Wat eerst een kort, vluchtig avontuur leek, was nu alles wat ik nog wilde. Hij had zich in mijn gedachten genesteld en niets anders leek meer belangrijk. Waar ik vroeger mijn dagen vulde met andere dingen, was hij nu de enige focus. Alles wat ik deed, alles wat ik voelde, was door hem beïnvloed. Het was niet meer slechts een herinnering, het was een obsessie.

Overdag leefde ik in een soort roes waarin alles draaide om hem. Mijn gedachten waren niet langer van mij, ze waren van hem. Hij had zich een weg gebaand naar elk hoekje van mijn hoofd, alsof hij daar altijd al thuishoorde.

Het vreemde was dat ik me er steeds comfortabeler in begon te voelen. Die onderdanigheid, die totale overgave die hij van me vroeg. Het was verslavend, die nieuwe controle die hij over me had en ik voelde mezelf er steeds meer in verliezen. Maar ik wist dat dit niet zonder gevolgen zou blijven. Alles wat ik toegaf, had zijn prijs en ik begon te begrijpen dat ik die prijs misschien niet kon betalen zonder een stukje van mezelf op te geven.

Hij wilde niet alleen mijn lichaam, hij wilde mijn ziel. Het was alsof hij instinctief aanvoelde waar mijn grenzen lagen en er langzaam overheen gleed, net genoeg om me te laten wankelen, maar nooit zo veel dat ik zou breken – nog niet. Hij wist dat ik hield van lichamelijke pijn, maar hij wist ook dat mijn ware angst lag in mentale pijn. Het spel veranderde. Hij wilde me compleet, elke laag van wie ik was.

Het begon onschuldig genoeg, met intieme vragen over mijn angsten en onzekerheden, maar langzaam drong hij door tot de kern. Mijn lichaam, mijn grootste onzekerheid, werd zijn focuspunt. Hij had nu iets in handen waarmee hij me niet alleen kon raken, maar volledig kon beheersen. Hij had geen haast, geen enkele drang om me volledig in één keer te veroveren. Nee, hij wilde me langzaam breken.

Hij begon mij steeds meer te testen. Jaloezie was altijd iets dat ik niet kende, iets waarvan ik dacht dat het voor zwakkeren was, mensen die niet genoeg vertrouwen hadden. Hij wist dat ik die kant van mezelf niet kende en hij begon te spelen met mijn grenzen. Hij praatte steeds vaker over zijn vrouw, over hoe ze samen in bed lagen, over de intieme dingen die hij met haar deed of van plan was te doen. Het was alsof hij met elke uitspraak een mes in mijn ziel dreef, diep en genadeloos. Het maakte me razend, maar tegelijkertijd groeide er iets in mij dat ik nooit had gekend: een vernietigende jaloezie. Het was vreemd en verontrustend, een kant van mezelf die ik niet herkende en die me steeds verder wegduwde van wie ik dacht te zijn. En alsof dat nog niet genoeg was, liet hij me weten dat hij aan me zou denken, alsof dat de pijn verzachtte. Maar het werkte juist andersom; het maakte de jaloezie alleen maar sterker.

Het werd nog extremer toen hij het vaak had over andere meisjes, nog jonger dan ik en hoe ik mijn best moest doen om zijn aandacht vast te houden. Hij vroeg constant of ik nog leuke vriendinnen, collega’s of vrouwen kende, alsof ik altijd in competitie stond. Niet alleen met zijn vrouw, maar met een onbekend leger van andere mogelijkheden. Ik voelde mezelf gekker worden, gek van verlangen en frustratie. Maar tegelijkertijd wist ik dat het werkte. Dat was het beangstigende: ik begon te merken dat ik hem niet wilde delen, terwijl hij niet eens van mij was. Ik besloot om de rollen om te draaien, om te zien hoe ver ik kon gaan. Hij testte mij constant, speelde met mijn gevoelens en ik vroeg me af of hij hetzelfde aankon.

Ik moest werken en dat wist hij. De volgende dag spraken we elkaar online en zoals verwacht vroeg hij hoe het was gegaan. Dit was mijn moment. Ik vertelde hem dat het rustig was geweest, maar wel gezellig. En toen voegde ik er nonchalant aan toe dat ik een oude bekende was tegengekomen. Een man waarvan hij wist dat ik ooit het bed met hem had gedeeld. Ik zei dat het slechts een onschuldig gesprek was geweest, maar dat er nog steeds een duidelijke seksuele spanning hing.

Zijn reactie kwam meteen: “Oké, prima. Ga je toch lekker naar hem toe.” Yes, dacht ik, had ik hem geraakt? Was hij nou jaloers? Alleen al het idee gaf me een intense opwinding. Ik stelde de vraag rechtuit: “Ben je nou jaloers meneer?” Zijn reactie was scherp en venijnig: “Ik heb geen appje gekregen met de vraag of je mocht genieten?” De woorden sneden diep, maar ik weigerde dat te laten merken. Ik schoot in de verdediging, want er was helemaal niets gebeurd. Helemaal niets, maar dat leek hem alleen maar verder op te hitsen. “Je moet niet zo brutaal doen,” zei hij met een ijskoude ondertoon. “Je kan ook normaal tegen me praten, anders heb je een probleem.”

Ik voelde de woede in mezelf oplaaien. Hoe durfde hij? Hij mocht mij constant jaloers maken, maar ik mocht geen spelletje met hem spelen? Ik liet hem duidelijk weten dat ik het daar niet mee eens was. Zijn antwoord was kort en hard: “Je maakt me boos. Je daden moeten gevolgen hebben.” Zijn woorden hingen als een dreiging in de lucht, donker en zwaar en voor het eerst voelde ik dat ik misschien een grens had overschreden die ik beter niet had kunnen aanraken.

De volgende ochtend voelde ik de spanning nog steeds in de lucht hangen. Zoals afgesproken stuurde ik hem weer een foto van mijn lingerie, perfect in lijn met de regel. Ik had mijn best gedaan, meer dan anders, in de hoop dat dit de situatie wat zou verzachten. Zijn reactie kwam snel en de woorden waren kil: “Probeer je het hiermee goed te maken?”

