De zondagochtend verliep wat anders dan normaal. Ik had geen zin om met een opzichtig verband om m’n hoofd in de kerk te zitten, dus we bleven thuis en keken de dienst op ‘Kerkdienst gemist.nl’. Ik kon er m’n hoofd niet bijhouden; mijn gedachten dwaalden telkens af. Hadden we niet dit, hadden we niet dat… Na de dienst: telefoon. Greet.
“Hé Kees, ik zag mijn meest lastige leerling niet in de kerk! Evenmin als zijn echtgenote en hun protegé’s. Hoe zit dat, Kees?” “Oh, u bent van de kerkpolitie?” Ze grinnikte. “Kerkpolitie… het moet er nog bij komen. Maarre… is er iets aan de hand of hebben jullie je gewoon schandalig verslapen?” “Nou, wij hebben de dienst echt wel gevolgd hoor. Via Internet. En gehoord dat jij bij het voorspel van het slotlied een foutje maakte. Maar dat terzijde: Ik ben gisteren nogal onzacht met een stuk hout in aanraking gekomen en zit met een verband om m’n hoofd thuis. Vandaar.”
Het was even stil. “Dan komen wij even op de koffie, Anita en ik. Even een medische check-up zeg maar. Oké?” Joline stak haar duim op, dus ik antwoordde: “Prima hoor. We slingeren de koffiemolen wel aan.” “Mooi. We komen er aan.” Joline zei nuchter: “Dan kan zuster Anita meteen die wond eens bekijken.”
“Oh nee schat… Niet nog meer vrouwen die aan m’n kop zitten te prutsen.” Ze keek boos. “Vannacht heb jij volgens mij prima geslapen, dus die vrouw die ‘aan je kop heeft zitten prutsen’ heeft uitstekend werk geleverd! Dat mag je Annet vandaag of morgen wel even duidelijk maken, mannetje!” Ze ging de keuken in, ik zette kopjes op tafel. Hadden we nog koekjes? Ja, Bastognekoeken, altijd lekker. Tien minuten later ging de beneden bel, even daarna de voordeurbel.

Joline deed open en Greet en Anita kwamen binnen. “Nou… Da’s een redelijk stuk hout geweest, Kees. Maar omdat het verband een deel van je hoofd verbergt: je ziet er goed uit.” Greet lachte me uit. “Dank je wel Greet. Ik houd ook van jou. Ga lekker zitten en bespaar me even de gevatte opmerkingen.” Anita keek me scherp aan. “Wie heeft je verbonden, Kees?” Ik wees. “De buurvrouw. Is EHBO-er. En dit is het tweede verband; het eerste zat er binnen tien minuten op, aangebracht door een andere EHBO-er, in Nijmegen.”
“Vertel. Dit is zo te zien geen ongelukje geweest.”

Joline vertelde gelukkig het verhaal, ik hield me koest. “Mag ik even kijken, Kees? Volgens mij kun je met minder verband toe.” Ik knikte. “Hebben jullie een verbandtrommel?” Joline pakte het ding en Anita deed hem open en bekeek de inhoud. “Goed zo. Geen ouwe meuk er in. En een goede schaar… En de Betadine is van recente datum… Dat heb ik wel eens anders gezien! Kom hier met die harde kop van je; zuster Anita gaat eens even kijken.”
Ze knipte het verband los en wikkelde het rustig af. “Nou, jullie buurvrouw heeft goed werk afgeleverd. Dat mag je haar rustig vertellen. En die wond is nu droog, enfin, dat heb je zelf gemerkt; er plakte niets meer. Ik doe er steriel gaas op en dat zet ik vast met pleisters op je haar. En nee, daarmee verdien je niet de schoonheidsprijs, maar het is wat makkelijker dan die wikkels om je hoofd."
Ze was even bezig, knipte her en der nog wat haar weg maar na tien minuten was ze klaar. “Zo. Dat ziet er beter uit. Net zo beschermd als met dat verband, alleen minder opzichtig. Dat was het oppervlak. Nu een paar vragen, Kees… Heb je nu hoofdpijn?” Ben je misselijk of misselijk geweest? Ben je buiten westen geweest? Kun je je alles nog herinneren?”
Op alle vragen, behalve de laatste, kon ik ontkennend antwoorden. Ze knikte. “Mooi. Heb je vannacht wel goed geslapen?” “Niet alleen vannacht, Anita. Gistermiddag, terwijl wij al dat spul naar binnen het sjouwen waren, lag meneer al te pitten op de bank. We reden vanuit Nijmegen naar huis: naast me klonk gesnurk. Ik mocht niet eens Bach aanzetten in de auto; toen ik dat voorstelde was het antwoord: ‘Even niet, Jolien. Nu geen herrie aan m’n kop.’ Greet schoot in de lach en Joline vervolgde: “We gingen gisteravond om half naar bed; binnen tien minuten lag meneer al te zagen.”
Toen keek ze me ondeugend aan en zei zachtjes: “Nou, toen heb ik mijn vriendje op batterijen maar gepakt en me daarmee getroost…” Zowel Greet als Anita keken haar even met open mond aan en gierden toen van de lach. Ik stak een waarschuwende vinger op. “Meisje Jonkman, ooit Boogers: je bent een héél ondeugend wicht.”
Anita giebelde: “Nou, dat had ik wel willen zien, Joline…” waarop Greet haar boos aankeek. “Hé! Volgens mij gaan wij over twee maanden trouwen, trut! En jij zit nu te fantaseren hoe een knappe blonde dame zichzelf ligt te verwennen?” Even was ze stil en vervolgde toen: “Nou ja, het zal hoe dan ook wel een spannend gezicht geweest zijn. Ondanks het gesnurk van die lompe Infanteriemajoor er naast.” De dames giebelden wat na en ik keek Joline bestraffend aan.
“Foei! Mijn lieve, lesbische en monogame bugeldocente en haar even lieve, monogame lesbische bijna echtgenote op zondige gedachten brengen. Ga je schamen!” Joline stak haar tong uit. “Jullie als kerels maken ook regelmatig ondeugende geintjes onderling. Dan mogen wij dames dat ook.” We kletsten nog even verder en Joline vroeg:

