Dat David er graag ‘eentje’ lustte wist ik al toen we trouwden. Ik had alleen niet verwacht dat hij alcoholist zou worden. Aanvankelijk beperkte zijn drankgebruik zich voornamelijk tot de weekenden. Als het daarbij gebleven zou zijn, zou er vermoedelijk niet zoveel aan de hand zijn geweest. Maar dat bleef het niet. Na verloop van tijd begon hij een paar keer per week behoorlijk aangeschoten thuis te komen van zijn werk. Een paar keer per week werd elke dag. De volgende stap was dat hij er een paar keer per week thuis ook nog een biertje ingoot. Wat uiteindelijk eveneens elke dag werd. Maar zelfs dat kon nog erger. Want één biertje werden er twee, toen nog een, en weer een, tot hij op het laatst elke avond volkomen laveloos op de bank lag te slapen. Waarna ik hem naar bed moest zien te krijgen. Vraag me niet waarom, maar het was nooit in me opgekomen om hem, als hij zich weer eens buiten westen gezopen had, simpelweg te laten liggen. Nee, ik deed telkens alle mogelijke moeite om hem naar de slaapkamer te sleuren. Echter, recht evenredig met het toenemen van zijn drankgebruik was ook zijn gewicht toegenomen. Tot hij uiteindelijk zo zwaar was dat ik hem niet meer alleen naar boven kon hijsen en ik de hulp van mijn zoon nodig had. Daardoor, en alleen daardoor, kon er gebeuren wat er gebeurde.

De fles had mijn man al jaren geleden van zijn hele libido beroofd. Maar ik was nog maar 34 jaar en was al die tijd aandacht blijven houden voor mijn uiterlijk. Ik wilde er nu eenmaal leuk uitzien. Dat David geen oog meer voor me had, was weliswaar pijnlijk en eenzaam, maar ik deed het toch vooral ook voor mezelf. Zodat ik nog enig zelfrespect kon hebben. Hoe dan ook, ik droeg dus elke dag leuke kleren, of ik nou vrij was of moest werken, en ’s nachts sliep ik in sexy nachtkleding. Doorzichtige lingerie, dat niets van mijn C-cups en andere vormen verhulde. Zo ook de eerste keer dat ik David niet van de bank kon krijgen en ik de hulp van mijn zoon moest inroepen. Gelukkig had ik wel de tegenwoordigheid van geest om eerst een kamerjas aan te trekken, die ik ook nog eens stevig dichtknoopte.

Het gebeurde per ongeluk. De eerste keer althans. We hadden onze zoon, hoe origineel, David genoemd, maar ik noemde hem altijd Vid. Hij was intussen 14 jaar, dus nog lang niet op een leeftijd waarop tact al sterk ontwikkeld is. Terwijl we samen aan het dode gewicht van zijn vader trokken betrapte ik hem erop dat hij zijn ogen op mijn boezen had gefixeerd. Openlijk en zonder veel gêne. Ik was zo boos op mijn man, of wellicht was het op mijn eigen onmacht, dat ik het maar negeerde. Met vereende krachten, en met veel gesjor en gesleur, kregen we het voor elkaar om mijn man op bed te leggen. Zonder erbij na te denken klom ik op het hoofdeinde, met de bedoeling om hem verder omhoog te trekken. Om mij te helpen tilde Vid, die veel sterker was dan ik, ondertussen zijn vader op. Terwijl ik al trekkend achteruit kroop zag ik dat mijn zoon ogen alweer naar mijn borsten aan het kijken was. Ik was zijn blikken van zojuist nog aan het negeren en daar ging ik dus maar mee door.

Echter, meteen nadat Vid de slaapkamer was uitgegaan pakte ik een handspiegel om het een en ander eens te controleren. Waardoor ik kon zien dat door de manier waarop ik mijn kamerjas had dichtgeknoopt, mijn borsten nogal benadrukt werden. Vervolgens bootste ik de manier na waarop we David naar boven hadden gebracht. Onbewust had ik Vid blijkbaar een leuk showtje gegeven, want het was te zien dat mijn borsten behoorlijk heen en weer zwaaiden. Toen dacht ik aan het bed. Voor de tweede keer ging ik op handen en knieën aan het hoofdeind zitten, waarna ik met de handspiegel een idee te probeerde krijgen van wat kleine David had kunnen zien. Met grote ogen, half in shock, zag ik dat in de houding waarin ik gezeten had, mijn borsten in volle glorie te zien waren geweest. Ik deed alsof ik aan mijn comateuze man aan het trekken was, waarop mijn naakte borsten zo vrijelijk heen en weer wiegden, dat ze af en toe elkaar zelfs raakten. Maar er was meer. Afhankelijk van hoe ik de spiegel hield, zag ik dat het heel goed mogelijk was dat mijn zoon zelfs iets van mijn slip gezien kon hebben. Mijn maag zich draaide zich ervan om.

