Beste lezers,

Wat geweldig dat jullie weer de tijd hebben genomen om dit deel van het verhaal te lezen. Voor mij blijft het een bron van plezier om telkens opnieuw in de wereld van Lucas, Kamila en de anderen te duiken. Elk hoofdstuk voelt als een nieuw avontuur, en eerlijk gezegd weet ik vaak niet waar ik zal eindigen als ik begin. Het zijn de personages die me sturen, hun keuzes die me inspireren. Natuurlijk, soms heb ik een duidelijk plan, maar even vaak laat ik de woorden gewoon komen, zonder te weten waar ze me brengen.

Toen ik dit verhaal begon, had ik wel een duidelijk idee over hoe of wat. Een blauwdruk van het grotere geheel, laten we zeggen. Maar daar ben ik al vrij snel vanaf gestapt. Het verhaal kreeg een eigen leven, en al na een paar hoofdstukken ging het een richting op die ik niet had voorzien – maar wel veel spannender en rijker vond.

Een andere uitdaging is het vinden van balans. Soms heb ik de neiging om me volledig te verliezen in de seksscènes, zeker op het punt waar Lucas en Kamila nu staan. Hun connectie is zo intens dat het op zichzelf een verhaal zou kunnen zijn. Toch probeer ik ook ruimte te maken voor het grotere verhaal, voor de emoties, conflicten en groei van de personages. Het vinden van een evenwicht tussen heden, verleden en toekomst, tussen seks en verhaal, blijft een interessante worsteling – en misschien wel de kern van wat dit verhaal zo uitdagend maakt om te schrijven.

Wat ik vooral hoop, is dat elk hoofdstuk iets bij jullie teweegbrengt. Of dat nu een glimlach is, een moment van herkenning, of gewoon een paar minuten van puur leesplezier. Jullie reacties en betrokkenheid maken het voor mij zo waardevol om door te blijven gaan.

Dankjewel voor het lezen en voor jullie support. Tot het volgende deel!

Met warme groet,

Jefferson

*

H130: De Multidimensionale Relatie

Het vervolg ging niet helemaal zoals ik verwachtte. Ik en Kamila waren nog steeds op en top verliefd. Onze liefde leek de perfecte basis om Willemijn mee te nemen in dit avontuur. Een avontuur dat we samen zouden delen, langzaam en ontdekkend, met de nadruk op alleen doen wat goed voelde. Dat was het idee geweest, althans. Een duidelijk plan hadden we nooit echt gemaakt, en misschien was dat waar het misging.

Een paar dagen later stond ik in mijn winkeltje toen Willemijn ineens binnenkwam. Haar verschijning was als altijd wat onwennig, alsof ze niet helemaal wist of ze welkom was. Maar haar blik was vastberaden, haar blauwe ogen schoten kort naar mij en dan weer naar de vloer. "Lucas, mag ik je wat vragen?" begon ze zacht. Ik glimlachte en zette de doos rum die ik aan het uitpakken was opzij. "Natuurlijk, Willemijn. Wat is er?" Ik kon als geen ander doen alsof er helemaal niks aan de hand was, of ooit gebeurd was.

Wat ze daarna zei, verbaasde me. Ze vertelde me dat alles wat we samen hadden beleefd – hoe klein ook – haar wat te snel ging. Daar was ik niet echt door verrast. Het tempo waarin we haar wereld op z’n kop hadden gezet, kon niet anders dan overweldigend zijn. Maar het was haar vervolg dat me echt even deed stilstaan. Ze wilde weten of ze dan nog wel met Kamila mocht afspreken. Zonder mij erbij. Niet als gewone vriendinnen, maar… intiemer. Zo wilde ze haar 'ontdekking' beginnen.

Ik krabde letterlijk aan mijn hoofd, niet wetend hoe ik dit moest interpreteren. "Met Kamila, maar niet met mij?" vroeg ik langzaam. Ze knikte, haar gezicht licht rood, maar ze hield mijn blik vast. "Ik denk dat dat nu beter voelt. Ik… ik wil verder kijken, maar niet alles tegelijk." Haar stem brak iets aan het einde, en ik voelde dat ze dit niet zomaar zei. Dit was moeilijk voor haar, maar tegelijk oprecht. Het deed me iets. Niet alleen omdat ze mij leek uit te sluiten, maar vooral omdat ze de moeite had genomen om het met mij te bespreken. Dit was geen stiekem gedoe. Het was een bewuste keuze.

Toen ik het die avond aan Kamila vertelde, was ze net zo verbaasd. Willemijn had haar niets verteld. "Ze heeft het je gevraagd?" Kamila grinnikte even. "Ze is echt een goed refomeisje, hè? Eerst toestemming vragen aan de man." Het was absurd, en tegelijkertijd raakte het me. Willemijn meende het serieus. Ze wilde niet verder zonder mijn goedkeuring, alsof ik de onzichtbare poortwachter was van deze nieuwe wereld die ze wilde ontdekken. Echt absurd. De enige die haar nog tegenhield, was ze ten slotte zelf.

Kamila en ik lachten erom, maar we namen haar verzoek serieus. "Wat denk jij?" vroeg Kamila later, toen we samen op de bank zaten. Haar groene ogen zochten die van mij, haar blik zowel nieuwsgierig als speels. "Ik weet het niet," gaf ik eerlijk toe. "Het voelt vreemd. Maar tegelijkertijd… we hebben haar zelf aangespoord verder te kijken. En laten we eerlijk zijn," ik grijnsde even, "als je Kamila ziet, wie wil er dan verder kijken?"

Kamila grijnsde terug, haar wangen licht rood, alsof mijn compliment haar nog steeds kon raken, ondanks alles wat we al hadden gedeeld. Ze boog zich iets dichter naar me toe, haar hand lag op mijn knie, haar vingers zachtjes drukkend. "Dus jij zou ook geen nee zeggen tegen meer tijd met mij, als je Willemijn was?" Haar toon was uitdagend, bijna plagerig, en haar glimlach had die typische ondeugende trek.

"Absoluut niet," zei ik zonder aarzelen, mijn stem net iets lager. De lucht tussen ons leek ineens zwaarder te worden, alsof een onzichtbare vonk was overgeslagen. Willemijn, en het gesprek dat we net hadden gevoerd, verdween langzaam naar de achtergrond.

Kamila verplaatste haar hand naar mijn borst en keek me recht aan. "Goed antwoord," fluisterde ze, voordat ze haar lippen op de mijne drukte. Wat begon als een zachte, liefkozende zoen, veranderde al snel in iets veel intenser. Onze ademhalingen versnelden, en zonder het echt te beseffen, begonnen we naar elkaar te happen. De bank leek ineens te klein om alle opgekropte spanning tussen ons op te vangen.

Mijn handen gleden langs haar taille, vonden hun weg naar haar heupen, en ik trok haar dichter naar me toe. Kamila kreunde zachtjes tegen mijn lippen, een geluid dat mijn hele lichaam in vuur en vlam zette. Haar vingers gleden door mijn haar, trokken me dichterbij, terwijl haar andere hand stevig op mijn dij rustte.

Het gesprek over Willemijn leek compleet irrelevant op dat moment. Kamila en ik hadden dit al zo vaak meegemaakt – een ogenschijnlijk luchtige opmerking die genoeg was om een kettingreactie van verlangen te ontketenen. Het was ons samenspel, onze chemie, die ons keer op keer naar deze momenten bracht. Willemijn, of geen Willemijn.

