Met gesloten ogen en met mijn hand op mijn mond kwam ik schokkend klaar en ik voelde hoe Anna gulzig mijn warme zaad opving met haar mond. Het orgasme was kort maar heftig. Mijn benen trilden van de inspanning. Ik haalde mijn hand weg van mijn mond en opende mijn ogen. ‘’Jezus, Anna, dit was…’’ Mijn stem stierf weg en ik keek geschrokken naar de twee agenten die woedend naar ons keken. Vooral de ogen van de blonde agente, haar ogen spuwden vuur. Ik had het helemaal niet door dat de lift weer werkte. Ik was zo in beslag genomen door mijn orgasme. Het heerlijke gevoel in mijn lichaam was op slag verdwenen.
‘’Gadverdamme!’’ schreeuwde de agente kwaad. ‘’Sta op en fatsoeneer je onmiddelijk.’’
Ze stormde op Anna af en trok haar ruw omhoog. Ik keek met grote ogen toe en wilde ingrijpen maar ik kon het niet doen want ze was agente. Anna verborg haar borsten weer in haar topje. Een andere agent greep mijn arm stevig beet en ik realiseerde me nu pas dat mijn broek nog op mijn enkels lag. Ik trok mijn broek snel omhoog.

De blonde agente keek smerig naar Anna. ‘’Je hebt iets op je linkerwang,’’ snauwde ze tegen haar.
‘’O,’’ reageerde Anna. Ze pinkte de druppel van mijn zaad weg met haar wijsvinger en stopte die in haar mond. Ze kreunde. ‘’Lekker hoor,’’ zei ze ondeugend waardoor de agente alleen maar bozer werd. Ik keek met open mond toe. De agente sleurde Anna bijna letterlijk uit de lift. Heel even wisselden Anna en ik onze blikken. Haar ogen zeiden dat het allemaal goed ging komen.
‘’Meekomen,’’ zei de agent tegen me. Gelukkig deed hij wat minder ruw dan zijn collega.

Ik werd in een kleine ruimte gestopt. Er stond slechts een bed en ik besefte dat ik in een cel beland was. Ik ging op het bed zitten. Waren we te ver gegaan? Misschien wel een beetje. Wat zouden Mandy en Lotte hiervan zeggen? Ze zouden ons voor gek verklaren. Maar boos worden zullen ze niet, gokte ik. Ik keek om me heen. Ik was echt in de cel! Nooit gedacht dat ik hier ooit zou belanden. Eigenlijk moest ik er niet om lachen maar ik deed dat wel. Ik moest nog harder lachen toen ik dacht hoe Anna speels mijn zaad weg likte, recht tegenover de woedende agente. Anna bleef mij echt verbazen. Ik dacht dat ik haar kende maar ze had nog altijd verrassingen in petto. Wat een meid! Ik ging plat op het bed liggen en barstte in lachbui uit. Verdorie, wat bezielde me? Maar wat een avontuur! Pijpen in de lift van het politiebureau. Welke idioot zou dat doen? Opnieuw kreeg ik een slappe lach en kwam zelfs adem te kort.

Na een tijdje ging ik rechtop zitten en maande mezelf tot kalmte, maar niet zonder een glimlach op mijn gezicht. Ik was zeer dankbaar dat Anna en ik vrienden waren. Ze was geweldig. Door haar had ik heel veel dingen meegemaakt. Met Mandy had ik ook mooie gebeurtenissen mogen beleven maar niet zulke dingen als wat Anna en ik deden. Dat zou Mandy nooit durven. Ik was heel benieuwd naar haar reactie. Mijn glimlach verdween langzaam zonder dat ik het wist. Ik vroeg me af wanneer ik uit de cel mocht komen. Moest ik hier een nachtje blijven slapen? Hoe liet ik Mandy weten dat ik hier was? Door mijn gepeins vloog de tijd blijkbaar voorbij. De deur zwaaide open en de agent kwam binnen. ‘’Meekomen,’’ zei hij kortaf. Hij liet mij voor en hield mijn arm vast. Tot mijn verrassing was het buiten al donker. Zat ik zo lang in de cel? De agent bracht mij zwijgend naar de verhoorkamer waar Anna ook zat. Ze onderzocht mijn blik en er verscheen een grijns op haar gezicht. Ze wist dat ik helemaal niet boos op haar was.
‘’Heb je je een beetje kunnen vermaken in de cel?’’ vroeg ik haar ter begroeting.
Ze lachte. ‘’Ja, eigenlijk wel, het bed ligt best wel lekker.’’
De agent verliet hoofdschuddend de kamer.