“Ehh… Greet, jij wordt bevorderd morgen… Hoe gaat dat in z’n werk? Want de bevordering van Fred en Kees was een ‘broodje speciaal’, begreep ik wel. Vertel eens…” Greet haalde haar schouders op. “Normaal doen we dat gewoon in Vught en houden we het simpel maar gezellig. Maar omdat ik nu plaatsvervangend dirigent ga worden én een complete rang oversla wil men er wat meer cachet aan geven. En we zouden toch al in Utrecht zijn; een soundcheck voor een van de zalen van de Kromhoutkazerne. Het enige stomme is nu dat we in DT moeten lopen, het nette pak. Met batons.”
Ze grinnikte. “Nou ja, het heeft ook een voordeel. Dat ik niet compleet overgoten word met bier.” Joline keek smerig. “Wát?” “Gebruik bij een bevordering: je ouwe strepen gaan er af, die nieuwe er op en daarna krijg je twee blikken bier over je heen. Natuurlijk over de strepen, maar ook over de rest van het uniform. Tenminste: als de bevordering in gevechtspak is. Als je in DT staat worden de nieuwe rangonderscheidingstekens in twee glazen drank gegooid, die je ‘ad fundum’ moet leegdrinken. Pas daarna komen ze op je schouders. Bij de manschappen en onderofficieren is dat bier, bij de dames en heren officieren is dat jenever.”
Joline keek nu écht afwijzend. “Ik wist dat men wat rare rituelen had bij de Landmacht, maar dit…”

Greet vervolgde: “Dit is nog niks. Bij de Genie, daar maken ze er pas een feestje van. Dan word je bevorderd, je krijgt je nieuwe strepen of sterren op je schouders en die worden op ‘Geniewaardige wijze’ natgemaakt. Oftewel: er staat een wiellaadschop achter je, zo’n bulldozer op wielen met de bak vol koud water. Die bak gaat omhoog en je krijgt bijna 4 kuub koud water over je heen. In één keer. En het maakt die jongens geen lor uit of het 30 graden boven nul is of 10 graden onder.” Ze grinnikte weer eens. “Jammer dat Kees geen Genist is; qua opleiding had hij er prima bij gepast.”
Ik gromde. “Pas jij een beetje op, BOWI?” Nu keek Greet vragend. “Bijna OpperWachtmeester Instructeur, Greetje.” Ze vloog bijna van haar stoel. “Er is maar ééntje op deze wereld die me met ‘Greetje’ mag aanspreken, majóór! En dat is Ton Koopman. Als iemand anders dat doet moet hij of zij vreselijk goed gaan uitkijken!” Anita legde een hand op haar arm. “Hé! Koest jij! Je gaat Kees nu niet meppen, anders kan ik van voren af aan beginnen. Geen zin in.”
“Dank je wel Anita, voor het beschermen van mijn vent.” Joline lachte haar ‘lieve lachje’. “Sorry Greet. Zal niet meer voorkomen.” “Ik hou je in de smiezen, lompe Infanterist.” Zo zaten we nog even te dollen, tot Anita op haar horloge keek. Greet knikte. “Ja, we moeten weg. Anita heeft over anderhalf uur weer dienst.” “Oh, nog één vraag, Kees: dat ziekenhuis in Nijmegen… Heeft dat nu nog last van die firma uit Amsterdam?”
Ik schudde mijn hoofd voorzichtig.
“Nee Anita. Het management van die Zuid-as-prutsers zit nog steeds in voorarrest en een zeker ingenieursbureau uit Gorinchem heeft afgelopen woensdag in Nijmegen de laatste technische puntjes op de i gezet; DT heeft hun noodstroomsysteem bekeken, op papier verbeterd en het is nu aan hun huis-installateur om de tekeningen om te zetten in hardware. En waarschijnlijk hang ik de komende weken wel een paar keer in Nijmegen rond om een en ander te checken.”
Anita knikte. “Ben ik blij om. Ik was écht woest toen ik hoorde wat ze gedaan hadden. Gelukkig heeft ons ziekenhuis nooit zaken gedaan met die Amsterdamse club; dat heb ik nagevraagd bij de Technische Dienst. En ons noodstroomsysteem werkt feilloos.” “Goed om te horen. En nu er uit jullie, anders lopen de patiënten gevaar wegens het ontbreken van zuster Anita.
En Greet, denk er aan: Anita met rust laten als ze zich omkleed in dat leuke verpleegstersuniformpje, anders komt ze alsnog te laat. Net als jij tijdens die ene repetitie, weet je nog?” Greet snauwde: “Daar begrijp jij helemaal niets van, lompert. Bemoei je met je eigen zaken en zorg dat je meisje zich niet hoeft te troosten met haar batterij-vretende vriendje. Scheelt veel geld.”
Ik trok een wenkbrauw op. “Hoezo?”
Anita giechelde: “Die dingen vréten inderdaad batterijen, Kees. Na twee uur is het wel op. Nou ja, dat is natuurlijk nog steeds een heel stuk langer dan de gemiddelde vent het volhoudt.” “Ik zal maar niet vragen waar deze best wel technische kennis vandaan komt…”

