De volgende morgen wordt iedereen verrast door een dun laagje sneeuw. Het is maar 2 centimeter, maar het doet het landschap geheel veranderen. Het maakt het werken in de partytent een behoorlijk stuk onaangenamer. Met enkele heaters proberen ze wat warmte in de partytent te krijgen, maar een echt succes is dat niet.

Halverwege de ochtend komt Harald even langs.

‘Aha, ik zie dat je de partytenten al opgesteld hebt?’

‘Ja, maar gaat het niet te koud worden? Het is nu hier al niet te harden in de partytent en ik heb er al heaters in staan!’

‘Geen zorgen Roald. Daar hebben we iets speciaals voor, dan kun je zelfs met heel slecht weer buiten blijven. Ik heb me een tijd geleden een hele grote heater gekocht, die lucht met olie verwarmd. Daarmee kun je een ruimte als deze hier met gemak verwarmen. Als je wilt, mag je hem best van me lenen. Ook voor je verbouwing, ik heb hem zo toch niet nodig.’

‘Graag! Want we hebben zelfs al een dansvloer gemaakt. Het is maar van afvalhout, maar we hebben al bewezen, dat je er op kunt dansen!’

‘Dat is toch geweldig? En hoe doe je dat met de muziek?’

‘Ik kan hier toch wel een radio erbij zetten, maar ik wilde ook nog spelen op mijn gitaar en Ingrid op haar mondharmonica.’

‘Ik hoor het al, gezellig alom! Morgen komt Henk terug van Nederland en hij zou zorgen voor de drank. Ik ben bang, dat zijn auto bijna door zijn assen zal zakken, als ik Henk een beetje ken!’

‘Er zullen er ook bij zijn, die geen alcohol drinken, heb je daar ook aan gedacht?’

‘Ja, maar zullen er dat veel zijn?’

‘Hier in huis zullen er minstens drie zijn, die niets drinken, en een van mijn vrienden is zwanger, dus die zal ook niets drinken. Dus het zullen er toch wel een aantal zijn.’

‘O, dan zal ik toch maar wat bij halen. Normaal wordt er door iedereen wel flink gedronken. Maar goed, we passen ons wel aan. Er zijn dit jaar behoorlijk wat nieuwe aanmeldingen. Zelfs de dochter van Henk komt, die komt hier ook wonen, wist je dat?’

‘Ja, Diana en Frank zijn vrienden van ons. Ze komen volgende week een paar weken bij ons logeren, totdat ze hun nieuwe huis in kunnen.’

Albert lacht. ‘Je houdt het zo wel druk in huis, Roald!’

‘Ach ja, straks zijn er weer 6 man weg, mijn ouders en enkele vrienden gaan terug naar huis. Dan is het weer rustig in huis.’

‘Dat scheelt. Hoe staat het met de verbouwing?’

‘De buitenkant is klaar, zoals je ziet. We leggen nu de laatste hand aan de slaapkamer, de badkamer onder is al klaar. En daarna gaan we naar boven, eerste verdieping. Daar gaan we de volgende badkamer maken. En als die klaar is, weer een verdieping hoger. En in de tussentijd wordt ook nog de keuken gedaan, maar dat laten we doen. Anders blijven we in een bouwput zitten en de installateur heeft ons verzekerd binnen een week klaar te zijn. Nou, ik ben benieuwd.’

‘En ik zag Jim hier aan het werk?’

‘Ja, hij vervangt de bedrading van het huis en installeert ook meteen een brandmeldsysteem. Dat wilde de verzekering hebben. En als hij dan toch bezig is, dan ook maar meteen goed.’

‘Gelijk heb je. Het zou zonde zijn, als dit mooie huis door brand verloren zou gaan!’

‘Dat klopt. Daarom ben ik er ook over aan het denken om nog bliksemafleiders te gaan plaatsen. Allemaal zaken, die het huis nog niet had.’

‘Dat is toch allemaal peperduur, Roald. Kun je dat wel betalen?’

‘Laat dat maar mijn zorgen zijn, Harald.’

Roald roept dan Mark en Guido, zodat die de heater bij Harald kunnen ophalen.

Tegen de middag komt Hilde weer voorbij voor zijn dagelijkse Zweedse lessen. Roald maakt nu steeds grotere sprongen, en vandaag verrast Hilde hem, door de gehele les in het Zweeds te houden. Maar Roald slaat zich er manmoedig doorheen, wat hem een compliment van Hilde oplevert.

‘Ik weet heel zeker, dat je op het feest al een heel woordje Zweeds kan meepraten, Roald. Je maakt echt goede vorderingen!’

‘Wat wil je ook, met zo’n goed lerares? En daarnaast zorgen Ester, Ada en Ingrid er heus wel voor, dat ze me nu steeds meer aanspreken in het Zweeds. En dat vind ik ook niet erg, zo leer ik het veel sneller!’

‘Dat is waar, maar ik heb ook tegen hun gezegd, dat ze dat moeten doen.’

‘Dat dacht ik al, maar ik probeer ze zelf ook al in het Zweeds aan te spreken.’

‘Goed bezig, Roald. Als al mijn studenten er zo tegenaan gingen!’

‘Het zou al fantastisch zijn, als ik op het feest straks een beetje in het Zweeds kan praten. Ik zal het in ieder geval wel proberen en als het dan niet zo gaat, zoals ik wil, kan ik nog altijd terug op Duits of Engels.’

‘Dat is de goede instelling, Roald. Maar ik denk wel, dat het je lukt. Je hebt toch al een behoorlijke woordenschat, indrukwekkend dat je dat geleerd hebt in zo’n korte tijd!’