‘’Zijn we misschien te ver gegaan, of niet?’’ vroeg ik.
Anna gniffelde even. ‘’Misschien wel maar het was wel spannend. Dit zou echt bijna niemand durven.’’
‘’Nee, dat denk ik ook niet,’’ beaamde ik. ‘’Maar kunnen we vandaag naar huis, denk je?’’
‘’Ja, dat denk ik wel,’’ antwoordde ze. ‘’Ik heb aan de agente gevraagd of ze onze vrouwen willen inlichten.’’
‘’Zou ze het doen?’’ vroeg ik op een plagerige toon.
Anna lachte. ‘’Ik weet het niet. Maar we mogen vandaag naar huis. Dat weet ik wel zeker. Maar waarschijnlijk krijgen we weer een boete, dit keer zal het flink hoger zijn.’’
Ik keek gespeeld boos naar haar. ‘’Ja, het is jouw schuld want ik moest alles doen wat je zei. Dus je moet mijn boete ook betalen.’’
‘’Ho, ho,’’ protesteerde ze. ‘’Je had je stopwoord kunnen zeggen.’’
Ik moest zachtjes lachen waardoor Anna mee moest grinniken. ‘’Het was wel leuk, hé Anna.’’
Ze grijnsde ondeugend. ‘’Echt wel.’’
‘’Maar serieus Anna, je blijft mij echt telkens verbazen.’’
‘’Zoals ik vanmiddag al zei, je leert mij pas kennen,’’ knipoogde ze me.

We stopten met kletsen toen de deur open ging en de man stapte de kamer binnen. Het was dezelfde man die ons vanmiddag had verhoord. Hij ging zitten en keek ons zwijgend aan. ‘’Jullie hebben geluk,’’ zei hij zakelijk. ‘’Jullie mogen zometeen naar huis gaan.’’ Hij boog zich voorover en keek ons indringend aan. ‘’Met een fikse boete erbij.’’ Hij leunde weer achterover en sloeg zijn armen over elkaar. ‘’Hoe halen jullie het in je hoofd om zoiets te doen?’’
Anna haalde haar schouders op. ‘’We vonden het wel spannend.’’ Ze keek ondeugend naar hem. De man keek echter nors terug maar zei een tijdje niets. Hij stond op, legde zijn handen op de rugleuning van de stoel en keek ons indringend aan. ‘’Jullie vrouwen komen jullie zometeen ophalen en dan mogen jullie gaan. Maar als jullie zoiets nog één keer flikken, dan zijn jullie niet jarig.’’ Zonder verder iets te zeggen verliet hij de kamer.

Anna en ik keken elkaar aan. Dat viel toch mee, zeiden haar ogen. De deur ging weer open en Mandy en Lotte liepen binnen. Anna en ik stonden tegelijkertijd op. ‘’Dag scho…’’ ik zweeg toen ik haar boze gezicht zag. Lotte had ook dezelfde blik op haar gezicht. Mandy nam mijn arm. ‘’Kom, we gaan naar huis,’’ zei ze alleen. Anna en ik maakten oogcontact. Ze was net zo verbaasd als ik. Braaf volgden we onze vrouwen. Toen we door de gang liepen, richting de uitgang, kwamen we de blonde agente weer tegen.
Anna kon het niet laten. ‘’Nog een prettige dag verder, mevrouw.’’ Ze kreeg een vernietigende blik terug van haar. Ik moest mijn uiterste best doen om niet te lachen. Mandy kneep hard in mijn hand en haar ogen vertelden me dat ik normaal moest doen. De wandeling naar de auto was stil. Anna en ik keken elkaar regelmatig aan, niet begrijpend waarom onze vrouwen boos waren. Misschien waren we echt te ver gegaan.
‘’Instappen,’’ zei Lotte kortaf toen we bij de auto aankwamen. Anna en ik gingen achterin zitten. Mandy reed de auto uit de parkeerplaats.

Tijdens de rit in de bebouwde kom bleef het stil in de auto. Dat was ook logisch omdat Mandy op het verkeer moest letten. Eenmaal op de snelweg verwachtten we de eerste reactie van onze vrouwen maar die bleef uit. Zelfs praatten Mandy en Lotte elkaar ook niet. Ze staarden recht voor zich uit.
‘’Ze zijn echt boos op ons,’’ gebaarde Anna naar me.
Ik knikte en fluisterde: ‘’ik denk dat wij echt te ver waren gegaan.’’
‘’Ja, maar ze weten toch hoe we zijn?’’ gebaarde ze.
‘’Ja, ik weet het. Maar ik denk dat we dit keer echt te ver zijn gegaan. Ik ben benieuwd naar de reden waarom ze boos op ons zijn.’’
Anna knikte. ‘’Ja, daar ben ik ook benieuwd naar.’’
We zwegen opeens toen Lotte streng naar ons keek. Wow, die blik had ik nog nooit gezien. Ze had altijd zo’n lief gezicht. Nu kreeg ik kippenvel van haar blik. Anna en ik keken elkaar aan. ‘’Wat is ze toch sexy als ze boos is,’’ fluisterde ze zacht. Ik proestte het uit met mijn hand voor mijn mond. Ik hield meteen op toen Lotte zich opnieuw omdraaide en mij doordringend aankeek.
Verdorie, ze waren echt boos op ons. Ik keek naar de spiegel en zag heel even de ogen van Mandy en ze wendde haar blik snel af. Wat hadden we verkeerd gedaan? Vonden ze het te ver gaan wat we deden in de lift van het politiebureau? Of was er een andere reden? Ik wist het niet. Dan maar afwachten tot we thuis waren, besloot ik. De rest van de rit verliep soepel en vooral heel stil.