Ik liet mijn handen naar haar rug glijden, voelde de warmte van haar lichaam door haar dunne blouse. Ze trok zich een moment terug, haar ogen donker van opwinding. "Dus," zei ze met een scheve glimlach, "denk je dat Willemijn ons dit ooit gaat begrijpen?" Haar stem was speels, maar haar blik was puur vuur.

"Dat hoeft ze niet," antwoordde ik zacht, voordat ik haar weer kuste. Onze lichamen sloten naadloos op elkaar aan, en het enige wat nog bestond, was zij en ik – een onafscheidelijk duo dat altijd wist wat de ander nodig had.

Wat begon als een luchtig moment op de bank, zou niet veel later eindigen in een intens en passioneel samenzijn. Kamila wist me telkens weer mee te slepen in haar wereld van liefde en lust. Willemijn kon wachten. Kamila kon dat niet – en eerlijk gezegd, ik ook niet.

Het duurde niet lang voordat we Willemijn uitnodigden voor een gesprek. Met z’n drieën. Het was ongemakkelijk in het begin, alsof er een muur van onuitgesproken woorden tussen ons stond. Maar Willemijn sprak uiteindelijk haar waarheid uit. Ze wilde voorzichtig experimenteren, maar zonder mij erbij. Het ging haar meer om Kamila dan om mij. En, gek genoeg, accepteerden we dat allebei. Er zat een soort logica in, iets dat ik niet helemaal kon verklaren, maar wat toch klopte.

En zo begonnen ze. Voorzichtig, aftastend, zonder mij. En in het begin leek het goed te gaan. Kamila was geduldig en zacht met haar, en Willemijn bloeide op. Maar wat we nog niet wisten, was dat dit avontuur niet zo eenvoudig zou blijven als we dachten.

Ik had het er wel even moeilijk mee gehad, dat geef ik eerlijk toe. Kamila vertelde me altijd precies wanneer ze met Willemijn afsprak en waar. En hoewel ik haar oprechtheid nooit in twijfel trok, kon ik mezelf er niet van weerhouden scenario’s in mijn hoofd af te spelen. Stel je voor, dacht ik dan, dat de twee verliefd op elkaar zouden worden. Of dat ze tijdens die afspraakjes veel verder zouden gaan dan ik wist. Het was een gevoel dat ergens tussen jaloezie en onzekerheid in zat, hoewel ik wist dat het onterecht was.

Maar niks van dat alles bleek waar. Kamila was eerlijker dan ooit, en elk woord dat ze me vertelde over haar tijd met Willemijn geloofde ik zonder enige twijfel. Ze had geen reden om iets achter te houden, en ik had geen reden om haar te wantrouwen. Ze vertelde hoe Willemijn vooral wilde praten, hoe ze haar gedachten deelde en probeerde zichzelf beter te begrijpen. “We praten vooral,” zei Kamila met een lach. “Af en toe zoenen we, ja, maar verder gaat het niet. Kleren blijven aan.”

Kleren bleven aan. We lachten erom. Want hoe kon je in hemelsnaam je kleren aanhouden als je met Kamila was? Ik wist uit eigen ervaring hoe moeilijk dat was. Het werd een terugkerend grapje tussen ons, iets dat de situatie tegelijkertijd relativeerde en intiem maakte.

En toch merkte ik dat die momenten met Willemijn Kamila veranderden – of beter gezegd: versterkten. Vaak kwam ze na zo’n onderonsje meer opgewonden thuis dan anders. Alsof ze de spanning die tijdens hun gesprekken bleef hangen, bij mij moest ontladen. Tegen het einde van de zomer werd het bijna een feestje. Ik weet niet hoe het gebeurde, maar die eerste twee weken dat dit speelde, hadden Kamila en ik vaker seks dan dat we echte gesprekken voerden. Het leek alsof elk moment tussen ons een explosie van passie en verbondenheid was.

Maar hoe fijn en zorgeloos dat ook was, de sfeer veranderde toen de zomervakantie echt voorbij was. School begon weer – niet voor Willemijn, maar wel voor Eke. Eke had me eerder al gevraagd of ik nog hulp nodig had in de winkel, en ik had haar met plezier aangenomen. Net als afgelopen winter combineerde ze haar studie met werken in de winkel en het gebruik van mijn kantoortje om te studeren. Het was een vertrouwde situatie, een die ons beiden beviel.

Maar net als die winter bleek dit ook nu weer de bron te zijn van onvoorziene problemen. Het waren niet Kamila of Willemijn die iets onvoorspelbaars deden. En zelfs Eke niet. Nee, het lag volledig aan mij. Ik kon het niet laten.

Maar laat ik mezelf uitleggen. Het is niet wat je denkt. Ja, Eke is aantrekkelijk. En ja, ik voel veel voor haar. Veel meer dan ik zou moeten, als ik eerlijk ben. Maar nee, ook dit hield ik niet achter voor Kamila. Vanaf het begin wist Kamila hoe het zat. Ze wist dat Eke ooit een rol had gespeeld in mijn leven, al was het kort maar intens. Ze wist ook dat er nooit écht iets gebeurd was – op die ene kus na, die ene koude winterdag hier op Ameland. Maar dat leek alweer zo lang geleden. En eerlijk gezegd, dat was het ook. Kamila hoefde zich aanvankelijk geen zorgen te maken over Eke.

Eke had Willemijn zo hard veroordeeld, zo duidelijk laten zien wat haar standpunten waren, dat ze zichzelf onmogelijk in dezelfde positie zou kunnen manoeuvreren. Toch? Dat was ten minste het idee. Maar ideeën en werkelijkheid blijken soms ver van elkaar te staan.

Het probleem was dat als Eke in de winkel was – zo tegen het einde van augustus, wanneer de dagen al wat korter werden maar de zon nog warm genoeg was om haar in korte kleding te laten verschijnen – alles goed en vertrouwd voelde. Te goed, bijna. We klikten gewoon. Er was iets aan Eke dat altijd... natuurlijk voelde. En als ze dan met een schort om stond te werken, was ze oprecht op haar mooist. Haar haar zat vaak een beetje rommelig, haar taille werd subtiel benadrukt door het strakke schort, en die heldere blauwe ogen met dat lieve gezichtje vol sproeten deden de rest. Ze was een droom. Eerlijk waar.

Maar dan, een dag later, wanneer we met het groepje wat deden – ik, Kamila, Willemijn, Sanne, Adil, Rens, en natuurlijk Eke – kon Eke ronduit vals zijn tegen Willemijn. Valser dan Sanne ooit was geweest. Het was scherp, kleinerend, maar altijd net subtiel genoeg om niet direct op te vallen. Dat trok ik heel slecht. Het voelde alsof ze niet alleen Willemijn onderuit haalde, maar ook alles waar Kamila en ik voor stonden. En toch – toch bleef ik haar opzoeken. En zij vooral mij.

Want Eke en ik hadden iets wat je niet makkelijk uitschakelt. Het was flirten, dat wist ik. Misschien was het vriendschappelijk, misschien onschuldig bedoeld. Maar soms ving ik een blik van haar, een intense, haast verterende blik die me eraan herinnerde dat er ooit veel meer speelde tussen ons. Blikken die me deden geloven dat er nog steeds meer speelde. Ze deed er nooit iets mee. Maar ze zorgde er ook voor dat ik nooit vergat.

Die winterse kus leek een eeuwigheid geleden. Maar nu, hier in de winkel, met Eke dichterbij dan ooit, voelde het alsof dat moment nog steeds ergens tussen ons in hing. Als een herinnering die niet helemaal losliet. En dat maakte het... hypocriet.

