Een verzonnen verhaal in verschillende hoofdstukken over hoe het zou kunnen zijn nadat de derde wereldoorlog afgelopen is.

De derde wereldoorlog lijkt voorgoed voorbij. Althans, er wordt niet meer gevochten. We kunnen naar buiten en doen wat we willen. Of beter: we moeten naar buiten en wat we willen is frisse lucht en het gevoel zonder angst voor levensgevaar over straat te lopen. Maar doen waar we zin in hebben: nee, dat is er nog niet bij. Misschien kunnen we dat nooit meer...

Deze oorlog heeft langer geduurd dan welke vorige oorlog ooit. Hij was al aan de gang lang voor ik geboren werd en mijn ouders hebben op hun beurt niet anders geweten. Het is van mijn grootvader dat ik erover gehoord heb. Ik was de enige in de familie die daar belangstelling voor had. Alle anderen waren alleen bezig met zorgen voor genoeg eten en hout zoeken voor als de elektriciteit weer eens voor onbepaalde tijd uitviel en weer eens krachtcentrales gesaboteerd waren - windmolen- en zonnekrachtparken. Het was een oorlog zonder veel bommen, de goden zij dank.

Zoveel is zeker: deze oorlog, die alleen verliezers telt, begon in de jaren '20, ruim veertig jaar geleden dus. Wanneer precies wist mijn grootvader ook niet. Vanuit een staat die toen Rusland heette breidde het geweld over buurlanden uit. Tot ten slotte elk land een kant moest kiezen. Bijna heel Azië en bijna heel Afrika koos de kant van Rusland. De beide Amerika's, Australië en ook Japan kozen de zijde van Europa, waar ik nu met mijn familie nog altijd verblijf, in wat vroeger Nederland heette, maar nu gewoon een deel van Europa is. Er is vrede, zegt men, en dat geloof ik graag, maar volgens mijn grootvader betekent vrede iets heel anders dan wat we nu meemaken.

We behaalden na tientallen jaren de overwinning, maar iedereen verloor. Behalve misschien de nieuwe machthebbers. Ach, laat het me daar niet over hebben... Toen we gisteren het oproepingsbevel kregen, stelde grootvader koudweg vast dat we in een dictatuur beland waren die nooit eerder was gezien. 'Misschien iets als destijds in China gebeurde,' aarzelde hij, waarop ik natuurlijk haarfijn wilde weten hoe dat er aan was toegegaan.

'Wanneer we met dit oproepingsbevel naar de districtscommissaris gaan, zullen we het gauw genoeg weten,' zuchtte hij.

--- --- ---

We kwamen uitgeput toe: twaalf kilometer lopend over slechte wegen, in een koude novemberregen. Alle voertuigen waren al lang opgeëist. Daarmee bedoel ik letterlijk alles wat kan rijden. Met een bang hart wachtten we onze beurt af in het ijskoude wachtlokaal van het commissariaat. Het groepje waartoe ik behoorde bestond uit mijn grootvader, 80 jaar maar nog goed ter been, al sukkelde hij al jaren met zijn hart. Verder mijn moeder, net 50 geworden en nog altijd een mooie vrouw met een prachtig figuur, zelfs nu ze in compleet afgedragen kleren moest rondlopen. Haar volle borsten dansten op en neer onder haar jurk, want beha's waren al lang niet meer te vinden en ze had haar laatste al een paar jaar geleden met tranen in de ogen moeten wegwerpen omdat hij te klein was geworden. Hij was trouwens tot op de draad versleten. Ik had ooit een gesprek met mijn vader afgeluisterd, waarbij moeder zegde dat ze blij was dat ze in de overgang gekomen was. Er waren geen tampons meer en evenmin iets wat op maandverbanden leek. Zuchtend had ze eraan toegevoegd hoe ze dat straks met Rani gingen oplossen. 'Iedereen heeft dezelfde problemen, lieverd,' hoorde ik vader antwoorden, 'wij zijn precies als iedereen en iedereen is precies als wij.'