Later, toen ik al naast mijn bewusteloze echtgenoot lag, in mijn doorschijnende nachthemdje, kon ik nog steeds niet geloven dat ik me zo achteloos zó aan mijn zoon had getoond. Tegelijkertijd bedacht ik me echter dat mijn kleine David de enige was die interesse leek te hebben in wat ik al jaren voor de buitenwereld verborgen hield. Die nacht sliep ik slecht, puur vanwege de emoties. Ik was boos op mijn man, omdat hij een dronkaard geworden was, en boos op mezelf omdat ik gefrustreerd was. Seksueel. Maar vooral was ik boos dat het zover had moeten komen dat mijn echtgenoot naar bed gesleurd moest worden door zijn 14-jarige zoon. Ik denk dat dat het punt was waarop ik, instinctief, besloot dat als mijn man zo graag de fles voorrang wilde geven boven mij, en mijn zoon naar me wilde kijken, mijn stille wraak zou zijn om hem dan maar zijn gang te laten gaan.

Natuurlijk lag David de volgende avond alweer voor dood in de bank. Mijn boosheid van gisteren was nog niet helemaal verdwenen en ik worstelde nog steeds met de schaamte over de gedachten die ik had gehad. Zonder dat overigens daardoor mijn wraakgevoelens verdampten. Bij lange na niet zelfs. ‘Nuchter genoeg’ blijven om zelf naar bed te kunnen gaan was alles wat mijn man hoefde te doen om te voorkomen dat zijn vrouw zich zou exhibitioneren aan hun zoon. Maar dat deed hij niet en dus had ik me op bijna identieke wijze gekleed als gisteren. Bijna! Het enige verschil was dat ik mijn kamerjas op een andere manier had vastgeknoopt en daardoor de kraag nog een tikje meer openstond.

Dit herhaalde zich een weeklang elke avond en telkens zag ik kleine David gebiologeerd naar mijn borsten kijken, die vrijelijk onder het topje van mijn negligé heen en weer konden zwaaien. Het kwam zelfs zover dat ik ze express begon te schudden. Alleen maar om te zien hoe zijn ogen de bewegingen zouden volgen. Tegelijkertijd werd ik in de loop van diezelfde week steeds kwader op David, wat me uiteindelijk op het punt bracht dat ik besloot om er nog een graadje bovenop te leggen. Niet heel veel, het enige wat ik deed was het lager op mijn heupen vastknopen van mijn kamerjas, waardoor de kraag nog wat wijder open bleef staan. Het duurde maar een tel, toen al had Vid de verandering in de gaten. Waarna hij zich langer dan ooit maakte en zijn hoofd een stuk dichter in mijn richting bracht. Ik moest manlief omhoog trekken, in de wetenschap dat mijn borsten, vanuit de positie van mijn zoon, vrijelijk te zien waren. Mijn kamerjas hing naar beneden, het nachthemd ook, en ik voelde koele lucht op mijn borsten, die flink heen en weer schudden door mijn achterwaarts kruipende bewegingen. De schaamte die ik voelde, leek op de schaamte die er was na die eerste avond. Maar het voldane gevoel van wraak was vele malen sterker, waardoor ik heel zeker wist dat ik hier niet meer mee zou stoppen.

Na twee weken knapte er echter iets in me. Intussen had de woede zich zo opgekropt, dat ik zowat overkookte. Wat ik met Vid deed, was één ding, wat ik voelde weer wat anders. Ik was gaan beseffen dat de rol van mijn man, de klootzak die me in geen jaren had aangeraakt, langzaam maar zeker werd overgenomen door zijn zoon, een 14-jarige tiener met opspelende hormonen, en dat was de aanleiding om er voor het eerst iets over te zeggen. Op de trap, terwijl we de zuipschuit omhoog aan het sjorren waren.

“Ik heb ook ogen hoor,” zei ik tegen mijn zoon.

Van schrik liet hij bijna zijn vader vallen. “Duh, alsof ik dat niet weet! Maar je mag er… ik vind je zo… je bent ook zo mooi,” herstelde hij zich echter snel.