Lachend namen ze afscheid en het was weer rustig in het appartement. “Héhé… Denk je dat er beschaafd bezoek komt, heb je het uiteindelijk tóch over vibrators. Jij hebt aparte vriendinnen, Kees Jonkman!” Joline keek me verwijtend aan. “Hoho mevrouw. Wie begon hier met ondeugende grapjes? Dat was jij!” Ze keek even schuldbewust, toen ondeugend. “Ja, dat klopt. Maar ik vond ‘m té goed om niet te gebruiken, Kees.” Even was het stil.
“Hoe voel jij je nu?” “Op zich een stuk beter dan gisteren om deze tijd, schat. Als ik mezelf een beetje rustig hou voel ik vrijwel niks. Ik moet alleen niet hevig knikken of met m’n hoofd schudden; dat vindt mijn kop nog niet zo fijn.” Joline knikte. “Mooi. Dan maak ik nú een afspraak bij onze huisarts; ik wil dat je daar morgenochtend langs gaat. En ik wil dat je specifiek aan hem vraagt of je mag autorijden. Is dat niet het geval, dan moet je verstek laten gaan bij Greet haar bevordering.” “Dat zou behoorlijk balen zijn, Jolien.”
Ze keek vastbesloten. “Vast. Maar je komt ook niet op die bevordering opdraven als je op de IC van het UMC ligt na een verkeersongeval.” Gelukkig konden we ’s morgens al om acht uur bij de huisarts terecht.
“Ik mail Theo wel even dat je een aanvaring met een stuk hout hebt gehad, Kees.” Ik bromde: “Volgens mij helemaal niet nodig. Die twee dames en anders Gerben wel, zullen het verhaal wel rondbazuinen.” Joline knikte. “Dat kan, maar het is wel zo netjes. En ik mail erbij dat ik je chauffeur ben, dus ben ik ook later.”
Ik dacht even na. “Schat, even wachten nog met die mail… Greet wordt om 13:00 in Utrecht bevorderd. Als wij beiden nu eens vanuit huis gaan werken? Morgenochtend naar de dokter, dan nog even buffelen, om 11:30 richting Utrecht, om 14:00 zal dat wel klaar zijn, dan naar huis en digitaal overwerken?” Joline keek bedenkelijk. “Kun jij dat? Digitaal overwerken bedoel ik?” Ik knikte. “Deze week heb ik voornamelijk ‘offshore’ op de agenda. Ontwerpen. Samen met Gerben, Frits en André. Kan digitaal, vanuit de Dropbox. Gelukkig heb ik al het administratief gezeik van de vorige maand afgelopen vrijdag al verwerkt…”
Een priemende blik kwam mijn kant uit. “Kijk uit jij! In de berging ligt ook hout!” Op normale toon ging Joline verder: “En ga je in uniform naar Utrecht?” Oeps… Nog niet over nagedacht. Nu dus wél: “Ja. Ook in DT met batons. En m’n baret camoufleert die pleister in ieder geval. Ook weer een voordeel.” Even later waren er wat mails de deur uit: naar Theo, naar Fred en naar Henk en Gerben. “Zo. Ook weer geregeld”, zei Joline.
“En nu een telefoontje naar Rogier. Even vragen hoe het nu met hém is.” Ik stak een duim op. “Goed bezig jij.” Ze glimlachte. “Ik moet toch een beetje op mijn aanstaande schoonzoons letten?” Ik schoot in de lach. “Laat Lot het maar niet horen!” Even later had ze Rogier aan de lijn. En op de speaker.
“We zijn nu weer in Arkel, Joline. M’n vader had even behoefte aan rust. Niet vier kleppende lui om zich heen.”
“Prima, dat begrijp ik wel. Al dat geflikflooi van jullie…”
Lot kwam er tussendoor. “Dat hebben we van jullie geleerd, mevrouw Jonkman! Ook toen je nog het zogenaamd onschuldige meisje Boogers was!”
“Ja, en dat is best wel goeie leerschool geweest, heb ik gemerkt”, zei Rogier er droogjes overheen.
Joline zuchtte. “Ik dacht dat ik een serieus gesprek begonnen was. Maar goed: Rogier, wij komen morgen niet naar Gorinchem. Kees gaat morgen eerst naar de dokter, daarna gaan wij naar Utrecht, want Greet wordt bevorderd. Daar wil Kees bij zijn, en ik wil niet dat hij rijdt, dus ben ik maar even de piloot van de Volvo. Dus werken wij vanuit huis. Fred zwaait de scepter in het Backoffice.”
“Oh, dat wordt een lekker rustig dagje freewheelen, zus! Hoor je dat?”
Margot was hoorbaar op de achtergrond. “Ik denk het niet. Fred leidt dan ook de sport. Weer naar de paardjes, twee kilometer sprinten en terug naar DT. En wéér naar de paardjes en terug… Ik ben er wel klaar mee.”
“Niet piepen Margot. Je kunt dinsdagavond uitrusten.”
“Jongens, dinsdag zijn we gewoon weer in Gorinchem. Alle frustratie over Fred mag je me dan vertellen; als het nodig is zal ik hem wel uitfoeteren, oké? Rogier, nog nieuws van je moeder?”
“Nee Jolien. Ik heb met Arend afgesproken dat hij belt als ze voor de deur zou staan en stennis gaat schoppen. Tot nu is het rustig.”
“Mooi. Ze zal wel geschrokken zijn van het feit dat er aangifte tegen haar gedaan is én dat haar imperium nogal in elkaar is gedonderd.”
“Ja. En dat werd tijd ook. Maar Joline: er wordt hier middels gebarentaal gezegd dat het eten klaar is. En om te voorkomen dat ik…”
Joline onderbrak hem. “Ik snap het. Je wilt zeker geen klappen krijgen hé? Nou eet smakelijk en als er wat is: bellen, oké?”
“Ja juf…”
“Nee, het is ‘aanstaande schoonmoeder’, jochie”, giechelde Joline en hing snel op.

