Vanuit mijn plek op het balkon van het kasteel keek ik uit over het eindeloze, witte landschap, en ik kon alleen maar denken: Er is iets mis. Elsa was weer vertrokken, zonder een duidelijk doel of bestemming, en elke keer dat ze verdween, voelde ik een knagende onrust opborrelen. Hoe graag ik ook wilde geloven dat alles in orde was, dat ze gewoon bezig was met haar koninklijke plichten of haar eigen… avonturen, ergens diep vanbinnen wist ik dat er meer speelde. De afstand die ze steeds vaker creëerde tussen ons was als een koude luchtstroom die langzaam maar zeker mijn hart bevroor. Elsa was mijn zus, mijn andere helft, en nu leek ze zich in een wereld te bevinden die voor mij volkomen ontoegankelijk was. Het deed pijn. Die leegte deed pijn.

En dan was er Kristoff. Mijn Kristoff, die, in plaats van bij me te blijven zoals altijd, steeds vaker zijn toevlucht zocht in de bergen. Het seizoen was inderdaad begonnen en het werk wachtte op hem, maar het voelde anders. Zijn afscheid was kort, zijn knuffel bijna afstandelijk, en in plaats van een warme glimlach had hij iets van kilte in zijn blik. Brieven sturen deed hij al helemaal niet, alsof elke draad die ons verbond steeds verder werd doorgeknipt.

Er was iets mis. Ik voelde het door en door, en ik haatte het dat ik geen idee had wat het kon zijn. Elsa, die me altijd nodig had, leek nu een muur om zich heen te bouwen, en Kristoff, mijn lieve, sterke Kristoff, trok zich steeds verder terug. De gedachte dat ik misschien degene was die hen beiden teleurstelde, dat ik niet genoeg was om ze bij me te houden, bracht een scherpe pijn in mijn borst. Elsa was altijd mijn verantwoordelijkheid geweest sinds ik haar geheim kende, sinds ze haar krachten ontdekte, en nu leek het alsof ik haar verloor. Maar ook Kristoff kon ik niet zomaar laten gaan. We hadden eindelijk seks gehad, ik was toch zijn eerste? Stelde ik hem dan echt zo teleur?

Mijn adem kwam sneller, en een vastberadenheid nam me over. Ik besloot mijn gewoonte om door te zetten niet te negeren. Ik zou ze allebei opzoeken, beginnen met Kristoff. Hij was daarboven, ergens in die koude, kille bergen. Ik zou die tocht trotseren, door sneeuw en wind als dat moest, om antwoorden te krijgen.

De tocht was zwaar, en elke stap door de dikke sneeuw maakte mijn benen moe en mijn vingers bijna gevoelloos. De witte vlakte strekte zich uit, en de ijzige lucht beet in mijn wangen, maar ik zette door. Mijn mantel, dik en koninklijk donkerblauw, had ik strak om me heen geslagen. Het was een van de weinige keren dat ik iets warms aanhad dat ook werkelijk bij mijn titel als prinses paste, maar het voelde hol in de wildernis om me heen. Mijn gedachten dwaalden af naar Kristoff: ik vroeg me af of hij daar ergens op me wachtte, al was het maar in zijn gedachten. De sneeuw knerpte onder mijn voeten, en eindelijk, na wat een eeuwigheid leek, zag ik de plek die hij me eens had beschreven — een bevroren meer, ergens hoog in de bergen. De wind blies over het ijs, en ik zag mannen aan het werk, hun bijlen die een constante, ritmische beat sloegen tegen het ijzige oppervlak.

En daar stond hij, mijn Kristoff, groot en stevig tussen de andere mannen, alsof hij hier altijd al hoorde. De groep was volkomen in hun werk verdiept, hun gespierde schouders en sterke armen glommen in de kou, hun gezichten stralend van inspanning en concentratie. Het waren stuk voor stuk ruige mannen, sterk en onverstoorbaar, en de gedachte dat ik daar als nieuwsgierige prinses op hen af zou stappen, bracht een plotselinge aarzeling in me. Wie zat er nou op mijn komst te wachten? De ijzige lucht maakte me al zenuwachtig, maar het was vooral het besef dat mijn aanwezigheid hier meer verwarring dan verlichting zou brengen.

Toen hij me zag, was Kristoff’s eerste reactie er een van verbazing, zijn ogen groot terwijl hij me van top tot teen opnam. Ik zag iets van verrassing en misschien zelfs een vlaag van bezorgdheid in zijn blik, maar die blik werd snel vervangen door zijn normale, nuchtere zelf. “Anna… Wat doe je hier?” klonk het, zijn stem diep en enigszins gespannen, alsof hij niet goed wist wat hij van mijn aanwezigheid moest denken. Voor ik iets kon zeggen, legde hij zijn bijl neer en kwam naar me toe, zijn gezicht bezorgd terwijl hij naar mijn doorweekte kleding en vermoeide blik keek. “Je had me best kunnen laten weten dat je kwam,” mompelde hij.