Een paar dagen later werd vader weer opgeroepen om dienst te nemen bij het leger, als IT-er, dus ver van elk front als er ten minste van fronten kon gesproken worden. De vijand kon letterlijk overal zijn en altijd toeslaan, waar je ook was, dus ook in de hyperbeveiligde tempels van de computerzalen. We hebben vader sindsdien niet meer gezien en hoe we ook aandringen bij de commissaris, een reactie krijgen we niet. We moeten leren gehoorzamen en aanvaarden dat we in een nieuwe wereld leven,wordt ons iedere keer gezegd.

Buiten mijn grootvader en mijn moeder zit ook mijn zusje Rani in de wachtzaal te bibberen, misschien wel meer van angst dan van kou. Ze is bijna 16, over een goeie drie maanden, geloof ik. Volgens de nieuwe wetten zal ze, eens ze zestien is, zo snel mogelijk kinderen moeten baren. De bevolking is voor drie kwart aan allerhande onheil bezweken, vooral aan besmettelijke ziekten die door de vijand verspreid werden. Alleen de fysiek sterksten en de jonge mensen hebben het overleefd. En dan behoren nog drie buurvrouwen bij ons groepje: de veertigjarige Sky en haar achttienjarige dochter Sam. Ten slotte is er nog de levendige weduwe van onze buurman Rino, de prachtige roodharige Freya. Ik schat haar net in de dertig.

We worden binnengeroepen. De commandant van de post neemt onze oproepingsbevelen aan en snuistert in een stapel papieren. De computers werken weeral niet. Uiteindelijk vindt hij wat hij zoekt. Hij staat op en declameert met luide stem het verdict. We worden naar een streek gestuurd die 'De Peel' genoemd wordt om daar op een boerderij het land te bewerken. Nadien legt de commandant ons uit dat wij daar helemaal alleen zullen zijn, ver van alles en iedereen verwijderd. Om de week zal een wagen met het nodige proviand langs komen. Van zodra wij kunnen oogsten, zullen alle oogsten opgehaald worden. We moeten ons voorbereiden op een harde tijd, zegt hij nog. En dan legt hij de regels uit: grootvader is de opzichter die toeziet dat alles goed gepland en uitgevoerd wordt. Moeder moet het huis beheren, de boerderij proper houden, koken en zorgen voor de tucht onder de bewoners. De drie vrouwen en mijn zus moeten, net als ik, het land bewerken.

'Maar voor jou is er nog een andere, zeer belangrijke taak weggelegd, jongeman,' zegt hij afgemeten, 'jij bent verantwoordelijk voor het uitbreiden van de bevolking, net als alle andere jonge mannen van jouw leeftijd. Het nieuwe Europa heeft mensen nodig, heel veel mensen, en er is amper één vruchtbare man voor elke vier vruchtbare vrouwen. Dus ingerukt mars. Ga naar huis en maak alles klaar. Morgenmiddag worden jullie opgehaald en naar jullie standplaats gebracht. Neem alleen mee wat jullie nauw aan het hart ligt. Geen meubels, geen computers of beeldmateriaal. Alles is in jullie boerderij aanwezig. En neen, ik beantwoord geen vragen. Ingerukt, mars!'

Een soldaat opent de deur en duwt ons groepje naar buiten. Op straat durf ik niemand aan te kijken. Mijn grootvader had de commandant gezegd dat Rani mijn zusje was en dat broer en zus toch niet...', waarop de man hem had afgeblaft. In de gietende regen sukkelden we naar wat van ons dorp was overgebleven. Bijna iedereen was al ergens naartoe vertrokken en wij wisten van niemand naar waar. Wie nu nog in het dorp overbleven, waren alleen nog oude mensen waarvoor de staat beloofd had te zorgen. Onderweg sprak niemand. Rani had mijn hand stijf in de mijne gedrukt en liep snikkend naast me. Mijn moeder foeterde binnensmonds. Alleen toen we het huis van weduwe Freya passeerden en zij als eerste ons groepje verliet, lachte ze verontschuldigend naar mij en fluisterde me in het oor dat ze het wel goed getroffen had met zo'n mooie kerel. Eens in huis zakten moeder en grootvader in elkaar van wanhoop en verdriet. Maar nu zegde grootvader haar net als mijn vader haar gezegd had: 'We zijn net als iedereen en iedereen is net als wij. We kunnen niets doen. Niets doen behalve overleven.'