“Als ik zonder pijn m’n hoofd had kunnen schudden, had ik het gedaan, lieve echtgenote.” Joline lachte breed. “We zullen het binnenkort wel eens terugkrijgen. Ben benieuwd. Maar ze hadden wel een goed idee: eten! Waar heb je zin in?” “Een paar tosti’s en een glas melk, dat lijkt me nu lekker.”
“Tosti’s en één melk. Komt er aan, meneer.” Ze verdween in de keuken. Die lunch ging er even later goed in. Had ik wel nodig gehad; gisteren die rijst met appelmoes, vanochtend een bak warme griesmeel… Daar kan een gezonde vent niet lang op overleven.
Maar daarna kakte ik behoorlijk in. Joline zag het ook. “Volgens mij is de man met de hamer langsgekomen, Kees.” Ze lachte me een beetje uit. “Nou ja, beter dan een vrouw van middelbare leeftijd met een stuk hout, zullen we maar zeggen.”
“Ja, lach er maar om. Deze jongen gaat gewoon even lekker naar bed.” Joline knikte.
“Prima. Je zult het wel nodig hebben. Zal ik je handje vasthouden?”
Ik knipoogde. “Nou… liever iets anders, schatje.” Ze keek me peilend aan. “Sjongejonge… Denken jullie als kerels nou nooit eens aan iets anders?” “Dat kan ik met hetzelfde recht aan jou vragen, dame. Met je gewaagde opmerkingen over batterijvretende speeltjes. Tegen mijn brave bugeljuf nog wel en haar even brave vriendinnetje…”
Joline proestte het uit. “Braaf… jaja. Het zou me niets verwonderen als die twee een nogal uitgebreide collectie speeltjes hebben, Kees. Mét en zonder batterijen.” Ik probeerde zéér afkeurend te kijken. “Foei, Jolien. Nu lig ik zo dadelijk in bed de hele tijd mijn brave bugeljuf te visualiseren die doktertje speelt met haar even brave verpleegstertje… Schandalig!”
“Ja, het is schandalig dat jij dat ligt te visualiseren, Kees Jonkman! Niet dat die twee het gezellig hebben met elkaar. Daar hebben zij evenveel recht op als wij hadden voordat we getrouwd waren, denk er aan!” Ik stond rustig op. “Ik ga maar eens in bed liggen, denk ik.” Joline kwam ook overeind.
“En ik ga je handje vasthouden. In bed. Om te voorkomen dat je datzelfde handje voor iets anders gebruikt!” “Gezellig, schatje…” Ze keek me aan. “Ik wil je best lekker verwennen, Kees, maar dan moet jij lekker liggen en genieten. Dan doe ik het werk wel.” “Lijkt me heerlijk, schoonheid.”
Ze glimlachte. “Dan trek ik even wat lekkers aan. Voor jou. Want deze spijkerbroek is weliswaar netjes, maar erg sexy is hij niet. Uitkleden jij en lekker liggen!” Rustig kleedde ik me uit; Joline was in de badkamer bezig. Toen ze terugkwam droeg ze een kort en transparant nachthemdje, een panty en een heel dun en klein slipje. Haar tepels waren zichtbaar, het blonde toefje haar boven haar poesje ook.

“Wauw… Wat zie jij er lekker uit, schat.” Ze kwam naast me zitten. “Ja. En zo voel ik me ook. Om mijn gewonde ridder te verwennen.”
“Schat, als de jonkvrouwen in de middeleeuwen zó gekleed waren geweest als die ridders terugkwamen van hun kruistocht, gingen ze never nooit meer hun kasteel uit.”
Joline schurkte tegen me aan. “Vast. Wat een stomme tutten dat ze dat niet deden. Maar ja… toen was de panty nog niet uitgevonden. En nachthemdjes zoals dit exemplaar.” Een lange zoen volgde, een zoen waarbij haar tong langzaam maar zeker de mijne verkende. “Hmmm… Zouden die ridders en jonkvrouwen ook zo gezoend hebben, Kees? Zou dat gemogen hebben van de paus?”
“Weet ik niet schat. Wat ik wél weet: het zoent niet zo lekker met zo’n ridderhelm op je kop. Zo eentje waarbij je alleen de ogen nog ziet.” Ze trok iets terug en keek me aan. “En jij denkt dat de jonkvrouwen uit die tijd met zo’n stuk ijzer gingen tongzoenen? Dat lijkt me sterk. Kom, liggen jij, dan zal jonkvrouw Joline een kijken wat ze voor je kan betekenen.”
Ik gehoorzaamde en Joline kwam schrijlings op me zitten. “Lekker… Ik voel je harde pik tussen m’n benen, Kees. Lekker tegen mijn poesje aan drukkend.” “En ik voel jouw warme poesje, lekker onder je slipje en die sexy panty. Lekker zacht en strelend…”
Ze bewoog langzaam en sensueel heen en weer en op en neer, steeds het contact met mijn paal veranderend. Haar borsten dansten vlak voor mijn ogen, nét zichtbaar onder de dunne stof. “Geniet je een beetje, lekkere vent?” Ik bromde: “Op een schaal van 1 tot 10? 14, schat. En als je zo doorgaat is je slipje straks doorweekt.” “Misschien wil ik dat wel…”
Ze trok haar slipje met wat geworstel uit en ging weer op me zitten “Zo. Lekker met je harde pik tegen mijn warme poesje. Ik voel je door mijn panty heen, Kees…” Ze boog voorover. “Zuig aan mijn tepels, schatje. Lekker door die dunne stof…” Ze bracht een borst naar mijn mond en ik zoog de tepel naar binnen.
“Oh jaaa… Lekker stevig zuigen, Kees. Of bijten… Dat is opwindend.” Ik streelde ondertussen haar billen. En er tussen, langzaam op en neer. Joline werd met de seconde geiler, ik voelde het. Mijn paal werd een beetje nat van haar vocht, ze bewoog nu sneller op en neer. “Ik… ik bevredig mezelf lekker op je pik, Kees… Lekker blijven strelen tussen m’n billen… Ahhh….”
Ze werd nu écht nat en begon te trillen. “Ik wil je in me! Ik wil je in me voelen klaarkomen, schat…” Ze kwam iets overeind en trok haar panty kapot. “Nu, Kees! Neuk me! Ik ga je… in… me… laten…” Verder kwam ze niet: ze trok mijn paal voor haar warme grotje en zakte toen op me. “Ahhh… Jouw lekkere harde pik die me opvult… mijn geile, natte kut openmaakt…”
“Een heerlijk warm en geil kutje, Jolien…”
Ze klemde maar benen om me heen. “Voel je mijn lekkere benen? Die mooie lange benen die je vorig jaar als eerste opvielen?” Ik kreunde. “Je ligt me vreselijk op te geilen, mooie meid… Als je zo doorgaat kom ik met een rotgang klaar…” Een lange tongkus volgde, terwijl Joline langzaam op en neer ging. “Lekker toch? Lekker klaarkomen in mijn warme grotje, Kees Jonkman… Daarom heet ik nu ook Joline Jonkman. Omdat ik dat wil. Jouw harde paal diep in mijn warme kutje… Ahhh! Ik kom, ik kom, Kees! Neuk me nu hard! Hard en diep! Ik wil je voelen stoten…”
Ze klemde haar benen tegen de mijne, haar warme poesje had mijn pik in haar greep en ik voelde elke hobbeltje in haar kut. “Ohhh, Jolien, je bent zó lekker… Ik ga lekker in je spuiten!” Naast mijn oor hoorde ik: “Toe dan schatje… Lekker klaarkomen in je geile vrouw… Geef het maar aan Jolientje…”
Ik wilde lachen, maar op dat moment kwam de eerste lading: Ik trok Joline hard tegen me aan. “Lekker diep in je natte kutje, schat… Hier komt het!” “JA! Lekker sperma diep in mijn geile kut, Kees! Ik voel je schokken… Zó lekker…” Ze kneep met haar spiertjes: mijn pik zat bijna klem, maar Joline werd nat, zodat ik goed gesmeerd werd. Haar vocht voelde ik tussen mijn benen doorglijden: Warm, glad…