Mijn adem stokte. Hij was overduidelijk nog boos. En toch ergens diep vanbinnen voelde ik een rare sensatie, een vonk van opwinding, een vreemd soort plezier in het feit dat hij zo intens op mij reageerde. Ik antwoordde voorzichtig, bijna timide: “Ik hou me gewoon aan de afspraak meneer.” Zijn bericht kwam direct daarna, zonder enige ruimte voor nuance: “Eerst moet je echt nog wel even helder krijgen dat je normaal tegen me moet doen. Als je hier gisteren was geweest, had ik je echt klappen gegeven.”

De woorden sloegen in als een mokerslag. Ik schrok. Meende hij dit? Mijn vingers trilden terwijl ik terug typte, voorzichtig en aftastend: “Heb ik je echt zo boos gemaakt?” Zijn bevestiging was kort: “Ja, heel boos.”

Ik staarde naar het scherm, in de war en verward over mijn eigen emoties. Was dit zijn jaloezie die opborrelde of voelde hij zich simpelweg beledigd? Ik wist het niet meer. Wat ik wel wist, was dat hij mijn controle over de situatie volledig had afgenomen. Die rollen die ik dacht om te draaien, leken plotseling niets meer dan een gevaarlijk spel dat ik niet kon winnen.

Zijn kalmte was verraderlijk. Hij begon rustig te praten, maar zijn woorden sneden dieper dan ooit. “Ik wilde je bij je strot pakken,” zei hij, alsof het een simpele constatering was. “Je echt hard in je gezicht slaan. Zo hard dat je op de grond zou liggen.” Ik slikte, mijn adem stokte, maar hij ging genadeloos verder. “En daarna… daarna zou ik je aan je haren van de grond trekken, in je gezicht spugen. Je laten stikken, totdat je smeekt om lucht.” Zijn toon bleef kalm, alsof hij elk detail al had gevisualiseerd. Ik voelde hoe mijn lichaam verstijfde, gevangen tussen angst en een verwarrende ondertoon van iets anders. Waarom voelde ik, ondanks de dreiging, dat dit me evenveel fascineerde als afschrikte?

Hij ging verder en zijn woorden werden alleen maar donkerder, intenser. “Als ik je hier had gehad, had ik je ondergepist,” typte hij, zonder enige aarzeling, alsof hij elk detail zorgvuldig en met intentie deelde. “Daarna zou ik je onder de koude kraan zetten tot je schoon bent.” Mijn ogen bleven gefixeerd op het scherm, mijn adem onregelmatig. Wat voor spel was dit? Waar was dit heen aan het gaan?

“Ik zou, zodra je ligt te rillen van de kou, de kraan uitzetten en je een handdoek geven,” ging hij verder, bijna alsof hij een bizarre vorm van genade wilde tonen. Dat duurde niet lang. “Zodra je droog bent, ga je voorovergebogen staan en krijg je klappen met die natte handdoek. Daarna draai ik de handdoek om je nek.”

Ik voelde een ijzige rilling langs mijn ruggengraat. Elk woord was een onverwachte klap, elke beschrijving een grens die werd overschreden. Zijn kalme toon, zelfs door tekst, maakte het alleen maar huiveringwekkender. Wat was dit? Woede? Machtsspel?

Ik wist dat er een straf zou komen. Het stond in zijn woorden, in de dreigende stilte tussen de berichten. Hij wachtte er niet lang mee. “We zien elkaar binnenkort,” schreef hij. Geen vraag, geen ruimte voor discussie. Hij eiste een nieuwe ontmoeting en de datum werd direct vastgezet. Maar dat was niet alles. Er kwam een nieuwe, bizarre eis bij: “Je kutje mag niet nat zijn als je hier aankomt, anders wordt de straf nog erger.” Ik las het bericht meerdere keren. Hoe is dat überhaupt mogelijk? Het voelde als een onmogelijke opdracht, bijna een test om te kijken hoe ver hij kon gaan. Ik liet hem duidelijk weten dat ik het absurd vond, dat hij veel te ver ging. Ik weigerde me stil te houden.

Zijn reactie was kil en onverschillig, alsof hij al wist dat ik geen andere keuze had dan me aan te passen. “Niet mijn probleem,” stuurde hij terug. Het was alsof hij mijn frustratie en verzet bewust uitlokte, alsof hij genoot van mijn worsteling met de onmogelijkheid van zijn eisen. Ik wist één ding zeker: hij was bloedserieus. Deze ontmoeting zou anders zijn dan alle vorige, en wat ik ook probeerde, hij zou ervoor zorgen dat ik aan zijn regels voldeed.

De laatste twee ontmoetingen waren plotseling en onverwacht geweest, iets waar ik niet echt op voorbereid kon zijn. Hoewel dat me destijds overviel, voelde het achteraf minder beklemmend dan nu. Want dit keer stond er een datum vast. Ik wist wanneer het ging gebeuren, wist dat ik straf zou krijgen. En dat wachten, die zekerheid van wat er komen ging was slopend.

Elke dag die dichterbij kwam, voelde intenser. Mijn hoofd zat vol met beelden van wat hij zou doen, hoe ver hij zou gaan en of ik het aankon. Het leek alsof mijn brein constant de mogelijke scenario’s herhaalde, steeds dreigender. En hoe meer ik erover nadacht, hoe duidelijker het werd: ik had geen controle. De datum stond vast. De straf was onvermijdelijk. Een deel van me wilde alles stopzetten, weglopen, gewoon niet komen opdagen. Maar er was ook een ander deel dat niet eens overwoog om te vluchten. Misschien was het pure angst, misschien een onverklaarbare nieuwsgierigheid of iets veel duisters dat ik niet onder woorden kon brengen. Wat het ook was, het hield me vast en terwijl de dag onafwendbaar dichterbij kwam, voelde ik me verscheurd en gevangen in mijn eigen tegenstrijdige verlangens. Maar wat me het meest in de war maakte, was hoe het vooruitzicht me ook opwond. Die spanning, dat ongrijpbare gevoel van machteloosheid.

De dag was eindelijk daar en mijn angst had zich opgehoopt als een zware knoop in mijn maag. De afspraak was weer in de avond, bij datzelfde schuurtje dat inmiddels een plek van spanning en onrust voor me was geworden. In de middag kreeg ik een bericht van hem, kort en streng, zoals altijd: “Je parkeert je auto op dezelfde plek als de vorige keer. Je loopt naar de deur en controleert of die open is. Als dat niet zo is, ga je weg zonder contact op te nemen. Geen gezeur, geen appjes.” Zijn woorden lieten geen ruimte voor twijfel; ik had niets te zeggen, alleen te gehoorzamen.

