De dagen die volgden, voelde ik een merkbare afstand groeien tussen mij en Erin. Niet dat er iets mis was tussen ons, maar we hadden simpelweg allebei onze eigen levens. Erin ging af en toe een avond op stap met haar vriendinnen, en ik sloot mezelf zo nu en dan op achter mijn computer om een avondje te gamen. Het was normaal, routine zelfs, maar toch spookte er iets anders door mijn hoofd. Iets dat erin sloop en bleef hangen: onze nieuwe overburen.

Ze hielden mijn gedachten aardig bezig, hoewel we ze nog niet eens formeel hadden ontmoet. Erin en ik waren niet echt van het type dat zich opdrong of zichzelf graag liet zien. En hoewel we nieuwsgierig waren – Erin net zo goed als ik – hielden we ons in. Erin had ze, net als ik, al eens van een afstandje gezien, en ik probeerde in haar blik iets te ontdekken dat mijn eigen nieuwsgierigheid weerspiegelde. Had zij dezelfde stiekeme gedachten, dezelfde spanning? Maar nee, Erin was normaal. Gewoon normaal. En ik? Ik was niet normaal. Mijn gedachten gingen verder, misschien wel veel verder dan wat redelijk zou zijn, en ergens voelde ik een mix van schaamte en opwinding bij die gedachte. Maar ik hield die afwijkende kant van mezelf zo ver mogelijk verborgen.

Toch, zoals met elke onderdrukte behoefte, kwam het altijd ergens naar boven. Als ik op een avond klaar was met gamen, en Erin al op bed lag, was de verleiding vaak te groot om niet nog even wat porno te kijken. En zoals je misschien al kunt raden, had ik een specifieke voorkeur: termen als 'interracial,' 'bbc,' en 'blacked' voerden steevast de boventoon in mijn zoekopdrachten. En ja, ik was er ook kieskeurig in. Niet alles trok me aan, maar ik wist wat ik wilde. Meestal waren het video's van donkere mannen met witte meisjes die mijn aandacht vasthielden. Dus zat ik daar, stiekem, op mijn telefoon of laptop, ver weg van Erin, met mijn koptelefoon in – voor de zekerheid. Ik deed mijn ding, kroop daarna in bed bij Erin, en zij had geen idee. Ze vermoedde niks, en ze stelde ook nooit vragen over mijn behoeftes. Ons seksleven was haast niet bestaand, en ook dit was routine geworden.

Natuurlijk begreep ik dat er iets raars aan mijn gedachten zat. Ik zag mezelf niet als dom, integendeel. Maar soms voelde ik me wel simpel, oppervlakkig zelfs. Was het echt zo dat iets triviaals als iemands huidskleur in staat was om zulke intense opwinding in me los te maken? Ik wist dat het in feite fout was, dat die voorkeuren van mij misschien wel een tikkeltje racistisch waren. En dan die benaming: "bbc." Alsof elke zwarte man vanzelfsprekend zou voldoen aan dat stereotype. Ik wist beter, heus. In het dagelijks leven deed het er voor mij niet toe hoe iemand eruitzag of waar hij vandaan kwam, maar zodra ik me overgaf aan mijn verlangens, veranderde iets in me. Dan werd ik simpel. Ik kon er niks aan doen, het zat in me, en hoe ik ook probeerde om het weg te duwen, het kwam altijd weer terug. In porno was alles uitvergroot, dat begreep ik ook wel. Acteurs hadden nou eenmaal iets meer om te laten zien. Ik ben er niet trots op. Maar ik kan er ook niks aan doen. En ik weet heus wel dat niet elke zwarte man een grote pik heeft. In de porno moet je natuurlijk wel een redelijk formaat hebben, maar dat is al snel aangezien de meisjes die gecast worden soms niet langer zijn dan 1,50m. Dan is een lul van 15cm al 10% van haar totale lengte. Dan ziet elke lul er groot uit. Dat wist ik allemaal heus wel. Maar toch...

En dan, als die gedachten eenmaal vastzaten in mijn hoofd, kwamen ze altijd weer terug op Erin en die overbuurman. Want dat was uiteindelijk altijd het scenario dat mijn fantasie het meest aanwakkerde. Daar was porno niks mee vergelijken. Erin, mijn eigen lieve, mooie vriendin – die ik, nota bene, alles al had gegeven wat ik te geven had – maar die me nu op een totaal nieuwe manier aantrok. De beelden in mijn hoofd speelden telkens een variërend tafereel af met één constante factor: Erin, tegenover die overbuurman met zijn donkere huid, zijn robuuste uitstraling. Ze zou tegenover hem staan, en ik wist dat het verschil in lengte, zijn kracht en dominantie, haar kwetsbaar en tegelijkertijd onweerstaanbaar zouden maken. Maar vooral het verschil in huidskleur was dus de trigger, en meer niet.

Erin was van gemiddelde lengte, zeker geen klein vrouwtje, maar hij… hij leek groter dan gemiddeld. En daarmee kwam het beeld vanzelf dat hij dan ook groter geschapen moest zijn. Dat werd de basis voor mijn fantasieën, dat simpele idee, en elke keer als ik eraan dacht, voelde ik het direct in mijn onderbuik.

Op een avond, terwijl we weer zoals altijd op de bank zaten, gevangen in ons vaste, voorspelbare ritme, voelde ik dat het moment was aangebroken. Iets in mij borrelde al dagen en zocht een uitweg. Misschien was het gedurfder dan wat ik normaal zou doen, maar de gedachte aan onze nieuwe overburen zette iets in gang dat ik niet meer kon terugdraaien. Erin zag er prachtig uit die avond – fris en stralend. Ze zat tegen me aan, haar hoofd zachtjes tegen mijn schouder, alsof ze mijn afwezigheid van de afgelopen dagen had opgemerkt en me wat meer van haar aandacht wilde geven. En dat voelde goed. Het betekende veel voor mij. Ik wist dat ik ook veel voor haar betekende, en toch… ondanks dat ik fantaseerde over haar in de armen van een ander, wilde ik juist nú dichterbij haar zijn, met alle openheid die ik durfde op te brengen.

Na een uur van aarzelen en mezelf moed inspreken, besloot ik dan toch de stilte te doorbreken. Met een lichte trilling in mijn stem zei ik: “Schatje?”

Erin draaide haar hoofd een beetje opzij, met die vertrouwde glimlach die ze altijd voor me had. “Ja?” vroeg ze, zonder iets te vermoeden.

