Arend-Jan lag nog lang wakker. Wat was hier nou vanavond gebeurd? Zijn vrouw Hilda had voor zijn ogen in de tuin seks gehad met zwerver Ton, terwijl hijzelf in het volle zicht van die twee voor het raam losgegaan was met Lies. Hij was zelden zo opgewonden geweest. Voor zichzelf kon hij niet goed peilen waar hem dat nou precies in zat. Was het omdat het hem opwond dat Hilda voor zijn ogen met een andere man seks had, of was het omdat hij aan haar openlijk toonde dat hij met een andere vrouw seks had? Was hij eigenlijk een cuckold?

Ton was in al zijn imposante naaktheid doodgemoedereerd in de deuropening van de logeerkamer komen staan, samen met Hilda. Hilda was van Ton, daar had hij geen misverstand over laten bestaan. Het was zo vanzelfsprekend dat hij er zich als vanzelfsprekend bij neergelegd had maar nu, in het holst van de nacht, voelde hij zich toch vernederd. Gek genoeg leek Ton meer gericht op Lies dan op hem en dat verwarde hem. Tijdens hun show voor het raam leek Lies ook meer gericht op Ton dan op Hilda. Was er iets wat hij over het hoofd zag?

Hoewel Arend-Jan en Lies al jarenlang op en af elkaars minnaar waren, waren ze zeker geen liefdesstel. Ze waren een zakelijk stel roofdieren dat alles in de strijd gooide om hun doel te bereiken, niet in de laatste plaats hun lichamen. Dat ze ook elkaar konden plezieren was een leuke bijkomstigheid, dat wel. Maar over Lies maakte hij zich geen illusies. Als die de buit binnen had, zou ze hem als een baksteen laten vallen.

Voor hemzelf was het spel de laatste tijd eigenlijk belangrijker geworden dan het resultaat. Het seksuele verleidingsspel met vrouwelijke directeuren of managers hield hem meer bezig dan het financiële resultaat. Dat leverde spanningen op met Lies. Die vond dat hij de laatste tijd te weinig geld meer binnenhaalde. Misschien had ze daar ook wel gelijk in. Regina, de directrice van hun zakenpartner, had het spel met verve meegespeeld. Zeer tot zijn genoegen, maar zakelijk gezien was ze hem behoorlijk de baas gebleken. Lies was not amused geweest, om het maar zachtjes uit te drukken. Gelukkig had hij dat deze avond voor het raam een beetje goed kunnen maken. De seks met Lies was nog nooit zo goed geweest. Wat dat betreft had Hilda hem een cadeautje gegeven, met haar sneeuwvoorstelling met Ton in de tuin.

Waarschijnlijk was het een afscheidscadeau, bedacht Arend-Jan wrang. Het leek er niet op dat Hilda hem terug in haar bed zou nemen. Maar als ze dacht dat ze van hem een liefdessom mee zou krijgen om een toekomst met die Ton op te bouwen, dan had ze het mooi mis! Zijn meeste geld had hij veilig weggeborgen in crypto, onbereikbaar voor de fiscus en voor Hilda.

Hilda was hem steeds meer gaan tegenstaan, met haar logopediepraktijkje en goede doelenmanie. Ze was langzaam veranderd in een tenenkrommend deugmens geworden. Ja ja, van zijn centen. In bed was het ronduit saai met haar, hij kon zich er niet meer toe zetten. Maar vanavond had ze hem toch wel verrast, met haar stomende vrijpartij in de sneeuw, samen met die Ton. En de zelfbewuste houding in de deuropening van de logeerkamer had hem totaal van zijn sokken geblazen. Haar hele naakte lichaam dampte na van de hitte van de seks met Ton en ze zat er duidelijk niet mee dat hij dat gezien had, net zomin als ze ook maar één blijk van jaloezie had gegeven over zijn samenzijn met Lies. Had hij haar dan toch verkeerd ingeschat? Was dat deugdelijke vrouwtje van hem toch eigenlijk een seksbeluste vamp? Maar waarom had hij die kant van haar dan nooit te zien gekregen?

---

Maandagochtend 7.30u. Lies werd wakker en wist even niet waar ze was. Ze voelde een arm om zich heen geslagen, een hand op haar borst. Ze was naakt! Ze sliep nooit naakt. Wat? O ja, ze was bij Arend-Jan. Ze had een loom, bevredigd gevoel. Hm, gisteravond had ze eindelijk weer eens een heerlijke, woeste vrijpartij gehad. Met Arend-Jan nog wel. Meestal was die nou niet bepaald avontuurlijk, waar het op seks aankwam. Maar gisteravond… Vast vanwege die zwerver Ton, die het buiten in de sneeuw met AJ’s vrouw Hilda deed.