Willemijn was inmiddels een gewaardeerde aanwezigheid in mijn leven geworden. Zelfs al mocht ik niet "meedoen" met wat zij en Kamila samen hadden, ze was er, en ze was belangrijk. Willemijn voelde als een vriendin – voor mij, en ook voor Kamila. Maar Eke? Eke bleef oneerlijk. Ze hield de façade hoog, en dat frustreerde me. Haar gedrag naar Willemijn toe, de harde woorden, de afstandelijkheid – het stak. Ik hield dan nog wijselijk m'n mond.

Soms kwam ik thuis en stortte ik mijn frustratie uit tegen Kamila. Kamila begreep me altijd. Ze luisterde, zonder te oordelen, zonder een kant te kiezen. En toch – toch stuurde ze nooit aan op een confrontatie. Dat deed ik helemaal zelf. Er zat blijkbaar iets in me dat dit alles zo onrechtvaardig vond, dat ik er wel iets mee móést doen. Of speelde er toch meer? Was het iets wat ik niet wilde erkennen? Was het nog steeds Eke, ergens diep van binnen?

Die gedachten spookten door mijn hoofd. Eke was zo dichtbij, maar ook zo onbereikbaar. En hoe dichterbij ze kwam, hoe groter de kloof leek. Wat dat met me deed, durfde ik nauwelijks te benoemen. Maar het voelde als een pad dat ik niet zomaar kon negeren.

Ik wist dat ik hier vroeg of laat iets mee moest doen. De situatie met Eke baarde me al zorgen, maar dit? Dit was iets anders, iets dat als een donkere wolk boven ons hing. Elke dag die zo verliep – dubbel, ongemakkelijk soms – maakte het alleen maar erger. Het voelde alsof er een onzichtbare timer aan het aflopen was, en ik wist dat de uitkomst niet zonder gevolgen zou zijn.

Maar er was meer spanning. En niet de goede spanning. Hila was jarig geweest in augustus. Kamila was niet gegaan, al had ze wel gewild. Het was een bewuste keuze geweest, voor mij, vanwege ons. En in juli was Hyun jarig geweest. Ook die had haar verjaardag gevierd, maar weer bleef Kamila thuis. Door mij. Om mij. Hoe je het ook wilt stellen. En in juni waren het Alisha en Joey geweest – twee verjaardagen, één feestje, en Kamila was nergens verschenen. Goed, toen was het allemaal nog vers. Ze was net hier, net begonnen aan ons leven samen na het tijdperk Elise. Het leek logisch, zelfs begrijpelijk. Maar ondertussen zaten we hier nu al bijna een halfjaar, en Kamila had het eiland niet verlaten. Niet voor een bezoek aan haar vrienden. Niet voor zichzelf.

En ik zag het. Ik zag hoe dit haar begon te frustreren. Ze zei er niet veel over, maar haar ogen spraken boekdelen. Telkens wanneer ze hoorde dat er een feestje was geweest, dat haar vrienden samen waren gekomen, zonder haar, was er een glimp van gemiste kansen in haar blik. Ze had weer iets gemist. En hoewel ze dat probeerde weg te lachen, wist ik dat het haar dwarszat. Ik kende die blik maar al te goed. Kamila was geen Elise. Maar elke meid van die leeftijd zou haar vriendinnen missen. Tegelijkertijd hield ze bezoek van die groep ook af. Dat was de andere kant van het verhaal. Alleen Sophia had ooit gevraagd of ze weer langs mocht komen, maar zelfs dat had Kamila afgewezen. "Het komt niet uit," had ze gezegd, alsof het allemaal zo simpel was. Maar ik kende haar beter dan dat.

En nu kwam september eraan. Een nieuwe maand, een nieuwe uitnodiging. Weer een verjaardag. Weer een feestje. En weer in Scheveningen... Ja, Mussa was alweer jarig. Alleen de gedachte al liet mijn hart even stilstaan. Het was alweer een jaar geleden dat Kamila en ik daar waren geweest, en niet als stel. Een jaar sinds die nacht die mijn relatie met Elise voorgoed veranderde. Kamila zei dat ze weer niet zou gaan, maar ik merkte aan alles dat ze dat eigenlijk wel wilde. Hoe kon ze ook niet? Het waren haar vrienden. Ondanks alles wat er gebeurd was, was dat krankzinnige gezelschap nog steeds een deel van haar leven. En hoewel ik wist dat ze verder wilde, wist ik ook dat dit haar verscheurde.

Ze wilde wel gaan. Maar niet zonder mij. En ik? Ik wist niet of ik dat aankon. Wist ze wat ik de vorige keer daar had uitgespookt? Ik geloof van wel. Ze kende mijn verhalen. En ik had het haar nog een keer verteld, om eerlijk te zijn. Hoe ik Elise als een cadeautje had weggegeven, hoe ik toegekeken had terwijl Mussa haar uitpakte alsof ze het beste cadeau ooit was. Het was een moment dat ik nooit zou vergeten. Een moment dat een stempel op mijn verleden had gedrukt. En blijkbaar nog steeds.

Kamila had me ooit gevraagd wat dat betekende. Hoe kon ik zomaar toekijken hoe Elise seks had met een ander. Alleen maar omdat hij zwart was? Of ik dat ook van haar had verwacht, of zou verwachten. Niet die situatie exact, maar iets soortgelijks. Iets waarin ze zichzelf volledig overgaf, zoals Elise dat deed. En hoewel ik mezelf die vraag eerder had gesteld maar misschien niet had durven beantwoorden, had ik ondertussen een antwoord. Nee. Van haar verwachtte ik dat niet. Dat had ik haar ook verteld. Kamila is geen Elise. Bij Elise, in dat moment met alles wat er daarvoor gebeurd was en het proces waar we samen doorgingen... Dat was gewoon compleet anders dan hoe het nu zit tussen mij en Kamila. Toch wist ik dat Kamila er wel voor open zou staan. Ze had al een keer seks gehad met Mussa. En toen had ik gekeken. Het was anders. Maar de gedachte alleen al – dat Kamila ooit weer in zo’n positie zou worden gebracht – maakte dat ik alles in me op scherp voelde staan. Want ook al verwachtte ik dit niet van haar betekende dat niet dat als zij het wel zou willen, ik haar niet zou tegenhouden, en misschien wel weer net zo gretig zou toekijken. Maar ik verlangde het niet. En daarnaast bleef Kamila ook vaag wat dit betreft. Alsof ze dacht dat ik het wél wilde, en dus zij maar ook. Want zo was Kamila. Die deed alles voor mij. En ik voor haar.

Maar nu was er meer. Alles was anders vergelijken met vorig jaar. Ik zou een stel vormen met Kamila. Het zou weer zo'n zelfde feestje zijn. Mussa wist dat ik Elise had 'weggegeven', zover ik die macht ooit heb gehad, en zou ik nu dan Kamila weggeven? Dat voelde bijna als een vereiste als we zouden gaan. Daarnaast zou de rest ook komen. Ook Elise. Het idee dat Elise misschien ook zou komen... Dat zorgde voor spanning die ik nauwelijks kon beschrijven. Het idee alleen al was genoeg om alles wat Kamila en ik hadden onder druk te zetten. Ik had Elise niet meer gesproken. Ook niet geblokkeerd. En zij had ook niet de behoefte gehad mij nog te contacten. Ik wist wel daarom, denk ik. Maar dan zouden we elkaar opeens weer gaan zien? Het voelde alsof er een nieuwe uitdaging op ons wachtte. Eén die groter was dan alles wat we tot nu toe hadden meegemaakt. En ik wist niet of ik er klaar voor was. Maar één ding wist ik wel: Kamila wilde niet zonder mij. En ik wilde haar niet alleen laten gaan. Dat, en dat alleen, zou misschien het verschil maken.