‘Televisie kijken helpt ook, Hilde. En ik probeer de gesprekken met Ester, Ada en Ingrid steeds meer in het Zweeds te voeren. Dat lukt me niet altijd, maar het gaat steeds beter.’

Na de koffiepauze gaat Hilde weer naar huis, ze heeft nog andere dingen te doen en Roald ook. Hij moet nog met de verkoper van de garageboxen praten. En daarbij gebruikt hij nu voor het eerst zelf zijn eigen Zweedse kennis.

Hij belt de verkoper op en begint te handelen met de verkoper. ‘Mijnheer Alfsen, ik ben erg gecharmeerd van uw boxen, maar ik vind ze veel te duur. Het bevalt me, dat ze geïsoleerd en verwarmd zijn, en dat ze goed beveiligd zijn. Maar om daar 200000 kronen voor te betalen, dat gaat me te ver, vooral omdat ik een vergelijkbare garagebox voor 120000 kronen kan krijgen. Nu hebben die wel niet die verwarming en isolatie, maar dat verschil is geen 80000 kronen waard. Als u me een goed tegenbod doet, kunt u me er vijf leveren.’

‘Vijf garageboxen zegt u? Dat verandert de zaak. Komen die langs elkaar te staan? Want dan kan ik u ook nog iets anders aanbieden.’

‘En dat is?’

‘We hebben sinds kort een garagebox voor vier auto’s. Met alle extra’s, zoals op de enkele boxen. Inclusief verwarming, isolatie, elektrische deuren en daarnaast ook nog een ruimte voor gereedschap en fietsen te plaatsen. En het beste van die garagebox is, dat hij ruim een kwart minder kost, dan vier van die boxen.’

‘Dus als ik even snel reken, kost me die box dan 600000 kronen?’

‘Iets minder zelfs. Maar ik doe u een aanbod. U wilde vijf boxen, ik biedt u die vier-box aan, plus nog een dubbele box voor 750000 kronen. Dan heeft u ook meteen een tuinhuisje voor uw tuingereedschap. Maar meer kan ik echt niet van de prijs afdoen.’

Roald is aangenaam verrast. Dat is meer dan hij gehoopt had. ‘Stuur me een offerte toe per mail, dan stuur ik hem u meteen ondertekend aan u terug. Wanneer kunt u leveren?’

‘Wanneer wilt u hem hebben? We kunnen onmiddellijk leveren!’

‘Maandag?’

‘Prima! Als u me de offerte ondertekend terug stuurt en ook een aanbetaling van minstens 75000 kronen doet, dan komen we maandag bij u de boxen plaatsen. De bouw zal ongeveer een week duren, aangezien alles prefab is.’

‘Geen punt, stuur me de offerte maar en dan is het geregeld.’

‘Hartelijk dank, mijnheer de Vries!’

‘Geen dank. Ik neem later nog wel weer met u contact op.’

‘Ik kan ook langs komen, als u dat wenst.’

‘Ja, doet u dat maar! Weet u wat? Waarom komt u vrijdag, als de boxen klaar zijn, niet zelf het werk opleveren.’

‘Een uitstekend idee! Dan spreken we volgende week vrijdag af? Hoe laat?’

‘De boxen moeten wel klaar zijn. Vrijdagmiddag rond vier uur?’

‘Prima, dat past bij mij in de agenda.’

‘Oké, dan noteer ik dat hier ook even.’

‘Tot ziens, mijnheer de Vries!’

‘Tot volgende week vrijdag, mijnheer Alfsen!’

Hij verbreekt de verbinding en loopt naar de slaapkamer, waar Ester de laatste hand aan het leggen is met de slaapkamer. De vloer zit er al weer in en die wordt nu in de lak gezet. De wanden zijn klaar en geschilderd, de vloer is weer netjes strak en heeft vrijwel geen naden meer, en als straks de vloerlak gedroogd is, is hun slaapkamer weer klaar.

Roald kijkt goedkeurend naar de slaapkamer.

‘Wow, dit is echt mooi geworden, Ester! En ik zie dat je bijna klaar bent?’

‘Ja, Ada en Ingrid zijn al om aan het kleden, ik doe enkel nog dit laatste stukje en dan ben ik ook klaar. Dan kunnen we vrijdag het bed al laten komen!’

‘Kijk aan! Dus je wilt al vrijdagavond in ons nieuwe bed slapen, Ester?’

‘Lijkt me wel leuk toch, of niet, Roald? Ada en Ingrid verheugen zich er ook al op!’

‘Regel het dan maar. En oh, ik heb trouwens die garageboxen besteld, Ester. Het is toch nog iets anders geworden, dan gepland, maar ik heb het goedkoper gekregen en we hebben nu ook nog plaats voor onze tuinspullen. Ik heb een garagebox voor vier auto’s gekocht, en nog een dubbele, die ernaast wordt geplaatst, of ook misschien nog wel er achter, dan moet ik nog vlug even bekijken.’

‘Dus eigenlijk kun je zes auto’s kwijt?’

‘Ja, het is dan wel groter, dan gepland, maar het valt binnen de vergunning.’

‘Maar hebben we dan niet genoeg aan die van vier?’

‘Ester, hoe zie je dat voor je? Ik heb straks een auto, Ingrid heeft een auto, Ada zal er ook nog wel eentje nodig hebben en dan hebben we ook nog de auto van Samantha. Die zal hier wel niet altijd blijven staan, maar misschien wil ik ook nog wel eens zoiets kopen. En dan heb ik die ruimte al vast. En die twee andere boxen heb ik nodig om al het gereedschap in op te slaan, zodat die kamers weer vrij komen.’

‘Ik begrijp het, Roald. In dat geval heb ik er niets op tegen.’

Opeens hoort Roald achter zich: ‘Waar heb je niets op tegen, Ester?’