Hoe laat was het? Vroeg genoeg. Ze had pas om negen uur een afspraak met Jaco, haar vermogensbeheerder. Voorzichtig maakte ze zich los van Arend-Jan en liep naar de badkamer. Ze bukte om haar slip op te rapen maar bedacht zich. Eens kijken hoe die Ton op haar zou reageren, als hij haar in de badkamer tegenkwam. Ze was gisteravond meer dan opgewonden geweest toen ze Ton in de sneeuw met Hilda bezig had gezien. Hij deed haar zo denken aan haar ex Anton, dat het voor haar als een levensechte wraakoefening op Anton had gevoeld om zich daar voor het raam door Arend-Jan te laten nemen.

Lies zat net te plassen, toen de deur van de badkamer openging, zoals ze al gehoopt had. Ton stapte binnen en grijnsde, toen hij haar zag zitten. Net als zij was Ton naakt. “Wel, wel, kijk eens wie we daar hebben. Was het lekker, met Arend-Jan?” Een onbehaaglijk gevoel bekroop haar. Zelfs zijn stem klonk als Anton. Haar oog viel op de moedervlek op zijn rechterborst, vlak naast zijn tepel. Het bloed trok uit haar gezicht. Nee, dit kon niet waar zijn. Het was hem echt! Ze moest zo snel mogelijk de zaak bij Jaco afronden, voordat Ton zijn ware identiteit kon onthullen. Snel onderdrukte ze haar paniek. Uitdagend stak ze haar borsten naar voren. “Ja, heerlijk. Ik hou wel van een beetje stout,” lachte ze. “Maar jij ook wel, toch? Jullie gaven me wel een showtje weg, daar in de sneeuw.”

In het voorbijgaan streelde Ton even langs haar tepel, terwijl hij in de douche stapte. Luchtig zei hij: “Vertel eens, A-, eh, Lies, met hoeveel mannen doe jij het nou zoal?”

“Och, zo’n beetje drie per maand, plus Arend-Jan. Dat houdt het zakenleven spannend, toch?”

“Jij zegt het. Ik zou het niet kunnen.”

“Och, ik doe het nou al zo’n tien jaar zo,” zei ze vol venijn, wetende dat ze hem daarmee zou kwetsen. Dat was immers al ver voor hun scheiding. Ze liep de badkamer uit. Shit shit shit. Uitgerekend nu de buit bijna binnen was..

---

Stipt om negen uur liep Lies bij Jaco binnen. “Ah, Lies, kom binnen!” heette hij haar welkom.

“Hoi, Jaco, nou, we hebben gister al bijgepraat, dus barst gelijk maar los met de zakelijke kant! Heb je gedaan wat ik gevraagd had?”

“Je weet dat ik vond dat je te veel risico’s wilde nemen, Lies?”

“Ja. En ik weet ook dat die crypto al die tijd sky high ging. En die aandelen Tesla ook. Met die multiplier had ik allang een fortuin kunnen verdienen.”

Jaco keek Lies met een ondoorgrondelijke blik aan en zuchtte. Hij draaide zijn tweede scherm zo, dat Lies mee kon lezen. Lies keek verward naar het scherm. Het was haar niet duidelijk wat ze daar zag. Twee grafieken. Eén die behoorlijk op en neer danste; een andere met wilde uitslagen die eindige diep onder de X-as eindigde. Het zweet stond in haar handen. “Wat is dat?”

Jaco schraapte zijn keel. “Dat zijn de grafieken van jouw crypto-beleggingen. De eerste is de actuele waarde van de crypto. Je ziet dat die de laatste dagen in een behoorlijke dip zit. De waarde is sinds donderdag met ongeveer een derde gedaald.”

Lies voelde een misselijk gevoel in zich opkomen. Jaco vervolgde:

“De multiplier vermenigvuldigt niet alleen je winst, maar ook je verlies. Je hebt een probleem, Lies.”

“Godverdomme Jaco, dat kan niet! De waarde van mijn crypto is toch veel minder gedaald dan mijn kapitaal?” Lies voelde paniek in zich opkomen.

“Dat heb ik je uitgelegd, maar je wilde niet luisteren. Die multiplier betekent dat als het meezit je winst twintig keer zo hoog uitpakt, maar als het tegenzit is je verlies ook twintig keer zo hoog. Een waardedaling van drie ton betekent in jouw geval een verlies van zes miljoen.”

“Maar dat, dat kan ik toch niet betalen! En Tesla?”