“Je zou niet zomaar hier moeten rondlopen. Je weet hoe het werk hier is,” voegde hij eraan toe, niet hard, maar toch streng. De Kristoff die ik kende was altijd een warme, rustige aanwezigheid geweest. Dit was… anders. Maar ondanks zijn bezorgdheid leek hij vastbesloten om niet te veel emotie te tonen. Hij keek over zijn schouder naar een van de hutten en gebaarde dat ik daarheen moest lopen.

“Kom,” zei hij, en zijn stem klonk zacht, hoewel er een zekere afstandelijkheid in zat. “Ik heb een kleine ruimte waar je kunt rusten. We praten later, goed?” Zijn hand rustte even op mijn schouder, en hoewel zijn aanraking warm was, voelde het afscheid bijna koud aan.

Vanuit mijn beschutte hoekje bij het raam van de kleine hut had ik uitzicht over het kamp. Hier en daar zag ik flitsen van Kristoff, zijn brede schouders gebogen over een blok ijs, zijn gezicht strak van concentratie terwijl hij zijn bijl naar beneden liet vallen. Hij leek bijna ongenaakbaar in zijn vastberadenheid, de spieren in zijn armen spanden zich ritmisch aan en ontspanden weer met elke slag die hij maakte. Het was een soort beeld dat me tegelijkertijd trots en verdrietig maakte. Dit was de man van wie ik hield, die ik mijn hele hart toevertrouwde, maar op de een of andere manier voelde hij verder weg dan ooit.

Op de korte momenten waarop we elkaar toevallig tegenkwamen, leek hij me nauwelijks te zien. Zijn ogen, normaal zo warm en vol leven, waren dof van vermoeidheid. Als hij tijd voor me had – wat zeldzaam was – stond er een haastige glimlach op zijn gezicht, maar ook die werd al snel onderbroken door een blik naar de bergen, alsof zijn gedachten zich alweer naar zijn werk verplaatsten. Ik begreep het, echt waar. Dit was zijn seizoen, zijn tijd van het jaar. Maar toch. Er knaagde iets aan me. Iets wat ik niet kon benoemen, een stil verdriet dat met elke slag van zijn bijl zwaarder voelde.

Twee dagen gingen voorbij in dit ritme. Twee dagen waarin ik mezelf steeds vreemder voelde tussen deze grote, gespierde mannen die het ruige werk deden alsof het niks was. Ik was maar een prinsesje, gewend aan jurken en juwelen, aan dansfeesten en koninklijke diners. Hier in mijn eenvoudige wollen jurk en dikke mantel voelde ik me bijna een indringer. Elk moment waarop ik buiten verscheen, voelde ik hun blikken op me rusten, en het was duidelijk dat ik niet onopgemerkt bleef. De mannen keken me aan, hun blikken uiteenlopend van nieuwsgierig tot geamuseerd, maar altijd met die glinstering in hun ogen die me ongemakkelijk maakte.

In het begin dacht ik dat ik vooral een last voor ze was, iemand die hun werk onbedoeld verstoorde. Ze hadden het hier zwaar, werkten in barre omstandigheden, en dan kwam ik daar ineens aan – een verwende prinses die het allemaal misschien wel als een avontuurtje zag. Ik voelde me schuldig. Hun blikken waren scherp, bijna verwijtend, en ik kreeg het gevoel dat ze me als een irritante afleiding zagen.

Maar na verloop van tijd, als ik me stilletjes in het kamp bewoog, begon ik iets anders op te merken. Soms, als ik langs hen liep, hoorde ik gefluister. Korte, ingehouden lachjes en gefluisterde woorden die ik opving. Eén man zei tegen zijn collega dat Kristoff een sul was, mij zo te behandelen. “Heeft hij geen idee wat voor vrouw hij naast zich heeft?” hoorde ik hem fluisteren, en ik voelde mijn wangen rood kleuren. Die woorden, dat heimelijke gefluister, maakten dat ik heel even glimlachte.

Toch was dat niet het enige wat ik hoorde. Er waren ook andere opmerkingen, woorden die ergens op de grens van bewondering en brutaliteit lagen, uitgesproken door mannen met ruwe stemmen die geen blad voor de mond namen. Ik ving stukken op zoals: “Die prinses van Arendelle… denk je dat ze zo goed kan pijpen als ze eruitziet?” en “Een geil sletje dat te weinig aandacht krijgt… die moet vast lekker kruenen.” Elke keer dat ik zo’n opmerking hoorde, voelde ik een golf van warmte over me heen spoelen. Het was een rare, onverwachte opwinding. Vroeger zou ik walging hebben gevoeld, misschien zelfs mijn neus voor hen hebben opgehaald. Ik was een prinses, toch?

Maar nu… nu was er iets veranderd. Iets in mij was opengemaakt, een deur die misschien nooit helemaal meer dicht zou gaan. Het begon allemaal toen Elsa haar geheim met me deelde, toen haar avonturen iets in mij losmaakten wat ik nauwelijks kon bevatten. Haar kracht, haar moed, de manier waarop ze met haar eigen seksualiteit omging – het had iets in mij geraakt. Iets wat ik niet meer kon onderdrukken. In plaats van walging voelde ik nu een vreemde hunkering, een nieuwsgierigheid naar wat die mannen werkelijk dachten. Ik stelde me voor hoe het zou zijn als ik mijn beleefdheden zou laten varen, hoe het zou zijn om op een plek te zijn waar ik niet alleen maar als ‘de prinses’ werd gezien.