‘Roald heeft de garageboxen gekocht. Het wordt nu een box van 4 en eentje van twee, Ada.’

‘Oh, dat lijkt me ook wel goed. Zijn het die boxen van die firma, die laatst hier was?’

‘Ja, Ada. Maar het worden dus niet 4 aparte maar een grote box. En dan nog een dubbele. Ik was er aan het denken om die aan de achterkant te plaatsen, zo valt het wat minder in het zicht.’

‘Goed idee. En dan kan ik me ook weer eens een auto kopen. Want ik wil ook weer zelf mobiel te zijn, zonder van de rest afhankelijk te zijn!’

‘Dat had ik me al gedacht, Ada. Maar de komende tijd zal je mij moeten rijden, want ik kan het nog niet zelf!’

‘Wanneer krijg je je nieuwe auto, Roald?’

‘Dat zal nog wel even duren, Ada. Ik hoop eind november.’

‘En wat doe je met je eigen auto?’

‘Ik weet het nog niet. Misschien wil Ester die hebben?’

‘Ja, graag! Ik vind die wagen prettig rijden! Ik zou er niets op tegen hebben!’

‘Dan zullen we met die wagen nog even naar de keuring moeten, Ester. Nu heeft hij nog Nederlands kenteken, dat moet dan wel veranderen.’

Ester vliegt Roald om zijn nek en geeft hem een zoen. Ingrid komt binnen en zegt: ‘Heb ik iets gemist?’

Ada zegt: ‘Oh, Roald heeft net zijn wagen aan Ester gegeven, als hij zijn nieuwe auto krijgt.’

‘Ah, die is ook ruim genoeg voor al die kinderzitjes, die erin moeten!’

Ester lacht. ‘Ja, ja! Ik weet het, ik ben straks de huismoeder, die dan drie kleine krijsende baby’s mag rondslepen!’

Ingrid en Ada lachen. ‘Tja, iemand zal toch het geld moeten gaan verdienen en dat kunnen we toch niet echt allemaal aan Roald over laten!’

Ingrid zegt: ‘En bovendien ben ik ook veel thuis, Ester. We laten je heus niet alleen met de zorg van onze kinderen!’

‘Dat moest ook nog eens zijn, Ingrid! Maar dat hebben we gelukkig al doorgesproken!’

Ester zegt: ‘Ik maak nog snel even dat laatste stukje af, dan ben ik klaar.’

Ze gaat meteen weer aan de slag, ze hoeft echt nog maar een heel klein stukje. Enkele minuten later is ze dan echt klaar. Ze frist zich op en kleedt zich om, om vervolgens in de woonkamer zich bij de rest te voegen.

Daar is juist een discussie gaande tussen Guido en Roald. Roald wil Guido geld geven voor al zijn werk, maar daar wil Guido niets van weten.

‘Roald, als we komende vakantie een paar keer mogen komen logeren, dan is wat mij betreft de rekening betaald.’

Mark mengt zich ook in de discussie. ‘Dat geldt voor mij ook, Roald. Zeker als je ons dan weer eens meeneemt op je mooie zeilschip.’

Guido beaamt dat. ‘Ja, alleen dat al was de moeite waard, Roald. Ook al heb ik moeten werken in mijn vakantie, ik heb me echt niet hoeven te haasten en ik heb het hier echt naar mijn zin gehad. Daar wil ik echt geen geld voor, Roald. En bovendien wilde jij ook geen geld, toen je mij hebt geholpen, dus geen gezeur!’

Roald geeft dan maar toe. ‘Oké, als jullie dat zo willen, dan laat ik het zo. En uiteraard zijn jullie van harte welkom! Alleen een kleine waarschuwing: Vanaf mei tot juli is het hier volop drukte, en de reden waarom lijkt me wel duidelijk. Dan hoop ik vader te worden van drie gezonde kinderen. Voor die tijd of daarna zijn jullie van harte welkom!’

‘Mogen we dan ook niet op kraamvisite komen, Roald?’

‘Zo bedoel ik dat niet, Nancy. Dan kan ik hier niemand goed ontvangen. Een lang weekend, dat is geen probleem, maar geen weken!’

‘Dat was ook niet de bedoeling, Roald. Zelf hoop ik dan ook moeder te zijn, en om dan lang te reizen, ik weet het nog niet. Maar als het kan, dan zou ik graag even langs willen komen. Al was het maar om Ester, Ada en Ingrid weer terug te zien en te feliciteren.’

‘En ik dan?’

‘Jou zien we dan toch al vaak genoeg!’

Roald lacht. ‘Oké, daar heb je een punt. Maar rond die tijd hoop ik toch echt niet meer zo vaak in Nederland te komen…’

Guido zegt tegen Mark: ‘Daar heb je het al, we helpen hem nog wel zo goed, en nu wil hij ons al weer kwijt zijn!’

Roald lacht, maar laat zich niet in een hoek drijven door Guido. ‘Natuurlijk wil ik jullie nu weer kwijt! Kijk eens naast me? Straks heb ik weer het huis voor me alleen met mijn drie vrouwen! Geen gezeur aan mijn kop van jullie, en gelukkig alleen maar Zweeds praten!’

Guido en Mark moeten lachen. ‘Je laat je niet gek krijgen ook, Roald. Maar ja, dat is ons nog nooit gelukt, dus waarom nu wel?’

‘Waarom probeer je het dan nog, Guido?’

‘Stille hoop…’

Roald lacht.

‘Jullie zijn niet te redden!’

Bert grinnikt. ‘Zeg Roald, kun je dat alleen wel aan, drie vrouwen? Ik heb je nog nooit eerder alleen met zoveel vrouwen gezien!’

