Het slot van de vorige aflevering:

Nadenkend legde Ingrid haar telefoon neer. Ja, ze zou Diederik moeten bellen.

Wat voorafging

Douwe Atsma belt de politiek assistent van de premier, Ingrid de Vries, met zijn vermoedens dat de Partij voor het Vrije Woord via oud vakbondsbestuurder Desi de Kom de vakbond heeft aangezet om hem en zijn bedrijf aan te klagen, om via hem minister Ada Algra van Justitie te treffen.

---

Diederik

Zoals gewoonlijk zat Diederik Janssen, Coördinator Veiligheidsdiensten, op zijn werkkamer, ook deze zondagmiddag. Hij snapte niet wat andere mensen bezielde om naar een voetbalstadion te gaan, in de bos rond te gaan lopen of andere onzin dingen te doen waar het volk zich zoal mee vermaakte. Je op een terras blauw betalen voor een kopje thee waar je in de stank van rokende buren zat, hoe verzin je het. Shoppen, ook zoiets. Hoe wanhopig moest je zijn om voor je lol in vreselijke kledingboetieks of zo rond te gaan kijken, met hun geestdodende dreunmuziek. Diederik kon zich niets mooiers voorstellen dan zijn werk.

Genietend stak hij een grote negerzoen tussen zijn vlezige lippen, zijn beloning voor een verwerkt rapport. Het volgende verslag was een overzicht van onderschept telefoonverkeer tussen anonieme telefoons. Voorbereiding van een drugstransport, een illegale wapenlevering aan Rusland, illegale dumping van mest... opvallend veel verkeer binnen de PVW, over het satirische lied van Faaij en Vredeling. Dat bleek geschreven door Douwe Atsma en zijn vrouw, interessant. Hij moest die knaap toch eens wat intensiever in de gaten laten houden. Zowel via zijn bedrijf als via zijn muzikale activiteiten had hij een toenemende informele invloed. Als doelwit van de campagnes van de PVW was hij bovendien een potentieel terroristisch doel.

Diederik baalde dat hij er nog steeds niet achter was wat er nu waar was van de vermeende relatie tussen Douwe en Ada Atsma. Hij voelde op zijn klompen aan dat er meer moest zijn tussen die twee dan de oude muzikale vriendschap tussen haar man Hattum en Douwe, maar nergens was er concreet bewijs. Ja, ze werden wel eens samen gezien en kwamen wel eens bij elkaar over de vloer. Daar deden ze ook helemaal niet geheimzinnig over. En toch: je kon gewoon zien dat er een diepere band was als je hen samen zag. Professioneel blijven, Diederik, blijf bij de les. Wat je na grondig onderzoek niet vond, was er meestal ook niet.

Hij mocht de volgende negerzoen in zijn mond schuiven, het overzicht was compleet. Hij riep de details van het telefoonverkeer binnen de PVW op. De sukkels. Steeds weer wisselende toestellen verbinden met hetzelfde bluetooth apparaat in je auto of thuis, zo was het wel heel erg makkelijk die anonieme toestellen aan de eigenaren te linken. Je hoefde alleen het bluetooth apparaat maar in de gaten te houden en je wist in no time bij wie het anonieme abonnement hoorde. En anders kwam je er ook wel gauw achter. Leve de automatische stemherkenning.

Ineens zat Diederik rechtop in zijn stoel. Hij begon onbedaarlijk te lachen, een zeldzaam moment dat hij zich onbekommerd liet gaan. Dat kon hier, in de beslotenheid van zijn werkkamer. “Wat denkt hij wel niet, dat hij me belachelijk kan maken door mijn uitspraken op een rijtje te zetten.” Nou, je hoefde geen cabaretier te zijn om deze uitspraak van Woesteling in zijn eigen gezicht te laten ontploffen. Mooi materiaal voor Ingrid, als voorbereiding voor Hans in het debat van dinsdag. Ingrid was de Politiek Assistent van premier Hans Kalenberg.