Even later zakte ze voorzichtig op me en kuste me. “Dit was heel lekker, Kees… Dank je wel, schat.” “Voor mij ook, mooie vrouw. Jij kunt een vent helemaal stapeldol maken.” Plotseling kwam ze iets omhoog en keek me aan. “Heb ik je geen pijn gedaan, Kees? Ik was nogal wild, geloof ik…”
Ik kuste haar. “Schatje: de endorfine en dopamine die vrijkomt bij een lekkere vrijpartij hebben een verdovende werking op pijn. Je hersens schakelen ‘pijn’ even uit en gaan bezig met een ander belangrijk onderwerp: voortplanting.
En nee, da’s geen kennis die ik heb opgedaan op het gymnasium, maar een gastcollege van zuster Melissa, ooit gegeven op mijn kamertje in Amersfoort. Ik heb toen voorgesteld dat in de klinieken voor pijnbestrijding in Nederland héle knappe en bereidwillige verpleegkundigen van beide geslachten zouden moeten werken, maar toen trok mijn lieve jongste zusje een heel smerig gezicht en mompelde iets in de richting van ‘Jaja… En de ziektekostenverzekering skyhigh natuurlijk…’ De nuchtere troela.”
Joline giechelde. “Tegenwoordig zou dat dan een nogal gemêleerd gezelschap moeten zijn… Even kijken: mannen en vrouwen, homo’s en hetero’s, transgenders, man of vrouw, a-sexuelen, bi-sexuelen…” Ik stak mijn hand op. “Stop maar. Die opties hadden Mel en ik in die tijd nog niet uitgewerkt. Was vijf jaar geleden nog niet zo’n issue, geloof ik. Maar... lieve mevrouw van de pijnbestrijding: u deed dat overigens heel goed. Kunt u niet de rest van leven hier blijven? Dan kan ik uw hulp vragen als ik weer eens ergens een pijntje heb. En dat heb ik nogal vaak de laatste tijd. Om een of andere reden heb ik het laatste anderhalve jaar nogal wat klappen op of bij mijn oren gehad…”
Joline bromde: “Daar zul je het dan wel naar gemaakt hebben. Komt de pijnbestrijding niet voor in actie. En nu poets jij je even schoon, dan ga jij lekker liggen, op je zij, zodat je achterhoofd het kussen niet raakt. Zuster Joline gaat even wat kleffe kleren uittrekken en komt dan lekker naast je liggen voor een middagdutje.” Zo gezegd, zo gedaan en even later lagen we weer.
“Kees…” “Hmmm?” Weet je dat die pijnbestrijding twee kanten uit werkt? Ik had ook nergens pijn terwijl we aan het vrijen waren.” “Da’s mooi, meid. Geniet ervan. Nu even lekker slapen, oké? Je hebt deze zielige meneer nogal uitgeput.”
“Zielige meneer? Dat zeg je morgen vast niet als we in Utrecht op de appélplaats staan. Dan hang je weer de stoere majoor uit. Met rood erekoord.” “Ja. Maar nu lekker slapen, schat. Droom maar van al die knappe militairen die je morgen weer gaat zien, oké?”
Ze krulde zich tegen me aan.
“Daar is er maar ééntje van. En die ligt nu naast me.” Een zachte zoen volgde en even later was ik weggedommeld.