“We zijn elkaars eerste,” begon ik, en voelde meteen hoe ongemakkelijk de woorden me op de lippen lagen. “Heb je daar nooit spijt van gehad?”

Ik dacht nog dat het een voorzichtige vraag was, iets wat haar even aan het denken zou zetten. Maar haar reactie verraste me: ze keek me aan, met haar ogen plotseling fel en vol ongeloof. “Nee!” antwoordde ze, haar stem een graad hoger dan normaal. Ze kwam meteen overeind, rechtop, haar lichaam ineens afstandelijk. “Jij wel dan?” Haar blik werd nog scherper en ik voelde de warmte uit haar ogen wegtrekken. Ze kneep haar ogen half dicht, bijna alsof ze me wantrouwde, en de woorden kwamen fel en haast gebroken uit haar mond: “Doe je daarom zo? Heb je een ander?”

Ik zag het meteen in haar ogen – de tranen die dreigden te vallen, de wanhoop die ze snel probeerde te verbergen. De schrik trof me recht in mijn borst. Mijn vraag was op haar overgekomen alsof ik hier zat met geheimen die haar pijn konden doen. Ik zag hoe belangrijk dit voor haar was, en ik voelde dat ik alles behalve duidelijk was geweest.

“Nee, natuurlijk niet!” reageerde ik snel, mijn hand op haar arm om haar gerust te stellen. “Ik dacht alleen…” Ja, wat dacht ik eigenlijk? Waarom had ik dit gevraagd? Ik zocht naar de juiste woorden, probeerde mijn gedachten snel te ordenen. “Ik vroeg me gewoon af,” begon ik opnieuw, voorzichtig. “Kom je iets tekort?”

Die vraag leek iets in haar te raken. Ze zuchtte en ontspande haar schouders iets, alsof ze nu pas doorhad dat ik zelf onzeker was. “Denk je dat?” vroeg ze zachter, haar stem nu eerder bezorgd dan beschuldigend. “Doe je daarom zo?” Ze keek me aan, haar blik zachter nu, terwijl ze probeerde te begrijpen wat er de afgelopen dagen in mij om was gegaan.

Ik voelde een golf van opluchting, maar ook het besef dat ik me de laatste tijd inderdaad anders had gedragen. “Nee,” zuchtte ik ten slotte. “Nee, zo zit het niet… laat anders maar.” Ik keek haar niet aan, keek liever weg, maar de stilte die volgde werd alleen maar ongemakkelijker. Ik wist niet meer wat ik precies wilde bereiken, en Erin leek nu helemaal het gevoel te hebben dat er iets speelde.

Erin beet even op haar lip, en in die stilte, die eigenlijk veel te lang duurde, merkte ik dat haar onzekerheid groeide. Uiteindelijk vroeg ze zacht: “Kom jij iets tekort?” Ze leek nu voorzichtiger, en ik zag de kwetsbaarheid in haar ogen. Het laatste wat ik wilde, was haar aan het twijfelen brengen, maar ik kon er niet omheen hoe weinig we de laatste tijd eigenlijk deelden, hoe saai alles voelde.

“Nee, dat is het niet…” zei ik ten slotte, maar mijn stem klonk alles behalve overtuigend.

Ze keek me lang aan en ademde diep in voordat ze verder sprak. “Ik weet dat je… masturbeert,” zei ze toen. Ze keek me even aan, alsof ze mijn reactie probeerde in te schatten. “En dat geeft niet!” zei ze er snel achteraan, haast verontschuldigend. “Echt niet.”

Ik voelde mijn gezicht warm worden en wist dat ik rood aanliep. Ze ging verder, bijna alsof ze zichzelf moest overtuigen. “Dat is normaal, toch?” vroeg ze, eerder aan zichzelf dan aan mij, en ik zag hoe onzeker ze werd. “Dat doen alle mannen toch?” Haar blik gleed van me af, alsof ze niet zeker wist hoe ik zou reageren.

Ik voelde me betrapt, maar ergens ook ontroerd door haar begrip. “We kunnen… misschien meer, maar ik weet niet of…” Ze liet haar zin hangen, en ik wist dat zij ook zoekende was, dat ook zij zich afvroeg wat er was veranderd. Voorzichtig sloot ik mijn ogen en zuchtte verslagen.

“Hoe is het zover gekomen?” vroeg ik haar met een klein lachje, een manier om de spanning te doorbreken. Erin keek op, en tot mijn opluchting lachte ze terug, zachtjes, alsof ze ook niet wist waar het vandaan kwam.

“Klopt… ik kijk weleens… nou ja, je weet wel.” Ik keek haar schuchter aan, hoopte op wat begrip, en ze keek terug zonder oordeel.

“Vaker dan eerst,” zei ze, haar stem zacht, en ik slikte terwijl de schaamte door me heen trok.

“Ik hoor je,” vervolgde ze, een tikkeltje serieus. Een koude rilling ging door me heen bij het besef dat ze het wist. Al die keren dacht ik dat ze sliep, dat ze geen idee had. Ik had het volume zacht gehouden, dacht ik, maar met die koptelefoon op had ik geen idee wat ze meekreeg. Voor hetzelfde geld stond ze achter me.

“Luister, het is niet wat je denkt…” stamelde ik nog, half in paniek.

Maar ze onderbrak me, legde haar hand op mijn arm en zei: “Nee, het is oké. Echt waar.” Haar ogen stonden vol begrip en een klein glimlachje verscheen op haar gezicht. Ze keek me aan, probeerde mijn schroom weg te nemen. “Relax,” zei ze liefjes. En op dat moment, terwijl ze naast me zat, zo open en liefdevol, realiseerde ik me opnieuw waarom we al zo lang samen waren. Ze zag me, kende me, wist wanneer ze mijn onzekerheid moest opvangen. Toch kon ik niet anders dan me afvragen of dit was hoe we verder zouden gaan: zo, in stilte, zij zonder verdere vragen en ik zonder uitleg.

Feit is dat we nooit een wild seksleven hebben gehad. Voorheen hadden we wel vaker seks. Zeker toen we nog tieners waren, maar ook toen al vooral handwerk. Daar waren we beiden ook best goed in, en waarom moeilijker maken dan nodig, leek de gedachte die we deelden. Iets wat natuurlijk niet goed was. Dat moest misschien maar veranderen. Het was niet alleen nodig, het kon ook leuk en spannend en verbindend zijn, had ik me al vaker voorgesteld. Alleen had ik het haar nog nooit voorgesteld. En op deze avond, na dit gesprekje waardoor ik me toch al dichter tot haar voelde, dacht ik dat het misschien wel tijd was om onze routine iets te verbreken.