“Sinds overal rechts aan de macht is gekomen is de steun voor de energietransitie snel aan het afbrokkelen. De vraag naar elektrische auto’s is de afgelopen maanden ingezakt. Daarbij hebben Trump en Musk in recordtempo de wereld tegen zich in het harnas gejaagd, waardoor Tesla nog eens extra getroffen is.”

Er verscheen een nieuwe grafiek op het scherm. De koers van het aandeel Tesla was al een poosje aan het zakken, maar in de laatste weken nog eens meer dan gehalveerd. Haar portefeuille van vier ton was gereduceerd tot honderdvijftigduizend euro. Ze had voor drie ton gekocht stond nu dus honderdvijftigduizend in de min.

“Jaco? Wat kan ik doen?” Lies was de controle over haar stem kwijt. Haar stem trilde, er kwam niet veel meer dan een gefluister over haar lippen.

Het was moeilijk af te lezen wat Jaco dacht. Hij toonde geen emotie. Geen medeleven, geen hoop. “Technisch gezien ben je failliet, Lies. Je verlies op crypto is groter dan de resterende waarde van je aandelen. Gelukkig heb ik je uit het hoofd bepraat om de maximale hypotheek op je huis te nemen, zodat je nu misschien nog een beetje overhoudt bij verkoop van je huis. Maar lang niet genoeg om je verliezen te compenseren. Je zult je portefeuille onmiddellijk moeten liquideren, anders ben je nog veel meer kwijt. Je zult je huis moeten verkopen.”

“Maar ik kan toch wachten totdat de koersen weer gaan stijgen?”

“Met de huidige koersbeweging heb je gerede kans dat je binnen een week nog een miljoen verder in het rood komt te staan, Lies. Als kapitaalbeheerder kan ik dat risico niet nemen.”

“En die tegoeden van Anton? Over een maand moet zijn doodverklaring rond zijn.”

Voor het eerst scheen er iets van emotie door in het gezicht van Jaco. Spot? Voldoening? “Anton is niet dood, Lies. Dat weet jij net zo goed als ik.”

Lies probeerde nog even de schijn op te houden. “O ja? Hij is nu al een paar jaar vermist. Ik heb geen idee waar hij is.”

“Kom nou toch, Lies. Ik kwam er vorige week bij toeval achter. Afgelopen vrijdag heb ik uitvoerig met hem gesproken. Jij gaat mij niet vertellen dat jij hem niet herkend hebt.”

Op slag veranderde Lies in een ziedende furie. “Als je maar niet denkt dat ik mijn claim laat vallen. Hij moet echt met waterdicht bewijs komen. Over mijn lijk dat die zwerver er met mijn geld vandoor gaat!”

Jaco trok zijn wenkbrauwen op. “Jouw geld, Lies?”

“Ja, mijn geld! Als hij mijn zoon niet had laten omkomen, had ik al jaren geleden kunnen stoppen met de hoer spelen voor die zakenkwallen en zat ik nu lekker in Zuid-Spanje!”

“Met je zoon en Anton?”

“Natuurlijk niet! Wat moet ik daar met zo’n kind? En Anton, kom op zeg! Die is veel te weekhartig om voor zoveel geld.”

De blik van Jaco werd ijskoud. “Juist ja. Helaas moet ik je teleurstellen. Anton kon zich duidelijk legitimeren, daar is geen twijfel over. Lies, het spijt me, maar we zullen je portefeuille moeten liquideren. Je schuld loopt op met de minuut. Misschien moeten we het op een ander moment over een betalingsregeling hebben.”

“Wat? Ik ga je aanklagen! Wat ben jij voor een vermogensbeheerder! Je hebt al mijn geld verspeeld!” Lies trilde van frustratie en woede.

“Ik heb jou luid en duidelijk geadviseerd om deze kant niet op te gaan, Lies. Je hebt mij desondanks schriftelijk opdracht gegeven om deze beleggingen te doen. Daar heb je voor getekend, weet je nog? Dat je dit ondanks mijn negatieve advies persé wilde.” Haar aanval op zijn professionele integriteit maakte Jaco duidelijk boos. Toch kreeg ze het gevoel er door hem ingeluisd te zijn. “Wij zijn klaar, Jaco. Ik wil niets meer met jou te maken hebben!”

“Helaas voor jou heb je nog een kleine schuld af te lossen, Lies. Ik vrees dat we nog niet van elkaar af zijn, hoe graag ik dat ook zou willen. Maar mijn volgende klant komt zo, als je het niet erg vindt. Ik ga nu jouw portefeuille liquideren, om meer schade voor jou te voorkomen.”