Ik voel me gevangen in twee situaties die ik niet weet op te lossen.

Het heden en de toekomst lijken aan me te trekken met een kracht waar ik geen weerstand tegen kan bieden, terwijl het verleden me steeds weer terugduwt in een spiegel waar ik liever niet in kijk. Alles voelt tegelijkertijd als vooruitgang en herhaling, als een weg die ik al heb bewandeld, maar nu met andere schoenen en een andere bestemming in gedachten. Maar hoe zeker ben ik van die bestemming? Hoe zeker ben ik van mezelf?

Kamila is mijn constante, mijn houvast in een wereld die vaker chaotisch voelt dan rustig. Onze relatie is gebouwd op een fundament dat ik met niemand anders heb gehad: vertrouwen, openheid, en de mogelijkheid om echt alles te bespreken. We delen niet alleen ons lichaam, maar ook onze diepste onzekerheden en verlangens. Toch voel ik soms hoe zelfs dit fundament wordt getest. Kamila stelt mij vragen die ik niet altijd wil beantwoorden, biedt mij ruimte om mezelf te verkennen, maar die ruimte komt met de verwachting dat ik haar dezelfde vrijheid geef. En daarin ligt de uitdaging. Wat zij nu met Willemijn deelt, hoe voorzichtig ze met haar omgaat, brengt ons dichter bij elkaar. Maar het zorgt ook voor een spanning die ik niet altijd kan plaatsen. Hoe ver kan ik gaan met mijn vertrouwen? En hoe ver kan zij gaan voordat dat vertrouwen wordt overschreden?

Willemijn is anders. Ze is jong, onzeker, en op zoek naar zichzelf in een wereld die haar altijd heeft verteld wie ze moest zijn. In veel opzichten zie ik haar als een spiegel van mijn eigen zoektocht, jaren geleden. Maar wat haar situatie anders maakt, is dat ik nu degene ben die richting geeft. Dat voelt... zwaar. Alsof ik een verantwoordelijkheid draag die ik niet mag verwaarlozen. Haar verlangen om bij Kamila te zijn zonder mij, hoe kwetsend dat ook mag voelen, is een keuze die ik moet respecteren. En toch vraag ik me af: waar leidt dit toe? Hoeveel ruimte geef ik haar zonder mezelf daarin kwijt te raken? En, misschien nog belangrijker, hoe zorg ik ervoor dat dit alles Kamila en mij niet uit elkaar drijft?

Eke is de belichaming van een ander soort spanning. Haar aanwezigheid is een constante herinnering aan een verleden dat nooit echt afgesloten is. Ze is aantrekkelijk, ja, maar het gaat verder dan dat. Er is een soort magnetisme tussen ons, een onuitgesproken connectie die nooit volledig is verdwenen. Maar haar gedrag tegenover Willemijn maakt het onmogelijk om haar volledig te vertrouwen. Hoe kan iemand zo open en eerlijk naar mij zijn, maar zo hard en oneerlijk naar een ander? Ik voel me verscheurd tussen het willen beschermen van Willemijn en het verlangen om Eke eindelijk te begrijpen – of misschien zelfs opnieuw dichterbij te laten komen. Maar waar leidt dat toe? En waarom blijf ik dit toelaten?

En dan is er Elise. Of beter gezegd: het spook van wat Elise en ik ooit deelden. Ze is niet hier, niet fysiek, maar ze is overal in mijn gedachten. Wat ik met haar had, was intens en grenzeloos, en soms lijkt mijn relatie met Kamila in veel opzichten op wat ik met Elise had. Hetzelfde soort vrijheid, dezelfde ruimte voor verlangen en experiment. Maar het verschil is dat ik toen niet wist wat ik deed. Ik ging door mijn grenzen heen zonder te begrijpen waarom. En nu, nu ik beter zou moeten weten, vraag ik me af of ik echt veranderd ben. Wat als ik weer dezelfde fouten maak? Wat als mijn relatie met Kamila, hoe sterk ook, uiteindelijk dezelfde valkuilen kent?

Het voelt alsof ik weer eens op een kruispunt sta. Ben ik echt veranderd? Heb ik echt geleerd van mijn fouten? En waren het wel allemaal fouten? Elise heeft me laten zien wat er gebeurt als verlangen onbeheerst blijft. Eke herinnert me eraan hoe gemakkelijk ik mezelf kan verliezen in oude patronen. Willemijn dwingt me om verantwoordelijkheid te nemen, om een gids te zijn in plaats van een verleider. En Kamila, zij is degene die mij het meest confronteert met wie ik wil zijn – en wie ik nog steeds bang ben te worden.

Wat ga ik doen? Met Kamila, met Willemijn, met Eke? Kan ik alles in balans houden zonder mezelf te verliezen? Of is dit de test waar ik nooit voor kan slagen? Mijn relatie met Kamila voelt in zoveel opzichten als een herhaling van wat ik met Elise had – dezelfde verlangens, dezelfde mensen, dezelfde wensen. En dat geeft me een onaangenaam gevoel, alsof ik alle controle opnieuw kwijt ben. Maar misschien, denk ik, is controle het probleem. Misschien moet ik niet proberen alles te beheersen, maar accepteren dat liefde, verlangen en het verleden altijd chaotisch zullen zijn. Misschien is dat de enige manier om echt verder te komen.

En daarnaast. En dat kan ik niet vaak genoeg zeggen of benadrukken. Kamila is niet zoals Elise! In zoveel opzichten is ze anders. Waar Elise geheimen had, heeft Kamila openheid. Waar Elise zweeg, spreekt Kamila. En waar ik me bij Elise soms verloren voelde, herinnert Kamila me eraan dat ik dit allemaal niet alleen hoef te doen. Wij zijn een team. Zij en ik zijn één. En daar herinnert ze me aan wanneer het nodig is. En, zoals altijd, had ze ook nu weer door dat ik aan het worstelen was.

Ik liep al een paar dagen te tobben met alles wat er speelde. Augustus liep langzaam tot een einde. De avonden werden korter, de lucht frisser, en toch voelde het alsof de zomer nog niet voorbij was. Kamila en Willemijn spraken gemiddeld drie keer per week af. Het waren nooit afspraken die ten koste gingen van mijn tijd met Kamila – daar zorgde ze bewust voor. En toch, het idee dat ze samen waren, bleef ergens in mijn achterhoofd spelen. Ondertussen werkte Eke bijna vijf dagen per week bij me in de winkel. Als ze niet aan het werk was, zat ze achter te studeren. En Elise? Nee, dat bleef een spook. Een herinnering die ik niet kon ontlopen.

Het was Kamila opgevallen. Natuurlijk was het dat. Ze kent me beter dan wie dan ook, en al probeerde ik mijn zorgen te verstoppen, ik was een open boek voor haar. Toen ik op een avond zei dat ik niet zo lekker was en vroeg om vroeg naar bed te gaan, terwijl ik eerder al veel te lang in de winkel had rondgehangen om maar niet naar huis te hoeven, was Kamila er klaar mee. Ze keek me aan, haar groene ogen fel en onderzoekend. “Het zou de eerste keer zijn dat we zonder seks naar bed gaan,” zei ze stellig. Haar toon was bezorgd, maar ook onmiskenbaar serieus. Dan moest er wel iets mis zijn. Dit was Kamila. Ze wist dat er iets aan de hand was, en zij zou het uit me trekken, hoe dan ook.

