Beste Lezers,
De laatste tijd heb ik heel veel geschreven en heel veel geplaatst. Dit ging wat ten koste van de kwaliteit. Ik was actief bezig met vier verhalen, maar dat is gewoon iets teveel van het goede. Deze serie heeft nog steeds mijn prioriteit. Al zal ik iets minder frequent hoofdstukken plaatsen als jullie wellicht gewend waren. Er is her en der terecht opgemerkt dat er fouten en slordigheden in de verhalen voorkomen. Dat wil ik voorkomen.

Hopelijk kunnen jullie ondanks dat toch nog genieten van de verhalen, en bij deze dus een nieuw hoofdstuk van de Vriendengroep.
Ben zoals altijd weer benieuwd wat jullie ervan vinden en of jullie al een beetje kunnen raden welke kant het opgaat...

Groet,
Jefferson


Ik werd alleen wakker, het vroege ochtendgloren glipte door de gordijnen en vulde de slaapkamer met een gedempte gloed. Het was nog vroeg in april, en de wereld buiten leek nog te slapen. Terwijl ik uit bed kroop, hing de geur van Kamila nog in de lucht, een subtiele herinnering aan weer een warme nacht die we hadden gedeeld. Ondanks het vroege uur hoorde ik haar al beneden bezig in de keuken. Ik begon er al bijna aan te wennen.
Toen ik de trap afliep, zag ik dat Kamila, gekleed in haar bekende kamerjas met het verleidelijke decolleté, al op me wachtte. Haar lange, rode haren glansden zachtjes in het beperkte ochtendlicht dat door het kleine keukenraam viel. Ze kamde afwachtend haar lokken met zachte handen, en haar grote groene ogen keken me vol liefde aan. Je wordt net wakker en je denkt nog te dromen. Dat is wat ze met me doet.
Ze begroette me met een lange, intieme kus, haar lippen warm tegen de mijne. Mijn hart maakte een sprongetje van verliefdheid. Ik kon me de vorige ochtend nog herinneren, toen ze me had verrast met een sensuele blowjob tijdens het ontbijt. En de ochtend daarvoor, en de ochtend daarvoor, en de ochtend daarvoor... Het idee dat ze misschien weer iets soortgelijks voor me in petto had, maakte me opgewonden en gelukkig. Net als gisteren en de dag daarvoor, en de dag daarvoor... Alsof ik in het paradijs beland was. En daar had ik enkel deze Kamila voor nodig.
In de keuken stond een eenvoudig ontbijt op de grote houten eettafel, het aroma van donkerbruin brood en koffie vulde de ruimte. Het oude, houten interieur van de keuken gaf alles een intieme sfeer. Dit was de plek waar we al zoveel erotische momenten hadden gedeeld, en nu waren we hier weer, omhuld door de vertrouwde warmte van onze ochtendroutine. Want een routine leek het wel te worden. Al hoopte ik dat het nooit als routine zou gaan voelen.
Kamila had me al laten weten dat ze er voor me wilde zijn, en het leek haar nieuwe routine te worden om elke ochtend voor me te zorgen. Hoewel ik het nog een beetje ongebruikelijk vond om zo’n uitgebreide zorg te ontvangen, raakte ik langzaam verslaafd aan haar liefdevolle aandacht. Het was alsof ik elke dag weer een stukje dieper in de verslavende charme van haar zorg viel. En ze deed er ook zeker alles aan om ervoor te zorgen dat ik verslaafd raakte aan haar.
-
Deze ochtend was precies zoals alle andere ochtenden deze week—dezelfde warme, intieme routine die begon met Kamila’s 'verrassing'. En dit stond los van 'Kamila's wet', al had het er zeker wel iets van weg... Sinds maandag, en nu weer op zaterdag, begon elke dag op dezelfde manier. Het was een schitterend begin van de dag, en elke keer opnieuw maakte het me onwijs gelukkig. Ik kon nauwelijks geloven hoe geweldig Kamila was en wat ze allemaal voor me deed. Haar toewijding maakte me zowel euforisch als ongemakkelijk; ik was eerlijk gezegd niet gewend om zo in de schijnwerpers te staan, en het gaf me tegelijkertijd een diep gevoel van schuld. Al manifesteerde dit zich gelukkig pas na haar routine.
