Thérèse stapte net iets sneller en probeerde Esmeralda bij te benen.

“Zijn we er bijna?” hijgde ze

“Hier in dit steegje.”

Esmeralda sloeg de hoek om en bleef staan bij een verroeste deur in de zijgevel van een vervallen pakhuis. Ze klopte aan. Na enkele minuten bonsde ze op de deur. Het slot kraakte en de deur ging open. Een gestalte zei zacht “Whisky?” Esmeralda antwoordde fluisterend “Romeo Lima.”

De gestalte ging ze voor in een duistere gang, ging twee trappen af en opende een deur naar een donker zaaltje met een door heldere spots verlichte scene.

Op het podium danste een zo-goed-als naakte man. Voor het podium stonden tafeltjes met telkens één of twee stoelen. Esmeralda en Thérèse namen het enige nog vrije tafeltje. Een man in bloot bovenlijf, pastelblauwe pantalon en gouden bretellen kwam een bestelling opnemen. “Dames, het aperitief is op het huis. En hier is het menu.” En hij stopte ze beiden een boek in de handen.

“Menu?”

“Natuurlijk. Daar komt u toch voor, Dames?” knipoogde hij, “De suggesties staan op de eerste bladzijde”

Esmeralda bladerde naar de eerste bladzijde.

“Tony the Rock on the rocks … 300”

“Ambrozio’s vingers … 350”

“…”

“Hum kuch… Meneer...”

“Ja?”

“Wat houdt dit in? Vingers van Ambrozio?”

“O?? Tja, dààat weet ik niet. Alle andere dames die Ambrozio kiezen zijn in de wolken.”

“Wie is Ambrozio?”

“Wel, dat is ‘em," en hij wijst naar de gespierde man die net zijn paaldansact afsloot.

“Ambroos, kommes?”

“Jeps, geef me een minuut om iets aan te trekken.”

“Ambroos, ik heb een klant voor je”

“Twee klanten,” verbeterde Esmeralda, “Kom hier bij ons zitten, Am… Beste man."

Ambrozio ging ongegeneerd en toch voorzichtig op de schoot van Esmeralda zitten. Hij sloeg één hand om haar heupen en liet twee vingers van de andere hand even speels over haar borst huppelen. Ondertussen lonkte hij met zijn gitzwarte ogen van achter zijn john-lennonbrilletje naar Thérèse. ”Ik heet Ambrozio, en met welke schoonheden heb ik de eer?”

“Esmeralda hihihi, en dit hier is Thérèse”

“Het genoegen is geheel maar dan ook gehéél aan mijn kant,” grijnsde hij.

Esmeralda stak een briefje van honderd euro tussen zijn bretellen.

§ § §

Oooo Ambrozio, je bent zo goooed…. Je weet precies hoe… mmm.”

“Leg je rustig Esmeralda…”

Esmeralda fluisterde Thérèse toe: “Hij is nog beter dan Meneer Francis, vind je niet?”

“Ja…. Mmmm dat dacht ik ook... Daarvoor zijn we niet hier, toch?”

“Hij is nog beter dan Francis, dus…”

“Esmeralda, geen twijfel meer… Laten we ingrijpen…”

“Nog heel even Thérèse… Oooo Oooo.” Esmeralda keek Ambrozio in de mooie donkere ogen. Ze was tot een hoogtepunt aan het komen enkel en alleen door zijn getalenteerde vinger.

Ook Thérèse wilde nog éven verder genieten van zijn talent. Ook zij kwam klaar. Stil en trillend.

Ambrozio keek teder glimlachend naar het tweetal. Twee bourgeoisievrouwen, typisch. Niet meer aan hun trekken komend bij hun echtgenoten. En ook hun minnaars waren operationeel impotent geworden. Net zoals de meeste – of alle – mannen die behandeld waren geweest met Androzepanol. O ja, ze konden nog een erectie krijgen, en fluks klaarkomen in een vrouw, na enkele seconden zelfs. Passioneel neuken, vingeren, brutaal nemen, domineren, teder en tegelijk hard, hun vrouw tegelijk en evenwaardig als soulmate en als lustobject beschouwen, een schaamteloze tik op haar kont geven tegelijk met een hedonisch compliment over de vorm van haar dijen… Nee, dat zat er niet meer in. En de enkele overgebleven niet-behandelde mannen, waren de ondergrondse speeltjes van de elite.

Ambrozio was ontsnapt aan de Androzepanolmaffia. Hij had een tip gekregen van een vriend bij DeboPharma. Hij runt samen met zijn broer deze illegale tent. Niet mis. Niet het cleane comfortabele leven, maar de ruwheid en het risico van de zelfkant heeft ook zijn charme. Hij had altijd al gedroomd van de job als luxe-gigolo. En hij mocht niet klagen, zijn klandizie groeide en zij verdienden zijn boterham.

Ambrozio keek de twee dames liefdevol aan. “Nog iets nodig lieve dames?”

Thérèse stond op en toonde haar badge

“Regionale ministeriële inspectie. Ambrozio, u heeft het recht te zwijgen. Als u meewerkt aan het onderzoek…”

Ambrozio sperde zijn ogen open. “ Nnnno!

… Ik …ik werk mee, ik wil immuniteit.”

“Wij bieden je immuniteit aan en je kan in het programma van getuigenbescherming…”

“… Ik wil geen Androzepanol.”

“Dat kunnen wij niet garanderen, meneer Ambrozio. Is dat uw echte naam?”