"Zullen we een keertje samen kijken?" vraag ik haar vervolgens terwijl ze nog naar me kijkt. Haar ogen worden groot van verbazing; ze weet duidelijk niet hoe te reageren. Hoewel ik onmiddellijk spijt heb van mijn vraag, neem ik mijn woorden niet terug en laat ik ze in de ruimte hangen. Ik wil haar reactie eerst horen. Haar wangen kleuren dieper rood, en ik voel de spanning in de lucht toenemen. Ergens voel ik ook een vorm van schaamte opkomen, maar tegelijkertijd weet ik dat er iets moet gebeuren tussen ons. Op seksueel gebied kenden we alleen elkaar, en zij alleen mij. Ik keek ten minste nog porno. Dat deed zij zeker niet. En Erin aarzelt zowaar.

"Ik weet niet of…" begint ze, maar wat ze wil zeggen, blijft in de lucht hangen.

"Zonder verwachtingen," voeg ik toe, in een poging haar gerust te stellen, hoewel ik diep van binnen ook verlang naar meer. "Ik bedoel… als je het wilt."

Ze glimlacht onzeker, alsof de spanning haar toch iets te veel wordt, maar dan knikt ze. "Nee, is goed," antwoordt ze, verlegen en met een vleugje nervositeit. Dit was veel te spannend voor haar. Laat staan als ze wist wat er soms in mijn hoofd afspeelde tussen haar en de overbuurman…

Er was geen weg terug nu; we voegden de daad maar meteen bij het woord. Erin waarderde mijn openheid, en ik waardeerde haar moed. "Misschien kunnen we er zelfs om lachen," zei ik luchtig, al voelde ik dat de spanning tussen ons allesbehalve luchtig was. Toch voelde ik dat de eerlijkheid ons dichter bij elkaar bracht, en wie weet genas dit me wel van mijn geheime verlangens. Mijn kantoor op zolder, waar ik ook regelmatig thuiswerkte, was de perfecte plek voor ons experiment. Hier had ik m’n bureau staan en, belangrijker nog, een laptop in een van de lades. De gedachte dat ik altijd al zo voorzichtig was geweest, vooral omdat zij wel eens op m’n computer zat, zorgde voor een kort moment van ontspanning. Ik legde haar dat uit, en we moesten er zelfs even om lachen, maar de spanning was er al snel weer.

"Heb nog nooit…" begint ze zacht, terwijl ze de ruimte rondkijkt, onzeker over waar ze zou gaan zitten. ''Moet ik... Uhm, waar wil je dat ik...''

"Op schoot?" stel ik voor, en ze knikt. Zo zitten we plotseling samen op mijn bureaustoel, zij op mijn schoot, intiem tegen elkaar aan gedrukt, wetende dat we iets gingen doen wat voor ons beiden totaal nieuw was. Mijn hart bonkt in mijn keel, en ik voel haar adem versnellen terwijl ze op me leunt.

Met mijn hand op de muis log ik in op een bekende pornosite. Binnen enkele seconden verschijnt mijn persoonlijke pagina met favorieten voor ons op het scherm, en ik slik. Dit was het heilige der heiligen van mijn geheime verzameling… Ik voel hoe ze gespannen naar het scherm kijkt, en ze legt haar handen stil op haar schoot. Het voelt allesbehalve erotisch op dit moment, eerder ongemakkelijk.

"Kies jij er maar één," zeg ik haar dan, terwijl ik een lijst met filmpjes voor haar openzet. Een vijftiental titels verschijnt in beeld, en al snel wordt duidelijk dat ze allemaal iets gemeenschappelijks hebben: de vrouw in de filmpjes is wit, en de man, of mannen, zijn zwart. En wat ze aan het doen zijn, is meestal ook meteen duidelijk. Erin pakt voorzichtig de muis, en hoewel ik in haar gezicht geen oordeel zie, voel ik de spanning toenemen. Zeker 90% van mijn favorieten bestaat uit interraciale porno, en de meeste bevatten een blowjobscène waar ik altijd van genoot, ook al wist ik dat Erin daar niet het type voor was. Misschien maakte dit iets in haar los? Of misschien juist meer dan ik zou willen?

Ze kiest een willekeurig filmpje en leunt achterover, ongemakkelijk en overduidelijk gespannen. Het voelt alsof ze er liever niet was, alsof ze dit enkel doet om mij een plezier te doen. Het filmpje start, en het beeld bouwt rustig op, een typische setting van drie meisjes die zich voordoen als studentes en hun intrede maken in een studentenvereniging. Ze moeten zich zogenaamd bewijzen voor de vereniging, en al snel verandert de sfeer. Drie gespierde, donkergekleurde mannen in uniformen verschijnen in beeld en nemen al snel de leiding. Mijn hart begint sneller te kloppen. Dit was een van mijn favorieten.

"Oh, jeetje…" fluistert Erin wanneer de dames al snel voor de heren op hun knieën zakken, elk met een intense blik die maar één ding betekent. Ik kijk gespannen naar haar gezicht, benieuwd naar haar reactie. Ze walgt niet, en dat is een goed begin. Haar blik blijft gericht op het scherm, en we kijken verder, ademloos en gefascineerd. Het blijft bij een stroom van scènes waarin de dames en heren elkaar afwisselen, het ene moment teder, het volgende moment gepassioneerd. De drie meiden wisselen regelmatig van partner, laten zich verleiden en nemen gretig elke uitnodiging aan.

Terwijl ik in mijn gedachten steeds verder afdwaal, peil ik Erins reactie. Ze is stil, kijkt geconcentreerd toe, en haar handen zijn verstrengeld op haar schoot. De scène eindigt zonder veel opsmuk, de mannen en vrouwen uitgeput van hun ervaring, en wij beiden achtergelaten in een zee van stilte. Het filmpje eindigt, en ik voel de spanning tussen ons nog steeds hoog oplopen.

Ze draait zich naar me toe, haar blik nog altijd zacht, maar nu ook met een zekere verwarring. Ze lijkt te zoeken naar woorden, naar iets om te zeggen over wat we net samen hebben bekeken. Haar ogen dwalen kort af naar het lege scherm voor ons, en ik zie haar wangen nog steeds rood gloeien. Het duurt een moment voordat ze haar stem vindt.