Er was iets verleidelijks aan hun opmerkingen, een rauwheid die ik niet kende van het hofleven. Het idee dat ik, als enige vrouw tussen deze ruige mannen, hun verbeelding op zo’n manier op hol bracht – het maakte dat ik de kou even vergat en dat een nieuwe warmte in me opsteeg. Mijn gedachten dwaalden af naar fantasieën die ik normaal nooit zou hebben toegestaan. Fantasieën over hen, over hun sterke, ruwe handen, hun strenge stemmen, en de manier waarop ze me zouden kunnen behandelen als ik niet die onbereikbare prinses was.

Twee dagen lang hielden die gedachten me gezelschap, terwijl Kristoff doorwerkte en ik zijn afstandelijkheid maar nauwelijks begreep. De andere mannen keken naar me, maakten die opmerkingen, en ergens… ergens wilde ik weten hoe het zou voelen als ik niet die perfecte prinses hoefde te zijn.

Ik voelde een ondeugende vonk die ik al te lang had weggestopt. Als die mannen dachten dat Kristoff zich gelukkig mocht prijzen met een vrouw zoals ik, dan hadden ze groot gelijk. Wat het andere betreft – wel, ik durfde best te zeggen dat ik wist hoe ik een man kon plezieren, maar misschien had ik me niet genoeg laten horen om hem bij me te houden. Misschien moest ik dat... ja, anders aanpakken. Maar hoe dan ook niet hier, niet nu.

Die ochtend trok ik mijn mantel aan en besloot een vleugje van die eigenzinnigheid te laten doorschemeren. Dit zou mijn ‘koninklijke werkbezoek’ zijn, net als een inspectie in Arendelle, maar met een flinke dosis ‘Anna-stijl’. De volgende knoopjes van mijn mantel bleven open, en ik liet het zo dat mijn jurk net genoeg weggaf om diepgang te laten zien. Mijn beha deed de rest, duwde alles net iets omhoog, en het idee dat hun blikken zouden blijven hangen, gaf me een onverkende sensatie van macht en plezier.

De mannen waren al druk bezig in de kou. Sommigen hadden hun bovenlichamen ontbloot – hun spieren strak van de inspanning en hun huid gehard door jaren van zware arbeid. De kille lucht had ze geen moment ontmoedigd; in plaats daarvan leken hun lichamen één te zijn met de elementen. De meeste van hen waren zo beleefd als het maar kon, zelfs verlegen, wanneer ik bij hen kwam staan, maar toch zag ik het steeds weer: een vluchtige blik, een ogenblik van verleiding, hun ogen die soms afdwaalden naar mijn decolleté en dan snel weer omhoog gingen.

Ik sprak met hen, stelde vragen over het werk, liet hen dingen uitleggen. Soms legde ik een hand op hun gespierde schouders en voelde de warmte door hun gehavende huid stralen, iets wat me een geheim genoegen gaf. Hun ontzag voor mij als prinses veranderde langzaam in iets heel anders, iets minder afstandelijks, iets wat me het gevoel gaf dat ik nog steeds in control was – maar op een heel nieuwe manier.

Na een tijdje, toen ik genoeg aandacht had getrokken, besloot ik wat moediger te worden. Ik liep naar een van de mannen toe, een gespierde, stoere kerel met donkere ogen, en vroeg of hij me kon leren hoe die bijl nou precies werkte. Hij keek even verrast, maar hield zich groot en knikte. Voorzichtig liet ik hem over me heen buigen om de juiste greep te leren. Zijn grote handen pakten de mijne vast, geleidend, en samen hieven we de zware bijl omhoog. Ik voelde zijn ademhaling in mijn nek, stevig en warm, en een ondeugende blik kroop in mijn ogen toen ik hem over mijn schouder aankeek.

We hieven de bijl opnieuw, maar deze keer liet ik mijn lichaam wat naar achteren zakken, zodat ik tegen hem aanleunde. Mijn achterste drukte net iets meer tegen zijn kruis, en ik hoorde hem slikken. Hij stond stil, verstrakt van spanning, alsof hij elk moment iets kon zeggen. Maar dat deed hij niet, en ik glimlachte nog net iets breder. Mijn ogen flitsten kort naar Kristoff, die het tafereel vanuit de verte zag. Zijn blik was moeilijk te peilen, maar ik wist dat ik hem had gezien.

Maar voor nu hield ik mijn gezicht netjes en braaf, alsof ik geen idee had wat er precies speelde. De spanning in de lucht sprak echter boekdelen.

Het leek een normale nacht te worden, een nacht als alle andere sinds ik hier was, waarin ik probeerde het beste van mijn eenzame, koude onderkomen te maken. Dagenlang was Kristoff afstandig geweest, voorzichtig zelfs, alsof hij niet goed wist hoe om te gaan met mijn aanwezigheid tussen zijn mannen. Maar ergens voelde ik dat hij me niet volledig kon vergeten. Misschien probeerde ik mezelf dat wijs te maken, maar het gaf me een sprankje hoop. En hoe meer ik nadacht, hoe meer het me duidelijk werd dat ik moest volharden in mijn plan om hem uit zijn schulp te lokken – en misschien een beetje jaloers te maken.