Het verschil met Elise werd op dat moment pijnlijk duidelijk. Elise had me laten zwijgen. Of misschien had ik mezelf laten zwijgen bij haar. Maar Kamila liet dat niet toe. Geen stiltes. Geen onopgeloste spanning. Alles moest uitgepraat worden. Juist communiceren, ook als het moeilijk was. Dat was haar kracht, en dat maakte haar anders. En terwijl ik daar stond, kon ik alleen maar glimlachen. Want met dat besef wist ik dat het dan ook anders moest. Ik was veranderd. Dit was niet dezelfde relatie. Maar het was aan mij om daar ook naar te blijven handelen. En dat kon ik alleen samen met Kamila.

Even later zaten we samen op de bank, met een lekker glaasje wijn. Kamila zat naast me, haar benen opgetrokken onder haar lichaam, haar blik volledig op mij gericht. “Oké,” zei ze zacht maar resoluut. “Wat is er nou echt aan de hand?” Haar stem was rustig, maar ik voelde de vastberadenheid erachter. Ze zou niet loslaten voordat ik alles met haar deelde. Ze kon wel raden waar het omging. Maar nu wilde ze echt weten waarom ik het niet kon loslaten, ondanks dat we delen al eerder hadden besproken.

Ik haalde diep adem en keek haar aan. Haar gezicht was zoals altijd mooi – lief, sexy, en vol begrip. “Ja,” begon ik, “er zit me iets dwars.” Ik keek even naar mijn glas, draaide het langzaam rond zodat de wijn heen en weer slosde. “En nee, ik heb geen oplossingen.” Ik keek haar weer aan en glimlachte flauwtjes. “Maar misschien jij wel.”

Kamila keek me aan, haar blik scherp maar niet streng. Ze leunde iets naar voren en legde haar hand op de mijne, haar vingers net stevig genoeg om mijn aandacht te trekken. “Wat is er nou echt?” vroeg ze, haar stem laag en kalm, zonder onnodige sentimenten. “Laten we gewoon kijken hoe we dit aanpakken.”

Ik ademde diep in, voelde de warmte van haar aanraking en knikte langzaam. Haar woorden waren eenvoudig, zonder drama, maar precies wat ik nodig had. Kamila had een manier om dingen terug te brengen naar de kern – geen grote beloften of lege geruststellingen, alleen praktische helderheid. Dat maakte het makkelijker om te beginnen praten.

Ik haalde diep adem, alsof ik mezelf moest dwingen om het gesprek te beginnen. Maar voordat ik ook maar een woord had gezegd, onderbrak Kamila me al. "Willemijn," zei ze kalm, "hoef je je echt geen zorgen om te maken. Het is steeds meer alleen maar praten. En eerlijk gezegd... dat vind ik wel prima." Ze keek me aan, haar blik open en uitnodigend. "Het is een ingewikkelde situatie, dat geef ik toe. Maar het helpt haar. En dat was toch het doel?"

Ik knikte langzaam. Kamila had gelijk, zoals altijd. Het voelde goed om te horen dat zij het soms ook lastig vond. Dat ze niet alles vanzelfsprekend vond, maar toch de balans kon bewaren. "Dus, is het echt een probleem?" voegde ze eraan toe, bijna retorisch. Ik wist het antwoord al. Nee, dat was het niet. Ze wilde Willemijn helpen, maar niet ten koste van alles. "Ze hoeft niet altijd haar zin te krijgen omdat ze zielig is," zei Kamila met een grijns. "Daar komen we wel uit." En zo was het.

Met Eke was het misschien ook minder gecompliceerd dan ik dacht. Het gekke was hoe snel die last van mijn schouders viel zodra Kamila er zo luchtig en nuchter over sprak. "Je bent de laatste tijd anders tegen haar," merkte ze op. "Alsof je haar uit de tent probeert te lokken." Ze lachte zacht, haar ogen twinkelend van herkenning. Kamila zag ook wel hoe ik tegen Eke deed, met name in de groep. Anders, is het goeie woord. "En dat is omdat je haar hypocriet vindt, hè? Dat ze Willemijn veroordeelt, terwijl ze misschien hetzelfde wil." Kamila schudde haar hoofd, nog steeds glimlachend. "Lucas, ze wil je gewoon. En meiden doen rare dingen als ze dat willen." Het was niet zo dat ze m'n gedachten kon lezen. We hadden het eerder hierover gehad, en toen ik Eke opbracht, herinnerde Kamila me er op deze manier aan altijd al naar me geluisterd te hebben. Nooit vroeg ik om hulp, maar nu wel.

Ik keek haar aan, half verbaasd door haar reactie, zo zeker was ze van zichzelf. Het klonk bijna alsof ze er niet eens door verrast was. Alsof ze verwachtte dat dit zou gebeuren. "En dat vind je niet erg?" vroeg ik, mijn stem iets luider dan ik bedoelde. Kamila haalde haar schouders op. "Waarom zou ik? Jij bent… nou ja, jij," zei ze met een ondeugende glimlach. "Als ik jou zie, is het toch logisch dat anderen je ook willen? Maar ik vertrouw je. Doe wat goed voelt." Die laatste woorden deden iets met me. Ik kreeg daar ook spontaan een stijve van, als ik eerlijk ben. Voor Kamila was ik een soort opperwezen. Dit streelde mijn ego zoals niemand dat kon.

Ik wilde lachen, maar het kwam er niet helemaal uit. "Een bom laten ontploffen lijkt me niet echt een goed idee," zei ik aarzelend. Kamila leunde iets naar voren en wreef met haar hand over mijn knie. "Nee, joh. Zeg gewoon wat je voelt. Wat je denkt. Zonder een antwoord te verwachten. Kijk dan maar wat ze doet." Haar toon was rustig, haar woorden bemoedigend, maar ik zag iets in haar blik veranderen. Een kleine flikkering van twijfel. Of misschien was het gewoon een moment van kwetsbaarheid.

Ik wilde meer zeggen, maar ze onderbrak me. "Luister eerst maar eens wat ze zegt," zei ze, nu met een zachtere glimlach. Dat kleine moment van vertwijfeling verdween bijna net zo snel als het was gekomen. Toch kon ik het niet helemaal loslaten.

"Kamila," zei ik plots, mijn stem steviger, "ik mis niks. Helemaal niks. Snap je dat?" Ze keek me geschrokken aan, alsof mijn woorden haar uit haar gedachten haalden. "Misschien is dat nog wel mijn grootste angst. Dat ik jou het gevoel geef iets tekort te komen. Maar dat is het niet, hè?" Ik pakte haar hand, mijn blik serieus en indringend.

Haar ogen vulden zich met een warme vastberadenheid. "We willen allemaal meer," zei ze. "Altijd maar meer. Dat is menselijk. Maar ik geloof dat jij en ik dit samen kunnen. Zolang we maar blijven praten." Haar woorden hadden gewicht, en mijn hart bonsde hard in mijn borst. "En," voegde ze met een grijns toe, "zolang we maar elke dag seks hebben."

Ze schoof dichter naar me toe, haar lippen vonden de mijne in een zachte, intense kus. Haar hand gleed naar mijn kruis alsof ze allang gezien had dat ik die stijve had, en ze keek me aan met een ondeugende glans in haar ogen. "Aan mij de taak om ervoor te zorgen dat je ook echt niks tekortkomt. Hoe dan ook," fluisterde ze tegen mijn lippen. "Of met wie dan ook." Haar ademhaling streek langs mijn oor, haar woorden een mix van belofte en uitdaging.