"Dat was… anders," zegt ze uiteindelijk met een flauwe glimlach. Ze kijkt me recht aan, haar blik zonder oordeel maar gevuld met een nieuwsgierige glinstering. Het voelt alsof ik iets intiems en onuitgesprokens heb laten zien, iets wat ik nog nooit eerder heb gedeeld, en ergens voelt dat bevrijdend. Een gevoel van opluchting vermengt zich met de schaamte die nog in mijn keel vastzit.

"Ja," antwoord ik zachtjes, me afvragend of ik verder moet gaan. "Ik weet het. Het is niet echt iets wat we samen gewend zijn." Ik glimlach kort, een beetje onzeker, alsof die glimlach haar gerust kan stellen. "Maar ik dacht, misschien… misschien opent het een nieuw gesprek voor ons. Of helpt het om iets los te maken."

Ze knikt langzaam, haar blik weer gericht op het lege scherm, alsof ze mijn woorden aan het verwerken is. "Ik moet zeggen, het was... intens," zegt ze na een tijdje, haar stem breekbaar maar oprecht. "Niet iets wat ik zo snel zelf zou kiezen. Maar toch… er was iets aan. Iets... intrigerends, denk ik."

Die woorden geven me een sprankje moed, en ik besluit door te vragen, bang om het moment te verbreken maar hoopvol dat ze open blijft. "Wat vond je het meest… intrigerend?" vraag ik zachtjes, terwijl ik haar hand zoek en die van haar voorzichtig vastpak. Mijn hart klopt nog steeds hard in m’n keel, en ik voel een lichte trilling in mijn hand, een spanning die ik nauwelijks kan onderdrukken. En in haar ogen zie ik iets wat me vangt. Iets wat lijkt op opwinding...

Erin ontwijkt mijn vraag en draait wat om de kern heen, alsof ze niet precies weet hoe het te verwoorden. Ze benoemt niet iets specifieks; ze zegt niets over het feit dat de heren zwart waren en de meisjes wit, of dat de mannen groot geschapen waren, waar het overduidelijk om te doen was in deze video. Ze heeft de meisjes zien pijpen, iets wat ze zelf nooit gedaan heeft. Ze heeft de meisjes zien worden gedeeld door de mannen, iets wat in haar ogen waarschijnlijk volledig ondenkbaar is. Natuurlijk niet! Bij niemand die zinnig is. Maar bij mij, diep in mijn gedachten, zou ik Erin maar al te graag in zo’n situatie willen zien, als een van die meisjes. Of alleen, zonder die andere twee… Of zij dat ook zou willen? Ze zegt het niet. Ze zegt eigenlijk niks, maar ik voel dat het haar iets doet, iets wat onder de oppervlakte broeit.

"Het valt me nog mee," zegt ze dan, alsof ze het over de hele setting heeft. "Het was niet wat ik had verwacht van porno." Ze kijkt me weer even aan, en ik zie een zweem van acceptatie. "Ik hou er niet van als het heel rauw is," zeg ik dan, in een poging haar verder op haar gemak te stellen, en ze knikt. "Ja, het had ook wel iets moois," antwoordt ze zachtjes, bijna alsof ze zichzelf verrast met dat inzicht. Het was een orgie, maar blijkbaar een mooie...

Die woorden intrigeren me nu weer, en ik voel de behoefte om door te vragen. "Wat vond je het leukst?" durf ik haar te vragen. Maar meteen zie ik dat dit een stap te ver is; ze trekt een beetje terug, alsof de vraag te persoonlijk was.

"Ik vind het uit principe nooit mooi," begint ze uiteindelijk, haar stem een beetje harder. "Ik denk dat dit soort mensen uitgebuit worden, dus..." zegt ze, alsof ze daarmee een muur optrekt. Ik voel hoe de sfeer compleet dreigt om te slaan, alsof we op het punt staan terug te vallen in de veilige afstand die we altijd bewaren. Ze heeft vast gelijk, maar kom op. Nu? Toch durf ik haar niet tegen te spreken.

"Ja, dat is misschien ook wel zo…" mompel ik verslagen, mijn hoofd lichtjes gebogen. Maar eerlijk gezegd kon dat me even niets schelen; ik was opgelucht geweest dat we het hadden geprobeerd, dat er iets was opengebroken, al was het maar voor een moment. Toch is het Erin die de stilte doorbreekt en iets vraagt wat ik niet had verwacht.

"En jij dan?" wil ze weten, haar ogen weer op mij gericht. Ik slik even en schraap mijn keel, voel hoe de schaamte omhoog borrelt, maar zie dat ze wacht, dat ze mijn antwoord wil horen, alsof ze me probeert aan te sporen om eerlijk te zijn. Dit was ten slotte ook mijn ding, en niet het hare.

"Zeg maar," spoort ze me zachtjes aan. Ik neem een diepe adem en zie de liefdevolle, geduldige blik in haar ogen, en ook al is het moeilijk om dit uit te spreken, iets in mij wil het delen.

"Nou, uhm…" begin ik aarzelend, voelend dat mijn woorden op mijn tong blijven haken. "Als ze beginnen met… pijpen." Ik slik en kijk weg, bang dat ze me verkeerd zou begrijpen. Maar Erin humt zachtjes, en haar blik is niet afkeurend, alleen maar geïnteresseerd. Het moment waarop de grote piemel tevoorschijn komt en het meisje 'acteert' verbaasd te zijn is altijd een mooi moment...

Ik weet dat ze verwacht dat ik verder ga, dat ik haar meer vertel over wat me opwindt. "Of als er twee dames samen… eentje… nou, je weet wel," aarzel ik dan weer, terwijl ik voel hoe mijn hart nog harder begint te kloppen. Ze humt opnieuw en knikt zachtjes, alsof ze begrijpt wat ik bedoel. Ook dit ging dan weer over pijpen...

"En natuurlijk ook de seks zelf… zeker als er twee…" Ik stop even, denkend aan de scène waarin een meisje op haar rug lag met een grote, zwarte penis in haar en een andere grote, zwarte in haar mond. Erin slikt zichtbaar, en ik voel dat dit wel erg ver ging voor haar. Ja, ik spoorde niet. En daar kwam ze nu achter?