Mandy parkeerde de auto voor het huis van Lotte en Anna en zei dat we uit moest stappen en hun volgen. Gehoorzaam volgden Anna en ik onze vrouwen naar binnen en gingen op de bank zitten. Ik vroeg me af waar onze kinderen waren maar ik durfde dat niet te vragen. Ik rekende er op dat Mandy het geregeld had. Mandy en Lotte waren in de keuken en we hoorden dat ze met iets bezig waren. Anna en ik keken elkaar zwijgend aan en wachtten rustig af. Lotte kwam binnen met twee borden met warme maaltijden. Toen ik het zag, rammelde mijn maag ineens. Ik had al een tijdje niet meer gegeten. Dankbaar nam ik het bord aan van Lotte die mij min of meer negeerde. Ze ging meteen terug naar de keuken. Anna en ik vielen aan met eten. We hadden echt trek. Het was een lange dag voor ons geweest. Ik kon meteen proeven dat het eten klaargemaakt was door Lotte. Ik kreunde genietend toen ik een hapje nam. Misschien moest ik met haar trouwen, dacht ik. Wat kon ze voortreffelijk koken. Maar ze kon nog steeds niet tippen aan mijn overleden vriend Joost. Toen onze borden leeg waren, leunden Anna en ik tevreden achterover op de bank.

Lotte ruimde de borden snel op en Mandy kwam binnen met een dienblad met daarop kopjes koffie. Nog altijd waren ze zwijgzaam. Mandy en Lotte gingen recht tegenover ons op de bank zitten. Er heerste een gespannen sfeer in de woonkamer. Ik was een klein beetje zenuwachtig maar tegelijkertijd ook nieuwsgierig. Ik wilde weten waarom ze boos op ons waren. Mandy nam voorzichtig een slokje koffie en knikte naar Lotte. Ze boog zich voorover naar ons. ‘’Weten jullie waarom we boos zijn?’’ vroeg Lotte rustig.
Anna en ik keken elkaar aan. ‘’Dat wij misschien te ver gegaan zijn?’’ antwoordde Anna voorzichtig.
‘’Nou en of zijn jullie ver te gegaan,’’ reageerde Mandy. ‘’Maar weten jullie wat de reden is waarom wij boos zijn?’’
Anna en ik aarzelden even. ‘’Nou, ik… ik weet eerlijk gezegd niet. Je weet hoe we zijn,’’ zei ik. Anna knikte beamend.
‘’Natuurlijk weten wij wie jullie zijn,’’ zei Lotte kalm. ‘’Denk eens goed na.’’
Het was stil in de woonkamer. Anna en ik pijnigden onze hersenen om de antwoorden te vinden maar dat lukte ons niet. Mandy en Lotte dronken rustig de koffie.
‘’Wat als ik zeg dat het over ons bedrijf gaat?’’ onderbrak Mandy plotseling ons gepeins. Anna kreeg meteen het licht en ik was vandaag duidelijk laat van begrip. Mandy keek me indringend aan met haar bruine ogen, waardoor ik het moeilijker kreeg. Ik vond het niet leuk maar volgens mij verdiende ik het.

Toen kreeg ik een schok. ‘’Wel verdomme!’’ fluisterde ik.
‘’Ja,’’ reageerde Mandy knikkend terwijl ze mij strak aankeek. ‘’Inderdaad verdomme.’’
Hoe kon ik zo dom zijn? Ik keek Anna aan en die had ongetwijfeld dezelfde gedachten als ik. Ze staarde roerloos voor zich uit. Geen wonder dat Mandy en Lotte kwaad waren.
‘’Ja, nu dringt het tot jullie door, hé?’’ sprak Lotte rustig. ‘’Wat als dat incident van jullie in de lift op het nieuws was geweest? Wat zullen de klanten over ons denken?’’
‘’En vooral jij, Danny,’’ zei Mandy. ‘’Je bent al een paar keer op het nieuws geweest. Veel mensen zullen jou weer herkennen. Hoe moeten we het uitleggen aan de klanten.’’
‘’Of zullen ze überhaupt wel bij ons willen komen?’’ vulde Lotte aan.
‘’Sorry,’’ zei Anna stamelend. ‘’Daar had ik echt helemaal niet aan gedacht. Echt zo stom.’’
‘’Danny?’’ riep Mandy toen ze merkte dat ik stil bleef.’’
‘’Sorry, ik heb er geen woorden voor,’’ mompelde ik.
‘’Ja, dat geloof ik graag,’’ zei ze. Ik kreeg kippenvel van het horen van haar stem.

‘’Maar goed,’’ zei Lotte, iets minder boos. ‘’Jullie hebben geluk dat het niet op het nieuws komt. Tegenwoordig worden de namen niet kenbaar gemaakt in het nieuws. Maar je weet maar nooit bij de journalisten. Zeker bij jou, Danny. Als een van de journalisten ontdekt dat je de degene was die in de lift was, zal hij niet aarzelen om het in de media te gooien. Jullie hebben de blonde agente goed kwaad gemaakt. Ze kan zomaar informatie delen aan anderen. De commissaris heeft ons verzekerd dat ze het niet zal doen. Maar ja, we zullen nooit weten of ze haar woord zal houden.’’
‘’Maar,’’ zei Mandy, wat vriendelijker. ‘’Het is ook onze fout. We hadden jullie moeten waarschuwen.’’
‘’Nee,’’ zei Anna hoofdschuddend. ‘’Het is mijn fout. Ik had dit moeten weten. Ik zou echt niet verbaasd zijn als die blonde agente het toch doorvertelt aan iemand. Ze was echt woest op mij. Ik ben echt stom geweest. Sorry, jullie hebben het volste recht om boos te zijn. Het is mijn fout. Ik neem alle verantwoordelijkheid op mij.’’
‘’Nee,’’ protesteerde ik. ‘’Het is ook mijn fout. Als ik het had geweten, had ik meteen het stopwoord gezegd.’’
‘’Laten we het erop houden dat het allemaal onze fout is,’’ zei Lotte.

