Lucas was twaalf toen de vragen begonnen te komen. Het begon subtiel: een opmerking over hoe anders hij eruitzag dan de familie van Emma, een nieuwsgierige blik in de spiegel. Maar naarmate hij ouder werd, werd de vraag concreter.

"Mama," zei hij op een avond terwijl hij aan tafel zat, zijn huiswerk vergeten. "Wie is mijn vader?"

Emma voelde een steek in haar hart. Ze had zich altijd voorbereid op deze vraag, maar de realiteit was anders dan de theorie. "Je hebt een donorvader, Lucas," zei ze voorzichtig. "Een man die geholpen heeft om jou op de wereld te zetten."

Lucas staarde haar aan. "Maar wie is hij? Hoe ziet hij eruit? Lijkt hij op mij?"

Emma slikte. "Dat weet ik niet. Maar als je wilt, kunnen we proberen daarachter te komen."

Dat was het begin. Na maanden van brieven, aanvragen en gesprekken met de kliniek kregen ze eindelijk een naam. John de Wit. Emma had de naam een paar keer hardop uitgesproken, proevend hoe het klonk. Voor Lucas voelde het als een deur die op een kier werd gezet naar een onbekende wereld.

John wist niet wat hij moest denken toen hij de e-mail van de kliniek ontving. Een kind dat hij had helpen verwekken wilde contact. Hij had altijd geweten dat dit kon gebeuren, maar het bleef een abstract idee. En toch, hier was het. Een jongen, zijn zoon.

Ze spraken af in een klein café, neutraal terrein. Emma was nerveus, Lucas opgewonden. Toen John binnenkwam, was het alsof de tijd even stil stond. Hij zag zichzelf in de jongen voor hem, in de manier waarop hij zijn hoofd lichtjes schuin hield terwijl hij naar hem keek.

"Hoi," zei Lucas als eerste. "Ik ben Lucas."

John glimlachte. "Hoi, Lucas. Ik ben John."

De eerste ontmoeting was onwennig, maar niet ongemakkelijk. Ze spraken over koetjes en kalfjes, over school, over interesses. John vertelde over zijn werk, Lucas over zijn dromen. Emma hield zich afzijdig, observerend, beschermend.

Na die eerste ontmoeting volgden er meer. Niet meteen, niet overhaast, maar geleidelijk. John werd geen vader, geen opvoeder, maar een aanwezigheid. Iemand die Lucas kon leren kennen zonder verplichtingen, zonder verwachtingen.

Voor Emma was het verwarrend. Ze had nooit gedacht dat ze deze stap zou zetten, dat Lucas een band zou krijgen met zijn donor. Maar toen ze hen samen zag, hun gelijkenissen ontdekte, wist ze dat dit het juiste was.

Het leven had hen op een onverwachte manier samengebracht, en hoewel ze nog steeds niet wisten waar het hen zou brengen, was er een zekere geruststelling in het feit dat ze deze nieuwe realiteit samen aangingen.

Emma en John begonnen elkaar vaker te zien. In het begin draaiden hun ontmoetingen vooral om Lucas, maar langzaam begonnen de gesprekken ook over andere dingen te gaan. Ze ontdekten gedeelde interesses: een liefde voor literatuur, een voorliefde voor lange wandelingen in de natuur.

Op een avond, nadat ze Lucas naar bed had gebracht, bleven ze nog even praten in haar woonkamer. De sfeer was ontspannen, maar er hing ook iets onuitgesprokens in de lucht. Een nieuwsgierigheid naar elkaar die verder ging dan Lucas alleen.

Emma merkte hoe haar hart sneller ging kloppen wanneer John haar per ongeluk aanraakte of wanneer hij haar diep in de ogen keek. Er waren kleine gebaren – een blik, een glimlach, een korte aanraking – die een onmiskenbare spanning opriepen.

Tijdens een gezamenlijke uitstap naar het park met Lucas, begon Emma zich af te vragen of ze zich niet te veel liet meeslepen. Maar dan zag ze John lachen met Lucas, en iets in haar verzachtte. Misschien was dit niet zo'n gek idee.

Ondanks de groeiende aantrekkingskracht worstelde Emma met haar gevoelens. Was het wel verstandig? Was het eerlijk tegenover Lucas? En wat als het misging?

John voelde haar terughoudendheid en gaf haar ruimte, maar hij was ook duidelijk: hij wilde er zijn, niet alleen voor Lucas, maar ook voor haar. "We hoeven nergens haast mee te maken," zei hij op een avond toen ze samen een film keken. "Maar ik wil je wel leren kennen. Echt leren kennen."

Op een regenachtige avond, na een lange dag, nodigde Emma John spontaan uit voor het avondeten. Lucas was al naar bed, en voor het eerst waren ze echt alleen. Ze praatten, dronken een glas wijn, en toen, zonder er echt bij na te denken, leunde Emma naar voren en kuste hem.

Het was zacht, voorzichtig, een vraag in plaats van een antwoord. John beantwoorde de kus met dezelfde voorzichtigheid, alsof hij wist hoe groot deze stap voor haar was.

Toen ze elkaar loslieten, glimlachte Emma. "Misschien is dit het proberen waard."

John keek haar met warmte aan. "Misschien wel, ja."

Die nacht bracht een nieuw soort intimiteit. In het schemerlicht van de slaapkamer stonden ze tegenover elkaar, een mengeling van verlangen en zenuwen in hun blikken. John tilde haar kin op en kuste haar opnieuw, dieper deze keer. Emma voelde de warmte van zijn handen langs haar lichaam glijden, zacht en aftastend, alsof hij haar opnieuw leerde kennen, maar nu op een intiemere manier.

De kleren verdwenen langzaam, één voor één, totdat hun lichamen naakte verhalen vertelden. John's lippen verkenden haar hals, haar sleutelbeen, het zachte welven van haar borsten. Ze gaf zich over aan het moment, voelde hoe haar huid tintelde onder zijn aanrakingen. Zijn ademhaling versnelde, net als die van haar, terwijl ze samen verloren raakten in de golven van passie.

Ze vonden een ritme, een samenspel van verlangen en tederheid. Emma voelde zich veilig in zijn armen, alsof dit altijd de bedoeling was geweest. Ze fluisterde zijn naam in het donker, voelde zijn hartslag tegen de hare, en wist dat er geen weg terug was. Deze nacht veranderde alles.

De volgende ochtend werd Lucas vroeg wakker en stormde hij enthousiast de slaapkamer van zijn moeder binnen. Daar, onder de dekens, lag niet alleen Emma, maar ook John.

Lucas verstijfde. "Wat doe jij hier?" vroeg hij boos, zijn stem trillend van emotie.

Emma schoot recht overeind. "Lucas, lieverd, laten we even rustig praten."

Maar Lucas draaide zich om en rende de kamer uit. John keek Emma met bezorgde ogen aan. "Ik zal met hem praten," zei hij zacht.