Twee uur later werden we wakker en gingen we er uit. “Even koud douchen, Kees. Ik ben zo duf als wat.” “Het is de bedoeling dat je van een middagdutje opknapt, schoonheid.” Joline reageerde niet, maar liep naar de douche. De bekende gil klonk even later en na vijf minuten kwam ze opgewekter terug. “Het is even afzien, maar daarna ben je wel weer helder. Jij ook, Kees. Niet met je duffe kop blijven rondhangen. Alleen niet met je hoofd onder de straal.”
Voor de vorm mopperde ik wat, maar even later stond ik ook onder het koude water. En ja, dat friste op. “Je had gelijk, schat”, zei ik, toen ik de slaapkamer weer inliep. Joline lachte. “Ja hé? Geleerd van ene Jonkman.” “Hmmm… Lijkt me een interessante vent. Nodig hem eens uit, zou ik zeggen.”
Terwijl ze haar rok aantrok zei ze: “Zal ik doen! In m’n bedje. Dan komt hij vast wel.” Ik bromde: “Je bent een ondeugende mevrouw. Zomaar een kerel in je bedje uitnodigen.” “Ja. En als ik zoiets aandoe…” Ze pakte een doosje met een nieuwe panty “… komt hij zeker wel.” Ze giebelde en keek me aan toen ze haar panty aantrok. “Kijk je me niet helemaal uit de kleren, meneertje? Ach nee, laat maar. Minimaal één kledingstuk kan ik wel blijven dragen, denk ik.”
“Ja. En daar zal ik altijd van genieten, mooie meid met je prachtige benen.” “Alleen m’n benen? Wat saai, Kees.” Ik gaf haar een lange zoen. “De rest ook schat. Maar die ga ik nu niet beschrijven, anders zitten we hier morgenochtend nog steeds. En dan moet ik naar de dokter.” Joline stond op en trok haar blouse aan.
“Ik weet ’t niet, maar ergens… het lijkt erop dat ik bedonderd wordt. Dat kun je compenseren met een bakje koffie. Volgens mij ben jij een beetje ‘zielepiet-af’.” Ik knikte. “Als ik hevig knik of nee schud doet het een beetje pijn, maar verder heb ik er geen last meer van. Werken goed, die middeltjes van jou!” Ik liep naar de keuken om koffie te zetten die dronken we even daarna lekker op de bank op. Armen om elkaar heen, tegen elkaar geleund, af en toe een aai of een streling…
De rest van de dag verliep ook rustig. Avondeten, daarna heel modaal wat TV kijken en rond een uur of tien gingen we naar bed. ten slotte konden we morgen een beetje uitslapen…

Eenmaal in bed kroop ik tegen Joline aan. “Zuster… de pijn begint weer de kop te steken. Heeft u daar een middeltje tegen?”
Naast me klonk nogal ijzig: “Ik voel dat er iets de kop begint op te steken en nee, dat is niet de pijn! Ik wil datgene wat de kop begint op te steken wel even terug timmeren met een stuk hout, maar dan duurt het gesprekje met de dokter morgen wat langer, patiënt Jonkman!”
Ik schoof terug op mijn eigen helft en mopperde: “Vanmiddag was u een stuk toeschietelijker, zuster.” Joline rolde naar me toe en kuste me kort. “Ja. Maar dat was vanmiddag. De medische wetenschap heeft geconcludeerd dat meerdere keren seks op één dag niet bevorderlijk is voor de nachtrust. En u heeft uw nachtrust hard nodig, meneer.
Dus: slapen nu en geen gedonder. Als u aan uw seksuele trekken wilt komen: er liggen nog een redelijk vochtig slipje, een doorweekte panty en een nachthemdje met vlekken in de wasmand; daar kunt u zich mee behelpen. Deze verpleegkundige gaat slapen; ze heeft een best wel drukke dagdienst gehad.” Nog een zoen volgde, deze keer langer. “Gekke vent van me. Lekker slapen Kees.” “Welterusten, heerlijke vrouw.”

Joline sliep vrij snel. Ik lag nog een tijdje na te denken over de toestand bij het ouderlijk huis van Rogier. Hoe in vredesnaam kon een vent zó lang bij een vrouw blijven die hem in feite als mobiele pinautomaat gebruikte? Want dát was me ondertussen wel duidelijk geworden: Arend van der Vlist mocht de laatste jaren helemaal niks meer. Geen geld voor zijn hobby, geen ruimte voor zijn hobby, hij moest geld verdienen en verder mooi weer spelen als er bezoek kwam en vooral: zijn mond houden.
En Rogier dacht tot voor kort nog dat Arend zijn vrouw zo ongeveer aanbad… Niet dus: hij was gewoon bang geweest. En de avond dat Lot en Mar hun housewarmingsparty hadden gegeven en hij weigerde om mee te gaan naar Arkel was de eerste keer geweest dat hij daadwerkelijk in opstand kwam tegen zijn echtgenote.
En gisteren kwam voor de buitenwereld ook de ware aard van de oh, zo nette mevrouw van der Vlist naar buiten. Gewoon een vals, egoïstisch en narcistisch kreng… Nu maar hopen dat Arend een plek kon vinden waar hij verder kon met z’n leven, zonder lastig gevallen te worden door zijn ex-vrouw. Hoe dan ook: hij zou wel alimentatie moeten betalen, want mevrouw van der Vlist verdiende zelf geen rooie cent. Ze zouden het huis wel moeten verkopen…
Wát een ellende konden mensen elkaar aandoen. Voorzichtig tastte ik naar de hand van Joline en legde de mijne er in. Mijn lieve, grappige echtgenote… Super slim, lief en meelevend, en bovendien razend knap en bijzonder sexy. Wat was ik blij dat ik met haar getrouwd mocht zijn…