Ze slaakte een zucht en keek Mandy aan. ‘’Sorry Mandy, ik kan het niet meer.’’
Ze schoot hard in de lach. ‘’Ik ook niet, Lotte. Het is gewoon onmogelijk.’’ Ze giechelden luid. Anna en ik keken elkaar verbaasd en niet begrijpend aan.
‘’Wat is er?’’ vroeg Anna voorzichtig.
Lotte keek haar lachend aan. ‘’Ik kan niet meer boos op je zijn, Anna. En haal die stomme grijns van je onmiddelijk weg!’’
‘’En die van jou ook, Danny!’’ zei Mandy streng. Ik kon aan haar stem horen dat ze helemaal niet meer boos was. Anna en ik bleven breed grijnzen.
‘’Maar ik wil toch zeggen dat het ons spijt,’’ zei Anna plotseling serieus. ‘’Ik voel me echt dom vandaag.’’ Lotte en Anna stonden op en knuffelden elkaar innig.
Mandy keek me verwachtingsvol aan. Ik kwam overeind en trok Mandy in mijn armen. ‘’Het spijt mij ook, Mandy,’’ fluisterde ik in haar oor. ‘’Ik zou het mezelf nooit vergeven als jullie bedrijf slecht gaat door ons incident.’’
Ze maakte zich een beetje los van me en keek me lief aan. ‘’Ik weet het. Maar doe dat alsjeblieft nooit meer. Ik schrok me dood toen ik het hoorde. Je moet echt voorzichtig zijn, vooral jij. Het mag wel zijn dat mensen jou steeds minder herkennen. Maar als jouw naam eenmaal op het nieuws komt, hebben we een probleem.’’
Ik keek weg want ik schaamde me. Mandy trok mijn gezicht terug en streelde mijn wang. ‘’Het is al goed, lieverd. Ik weet heus dat je het niet expres deed. Als je het goed wil maken, dan wil ik wel een kusje van je.’’
Ik glimlachte en gaf haar een lange zoen.
‘’Dat is beter,’’ zei ze vrolijk. ‘’En nog één ding: het is ONS bedrijf, niet jullie bedrijf. Hoe vaak moet ik dat zeggen?’’ Ik lachte met haar mee.

We gingen weer zitten. ‘’Nou, vertel op! We willen alles horen,’’ zei Lotte.
Anna en ik keken elkaar aan, ik knikte haar bemoedigend toe. Ze vertelde het verhaal in geuren en kleuren. Ik vulde hier en daar wat aan. Toen wij klaar waren, heerste er een ogenblik stilte in de kamer. Mandy en Lotte schudden hun hoofden langzaam. ‘’Jullie zijn echt knettergekken,’’ zei Mandy.
Lotte beaamde dat. ‘’Maar deze keer is echt de laatste.’’
Anna legde haar hand op haar borst. ‘’Dat beloof ik. Dat was ik zelf ook al van plan.’’
Ik keek Anna aan. ‘’O, geen avontuurtjes meer?’’
Ze lachte. ‘’Oh, jawel hoor. Maar dan niet meer in het openbaar.’’
We bleven nog even kletsen tot Mandy opstond. Mandy en ik namen afscheid en liepen naar ons huis. Ineens moest ze zachtjes giechelen.
‘’Wat nou weer?’’ lachte ik.
‘’Vanavond ga je moeilijk slapen, denk ik, omdat je een beetje schuldgevoelens hebt.’’
Het was maar goed dat het donker was want ik voelde dat ik het warm kreeg. Mandy legde haar hand op mijn wang en giechelde zacht. ‘’Je bloost.’’ Ik gromde. ‘’Maar lieverd, het is echt niet nodig dat je je schuldig gaat voelen.’’
Ik glimlachte. ‘’Ja, ik weet het maar ik ga toch straks zitten nadenken. Zo ben ik nu eenmaal.’’
Ze hield me tegen onder de lantaarnpaal en keek me indringend aan. ‘’Dat doe je zo meteen als we thuis zijn. Ik haal onze kinderen op bij de buren. Ik vrees dat ze al aan het slapen zijn. Misschien laten we hen wel een nachtje daar slapen. Ik ga wel even kletsen met de buren. Dan heb je even tijd om na te denken. Ik wil niet dat je vannacht uit bed gaat om na te denken. Begrepen?’’
Ik knikte glimlachend. ‘’Dat is goed. Je bent lief. En je bent best sexy als je boos bent.’’
Ik kreeg een stomp als beloning. ‘’Eikel!’’ Lachend pakte ze mijn hand en we liepen naar huis.