Door dat antwoord had hij me. Al sjorrend, vertelde ik eerlijk dat ik wist dat hij de afgelopen weken zijn ogen goed de kost had gegeven. Maar dat ik zo boos was dat zijn vader de fles verkoos boven mij, dat ik het niet erg gevonden had. Dat ik het zelfs leuk gevonden had dat er iemand was die interesse had in waar zijn vader niet meer naar omkeek.

“Maar mams, je bent veel leuker dan de moeders van mijn vrienden. Dat zeggen ze zelf ook. Ze vinden je allemaal een lekkere chick. Pas geleden zeiden ze nog dat ze graag eens over je heen wilden gaan. Zelfs de meiden op school kunnen niet aan je tippen.”

EEN LEKKERE CHICK, WAAR ZE GRAAG EENS OVER HEEN WILDEN GAAN? Verbijsterd liet ik die opmerkingen tot me doordringen. Was dat waar pubers het over hadden? Was dat hoe ze naar elkaars moeders keken? Wat een manier om het uit te drukken! Was dat misschien wat Vid wilde, eens ‘over me heen gaan’? In een andere situatie, op een ander moment, zou ik een hartig woordje met hem gesproken hebben. Waarbij zou de mogelijkheid van een sanctie zeer nadrukkelijk aanwezig zijn geweest.

“Genoeg gekletst, laten we hem er in zien te krijgen,” zei ik nu echter, stiekem oneindig trots door de boost die mijn zoon aan mijn ego had weten te geven.

Eendrachtig sjorden we zijn vader omhoog op het bed, waarbij ik er voor zorgde dat Vid mijn borsten ongehinderd kon zien. Dankbaar als ik was, probeerde ik zelfs mijn rug zo recht mogelijk te houden. Tot er plots eerst een misselijkmakend geluid uit David kwam en hij vervolgens in mijn schoot begon te braken. Waarop ik, half in paniek, tegen mijn zoon gilde dat hij moest verdwijnen.

De dag erna leek bijna precies op de dag ervoor. Het enige verschil was dat, toen de laveloze heer des huizes naar bed geholpen moest worden, ik geen kamerjas aanhad. Alleen gekleed in een doorzichtig negligeetje was ik, op mijn slipje na, dus feitelijk naakt. Vid bleef keurig in de rol die hij al weken met verve had ingenomen; hij keek geen enkele maal naar mijn gezicht. Er was even een moment dat hij iets wilde zeggen, maar slikte zijn woorden in. Dus maakte ik het maar voor hem af.

“Als je vader ooit nog eens de fles laat staan, is het gedaan met de pret...”

Met een veelbetekenend knikje gaf kleine David aan dat hij de boodschap begrepen had. Emotioneel gezien was dat mijn redding. Het lag immers niet meer in mijn handen, de controle lag nu niet meer bij mij.

Niet lang daarna veranderde er iets in de situatie. Grote David had in de gaten gekregen dat hij telkens wakker werd met al zijn kleren nog aan. Op een zaterdag, vroeg in de middag, confronteerde hij mij daarmee. Verrassend kalm en beheerst gaf ik hem te verstaan ik zijn moeder niet was en dat ik niet van plan was om hem elke avond uit te kleden. Ook dreigde ik dat als hij ooit een luier nodig zou hebben, ik hem in een verpleeghuis zou stoppen. Hij was niet alleen niet geamuseerd, hij had ook nog eens het lef om te eisen dat ik meer zou doen. Die opmerking zorgde ervoor dat er weer iets in me knapte. Het was dat ik een uitlaatklep gevonden had in onze zoon, anders had ik waarschijnlijk een hete pan op zijn kop kapot geslagen! In plaats daarvan riep ik dat hij een zo dik en zwaar varken geworden was, dat ik hem niet meer in mijn eentje naar bed kon krijgen en dat zijn 14-jarige zoon dus elke avond moest helpen. Of hij soms ook moest helpen om zijn vader uit te kleden, vroeg ik toen fijntjes. De zuiplap heeft nooit een rechtstreeks antwoord gegeven, hij bleef alleen maar herhalen dat ik meer moest doen. Mama zou voortaan ook geen slipje meer dragen. Dat besluit stond vast.

Nog geen uur later maakte meneer Lazarus nog een andere tactische blunder. Door dezelfde kutopmerking te maken, alleen was Vid er toen ook bij. We moesten allebei meer doen, durfde hij te zeggen. Hoewel grote David toen nog niet helemaal van de kaart was, ontging hem toch mijn gezicht. Maar kleine David zag het wel. Toen ik verder ging met de conversatie die meneer Lazarus begonnen was, spitste mijn zoon zijn oren. Zelfs bijna letterlijk.