Ik voelde mijn hart bonzen terwijl ik de regels opnieuw las. Alles draaide om precisie, gehoorzaamheid, geen enkele fout. En toen was daar weer die extra eis, die maar bleef malen in mijn hoofd: ik mocht niet nat zijn als ik aankwam. Hoe moest ik dat in godsnaam voor elkaar krijgen? Ik voelde me opgejaagd, alsof ik al een fout had gemaakt voordat ik er überhaupt was. Om mezelf enigszins voor te bereiden, had ik een handdoekje in mijn tas gedaan. Uit voorzorg. Als het toch misging, zou ik mezelf in de auto nog kunnen afdrogen. Het voelde belachelijk en vernederend, maar ik wilde geen risico nemen.

De uren tikten langzaam voorbij terwijl ik me steeds meer vastdraaide in mijn gedachten. Mijn zenuwen namen de overhand. Tegen de tijd dat ik me begon klaar te maken, voelde ik pas hoe bang ik was. Toen ik eindelijk mijn tas pakte en naar mijn auto liep, had ik het gevoel dat ik naar mijn eigen executie reed.

Onderweg hield ik mijn blik strak op de weg, mijn hart bonkte zo hard dat ik het in mijn keel voelde. De regels herhaalden zich als een mantra in mijn hoofd: parkeer, check de deur, geen contact. Maar het was die ene eis—niet nat zijn—die me echt gek maakte. Het voelde alsof ik al gefaald had, alsof hij me al veroordeeld had nog voordat ik aankwam. Toen ik eindelijk mijn auto parkeerde, bleef ik even zitten. Ik pakte het handdoekje uit mijn tas, veegde voor de zekerheid mijn kutje droog en stapte met knikkende knieën uit de auto.

Het voelde alsof de tijd stilstond terwijl ik naar de deur liep. Toen ik de deur voorzichtig opende en merkte dat deze niet op slot zat, raakte ik in paniek. Mijn adem stokte even en mijn hart begon sneller te kloppen. Ik had geen keuze meer. Ik moest naar binnen. Met een zucht die ik niet kon onderdrukken, stapte ik over de drempel en sloot de deur zachtjes achter me. Het voelde meteen anders. Het was niet de sfeer van spanning en dreiging zoals ik gewend was. In plaats van het felle schuurlicht, was de ruimte gevuld met warm, sfeervol licht. Er stond zelfs een kacheltje aan. Het voelde onwerkelijk. Wat was dit? Waarom was het ineens zo… romantisch? Dit was niet wat ik had verwacht.

Ik keek rond, probeerde de situatie te begrijpen, maar alles was zo verwarrend. Waar was hij? Was dit een test, een valstrik? Ik liep langzaam door de ruimte en observeerde alles. Mijn zenuwen gierden door mijn lijf, maar ik probeerde mezelf kalm te houden. Het feit dat hij er niet was, maakte me alleen maar zenuwachtiger. Waarom moest ik hier nu op hem wachten? Wat was zijn plan? De stilte was bijna ondraaglijk. Ik ging zitten op een van de stoelen, kneep mijn handen samen, maar kon de rillingen niet onderdrukken. Mijn gedachten raasden. Zit hij me misschien al te bekijken? Is mijn straf dat ik hier moet zitten, alleen, bang en niet weten wat er gaat komen? Mijn gedachten draaiden door, maar ik kon nergens een antwoord vinden.

Tien minuten verstreken, maar het leek wel uren te duren. Ik voelde dat ik niet meer droog was en hoewel ik bang was, voelde ik een intense opwinding opbouwen in mijn lichaam. Maar ik had mijn tas en handdoek in de auto laten liggen. Shit. Wat nu? Toen hoorde ik plots voetstappen en de deur ging langzaam open.

Hij kwam binnen, zijn ogen strak op mij gericht, terwijl ik nerveus op de stoel zat te wachten. “Je bent er,” zei hij, zijn stem vreemd kalm. “Ik maakte me al ongerust, want ik hoorde niks van je.” De woorden vielen zwaar in de ruimte. Waarom voelde dit zo anders? Ik had hem toch niet mogen appen? Mijn telefoon had ik expres in de auto laten liggen, dus waarom was hij nu ineens zo… lief? “Ik wilde je eigenlijk via de telefoon laten weten dat je je alvast uit moest kleden voor me en op me moest wachten,” zei hij zonder enig aarzelen. Mijn hart sloeg een slag over. Wat bedoelde hij? Was dit een grap? Maar de manier waarop hij me aankeek maakte het allesbehalve grappig. “Dus doe dat nu maar even.” Voor geen enkele eerdere ontmoeting was ik compleet naakt geweest. Nu was het ineens een eis. Hij confronteerde me met mijn grootste onzekerheid.

Ik stond op, mijn benen voelden zwaar, mijn gedachten in chaos. Hij ging in de stoel zitten waar ik net zat, leunde achterover en keek me aan. Ik stond daar, te beven, maar deed niets. “Ja? Uitkleden,” zei hij opnieuw, deze keer met een dreigende kalmte die me in mijn benen deed wankelen. Ik aarzelde, maar langzaam begon ik mijn kleren uit te trekken. Mijn ogen ontmoetten de zijne even, maar ik kon zijn blik niet aan. Het was alsof ik zijn aanwezigheid niet kon ontvluchten. Eerst mijn schoenen, dan mijn shirtje, mijn broek, tot ik in mijn lingerie stond. Mijn handen voor mijn buik, verward, bang, maar ook gevangen in de situatie. “Alles?” vroeg ik, mijn stem breekbaar. Zijn glimlach was zo koud, zo gemeen. “Ja, alles,” antwoordde hij. Ik lachte, een reactie die ontstond uit angst. Voorzichtig maakte ik mijn bh los en deed mijn slipje uit. Daar stond ik dan, naakt. Compleet naakt. Ik hield mijn handen voor mijn buik en keek naar de grond.

