“Huh, wacht….wat? Waarom zeg je zoiets, Jack?

Maar Jack reageerde niet en leek zich weer helemaal teruggetrokken te hebben in zijn eigen wereldje.

“Jack!!!??” schreeuwde ze nu bijna.

Plotseling stond hij op, raapte zijn telefoon op van het gras en beende weg. Razendsnel ging Carolien achter hem aan. Boos en verward.

In de keuken stond Jack, ogenschijnlijk kalm, te kloten met het koffiezet apparaat. Hij vulde de koffiebonen bij en drukte op het knopje. Direct begon het apparaat te ratelen.

“Jack?” klonk het gefrustreerd, “je kunt niet zomaar weg lopen, na zo’n opmerking. Waarom zei je dat nou?”
“Weet ik niet?” klonk het slapjes.
“Wat, weet ik niet?….wat is dat voor een onzin opmerking?”
“Ik…weet…het...niet! Het is een gevoel. Sorry.”

Carolien keek hem nu aan alsof ze het in Keulen, hoorde donderen.

“Een gevoel?” herhaalde ze, “en die andere opmerking dan? Over mijn vader? Was dat ook een gevoel?” ze spuugde de woorden bijna uit.

Jack wist even niet goed, hoe hij moest reageren. Hij had zich behoorlijk in de nesten gewerkt door zijn opmerkingen. Het was er simpelweg uitgefloept.

Zijn boosheid, zijn frustratie en met name zijn onmacht over de gebeurtenissen van gistermiddag speelden hem nog steeds parten. Hij had dan ook de hele nacht in de tuin gezeten. Zodra Carolien in slaap was gevallen, was hij het bed uitgeglipt en was in de tuin gaan zitten. Verdoofd.

Het was hem wel duidelijk wat zich gisteren in het kleedlokaal had afgespeeld en hij had haar niet kunnen beschermen. Hij had zich de ogen uit de kop gejankt en zich voorgenomen dat nooit meer te laten gebeuren. Hij zou haar nooit meer alleen laten, niet in zo’n kwetsbare situatie, zeker niet met die 2 klootzakken. Niet tot hij met ze had afgerekend. Op zijn manier.

Hij nam een slok van zijn koffie en keek haar nu voor het eerst echt aan. Zijn ogen leken weer wat helderder te staan.

“Ja, lekker. Ik lust ook wel een bakje,” zei Carolien cynisch.

Zwijgend pakte hij een kopje, zette het onder het apparaat en liet de machine voor de 2e keer ratelen. Hij goot er een wolkje melk in en gaf het kopje aan Carolien.

“Het spijt me, het was een gevoel wat ik had en dat uitte ik op het verkeerde moment. “Nogmaals sorry,” zei hij toen.
“En mijn vader en die opmerking over 2014? Komt alles weer terug of hoe moet ik dat interpreteren?”

Jack dacht razendsnel na. Nu was niet het moment. Nog niet. Hij, en vooral Carolien, moest nog heel even geduld hebben. Hij had vandaag nog nodig. Daarna zou alles duidelijk worden. Moest alles duidelijk worden.

De hele nacht had hij zijn hersenen laten kraken. Plannen bedacht, plannen verworpen. De uitdaging van alle kanten bekeken en geanalyseerd. Zijn conclusie was dat hij het niet alleen aan kon. Niet alles. Hij had beseft dat hij hulp hulp nodig had. Zowel van Carolien als van anderen. En die andere hulp ging hij vandaag inroepen. Daarna zou alles anders worden.

“Nee, alles komt, nog, niet terug. Het waren flarden. Flarden, herinneringen. Wellicht omdat ik daar zo alleen zat in de tuin. Mijn favoriete plekje. Ik weet het ook niet precies.”

Carolien leek zijn verklaring te accepteren en staarde naar haar koffie. Ze zette het kopje op de aanrecht en liep weg.

“Ik ga in bad,” klonk het kortaf.

10 minuutjes later ging Jack ook naar boven. Op de slaapkamer haalde hij de USB stick en het visitekaartje van Gina uit zijn broekzak en gooide het kledingstuk in de wasmand.

Helemaal weer aangekleed, klopte hij even later op de deur van de badkamer.

“Mag ik even binnen komen om mijn tanden te poetsen?”
“Kom maar,” klonk het afgemeten.