"En meestal is de, uhm… 'cumshot', zoals ze dat dan noemen, het letterlijke hoogtepunt, zeg maar," voeg ik er ten slotte aan toe, en ik kijk naar beneden, niet goed wetend hoe ik me moet voelen. Erin knikt begrijpend, ook al zie ik dat dit helemaal nieuw voor haar is.

Ik moet haar nog kort uitleggen wat een ‘cumshot’ precies is, en ze fronst even, trekt een vies gezicht. Ze heeft in het filmpje gezien hoe de meisjes werden ondergespoten, en ik weet dat Erin nooit iets dergelijks zou willen meemaken. Nee, zij zou dit soort dingen echt nooit doen! Vandaar dat mijn fantasie die juist hierover gaat mij zo weet te prikkelen.

En toen zaten we daar. Beiden opgewonden, dat voelde ik. Het was duidelijk dat we allebei iets geleerd hadden, iets nieuws over elkaar, al was het nog onwennig en vreemd. Ik vroeg me af of ik haar zou moeten zeggen dat ik haar graag in zo’n scène zou willen zien, dat ik dit verlangen in me droeg, maar ergens wist ik dat dit misschien te ver ging, te veel voor nu.

Dus ik zei niets, en Erin stond op, haar hand zacht op mijn schouder. Ik sloot de laptop af en we verlieten mijn kantoortje, lopend naar de badkamer, waar we ons stilzwijgend klaar maakten voor de nachtrust. De spanning hing nog steeds tussen ons, en ik vroeg me af of die zou blijven of langzaam zou vervagen in de stilte van de nacht. Het moment leek opeens voorbij, zonder dat het tot een concreet vervolg kwam. Ze had ook niet gereageerd op mijn antwoorden. Wat vond ze daarvan? Ik wist het niet.

Misschien hadden we elkaar nog even kunnen aanraken, iets eenvoudigs, een aanraking die ons dichter bij elkaar zou brengen en het ongetwijfelde verlangen wat we echt nog wel naar elkaar hadden, kunnen beantwoorden. Al was het maar handwerk, iets om deze spanning in een intiemer gebaar om te zetten. Maar zelfs dat gebeurde niet. En zo bleef ik achter met een onbestemd gevoel, me afvragend of dit de juiste keuze was geweest, of we hiermee echt iets hadden doorbroken of alleen maar een nieuw, onuitgesproken verlangen hadden blootgelegd dat ons uiteindelijk verder uit elkaar zou kunnen drijven.

De dagen die volgden zwegen we over die bewuste avond. Maar voor mij bleef het levendig in mijn gedachten, alsof ik voortdurend terugkeerde naar een verboden terrein. En telkens als ik Erin zag, pikte ik iets op in haar houding, een flard van iets onuitgesprokens, alsof ze ook iets in haar hoofd probeerde te plaatsen. Hoe dat precies zat, durfde ik niet te vragen. Bang dat ze me als vreemd zou zien, misschien zelfs wel raar. Sindsdien had ik geen porno meer gekeken. Het was niet eens nodig, want in mijn gedachten had ik een eigen beeld gecreëerd. Erin, zoals ik haar zou willen zien, in het bijzijn van één of meerdere donkere mannen. Die beelden joegen mijn hartslag omhoog, vervulden me met opwinding en schaamte tegelijkertijd. Soms, als ik mezelf bijna had overtuigd om het haar te vertellen, hield een stemmetje me tegen: ons avondje samen had niets veranderd. De afstand leek zelfs gegroeid. En met elke voorbijgaande dag vroeg ik me af of Erin nog met me verder wilde, nu ze wist wat ze wist.

In de dagen na dat ongemakkelijke gesprek bleef het stil. We hadden er niet meer over gepraat, alsof we onbewust een overeenkomst hadden gesloten om het verleden even te laten rusten. Toch bleef het door mijn hoofd spoken. Elke keer dat ik eraan terugdacht, voelde het alsof ik die avond opnieuw beleefde, in eindeloze herhaling. Erin was minder open dan normaal, leek vaker in gedachten verzonken, en soms ving ik een blik van haar op die verried dat ook zij er nog mee zat. Wat ze precies dacht of voelde, durfde ik haar niet te vragen. De afstand die was ontstaan, maakte me bang; ik wilde niet dat ze me afwees of, erger nog, dat ze me raar vond.

Ik had sindsdien geen porno meer gekeken, maar dat hoefde ook niet. Mijn eigen fantasieën – beelden waarin Erin seks heeft met één of meerdere zwarte mannen – voelden op een vreemde manier intenser, zelfs veel opwindender dan alles wat ik ooit op een scherm had gezien. Het was alsof mijn gedachten mijn eigen persoonlijke versie creëerden, veel levendiger dan wat ik online kon vinden. Die beelden kwamen vanzelf en bleven zich opdringen, alsof mijn eigen onderbewustzijn me testte. Ik overwoog om het met Erin te delen, om open te zijn over deze nieuwe fantasieën die me zo bezig hielden, maar iets hield me tegen. Ons vorige avondje samen had de kloof tussen ons alleen maar dieper gemaakt, en ik was bang dat het haar beeld van mij nog verder zou vertroebelen.

Met elke dag die voorbijging, vroeg ik me steeds meer af of Erin wel echt verder met mij wilde. Wat als dit beeld van mij haar te veel was geworden? Wat als ze een manier vond om verder te gaan zonder mij? Onzekerheid begon zich te nestelen in mijn gedachten en nam de ruimte over die stilte en communicatiegebrek hadden gecreëerd. Aannames vormden zich in mijn hoofd, donkere scenario's die me beangstigden maar die ik niet durfde los te laten.

Op een heldere zondagochtend zaten we samen aan het ontbijt in de tuin. Het was warm en zonnig, en we genoten van de rust van onze hoekwoning aan de rand van het dorp. De doodlopende straat en het stuk bos dat naast ons huisje begon, zorgden voor een vredige stilte die perfect was voor een zondagochtend. Hier, buiten, voelde ik mijn gedachten iets losser en vrijer dan binnen in huis, alsof de buitenlucht me ruimte gaf om te ademen.

Opeens onderbrak Erin de stilte. “Niet schrikken, hoor,” zei ze ineens, bijna nonchalant, terwijl ze over de rand van haar koffiekopje naar me keek. Haar opmerking trok me onmiddellijk uit mijn gedachten, en ik keek haar verrast aan.