We waren een paar maanden verder. De herfst liet zich van zijn beste kant zien. Regen, regen en nog eens regen. Tja, wat had je dan anders verwacht van een kikkerland. Anna en ik hadden de rest van onze vrienden natuurlijk verteld over ons avontuurtje. Iedereen was geschokt en had ons voor gek verklaard. Bram had ons gedreigd dat wij het nooit bij zijn politiebureau mochten uitproberen. Anna had heel ondeugend naar hem gekeken. Verder waren er geen bijzonderheden gebeurd. Sofie was inmiddels helemaal gewend om bij ons te werken. Gelukkig konden Sofie en ik goed met elkaar overweg. Ze liep tenminste niet bij mij weg. Maar ik had het wel door dat ze liever niet aangeraakt wilde worden door mij. Ik respecteerde haar, was allang blij dat we konden kletsen. Ze werkte hard. Mandy en Lotte waren heel tevreden over haar en ze zagen ook talent in haar. Ze vonden het heel leuk om haar van alles te leren. Sofie kwam nooit te laat. Ze was altijd de eerste. Dat kwam omdat ze met de bus ging. Als ze een bus later zou pakken, zou ze te laat komen. Omdat het de laatste tijd zo veel regende, had Mandy de sleutel aan haar gegeven zodat ze meteen naar binnen kon gaan. We vertrouwden haar. Ze werkte ook regelmatig in de winkel. Meestal in de laatste uren van de dag. Ze kon prima met de klanten omgaan maar ze had wel gezegd dat ze liever niet de mannen wilde helpen. We vroegen waarom en ze had verlegen haar schouders opgehaald. Het was duidelijk dat ze het niet wilde zeggen en we respecteerden haar. Verder kon ze zich altijd goed vermaken om het gekibbel van Anna en mij.
Kortom: we waren blij met Sofie en zij was blij met haar stageplek.

Op een regenachtige dag waren we in de winkel aan het werk. Ik was bezig met het veranderen van de thema-afdeling. De kerst was in aantocht. De kerstcollectie die in het magazijn lag, moest nu naar de winkel. Ik vond het altijd een leuk klusje en dat vond Sofie ook want ze wilde graag helpen. Eerst brachten we de kleding die in de winkel hing naar het magazijn. We borgen alles altijd netjes op voor volgende jaar. De thema afdeling was een groot succes. Het was leuk voor de klanten en voor ons omdat het afwisselend was. Toen de afdeling leeg was, maakten we deze eerst schoon. Tussendoor kletsten we gezellig. Anna hielp de klanten. Toen we de kerstcollectie gingen halen, vroeg Sofie of we de winkel ook niet gelijk gingen versieren met de kerstversieringen. Ze was enthousiast. Glimlachend stemde ik ermee in.
‘’Hebben we een kerstboom?’’ vroeg ze gretig.
‘’Ja, zeker,’’ antwoordde ik en wees naar Anna. ‘’Dat is het. Iedereen kijkt toch graag naar haar? Ze is beeldschoon. Bovendien wordt ze graag bekeken. Dus als we nou de kerstlichtjes om haar heen wikkelen en haar daar neerzetten, hebben we een mooie kerstboom.’’
Sofie giechelde van plezier en Anna keek mij laatdunkend aan. ‘’Ik denk eerder dat je een kerstboom bent. Je hebt tenminste twee kerstballen.’’ Sofie proestte het uit en verdween naar het magazijn. Grinnikend liep ik achter haar aan. Gelukkig kon Sofie het wel hebben van onze schuine opmerkingen.

Voordat we het wisten, was het alweer bijna sluitingstijd. De winkel was sfeervol versierd met de versieringen. Sofie had het meeste werk gedaan. Ze was duidelijk dol op kerst. De thema afdeling was ook klaar. ‘’Je hebt het werk goed verricht, Sofie,’’ zei ik glimlachend terwijl ik zacht op haar schouder klopte. Als door een wesp gestoken sprong ze met een gil achteruit. Ik knipperde verrast met mijn ogen. Ik had iemand nog nooit zo snel zien bewegen. Sofie trilde helemaal met een angstige blik in haar ogen. Anna had het allemaal gezien en rende naar Sofie toe. Ze legde haar hand heel voorzichtig op haar arm. ‘’Gaat het, Sofie?’’ Ze antwoordde niet. Het leek alsof ze op het punt stond om in huilen uit te barsten. ‘’Kom, we gaan naar het atelier.’’ Anna keek me aan. ‘’Blijf hier.’’
Ik staarde verdoofd voor me uit. Wat gebeurde er nou? Ineens realiseerde ik me dat ik mijn hand op haar schouder had gelegd. Dat deed ik zonder na te denken. Maar haar reactie… Het kon maar één ding betekenen: ze had iets ergs mee gemaakt. Wat dom van me dat ik er geen rekening mee had gehouden.