“Schaam je je?” vroeg hij, zijn ogen door mijn huid heen snijdend. Ik knikte voorzichtig, maar zijn stem bleef kalm: “Dat hoeft niet voor mij.” Ik begreep niet waarom hij nu ineens zo lief leek, maar het voelde allesbehalve veilig. “Draai eens een rondje,” zei hij. Met een pijnlijke aarzeling begon ik te draaien, elke stap voelde als een verraad aan mijn eigen gevoel. Zijn handen gleden langs me en ik hoorde hem zachte goedkeurende geluiden maken, terwijl mijn huid zich opkrulde van ongemak.

Toen stond hij op. Zijn ogen stonden vast op mij, niet wegkijkend, terwijl hij dichterbij kwam. “Dan gaan we maar even controleren of je aan de eisen hebt voldaan,” zei hij, zijn stem zo kalm, zo gecontroleerd, dat het het gevoel gaf dat alles wat ik had gedaan nog niet genoeg was. Mijn adem stopte even. Ik wist dat ik zeiknat was, dat kon ik niet meer verbergen. Hoe kon hij nu nog van mij verwachten dat ik droog zou zijn?

Hij stond voor me en zijn handen gingen langzaam over mijn naakte lichaam richting mijn kutje. Voorzichtig ging hij met zijn vingers langs mijn schaamlippen en drukte een vinger in me. Hij keek me aan. “Wat vind je zelf?” vroeg hij. Ik wist dat ik niet aan de eis voldeed, maar ik weigerde het toe te geven. Ik keek hem niet aan toen ik antwoordde, mijn stem zacht maar vast: “Ik weet het niet, meneer, ik heb niet gevoeld.” Mijn woorden klonken leeg, alsof ik zelf ook niet geloofde wat ik zei, maar ik had geen keuze. Hij pakte mijn hand en bracht hem naar mijn kutje. “Voel zelf maar even.” Ik ging voorzichtig met mijn vingers langs mijn lipjes en drukte mijn vinger naar binnen. Ik wist het antwoord al. Ik was zeiknat.

Ik keek hem aan, zijn blik doorgrondde me op een manier die ik niet kon ontwijken. Ik wist dat hij mijn reactie zag, dat ik zelf al begreep dat ik iets verkeerds had gedaan. “Dat is niet droog, hè?” zei hij, zijn stem koud en doordringend. Het voelde alsof zijn woorden als een oordeel over me hingen. Ik schudde mijn hoofd. “Nee meneer, dat is te nat.” Ik voelde hoe mijn hart sneller ging kloppen. Ik voelde me gevangen in een situatie die ik niet meer onder controle had. Hij zag mijn paniek, zag hoe ik het niet meer wist te verbergen. Zonder waarschuwing greep hij me vast. “Dan zal je gestraft moeten worden.” Het was geen vraag, geen optie. Het was een dreiging die ik niet kon ontlopen.

Hij duwde me achteruit. “Draai je om, met je gezicht die kant op en je kont naar achteren,” zei hij. Ik schrok, maar voldeed aan zijn verzoek. Langzaam draaide ik me om en boog voorover. Voordat ik het doorhad, voelde ik een scherpe pijnscheut. Met volle kracht sloeg hij op mijn bil. De tweede klap volgde meteen en toen de derde. Het deed pijn, maar ik deed mijn best om niet te reageren, om mezelf niet te verraden. Ik vond het lekker, maar ik wilde niet dat hij dat zag.

De slagen stopten. Het werd stil, maar ik bleef staan, mijn lichaam gespannen, mijn hart nog razendsnel kloppend van de adrenaline. Mijn gedachten raasden, maar ik begreep niet wat er achter mij gebeurde. Toen hoorde ik het, een geluid dat ineens in mijn oren doordrong. Het klikje van zijn gesp. Hij maakte zijn riem los. Mijn adem stopte en een gevoel van angst kroop door mijn lichaam. Wat hij nu zou doen was onzeker, maar ik wist dat ik op het punt stond iets te voelen dat ik niet had gewild.

Toen kwam de klap, harder en pijnlijker dan alles wat ik daarvoor had gevoeld. Het geluid van de riem die mijn huid raakte, was doordringend, alsof de wereld even stil stond. De pijn was intens, als een brand die door mijn spieren trok, en zonder het te willen, ontsnapte er een kreun uit mijn mond. Mijn ademhaling versnelde, mijn handen balden zich tot vuisten, maar ik bleef staan, weer op scherp, elke vezel in mijn lichaam schreeuwde om te ontsnappen, maar ik kon niets doen. Meer klappen volgden, elke keer dieper, pijnlijker, alsof mijn hele lichaam in brand stond. Ik voelde hoe ik bijna brak. Ik kon niet meer nadenken, geen controle houden. Toen, plotseling, stopte het. De stilte viel weer over me, zwaar en onheilspellend.

Ik voelde zijn hand abrupt mijn haar grijpen. Een scherpe pijn trok door mijn hoofdhuid, terwijl hij me naar achteren trok. Ik struikelde bijna, maar hij gaf me geen ruimte om mezelf te herpakken. Met brute kracht duwde hij me in een stoel. Voor ik kon begrijpen wat er gebeurde, voelde ik het ruwe leer van de riem tegen mijn huid. Zijn bewegingen waren vastberaden en binnen een fractie van een seconde had hij de riem strak om mijn nek gewikkeld. De druk op mijn keel voelde beklemmend en overweldigend. Angst gierde door mijn lijf terwijl ik verstijfd bleef zitten. Ik voelde het leer branden tegen mijn huid, elk detail leek intenser door de adrenaline die door mijn lichaam pompte. Mijn handen grepen reflexmatig naar de riem, maar een waarschuwende ruk van zijn kant maakte duidelijk dat verzet geen optie was. Ik voelde zijn handen, zwaar en onvermijdelijk, die zich een weg over mijn lichaam baanden. Ze gleden over mijn huid, traag en doelbewust, alsof hij elk stukje wilde claimen. De mix van beklemming en zijn aanraking maakte het onmogelijk om te onderscheiden wat meer overweldigend was: de verstikking of het feit dat ik steeds geiler werd.