Met slaande deuren stormde Lies naar buiten. De stoom kwam uit haar oren. De prutser. Haar hele kapitaal naar de bliksem. Moest ze nou nog tien jaar de zakenhoer spelen om haar schuld af te lossen? Verdomme!

Voordat ze het toegangshek bereikte, kwam Ton het terrein binnenlopen. Netjes gekapt, met fatsoenlijke kleren aan. Weg was de dik geklede zwerver, hier liep gewoon de knappe, goedgebouwde man met wie ze ooit getrouwd was geweest, de succesvolle marketingstrateeg.

Lies schakelde bliksemsnel. Hij was misschien haar reddingsboei. Vanmorgen in de badkamer was er toch nog iets van de oude vertrouwdheid tussen hen geweest, ondanks de hatelijke opmerkingen over en weer.

“Anton! Wat zie je er fantastisch uit!” Ze kwam dicht bij hem staan en keek verleidelijk naar hem op. “Weet je, na gister en vanochtend dacht ik: zullen we het toch niet opnieuw proberen? We hadden het toch goed, samen.”

Hij keek haar zwijgend aan het schudde het hoofd. “Wat wij hadden is kapot, Aal. Dat weet jij net zo goed als ik. Al lang voordat Jochem... Ik bleef alleen bij jou omdat ik hem zijn moeder gunde. Niet dat jij je daar veel aan gelegen liet liggen. Je was er meer niet dan wel voor hem. Wat wij hadden toen wij trouwden, dat was allang kapot, Aal. Je vertelde het me vanochtend zelf, dat je toen al jaren een paar mannen per maand versleet. Tussen ons is er niets meer, pop.”

Alicia stak een hand naar hem uit, met een smekende blik. “We zijn allebei beschadigd, Anton, maar we kunnen het toch weer een kans geven? Dat, eh, dat is nu wel gesleten.”

Ton deed een stap opzij, haar verzoenende gebaar ontwijkend. “Nee, Aal.” Zijn blik dwaalde af naar het huis van Hilda. “Er is iets anders wat ik een kans wil geven.”

“Ach kom, dat deugvrouwtje? Die kan toch niet tippen aan jou.” Alicia kon haar venijn niet meer echt verbergen.

“Dat deugvrouwtje heeft tien keer meer warm bloed in haar aderen dan jij, Aal. Zij heeft me in drie dagen meer laten voelen dan jij in al die jaren van ons samenzijn. Das war Einmal, schat. Ik verlang er niet naar terug.”

Nu ging Alicia voluit in de serpent-modus. “Denk maar niet dat ik het hierbij laat, Anton. Ik ga je het vel over de oren halen,” siste ze.

“Dat heb je vijf jaar geleden al gedaan. Je hebt alles van me afgenomen, weet je nog? Ons huis, ons kapitaal. Wat heb je nog van mij te willen?”

“Alles wat je daarna hebt verdiend.”

“Met het rapen van statiegeldblikjes? Jouw advocaat heeft precies opgeschreven wat jij wilde hebben. Ik heb je geen strobreed in de weg gelegd, je mocht alles hebben wat je zelf opgaf. Het is klaar, Aal.”

Ton ging vlak voor haar staan, met samengeknepen lippen. Zijn ogen straalden een koude haat uit. “Ik sta elke dag op met het beeld van het verminkte lijk van Jochem. Ik droom elke nacht van hem. Van zijn dood, maar ook van het fantastische joch dat hij was. Het fantastische joch dat al lang niet meer vroeg waar zijn moeder was, de moeder die zelf als ze thuis was niet naar hem omkeek. Ik word verteerd door schuldgevoelens, Aal, maar niet tegenover jou. Jij was Jochem niet waard.”

Trillend van emotie barstte Alicia uit: “Weet je hoeveel pijn een bevalling doet? Heb jij enig idee wat een vrouw moet doorstaan tijdens een zwangerschap? Wat het betekent om met lekkende uiers op kantoor te zitten? Jij moest zo nodig een kind maar ík zat met de ellende.”

Razend en ellendig stormde Alicia het hek uit. Het was, alsof de wereld om haar heen aan het instorten was. Waar moest ze heen? Het kon toch niet waar zijn dat ze haar huis moest verkopen? Zou Arend-Jan haar op willen nemen?

---

Bij binnenkomst van Ton reageerde Jaco heel wat hartelijker dan bij Lies/Alicia. Hij wist precies hoe hij dat soort types moest bespelen. Negatief adviseren over gouden bergen, dat was voor dat soort geldbeluste graaiteven onweerstaanbaar. Hij voelde geen spijt. Ze verdiende niet beter.