De nacht lag als een dikke, donkere deken over het kamp van de mannen, en een bijna rustgevende stilte viel neer. Het was het soort stilte waarin zelfs het kleinste geluid leek te weergalmen. Het kamp leek ingeslapen en stil, met alleen het verre, regelmatige snurken van de werklui dat als een brom door de koude lucht trilde. Ik lag op mijn houten bed, diep weggedoken in mijn dunne deken, en dacht na over alles wat de afgelopen dagen was gebeurd en alles wat nog moest komen.

Plotseling hoorde ik iets. Zachte voetstappen in de sneeuw buiten mijn hutje. Mijn hart begon sneller te kloppen – was het Kristoff? Een klein sprankje hoop borrelde op, maar ook een vlaag van verontwaardiging. Waar was hij de afgelopen nachten geweest? En waarom leek hij me hier steeds te ontwijken? Maar terwijl mijn gedachten op hol sloegen, ging de deur van mijn hutje heel langzaam open, en in plaats van Kristoff zag ik het silhouet van een andere man in de deuropening staan.

De man die me overdag had geholpen met de bijl.

Ik schrok, en mijn hart sloeg een slag over. Maar ik bleef stil, onzeker wat te doen, een mix van verwachting en angst verspreidde zich door mijn hele lichaam. Hij sloot de deur zachtjes achter zich en hield een vinger voor zijn lippen, een gebaar dat duidelijk maakte dat hij me vroeg om stil te zijn. Zijn ogen waren donker en intens in het schijnsel van het zwakke maanlicht dat door het kleine raam naar binnen viel. We wisselden geen woorden uit, maar zijn blik voelde als een stroomstoot, en ik voelde mijn ademhaling versnellen. Dit was niet zoals ik het had gepland, maar de elektrische spanning tussen ons hing als een onweerswolk in de lucht, geladen en dreigend.

Hij bewoog zonder geluid, elk van zijn stappen naar mijn bed doordacht en rustig. Toen hij naast me stond, kon ik elke lijn van zijn gezicht zien, zijn gespannen kaak en de schaduw van zijn ruwe baard in het halfdonker. Ik slikte, mijn mond ineens droog. Hij hield mijn blik vast, en ik voelde een golf van verwarring – waar ging dit heen? Wat verwachtte hij van me?

Toen ik voelde hoe hij zijn handen naar zijn broek bracht en zijn vingers de knoop losmaakten, stokte mijn adem. Mijn gedachten flitsten alle kanten op, maar mijn lichaam verroerde zich niet, alsof ik bevroren was in dat moment. Hij schoof zijn broek omlaag en zonder iets te zeggen haalde hij zijn geslacht tevoorschijn. Het was groot en hard, duidelijk gemaakt door het zwakke licht, en elk detail was zichtbaar. Het deed mijn hart nog sneller kloppen en een golf van warmte verspreidde zich in mijn onderbuik.

De spanning tussen ons was om te snijden, en de gedachte aan alles wat ik de laatste dagen had meegemaakt, alle woorden die de mannen hadden gefluisterd over mij, leek ineens in dit moment samen te komen.

Ik zei niets. Ik slikte. Ik liet me verrassen, bijna alsof ik me eraan overgaf. Maar dat wilde ik ook. Het was een aandacht die Kristoff me niet gaf. Een hunkering die hij niet vulde. Ik verlangde naar seks, en naar het gevoel van iemand die me oprecht wilde. En ik wist dat hij het ook wilde. Dit was wat ik hem kon bieden. Kon hij mij dan mijn verlangens beantwoorden? Ik ben een prinses – ik blijf niet eeuwig op Kristoff wachten...

Langzaam kwam ik overeind, met mijn hart dat als een storm door mijn borst sloeg. Mijn ademhaling versnelde in een mengeling van angst en opwinding. De dekens gleden nog steeds half over me heen, een laatste laag bescherming waar ik me schuil in hield. Mijn vingers, licht trillend, reikten voorzichtig naar hem, tot ik zijn huid onder mijn hand voelde – warm en pulserend. Ik leunde op mijn andere hand voor steun en keek naar hem op. In zijn ogen las ik een diepe, rauwe behoefte; het verlangen van een man die te lang alleen was geweest, te lang zonder de tedere aanraking van een vrouw.

Mijn hand gleed over zijn enorme erectie, en ik voelde mijn mond droog worden terwijl mijn hele lichaam reageerde, mijn adem in kleine hapjes uit mijn mond ontsnappend. Zomaar een vreemde man, zijn grote lul in mijn hand… Ik voelde de ruwe, mannelijke warmte onder mijn vingers, zag het glimmen van het voorvocht dat zachtjes uit zijn eikel droop. Het was een prachtige penis, zoveel indrukwekkender dan ik ooit had gezien – groter, sterker, machtiger dan alles wat ik kende.