Ik voelde mijn lichaam reageren, maar ergens in mijn achterhoofd bleef die ene gedachte hangen. Wat ik hier had, met Kamila, was alles wat ik wilde. Misschien was het beter om Eke gewoon Eke te laten – een complicatie die geen bom hoefde te worden. Kamila was de enige die echt telde, en op dat moment wist ik dat weer zeker. Al dacht ik er vast anders over wanneer ik Eke weer een keer vals hoor doen tegen Willemijn, of met mij zie flirten...

Ik keek haar aan, mijn handen nog losjes op haar heupen terwijl ik diep ademhaalde. "Er is nog iets, Kamila," begon ik, mijn stem zacht maar serieus. Ze keek me nieuwsgierig aan, haar ogen nog steeds stralend van het moment. "Ik kan niet mee naar de verjaardag van Mussa over een maand. En je weet waarom." Mijn woorden waren duidelijk, maar ze leken haar nauwelijks te verrassen. Ze bleef rustig op mijn schoot zitten, haar middel zachtjes bewegend tegen het mijne.

"Ik weet het," antwoordde ze zacht. Haar blik veranderde, werd zachter, bijna melancholisch. "Natuurlijk weet ik dat."

"Maar jij moet wel gaan," zei ik vastberaden. "Ik zie hoe je ze mist. En ik weet wat dat met iemand kan doen... hier." Mijn woorden waren doordrongen van eigen ervaring. Kamila bleef stil, maar haar ogen glinsterden, en ik voelde haar gedachten bijna tastbaar in de ruimte hangen.

"Je bent bang voor haar," zei ze toen, haar stem bijna fluisterend. Haar woorden troffen me als een koude windvlaag, en een rilling gleed over mijn rug. "Doodsbang," gaf ik toe, zonder aarzeling. Het was de waarheid, en ik zag geen reden om die te verbergen.

Kamila glimlachte, maar het was geen spottende glimlach. Het was er een van begrip, misschien zelfs mededogen. "De momenten met haar," zei ze opeens, haar stem zachter, "waren misschien wel de mooiste…"

Ik slikte, haar woorden sneden dieper dan ik had verwacht. Ze keek me recht aan, haar blik doordringend, alsof ze wilde dat ik elk woord tot me nam. "Het had vast anders gekund," ging ze verder, alsof ze hardop nadacht. "En ik hoop ooit weer."

Die laatste woorden sloegen in als een bliksemflits. Ze had over mij en haar met Elise. Die momenten hier. Te weinig, als ik haar zo hoor. Mijn adem stokte, en ik keek even weg. Dit was niet wat ik had verwacht te horen. Dit was een nieuwe laag van Kamila, een die ik niet meteen kon plaatsen. Ze leek het te merken, want haar hand vond mijn kin, en ze dwong me haar weer aan te kijken.

"Ooit," herhaalde ze zachtjes. "Ik weet heus wel wat je hebt meegemaakt. Met haar. Dat was niet niks. Ik ben niet gek. Alleen gek op jou." Haar woorden waren als een belofte, een garantie die ik niet kon negeren, hoe graag ik dat misschien ook wilde.

Ik knikte langzaam, mijn stem trilde lichtjes toen ik sprak. "Bij jou is het simpel," zei ik. "Ik weet dat ik van je hou." Het waren geen grote woorden, maar ze kwamen uit een plek die dieper ging dan ik kon uitleggen. Kamila’s ogen vulden zich met tranen van emotie, en haar lach straalde meer dan ooit tevoren.

"Wat ik bij de rest voel…" ging ik verder, "het doet er niet toe. Ik weet het niet eens. Misschien wil ik het niet eens weten." Mijn handen gleden steviger over haar heupen terwijl ik haar dichter naar me toe trok, haar lichaam stevig tegen het mijne aan. Ze ademde diep in, haar ogen donker van verlangen.

"Lucas…" fluisterde ze, haar stem breekbaar en hees tegelijk. Ze leek nog iets te willen zeggen, maar voordat de woorden eruit konden komen, gaf ze zich over. Haar lippen vonden de mijne, warm en drukkend, haar ademhaling versmolt met de mijne. Haar handen bewogen haastig naar mijn shirt en trokken het over mijn hoofd, haar vingers glijdend over mijn huid alsof ze me nooit genoeg kon voelen.

"Ik heb nog nooit het gevoel gehad dat je niet van me hield," fluisterde ze zachtjes tegen mijn lippen. "Al een jaar lang, niet één keer." Haar stem trilde, maar haar intentie was duidelijk. Woorden die zoveel meer zeiden. Al een jaar lang hield ze van mij. Zelfs toen we nog niks waren.

Ik zoende haar terug, haar lichaam stevig in mijn armen klemmend terwijl ik opstond van de bank. Haar benen sloegen zich instinctief om mijn middel, en al zoenend bewoog ik richting de gang. Haar lach klonk in mijn oor, een zachte, speelse herinnering dat dit moment alleen van ons was.

Toen ik haar naar boven tilde, voelde het alsof de wereld even stopte. Problemen? Welke problemen? Terwijl we samen in bed vielen, haar benen nog steeds stevig om me heen, wist ik dat Kamila alles was wat ik nodig had. De rest kon wachten.

Niemand kon wat Kamila kon. Ze had een manier van zijn, een aanwezigheid die zich niet liet vergelijken met wie dan ook. Elke beweging die ze maakte leek doordacht, maar tegelijkertijd zo natuurlijk, alsof ze volledig in harmonie was met zichzelf en de wereld om haar heen. Niemand had mij ooit zo laten voelen – niet alleen begeerd, maar ook gezien en begrepen op een niveau dat verder ging dan woorden. Het leek wel alsof ze moeiteloos toegang had tot delen van mij die ik zelf nauwelijks kende.

En het was niet alleen hoe ze met mij was, maar ook hoe ze anderen liet voelen. Kamila had een bijna magnetische energie, een aantrekkingskracht die niet alleen fysiek was, maar diepgeworteld in haar karakter. Ze had een manier om mensen om haar heen op hun gemak te stellen en tegelijkertijd te intrigeren. Het leek alsof het haar doel was om de paar uitverkoren personen die dicht bij haar mochten komen, hetzelfde te laten voelen als ik deed – dat zij de enige in haar wereld waren die echt telden.

Een jaar geleden was alles anders geweest. Toen was ze nog een mysterie, een raadsel dat ik langzaam mocht ontrafelen. Het was toen dat ze haar eerste indrukken op mij maakte, indrukken die diep in mij gegrift zouden blijven. Ik herinner me hoe ik haar leerde kennen, laag voor laag. Haar scherpe intelligentie, haar speelse humor, de manier waarop ze naar de wereld keek met een mengeling van nieuwsgierigheid en zelfverzekerdheid.

En dan waren er de geheimen. Een wereld die zij met niemand anders leek te delen. Toen ik ontdekte wat haar carrière werkelijk was, voelde het alsof ik een verboden boek opensloeg – een boek dat geschreven was in een taal die ik niet volledig begreep, maar die ik wilde leren. Het maakte haar niet minder bijzonder, integendeel, het gaf haar een complexiteit en gelaagdheid die ik bij niemand anders had gezien.

En toen, te midden van al die indrukken, was er dat ene moment dat alles veranderde. Ik was haar eerste geweest, de eerste die ze volledig toeliet. Die wetenschap, die eer, was iets dat ik nooit zou vergeten. Het was alsof ze mij een deel van zichzelf had gegeven dat voor altijd van mij zou blijven, hoe ons leven zich ook zou ontwikkelen.