Ik keek naar de klok. Nog vijf minuten voor sluitingstijd. Ik besloot de winkel nu te sluiten. Ik had een vermoeden dat het even kon duren dus ik ging administratie werk doen in het kantoor. Elise en Kelly zaten al achter de computers om de laatste zaken af te ronden. Irene en Kim waren naar huis gegaan. Bij aankomst hadden ze mijn blik onmiddelijk opgemerkt. Ik vertelde ze wat er gebeurd was. Ze waren verrast en nieuwsgierig waarom Sofie zo geschrokken was maar eerst moest het administratieve werk gedaan worden. Nadat wij klaar waren, verhuisden we naar de kantine om wat te drinken. Mandy, Lotte, Anna en Sofie waren nog steeds in het atelier. Ik vroeg me af of ik iets ergs gedaan had. Lang piekeren hoefde ik niet want Mandy kwam binnen. Haar gezicht was een beetje bleek maar ik zag ook iets van woede in haar. ‘’Danny, kom mee,’’ zei ze alleen.
‘’Mogen we mee?’’ vroeg Elise voorzichtig.
Ze aarzelde. ‘’Ik denk het wel maar blijf op de achtergrond.’’

Sofie zat op de stoel met Lotte naast. Ze had Lotte haar hand vast. Tegenover hen stond een stoel. Lotte knikte bemoedigend en ik ging rustig zitten. Nu zag ik de sporen van tranen op de wangen van Sofie. Het brak mijn hart om haar zo te zien. Ze leek zo breekbaar. Ze glimlachte flauwtjes toen ze mij zag kijken.
‘’Zeg het maar tegen hem, Sofie,’’ zei Lotte rustig. ‘’Hij zal je begrijpen, veel beter dan wij omdat hij zoiets ook meegemaakt heeft.’’
Sofie keek haar verrast aan. ‘’Echt?’’
Ze knikte. ‘’Ja, vertel het aan hem.’’
Ik brandde van nieuwsgierigheid maar ik hield me in.
Sofie keek mij aan en haalde diep adem. ‘’Toen ik zeventien was, woonde ik met mijn ouders in Drenthe op het platteland. Afgelegen, veel groen. Dat vonden we heerlijk. Ik werkte bij de plaatselijke supermarkt in het dorp. Het was ongeveer een half uur fietsen. Dat vond ik nooit erg omdat de natuur altijd om mij heen was…’’
Mandy onderbrak haar subtiel: ‘’Sofie, ik denk dat je iets harder moet praten anders verstaat hij je niet.’’
Ze keek me geschrokken aan en daarna moest ze zachtjes lachen. ‘’Sorry.’’ Ze herhaalde de woorden en vervolgde haar verhaal weer: ‘’Op zo’n vrijdagavond waren mijn ouders niet thuis en ik had een avonddienst bij de supermarkt. Om negen uur mocht ik naar huis en het was al donker. Ik fietste naar huis. Nadat ik het dorp verliet, fietste ik door de rustige straat waar bijna geen auto’s kwamen. Op een gegeven moment kwam er een auto. Ik fietste netjes aan de kant van de weg maar de auto reed mij niet voorbij. Hij bleef achter mij aan rijden. Ik werd bang.’’ Sofie viel stil. Ik hield mijn adem in. Ik kon wel raden wat er ging gebeuren. Lotte had haar arm om Sofie’s middel geslagen. ‘’Doe maar,’’ fluisterde ze zacht.
Sofie blies haar adem zwaar uit. ‘’Ik werd dus bang en ging harder fietsen maar de auto bleef mij volgen en kwam mij niet voorbij. Ik raakte in paniek en fietste zo hard als ik kon. Toen de auto mij eindelijk passeerde, stopte die dwars op de weg. Er stapte een man uit en… Hij was heel groot en vooral sterk. Ik was kansloos voor hem. Hij trok mij ruw van mijn fiets en gooide mij zonder pardon in de kofferbak.’’