Als je het over de duvel hebt: Ingrid belde. Ze hoefde niet te vragen of het uitkwam. Diederik kwam het altijd uit, al was het midden in de nacht of terwijl hij zich liet afzuigen door een hoertje. Zou Ingrid ook wel eens bij hem mogen doen, hij mocht haar wel. Haar duidelijke weerzin tegen hem maakte de gedachte voor hem alleen maar aantrekkelijker, hij voelde hoe zijn geslacht zich begon te roeren. Hoertjes waren meestal zo afgestompt dat het niet uitmaakte wie ze moesten klaarmaken, daar miste je die kick van de overwonnen weerzin bij.

“Hoi Ingrid, wat kan ik voor je betekenen”, klonk zijn basstem. “Diederik, ik werd net gebeld door Douwe Atsma.” Nou ja, nog een duvel waar je het over hebt. “Hij kwam met een interessante analyse. Komende week speelt een rechtszaak tegen zijn bedrijf over een vermeend discriminerend beleid, aangespannen door de vakbond. Datzelfde beleid werd tot voor kort nog door de vakbond als voorbeeld gesteld. Volgens hem maakt dit onderdeel uit van de campagne tegen Ada. De roddels over Ada en Douwe verschenen twee weken na de eerste nederlaag van de PVW tegen de minister, de aanklacht tegen Douwes bedrijf kwamen twee weken na de publicaties over de roddel. . Hij ziet hierin de hand van Desi de Kom, die overstapte van de vakbond naar de PVW.” De excuus-Surinamer binnen de fractie, net als hun excuus-Marokkaan Anwar el Chadoui. Kwamen alleen in de Kamer opdraven als de PVW wilde onderstrepen dat ze echt niet rascistisch waren, voor de rest waren ze als politicus volstrekt onzichtbaar. Dat gold trouwens voor de meeste fractieleden.

“Scherpzinnig gedacht. Heeft hij daarom dat lied geschreven?” “Nee, dat is vanwege die actie van vorige week bij Ada en hemzelf thuis. Hij zegt dat hij vanmiddag die rechtszaak zat voor te bereiden en hem de tijdlijn ineens opviel. Hij zocht naar een verklaring voor de koerswijziging bij de vakbond, toen kwam hij bij Desi de Kom uit. Kun jij daar nader onderzoek naar laten doen?” “Natuurlijk, als het zo is moet er wel iets over te vinden zijn in die periode.”

“Nu ik je toch aan de lijn heb: lukt het een beetje met de voorbereiding van het debat?” “Ben ik druk mee bezig, we hebben aardig wat munitie geloof ik. Bij jou?” “Ja, ik heb de boel wel op een rijtje. Ik heb trouwens nog wel een leuk aanvulling voor je, vers van de pers. Laat ik liever niet over de telefoon horen. Kun jij dadelijk bij mij op kantoor komen?” Hij voelde haar aarzeling en genoot ervan. “Oké, met een uurtje.”

Diederik leunde tevreden achterover, de vingertoppen tegen elkaar. Hij was klaar met zijn voorbereiding voor het debat van dinsdag en hij was klaar met het doornemen van het verslag over het telefoonverkeer binnen de PVW. Hij beloonde zichzelf met twee negerzoenen achter elkaar. Zalig smakten zijn lippen. Genietend likte hij zijn dikke vingers af. Hij kon even rustig achterover leunen, totdat Ingrid kwam. Hij had nog wel een leuke verrassing voor haar, eens kijken hoe ver hij haar kon krijgen om zijn fantasie waar te maken. Zijn pikje verheugde zich er nu al op.

---

Ada

Het was voor Ada een rare tijd. Plotseling niet meer actief te zijn binnen haar ministerie, weg van de hektiek van het Binnenhof. Hoe naar de sfeer daar ook kon zijn, de adrenaline miste ze best wel. Aan de andere kant, het was een verademing om thuis bij Hattum te zijn, om weer tijd voor haar kinderen Eale en Tjitske te hebben. En dat was nodig ook, had ze al gauw gemerkt. Ze wist dat die twee elkaar erg na stonden, maar dat ze daadwerkelijk seks met elkaar hadden, dat schokte haar toch wel. Tjitske was nog maar dertien! Ietwat beschaamd hield ze zichzelf voor dat ze er zelf ook al vroeg bij was geweest. Hoe oud was ze toen ze ontmaagd werd door haar neef Halbe, tijdens hun familieweekend? Ook zoiets, niet veel ouder in elk geval. Hij was veertien geweest, ook een jongetje nog maar.

