Terwijl we verder praatten, merkte ik hoe makkelijk het was om met haar te zijn. Anna had iets aan zich – een warmte en oprechtheid die je niet vaak tegenkomt. Haar verhalen over haar dromen en hoe ze graag grafisch ontwerp wilde doen, maakten me nieuwsgierig naar de persoon achter die glimlach.

"Heb je ooit een stap gezet richting dat grafisch ontwerp? Een cursus, of misschien zelf iets geprobeerd?" vroeg ik, terwijl ik mijn koffie roerde.

Ze glimlachte een beetje verlegen. "Een paar jaar geleden heb ik wat geëxperimenteerd met digitale tekenprogramma's, maar het bleef altijd een beetje een hobby. Ik weet gewoon niet of ik goed genoeg ben, of hoe ik eraan moet beginnen."

"Je hebt niks te verliezen door het te proberen," zei ik. "Soms is het gewoon een kwestie van ergens mee starten en kijken waar het je brengt. Als architect moest ik ook van alles uitproberen voordat ik mijn stijl en ritme vond."

Ze knikte, alsof ze dat even moest laten bezinken. "Misschien heb je wel gelijk. Het is gewoon... spannend, weet je? Bang om te falen."

"Falen hoort erbij," antwoordde ik met een grijns. "Ik heb ooit een hele presentatie gegeven waarin ik per ongeluk een verkeerde schaal gebruikte. Laten we zeggen dat het gebouw in theorie een kilometer hoog zou zijn."

Ze lachte hardop, en haar gezicht lichtte op. "Oké, dat is erg. Maar je hebt er wel van geleerd, toch?"

"Precies. En ik heb er ook nog een leuke anekdote aan overgehouden," zei ik. "Misschien moet ik jou eens helpen met het opzetten van je eerste project. Je kunt altijd je ontwerpen laten zien. Ik weet niet veel van grafisch ontwerp, maar ik kan wel een eerlijk oordeel geven."

Ze keek me aan, haar ogen twinkelend van enthousiasme, en ik voelde dat dit moment bijzonder was. "Dat zou echt fijn zijn, Tom. Misschien moet ik je aanbod maar aannemen."

De weken die volgden, lunchten we vaker samen en groeide er een soort ritme in onze gesprekken. Soms ging het over werk, andere keren over kunst, muziek, of gewoon de stad Amsterdam en de kleine dingen die het leven zo mooi maakten. Anna begon me zelfs af en toe haar schetsen te laten zien – eenvoudige, maar veelbelovende ontwerpen. Ik zag haar zelfvertrouwen langzaam groeien.

Op een middag, terwijl we weer in ons vertrouwde café zaten, haalde ze een klein notitieboekje tevoorschijn. "Ik heb dit gisteravond getekend," zei ze, een beetje nerveus. "Het is nog niet af, maar ik wilde weten wat je ervan vindt."

Ik pakte het notitieboekje en bekeek haar werk. Het was een abstracte illustratie van de stad, met de grachten, fietsen en huizenblokken in geometrische vormen, maar met een zachte, bijna dromerige stijl. "Dit is prachtig, Anna," zei ik eerlijk. "Je hebt echt een uniek oog voor detail. Hier moet je iets mee doen."

Ze bloosde een beetje en sloeg haar ogen neer. "Denk je echt?"

"Absoluut," zei ik. "Je hebt talent, en ik ben blij dat ik dat mag zien."

De dagen werden weken, de regenachtige avonden maakten plaats voor de frisse belofte van de lente. Wat begon als een toevallige ontmoeting bij een kapotte fiets, was uitgegroeid tot een bijzondere vriendschap – of misschien wel meer dan dat.

Op een zonnige vrijdagavond, terwijl we door de straten van de Jordaan liepen, keek Anna me aan. "Tom," begon ze aarzelend, "ik wil je bedanken. Voor alles. Voor je hulp, je aanmoediging, en... gewoon voor wie je bent."

Ik glimlachte en stopte even om haar aan te kijken. "Anna, het is wederzijds. Jij hebt me ook laten zien hoe belangrijk het is om open te staan voor nieuwe dingen. Ik ben blij dat we elkaar hebben ontmoet."

Ze lachte, een beetje nerveus, maar oprecht. "Het voelt alsof dit pas het begin is."

"Dat is het ook," zei ik zacht. En ergens wist ik dat ze gelijk had.

Diezelfde avond bracht ik Anna weer naar huis. De lucht was helder, de geur van natte stoepen nog steeds aanwezig na de regenval van eerder die dag. Terwijl we voor haar appartement stonden, bleef ze even hangen, alsof ze twijfelde of ze naar binnen wilde gaan.

"Wil je misschien nog even binnenkomen voor een kop thee?" vroeg ze uiteindelijk, haar stem zacht maar uitnodigend.