Ik schrok toen een onverwachte klap op mijn billen door mijn lichaam sneed, scherp en genadeloos. De pijn brak door de verstijving heen, maar ik had geen kracht meer om me te verweren. Nog een klap volgde, snel en nog intenser, en toen weer één, alsof hij wilde ontdekken waar mijn grens lag. Mijn lichaam reageerde automatisch met kleine stuiptrekkingen, terwijl mijn geest zich langzaam terugtrok. Hardhandig duwde hij zijn vingers in me. Een zachte kreun ontsnapte uit mijn mond, maar de riem om mijn nek smoorde het geluid bijna volledig.

Met een snelle, abrupte beweging trok hij zijn hand terug, waardoor mijn lichaam even de kans kreeg om te ontspannen. Dat moment duurde nauwelijks een seconde, want voordat ik zelfs maar kon begrijpen wat er gebeurde, voelde ik hoe hij zich zonder aarzeling en met brute kracht in mijn kutje forceerde. De beweging was onverwachts en meedogenloos, alsof hij er zeker van wilde zijn dat ik geen moment had om me te verzetten. Met de riem trok hij mijn hoofd naar achteren, terwijl hij hard begon te stoten. Mijn vingers grepen de stoel stevig vast. Elke klap, elke aanraking maakte mijn greep sterker, alsof ik me alleen aan de stoel kon vastklampen om niet volledig te breken.

Zijn handelingen waren snel en wreed, elke beweging vol kracht en zonder enige zorg voor mijn reactie. Het voelde niet alleen als een fysieke aanval, maar alsof hij elke druppel agressie die hij in zich had, op mijn lichaam richtte. Het was alsof ik het doelwit was van zijn woede, zijn frustratie, alles wat hij niet kon uiten, leek hij nu op mij los te laten. Elke aanraking, elke beweging was doordrenkt met een haat die ik niet begreep, maar die diep in mijn huid sneed. Het was niet meer een moment van controle, het was een uiting van pure agressie. Het voelde alsof hij mijn bestaan wilde uitwissen, alsof mijn huid, mijn wezen, alles wat ik was, niet meer dan een doelwit was voor de woede en lust.

Langzaam voelde ik de druk op mijn nek afnemen, toen hij met een beweging van zijn handen, de riem die hij zo strak om mijn hals had gedraaid losmaakte. Het was alsof een zware last van mijn schouders viel, hoewel de angst en het ongemak nog niet helemaal verdwenen waren. Zijn vingers gleden over de riem en terwijl hij het laatste stukje loshaalde, hield ik mijn adem in. Hij liet me los en stapte even naar achteren. Ik voelde mijn kutje kloppen van de harde stoten die hij mij had gegeven.

Ik hoorde de riem op de grond vallen en al snel voelde ik zijn handen weer over mijn lichaam gaan. Hardhandig duwde hij weer een vinger in me, gevolgd door een tweede, alsof hij geen tijd of ruimte liet voor weerstand. Met elke vinger die zich toevoegde, bouwde hij de spanning op, tot hij zijn hele hand in mij duwde. De pijn overspoelde me, intens en meedogenloos. Ik wilde schreeuwen, het uitschreeuwen, maar het lukte niet. Het zat vast in mijn keel, alsof mijn eigen lichaam me tegenwerkte. In paniek probeerde ik mezelf los te duwen, mijn handen tegen de stoel gedrukt, wringend en trekkend, maar het leek geen verschil te maken. Hoe meer ik duwde, hoe meer hij leek te genieten van mijn verzet en dat maakte het alleen maar erger. Ik trok mezelf omhoog, maar met een harde duw bracht hij me terug in positie. “Blijven zitten,” snauwde hij. Zijn vuist in mijn kutje ging steeds harder. Ik drukte mijn gezicht in de stoel en voelde hoe de tranen over mijn wangen rolden.

Langzaam, maar pijnlijk, verwijderde hij zijn hand. Ik zakte in elkaar op de stoel, mijn benen gaven het op en mijn rug boog naar voren. Mijn ademhaling was kort en hectisch. Ik had geen kracht meer om iets te doen, te zeggen of zelfs maar te bewegen. Mijn gedachten razen door mijn hoofd, maar toen brak zijn stem de stilte. “Ik zal je belonen.” Voordat ik er verder over na kon denken, sprak hij alweer. “Sta op.” Het was een kort bevel. Ik voelde een lichte schok door mijn lijf gaan. Met veel moeite stond ik op en ging voor hem staan. “Vooroverbuigen, handpalmen op de stoel,” ging hij verder. Onwillekeurig volgde ik zijn instructies, voorovergebogen, mijn rug recht en mijn blik naar beneden gericht. Ik voelde de ogen van hem achter me branden. Wat nu? Wat ging hij met me doen? Er ging een mengeling van spanning en nieuwsgierigheid door me heen.

Langzaam plaatste hij zijn handen op mijn billen en trok ze uit elkaar. Ik merkte hoe hij op zijn knieën ging zitten en plots voelde ik zijn tong over mijn sterretje glijden. Eerst schrok ik, maar langzaam leek mijn lichaam zich toch te ontspannen. Ik sloot mijn ogen en liet me volledig meevoeren. Elke zenuw in mijn lichaam leek zich te kalmeren. Dit was iets wat nog nooit eerder bij me was gedaan. Het voelde zo nieuw, zo onbekend. Wat ik eerst als ongemakkelijk beschouwde, veranderde al snel in iets aangenaams, iets waar ik me totaal niet op had voorbereid. Het was verwarrend, maar ook spannend en ik merkte dat ik er steeds meer van begon te genieten. Het was een sensatie die ik niet had verwacht, maar die me steeds verder in zijn greep kreeg. Ik genoot van elke seconde.

Hij stond langzaam op. Zonder een moment van twijfel zei hij: “Blijven staan.” Terwijl ik nog voorovergebogen stond, voelde ik hoe zijn handen mijn heupen vastpakten. Hij trok mijn billen weer uit elkaar en spuugde. Hij drukte zijn harde pik, hardhandig in mijn sterretje. Ik kreunde. Ik voelde het wankelen in mijn benen, maar toen greep hij me stevig vast. Terwijl ik moeite had om mijn balans te herstellen, hield hij me precies in die onhandige, kwetsbare houding. Zijn hand gleed door mijn haar, de aanraking strak en doordringend en voor ik het wist, werd mijn hoofd met volle kracht in de stoel geduwd, terwijl hij met volle kracht begon te stoten. Het deed pijn, maar het was een pijn die ik niet helemaal wilde vermijden. Er was iets in die pijn, in die vernedering, dat me ongelofelijk geil maakte.