Kamila was uniek, in elke betekenis van het woord. En ik wist met een zekerheid die bijna angstaanjagend was dat ik nooit meer iemand zoals zij zou ontmoeten.

Nu lagen we in bed, naakt, met alleen elkaar en de warme stilte van de kamer om ons heen. Het was een moment dat aanvoelde als een toevluchtsoord, een plek waar tijd leek stil te staan. Ik lag nog steeds op haar, mijn lichaam op het hare, onze huiden warm en zacht tegen elkaar. Haar benen waren stevig om me heen geklemd, alsof ze me nooit meer wilde loslaten. Haar aanraking voelde niet alleen fysiek – het was een emotionele verankering, een bevestiging dat dit moment alleen van ons was.

Onze blikken kruisten elkaar, en het was alsof we zonder woorden een gesprek voerden dat dieper ging dan taal ooit zou kunnen reiken. Haar ogen fonkelden met een mix van verlangen en tederheid, terwijl haar lippen lichtjes gespreid waren, haar ademhaling onregelmatig. Ik voelde hoe mijn eigen ademhaling synchroon liep met die van haar, alsof zelfs onze lichamen zich aan elkaar aanpasten.

Mijn bewegingen waren langzaam en intens, met diepe, rake stoten die ons beiden deden kreunen van genot. Haar zachte, zwoele geluiden vulden de ruimte, een melodie die alleen voor mij bedoeld leek te zijn. Elke beweging was een samenspel van pure connectie, een dans die we samen uitvoerden zonder dat we daar ooit afspraken over hadden gemaakt.

Ik voelde hoe haar vingers zich in mijn schouders klauwden, niet hard, maar genoeg om haar intensiteit te tonen. Haar hoofd viel iets naar achteren, haar hals blootstellend, en ik boog me voorover om haar huid te kussen. De smaak van haar, vermengd met het zout van onze opwinding, was bijna bedwelmend. Mijn lippen vonden hun weg naar haar kaaklijn, haar oor, terwijl ze zachtjes mijn naam fluisterde, haar stem hees en doordrenkt van verlangen.

Haar benen trokken me dieper naar haar toe, haar lichaam volledig geopend en gevend. Het was niet alleen de fysieke handeling die ons verbond – het was de manier waarop we elkaar aanvoelden, elkaars grenzen en verlangens instinctief wisten te respecteren en te beantwoorden. Het was de perfecte balans tussen overgave en controle, tussen passie en tederheid.

Elke beweging leek een echo te zijn van onze connectie, een bevestiging van de unieke band die we deelden. En in dat moment was er niets anders. Geen verleden, geen toekomst. Alleen zij en ik, in een staat van pure, rauwe intimiteit die even overweldigend als geruststellend was.

Het gebeurde niet vaak, maar als het gebeurde, was het een van de meest bijzondere momenten tussen ons. In dit standje, waar ik bovenop haar lag en volledig verbonden was, kwam Kamila soms eerder klaar dan ik. Het gebeurde vooral als ze al vanaf het begin van de avond opgewonden was, als mijn woorden en aanrakingen haar tot het uiterste hadden gedreven. Deze keer was het precies zo.

Haar ademhaling versnelde, haar vingers grepen zich vast aan mijn schouders, en haar rug boog zich naar achteren. Ik voelde haar spieren zich om me heen aanspannen, ritmisch en intens, terwijl haar hele lichaam begon te trillen. Haar kreun was niet langer zacht; het vulde de kamer met een rauw en ongefilterd geluid van pure overgave. Haar ogen sloten zich, haar lippen vormden mijn naam, maar het was nauwelijks verstaanbaar door de golf van emoties en sensaties die haar overspoelden.

Ik hield haar stevig vast, liet haar het moment volledig beleven, en bleef langzaam bewegen om haar plezier te verlengen zonder haar te overweldigen. Toen haar climax langzaam afnam, liet ik haar even bijkomen, haar ademhaling nog zwaar en onregelmatig. Maar ik wist dat het nog niet voorbij was. Ik gleed langzaam tussen haar benen naar beneden, mijn lippen zachtjes langs haar buik en heupen strijkend. Ze rilde onder mijn aanraking, haar lichaam nog steeds gevoelig van haar climax.

Met zachte kussen vond ik mijn weg naar haar clit, die nog klopte van de nasleep van haar orgasme. Ik liet mijn tong haar plagen, cirkelend en met lichte druk, precies zoals ik wist dat ze het heerlijk vond. Haar handen vonden mijn haren, haar vingers erin verstrengeld, alsof ze zich aan me vastklampte terwijl haar lichaam opnieuw begon te reageren. Ik gleed een of twee vingers naar binnen, maar niet diep – het was een subtiele beweging, bedoeld om haar opnieuw naar dat randje te brengen zonder te veel druk uit te oefenen. Het was een spel van controle en overgave, een balans die we samen perfect wisten te vinden.

Kamila’s kreunen vulden opnieuw de kamer, zachter deze keer, maar even intens. Haar benen schokten lichtjes, haar heupen bewogen tegen mijn mond in een instinctieve reactie op de prikkels die haar overspoelden. Ik bleef doorgaan, langzaam, met aandacht, tot ik voelde hoe haar lichaam opnieuw werd overgenomen door die onstuitbare kracht. Dit keer was haar orgasme anders – langer, dieper, als een echo van de eerste die niet helemaal was weggeëbd.

Toen het eindelijk voorbij was, liet ik mijn lippen rusten op haar binnenbeen, haar huid zachtjes kussend terwijl ze haar ademhaling probeerde te reguleren. Haar hand gleed naar mijn gezicht, haar vingers streelden mijn wang. "Lucas," fluisterde ze, haar stem vol emotie en zachtheid. Het was niet alleen een uiting van dankbaarheid, maar ook een bevestiging van alles wat we deelden.

Dit was mijn manier om haar te laten weten hoeveel ik van haar hield. Niet met woorden, maar met daden – daden die haar lieten voelen hoe belangrijk ze voor me was, hoezeer ik genoot van haar geluk en haar genot. Het was een wederkerigheid die onze relatie versterkte, keer op keer, en die ervoor zorgde dat we nooit iets tekortkwamen.

Na haar climax lag Kamila nog even in mijn armen, haar lichaam zacht trillend terwijl ze zich tegen me aan nestelde. Toen ze haar gezicht optilde, ontmoetten haar ogen de mijne, vol warmte en verlangen. Zonder een woord te zeggen trok ze me naar zich toe, haar lippen vonden de mijne in een kus die de tijd leek stil te zetten. Haar mond opende zich langzaam, uitnodigend, en al snel verkenden onze tongen elkaar, in een perfecte balans van tederheid en passie.

Haar zachte, zwoele lippen voelden alsof ze voor mij gemaakt waren. Ze zoende met een intensiteit die ik nergens anders had ervaren – vol overgave, alsof ze alles wat ze voelde, alles wat we deelden, in die kus legde. Haar lippen hapten naar meer, dankbaar en verlangend, alsof ze nooit genoeg kon krijgen. Ik voelde haar nagels langs mijn huid glijden, een subtiele prikkel die mijn hele lichaam deed tintelen. Haar handen vonden hun weg naar mijn rug, trokken me dichter naar haar toe, terwijl ik mijn vingers door haar rode haren liet glijden, die als zijde aanvoelden tussen mijn vingers.