Daar moet de rest wel om lachen, maar Roald hapt meteen. ‘Geloof je dat dan niet, Bert?’

‘Jawel, maar ik weet waar ik je op kan hebben en dat is dat je een beetje eerzuchtig en ijdel bent. Kijk nu maar! Welke andere man haalt het überhaupt in zijn hoofd om gelijktijdig van drie beeldschone vrouwen te houden, die dat, tot ieders verbazing, dat ook nog goed vinden!

Nu moet ik wel toegeven, dat jullie situatie wel wat bijzonder is, met een drieling, maar dan nog, Roald. Vertel jij me maar eens, of je dan niet eerzuchtig en ijdel bent…’

Voor het eerst hebben zijn vrienden Roald zonder woorden gekregen, maar Roald kan alleen maar lachen.

‘Touché, Bert! Daar kan ik niet meteen een passend antwoord op geven. Of toch: Ben je stiekem niet een beetje jaloers?’

Bert lacht. ‘Nee, echt niet! Ik heb meer dan genoeg aan Samantha! Ik heb mijn deel aan vrouwen wel gehad en ik heb aan één goede vrouw meer dan voldoende! We heten ten slotte niet allemaal Roald!’

Nu moet iedereen hardop lachen. Guido en Mark feliciteren Bert, omdat hij vrijwel als eerste Roald met woorden de baas was. Vooral Guido amuseert zich daarover kostelijk.

‘Roald, dat geloven ze thuis nooit, als ik ze dit vertel. Maar ja, wie zou geloven, dat jij opeens met drie, en dat moet ik echt toegeven, beeldschone en ook zeer aardige vrouwen, die bovendien alles behalve dom zijn, om je vinger hebt gewonden.’

Guido krijgt meteen commentaar van de vrouwen. ‘Hey hey! Omdat Ester, Ingrid en Ada toevallig blond zijn, zijn ze nog niet meteen domme blondjes!’

Guido verdedigt zich meteen: ‘Ik heb toch gezegd, dat ze alles behalve dom zijn, of niet? Dat had ik er meteen bij gezegd, omdat ze echt niet dom zijn. Juist vanwege de vooroordelen van blonde vrouwen.

Bovendien zou ik dan ook Nancy beledigen, omdat ze van nature een echte blondine is! En kijk haar nu eens, ze is makelaarsassistente! Ik ben met recht trots op haar!’

Nancy geeft hem een zoen en zegt: ‘Het was je ook geraden, dat je zoiets zou zeggen, Guido. Anders had je vanavond op een andere kamer moeten slapen, alleen wel te verstaan!’

Dat levert meteen gehoon op van de anderen. Roald roept: ‘Ik wist het, Nancy heeft je helemaal onder de duim!’

Guido glimlacht. ‘Nou ja, ik wil het best toegeven, maar ik had het veel slechter kunnen treffen. En zo erg is het niet, om rekening te houden met zo’n lieve vrouw.’

‘Whaha! Slijmbal! Nu praat je wel zo, nu ze zo langs je zit!’

Daarna Roald pakt weer zijn gitaar om te oefenen voor het feest van morgen. Iedereen zingt met hem mee, en daarmee wordt de avond weer heel gezellig.

De volgende dag gaan Guido, Nancy, Mark en Tricia winkelen in Lidköping en maken er een leuke dag van. Niet dat Lidköping zo veel te bieden heeft, maar wel een heel aantal gezellige bistro’s en restaurantjes biedt. En daarnaast zijn er toch nog wel wat mooie oude gebouwen te zien, waarvan de omgeving al in kerstsfeer is aangekleed.

In de tussentijd heeft Roald telefoon gekregen van hun nieuwe vrienden, Diana en Frank. Ze zouden eigenlijk pas volgende week komen, omdat hun nieuwe huis nog niet beschikbaar is, en hun oude huis al reeds verkocht is. Maar ze kregen de vraag van de nieuwe kopers, of ze misschien niet wat eerder konden verhuizen. En daarom wilden ze nu al komen. Roald had hun vrienden al aangeboden, de paar weken, die ze moeten overbruggen, bij hun door te brengen. Daarom heeft hij nu Diana aan de telefoon.

‘Roald, ik weet dat je nu nog je vrienden op bezoek hebt, maar kunnen we morgen niet al komen? Ik weet dat het kort dag is, maar de nieuwe kopers hebben het huis echt dringend nodig.’

‘Geen probleem, Diana. Ik zal zorgen, dat er een kamer klaar is. Misschien op onze oude slaapkamer, want dan verhuizen wij naar onze nieuwe slaapkamer. Vrijdag kunnen we die inrichten en dan kunnen jullie op onze oude slaapkamer. Die is wat warmer dan de andere kamers.’

‘Oh, schiet het dan zo hard op met de verbouwing?’

‘Ik kan niet klagen, Diana. Ik heb het geluk gehad, dat mijn vrienden heel hard hebben geholpen, anders was ik nog nooit zo ver geweest. Ik baal ervan, dat ik zelf niet kan meehelpen.’

‘Niets aan te doen, Roald. Het had ook nog veel erger kunnen zijn. Maar het is dus geen probleem, als we morgen komen?’

‘Nee, niet echt. Maar hebben jullie de meubels dan ergens opgeslagen?’

‘Bij mijn vader in de garagebox. Hij heeft daar wat opgeruimd en nu is daar net genoeg ruimte voor onze meubels. Het is ook niet zo veel, want we hadden maar een klein appartement.’

‘Nou, dan zijn jullie van harte welkom. Ik zal het hier wel even doorgeven. Ester zal blij zijn en Ada en Ingrid willen jullie weer graag zien.