“Ik had het er met René over,” vervolgde ze, haar toon nog steeds ontspannen, maar mijn hart sloeg toch een slag over. René was een van haar beste vriendinnen. Erin zag mijn schrik en voegde snel toe: “Nee, ik heb niet gezegd wat en hoe.” Dat stelde me enigszins gerust, maar ik kon niet anders dan me afvragen wat ze dan precies besproken hadden. Een ongemakkelijk gevoel bekroop me.

“Ruud kijkt ook porno,” zei ze toen, verwijzend naar René’s partner. Ze probeerde haar toon luchtig te houden, alsof het niets bijzonders was. Ik trok een vies gezicht en schudde mijn hoofd. “Dat hoef ik niet te weten,” grapte ik, in de hoop wat van de spanning te breken. Erin glimlachte en lachte zachtjes mee, maar ik kon zien dat er meer achter haar opmerking zat.

“Wel ‘andere’ porno,” vervolgde ze. De manier waarop ze dit zei, zo nonchalant en toch scherp, maakte dat mijn aandacht meteen weer volledig bij haar was. Het drong langzaam tot me door dat ze wel degelijk had gemerkt waar mijn voorkeur naar uitging die avond.

“Gaat het je daarom?” vroeg ze toen, haar blik nu doordringender, bijna confronterend. Ze wist het dus. Die vraag raakte me dieper dan ik had verwacht. Ik slikte, voelde de schaamte door mijn lichaam trekken en knikte langzaam, met een onzekere glimlach die allesbehalve overtuigend was.

“Ik dacht het al,” zei ze met een bijna strenge toon, alsof ze een misstap corrigeerde. Haar woorden sneden door mijn schaamte heen, en ik slikte opnieuw, zoekend naar woorden die ik niet kon vinden. “Maar dat kan echt niet,” vervolgde ze, terwijl haar blik me strak hield. De afkeuring in haar stem voelde als een onuitgesproken teleurstelling, iets wat mijn schuldgevoel alleen maar aanwakkerde.

“Dat is echt super oppervlakkig,” voegde ze eraan toe, haar toon veroordelend, alsof ze me wilde duidelijk maken hoe verkeerd ik zat. Ze sprak zachtjes – we zaten ten slotte buiten, waar het geluid gemakkelijk kon dragen – maar haar woorden waren hard genoeg. Een warme gloed van schaamte kroop langs mijn hals omhoog.

“Ik weet het,” mompelde ik zacht, mijn blik neergeslagen. Ze wist dat ik me schaamde, en misschien kon ze zelfs zien hoe verloren ik me voelde onder haar blik. “Alles daaraan is fout,” vervolgde ik, half pratend tegen mezelf, alsof ik daarmee mijn eigen misstap kon verzachten.

“Toch is het niet zo dat ik zo denk over… of dingen vind van ‘bepaalde’ mensen,” verdedigde ik me voorzichtig, zoekend naar een manier om haar te laten zien dat mijn fantasieën niet uit veroordeling kwamen, maar ergens anders vandaan. Erin knikte begrijpend en haar gezicht verzachtte iets. “Nee, dat weet ik wel. Het is een fantasie,” zei ze uiteindelijk, en een lichte opluchting verspreidde zich door mijn lichaam. Het voelde goed dat ze het op een bepaalde manier leek te begrijpen.

Maar zonder dat ik het doorhad, zette ze langzaam de volgende stap. En dat was misschien wel een valsstrik.

De dagen hierna hadden we het er niet meer over. Maar ik dacht er nog vaak aan terug. En ik merkte zo nu en dan dat zij er ook nog meezat. Maar hoe wist ik dan niet en durfde ik nu niet meer te vragen. Ik was toch bang dat ze me vooral raar vond. Ik had geen porno meer gekeken. Dat hoefde eigenlijk ook niet, want mijn eigen beeltenissen waarin Erin seks heeft met één of meerdere zwarte mannen wond mij vele malen meer op. En ik twijfelde om dit te vertellen. Want ons avondje pornokijken had uiteindelijk niks veranderd. Het had de muur nog hoger opgetrokken. En met dat de dagen voorbijgingen, vroeg ik me steeds meer af of ze nog wel met mij verder zou willen, nu ze dit wist. Ik begon aannames te maken die beangstigend waren, en ook ongegrond. Juist door het gebrek aan communicatie.

''Niet schrikken, hoor.'' zegt ze dan op een zondagmorgen aan het ontbijt. Het was lekker weer en we zaten in de tuin. We woonden in een hoekhuisje aan de rand van een klein dorpje. Een doodlopende straat en het feit dat er een stuk bos begon naast ons huisje zorgde voor een serene rust. Zeker op de zondag morgen en we zitten heerlijk in de tuin, waar onze gedachten iets meer ruimte lijken te hebben dan binnen. En dus deelt Erin haar gedachten.

''Ik had het er met René over.'' zegt ze dan, en ik schrik. Dat was een van haar beste vriendinnen. ''Nee, heb niet gezegd wat en hoe.'' verklaart ze snel als ze mijn schrik ziet. Maar wat dan wel? ''Ruud kijkt ook porno.'' zegt ze dan, de vriend van René. Ik schud m'n hoofd en trek een vies gezicht. ''Dat hoef ik niet te weten.'' lach ik dan maar, en zij lacht nog met me mee.

''Wel 'andere' porno.'' zegt ze dan. Ze heeft m'n aandacht meteen weer. Het was haar wél opgevallen. ''Gaat het je daarom?'' vraagt ze me alleen, want ik weet wat ze bedoelt. Ik slik en knik dan maar. ''Ik dacht het al. Maar dat kan echt niet.'' zegt ze dan wat streng. Ik slik weer. ''Dat is echt super oppervlakkig.'' klinkt ze nu veroordelend. En terecht. Ze praat zachtjes, want we zitten buiten. De tuin was ruim genoeg, maar met deze stilte en rust weet je het maar nooit. ''Ik weet het.'' zeg ik dan alleen met schaamte. En ze weet dat ik me schaam. ''Alles daaraan is fout.'' voeg ik eraan toe. ''Maar het is niet zo dat ik zo denk, of dingen vindt van 'bepaalde' mensen.'' verdedig ik mezelf wel een beetje. En Erin knikt gelukkig. ''Nee, dat weet ik wel. Het is een fantasie.'' zegt ze erover, en ik ben blij dat ze het begrijpt. Maar ik heb niet door dat ze een val voor me zet.