Ze had met Hattum afgesproken dat ze niet boos zouden reageren. Hoe dan ook wilden ze voorkomen dat de kinderen schuldgevoelens zouden oplopen ten aanzien van seks en het vertrouwen in hun ouders zouden verliezen. Maar het moest ook duidelijk zijn dat wat ze gedaan hadden voor de buitenwacht echt niet kon. Zou dit op hun school bekend worden, dan zouden ze geen leven meer hebben. Niemand maar dan ook niemand buiten hun gezin mocht hiervan weten. Behalve Dieuwertje dan, want die wist het al. Ada wist zeker dat haar politieke carrière voorbij zou zijn als dit in de openbaarheid kwam.

Als vrouw was je toch al een stuk kwetsbaarder dan als man. Als kinderen iets misdeden, werd de moeder er op aangesproken. De zoon van minister Verdoold had notabene tijdens zijn ministerschap een school in de fik gestoken. Niemand die de minister daarop aangesproken had. Daarentegen had een dochter van minister Esther Berendse op school een jointje gerookt. Ze had in media en in de Kamer diep door het stof moeten gaan en had dan nog een motie van wantrouwen alleen overleefd omdat een groot deel van de PVW-fractie weer eens niet in het Kamergebouw aanwezig was geweest. Sindsdien was ze aangeschoten wild. Het was toch eigenlijk een hypocriete bende, die hele Kamer.

Soms verlangde ze erg naar vroeger. De vrouwen aan het Franse of Engelse hof hielden er eeuwen geleden net zo openlijk minnaars op na als hun mannen. Wat dat betreft was de wereld er niet op vooruit gegaan, kijk maar naar dat gedoe over haar en Douwe. Als ze niet in de politiek had gezeten, had ze hem gewoon als minnaar kunnen nemen. Nu mocht ze er niet eens aan denken, zelfs een eetafspraak in alle openheid in een restaurant of een zeiltochtje met beide families werd al opgevoerd als een bewijs van vreemdgaan. En wat dan nog, had dat iets te maken met haar beleid? Nee, he-le-maal niks. Maar beleid was saai, beleid was taai. Daar kreeg je de dagelijkse krant niet mee vol. Dus was de politicus was belangrijker geworden dan de politiek. Poppetjeskast. Openlijk pesten, belachelijk maken, beentjelichten en armpjedrukken, daar smulde de pers van. Het publiek raakte daardoor alleen maar het vertrouwen in de politiek kwijt. Het ging niet meer over het spel, maar over de krasjes op de knikkers. Een levensgevaarlijke ontwikkeling, koren op de molen van figuren als Woesteling en Van der Meer, die garen spinden bij wantrouwen in de Overheid.

Hoewel ze de dagelijkse leiding van haar departement tijdelijk overgedragen had aan Hans, bleef die haar wel voorzien van alle dossiers. Als het goed was, zou ze na de komende week het stokje weer gewoon kunnen overnemen. Ingrid hield haar op de hoogte van de voorbereidingen voor het debat. Die logen er niet om. Voor het eerst zou Jef Woesteling op alle mogelijke manieren worden aangevallen. Niet alleen met feiten, want daar was zijn achterban toch immuun voor, maar vooral ook met beeldvorming en emotie. Wat dat betreft was dat lied van Faaij en Vredeling een schot in de roos, Woesteling werd simpelweg belachelijk gemaakt met zijn eigen woorden en maniertjes. Dat zijn uitspraken ook nog eens door hemzelf onderuit werden gehaald, maakte het lied onweerstaanbaar grappig. Uitgerekend Douwe en Anke hadden het lied geschreven, had ze inmiddels gehoord. Ze maakte zich grote zorgen om hem. Met Jef viel niet te spotten, dat was vorige week wel gebleken. Ze hadden met hun trekkers al voor de deur bij Douwe gestaan. Ze hoopte dat Hans het kon stoppen.