Vandaag, zoals elke andere ochtend, voelde ik een ongekende opwinding opkomen toen Kamila zich onder de tafel verstopte. Ik zat aan de eettafel in onze keuken, de oude houten vloer knarste zachtjes onder mijn gewicht terwijl ik in afwachting was van haar vertrouwde aanwezigheid. Het licht dat door het raam naar binnen viel, was schemerig, wat de intieme sfeer nog wat versterkte. Niet veel later voel ik haar beide handen op mijn dijen die ze iets uit elkaar duwt. Ik laat mijn hoofd al uit ongeloof achterovervallen. Zonder een woord te zeggen, of amper een woord. Dat hoefde niet meer. Ik kon het niet geloven. Nog steeds niet. Mijn knoop en rits die nog maar net dicht zaten, maakt ze los. Ze vindt genoeg ruimte en voor ik het weet, laat ik mijn ontbijt weer staan omdat ik het oneerbiedig vind niet mijn aandacht op haar te vestigen terwijl ik voel hoe haar warme, vochtige mond mijn eikel een hele goed morgen toewenst.
Kamila bleef dan stilletjes onder de tafel zitten. Hoewel ik haar niet meteen zag, voelde ik elke beweging en iedere aanraking die ze maakte. De tafel had een vrij diepe rand, dus ze had ruimte genoeg, maar we konden elkaar echt niet zien, zolang ik aangeschoven bleef zitten. Het was een extra opwindende ervaring omdat ik niet direct kon zien wat ze deed. Ze begon me uitvoerig te pijpen, en ik voelde haar mond, tong en lippen met een ongekende precisie en liefde. Elke aanraking was intens, elke beweging zorgvuldig. De stilte in de keuken was bijna oorverdovend, op het zachte, kreunende geluid van Kamila na, en het constante geslobber dat de lucht vulde. Ik hijgde zachtjes, maar probeerde zo stil als mogelijk te blijven., en te genieten van haar zachte, verleidelijke geluidjes die mij nog meer in de hemel deden wanen.
Elke ochtend was het een uiterst intiem moment, ondanks dat we elkaar niet konden aankijken. Mijn ademhaling werd sneller en dieper, mijn lichaam reageerde met elke beweging van haar. Dit ritueel versterkte mijn verlangen gedurende de hele dag, en het hielp onze relatie zeker, maar de schuldige opwinding bleef. Elke ochtend was een herhaling van de vorige, maar ik kon niet anders dan verlangen naar meer.
Ik begon te overpeinzen hoe ik deze routine zou kunnen uitbreiden zodat Kamila evenveel plezier had als ik. Het idee dat dit elke week zou doorgaan, gaf me een hoopvolle verwachting, hoewel ik het nog niet helemaal kon bevatten. Ik hoopte alleen dat deze ochtendroutine niet alleen een tijdelijke fase was, maar iets wat onze relatie elke week zou verrijken. Waarom niet een kwartiertje eerder uit bed om er maar gelijk een complete beurt van te maken? Misschien wel omdat ik het zo lekker vond om door haar gepijpt te worden.
-
Onze avonden waren net zo bijzonder als onze ochtenden. Ameland bood de perfecte achtergrond voor onze avonturen. Toen al, en nu dus weer. We verkenden het stukjes bos, de duinen en de oude straatjes met hun donkere steegjes. Het weer was steeds aangenamer, hoewel de avonden nog fris en vroeg donker waren. Terwijl we wandelden, praatten we over onze dag, wat ieder van ons had meegemaakt, en onze hunkering naar elkaar. We konden niet anders dan snel weer onze verlangens voor elkaar uitspreken, wat de opwinding tussen ons alleen maar deed toenemen.
Thuis had Kamila meestal voor het eten gezorgd. Als ik thuiskwam van mijn werk, stond er vaak een smakelijke maaltijd klaar. Deze week hadden we echter twee keer een andere ervaring gehad; ik had een rustige bistro op het eiland gevonden waar we konden dineren. De sfeer was onmiddellijk intiem. We waren gek op elkaar en hadden elkaar de hele dag gemist. De gerechten waren bijzaak; het draaide allemaal om de suggestieve blikken die we elkaar toeschoten en de kleine aanrakingen onder de tafel. Onze gezichten verraden de nervositeit en opwinding, elke aanraking een belofte van wat nog zou komen. Wat een leven.