Maar eerst moet ik jullie wel vertellen, dat ik hier een nieuwe huisgenote heb. Nu woont ze er samen met mijn beste vriend Bert, maar Bert gaat over een paar weken weer naar huis. Ze heet Samantha en ik heb haar ingehuurd als monteur, als vervanging voor mij, zodat de bouw niet zo veel vertraging oploopt.’

‘Ow? Heb je nu nog niet genoeg vrouwen, Roald?’

Roald lacht. ‘Nee, zo zit het niet in elkaar, Diana. Ik steek werkelijk geen vinger naar haar uit. Ze is de vriendin van Bert en ik heb echt genoeg aan mijn drie vrouwen!’

‘Dus ik maak geen kans meer om nog ooit eens met je te mogen spelen?’

Roald moet weer lachen. ‘Dat heb ik niet gezegd, Diana. Jullie hebben toch al een bijzondere positie in ons leven. En daarnaast zou ik ook ruzie krijgen met Ada en Ingrid. Die hebben al laten weten, dat ze Frank ook wel eens willen proberen, natuurlijk als jij dat goed vindt!’

‘Hmm, interessant. Ik wil wel eens zien of Frank ook met meer dan een vrouw kan! Maar hij begint heel aardig te leren, Roald. Sinds we eens met jullie gewisseld hebben, heeft ons seksleven een behoorlijke boost gekregen. Dus we hebben allebei behoorlijk wat bijgeleerd.’

‘Oh? Nu maak je me nieuwsgierig, Diana! Maar Frank kan zich maar beter goed voorbereiden, want mijn vrouwen komen nu wel ietsjes te kort, nu ik met mijn been zit. Hoewel ik mijn best doe om ze toch aan hun trekken te doen komen.’

‘Dat kan ik me wel voorstellen. Kun je nog wel een beetje seks hebben met je been in het gips?’

‘Jawel, alleen zelf bewegen is niet echt een optie. Het kan wel, maar daar krijg ik geweldige kramp van en dat is niet leuk. Dus nu moeten ze op me zitten en me neuken. Nou ja, en dan heb ik nog wel een paar trucjes om ze aan hun trekken te laten komen.’

Diana lacht. ‘Ik dacht al, jij en geen seks, dat kan echt niet! Maar ik hoor het al, zo erg is het nu ook weer niet!’

‘Nou ja, het is alleen wat minder vaak, omdat mijn been en mijn spieren dan toch wel wat pijn doen. Maar met een beetje geluk krijg ik weer over anderhalve week weer nieuw gips, en daarmee moet ik dan weer mee kunnen lopen en beter zelf bewegen.

Ik heb het geluk, dat de breuk precies in het midden van het bovenbot zit, en daarmee kunnen ze een ander gips gebruiken. Nu loopt dat nog voorbij mijn knie, en straks wordt dat tot net boven mijn knie. Het idee erachter is, dat ik dan mijn spieren weer wat meer kan gebruiken en beter herstel. ‘

‘Heb je er zo nog last van?’

‘Nee, niet echt. Pijn doet het al niet meer en volgens de dokter is het herstel al volop bezig. Daarom moet ik ook over anderhalve week weer nieuwe foto’s maken om de vordering van het herstel te bekijken. Als dat goed is, krijg ik dat nieuwe gips.’

‘Kijk aan, da’s goed nieuws. Kun je dan ook weer alles?’

‘Dat weet ik nog niet, maar dan zou ik in ieder geval weer met een kruk minder kunnen lopen. Dat zou al fijn zijn en ook in de auto zou dat praktisch zijn. Niet dat ik dan al weer zelf kan rijden, maar dan kan ik weer gewoon in de voorstoel zitten. Nu voel ik me af en toe net zo’n directeur, die rondgereden moet worden…’

‘Hoe ga je maandag dan naar je werk toe?’

‘Je vergeet dat ik Ada als secretaresse heb, Diana. Ze is dan ook mijn chauffeuse.’

‘Dus je hebt je eigen chauffeuse, die ook nog eens je privé secretaresse is en je minnares? Dan ben je inderdaad net als een directeur!’

Roald lacht. ‘Tja, het heeft zo zijn voordelen je minnares als secretaresse te hebben, Diana. Ze kan me rondom de klok bijstaan. En mocht de spanning ooit te hoog zijn, dan heb ik Ada om me daarvan te verlossen. En ik hoef me niet eens te verschuilen, dat ik vreemd zou gaan, ze is immers mijn minnares!’

Diana lacht. ‘Ik hoor het al, je gaat je echt niet inhouden!’

‘Dat was niet echt de bedoeling, al zal ik het op kantoor wel tot een minimum beperken.’

‘Je bent ongelofelijk, Roald. Maar ik moet ophangen. Want dan moet ik de verhuizers gaan bellen, dat ze zo meteen kunnen komen. Ze verwachten mijn belletje al.’

‘Is goed, Diana. Ik zie jullie morgen wel!’

Roald hangt op en loopt naar Ester heen. Die is in de keuken bezig met het bereiden van een taart.

Ze kijkt op en glimlacht.

‘Wie had je net aan de telefoon?’

‘Diana. Ze vroeg of ze een paar dagen eerder kon komen, omdat de kopers van hun huis het nu al wilden betrekken. Ik heb gezegd, dat het geen probleem zou zijn. Morgen komen ze al.’

‘Oh, moeten we dan nog een kamer vrij maken?’

‘Ben je gek? Die kunnen toch in onze slaapkamer? Die andere bedden komen morgen toch ook? Dan kunnen ze die meteen boven plaatsen.’

‘Dat kan ook. Maar Ingrid had nog een goed idee voor onze slaapkamer, Roald. Als we tegen die ene wand nu eens zo’n grote kast plaatsen, waar de deuren van kunnen schuiven, je weet wel, zo’n grote spiegeldeuren.’