Hattum kwam binnen. “Hoi lieverd, kan ik iets voor je inschenken?” “Ja, kopje thee graag. Maar eerst een knuffel.” Hij sloeg zijn armen om haar heen en kuste haar hals. Ineens voelde ze een hevig verlangen in haar lichaam. Een verlangen naar intimiteit, naar geborgenheid, naar zijn liefde. Uit het niets begon ze te huilen. “Hou me vast, Hattum.” Hij nam haar teder in zijn armen. “Toe maar, schat, laat maar gaan.”

En ze voelde zich veilig om zich in zijn armen te laten gaan. Even niet de sterke vrouw uithangen, maar het meisje wat wilde leunen op een sterke schouder. Hattum voelde dat goed aan. Hij veegde de papieren op haar bureau aan de kant, tilde Ada op en zette haar op het bureau. Hij zette zich tussen haar benen en ze sloeg haar armen om zijn nek, haar benen om zijn middel. Zijn sterke armen drukten haar stevig tegen zich aan en ze gaf zich over. Het enige wat ze op dit moment wilde, was bemind worden.

En Hattum beminde haar, teder maar dwingend. Langzaam kleedde hij haar uit en zij hielp hem zich van zijn kleren ontdoen. Hij streelde haar, kuste elk plekje van haar naakte huid, die aanvoelde als één groot liefdesorgaan. Piepend kwam Ada voor het eerst klaar, nog voordat hij zelfs haar intieme delen maar had aangeraakt. Haar borsten, haar billen, haar hele lichaam schreeuwden om zijn liefkozingen en hij liefkoosde haar. Hun kinderen Tjitske en Eale hoorden het liefdesspel en kwamen voorzichtig kijken wat er aan de hand was. Ademloos keken ze toe.

Hattum duwde Ada achterover en trillend onderging ze zijn strelingen, haar lijf smachtend naar zijn tong, zijn vingers, zijn stijve pik. Hij gaf haar wat ze verlangde. Orgasmes raasden achter elkaar door haar lichaam, dat zich steeds meer leek te concentreren in één gloeiend heet punt diep in haar buik.

Toen hij eindelijk bij haar binnendrong ontplofte ze. Ze schokte oncontroleerbaar en zag alleen nog sterretjes. Ze raakte alle besef van tijd en ruimte kwijt, ze was alleen nog een brandende kut in een wervelend universum. Haar jammerende kreten schalden door het huis. Eale en Tjitske stonden als verstard te kijken, instinctief wisten ze dat hier iets heel bijzonders gebeurde.

Ze zagen de billen van Hattum samentrekken, ze zagen en hoorden hun moeder extatisch gillen toen hij zijn zaad in haar schoot. Haar ogen draaiden weg, hun vader zakte krachteloos neer op haar stilgevallen lichaam.

“Wat mooi”, fluisterde Tjitske. “Ja.” Eale slikte moeizaam. Zijn zus pakte zijn hand. “Kom”, zei ze, “ik wil ook klaarkomen door jou.”. Ze giechelde zachtjes. “Ik verwacht niet dat je me net zo de hemel in neukt als papa net met mama deed hoor.” Dat voelde als een opluchting voor Eale. Hij wist wel dat dat er voor hen nog niet in zat. Wat hij nog niet kon weten was dat wat zijn ouders net hadden beleefd uitermate zeldzaam is, een bijna perfecte seksuele eenwording. Dat kan alleen als je niet alleen lichamelijk, maar ook geestelijk helemaal op elkaar bent afgestemd en in de juiste stemming bent.

Gelukkig kende Eale zijn zus goed genoeg om aan te voelen hoe hij haar moest verwennen. Met al het kleine beetje zelfbeheersing wat hij als vijftienjarige in zich had probeerde hij haar genot te schenken. Dat hij daarbij zelf eerst vroegtijdig klaarkwam was niet erg, zijn puberlijf had energie genoeg om door te gaan na de eerste zaadlozing. Met zijn tong en vingers gaf hij Tjitske het orgasme waar ze naar verlangde, voordat hij zich met haar verenigde en ze nog een keer gezamenlijk een hoogtepunt beleefden.