Ik hapte hoorbaar naar adem want ik had mijn adem zo lang ingehouden. Ik wilde mijn hand op haar been leggen maar bedacht me op tijd. Sofie zag het en glimlachte een klein beetje. Maar die was meteen weg toen ze haar verhaal vervolgde: ‘’Ik lag dus in de kofferbak. De rit duurde heel lang. Ik was zo bang. Even later kwamen we bij zijn huis aan. Hij sleurde mij mee alsof ik een slappe pop was. Tegenstribbelen had geen zin. Zijn huis was ook op een afgelegen plek. Op hulp hoefde ik dus niet te rekenen. Drie dagen lang heeft hij mij op alle manieren bruut verkracht. Het was een hel voor mij. Het kon die man niets schelen dat ik pijn had.’’
Mandy legde haar hand op mijn schouder. ‘’Danny, kalmeer,’’ zei ze zacht. Mijn ademhaling was zwaar. Ik kookte inderdaad van woede. Hoe kon die schoft die arme meid dat aan doen? Als het kon, had ik die man in elkaar geramd. Ik haalde diep adem en mompelde iets verontschuldigends.
Sofie knikte. ‘’Na drie dagen gooide hij mij gewoon in de berm, geblinddoekt en vastgebonden. Natuurlijk heel ver weg van zijn huis. Er waren DNA sporen van de man gevonden maar de politie kon geen match vinden en de plaats delict was niet bekend. Maar wat de man niet wist, is dat ik zijn gezicht een keer had gezien. Ik vergeet zijn gezicht nooit. Maar helaas kan de politie hem nooit vinden, ondanks mijn beschrijving van de dader.’’ Sofie nam een slokje van het water. ‘’Ik zit jarenlang in therapie. Het gaat langzaam steeds beter met mij maar ik ben nog steeds bang.’’ Ze viel stil en staarde naar de grond.
‘’Zolang de dader rondloopt, zal je altijd bang blijven zijn,’’ zei ik rustig. ‘’Je hebt vaak het gevoel dat hij achter je staat en je kijkt regelmatig over je schouder om te controleren of hij niet achter je staat. Of elke keer als je deur opent, wens je dat hij niet voor de deur staat. Het zal niet over gaan als je niet weet waar hij is. Zelfs als hij in de bak zit, voel je je nog steeds niet veilig. Het gaat pas over als hij dood is.’’
Sofie keek me met open mond aan. ‘’Hoe weet je dat?’’
Ik keek haar kalm aan. ‘’Omdat ik het ook meegemaakt heb.’’
‘’Wat?’’ fluisterde ze.
‘’Ik werd ook ontvoerd, Sofie,’’ antwoordde ik.
Haar ogen werden groot. ‘’Echt?’’
Ik zweeg even omdat mijn nare herinneringen naar boven kwamen. Ik zette mijn gedachten weg. Het ging vandaag om Sofie. ‘’Wil je mijn verhaal horen? Het is ook heftig. Kan je dat aan?’’
Ze knikte langzaam. ‘’Ja, graag.’’

Het volgende kwartier vertelde ik haar mijn verhaal. Ze luisterde aandachtig. Ik probeerde het zo veel mogelijk te vertellen maar niet alles om het niet te heftig te maken.
Sofie staarde een ogenblik voor zich uit. ‘’Wat erg,’’ zei ze.
Mandy hurkte naast me. ‘’Misschien kun je je herinneren dat er een filmpje op de televisie was waarin een man vastgebonden zat in een kelder en in elkaar geslagen werd.’’
Sofie keek me geschokt aan. ‘’Ja, dat herinner ik me, ja. En die man was jij?’’
Ik knikte. ‘’Ja, dat was ik. En ik zat ook in therapie. Ik was totaal een ander mens geworden. Mandy herkende mij bijna niet meer. Uiteindelijk was ik er vrij snel bovenop gekomen. Maar de angst dat ik de ontvoerder tegen zou komen, zat altijd in me. Ik controleerde de deur drie keer of deze echt op slot zat. Ik liep niet meer door het steegje. Ook al wist ik dat hij in de gevangenis zat. Ik was niet echt meer bang voor hem want ik zou hem in elkaar willen rammen. Maar ik voelde me nooit veilig.’’
‘’Nog steeds?’’ vroeg Sofie voorzichtig.
Ik schudde mijn hoofd. ‘’Nee, niet meer, want hij is dood.’’ Ik vertelde het verhaal hoe de ontvoerder omgekomen was. ‘’Daarna gleden de resten van mijn angst weg uit mijn lichaam. Ik was dolblij en op deze dag had ik me ter pletter gezopen van blijdschap. Dus Sofie, ik kan me heel goed voorstellen dat je je nog steeds niet veilig voelt. En het spijt me dat ik mijn hand op je schouder had gelegd.’’
‘’Nee,’’ zei Sofie snel. ‘’Het is niet jouw fout. Dat kon je niet weten. Maar ik heb nog steeds moeite met mannen die dicht in mijn buurt komen.’’ Ze zweeg. Ik wilde mijn hand bijna opnieuw op haar been leggen om haar te troosten. Ik knarsetandde. Het was lastig. Sofie zag het weer en pakte glimlachend mijn hand beet met haar beide handen. Ik boog me voorover. ‘’Lieve Sofie, als je erover wil praten, of vragen stellen, dat mag je altijd bij mij doen. Want ik begrijp je waarschijnlijk beter dan je therapeut.’’
Ze grinnikte zachtjes. ‘’Dank je wel. Ik vind therapie maar niets.’’
Ik lachte. ‘’Ja, dat vond ik ook.’’
Ze keek om zich heen. ‘’Ik voel me wel veilig bij jullie. Vooral bij jou, Lotte.’’ Ze bloosde.
Lotte knuffelde haar liefdevol. ‘’Je mag altijd dichtbij in mijn buurt zijn.’’
‘’Nou, ik ben wel jaloers hoor, zo’n mooie dame wil ik dicht in mijn buurt hebben,’’ grapte ik.
Iedereen moest lachen en toen viel het weer stil. ‘’Sorry dat ik het jullie niet heb verteld. Ik…’’ Ze aarzelde.
‘’Zeg maar niets, we begrijpen het,’’ zei Anna rustig.
Ze knikte dankbaar. ‘’En nu wil ik graag naar huis.’’ Ze stond op.
Lotte kwam overeind. ‘’Anna en ik brengen je wel naar huis. Kom maar mee.’’