‘Van mij mag je, Ester. Waar zitten Ingrid en Ada eigenlijk?’

‘Ingrid is even boodschappen voor me aan het doen en Ada is zich in aan het lezen voor haar nieuwe baan. Heeft ze je nog niets gevraagd?’

‘Jawel, maar ik had niet gedacht, dat ze er de hele morgen mee bezig zou zijn. Zoveel is het nu ook weer niet.’

‘Ze zit op haar kamer, als je haar zoekt.’

‘Ik zal eens gaan kijken. Maar wat ben jij weer aan het maken?’

‘Een chocoladetaart met chocolademoussevulling.’

Roald lacht. ‘Volgens mij proberen jullie me vet te mesten!’

Ester lacht. ‘En als je vet genoeg bent, dan eten we je met huid en haar op!’

‘Zoals je het nu zegt, zou ik je bijna geloven! Kleine heksen zijn jullie!’

Roald geeft Ester een zoen, en Ester bijt hem zachtjes op zijn lip.

‘Hmm, smaakt niet slecht. Maar nog niet vet genoeg!’

Roald lacht. ‘Wacht maar, tot mijn been weer goed is, dan gaan jullie weer ongenadig ervan langs krijgen met mijn toverstokje!’

‘Is dat een dreigement of een belofte!’

‘Allebei!’

‘Nou, in dat geval, houd ik je er wel aan! Jouw toverstokje kan echt wonderen verrichten!’

Ze slaat haar armen om hem heen, maar kijkt wel uit, dat haar smerige handen zijn kleren niet aanraken. Dan geeft ze hem een zoen. En Roald beantwoordt die vurig. Ester voelt meteen haar lichaam tintelen onder zijn kussen en vloekt zachtjes.

‘Verdorie, Roald. Als ik nu mijn handen niet smerig had, zou ik je hier ter plekke nemen!’

Roald grijnst. Hij laat zijn handen over het lichaam van Ester glijden. Ester kreunt van genot, maar zit in dubio. Ze verlangt naar hem, maar ze is ook nog bezig met de taart. Bovendien verwacht ze Ingrid ieder moment terug en om haar dan te verrassen met haar en Roald te zien vrijen in de keuken, dat gaat haar toch net te ver.

Roald merkt haar twijfel, maar gaat gewoon door met zijn vederlichte massage over haar lichaam. Roald begrijpt haar twijfel, maar trekt zich er niets van aan.

Opeens hoort hij een auto het erf oprijden. Het grind ruist en knispert onder de banden van de auto van Ingrid. Dan neemt Roald een besluit. Aangezien Ester in dubio zit, besluit hij haar niet langer lastig te vallen.

Maar niet voordat hij zijn massage afrondt. En Ester weet al wat er komen gaat. Ze heeft het nu al enkele keren ervaren, maar is toch weer verrast, als Roald haar weer door zijn vingers doet klaar komen. Slechts een kleine gilletje doet verraden, dat ze klaar is gekomen. Met haar ogen gesloten geniet ze nog even na.

Maar dat wil niet zeggen, dat ze niet even moet bekomen van haar orgasme. Ze trekt hem vaster tegen zich aan en geeft hem een zoen in zijn nek.

En dan komt Ingrid binnen. Ze moet lachen als ze het tweetal zo ziet staan. ‘Is het weer eens zover? We kunnen jullie ook helemaal niet alleen laten, of wel?’

Ester lacht. ‘Ik geloof dat jij ook geen nee zou zeggen, als Roald je benadert!’

‘Dat heb ik toch ook niet gezegd, of wel? Maar nu krijg ik wel weer flinke zin, Roald!’

Ester lacht. ‘Zijn toverstaf is nog steeds geladen, Ingrid, dus ga je gang! Maar niet hier in de keuken!’

Dat laat Ingrid zich geen tweede keer zeggen, en ze trekt Roald achter zich aan. ‘Meekomen jij! Je mag je goocheltrucjes aan mij laten zien!’

Roald lacht. ‘Volgens mij heb ik hier niets meer te vertellen!’

Ingrid schudt haar hoofd. ‘Nee, nu even niet, Roald. Ik zag dat je


met voorbedachten rade mijn zusjes lastig viel, terwijl ze in de keuken bezig is. Dat verdient op zijn minst een kleine straf!’

Ester lacht. ‘En zo is dat, Roald! Dat zal je leren!’

Roald lacht hard. ‘Oké, oké! Ik zal mijn straf wel ondergaan. Oei, wat krijg ik schrik van die straf!’

Lachend verdwijnen ze dan naar boven en Ester kijkt de twee hoofdschuddend na.

Eenmaal op de slaapkamer van Roald aangekomen, duwt Ingrid Roald op bed en begint zijn kledingstukken uit te trekken. Ze moet wel lachen, als ze zijn broek moet uittrekken. ‘Wel handig, zo’n broek! Uittrekken gaat een heel stuk gemakkelijker!’

Roald lacht. ‘Als ik naar jullie zou moeten luisteren, qua kledingadvies, dan zou ik volgens mij in zo’n smoking rondlopen, die je zo uit elkaar kunt trekken!’

‘Hmm, geen slecht idee, Roald! Maar daar wil ik nu niet aan denken! Je hebt me geil gemaakt, en ik kan echt niet verder, als je daar niets aan doet!’

Ingrid trekt snel haar eigen kleding uit, en gaat naakt langs Roald liggen. Roald laat er geen gras over groeien, en begint haar met zijn vaardige vingers te strelen. Ingrid kreunt meteen van genot.

‘O God, Roald! Alsjeblieft! Niet te veel! Ik wil je in me voelen!’