---

Ingrid

Met haar toegangspas opende Ingrid de onopvallende deur van het gebouw waar Diederik Janssen kantoor hield. Ze liep de trap op en klopte op de deur van zijn werkkamer. “Binnen!” Ze opende deur en zag hem zitten, zijn massieve gestalte ontspannen achter zijn bureau. Hij glimlachte zijn dunne glimlach, zonder dat zijn ogen meededen. “Welkom, Ingrid, in het hol van de leeuw.” “Gelukkig geen leeuw te zien, Diederik.” “We zullen zien, Ingrid.” Weer liepen de rillingen over haar rug. Dit was bijna een dreigement.

“Wat heb je voor interessants gevonden, Diederik?” “Dat laat ik je zo zien, Ingrid. Maar er waren nog wat dingetjes die jij wel interessant zult vinden, denk ik. Dat handel ik liever niet over de telefoon af.” “Je maakt me nieuwsgierig, Diederik.” “Nieuwsgierigheid is niet altijd gezond, Ingrid. Soms kun je dingen beter niet weten.” “Zoals wat, Diederik?” “Weet je zeker dat je het wilt weten, Ingrid?” Er leek zowaar een soort geamuseerdheid om zijn lippen te spelen. Hij kende Ingrid, ze was het type dat het niet kon verdragen als er dingen voor haar achter werden gehouden. Maar ze moest nu ook wel door hebben dat haar een akelige verrassing wachtte. Hij schatte in dat ze daar toch voor zou gaan en dan had hij haar in de tang.

“Laat maar zien, Diederik. Ik heb wel meer rotzooi gezien.” Diederik draaide zijn scherm en startte een filmpje. Ingrid moest zich even instellen op het beeld. Wat zag ze hier? Een kaptafel in een hotelkamer. Er kwam een vrouw in beeld. Een wulpse vrouw met gulle rondingen. Een vrouw die zij maar al te goed kende, het was haar geliefde Janneke. Ze voelde een steen in haar maag. Ze voelde wel aankomen wat te zien zou krijgen.

Een man verscheen in beeld. Ze kende ook die man maar al te goed. Mark Verdoold, haar voormalige werkgever. Hij ging achter Janneke staan en trok haar kamerjas open. Zijn handen gleden over haar schouders naar haar heerlijke borsten. “Wat heb je heerlijke handen, Mark”, kirde Janneke. Ingrid versteende inwendig. Wist Diederik nou echt niet dat Janneke de luxe escort van het Binnenhof was? Waarom moest ze hiernaar kijken? Ze had geen enkele behoefte om haar vriendin professioneel in actie te zien. Of stond haar een heel andere akelige verrassing te wachten?

Ja, zo bleek al gauw. “Heb je nog informatie aan Ingrid weten te ontfutselen?” hoorde ze Mark zeggen. Ze voelde zich lijkbleek worden. “Tuurlijk”, zei Janneke, “zij heeft geen geheimen voor mij.” “Jij wel voor haar, hoop ik?” “Wat denk je? Dat ik haar vertel welke vertrouwelijke informatie ik aan jou overbrief?” Mark grinnikte. “Nee, dan heb je wat uit te leggen. Maar heb je nog wat nuttigs?” “Nee, dit keer niet.” “Jammer. Die tip laatst over de deal met de Christelijk Bevindelijke Partij was uitermate waardevol.” “Sorry Mark, dit keer geen bijzonderheden. Dat gedoe in Darwerd ken je allemaal wel.”

Hierna ging Janneke over tot het bevredigen van Mark. Ingrid zag hoe ze haar lippen om zijn monsterlijke lul stulpte en hem diep in haar keel nam. Hoe vaak had ze dat zelf niet vol walging ondergaan. Janneke had er minder moeite mee, wist ze. Het was haar beroep ten slotte en Janneke hield van haar vak.