"René zei dat Ruud keek omdat hij dingen miste. Ze hebben er zelf ook samen naar gekeken, gepraat erover, en zelfs dingen geprobeerd die ze uit die films leerden,” zegt Erin over het andere stel, zonder dat het me echt boeit. Maar dan stelt ze ineens een vraag die me helemaal alert maakt.

“Wat mis jij dan?” vraagt ze scherp, en haar blik dwingt me tot een antwoord. Meteen voel ik een onrustige spanning opkomen. Haar toon verraadt een mengeling van nieuwsgierigheid en onzekerheid, maar ook een snijdende strengheid die me niet laat ontsnappen. Ze wil het echt weten. “Wat denk je eigenlijk als je dat kijkt?” vraagt ze verder.

Ze kijkt me recht aan, haar ogen dringen door me heen, zoekend naar iets. Ik voel mijn hart sneller kloppen, alsof het wil vluchten voor de waarheid die zich in mijn hoofd roert. Want diep vanbinnen weet ik waar haar vragen naartoe leiden. Ze weet het eigenlijk al – of niet? Ze vermoedt vast dat ik niet zomaar porno kijk, maar fantasieën over haar heb waarin ze verleid wordt door andere mannen. Zwarte mannen. Dat ze een zwarte lul pijpt. Dat ze zich eraan overgeeft, zich laat nemen, misschien wel door meerdere tegelijk… Dat bedoelt ze toch? Of kan ze zich dat niet voorstellen?

In mijn hoofd woedt een chaos van gedachten. Dit is wat ik werkelijk fantaseer, wat me opwindt tot ver voorbij alles wat ik ooit in woorden zou kunnen uitdrukken. Maar ze kan dat onmogelijk weten, toch? Ja, ik keek porno met een duidelijk interraciaal thema, maar dat betekende nog niet dat ik werkelijk wilde dat het ook zou gebeuren. Ik voel mijn gezicht gloeien van schaamte. Erin lijkt te denken dat ik iets mis – misschien in ons eigen seksleven. Alsof ik niet voldaan ben, alsof ík ergens naar verlang waar zij niet bij kan. Maar ik kan haar niet uitleggen dat dit niet is wat ik van haar verwacht, dat het alleen maar een fantasie is die nooit de realiteit zou moeten raken.

Erin kijkt me aan, en haar ogen twinkelen even twijfelachtig. “Je bent toch niet... gay, of zo?” vraagt ze uiteindelijk, aarzelend, alsof ze bang is om zelfs maar de suggestie uit te spreken. “Want René zei dat…”

Ik onderbreek haar meteen, bijna te snel, de schrik duidelijk in mijn stem. “Wat?! Nee, natuurlijk niet!” roep ik, mijn woorden hard en direct. Ik zie de lichte opluchting in haar ogen, maar ook een onmiskenbare onzekerheid. “Nee, zo zit het echt niet,” voeg ik eraan toe, terwijl ik haar gezicht bestudeer, en probeer in te schatten hoe serieus ze deze gedachte had overwogen. Het besef dat Erin echt twijfelde aan mijn gevoelens, misschien zelfs aan mijn geaardheid, doet iets met me. Na al die jaren had ze zich werkelijk afgevraagd of ik misschien heimelijk naar mannen verlangde, puur vanwege die ene filmavond.

Erin lijkt zich verloren te voelen in haar eigen aannames en onzekerheden. Ze kijkt weg, haar handen verstrengeld op tafel, alsof ze iets probeert te bevatten wat ze niet wil geloven. “Ik weet dat het niet veel is, ons seksleven,” begint ze dan, haar stem zacht en breekbaar, alsof elk woord een moeilijke bekentenis is. “Maar ik wist niet dat het zo...”

Ik zucht diep, probeer mijn eigen gevoelens in toom te houden, en grijp haar handen vast, probeer haar zo dicht mogelijk bij me te houden, ook al voelt het alsof we mijlenver van elkaar verwijderd zijn. “Erin, geloof me,” zeg ik, mijn stem misschien te luid en mijn handen iets te stevig om die van haar geklemd. “Ik ben niet gay. Ik ben over mijn oren verliefd op jou!”

De tranen staan inmiddels in haar ogen, en het raakt me diep dat ze werkelijk twijfelde, dat ze zelfs even dacht dat ik misschien mannen aantrekkelijker vond. Wat had René allemaal gezegd? Waarom bracht ze die gedachte überhaupt op? Terwijl ik haar probeer gerust te stellen, besef ik dat haar gedachtegang veel logischer klonk dan de waarheid. Want hoe kon ik haar uitleggen dat ik haar zo begeerde dat ik haar in mijn fantasieën aan anderen liet overleveren – alleen om haar daarna met nog grotere intensiteit bij me terug te willen?

Erin zucht diep, moedeloos. Het voelt alsof ze bij me probeert binnen te dringen, tot de kern te komen van wat ik werkelijk denk en voel. "Wat dan wel? Waarom kijk je daarnaar?" vraagt ze fel, haar stem gedempt maar doordrenkt van emotie. Ondanks haar begripvolle houding merk ik dat de twijfel haar nu diep raakt, als een giftige kluwen die zich in haar gedachten heeft geworteld.

Ik zoek naar woorden, maar er is weinig dat ik kan uitleggen. “Ik weet het niet. Ik vind het gewoon geil,” zeg ik zacht, alsof ik die woorden zelf amper geloof. Ze lijken zo oppervlakkig in vergelijking met wat erin speelt. Maar mijn simpele antwoord is genoeg om haar hele houding te doen omslaan. Ze kijkt weg, alsof ze zich even herpakt.

“Het is ziek,” fluistert ze dan, afkeurend, alsof ze zich afvraagt hoe ik tot dit punt ben gekomen.

Ik voel mijn hart in mijn keel kloppen en probeer rustig te blijven, maar ze gaat onverbiddelijk verder. "Wat dan? Waarom zo specifiek?” Ze blijft me aankijken, en haar ogen lijken nu wantrouwend. Alsof ze stiekem alle opties al heeft overwogen, alsof ze al lang tot een conclusie is gekomen.

“Wil je mij soms zo zien?” vraagt ze opeens, en haar woorden slaan in als een mokerslag. De stilte tussen ons voelt plotseling zwaar en ongemakkelijk. Ik open mijn mond om te reageren, maar mijn gedachten zijn een warboel, de juiste woorden blijven steken.