Roald krijgt opeens een idee. Hij gaat van het bed af en trekt Ingrid naar de rand. Doordat hij tegen de bedrand kan leunen, lukt het hem nu om haar nu staand te neuken. En dat voelt voor allebei erg goed, als Roald meteen bij Ingrid binnendringt.

‘Oh, ja! Zo moet het! Ja! Ga door!’

Roald voelt zich aangemoedigd door deze woorden en blijft haar zo door neuken. Hij wordt wel gehinderd door zijn been, maar dat weerhoudt hem niet om door te gaan. Dit voelt zo goed! Maar het gaat hem veel te snel, want hij voelt al een orgasme aankomen. Maar stoppen wil hij ook niet.

Maar Ingrid is ook niet meer ver, en als ze kreunend en gillend klaar komt, is het voor Roald ook te veel. Met een grom sluit hij zijn zaad diep in haar.

Vermoeid laat hij zich op haar vallen. Ingrid glimlacht gelukzalig en slaat haar armen om hem heen.

‘Oh, dit was heerlijk, schat! Ik was hier echt zo aan toe!’

Roald glimlacht naar haar. ‘Het ging me eigenlijk veel te snel, Ingrid. Ik had dit nog veel langer willen rekken!’

‘Maakt toch niet! We hebben er toch allebei van genoten, dat is toch het belangrijkste, of niet?’

Ze geeft hem een zoen. Roald rolt van haar af, omdat zijn pik weer gekrompen is. Dan moet hij lachen.

Ingrid vraagt: ‘Waarom moet je lachen?’

‘Omdat ik me net bedacht, in wat voor raar leven ik terecht gekomen ben, Ingrid. Als je dit aan iemand zou vertellen, dan geloven ze je nooit!’

Ingrid lacht. ‘Het is ook raar. Maar het is toch realiteit voor ons. Vind je het erg, Roald?’

‘Ben je gek? Ik zou echt niet meer anders willen. Laat de anderen maar denken wat ze willen! Ik hou van jullie alle drie en dat is voor mij wat telt!’

Ze liggen nog even kort langs elkaar en staan dan weer op. Als ze weer beneden komen, zitten Ester, Ada en Ineke aan tafel.

Ada zegt: ‘He, daar zijn ze weer.’

Ingrid zegt: ‘Jaloers?’

Ada schudt haar hoofd. ‘Ik krijg mijn kansen ook nog wel, dus ik maak me geen zorgen. Maar ik kan niet ontkennen, dat ik toch een klein beetje jaloers was, toen jullie daar zo bezig waren.’

Het levert haar wel een zoen op van Roald. En dat doet haar weer glimlachen.

De rest van de morgen gebeurt er niet zo veel. Nu de badkamer en de slaapkamer klaar is, gunt iedereen zich wat rust.

In de woonkamer is nu wel iedere bank bezet, en iedereen hangt loom in de zittingen. Als Ester begint te geeuwen van verveling zegt ze tegen Roald: ‘Kunnen we niet nog wat oefenen met je gitaar? Ik verveel me een beetje.’

‘Als de rest er geen problemen mee heeft?’

Dat blijkt niet zo te zijn, iedereen verveelt zich wel een beetje. Het is namelijk buiten niet zo’n mooi weer. Het is koud en het miezert zachtjes. Geen weer om je buiten te bevinden.

Terwijl Roald zijn gitaar pakt, zegt Ada: ‘Ik hoop dat het morgen wel beter weer is, als dat feest gehouden wordt!’

Ingrid zegt: ‘Ik denk dat we geluk hebben, Ada. Het zou morgenvroeg nog licht regenen en de rest van de dag zou het toch droog blijven. Ik heb toevallig nog met enkele vrouwen gesproken in de supermarkt over het feest. Het lijkt best wel druk te worden, want het is het gesprek van de dag.’

‘Ik ben echt benieuwd hoeveel mensen er morgen komen. En hoe ze zullen reageren op ons!’

Ingrid zegt: ‘Ik denk dat het wel meevalt, hoe ze reageren, Ada. Ze vroegen me er al naar. Toen ik zei, dat het voor ons gewoon werkt, waren de meeste vragen al weer voorbij.’

‘Zouden ze het echt zo gemakkelijk accepteren?’

‘Ik denk, dat de invloed van Isabella nog steeds van ons op toepassing is. Die vrouw had meer invloed, dan we ooit konden vermoeden. En ik denk dat iedereen nu ook wel weet, dat Roald haar achterkleinzoon is. Ik denk daarom ook, dat ze het daarom gemakkelijker accepteren. Dat is wat ik er van denk.’

‘Het zou kunnen, Ingrid. We zullen het wel gaan merken.’

Roald begint dan te spelen, en daarmee komt de stemming er meteen in. Roald oefent een aantal liedje, die ze gisteren ook al geoefend hebben, en iedereen zingt al snel mee.

Later die dag komen Samantha en Bert terug, die zijn even een kort tochtje wezen maken met de wagen van Samantha. Bert wilde toch weten, hoe goed haar wagen rijdt. En Samantha wilde het hem maar wat graag laten zien. En aan hun haren te zien en hun kleding hebben ze ook wel meer gedaan, dan alleen maar autorijden.

Als Roald daar een opmerking over maakt, zegt Bert: ‘Pff, en wat dan nog? We zijn groot en oud genoeg daarvoor. En ik weet heel zeker, dat jij niet beter bent geweest, Roald. Daarvoor ken ik je goed genoeg!’

De beide vrienden lachen. Bert gaat langs Roald zitten. Het is duidelijk, dat Bert iets dwars zit. Roald kent hem goed genoeg om dat aan hem te zien.

‘Kom, Bert! Je hebt duidelijk iets op je lever!’