Mijn lichaam was zwak geworden, mijn benen begaven het bijna en ik voelde mezelf langzaam zinken. Hij merkte het. Zonder een woord te zeggen, greep hij mijn schouders stevig vast en met een vastberadenheid duwde hij me terug op mijn knieën, mijn lichaam voorovergebogen en opnieuw in de stoel. Het was een doelgerichte beweging, alsof hij precies wist wat ik nodig had om niet helemaal in elkaar te zakken. Hij bleef hard stoten en mijn hele lichaam begon te trillen. Toen stopte hij. Ik zat op het punt van breken en dat had hij door. Hij liet me even op adem komen, alsof hij wilde dat ik het moment van rust voelde. Het was maar kort, maar voor die paar seconden was er iets van ontspanning. Mijn ademhaling kalmeerde en de pijn die ik voelde verdween een beetje naar de achtergrond. Maar dat duurde niet lang. Met een harde ruk trok hij me aan mijn haren van de stoel af. De plotselinge beweging verraste me, mijn evenwicht brak en ik viel met een doffe klap op de grond. Ik bleef even liggen, de kou van de vloer tegen mijn huid, terwijl ik mezelf bij elkaar raapte.

Hij kwam boven me staan, zijn blik was intens. Ik voelde de spanning in de lucht, alsof alles in die ene blik samenviel. De kracht van zijn aanwezigheid was overweldigend en een gevoel van intimidatie kroop langzaam naar boven. Het was een soort stille dominantie die ik niet kon ontkennen. “Op je knieën en mond open,” klonk zijn stem. Zijn woorden hingen zwaar in de lucht en hoewel mijn lichaam zich verzette, voelde ik me onvermijdelijk aangetrokken tot zijn wil. Ondanks de ongemakkelijkheid, ondanks de chaos in mijn gedachten, deed ik wat hij vroeg. Trager dan hij had gewild, maar uiteindelijk liet ik me zakken, mijn knieën raakten de vloer. Mijn adem stopte even, maar ik opende mijn mond, mijn lichaam deed wat het moest doen.

Zijn pik gleed langzaam naar binnen. Hij begon voorzichtig, maar al snel pakte hij mijn hoofd vast en forceerde zichzelf steeds dieper in mijn keel. Door al het ongemak en de spanning die ik die avond al had ervaren, voelde mijn lichaam zich langzaam vastlopen. Elke spier leek zich vast te trekken, elke beweging voelde als een zware belasting. De pijn, de angst, de verwarring, alles had zich opgestapeld en nu leek mijn lichaam te weigeren. Ik duwde hem van me af en trok mijn lichaam naar achteren, mijn handen steunden op de grond terwijl ik mezelf langzaam terugtrok, weg van zijn greep. Ik hapte naar adem. Ik merkte hoe zijn blik zich vernauwde, een duidelijke irritatie die niet langer verborgen bleef. Zijn ogen waren vast op mij gericht, als een zware last die ik niet kon ontvluchten.

Hij stapte dichter naar me toe en greep me bij mijn keel. Zijn woorden kwamen scherp en onverwacht, niet alleen als een vraag, maar als een uitspraak die alles in twijfel trok. “Wat ben jij nou voor slet?” Zijn stem was laag. Het was meer dan een vraag, het was een oordeel, een spiegel die me terugkijkend confronteerde. Zijn woorden gaven me het gevoel van onzekerheid, maar ook van onmacht, alsof hij probeerde een reactie van me te krijgen die ik niet kon geven. Hij pakte mijn gezicht vast en duwde met zijn vingers mijn mond weer open. Zijn pik gleed weer mijn keel in, terwijl ik met angstige ogen vol tranen naar hem keek. Ik probeerde er alles aan te doen om te incasseren wat er gebeurde, maar het was niet genoeg. Ik wilde niet dat ik hem teleurstelde, maar mijn lichaam nam de overmacht. Mijn adem stokte, mijn keel voelde dichtgeknepen. Ik begon te hoesten, elk ademteug harder dan de vorige. Het was een moment van complete overgave aan de verstikking, mijn lichaam verzwakte onder de plotselinge golf van paniek en uitputting.

Hij duwde me geïrriteerd achteruit, zijn handen harder dan nodig. Ik voelde de grond onder me en het moment van zwakte maakte het nog moeilijker om mezelf weer te herstellen. Hij liep naar de stoel en ging zitten, zijn ogen waren vast op me gericht. Ik probeerde mijn ademhaling onder controle te krijgen.

Mijn blik bleef op hem gericht. Er was iets onweerstaanbaars aan de manier waarop hij daar zat. Hij had zijn pik in zijn hand en begon zichzelf langzaam af te trekken. Alles aan hem leek me te fascineren: zijn blik, zijn houding, zijn grote pik, zijn zelfverzekerdheid. Ik kroop langzaam naar hem toe op mijn knieën, het voelde als een symbolisch gebaar van overgave en kwetsbaarheid. Ik ging voor hem zitten. Mijn ogen gericht op zijn hand die steeds harder aan zijn pik begon te trekken. Ik voelde hoe geil mij dit maakte. Toen brak hij de stilte. “Geil hè?” vroeg hij, zijn stem had iets speels, maar toch ook iets zwaarders, als een uitdaging die in de lucht hing.

Ik keek diep in zijn ogen. Er was iets in de manier waarop zijn ogen mijn blik vasthielden, iets dat me het gevoel gaf dat hij precies wist wat er in mij omging. Ik voelde mijn eigen ogen zich vullen met een mengeling van verlangen en overgave, iets wat ik niet volledig kon verbergen. Ik wist dat hij de lust in mijn ogen zag. Met een lichte knik, als een stille bevestiging, reageerde ik. “Ja meneer,” zei ik zacht. Mijn ogen dwaalde weer af naar zijn pik. Ik genoot ervan om hem te zien genieten, ondanks dat ik hem niet aanraakte. Ik zag hoe hij opgewonden werd van het feit dat ik hem zo bleef aankijken. Hij begon steeds harder te trekken en zwaarder te ademen. Fuck, dat maakte mij zo geil. Het zware ademen van hem drong diep door in mijn bewustzijn en ik kon niet anders dan genieten van het ritme dat hij niet kon verbergen. Elke zucht, elke ademhaling leek zijn opwinding te verraden en ik merkte hoe ik zelf reageerde op het geluid. Het was een sensatie die door mijn lichaam trok, het gaf me een gevoel van macht.