Als we thuis aten, waren we creatief met onze plekken. De keuken, de woonkamer, de tuin, onder de douche, of in bed—elk deel van het huis werd een speeltuin voor onze passies. Na een diner in de bistro konden we niet wachten om naar huis te gaan en zochten we buiten naar spannende plekjes. De seks die volgde was altijd intens en bevredigend. Kamila had me dan natuurlijk al die ochtend al 'verrast', en ik voelde de drang om dit te compenseren. We gaven elkaar alles wat we konden verzinnen—orale seks, penetratie, en alles daartussenin. We namen de tijd om elkaars lichaam en geest te verkennen, en onze verlangens en liefde uit te drukken in elke aanraking en beweging. Koste wat kost moest ze zich minstens zo gewaardeerd voelen als ik me voelde door haar.
Deze avonden vulden de ochtendroutine perfect aan. Elke keer als we in bed lagen, keek ik alweer uit naar de volgende ochtend. De seks leek elke avond beter dan de vorige, en ik merkte dat Kamila elke ochtend gretiger en dankbaarder was. Het was een vicieuze cirkel van verlangen en vervulling; elke ochtend verbeterde mijn prestaties, wat Kamila's enthousiasme en vaardigheid alleen maar vergrootte. Overdag kon ik alleen maar aan haar denken en verlangde ik naar onze volgende ontmoeting. Ze kwam express niet langs in de winkel, wat het geheimzinnige en opwindende gevoel alleen maar versterkte. Ik dacht vaak dat ik de winkel zou moeten sluiten, gewoon omdat ik haar niet zou kunnen weerstaan, mocht ze wel langskomen. En natuurlijk was ik nog steeds een beetje bang gezien te worden met haar door bijvoorbeeld Eke.
Aan het einde van de dag voelde ik me vervuld en gelukkig. Toch knaagde er iets—hoe lang konden we deze intensiteit volhouden? Ondanks mijn twijfels was ik ervan overtuigd dat zolang ik alles bleef geven wat ik kon, onze relatie alleen maar sterker en opwindender zou worden. De verwachting en spanning maakten elke dag, elk moment met Kamila, nog waardevoller.
-
Aan het einde van de week besefte ik hoezeer onze relatie was geëvolueerd. De balans tussen lust en liefde begon langzaam te verschuiven. De weken waren gevuld met passie en verlangen, maar nu leek de liefde steeds meer op de voorgrond te treden, naast de seksuele aantrekkingskracht. Wat me opviel, was hoe we, naast de intense seks, ook zoveel met elkaar deelden. Geen enkel moment voelde verkeerd of ongemakkelijk aan; elk gesprek, elke aanraking droeg bij aan onze groeiende band. Het leek wel alsof er eerst even maanden van frustratie uit moesten, voordat we elkaar weer echt konden vinden. Echte leek dit hand in hand te gaan.
De seksuele ervaringen waren intens en bevredigend, maar wat me echt raakte, was hoe liefdevol Kamila zich nog steeds opstelde. En zo nuchter. Alsof ze hier al jaren woonde. En wij al jaren samen waren. Haar zorgvuldige aandacht en de manier waarop ze zich openstelde, maakten me bijna zeker dat we allebei verliefd waren, zelfs al begon ik me af te vragen of ik al helemaal oprecht verliefd was. Na Elise was iets al snel beter, dacht ik. Al besefte ik me dat binnen het spectrum goed en slecht Kamila zich wel heel ver aan de goede kant bevond. Ik gaf om haar. Ontzettend veel. En het was meer dat ik niet durfde uit te spreken verliefd op haar te zijn, ondanks dat ik dit wel toonde. De seksuele spanning was versterkt door onze oprechte gevoelens, en het was moeilijk om deze emotionele diepgang te negeren.