“Vid en ik moeten dus meer doen?” vroeg ik.

“JA,” was het gesnauwde antwoord.

“Oké, ik zal zien wat we nog meer kunnen doen,” zei ik kalm, me uiterst bewust van de manier waarop Vid me plots begon aan te staren.

Dat was het begin en eind van de conversatie en tegelijk het begin van iets dat verboden is en taboe. Vid wist het nog niet, maar in het plan voor de avond was het ontbreken van een slipje opgenomen. Als ook zijn penis en mijn mond.

De rest van de middag was mijn zoon de schuur aan het opruimen, waarvan hij tegen een uur of vijf opgewonden binnen kwam rennen.

“Ik moet je iets laten zien,” riep hij.

Lazarus, zonder ‘meneer’ ervoor vond ik die naam een stuk beter bij hem passen, was toen al aardig dronken. Helemaal van de wereld was hij echter nog niet. Wat Vid me wilde laten zien, in de schuur, was de golftas die zijn vader twee jaar geleden gekocht had en daarna één keer gebruikt. Daarin zaten een halfvolle fles whisky, een nog dichte fles wodka, een lege fles jenever, en een onaangebroken pakje condooms. Stilletjes bekeek ik een paar tellen de vondst, waarna ik mijn zoon zei om alles maar gewoon weg te flikkeren.

Iets meer dan een uurtje later was Lazarus toch vertrokken, een paar uurtjes eerder dan normaal op een zaterdag. Voor een deel kwam dat waarschijnlijk door Vid, die hem zonder veel tussentijd bier na bier had geserveerd. Waardoor ik vermoedde dat mijn zoon zich gereed maakte om ‘meer te doen’, precies als zijn vader had verordonneerd.

Inderdaad mijn zoon me bij de eerste dronken snurk uit de dronken mond van zijn vader staarde verwachtingsvol aan. “Het ziet ernaar uit dat het bedtijd is voor je vader, dus zal ik me ook maar voorbereiden op de nacht. Maar we kunnen hem nog best een tijdje laten liggen hoor,” glimlachte ik.

Volgens plan had ik, toen ik terugkeerde in de woonkamer, alleen een negligé aan. Voor het eerst fixeerden zijn ogen zich niet alleen op een enkel punt. Zijn blik ging van mijn borsten naar mijn kruis, terug naar mijn borsten, toen weer naar mijn kruis. Hoewel ik graag iets te eten voor ons had willen maken, was ik zo gespannen en opgewonden, dat ik zeker wist dat ik geen hap door mijn keel zou kunnen krijgen. Hetzelfde gold voor Vid. Ik vroeg het een paar keer, maar telkens zei hij dat hij helemaal geen honger had.

Om zeven uur leek Vid, het wachten beu, zijn vader naar bed te willen brengen. Waarom ook niet, dacht ik, laat het nu maar gebeuren ook. Hoewel hij nog steeds niet wist wat ik voor hem in petto had, was ik wel van overtuigd dat hij heel goed wist dat er iets nieuws stond te gebeuren.

“Je vader zegt dat we meer moeten doen. Is er iets ‘meer’ dat je graag zou willen doen?” vroeg ik, terwijl we Lazarus de trap op zeulden.

In eerste instantie gaf hij geen antwoord en daarom prikkelde ik hem wat door subtiel met mijn borsten te schudden. “Zeg het maar, er is vast wel iets wat je kunt bedenken.”

Toen begon het hem te dagen. “Wat voor ‘meer’ kunnen we dan doen, mams?” vroeg hij, de slimmerik.

Ik keek eens naar zijn vader, toen naar hem. “Wat jij wilt, alles. Als je vader er maar bij is, dan heeft hij in elk geval de kans om het tegen te houden. Maar dat hoeft alleen maar vanavond…”

Nadat we Lazarus goed gelegd hadden, keken we elkaar aan, mijn zoon en ik. Jezus Christus, ik was kwaad, maar tegelijkertijd ook ongelofelijk geil.

“Heb je al iets bedacht,” vroeg ik, hees fluisterend.

“O ja,” mompelde Vid, naar een borst wijzend.