Ik was helemaal gefocust op hem, tot hij ineens een harde klap in mijn gezicht gaf. Het was een reactie die ik niet had zien aankomen, maar toch voelde het op een of andere manier opwindend. Een grijns vormde zich op mijn gezicht, terwijl ik hem aan bleef kijken. Het was een glimlach die niet uit vriendelijkheid kwam, maar uit een mengeling van uitdaging en verlangen. Ik voelde mijn lichaam dichter naar hem toe kruipen, gedreven door iets wat ik niet kon negeren. Ik bleef zijn blik vasthouden, terwijl ik de afstand tussen ons kleiner maakte, tot ik bijna tegen hem aan zat. Hij begon ook te grijnzen en ik zag de glinstering in zijn ogen, die zei dat hij begreep wat er speelde. Het voelde als een uitdaging, een uitnodiging om verder te gaan. Mijn hart begon sneller te kloppen toen hij zijn hand naar mijn hoofd uitstrekte en mijn kin vasthield, zijn grip stevig maar niet pijnlijk. “Leef je uit.”

Ik kreeg toestemming om hem te pijpen. Ik pakte zijn stijve pik vast en gleed eerst voorzichtig met mijn hand op en neer. Ik bracht mijn mond dichterbij en ging langzaam met mijn tong over zijn eikel. Ik voelde zijn lichaam reageren op de zachte aanraking. Langzaam verdween zijn eikel steeds dieper in mijn mond en begon ik te pijpen. Ik begon zachtjes en intiem, maar de lust nam mijn lichaam over en ik begon steeds harder te zuigen. Mijn hand om zijn pik bewoog mee met mijn mond en ik voelde zijn handen op mijn hoofd rusten. Zijn ademhaling werd zwaarder en de woorden “dieper, slet” ontsnapten uit zijn mond. Ik forceerde zijn pik, met moeite, steeds verder mijn keel in. Blijkbaar niet diep genoeg, want hij greep mijn haar vast en duwde mijn hoofd omlaag. Ik kokhalsde, maar liet hem zijn gang gaan. Hij begon weer te stoten in mijn keel en ik voelde de lucht mijn longen verlaten. Ik stikte en mijn ogen schoten vol. Ik kon het echt niet. Ik snapte niet waarom, want de vorige keren lukte het me wel. Het maakte me twijfelen aan mezelf, aan wat ik wel of niet moest doen. Maar wat me nog meer opviel, was hoe het hem beïnvloedde. Terwijl ik steeds meer in mezelf gekeerd raakte, zag ik de woede in zijn ogen groeien. Het was niet alleen de spanning tussen ons die steeg, maar de boosheid die ik bij hem voelde, die moeilijk te negeren was.

Het gebeurde snel. Hij duwde me ruw weg en stond op van de stoel. Voor ik het wist, had hij mijn keel vast. De angst kroop omhoog, maar hij gaf me geen ruimte om te reageren. Hij zette me weer op mijn knieën op de stoel, met een vastberaden kracht die me duidelijk maakte dat ik geen controle had over wat er nu zou komen. “Dan moet ik je weer straffen,” zei hij, zijn stem kalm. Paniek schoot door me heen. Hoeveel pijn kon ik nog verdragen? Mijn hart begon te bonzen, terwijl ik mijn lichaam begon in te trekken. Hij duwde me ruw weer in positie, zonder een moment van genade. “Kont naar achter,” commandeerde hij. Ik bewoog niet. Ik durfde niet. “Ik zei kont naar achteren,” zijn stem luider en gefrustreerd. Langzaam begon ik me in positie te zetten, mijn spieren trilden van spanning, terwijl ik mijn kont naar achter duwde. Ik voelde de druk van de situatie, de angst die me vasthield, maar tegelijkertijd wilde ik me niet verzetten, wilde ik doen wat er van me werd verwacht.

Met een harde kracht duwde hij drie vingers in me. Ik kreunde hard en trok meteen mijn kont terug. “Stel je niet aan,” snauwde hij, zijn stem vol ongeduld en autoriteit. Ik voelde de scherpte in zijn woorden, alsof hij geen begrip had voor de pijn die ik voelde. Voordat ik iets kon zeggen, drukte hij zijn hele lichaam tegen het mijne en forceerde nog een vinger in me. Ik begon te snikken, terwijl zijn vingers steeds harder naar binnen drukten, totdat zijn hele vuist weer in me zat. Het was alsof mijn lichaam niet langer mijn eigen was. De pijn schoot door me heen, intens en doordringend en ik kon niet anders dan kreunen. Het voelde alsof mijn spieren zich volledig aanspanden, alsof elke vezel in mijn lichaam zich weigerde te ontspannen. Langzaam begonnen er snikken uit mijn keel te komen, mijn ademhaling haperde, oncontroleerbare geluiden die ik niet in de hand had. Het was het moment waarop ik merkte dat ik mijn woorden niet langer voor me kon houden. De spanning bouwde zich op en ik voelde de woorden zich aandringen, alsof ze eruit moesten. Met mijn stem gebroken riep ik uit: “Auw, meneer!” Ik zat op de grens van huilen. Het was een uiting van alles wat zich in mij had opgehoopt, een moment waarop de emoties de overhand kregen en ik mijn controle even verloor.

Hij ging gewoon door, alsof mijn reactie niets veranderde aan de situatie. Toen vroeg hij rustig: “Heb je pijn?” Mijn hart bonkte in mijn keel, maar ik antwoordde meteen, bijna automatisch, “Ja, meneer.” Het voelde alsof ik mijn grenzen niet meer kon aangeven, alsof mijn pijn niet meer relevant was. Hij keek me aan en zei kalm: “Goedzo.” Die woorden, zonder enige empathie, kwamen als een soort bevestiging dat mijn emoties er niet toe deden. Uiteindelijk stopte hij en haalde hij voorzichtig zijn hand uit me. Het voelde dubbel; de situatie was niet opgelost, maar in dat moment leek hij eindelijk te erkennen dat ik niet verder kon.