Ondanks de groeiende liefde voelde ik me schuldig en bezorgd. Mijn relatie met Elise was nog niet volledig beëindigd, en ik maakte me zorgen dat ik me opnieuw zou verliezen in verliefdheid, zoals ik dat eerder had gedaan met Elise. Ondertussen begon ik aan te nemen dat ik zoveel gepikt had van Elise, omdat ik nu eenmaal blind was van liefde. Overigens geen waterdichte theorie. Wellicht wilde ik mezelf dit gewoon wijs maken. De gedachten aan mijn verleden maakten me onzeker over hoever ik kon gaan met Kamila zonder in de valkuil van overmatige verliefdheid te trappen, als zoiets al bestond.
Toch kon ik niet anders dan optimistisch zijn over wat we samen hadden. Onze relatie leek een ongekende diepgang te bereiken, en er leek geen limiet te zitten aan hoe ver we samen konden groeien. Deze vooruitgang was opwindend, maar tegelijkertijd beangstigend. Het idee dat onze band bleef groeien zonder duidelijke grenzen of beperkingen zette me aan het denken.
Deze week had veel goeds gebracht voor Kamila en mij, en ik beschouwde het als een positieve periode voor onze relatie. Maar het bracht ook vragen en twijfels naar boven over mijn andere relaties en de problemen die nog niet volledig opgelost waren. Ik durfde deze twijfels nog niet met Kamila te delen, uit angst dat het alles zou kunnen verpesten. Voor nu wilde ik gewoon genieten van wat we hadden, zonder de schaduw van mijn verleden tussen ons in te laten staan.
-
Maar vandaag, aan het einde van de week voel ik de innerlijke strijd steeds sterker. Kamila’s constante toewijding en dienstbaarheid brengen me in een ongemakkelijke positie. Ze doet zoveel voor me, maar het voelt soms alsof haar gedrag mijn eigen gevoelens in de schaduw plaatst. Ik vind haar zoveel meer dan iemand die alleen maar mijn wensen vervult. Het voelt alsof ik soms net zo verliefd en gewillig moet zijn als zij, om haar niet teleur te stellen en om haar het gevoel te geven dat haar inspanningen gewaardeerd worden. Ondanks mijn dankbaarheid, is het een moeilijk evenwicht om te bewaren.
Mijn verleden blijft als een donkere schaduw over me hangen. Ik ben bang dat oude patronen en niet-afgeronde zaken mijn huidige relatie met Kamila kunnen ondermijnen. Hoewel ik deze zorgen voor mezelf houd, voel ik de druk van onafgemaakte zaken die zich langzaam ophopen. Het idee dat mijn verleden opnieuw problemen kan veroorzaken, maakt me angstig en bezorgd. Het is een lastige en pijnlijke strijd die ik probeer te verbergen, maar die me steeds meer begint te belasten. En hoe lang kan ik dit verborgen houden voor iemand die zoveel om me geeft?
Ondanks deze interne strijd, zet ik me volledig in om Kamila gelukkig te maken. Mijn avonden zijn vaak een zoektocht naar haar genot, waarbij ik gedreven ben om haar zoveel mogelijk plezier te geven. De orale seks die we delen, en mijn verlangen om haar meerdere orgasmes te geven, vullen elke avond. Het is een wederzijds proces, waarbij ook mijn eigen plezier en voldoening centraal staan. Hoewel ik soms het gevoel heb dat het een klusje is, is het geen vervelend klusje. Haar geluk maakt mij gelukkig, en die wederzijdse voldoening is wat onze avonden zo intens en bevredigend maakt. Maar het idee dat ik het al een klusje ga noemen, is toch net zo zorgwekkend. En vet oneerlijk. Naar ons beiden.
Als ik reflecteer op onze relatie deze week, vraag ik me af of ik actie moet ondernemen om alles in stand te houden. Moet ik openhartig zijn over mijn twijfels en mijn verleden? Of is het beter om mijn zorgen voor mezelf te houden en te vertrouwen op wat we nu hebben? Deze vraag houd ik nog voor mezelf, terwijl ik probeer te navigeren tussen mijn innerlijke conflicten en mijn verlangen om onze relatie te laten bloeien. Voor nu, wil ik vooral genieten van wat we samen hebben en hopen dat de liefde die we delen sterk genoeg is om de uitdagingen te overwinnen. Al weet ik ergens al dat ik dit geen weken vol ga houden, mijzelf kennende, en ondanks dat Kamila zo ongelofelijk perfect is. Want ik ben dat absoluut niet.
-