En hoe meer ik hem aanraakte, hoe meer ik voelde dat ik zelf de macht in handen had. Mijn vingers verkenden zijn hele lengte, volgden de contouren en de puls van elke ader. Het was een sensatie die bijna hypnotisch was, een die ik langzaam en teder in me opnam. Een kleine glimlach speelde op mijn lippen; als prinses, had ik misschien wel het recht om dit te eisen. Waarom zou ik mezelf deze aandacht ontzeggen?

Toen hij op zijn knieën op het bed zakte en zich verder uitkleedde, keek ik ademloos toe. Elke spier op zijn borst en buik stond gespannen, littekens doorsneden de robuuste lijnen van zijn lichaam, sporen van een leven vol kracht en hard werken. Hij was veel ouder dan ik – een volwassen man, iemand met verhalen in elke spier en elke schram. Het contrast van zijn donkere silhouet tegen het maanlicht gaf hem iets mythisch, en mijn blik werd als vanzelf naar zijn gespierde, doorleefde lichaam getrokken, en uiteindelijk naar zijn machtige, gezwollen erectie.

Zijn penis was werkelijk indrukwekkend – groter dan ik had durven dromen, met een dikke ader die over de onderkant liep en eindigde in een glanzende, gezwollen eikel. Een druppel voorvocht glinsterde in het maanlicht, glijdend naar beneden langs zijn schacht. Ik voelde mijn wangen gloeien, een brandende hitte pulseerde tussen mijn benen. Hier was ik dan, alleen met hem in de stille nacht, zijn rauwe mannelijkheid zo dichtbij, het voelde alsof de rest van de wereld even verdwenen was.

Mijn vingers vonden zijn eikel en met een sensuele zachtheid gebruikte ik het voorvocht om hem af te trekken. Mijn hand gleed soepeler over zijn lengte, en de geur van hem – zwaar, sterk, bedwelmend – hing tussen ons in. Ik sloot mijn ogen en liet me erin verdrinken, met elke beweging van mijn hand, elk spoor van warmte en textuur die onder mijn aanraking leefde, mijn lichaam tintelend van een nieuwe, vurige spanning.

De stilte tussen ons was geladen, gevuld met onuitgesproken verlangens en spanning. Hij keek me aan. Ik hoorde hem zuchten van opluchting en zachtjes kreunen van opwinding. Geen woorden waren nodig; onze lichamen spraken voor ons. Zomaar uit het niets. Hoe kon hij weten dat ik dit wel zou doen? Hoe kon hij weten dat ik zo makkelijk Kristoff zou bedriegen? Ik leek geen keuze te hebben. Ik wist wat ik moest doen en ik wist dat hij het wilde. Zijn ademhaling versnelde, en ik voelde de subtiele bewegingen van zijn heupen terwijl hij mijn aanraking volgde. Ik had nu nog de leiding in handen, maar voor hoelang?

Met elke beweging van mijn hand voelde ik hoe hij harder werd, zijn geslacht pulserend en levend onder mijn vingers. Ik keek op naar zijn gezicht en zag de intensiteit in zijn ogen, een mengeling van verlangen en controle. Dit moment, deze handeling, was een delicate dans van macht en overgave, en ik voelde me zowel kwetsbaar als krachtig.

Ik liet mijn hand glijden van de basis naar de top, mijn vingers stevig om zijn dikke schacht geklemd. Mijn andere hand volgde snel toen ik rechtop ging zitten, beide handen werkten samen in een ritmisch patroon dat hem zichtbaar genot gaf. Zijn lul had ook wel twee handen nodig. Zijn voorvocht bleef sijpelen, en ik gebruikte het als een natuurlijke smeermiddel, mijn handen glijden soepel en gemakkelijk over zijn indrukwekkende lengte.

Mijn gedachten waren een warboel van emoties en verlangens. Dit was niet mijn plan, mijn manier om te overtuigen, maar het voelde ook intens en opwindend op een manier die ik niet had verwacht. Elke aanraking, elke beweging bracht me dieper in een staat van extase, en ik wist dat er geen weg meer terug was. Ik had me aan hem overgegeven, en nu moest ik doorgaan, genieten van het moment en hopen dat het me zou brengen wat ik nodig had: mijn verlangens beantwoord.

Ik boog mijn hoofd voorover, mijn ademhaling nog sneller en mijn hart bonkend in mijn borst. Ik kreeg het idee dat mijn handen hem konden laten klaarkomen, maar ik wilde meer ervaren. Ik wilde meer intensiteit. Voorzichtig liet ik mijn tong over zijn eikel glijden, de smaak zout en verleidelijk. Een rilling liep over mijn rug terwijl ik zijn reactie afwachtte. Hij kreunde zachtjes, en ik wist dat ik op de goede weg was.

Langzaam begon ik hem te likken, mijn tong verkende de oppervlakte van zijn eikel, mijn bewegingen nog steeds onzeker maar vastberaden. Ik kijk naar hem op met mijn grote puppyogen en stel me ongemerkt steeds dienstbaarder op. Deze prinses begreep haar volk. Dit volk, ten minste. Ik wist wat het wilde. En ik kon en wilde het geven. Aan hem. En misschien ook wel aan de rest van zijn 'volk'; de mannen hier in dit kamp? Ik deed er in ieder geval alles aan zodat hij dat zou gelopen. Ik opende mijn mond verder en bleef hem aankijken. Ik liet mijn lippen zachtjes om zijn eikel sluiten, zuigend aan de top terwijl mijn hand bleef bewegen langs zijn schacht. Ik leunde weer op de ander, en zat er comfortabel bij. De warmte van zijn huid, de smaak van zijn voorvocht, alles samen maakte me duizelig van opwinding.