Onze zoenen waren niet zomaar een uiting van genegenheid. Ze waren een taal op zichzelf, een manier om zonder woorden te zeggen wat we voor elkaar voelden. Elk moment dat haar lippen de mijne raakten, voelde als een belofte – dat we hier waren, in dit moment, samen, en dat niets dat kon veranderen. Ik was nog nooit zo gezoend, en ik wist dat niemand me ooit zo zou kunnen zoenen als Kamila.

Ik voelde een diepe verbondenheid, alsof we niet alleen fysiek, maar ook emotioneel één waren. En terwijl ik haar kuste, wist ik met absolute zekerheid: ik kwam niets tekort. En ik zou er altijd voor zorgen dat zij ook niets tekortkwam.

Daarna was het aan haar. Kamila verplaatste zich soepel en nam haar plek op mijn schoot, haar lichaam rechtop en perfect uitgelijnd met het mijne. Ze liet zich langzaam zakken, haar bewegingen gecontroleerd en verleidelijk. Terwijl ze me volledig in zich opnam, verscheen die speelse grijns op haar gezicht – de grijns die zei dat ze wist wat ze deed. En eerlijk is eerlijk, dat wist ze ook. Ze was een meesteres in haar eigen lichaam, en ze wist dat ze me daarmee compleet in haar macht had.

Haar heupen begonnen te cirkelen, een beweging die ze zorgvuldig afwisselde met een zachte, op en neer gaande beweging. Haar borsten bewogen mee, en haar blik bleef vast op de mijne, alsof ze elk moment wilde vastleggen. Mijn handen rustten eerst op haar heupen, en ik voelde de spanning in haar spieren terwijl ze zich volledig gaf aan het moment.

Hier is iets wat ik heb geleerd, en wat altijd werkt in dit standje – een trucje dat ik graag deel. Leg je handen op haar billen, maar doe het zacht. Gebruik je duimen om lichte druk uit te oefenen aan de zijkanten, terwijl je haar zachtjes naar voren en achteren begeleidt. Het is geen grote beweging, maar een subtiel sturen. De sleutel is om haar te volgen en tegelijkertijd een klein beetje te leiden, zodat elke beweging haar precies daar raakt waar ze het wil voelen. Je trekt haar billen bijna teder uit elkaar op deze manier. Dit werkte bij Elise. Maar net zo goed bij Kamila. Ik gok bij elk meisje.

"Je weet wat je moet doen," fluisterde ze, haar stem zwaar van opwinding, terwijl ik precies dat deed. Mijn handen gleden langs haar billen, trokken haar zachtjes dichter naar me toe, en ik voelde hoe haar lichaam reageerde. Haar ademhaling werd zwaarder, haar kreunen intenser, en haar heupen begonnen vanzelf dat perfecte ritme te vinden.

Dit standje draait om haar – om het ritme dat zij kiest, om de controle die zij neemt. Maar met die ene simpele aanpassing, door haar te helpen de beweging te verfijnen, geef je haar het gevoel dat ze wordt geleid naar een hoger niveau van genot. En het mooiste? Het werkt bijna altijd. Bij Kamila zeker. Het liet haar kreunen op een manier die ik anders nooit had gehoord, alsof ze alles losliet wat ze vasthield.

Kamila gooide haar hoofd achterover, haar haren vielen als een rode waterval over haar rug terwijl haar lichaam zich steeds dieper over me heen bewoog. "Ja," hijgde ze, haar stem trillend van opwinding. "Blijf dat doen." En ik deed het, terwijl ik mijn handen stevig, maar zacht op haar billen hield, haar bewegingen sturend en ondersteunend.

Toen haar climax naderde, voelde ik de spanning in haar lichaam opbouwen. Haar ritme werd onregelmatig, haar ademhaling haperde, en haar vingers grepen zich vast aan mijn schouders. En dan, net op dat punt, drukte ik haar nog iets steviger naar beneden, net genoeg om haar over dat randje te helpen. Ze kwam kermend van genot, haar hele lichaam trillend terwijl ze zich aan me vastklampte.

Dit is het moment dat alles waard is – wanneer je partner volledig loslaat, haar genot door haar hele lichaam voelt stromen. Het is niet alleen fysiek, het is emotioneel, een bevestiging van alles wat jullie samen delen. Kamila keek me aan met glanzende ogen, haar glimlach breed en dankbaar. "Je weet altijd wat je moet doen," fluisterde ze, haar stem zacht maar gevuld met oprechte bewondering. Dat wist ik bij haar wel. Zeker als ik haar het gevoel wilde geven hoeveel ze voor me betekende. Dan kon ik alles in het teken van haar zetten.

Niemand kon wat Kamila kon. En zij geloofde dat alleen ik dat kon. Het was een wederzijds vertrouwen dat ons steeds opnieuw naar elkaar trok, een band die niet alleen fysiek maar ook emotioneel onbreekbaar leek. Kamila was anders, uniek in haar toewijding, in hoe ze zich aan mij gaf en hoe ik haar alles wilde teruggeven. Ik had dit niet eerder meegemaakt. Goed, Elise kon zich uiteindelijk behoorlijk aan mijn geven. Maar er waren altijd grenzen. En van meiden als Eke of Willemijn hoefde ik dit niet te verwachten. Zeker niet met wat Kamila nog van plan was. Daar waren die refo's veel te preuts voor.

Ze lag tussen mijn benen, haar warme handen stevig om mijn schacht. Haar vingers bewogen in een perfect ritme, zachtjes strelend, terwijl haar blik op de mijne gericht bleef. De lotion die ze gebruikte liet haar aanrakingen soepeler voelen, bijna hypnotiserend. Het was geen haastig moment – dit was Kamila die de tijd nam, die liet zien hoeveel ze gaf, hoeveel ze voelde.

Ze boog zich naar voren, haar lippen zachtjes om mijn eikel sluitend, haar tong die een warme, natte omhelzing gaf. Haar bewegingen waren geduldig en gecontroleerd, alsof ze wist dat het proces net zo belangrijk was als het resultaat. Ze bouwde de spanning langzaam op, elk moment intenser dan het vorige, en ik voelde hoe mijn hele lichaam reageerde op haar aandacht.

Het zachte geluid van haar mond, de subtiele bewegingen van haar handen, en de warmte van haar blik – het was bijna ondraaglijk sensueel. Mijn ademhaling versnelde, mijn spieren spanden zich aan, en Kamila wist precies hoe ze dit moest opbouwen tot een onvermijdelijke climax. Toen het moment kwam, was het alsof alle spanning van de avond in één keer ontplofte.

Ze bleef waar ze was, haar lippen om me heen, terwijl ze alles ontving. Ze keek me aan, haar ogen vol toewijding, terwijl ze langzaam haar hoofd optilde. Haar gezicht was een schilderij van genot en overgave, bedekt met het bewijs van wat we samen hadden gecreëerd.

“Je weet toch dat ik dit nooit voor iemand anders zou doen?” fluisterde ze, haar stem zacht maar resoluut. Haar woorden raakten me, diep vanbinnen. Want het was waar – dit was wie zij was, en dit was wat wij samen hadden. Tenzij ik het van haar zou vragen. Ook dat wisten we.

Ze veegde niets weg. Ze glimlachte alleen, en de warmte in haar ogen liet me weten dat dit niet zomaar een daad was. Dit was een liefdesverklaring, op haar manier. Kamila was altijd anders geweest. En in dat moment wist ik dat, wat er ook zou gebeuren, ik altijd alles zou hebben met haar.

Problemen? die konden we wel aan.

-