Moeder bekeek Rani. Die stond daar in al haar frêle schoonheid, al dropen haar blonde haren van de regen en plakten haar kleren tegen haar lijf. 'Ach meisje, waarom moet dit jou overkomen?' zuchtte moeder. Maar tot mijn verwondering stapte Rani op moeder af, nam haar handen in de hare en zei luid en fier: 'Zou je liever hebben dat ik seks moest hebben met iemand anders dan Boy? Nee, toch? Mama, na alles wat we meegemaakt hebben... Ik heb in mijn hele leven alleen maar in angst geleefd. Als het enige wat men mij verplicht is om op het land te werken en kinderen van Boy te krijgen om verder zonder schrik te leven, dan is dat vele keren beter dan wat ik al zestien jaar heb moeten meemaken.'

Moeder keek me verdrietig aan: 'En jij, arme jongen, verplicht om met vier vrouwen naar bed te gaan. Er kinderen bij te maken. Je weet nog niet eens hoe het gaat...'

'Niet overdrijven, mama,' antwoordde ik, 'denk jij nu echt dat een jongen van achttien jaar nog maagd is?'

Ze keek totaal verwonderd op, maar voor zij iets kon zeggen, kwam grootvader tussen: 'We weten ondertussen goed genoeg dat we hier niets kunnen aan veranderen, al gaan we op ons hoofd staan. De enige manier om hier aan te ontsnappen is zelfmoord plegen. Maar daar heb ik geen zin in. Zo zit de geschiedenis nu eenmaal in elkaar. Over een paar jaar wordt alles weer helemaal anders en dan zijn de wetten van nu ineens weer verboden. We hebben het te nemen zoals het is.'

Die nacht sloop Rani naar mijn kamer. Ik had nog niet kunnen slapen. Ze legde zich naast me in bed en sloeg aar armen om me heen. 'Als jij dan toch vier vrouwen moet nemen, dan wil ik de eerste zijn,' fluisterde ze. Op een dun nachthemdje na was ze helemaal naakt. Onderbroeken waren er al jaren niet meer, noch voor mannen, noch voor vrouwen. Ze ging zitten en trok het hemd over haar hoofd. 'Vrij met mij, Boy,' zei ze zacht, 'het zal toch eens moeten gebeuren en dan heb ik het liever hier in ons huis en nu, voordat je met Sam neukt. Of met haar moeder, of met Freya. Die heeft duidelijk een oogje op jou. Misschien worden jullie wel verliefd...'

Ze legde haar arm op mijn borst streelde mijn schouder. Ik boog me naar haar toe en vond haar lippen. Ze opende haar mond. Mijn tong krulde rond de hare. Er kwam geen eind aan onze eerste zoen. Ondertussen dwaalde mijn hand over haar stevige kleine borsten, hard en gespannen en ik voelde de gezwollen, harde tepels. Ze trok haar hoofd even van me weg en fluisterde: 'Boy, ik hou van jou, echt waar, niet sinds vandaag. Al heel lang. Ik geloof niet dat ik zwanger kan worden, want ik had tot gisteren mijn regels nog. Maar ik wil dat je in mij komt, toe...'

Door haar borstjes te strelen en te kneden, was mijn pik hard genoeg geworden. Ik legde me op Rani neer en deed wat ik met de inmiddels al vertrokken buurvrouw Finn had gedaan. Ik dirigeerde mijn lid nogal onhandig naar de opening in Rani's geslacht en vond die gelukkig redelijk snel. Maar ze was, in tegenstelling tot Finn, helemaal droog en ik raakte zelfs niet met mijn eikel naar binnen.