Uit haar toon kon hij opmaken, dat ze nog steeds boos op hem was. Even door de zure appel heen, dacht hij. Ik maak het vandaag of morgen wel goed. Als alles mee zit…..

De hele badkamer hing vol met stoom en de typische geur van haar favoriete badschuim van Rituals. Vluchtig wierp hij een blik op Carolien en wendde direct zijn blik weer af. Hij moest hoorbaar kort slikken.

Ze lag languit in het bad, maar een deel van haar borsten en duidelijk, stijve tepels, staken een stukje boven het water uit.

Hij pakte zijn tandenborstel, deed er wat er tandpasta op en begon zijn tanden te poetsen. Hij stond voorover gebukt voor de wasbak en wist zich eigenlijk geen houding te geven. Vroeger had hij ook altijd een hekel gehad aan ruzie met Carolien. Maar voor nu was het even een noodzakelijk kwaad.

Hij rechtte kort zijn rug en keek via de spiegel naar Carolien. Haar ogen boorden zich in de zijne, terwijl ze zich langzaam helemaal in het water liet zakken tot alleen haar hoofd nog boven het water uitstak. Al die tijd bleef ze hem strak aankijken, tot hij zijn blik opnieuw afwendde.

“Durf je niet naar me te kijken?” Of kun je niet meer naar me kijken?” vroeg ze uit het niets.

Hij wist niet hoe hij moest reageren. Waarschijnlijk zou alles fout zijn, wat hij ook zou zeggen.

“Ik ben nog steeds je vrouw. Ook al voelt dat voor jou misschien niet meer zo.”

Die opmerking kwam binnen bij Jack en sneed dwars door zijn ziel. Hij voelde de tranen al opwellen en boog zich snel voorover om wat schuim uit te spugen in de wasbak. Hij bleef een paar tellen zo staan, terwijl zijn hart tekeer ging. Hij veegde zijn mond af aan een handdoek en ging weer recht staan.

“Misschien moet je Gina anders even bellen? Kan zij wellicht die rare kronkel in je hoofd weghalen. Jullie konden het gisteren toch zo goed vinden met elkaar??” sneerde ze toen.

BAM, nog een klap in zijn gezicht. Hij keek haar weer aan, via de spiegel. Toen draaide hij zich om en liep naar het bad. Hij knielde bij de badrand, boog zich voorover en gaf haar een kus vol op de mond. Een kus waarin alle liefde die hij voor haar voelde, tot uiting kwam.

Langzaam stond hij weer op en liep naar de deur.

“Ik ga een stukje fietsen,” zei hij toen, “even mijn hoofd leeg maken.”

Hij stapte de gang op en trok de deur achter zich dicht, Carolien verward, achterlatend.

Ze voelde even met haar vingers aan haar lippen en sloot toen haar ogen.

Iets voor achten, kwam Jack pas weer thuis. Hij zette de fiets in de garage en ging via de achterdeur naar binnen. Voor zijn gevoel had hij zo’n beetje heel Limburg doorkruist. Doelloos en compleet in gedachten had hij rond gefietst. In Valkenburg had hij genoten van een late lunch en daarna was hij weer op de fiets gestapt. Genietend van het landschap had hij eindelijk zijn gedachten kunnen ordenen. Details waren uitgewerkt en de vervolgstappen waren bepaald.

Twee keer was hij gestopt en rustig op een bankje gaan zitten. Beide keren had hij een zwaar telefoongesprek gevoerd van zeker 1,5 uur. Hij had twee goede vrienden benadert die hij om hulp wilde vragen, nee, moest vragen. In eerste instantie hadden ze hem allebei verrot gescholden.

Hij had alles op tafel gegooid. Eindelijk. Van de periode van voor zijn ongeluk, het ongeluk zelf tot en met zijn revalidatie in het ziekenhuis en de escalatie van afgelopen zondag. Hij had vermoedens gedeeld van wat hij dacht dat er speelde, de USB stick en zijn plan om een einde aan dit alles te maken.
Uiteindelijk hadden beide mannen wat begrip voor zijn handelswijze gekregen en zelfs sympathie voor wat hij en met name Carolien al die jaren waarschijnlijk had moeten doorstaan.

Opgelucht en met een bevrijd gevoel, had Jack opgehangen na de toezegging dat ze hem natuurlijk zouden helpen. Daarna was hij weer op de fiets gestapt en naar huis gereden.