Met elke lik en zuigbeweging voelde ik mijn eigen opwinding toenemen. Ik was nog nooit zo intiem geweest met iemand naast Kristoff, laat staan met een vreemde man. Maar de rauwe mannelijkheid die hij uitstraalde, de pure kracht van zijn lichaam, maakte me wild van verlangen.

Mijn mond begon langzaam verder om zijn harde geslacht te sluiten. Ik nam hem dieper in mijn mond, mijn lippen strak om zijn dikke schacht. Ik voelde hoe hij nog harder werd in mijn mond, en zijn zachte kreunen werden luider. Ik ging er nu echt voor. Ik begon hem uitgebreid te pijpen, mijn bewegingen langzaam en sensueel, terwijl ik mijn tong tegen de onderkant van zijn geslacht drukte. Ik vertroetelde zijn penis met elke beweging. En ik bleef hem aankijken, hoe mond vullend zijn eikel ook was.

Mijn hand bleef werken, zijn schacht stevig omklemmend en ritmisch bewegend. De stilte tussen ons was gevuld met zijn ademhaling en mijn zuigende geluiden. Ik voelde zijn heupen zachtjes bewegen, zijn lichaam reageerde instinctief op mijn aanrakingen en bewegingen. Zo nu en dan hoefde ik niet te bewegen maar gaf hij zelf een duwtje. En dan liet ik hijgend de pik mijn mond inschuiven.

Met elke seconde verloor ik mezelf meer in het moment. De spanning, de opwinding, het gevoel van macht en overgave tegelijk, alles mengde zich tot een intens verlangen. Ik was hier, op mijn dienstbaarst voor hem, een vreemde, oudere man, en ik wilde niets liever dan hem plezier geven. En misschien, heel misschien, zou hij in ruil daarvoor mij ook nog wat willen schenken?

Terwijl ik hem pijpte, speelden mijn gedachten als een koortsachtige droom door mijn hoofd. Ik voelde een vreemde trots en opwinding terwijl ik mezelf aan hem gaf. Mijn hand en mond werkten samen, zijn geslacht steeds harder makend. Voorvocht bleef uit zijn eikel sijpelen en ik gebruikte het om hem nog verder te stimuleren. Mijn lippen en hand gleden vloeiend over zijn keiharde eikel en schacht, en het verbaasde me eigenlijk hoe gemakkelijk ik zeker de helft van zijn enorme apparaat in mijn mond wist te nemen. Hij stootte steeds ietsjes harder, steeds ietsjes dieper. Soms moest ik bijna kokhalzen. Dan zag ik hem grijnzen. Dan moest ik er verlegen om lachen, en maakte het me alleen maar geiler, en ik stopte hem dan ook geen moment. Al lag de controle nog steeds bij mij.

Ik wist niet dat ik goed was hierin. Niet zo goed. Behendig. Dat was ik. Als een geil verwend en tekortgedaan prinsesje had ik al besloten mezelf aan hem te geven om mijn zinnen zeker te stellen. Maar nu deed ik het ook echt. Eindeloos leek ik door te gaan, elke beweging zorgvuldig en doelgericht. Ik voelde zijn lichaam spannen, zijn ademhaling versnellen.

Ik versnelde mijn bewegingen, mijn mond werkte samen met mijn handen om hem nog verder te stimuleren. Ik voelde hoe zijn spieren spanden, zijn ademhaling nog zwaarder werd. Hij stond op het punt van ontploffen, en ik wilde dat moment beleven, hem zien en voelen loskomen.

Ik hapte zachtjes naar adem toen hij me abrupt tot stilstand bracht, zijn stem diep en ruw. “Nog niet, prinses…” klonk het, en de manier waarop hij dat zei – dominant, haast denigrerend – sneed door mijn zenuwen heen en gaf me een gevoel dat ik nooit eerder zo intens had ervaren. Mijn hart begon nog harder te kloppen, terwijl ik besefte dat ik helemaal geen controle meer had. Verbijsterend genoeg wekte juist dát besef een nieuwe golf van opwinding in me op, een vurige, ongeremde honger die alleen door hem gestild kon worden.

Hij schoof het bed verder op en duwde me zonder veel moeite terug naar het kussen. Ik voelde zijn sterke hand zich vastklemmen om de rand van mijn nachthemd, en zonder enige aarzeling rukte hij het met een vastberaden beweging open, blootstellend wat ik niet langer wilde verbergen. Een zacht, opgewonden kreuntje ontsnapte me; hij moest het gehoord hebben, want een triomfantelijke grijns verscheen op zijn gezicht. Zijn blik straalde pure, onverzadigbare lust uit, alsof hij zich had voorgenomen niets of niemand hem nog te laten stoppen. Hij gebaarde opnieuw dat ik stil moest zijn, alsof elk woord overbodig was.