'We zijn iets vergeten,' zei ik, 'vrouwen hebben een voorspel nodig om nat te worden. Zo raak ik niet in jou.' Finn had me, toen we de tweede keer vrijden, geleerd hoe ik een kut moest strelen tot ze vochtig werd en de derde en laatste keer dat we seks hadden, had ze me haar kutje laten likken, waarna ze helemaal nat geworden was. Toen schoof mijn pik als een mes door de boter in haar tunnel en kon ik het verschil echt wel merken. Dat was de hemel! Helaas moest Freya een week later vertrekken. Wie weet van wie ze nu kinderen moest krijgen... Ik had liever Finn meegehad dan Sky, de moeder van Sam, want ik vermoedde dat het niet simpel zou worden om zowel moeder als dochter te moeten neuken.

Ik besloot de grote middelen te proberen en knielde tussen Rani's benen, boog me voorover en begon haar zachtjes te likken. Na een tijdje legde ze haar handen op mijn achterhoofd en gaf door er zacht op te duwen een tempo en een bepaalde druk aan zoals zij het wilde. De geur van haar kutje bedwelmde me volledig. Jong, fruitig, zurig, fris. Maar ze was ongeduldig. Ze wilde me zo snel mogelijk in haar hebben. Ik bevochtigde mijn eikel royaal met speeksel en nu gleed ik met een beetje moeite in haar, tot ik op weerstand botste.

'Je bent nog maagd, Rani?'

'Natuurlijk, wat dacht je? Doe maar, ik weet dat het pijn zal doen. Ik ben niet dom. Vooruit, Boy, kom in mij...' Ik stiet in een ruk door en zakte dieper in haar weg. Ze maakte geen geluid. Alleen toen ik zachtjes in haar bewoog, begon ze te hijgen. Ze trok mijn hoofd naar zich toe en stak haar tong tussen mijn lippen. Al tongzoenend kwam ik in haar klaar. We bleven in elkaar tot mijn piemel zacht werd en uit haar tunneltje schoof.

We lagen in elkaars armen. 'Ik ben zo blij, Boy,' snikte Rani, 'zo blij dat jij het bent. Ik heb je altijd graag gezien, maar de laatste tijd kon ik het bijna niet meer uithouden om bij jou te komen slapen, weet je dat? Mama hoeft dat niet te weten, maar ik ben verliefd op jou, al bijna een heel jaar. En nu zijn we verplicht om met elkaar te vrijen...'

'Ja, maar ik moet dat ook met die drie anderen doen, dat weet je toch?'

'Dat is jammer, maar het is zoals grootvader zegt: niks aan te doen, het is voor iedereen hetzelfde. Als ik maar weet dat jij mij echt graag ziet en met die drie andere gewoon vrijt om er kinderen bij te maken, dan kan ik dat wel verdragen.'

'Kom, laat ons slapen,' stelde ik uiteindelijk voor, 'ga jij maar terug naar jouw kamer. Anders weet moeder het morgenochtend, dat we bij elkaar geslapen hebben.'

'Nee, ik blijf bij jou slapen, Boy. Wat maakt dat nu voor verschil, dat we het nu gedaan hebben of dat we het overmorgen zullen doen? Ze mag dat best weten, en grootvader ook.'

De volgende ochtend sprong ze uit bed van zodra ze moeder in de keuken bezig hoorde. Ik luisterde hun gesprek zo goed als mogelijk af en begreep dat Rani aan moeder vertelde dat ze met mij gevrijd had. Het antwoord van moeder kon ik niet verstaan, maar toen ik aan tafel kwam, bekeek moeder me een hele tijd en toen zei ze: 'Ik snap het wel, van Rani. Aan zo'n knappe jongen als jij kan geen enkele vrouw weerstaan.' Ze kwam op me toe, streelde door mijn haren en gaf een speels kusje op mijn neus. Ik rook het warme vlees van haar dikke tieten onder haar dunne katoenen jurk en kreeg onmiddellijk een stijve.