Schijnbaar onaangedaan keek ze Diederik aan. “Wat wil je hiermee bereiken, Diederik? Wat probeer je me duidelijk te maken?” “Als ik dit bij Hans laat zien sta jij op straat, Ingrid.” “O? En wat denk jij dat Hans doet met een Veilgheidscoördinator die probeert zijn PA te chanteren, Diederik? Als ik ga, ga jij ook, denk daar goed aan.” Even leek Diederik uit het veld geslagen. Hij keek even naar beneden. Toen kropen zijn reptielenogen weer langzaam omhoog en boorden zich in de hare. “Dan gaat het erom of wie het meest aan zijn baan gehecht is, Ingrid. Wie denk jij?” Ze voelde hoe ze witheet werd maar ze wist ook dat ze verloren had. “Je bent een klootzak, Diederik.” Hij keek onaangedaan. “Soms geniet ik daarvan, Ingrid.”

Hij ritste zijn broek open. Een ondermaats piemeltje prikte naar voren. “Doe nou niet alsof dit voor jou zo bijzonder is. Dit heb je bij Mark en Hans ook al zo vaak gedaan, toch?” “Het blijft walgelijk, Diederik.” “Vervelende taken moet je altijd als eerste oppakken, Ingrid. Dat hoef ik jou toch niet te vertellen.” Vol walging kroop ze op haar knieën tussen zijn benen. Hij drukte haar hoofd met kracht over zijn pik, die makkelijk helemaal in haar mond paste, gelukkig. Haar voorhoofd raakte de dikke vetmassa van zijn buik, zijn weeïge geur drong in haar neus, haar schouders zaten gevangen tussen zijn massieve dijen. Ze onderdrukte de neiging om te kokhalzen. Ze haalde diep adem, zette haar tong aan het werk en al gauw spoot Diederik zijn kwak in haar mond.

Misselijk stond ze op. Zo gauw mogelijk wilde ze hier weg, haar mond spoelen. "Vergeet je niet wat?" Diederik zei het met vriendelijke stem. Ze snauwde: "Wat?" "Dit was niet waarvoor je kwam, toch?" Diederik genoot. Hij wilde haar walging zo lang mogelijk rekken. "Ik had nog wat voor je. Met vuurspuwende ogen ging ze weer zitten. "Zorg maar dat het de moeite waard is." Diederik drukte op een knop. “Wat denkt hij wel niet, dat hij me belachelijk kan maken door mijn uitspraken op een rijtje te zetten.” hoorde ze de stem van Jef Woesteling zeggen. Op slag was Ingrid haar woede vergeten. Geweldig. Ze kon Diederik wel zoenen!
Het duiveltje in haar dacht: en waarom niet? Zou hij haar met zijn sperma bezoedelde mond durven kussen? Ze boog zich naar hem toe. Onwillekeurig deinsde hij terug. "Walgelijk hè, dat zaad van jou", grijnsde Ingrid gemeen. Ze stond op en keerde zich naar de deur. "Zorg ervoor dat je deze dinsdag bij je hebt." Nu gauw een kraan zien te vinden. De walgelijke kwal.

---

Dieuwertje

Na haar heerlijke fietstochtje met Frits zette Dieuwertje zich aan het werk. Wat had de PVW allemaal voor vuil uitgestort over Draaisma en Douwe? Verrassend veel. Dat was haar eerste bevinding. Waarom zou een Kamerfractie zich zo druk maken over een bedrijf als Draaisma? Deden ze dat ook met andere bedrijven? Ze maakte een notitie, moest ze ook uit laten zoeken. Welke bedrijven lagen er onder vuur van de PVW? Was er een verband?

Het was inhoudelijk volstrekt onduidelijk wat de aanleiding was geweest voor deze campagne. Het beleid van Draaisma was al een paar jaar onveranderd. Ze las zelfs een presentatie van Desi de Kom als vakbondsbestuurder, waarin hij over ditzelfde beleid de loftrompet had gestoken. Een scherp contrast met zijn toonzetting op de sociale media, waar hij sinds een paar weken helemaal los ging. Ook El Chadoui trok op dit onderwerp nogal van leer, net als Chris Veldkamp. Wat was verdorie de aanleiding? Ze snapte het ook niet. Dit beleid paste toch bijna perfect bij het ‘Eigen Volk Eerst’ uitgangspunt van de PVW?