Toen hij de woonkamer binnen wandelde, zat Carolien in het hoekje van de bank met een fleece dekentje opgetrokken, tot aan haar kin. Ze haalde haar hand onder de deken vandaag en zette haar serie op pauze en keek Jack nieuwsgierig aan. Hij zag dat ze het zich comfortabel had gemaakt met een glaasje wijn en haar favoriete huispak.

“Je dochter ligt net in bed,” zei ze zachtjes terwijl ze een veelzeggende stilte liet vallen, “ze slaapt nog niet, dus ik denk dat ze het leuk vindt als je haar even goedenacht gaat wensen.”

Jack zei niets en kon alleen een nerveus lachje produceren. Hij draaide zich om en liep de trap op.

Een kwartiertje later kwam hij weer naar beneden en Carolien kon aan zijn lichaamshouding zien dat hij wat meer ontspannen was.

“Verhaaltje?” vroeg ze lachend.
“Belle en het beest….,” grinnikte Jack, “voor de 200e keer.”
“Er staat nog wat van het avondeten in de koelkast. Hoef je alleen maar op te warmen.”

Tien minuutjes later, plofte Jack met een dampend bord eten, naast haar op de bank.
Met smaak genoot hij van een eenvoudig, maar heerlijk bord pasta bolognaise.
Toen hij zijn bord leeg had, liep hij naar de keuken, waste alles netjes af en kwam weer terug de kamer in met een fles wijn en een glas voor zichzelf.

“Dat was heerlijk, Carolien,” zei Jack terwijl hij de glazen vulde.
“Dank je, simpel maar altijd lekker. Én een warme maaltijd waar Esmée niet moeilijk over doet.”

Zwijgend keken ze een tijdje naar de televisie.

Beiden volgenden de serie niet echt en waren met hun gedachten heel ergens anders.
Toch werd er met geen woord gerept over hun woordenwisseling van eerder die ochtend of het abrupte einde van de barbecue gisteravond.

“Daar zal wel niks meer inzitten, hè,” zei Carolien uit het niets met haar blik op zijn hoofd.
“Sorry?”
“Nou vanochtend zei je dat je een stukje ging fietsen om je hoofd leeg te maken. Maar gezien de tijd die je bent weggeweest, moet je hoofd nu toch wel helemaal leeg zijn.”

Jack keek haar een beetje schaapachtig aan.

“Ik had het nodig. Zeker na vanochtend, vannacht en gisteravond. Ik moest wat zaken op een rijtje zetten.”
“Wat voor zaken?” klonk het scherp.
“Over jou, mij, ons. Esmée. De toekomst.
“En is het gelukt?” vroeg ze nu met een zachtere en onzekere stem.
“Ja!” antwoordde Jack volmondig.

Vragend bleef Carolien hem nu aankijken, er van uitgaande dat hij verder zou gaan. Maar dat gebeurde niet.

“Wat moest je gisteren nou allemaal bespreken met Marvin en Marcel?” gooide hij het over een andere boeg.

Overrompeld door zijn vraag zocht Carolien naarstig naar een antwoord.

“Gewoon, ze wilden graag mijn mening weten over wat aanpassingen die ze wilden doen aan de kleedlokalen.”
“En dat duurde meer dan een half uur?”
“Ja, ze vroegen naar mijn mening. Mijn vrouwelijk input omtrent aanpassingen aan de douches, het plaatsen van föhns, dat soort dingen.”

De output hebben ze daarna zelf geleverd, bedacht hij zich grimmig.

Om daarna direct die gedachtes van zich af te schudden. Verdomme,Jack. Carolien kan hier niets aan doen!

“Waarom keek je zo verdrietig, toen ik met Gina binnenkwam?”
“Verdrietig?” herhaalde ze zijn vraag.
“Ja, het leek er op alsof je gehuild had.”
“Nee,….nee helemaal niet. Ik had wat last van mijn ogen en de alcohol speelde ook een rol, denk ik.”

Jack besloot om het onderwerp te laten rusten. Hij wilde het niet weer laten escaleren en hij wilde al helemaal geen ruzie. Hij zocht naar rust, in zijn hoofd, in zijn relatie tot Carolien. Op alle vlakken eigenlijk.

Hij dronk zijn glas leeg en stond toen langzaam op.