Bzzz… bzzz… bzzz… Een klap bracht de wekker tot zwijgen. “Hoi, mooie vrouw naast me. Kan ik jou verblijden met een mok koffie?” “Lekker, Kees. Mag ik dan nog even blijven liggen?” Het klonk gedempt, zo onder het dekbed. “Ja hoor. Tijd zat. Ik smeer meteen wel wat brood, dan eten we lekker op bed.” Een hand met een opgestoken duim kwam onder het dekbed vandaan. Ik stond voorzichtig op om mijn kop niet meteen te voelen. Maar dat viel mee. De lichte, zeurende hoofdpijn die ik gisteren soms nog voelde was weg. Mooi.
Na tien minuten liep ik de slaapkamer weer in. “Kom eens een beetje overeind schat, dan zet ik het blad op bed.” Langzaam kwam Joline bij haar positieven en even langzaam ging ze zitten. “Ohhh… Wat heb ik geslapen! Alsof we vijf minuten geleden naar bed gingen…” Ze rekte zich uit.
“Je was inderdaad binnen een paar minuten vertrokken, mooie blonde meurbaal van me…” Ik gaf haar een zoen. “Goeiemorgen schat. Koffie en boterhammen met hagelslag en kaas.” Rustig dronken we de koffie en aten het brood op. “Zo. Ik ben weer een beetje wakker, geloof ik. Dankjewel voor dit ontbijtje, Kees. Op een doordeweekse dag ontbijt op bed… Wat een luxe!” “Ja. Maar nu toch maar aankleden, schat. Tien voor acht moeten we richting dokter.” Ze knikte en zwaaide haar benen buiten bed. Ze zag me kijken en zei zachtjes: “Nee, Kees Jonkman. Ik ga me gewoon aankleden. Jij blijft mooi aan jouw kant van het bed, denk er aan!”
Ik keek in die mooie blauwe ogen. “Ik zal je met rust laten Jolien. Maar ik heb gisteren nog een tijdje liggen piekeren of en hoe meneer en mevrouw van der Vlist het stadium van hevige verliefdheid hebben doorgemaakt. En hoe en wanneer ze zo uit elkaar zijn gegroeid… Was best een beetje schrikken.”

Joline draaide zich om, klom op bed en sloeg haar armen om mijn nek. “Kees… ik heb het eerder gezegd en ik zeg het opnieuw: wat wij hebben… Dat is uniek. We zijn stapeldol op elkaar. Niet alleen fysiek, maar ook emotioneel. En we hebben dezelfde instelling: niet aan de zijlijn staan gillen, maar doén. We zijn beiden best wel sportief en daardoor heb ik mooie benen en jij een lekker kontje. Als jij ooit merkt dat wij uit elkaar groeien: geef een enorme gil en haal me terug. En als ik het merk, haal ik jou terug.”
Ze glimlachte.
“Desnoods aan je haren. Hoewel dat nu wat pijnlijk zou zijn. Oké?” Ik knikte. “Beloofd.”
“Mooi. Dan bevestigen we dat nóg een keer met een zoen, net als ruim een half jaar geleden, aan de Scheidingsweg.”
Een zoen volgde en toen ze losliet keek ze ondeugend.
“En in het bad van kasteel Doorwerth, iets later diezelfde dag.”
Een tweede zoen volgde, nu wat langer en intiemer: haar tong zocht de mijne.
Toen ze me losliet zei ik: “Schat, als je was doorgegaan had de dokter gewoon kunnen barsten.” Ze lachte. “Ik ken je langer dan vandaag, Kees. Daarom ben ik maar gestopt. Aankleden jij, we hebben nog een kwartier, dan moeten we rijden.”

Stipt om acht uur zaten we in de spreekkamer van de dokterspraktijk. Hier was ik één keer eerder geweest, na een ongevalletje tijdens het klussen in huis. Op de leestafel de bekende, enigszins verouderde, combinaties van de Privé, de Story, Autoweek en diverse medisch gerelateerde tijdschriften en folders. Maar we hadden geen tijd om ons te verdiepen in de oudbakken roddels van de showbusiness; een van de doktoren deed een deur open en zei: “Meneer Jonkman?”
We stonden op en liepen de spreekkamer in. “En mevrouw Jonkman”, zei Joline en stak haar hand uit. “Aangenaam, mevrouw… Wacht even: U bent hier vaker geweest; laat me even denken: Nu ruim een half jaar geleden met twee nogal ondervoede vriendinnen. Hoe is het daarmee? Joline knikte.
“U heeft een prima geheugen, dokter. Complimenten. En die vriendinnen… Ga even goed zitten, dan laat ik u een recente foto van beide dames zien.” Ze pakte haar telefoon, scrollde even en hield het scherm richting dokter.
Die floot. “Zijn datzelfde dames? Wauw… ‘Toen ze hier in hun ondergoed stonden begon ik bijna te vloeken. En nu zijn het prachtige dames geworden…” “En momenteel bijzonder gelukkig”, vulde Joline aan. “Ze woonden tot voor kort bij ons in huis, maar hebben nu een eigen huis in Arkel en allebei een vriend waar ze bijzonder gelukkig mee zijn. Deze foto is gemaakt nog voordat ze verkering kregen; kunt u nagaan hoe ze er nu uitzien.”
De arts knikte. “Weet u dat ik daar héél blij om ben? Dit soort verhalen… Daarom ben ik arts geworden.”
Toen greep hij naar zijn hoofd.
“Sorry… Meneer Jonkman wilde mij spreken. En nu zitten we te kletsen over uw twee logé’s… Wat is er aan de hand, meneer?”