Mandy, Elise, Kelly en ik keken elkaar lang aan.
‘’Ik ga Bram vragen of hij naar de zaak van Sofie wil gaan kijken,’’ doorbrak Elise de stilte. ‘’De dader moet opgepakt worden.’’
Ik vond het wel een goed idee van Elise maar had er weinig vertrouwen in. Waar kon Bram beginnen? Maar goed, hij kon het altijd proberen. Het bleef weer stil. We hadden gewoon niet veel te zeggen.
‘’Ik ga naar huis,’’ kondigde Kelly aan.
‘’Ik ook,’’ beaamde Elise. ‘’Tot morgen allemaal.’’

Even later zaten Mandy en ik op de bank. Tijdens de rit naar huis zeiden we niet veel. We hadden nog niets gegeten, we hadden niet veel trek. Ik had Lizzy in mijn armen en Mandy speelde met Lindsay. We hadden behoefte aan iets vrolijks. We speelden met de kinderen en ze maakten grappige geluidjes waardoor we moesten glimlachen. Het vrolijkte ons een beetje op. Ik knuffelde Lizzy stevig en kuste haar op haar hoofd. Ik hield van haar. Via mijn ooghoek zag ik Mandy hetzelfde doen bij Lindsay. Ik moest glimlachen toen ik het zag. Het was prachtig. Mandy opende haar ogen en keek me aan. Ik boog me naar haar toe en wilde haar kussen maar Lindsay stak haar handje er tussen in. We lachten en wilden opnieuw kussen maar Lindsay hield ons weer tegen. Lizzy deed vrolijk mee.
‘’Hey Lindsay, ze is mijn vrouw hoor!’’ riep ik gespeeld verontwaardigd. Lindsay omhelsde haar moeder alsof ze van haar was. Ineens stak Lizzy haar handen naar Mandy uit. Ik keek haar verbaasd aan. Lachend nam Mandy Lizzy van mij over en zo knuffelden onze dochters hun moeder innig.
‘’Nou nou, ze is mijn vrouw hoor! Ik ben met haar getrouwd!’’ riep ik opnieuw verontwaardigd uit. De tweeling maakte kinderlijke geluidjes. Mandy keek me ondeugend aan en knuffelde haar dochters. Mopperend stond ik op. ‘’Ik ga het eten wel klaarmaken.’’ Ik maakte vlug een foto van mijn drie favoriete dames. Een hele mooie foto, die sloeg ik op in mijn telefoon. Ik gaf een knipoog aan mijn vrouw en verdween naar de keuken.

Na het eten bracht Mandy de kinderen naar bed. Ik ruimde de boel op. Daarna schonk ik wijn in voor Mandy. Ik nam een biertje. We dronken weliswaar meestal niet doordeweeks maar vandaag hadden we er wel behoefte aan. Even later kwam Mandy terug en ging knus naast me zitten. Ze nam een slokje van haar wijn en zuchtte diep. ‘’Dat was weer zo’n dagje, hé?’’
‘’Zeg dat wel,’’ mompelde ik terwijl ik mijn armen om haar heen sloeg en haar tegen mij aandrukte.
‘’Ik vind het zo erg voor Sofie,’’ fluisterde ze.
‘’Ik ook. Ik denk dat haar toestand veel erger was dan de mijne.’’
‘’Nou, bij jou was het ook heel heftig hoor! Je was zelfs bijna dood!’’ wierp Mandy tegen.
‘’Dat is waar. Het is niet te vergelijken. Maar ik vrees dat Bram niets zal vinden als hij de zaak heropent.’’
Ze zuchtte. ‘’Ik vrees het ook.’’
‘’Maar Mandy, heb je haar verteld dat je ook ontvoerd was geweest?’’
Ze knikte. ‘’Maar mijn ontvoering was minder erg dan die van jullie. Bij mij was er gelukkig niet veel gebeurd. Maar toch vond ik het wel eng.’’
Ik knikte begrijpend. We namen een slokje van onze drank. ’’Wat moet ik doen?’’ vroeg ik aan haar.
Ze draaide zich om zodat ze mij aan kon kijken. ‘’Wat?’’
‘’Wat moet ik doen tegenover Sofie. Moet ik een beetje afstand houden van haar? Ik bedoel, niet te dichtbij haar staan, of zo? Ik zal haar in ieder geval niet meer aanraken.’’
Ze dacht na. ‘’Ik denk dat het niet hoeft. Ik denk dat ze blij is met jou. Ze heeft tenminste iemand die ook iets soortgelijks meegemaakt heeft.’’ Ze nam een flinke slok van haar wijn en het glas was alweer leeg. Ik keek geamuseerd toe. Ze zette het glas op de tafel neer en kroop op mijn schoot. ‘’Sofie heeft ons,’’ verklaarde Mandy. ‘’We zullen haar helpen en steunen. Lotte zal iets meer doen, denk ik. We hebben wel gezien dat Sofie meer op haar gemak is bij Lotte.’’
‘’Ja, dat is logisch want ze is veel te lief.’’
Mandy glimlachte en gaf me een korte zoen. ‘’Jij bent ook lief. Kom, hou mij even goed vast.’’
Ik gaf mijn biertje aan Mandy die het op de tafel zette. Ik omarmde haar stevig en ze maakte zich klein in mijn omhelzing. Ik drukte mijn neus in haar heerlijk ruikende haren…