“Dat is wat René zei. Zo ging het ook bij haar. Ruud wilde dingen van haar, en daarom keek hij porno. En jij… jij wilt ook iets van mij,” zegt ze, met een wrange glimlach en een blik die haast verloren lijkt. Haar woorden snijden door me heen. “Dít soort dingen…” Haar stem trilt, en ik zie tranen opwellen in haar ogen. “Dan ben je echt ziek.”

Dat raakt me in mijn kern. Ziek. Zo voelde ik me nu ook. Alsof mijn fantasieën me onzichtbaar hadden aangetast en me hadden veranderd in iemand die ik zelf niet meer begreep. “Erin, alsjeblieft… Ik zou dat toch nooit van je vragen,” begin ik, wanhopig zoekend naar iets om de schade te herstellen, al is het maar een beetje. “Ik… ik durf niet eens om een simpele blowjob te vragen. Ik…”

Mijn stem valt stil. Zelfs dat simpele verlangen klinkt nu zo fout, zo geladen met alles wat ik liever verborgen hield. Erin’s blik verraadt een mengeling van afschuw en teleurstelling. “Ieuw, gatver…” zegt ze zachtjes, alsof de gedachte aan mij en mijn verlangens nu verontreinigd zijn.

Het voelt alsof we verder van elkaar verwijderd zijn dan ooit. Ze heeft alle verkeerde conclusies getrokken, en ik lijk haar geen stap dichter bij de waarheid te kunnen brengen. Eerst dacht ze dat ik misschien gay was. Dat idee heb ik met moeite weerlegd, maar nu komt ze met iets anders, iets dat haar nog dieper lijkt te kwetsen: dat ik haar zou willen weggeven aan een zwarte man. Dat ik haar met opzet in mijn donkere fantasieën meesleep, alsof ik verwacht dat ze die verlangens ooit zal vervullen. De ironie hiervan voelt als een dolksteek, want wat zij verzint, wat zij insinueert, is… precies datgene waar ik zelf nog niet eens aan durf toe te geven.

Ik voel een diepe schaamte opkomen. Ik lieg nooit tegen haar, maar nu ben ik gevangen in halve waarheden. “Nee, dat verlang ik niet van je, Erin,” zeg ik, terwijl ik mijn blik naar de grond richt. Maar een ongemakkelijke stilte volgt. Heeft ze mijn leugen door? Of heeft ze haar eigen twijfels diep genoeg ingeprent om niet verder te zoeken?

"Alsjeblieft, schatje. Het is niks," zeg ik zacht, in een poging de spanning te breken. "Ik kijk er niet eens meer naar sinds… nou ja, sinds die keer samen." Mijn woorden klinken nog hoopvol, alsof ik de situatie misschien toch nog kan verzachten.

Ze kijkt me echter strak aan en haalt haar schouders op. "Maar daarvoor keek je er bijna dagelijks naar, toch?" Haar toon is scherp, bijna snerpend, en ik weet dat ze gelijk heeft. De waarheid in haar opmerking voelt als een prik die de luchtige toon die ik probeerde te zetten meteen doorprikt.

"En mij raak je nooit aan," voegt ze eraan toe, de frustratie duidelijk hoorbaar. Dat doet me opwellen van binnen; een golf van boosheid borrelt op en ik voel mijn gezicht verstrakken. Dit is toch een beetje de pot die de ketel verwijt dat hij 'zwart' ziet, denk ik wrang.

Het komt er scherper uit dan bedoeld: "Het gaat mij niet om de seks. Ik hou gewoon van je. En ik weet toch dat jij daar helemaal niet op zit te wachten." De stilte die volgt is ijzig. Onze ogen kruisen elkaar, en ik zie dat haar blik trilt, net als die van mij. Mijn handen bal ik tot vuisten, en ik besef pas later hoe gespannen ik ben.

"Kunnen we het alsjeblieft gewoon vergeten?" Mijn stem klinkt zachter nu, bijna smekend. "Dit… dit is het me allemaal niet waard. Ik hou van je. Is dat niet genoeg?" De woorden hangen tussen ons in, maar de vraag blijft ook bij mezelf knagen: Is dat genoeg?

Even lijkt het alsof de muur tussen ons verder omhoogschiet, een onzichtbare barrière die we nog nooit eerder zo scherp hebben gevoeld. De stilte maakt de tuin, zo vredig en rustgevend deze ochtend, plots verstikkend. Het voelt alsof de temperatuur ineens tientallen graden hoger is, alsof de hele wereld even samen met onze verhitte gemoederen is opgelaaid. Maar na een paar lange, gespannen ogenblikken kalmeren we langzaam weer.

Zij draait bij. Ik denk dat ik haar gerustgesteld heb, althans, ze lijkt me te geloven. Ik vertel haar nogmaals dat ik niets van haar vraag wat ze niet wil. Dat zou ik nooit doen. En ik probeer het zo helder en oprecht mogelijk te laten klinken. In zekere zin is het waar: ik zou haar nooit dwingen iets te doen wat ze niet zelf wil. Maar mijn fantasieën… Die zijn gewoon dat, fantasieën. En ik zou ze nooit tot werkelijkheid laten komen.

We kijken elkaar nog even goed aan, en in haar blik lees ik dat ze haar boosheid niet lang kan vasthouden, zoals altijd. Ze laat los, zucht, en ik voel de spanning iets wegebben. Ze lijkt me oprecht te geloven. Ik zucht zelf ook van opluchting; dit is niet wat ik wil. Ik wil niet dat ze me ziek vindt, of dat ze haar beeld van mij vervormt tot iets afkeurends, iets afstotelijks.

Maar toch blijft er iets hangen, een ongemakkelijke schaduw die zich diep tussen ons heeft genesteld. Zelfs nu de spanning verdampt en we proberen de draad van de ochtend weer op te pakken, voel ik dat deze uitwisseling zijn tol heeft geëist. We weten nu iets van elkaar, iets dat misschien beter onuitgesproken was gebleven. En nu vraag ik me af of we terug kunnen naar hoe het was.

Ik voel aan alles dat wat er gebeurd is, ons tot in onze kern heeft geraakt. Het heeft iets onomkeerbaars losgemaakt, zowel in haar als in mij, en dat besef maakt me stil en onrustig tegelijk. Maar wat dit betekende voor de toekomst, was me nog steeds een raadsel.

-