Ik grinnikte.
“Héhé… Eindelijk herinnert iemand zich dat ik ook nog besta.” De arts kleurde. “Nogmaals sorry… Vertel, meneer Jonkman.” “Iemand vond het nodig om mij eergisteren met een eind hout op mijn kop te meppen, dokter. En ik had graag even dat u naar de wond keek en mij vertelt wat ik niet moet doen en wat nog wél.”
De arts keek verwonderd. “Gemept? Oké… Gaat u maar even zitten. U bent wat langer dan ik en ik heb geen trapje bij de hand.” Ik ging op de behandelbank zitten en hij keek. “Dat is geen EHBO-werk geweest, meneer.” “Klopt. Ik ben twee keer door een EHBO-er verbonden, maar gisterochtend kregen we bezoek van twee goeie vriendinnen, waarvan de ene verpleegkundige is in het Maxima MC hier in Veldhoven. En die heeft het vorige verband er af gehaald en me vakkundig opnieuw verbonden, nu met gelukkig alleen een pleister.”
Hij bromde iets, voelde links en rechts wat. “Gaat u maar weer op de stoel zitten, meneer Jonkman. Hier doe ik niets aan, dit is gewoon vakwerk. Over twee dagen mag u die pleister er af halen of beter nog: laten halen. Ja, dat kost u wat haren, maar die groeien wel weer aan. Dan is de wond dusdanig stabiel dat hij verder uit zichzelf moet kunnen genezen.
Maar goed, dat is de buitenkant; belangrijker is: heeft u nog hoofdpijn?” “Nee. Gisteren nog een beetje zeurende hoofdpijn, maar als ik afgeleid werd, voelde ik die niet eens mee.”
Ik zag uit mijn ooghoek een heel klein glimlachje van Joline. De arts was het ook niet ontgaan. “Ik heb zo mijn vermoedens wat die afleiding was, meneer.”
Joline schoot in de lach. “U mag nooit meer raden, dokter. Meer zeg ik er niet over.”
Hij lachte nu ook. “Sorry. Die opmerking was niet echt professioneel. Mijn excuses.”
Ik grinnikte. “Maar u had wel gelijk.”
Hij ging verder. “Last met bukken? Een gevoel alsof u een bowlingbal in uw hoofd heeft? Kunt u eens enthousiast ja knikken? Nee schudden?” Braaf antwoordde ik. “En tot slot: kunt u zich het hele incident herinneren?” Ik keek grimmig. “Nou en of. En degene die het flikte heeft spijt als haren op haar hoofd.” “Háár hoofd?”

“Ja. Het was een vrouw, geen dame, een vrouw van middelbare leeftijd die me met een stuk hout een keiharde mep op mijn achterhoofd gaf. Bám, vanuit het niets.” “En in welk ziekenhuis verblijft die mevrouw nu? U lijkt me niet iemand die dat over z’n kant laat gaan…”
Joline zei: “Ik heb toen maar even ingegrepen, mevrouw het stuk hout uit handen gegrist en haar verteld dat ze dit niet nog eens moest proberen, anders zou ik haar eens gaan testen of ze tien minuten lang onder water zou overleven. Zonder duikuitrusting.” Ze haalde even adem. “Kees, mijn man, stond met een zware relaxfauteuil in handen toen mevrouw mepte. We hielpen een vriend van ons om zijn spullen uit zijn huis te halen en daar was mevrouw het niet mee eens.”
“Nounou… wat een verhaal… Maar: u bent geen stukje van de film kwijt, zeg maar?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Ik heb een minuut of tien erna het hele verhaal kunnen oplepelen bij een agent die kwam kijken bij dit incident.” Joline vulde aan: “En het kwam er nog redelijk samenhangend uit ook. Viel me niks tegen.”
De arts knikte. “Nou, het goede nieuws: u heeft waarschijnlijk geen hersenschudding; het wat minder goede nieuws is: ik raad u ten zeerste af om in ieder geval tot en met woensdag auto te gaan rijden. Of te fietsen of hard te lopen. Kortom: elke activiteit waarbij u snelle hoofdbewegingen moet maken. Na woensdag kunt daarmee rustig aan weer beginnen, niet eerder. Is dat een probleem?”
Ik schudde mijn hoofd.
“Nee. We werken beiden bij hetzelfde bedrijf in Gorinchem. En ja, soms moet ik naar een klant en die bevinden zich vaak ver weg, in Den Helder, Groningen en soms op zee, maar daar wacht ik dan maar een weekje mee; sommige dingen kunnen ook via Teams.” Hij knikte weer. “Oké, prima. En uw vrouw mag u in de gaten houden. Mevrouw, als hij dingen doet die ik zojuist heb afgeraden: u heeft vast wel methodes om hem daarvan te weerhouden.”
Joline glimlachte. “Ik denk het wel, dokter. Gaat lukken.” Hij stond op. “Mooi. Als het goed is hoef ik u niet meer te zien. Tenminste: niet hiervoor. En mevrouw: doe mijn hartelijke groeten aan die twee vriendinnen van u en zeg hen dat ik bijzonder blij ben dat ze er nu zo gelukkig uitzien.” “Zal ik doen, dokter.”

Een hand volgde en we liepen de deur van de behandelkamer uit. En de auto in. “Zo. Weer iemand gelukkig gemaakt, Kees.” “Ja, en mij niet, verdorie! Waarom herinnerde hij zich jou wél en mij niet? Ik ben nu twee geleden of zo ook een keer bij hem geweest. En daar zei hij niets over!”
Joline trok de rand van haar jurkje iets omhoog. “Moet ik nog meer zeggen of snap je het nu wel een beetje?” Ik gromde. Laag en gemeen. “Wéér het verkeerde beroep gekozen. Ik had huisarts moeten worden.”
Naast me klonk droogjes: “Ja. En dan elke dag spataderen verbinden, jengelende kinderen een injectie geven waardoor ze niet meer jengelen, maar hard gaan gillen, ouwe kerels van hun aambeien verlossen, jeugdpuistjes behandelen van onwillige pubers… En eens in het halve jaar, luister goed naar wat ik nu zeg, Kees: eens in het halve jaar kort er zo’n spetter binnen die zich voorstelt als Joline Jonkman. Waarmee je eventjes kunt praten en dan eist haar zielige vent de aandacht weer op. En daar moet je het komende halve jaar op teren… Wil je dat? Kun je niet beter gewoon ingenieur zijn en lekker bij DT werken, waar je weet dat die spetter van een Joline Jonkman op 20 meter afstand van je werkt?”
“Je hebt goeie argumenten, schat. Ik ga er over nadenken.” “Mooi. Ik hoop dat het lukt met die deuk in je kop. En nu klep dicht; ik moet dit blauwe monster veilig door Veldhoven loodsen.
En daarna gaan we nog even aan het werk, dan omkleden en vervolgens eens kijken hoe Greet twee glazen bier naar binnen werkt. Bier, gatverdamme… Hoe halen ze het in hun militaire hoofd… Jaja, die vijf pushups doe ik binnen wel.”