volle oorlogssterkte kwam.

Met opgetrokken wenkbrauwen keek meneer Lopez eventjes naar mijn man. Net alsof hij, zonder woorden weliswaar, wilde zeggen hoeveel ‘sjans’ Stijn wel had met zijn vrouw. ten minste, zo interpreteerde ik die blik.

“Inderdaad een dikke wow, schat!” zei Stijn op zijn beurt. Blijkbaar had hij zijn spraakvermogen teruggevonden en nu gaf ook hij me zijn welgekomen goedkeuring. “Je verbaast me met deze outfit, Lena. Je hebt jezelf overtroffen door je zo onwaarschijnlijk uitdagend én mooi te kleden. Dankjewel daarvoor, lieverd.”

Wat mijn man er niet bij vertelde, maar wat ik wel in zijn ogen las, dat was dat hij zich afvroeg waar deze avond toe zou leiden. Iets wat ik mezelf ook steeds meer begon af te vragen.

Anderzijds kende ik mijn halve trouwboek voldoende goed om te weten dat hij op dat eigenste moment op de drempel stond om wat vicieuze gedachten en verlangens in zijn hoofd toe te laten. Wie was ik om hem dat te beletten?

Bovendien was het oogst amusant om de reactie van de beide mannen te zien. Zowel mijn man als zijn baas verkeerden nog steeds in een soort trance door mijn gedurfde kokette verschijning, waardoor het stilaan tijd werd dat ik zelf ook maar eens iets ging zeggen.

“Meneer Lopez,” begon ik aarzelend. “Vergeef het mij alsjeblieft dat ik niet bepaald stijlvol gekleed voor u verschijn. Op zomerse dagen als vandaag kan het ’s avonds zo ongelooflijk warm zijn in ons huis. Zeker als de kinderen al naar bed zijn, durf ik wel eens iets luchtiger aantrekken. Ik nam aan dat u dat niet al te erg zou vinden.”

Met iets van verbijstering in zijn blik keek meneer Lopez me aan. Hij opende zijn mond wel, maar praten leek hem even niet te lukken. Mijn man zag dat ook en dus antwoordde hij maar in zijn plaats.
“Natuurlijk vind onze gast dat niet erg, schat. Ik ook niet trouwens, dat weet je,” zei Stijn, waarna hij zich tot zijn baas richtte. “Ik ben altijd al een groot liefhebber geweest van de tenues die ze draagt als de kinderen naar bed zijn. Ik weet dat u op dat vlak wel wat gewoon bent met al die soms bijna naakte modellen op het werk. Nietwaar Pedro?”

Het leek wel alsof meneer Lopez langzaam ontwaakte uit zijn verdoving. “Stijn heeft absoluut gelijk. Jouw kledingkeuze stoort mij echt niet. Maakt u zich daarover vooral geen zorgen.”

“Zie je wel, Lena,” zei Stijn. “Pedro heeft er geen probleem mee. Ik denk dat hij het zelfs leuk zou vinden als jij naast hem plaatsnam. Alsjeblieft schat, ga zitten.”

“Dadelijk, Stijn,” zei ik gelijk. “Je hebt onze gast al wel een glas aangeboden, maar daar horen ook snacks bij. Ja toch..? Ik ga eerst even naar de keuken om wat hapjes te maken.”

“Nee schat. Ga jij maar zitten,” zei mijn man, waarna hij opstond, mijn arm pakte en mij tot bij de lege plaats in de bank begeleidde, links van meneer Lopez. “Ik ga wel naar de keuken om wat hapjes te maken. Dan kunnen jullie ondertussen een beetje kennismaken.”

Stijns woorden waren nog niet koud of hij liep al in de richting van de keukendeur. Hij keek niet eens meer om, waardoor hij mijn verontrustte blik niet opving. Dit kon hij toch niet menen? In de parenclub zou hij me nooit alleen laten met een voor mij zo goed als vreemde man. Golden er hier thuis voor mijn man andere regels dan op de club? Dat hadden we zo niet afgesproken, maar daar leek het wel op. Of zou hij zoveel vertrouwen hebben in zijn baas dat hij zijn vrouw met een gerust hart met hem alleen durfde laten?

Zelf was ik daar allesbehalve gerust in. Het was nu eenmaal zo dat sinds ik mezelf in deze tuniek had gehesen mijn opwinding nauwelijks was afgenomen. Los van het feit dat ik mezelf amper vertrouwde, had meneer Lopez al wel wat gedronken en lag alcohol niet al te vaak aan de basis van veel te losse handjes?

Seconden later zag ik mijn bange voorgevoel al bevestigd. Mijn echtgenoot had de keukendeur nog maar net achter zich dichtgetrokken, toen ik de warme linkerhand van zijn baas al op mijn rechterdij voelde…

Wordt vervolgd