Een tel nadat ik mijn negligé had laten zakken lag er al een tepel in zijn mond. Kleine David, Vid, mijn 14-jarige zoon, bleek een snelle leerling. Na maar een paar kleine instructies kon hij het, wist hij hoe mijn tepels hard te krijgen. Onwaarschijnlijk hard. Zo hard, dat het pijn deed. Daarom maakte ik me van hem los en ging achterover liggen, naast mijn ronkende echtgenoot en zijn comateuze vader. Ik trok mijn nachthemd omhoog en legde zo mijn onderste bloot. Zonder verdere aansporing, zonder enige aarzeling ook, bracht Vid zijn hoofd tussen mijn benen. Een snelle leerling inderdaad. In hooguit twee minuten bracht hij me, zonder dat ik hem aan hoefde te moedigen, en met slechts een paar kleine aanwijzingen, in een overweldigend extase.

Behalve dat hij er al weken vrijelijk naar had kunnen kijken, had mijn zoon mijn tieten nu ook in zijn mond gehad. Hij had mijn kut geproefd en me tot een hoogtepunt gebracht. Dus wat had het nachthemd nog voor zin? Geknield ging ik, wijdbeens en volkomen naakt, met mijn rug naar zijn gezicht, op de bovenbenen van mijn man zitten.

“Zou je niet eens je kleren uitdoen, Vidje? Hoe vaak denk je dat je het kunt?” vroeg ik, hardop.

Het antwoord kwam direct. “Minstens drie keer,” klonk het mannelijk gedecideerd, waarna hij zich in een vloek en een zucht uitkleedde.

Jeugdige overmoed, dacht ik toen nog. Tot ik zijn penis onder ogen kreeg en het mijn beurt was om ongegeneerd te staren. Mijn zoon had alle uiterlijke kenmerken van een puber. Lang, slungelig, soms wat onbeholpen, en hier en daar een vurig jeugdpuistje. Maar dat gold helemaal niet voor zijn penis, daar was niets puberaals aan. Ik keek naar een volwassen, lange, dikke, harde staaf, waarvan de roodglanzende eikel op natuurlijke wijze ontbloot was. Drie keer? Over me heen gaan? Misschien toch wel, het zou kunnen, dacht ik heimelijk, en begon toen de rest van mijn plan tot uitvoering te brengen.

Tijdens het pijpen hoorde ik hem vaak ‘tering, wat lekker’ roepen, afgewisseld met kreten als ‘oh mams’. Het duurde niet lang voordat ik voelde dat zijn pik nog harder werd, waarbij de kleine beweginkjes die hij maakte, steeds kleiner werden. Toen ik vervolgens voorzichtig, maar tegelijk stevig zijn eikel vacuüm zoog, gelijktijdig over zijn balzak strelend, liet hij het gaan. Zo in mijn mond.

“Mams, we moesten veel meer doen van hem. Dus nou wil ik ook nog neuken hoor,” zei Vid toen hij zich eenmaal hersteld had.

Terwijl hij dat zei had hij zijn hand naar mijn kruis gebracht, waar hij met een vinger door mijn spleetje wreef. Mijn schuchtere zoon leek in heel korte tijd heel volwassen geworden te zijn.

“Vid, ik ben niet aan de pil, dus dat gaat niet. We zullen andere dingen moeten doen,” stribbelde ik echter tegen.

Toen bleek dat ik niet de enige was die een plan had. De zelfvoldane, triomfantelijke grijns die op het gezicht van mijn zoon verscheen was onbetaalbaar. Vid pakte zijn broek van de grond en haalde daar het pakje condooms uit dat in de golftas had gezeten.

Nadat hij een rubbertje uit de verpakking had gehaald, was ik degene die het over zijn penis schoof. Vervolgens ging ik gebukt voor het bed staan, met de benen van mijn uitgetelde man tussen mijn ellebogen. Zonder mijn hulp, had Vid twee pogingen nodig om te penetreren. Hij was zojuist al een keer klaargekomen, dus ging het dit keer niet zo snel. Terwijl hij me driftig nam, duidelijk onervaren, dacht ik aan manieren hoe ik hem zo zou kunnen instrueren in de vleselijke lusten, zodat hij in staat zou zijn om mij, en elke andere vrouw, in de zevende hemel te brengen met zijn staaf.

Die avond neukte mijn zoon zich door het hele pakje condooms. Om in zijn termen te blijven; hij ging drie keer over me heen. Van die drie keer, wist hij me nog één keer mee te nemen in een orgasme.

Het was geen bravoure geweest, zijn inschatting dat hij het drie keer zou kunnen. Hij had zich onderschat, mijn zoon kon het zelfs vier keer achter elkaar.