Ik bleef even op de stoel zitten, toen hij vroeg of ik op wilde staan. Ondanks alles, vond ik de kracht om op te staan, mijn benen trilden en het leek een enorme inspanning. Alles voelde gevoelig, alsof de lucht zelf mijn huid pijn deed. Terwijl ik rechtop probeerde te blijven, liep hij langzaam langs me heen, zijn hand gleed over mijn heup, een gebaar dat ik niet goed kon plaatsen. Hij ging weer op de stoel zitten, maar zonder een woord pakte hij mijn hand vast en zei simpelweg: “Kom.” Het klonk zacht, maar zijn grip was vast en voordat ik het wist, trok hij me naar zich toe. Zonder weerstand ging ik op zijn schoot zitten, mijn gezicht naar het zijne. Zijn pik gleed in me. Ik kreunde en greep zijn armen vast. Langzaam begon ik op en neer te bewegen. Het was een moment van absolute intimiteit. In dat moment voelde ik iets wat ik nog niet eerder had gevoeld: een gevoel van overmacht. Steeds sneller begon ik mijn heupen te bewegen en op zijn pik te rijden. Mijn ademhaling versnelde en ik voelde hoe een orgasme steeds dichterbij kwam. Mijn gezicht kwam langzaam dichter bij het zijne, mijn lippen nauwelijks een paar centimeter van zijn oor. Ik merkte dat ik mezelf niet langer kon tegenhouden. In een haastige ademhaling kreunde ik zacht, ik fluisterde, met een stem die trilde van spanning: “Meneer, als ik doorga kom ik klaar.” Ik voelde de druk van zijn handen toenemen op mijn lichaam, terwijl hij me aankeek. “Je hebt toestemming,” zei hij.

Ik had niets meer nodig en mijn lichaam ging snel op en neer. Ik voelde mijn ademhaling stoppen en alles begon te trillen. Ik kreunde hard en kwam klaar. Ik hield zijn blik vast en kon zien hoe hij genoot van mijn overgave. Zijn ogen vulden zich met verlangen en met een lage stem zei hij: “Goedzo.”

Langzaam stapte ik van hem af, mijn bewegingen bedachtzaam en vertraagd, alsof ik het moment wilde rekken. Hij bleef me aankijken, terwijl hij zichzelf omhoogduwde en overeind kwam. Hij trok me stevig naar zich toe. Met een vloeiende beweging leidde hij me omlaag, zijn handen die zacht maar dwingend druk uitoefenden op mijn schouders. Voor ik het wist, voelde ik mijn knieën de grond raken. Ik volgde zijn beweging zonder enige aarzeling, alsof mijn lichaam vanzelf wist wat het moest doen. Geen woorden waren nodig. Ik gehoorzaamde stilletjes. Hij duwde zijn vingers in mijn mond en ik begon zachtjes, maar verleidelijk te zuigen. Ik keek expres omhoog, mijn ogen zoekend naar de zijne, terwijl een uitdagende glimlach om mijn lippen speelde. Het was mijn manier om hem uit te dagen, om te zien wat het met hem zou doen. Zijn blik veranderde meteen. Hij werd intenser, bijna hongerig. Die opwinding in zijn ogen zei genoeg. Zijn ademhaling verschoof heel licht, maar het was duidelijk dat mijn blik precies deed wat ik wilde.

Ik voelde hoe hij zijn vingers langzaam uit mijn mond haalde, zijn blik nog steeds intens en gefocust. Zonder aarzeling maakte hij direct zijn volgende beweging en duwde zijn pik naar binnen. Hij hield me stevig vast. “Ik wil klaarkomen in je mond,” zei hij. Hij begon steeds harden zijn pik in mijn keel te stoten. Ik probeerde te ontspannen, maar de kracht waarmee hij zichzelf in me forceerde, maakte het heel moeilijk. Mijn vingers grepen zich vast aan zijn benen, mijn nagels zachtjes over zijn huid glijdend. Ik hoorde zijn ademhaling versnellen en ik zag aan alles dat hij op het punt stond om klaar te komen. Onverwachts haalde hij zijn pik uit mijn mond en begon zichzelf af te trekken. Hij bleef dichtbij, zijn ogen strak op me gericht, terwijl een kleine, uitdagende glimlach om zijn mondhoeken speelde. “Mond open,” zei hij beheerst maar doordringend. Ik opende langzaam mijn mond, mijn ogen nog steeds strak op de zijne gericht, maar met een speelse glimlach. Ik stak mijn tong uit, terwijl ik zijn blik niet losliet. Ik zag het meteen in zijn ogen. De controle die hij zo strak in zijn handen had, begon te vervagen. Zijn ademhaling versnelde en zijn bewegingen werden minder beheerst. Hij pakte met zijn hand mijn gezicht vast en hij kwam klaar. Over mijn gezicht en in mijn mond. Ik glimlachte en liet duidelijk merken dat ik zijn zaad had geslikt. Met mijn vingers haalde ik het overige zaad van mijn gezicht en stopte het in mijn mond.

Hij draaide zich zonder een woord naar me om en begon zich rustig aan te kleden, alsof hij al klaar was met het moment en hij ging weer in de stoel zitten. Ik bleef even op de grond zitten, mijn blik op hem gericht. Toen hij me streng aankeek, zei hij kalm: “Ja? Verwacht niet dat ik je ga aankleden.” Zijn opmerking raakte me, alsof hij dacht dat ik hulp nodig had. Ik stond op, voelde de irritatie opkomen en kleedde mezelf snel aan. Terwijl ik mijn spullen bij elkaar raapte, wist ik dat, net als de vorige keer, het tijd was om gewoon weg te gaan.

Ik liep naar de deur, de stilte in de kamer achter me latend. Voor ik de deur achter me sloot, draaide ik me nog even om. Hij zat daar, onbeweeglijk in de stoel, zijn blik niet van me afwendend. Het voelde bijna alsof hij niet verwachtte dat ik zou blijven, alsof ik al weg was voordat ik het zelf wist. Met een laatste blik draaide ik me om en stapte naar buiten. De frisse lucht raakte mijn huid terwijl ik naar de auto liep. Ik opende de deur en stapte in, mijn handen nog licht trillend, maar mijn gedachten al ergens anders. Het was voorbij.

Hij had zijn woord gehouden. Hij had me gestraft, me gebroken, precies zoals hij had beloofd.