Mijn gedachten schoten heen en weer, volledig gegrepen door de spanning. Zijn bedoelingen waren duister, mysterieus. Ik kon slechts hopen dat dit zou eindigen met zijn grote, stevige lul diep in mijn inmiddels onrustig kloppende natte plekje. Zijn verlangen leek onbegrensd; zijn harde, pulserende geslacht bewoog met een leven van eigen, op en neer alsof het nu al klaarstond voor een ongekende ontlading.

Langzaam duwde hij zich tegen me aan, zijn grote, warme pik glijdend tussen mijn borsten. Zijn vingers omsloten mijn borsten, drukkend, knedend, en zijn hete, gespannen vlees schoof als vanzelf tussen mijn prille rondingen. Met een mix van verrukking en gewilligheid keek ik toe hoe de eikel steeds dichter bij mijn gezicht kwam, warm en glinsterend van het vocht dat we eerder samen hadden opgeroepen. Zijn hitte vulde de ruimte om ons heen, en elke beweging van zijn lichaam voelde als een belofte van wat komen zou.

Hij zat bovenop me, en elke ontsnappingsroute was verdwenen. Maar ik hoefde niet weg; ik wilde dit – iedere seconde, iedere beweging. Stil lag ik daar, met open mond en hijgend van verlangen, gevangen onder zijn lustvolle greep. Zijn zware ademhaling, de manier waarop hij soms een vloekje mompelde, verrieden hoe zeer hij genoot. Ik voelde zijn hartstochtelijke ritme steeds harder kloppen, zijn dikke paal bonzend tussen mijn borsten, terwijl ik wachtte, hunkerend naar de ontlading die onvermijdelijk naderde.

En ik lig daar met open mond te hijgen, overweldigd door de intensiteit van het moment. Dit had ik nooit zien aankomen, maar kan niet blijer zijn dat het gebeurt. De onbekendheid van deze man, zonder naam, maakt het alleen maar spannender. Terwijl ik daar lig, wachtend op wat komen gaat, voel ik de anticipatie door mijn lichaam gieren.

Uiteindelijk, met een diepe grom van genot, voel ik hoe zijn geslacht pulseert. Zijn warme zaad vult mijn mond in dikke, krachtige stoten, overspoelt me met een mix van bitter en zout, dat ook verleidelijk en intiem is. Het komt niet alleen in mijn mond, maar ook over mijn gezicht en borsten, de hitte van zijn zaad laat me rillen. Dikke slierten plakken aan mijn wangen en op mijn voorhoofd, een tastbare herinnering aan de climax die ik zo lang heb gewenst.

Hij pakt me nog even ruw bij mijn vlechtje en drukt zijn uitgespoten pik mijn mond in. Ik slikte instinctief, elke druppel die mijn keel binnenstroomde, voelde als een levenselixer. Terwijl hij zijn climax bereikte, voelde ik me bevrijd, alsof ik mijn ware zelf eindelijk had ontdekt. Dit moment was niet alleen fysiek; het was een daad van overgave, waarin ik, als een prinses, me compleet had overgegeven aan een onderdaan.

Zijn lichaam schokkend van de intense climax, kon mijn mond niet alles bevatten. Dikke druppels liepen langs mijn kin en hals, mijn borsten bedekkend, een glinsterende druppel van pure overgave. Toen hij eindelijk klaar was, trok hij zich langzaam terug, zijn ademhaling zwaar en onregelmatig. Zijn ogen keken me aan met een mengeling van voldoening en verwarring, maar in die stilte, omringd door onze ademhaling en het gedempte geluid van ons genot, voelde ik alleen maar de echo van deze bevrijdende ervaring.

Met beide handen hou ik zijn steigerende pik vast, zie het zaad er nog uitsijpelen, een laatste klodder lanceert hij mijn kant op.

Ik bleef achter, proestend en met zijn zaad over mijn gezicht en lichaam. Mijn gedachten waren een warboel van verwarring en opwinding. Had ik dit echt gedaan? En wilde ik nog wel ooit iets anders? Mijn lichaam tintelde nog van de ervaring, mijn lippen gezwollen van de intense zuigkracht die ik eerder had toegepast. Ik voelde me vervuld en uitgeput, maar ook sterker en zekerder van mijzelf.

De nasleep van onze ontmoeting liet me afvragen wat de volgende stap zou zijn. Ik had me aan hem gegeven op een manier die ik nooit had verwacht, en nu moest ik zien of het me zou brengen wat ik zo verlangde. Maar voor nu, terwijl ik hier lag, bedekt met zijn zaad en mijn eigen opwinding, wist ik dat ik nog een lange weg te gaan had. Hij had me zomaar achter gelaten. Hij had me gebruikt voor iets wat ik blijkbaar had gewild. En dat had ik hem blijkbaar ook duidelijk gemaakt in mijn poging Kristoff jaloers te maken. Ik lag daar nog te hijgen, bedekt onder het zaad van een vreemde man... En ik kon mij niet beter voelen.