Ton was een ander geval. Deze man had laten zien dat hij om mensen gaf, ondanks zijn moeilijke omstandigheden. Zelfs een aantal jaren op straat hadden hem niet klein gekregen. Bij de Open Tuin van Hilda was hij een baken van inspiratie geweest met zijn klustafel. Zelfs dat rotjoch Olivier had hij weten om te turnen tot een hartelijke knul.

Jaco gunde hem geluk met Hilda, voor wie hij een zwak had. Hij snapte niet hoe die ooit in een relatie met die harteloze kwal Arend-Jan verzeild was geraakt. Hilda was één van de weinige personen in zijn omgeving die oprecht met hem meeleefden, terwijl zijn vrouw Froukje langzaam maar zeker wegteerde in het verpleeghuis. Froukje was in de eerste maand van de pandemie besmet geraakt en sindsdien was ze maar een schim van zichzelf. Hij bezocht haar elke dag en elke dag brak zijn hart als hij zijn gebroken, futloze vrouw zag lijden onder haar kwaal.

Hij vermande zich en richtte zich op Ton. Wat had die man een metamorfose ondergaan, nu hij naar de kapper was geweest en zich fatsoenlijk kleren had aangeschaft. “Kom binnen! Je ziet er goed uit!”

Ton glimlachte onzeker. “Het is even wennen, Jaco. Het voelt een beetje alsof ik niet meer weet wie ik ben.”

“Hilda zal het vast wel kunnen waarderen, denk ik."

“Dat weet ik niet. Ze vond het heel spannend dat ik dit ging doen. Ze heeft mij leren kennen als zwerver en op hem is ze verliefd geworden. Ik voel me net een puber die naar de kapper is geweest. Zou mijn meisje me nog wel leuk vinden?”

“Daar zou ik me maar niet zo druk over maken. Jullie klikken duidelijk op een dieper niveau. Ze is niet vast niet alleen op je gevallen vanwege je woeste zwerversbaard en stoere zwerversuitdossing.”

Ton zuchtte. “Ik hoop het. Ik zag net Alicia bij jou wegkomen. Ze was nogal geagiteerd.”

“Ja. Ik moest haar vertellen dat ik jou had geïdentificeerd en dat ze toch geen claim op jouw erfenis kon leggen. Voor de rest moet ik me beroepen op mijn zwijgplicht. Laten we het hebben over jouw financiën. Hoe wil je trouwens dat ik je noem: Ton of Anton?”

Ton glimlachte. “Doe maar Ton. Dat voelt beter bij Hilda.”

“Goed, dan blijft het bij Ton. Om je bankzaken in orde te brengen moet je eerst een verblijfadres hebben. Ben je ingeschreven bij de gemeente?”

“Nee, nog niet. Dat wil ik vandaag doen.”

“Wat wordt je verblijfsadres? Hilda?”

“Dat is voorlopig wel de bedoeling.”

“Dan zul je een huurovereenkomst met haar op moeten stellen. Denk je dat Arend-Jan akkoord gaat?”

“Dat is misschien nog wel een dingetje. Hij leek het vrij makkelijk te accepteren dat ik daar verblijf, maar Hilda wil van hem scheiden dus hoe dat precies gaat weet ik niet.”

“Als het een probleem oplevert moet je het zeggen. Ik ben met alle plezier bereid om als jouw huurbaas op te treden, dan kun je op je gemak uitvogelen hoe je de boel met Hilda en Arend-Jan moet regelen.”

Ton keek verrast op. “Dat is heel vriendelijk van je. Is dat voor jou geen probleem?”

“Nee. Ik neem aan dat je in werkelijkheid toch vooral bij Hilda verblijft maar mocht dat mis gaan: mijn vrouw Froukje verblijft in een verpleeghuis, dus ik heb genoeg ruimte.”

Ton keek Jaco lang aan. “Dat spijt me heel erg. Je zegt: ‘verpleeghuis’, niet: ‘revalidatiecentrum’. Is er kans dat ze weer bij je terug kan komen, denk je?”

Jaco schudde met het hoofd. “Ze is de afgelopen vier jaar nauwelijks vooruitgegaan. Ik durf niet meer te hopen.”

“Sorry man. Wat akelig.”

Ze kwamen overeen dat Ton voor de duur van een jaar een kamer bij Jaco zou huren en stelden meteen een huurovereenkomst op. Nog dezelfde middag kon Ton zich bij de gemeente inschrijven en opende hij met behulp van Jaco een betaalrekening. Opgetogen ging hij naar ‘huis’, naar Hilda. Hij wilde haar dolgraag mee uit eten nemen, haar trakteren van zijn eigen geld.