“Ik ga pitten, het waren twee lange en vermoeide dagen.”
“Goed plan, ik ga met je mee. Ik ben ook moe,” antwoordde Carolien.

Ze maakten alle lichten uit en liepen achter elkaar de trap op. Jack kon het niet laten om naar haar fraaie achterwerk te staren.

Carolien dook meteen de badkamer in terwijl Jack naar de slaapkamer liep en zijn kleren begon uit te trekken.
Besluiteloos, slechts gekleed in zijn boxershort, staarde Jack naar de kledingkast. Toen haalde hij zijn schouders op en liep naar de badkamer.

Op het moment dat hij de badkamer binnen stapte, werd hem direct alle adem ontnomen.
Carolien stond voor de spiegel haar gezicht schoon te maken en keek verschrikt op.

Ze stond in haar slipje en een strak t-shirt zichzelf uitgebreid te verzorgen. Als een magneet werd zijn blik getrokken naar haar slanke, blote benen. Haar tepels verraden dat ze haar bh ook al had uitgetrokken. Deze aanblik zorgde meteen voor reuring tussen zijn benen.

De spanning in de ruimte was direct voelbaar. Jack sloot zijn mond weer en liep zo nonchalant mogelijk naar de wasbak om zijn tandenborstel te pakken. Geen woord werd er gesproken.

Zenuwachtig begon hij te kloten met de tandpasta, terwijl Carolien haar aandacht ook niet meer echt bij haar uiterlijke verzorging had. Hij liet wat water over zijn tandenborstel lopen en ging vervolgens achter haar staan. Kortstondig ontmoetten hun ogen elkaar via de spiegel om vervolgens razendsnel hun blik weer af te wenden. Alsof ze zo fout bezig waren.

Met de tandenborstel nog steeds in zijn hand, staarde hij naar haar blote voeten, haar benen en haar heerlijke billen. Met de seconde werd de opwinding en het verlangen bij beiden alleen maar groter.

Stilte, geen aanraking, niets. En toch…. en toch kwam het onvermijdelijke steeds dichterbij.

Zijn short begon behoorlijk te knellen en ook bij Carolien was een niet te stoppen lichamelijke reactie gaande tussen haar benen. Haar tepels priemden nu door haar shirt heen en ogenschijnlijk rustig gooide ze een watje weg.

Jack was de eerste die deze onmogelijke impasse doorbrak. Hij gooide zijn tandenborstel in de wasbak en deed een stap naar voren.

Voorzichtig lege hij zijn handen op haar heupen, terwijl ze zijn hardheid direct tegen haar billen voelde. Een diepe zucht ontsnapte uit haar mond en ze sloot haar ogen. Eindelijk.

Teder en vederlicht gingen zijn handen op verkenning. Alsof hij haar voor het eerst ging ontdekken.
Waar hij maar kon en durfde, streelde hij haar zachte huid, haar rondingen, haar billen.

Behoedzaam legde hij een hand op haar buik. Geen afwijzing, slechts een rilling van haar lichaam.
Voor hem het sein om een stapje verder te gaan.

Carolien genoot en durfde niet te bewegen, bang om het moment te verstoren. Zo lang geleden, maar toch direct ook weer zo vertrouwd. Haar Jack!
Toen zijn handen onder haar shirt gleden, had ze het gevoel alsof ze spontaan begon te druppelen in haar slipje. God, wat maakte hij haar weer gek, net zoals vroeger.

Tergend langzaam gingen zijn handen steeds verder omhoog, verder en verder. Aaiend, strelend.
Bij de aanzet van haar borsten hield hij even stil. Onzeker en onwennig omvatten zijn handen nu haar borsten.

Ze deed haar ogen open en opnieuw keken ze elkaar aan via de spiegel. Zijn blik, die blik. Die had ze al duizenden keren gezien.

Nu wist ze het zeker.


Beste, voor nu het laatste verhaal dit jaar in de verschillende series. Voor mij breekt nu de drukste periode van het jaar aan, qua werk. Dus weinig tijd om te schrijven, helaas. Ik heb nog een tweetal losse verhalen en “iets” romantisch rondom kerst nagenoeg af. Ben alleen wat huiverig om ze te plaatsen.

Ga ik me nog even over bedenken.

En anders, wellicht wat vroeg, maar toch: Fijne feestdagen en tot volgend jaar!

Rainman