Ik aarzelde kort, maar haar blik maakte dat ik niet kon weigeren. "Graag," antwoordde ik, en ik volgde haar naar boven, de houten trappen van het oude gebouw krakend onder onze voeten.

Binnen was het warm, een scherp contrast met de koele nacht buiten. De kleine woonkamer was knus en persoonlijk, gevuld met boeken, planten en een paar schilderijen die ze blijkbaar zelf had gemaakt. Terwijl ze in de keuken thee zette, liep ik langs een plank vol schetsboeken en pakte er voorzichtig een op.

"Die zijn een beetje rommelig," zei ze lachend toen ze me zag bladeren. "Soms teken ik gewoon wat ik voel, zonder na te denken."

"Ik vind het prachtig," zei ik eerlijk. "Je hebt een manier om emoties te vangen, alsof je de sfeer van het moment kunt vertalen naar papier."

Ze bloosde lichtjes en zette de mokken thee op tafel. We praatten verder, eerst over kleine dingen, maar al snel over dromen en verlangens die we nooit eerder met iemand hadden gedeeld. Er hing een spanning in de kamer – niet ongemakkelijk, maar geladen, alsof elk woord meer betekenis kreeg.

Op een gegeven moment viel er een stilte, maar niet een die gevuld moest worden. Onze blikken kruisten, en zonder dat ik er echt over nadacht, strekte ik mijn hand uit en raakte zachtjes haar hand aan. Haar vingers waren warm, haar huid zacht. Ze keek naar me, haar ogen vol verwachting, en ik voelde hoe mijn hart sneller begon te kloppen.

"Ik weet niet waarom, maar het voelt alsof ik je al veel langer ken," zei ik zacht.

Ze glimlachte en boog zich iets naar voren. "Misschien omdat we onszelf eindelijk laten zien, zonder maskers."

Onze gezichten waren nu zo dicht bij elkaar dat ik haar adem op mijn huid voelde. Het was zij die de laatste centimeter overbrugde, haar lippen zacht tegen de mijne drukkend. De kus was teder en onderzoekend, alsof we beiden wilden testen hoe het voelde om elkaar zo dichtbij te hebben.

De tijd leek stil te staan. Haar vingers gleden voorzichtig over mijn kaaklijn, en ik voelde de lichte trilling in haar aanraking, alsof ze zich net zo overweldigd voelde als ik. De kus werd intenser, maar nog steeds langzaam, alsof we elk moment wilden onthouden. Mijn hand gleed naar haar rug, haar lichaam licht naar me toe trekkend, en ze verzette geen weerstand.

"Wil je... blijven?" fluisterde ze uiteindelijk, haar stem een mengeling van onzekerheid en verlangen.

Ik keek haar aan, zoekend naar een bevestiging in haar ogen, en zag alleen maar een zachte geruststelling. "Ja," antwoordde ik, mijn stem net zo zacht als de hare.

Later, terwijl we samen op de bank zaten, haar hoofd leunend tegen mijn schouder, voelde ik een diepe rust. Haar vingers speelden gedachteloos met de stof van mijn overhemd, en ik drukte een kus op haar haarlijn. Alles aan dit moment voelde intiem, maar ook veilig – alsof we eindelijk een plek hadden gevonden waar we niets hoefden te bewijzen, alleen hoefden te zijn.

"Tom," begon ze, haar stem slaperig, "ik weet niet wat dit wordt... maar ik weet dat ik hier wil blijven, met jou."

"Ik ook," fluisterde ik, terwijl ik een deken over haar heen sloeg en haar stevig vasthield. "Laten we het moment gewoon nemen zoals het komt."

De nacht die volgde was zacht, gevuld met fluisteringen en lange stiltes waarin onze lichamen elkaar vonden. Het was geen haastige samensmelting, maar een langzame ontdekking van elkaar, waarbij elk gebaar en elke aanraking betekenis had. Haar huid voelde warm en levend onder mijn vingertoppen, en haar ademhaling versnelde telkens als mijn lippen haar hals raakten.

We spraken niet veel – woorden waren overbodig. De manier waarop haar ogen me aankeken, vol vertrouwen en verlangen, vertelde me meer dan taal ooit zou kunnen. Het was alsof we elkaar opnieuw leerden kennen, niet met woorden, maar met bewegingen, met aanrakingen die ons dichter bij elkaar brachten.

Toen de ochtend aanbrak, lag ze tegen me aan, haar ademhaling rustig en gelijkmatig. Het licht van de opkomende zon viel door de halfgesloten gordijnen en legde een zachte gloed over de kamer. Ik wist dat niets meer hetzelfde zou zijn, maar in dat moment maakte dat me niets uit.