Het viel haar op dat bijna alle berichten over Douwe ergens wel een link legden met Ada Algra, meestal in bedekte termen. Zelfs bij sommige berichten over Draaisma werd zij erbij gesleept. Dat was overduidelijk stemmingmakerij, Ada had geen enkele betrokkenheid bij dit beleid, wat al ver voor haar ministerschap was ingegaan. Het beeld was: Draaisma discrimineert, daar zit Douwe Atsma achter en die is het speeltje van Ada Algra, de hoer.

Er viel haar toch iets op. Verschillende berichten maakten gewag van ene Jeffrey Bouterse, die op oneigenlijke gronden door Draaisma buiten de deur gehouden zou zijn. Blijkbaar was hij de kroongetuige. Ze vond zelfs een interview met Berendse op X, waar deze beweerde vloeiend Fries te spreken, maar desalniettemin te zijn afgewezen vanwege zijn Surinaamse afkomst. Het leek haar onwaarschijnlijk, de man sprak met een zwaar Limburs accent. Eens kijken of ze zijn contactgegevens ergens kon vinden.

Dat bleek vrij makkelijk, hij bleek een klusbedrijf te hebben en was gewoon te vinden op Internet. Ze maakte bij een VOIP-dienst een nummer aan en belde hem daarmee. “Met Berendse.” “Goeie, jo prate mei...” “Sorry miss, I don’t speak Swedish. Can you speak English, please?” “Oh, excuse me, I must have dialed the wrong number. Sorry to have disturbed you on your free Sunday.” Dieuwertje hing op. Nou, die sprak geen woord Fries, dat was duidelijk.

Met een goed gevoel ging ze weer naar de kamer. Frits zat achter zijn laptop informatie over de boerderij te verzamelen. Het perceel was groter dan hij dacht, misschien was het een idee om er een bosje op aan te leggen met een vijver, net als bij Anke en Douwe. Zou voor de kinderen een prachtig speelparadijs zijn en voor henzelf misschien ook wel bedacht hij, terwijl hij aan hun gezamenlijke seksavonden met Rixt, Karin, Klaas en Gerrit dacht. Hij zag het al helemaal voor zich, met zijn zessen een vruchtbaarheidsrite uivoeren in het licht van de volle maan.

Dieuwertje sloeg van achter haar armen om Frits heen en drukte zich tegen hem aan. “Je hebt er zin in, hè?” Hij draaide zich om. “Ja”, glimlachte hij”, ik zat net te bedenken om een bosje met een vijver op het perceel aan te leggen en dan daar met zijn zessen een vruchtbaarheidsrite te houden met volle maan. Dieuwertje giechelde: “met die gastjes van vanmiddag op die boot er ook bij, zeker.” “Je bent een oversekst wicht:, gromde hij. Hij tilde haar op en droeg haar naar de tafel. Uitdagend keek ze hem aan. “O, ben ik oversekst? En wat voelde ik dan net tegen mijn kruis drukken?”

Met een grom trok Frits Dieuwertje haar shirt over het hoofd en de rest van haar kleren volgde snel. Dieuwertje onderging het gewillig`. Ze was nog steeds geil, na haar vrijpartij met Frits langs het water. Dit keer geen lang en teder voorspel. Het werd een ruwe, bijna, dierlijke paring, waar ze allebei hevig van genoten. Dieuwertje had stiekem de fantasie dat die jongens van vanmiddag in de boot haar nu neukten en ze wist dat Frits diezelfde fantasie had, ze voelde het aan de heftige manier waarop hij haar nu nam. En dat was goed, dit was wat hen verbond.

Daarna maakten ze een simpele maaltijd klaar, soep met brood, en haalden ze hun kinderen weer op bij Anke en Douwe. Hun eerste weekend samen was buiten verwachting goed gelopen. Ze hadden weer zin in hun leven samen.