De volgende ochtend meldde ik mij opnieuw bij het kamp. Er waren geen douches. Ik had me wel netjes gemaakt, en wist dat er een stroom iets verdop liep waar de heren van het kamp zich wasten. Vol zelfvertrouwen liep ik naar die stroom toe, kou dat het was. De frisse lucht van de ochtend en het geluid van stromend water boden een kort moment van rust in de chaos van het kamp. Maar toen ik de stroom bereikte, zag ik dat ik niet de enige was. Iets wat ik stiekem al hoopte.

De andere mannen waren ook daar, en ze waren allemaal naakt. Hun imposante lichamen glinsterden in het vroege zonlicht en hun geslachten waren net zo groot en indrukwekkend als die van de man die al wist hoe ik was. Ook hij stond daar. Naakt en onbeschaamd voor elkaars naaktheid. Echte mannen. Niet iedereen was hier, maar zeker een stuk of acht paar ogen keken naar mij. Hij grijnste. Hij knikt naar de rest en die grijnzen ook. Het was geen geheim meer. ''Laar Kristoff het maar niet zien...'' hoor ik de een opmerken. ''Ik vertrouw erop dat jullie een geheim kunnen bewaren...'' zeg ik met een bibberende stem van de kou, maar vol zelfvertrouwen. Ik wilde dat ze wisten hoe ik erin stond. En nee, Kristoff mocht het niet weten. ''Anders verzin ik wel iets om jullie het zwijgen op te leggen.'' sprak de wassende, naakte heren toe als hun princes met macht, en als het sletje wat ze in me zagen die wel wat manieren wist... De verbazing op hun gezichten was niet in geld uit te drukken. En vervolgens zie ik hoe ze een voor een hun pik laten opstijgen, opgewonden door mijn aanwezigheid en mijn woorden. De een is nog groter dan de ander, en hun blikken vertellen mij allemaal hoe erg ze een vrouw missen en met wat een vrouw voor ze zou kunnen betekenen. Het zicht ervan deed mijn hart sneller kloppen en mijn ademhaling versnelde.

''Er is daar een warme bron, prinses.'' sprak de man die mij vannacht verrast had plots wat eerbiediger. Ik lachte om zijn opmerking. ''Dat is wat aangenamer.'' zegt hij. ''Wat meer... afgelegen...'' vervolgt hij, met een duidelijk zinspeling in zijn ogen. Ik volgde zijn gebaren naar de warme bron, die iets hoger lag. Maar ik werd niet gevolgd door de naakte lichamen, wat ik ergens teleurstellend vond.

Terwijl ik me waste, kon ik mijn ogen niet van hen afhouden. Hun ruwe kracht en mannelijkheid fascineerden me op een manier die ik nooit had verwacht. De gedachte aan wat er die nacht was gebeurd, speelde constant door mijn hoofd. De herinnering aan zijn aanrakingen, de smaak van zijn zaad, en de intense opwinding die ik had gevoeld, waren nog steeds vers in mijn gedachten.

Mijn lichaam reageerde op deze herinneringen, en ik voelde een warme gloed van verlangen door me heen trekken. Het was moeilijk om me te concentreren op mijn oorspronkelijke plan nu deze nieuwe verlangens waren aangewakkerd. Terwijl ik mijn handen door het warme water liet glijden, vroeg ik me af hoe ik verder moest gaan.

Terug in mijn hutje, dacht ik na over mijn plan en de onverwachte wending die het had genomen. Wat zou de volgende stap zijn? En kon ik mezelf weerhouden van de verlangens die in mij waren aangewakkerd? Kristoff eiste minder van mijn aandacht op. Ik dacht alleen nog maar aan al die mannen die wisten wat ik gedaan had, die vast net zoiets wilden. En de enige manier waarop Kristoff nu nog een rol speelde, was als mijn vriendje die van niks mocht weten terwijl zijn collega's stiekem van alles met mij wilden doen...

De andere mannen hadden duidelijk begrepen wat er de vorige nacht was gebeurd. Hun blikken waren nieuwsgierig en speels, alsof ze zich afvroegen of ik opnieuw zou toegeven aan mijn verlangens. Ik wist dat ik voorzichtig moest zijn.

Maar diep van binnen voelde ik ook een groeiende onzekerheid. Was dit echt wat ik wilde? Kon ik mezelf echt blijven zien als de meester van deze situatie, terwijl mijn eigen verlangens me steeds verder in hun greep kregen? En was dit het kwetsen van Kristoff waard? Want dat zat er wel in. Ik wist dat ik sterk moest blijven, mijn gedachten helder moest houden en mijn plan zorgvuldig moest uitvoeren. Al moest ik me steeds vaker afvragen wat mijn plan precies was? Was er nog wel een plan? Hoelang zou ik hier blijven? En met welke reden? En wat zou dan de reden zijn om hier weer weg te gaan, aangezien ik genoeg redenen had om te blijven...?

Maar voor nu, terwijl ik daar in mijn hutje zat, naar buiten kijken naar de gespierde lichamen van de mannen die weer hard aan het werk waren, kon ik niet anders dan nadenken over de komende nacht. Wat zou er gebeuren? En kon ik mezelf weerhouden van de verleidingen die voor me lagen? Alleen de tijd zou het leren.

-