Bert bloost. ‘Ja, ik heb je wat te vragen, maar dat doe ik liever even onder vier ogen.’

‘Vooruit, we gaan wel even naar de keuken.’

De twee mannen staan op en gaan naar de keuken.

Eenmaal in de keuken zegt Roald: ‘Nou vertel het eens, wat heb je op je lever?’

‘Ehhm, ik wil je om een gunst vragen, Roald.’

‘En dat is?’

‘Roald, ik ben echt tot over mijn oren verliefd op Samantha en ik wil haar eigenlijk niet meer verlaten. En het is ook wederzijds. Ik wil naar hier verhuizen en hier met haar een leven opbouwen.’

‘Ik ben blij voor je, Bert. Echt, ik ben blij voor je. Maar waar heb je mijn hulp voor nodig?’

‘Nou, ik heb je nodig om me hier een leven op te bouwen.’

‘Hey, als je om geld vraagt? Dat heb ik niet, dat heb ik zelf hard nodig.’

‘Nee, dat is het niet, Roald. Ik moet hier helemaal opnieuw beginnen. Ik ga hulp nodig hebben om hier alles gedaan te krijgen. Jij hebt het al eens gedaan. Toen we vanmiddag hier aan het rondrijden waren, hebben we een klein huisje gevonden. Eigenlijk is het niet meer dan een vakantiehuisje, maar het is groot genoeg voor ons en zelfs eventueel een kleine. Maar voordat ik dat kan kopen, moet ik eerst mijn eigen huis verkopen. En tot die tijd zal ik ergens moeten blijven.’

Roald lacht. ‘Maar hoe ga je het doen met je werk? Ga je daar ontslag nemen?’

Bert schudt zijn hoofd. ‘Nee, ze hebben hier ook een vestiging. Het is iets wat me al enkele dagen door het hoofd speelt. Ik wil hetzelfde doen als jij, alleen wat kleinschaliger.’

‘Maar weet je het zeker, Bert? Ik kan je uit ervaring vertellen, dat het echt een grote stap is. Ik heb geluk gehad, heel veel geluk. En ik ben echt bereid om je te helpen, maar verwacht echt niet, dat het van een leien dakje gaat.

Het is niet zomaar even verhuizen, Bert! Je gaat emigreren, en daar komt een heleboel bij kijken. Nu doen ze hier niet eens zo moeilijk, zeker niet als je al werk hebt. Maar ik raad je aan om geen overhaaste beslissingen te nemen.’

‘Dat is nu juist het probleem, Roald. Ik kan geen moment niet meer denken aan Samantha. Ze beheerst volledig mijn gedachten.’

‘Maar je kent haar pas een paar weken!’

‘Nou en? Jij bent ook naar hier gekomen, ondanks dat je Ester maar net kende!’

‘Nou is mijn situatie wel wat anders, dan die van jou, Bert! Ik zou hier misschien ook gebleven hebben, als Ester er niet was geweest. Zeker nu ik mijn werkelijke achtergrond ken. Maar als ik jou was, zou ik niet alle schepen achter je verbranden, Bert. Leer Samantha wat beter kennen. Huur desnoods een huisje en kijk of het wat wordt.

Maar ga nu niet meteen alles omgooien, omdat je verliefd bent. Want het is best zwaar om alles achter te laten, geloof me maar. Ik mis mijn thuisland nu al, en dan ben ik nog maar net even weg. Maar omdat ik toch nog regelmatig in Nederland kom, zal het voor mij wel werken. Ik kan langzaam afscheid nemen van mijn geboorteland.

En tussen mij en Ester, maar ook Ada en Ingrid zit het heel goed. Ja, we kennen elkaar nog maar heel kort, maar ik ken ze al heel goed. En ook omgekeerd.

Zo ver zijn jij en Samantha nog niet. En tot die tijd zal ik je niet helpen, als je je plan doorzet om hier een huis te kopen. Ga je huren, en houd je je huis in Nederland aan, dan wel. Want ga je hier kopen, dan is er geen weg meer terug. En als het dan ooit mis mocht gaan tussen jou en Samantha, dan zit je wel met de gebakken peren.’

Dit had Bert niet verwacht. Hij had gedacht, dat Roald hem volledig zou ondersteunen en helpen.

‘Dus je helpt me niet?’

‘Niet als je je huis gaat verkopen en hier een huis gaat kopen, Bert. Ik ken je heel erg goed, en ik heb daar geen goed gevoel bij. En je weet dat ik het dan zelden mis heb.’

Bert slikt. Hij weet dat Roald gelijk heeft. Maar je helpt me wel, als we alleen maar gehuurd gaan zitten?’

‘Ja, dan wel. Maar ik zal duidelijk zijn, Bert! Zodra ik merk, dat je mijn voorwaarden negeert, dan hoef je van mij ook geen hulp meer verwachten. En ik zeg je dat echt niet, omdat ik je geluk niet gun, maar omdat me iets dwars zit bij Samantha. Ik mag haar graag, en ze werkt goed. Dat is het niet.

Maar ik heb het gevoel, dat ze ons nog niet helemaal de waarheid heeft verteld over haar afkomst. En dat zit me dwars. En ik zou het me zelf nooit vergeven, als ik dan niet alles gedaan heb, om jou voor ongeluk te behoeden.’

Bert kijkt hem verbaasd aan. ‘Volgens mij weet je iets over haar, wat ik nog niet weet, Roald. Vertel het me! Alsjeblieft!’

‘Goed dan. Maar op eigen risico!’

‘Al goed, wat je ook verteld, ik zal het je niet kwalijk nemen!’

‘Ik heb Frank en Diana wat laten informeren over Samantha. Het is waar dat haar vader haar wilde misbruiken, maar dat is niet het enige, wat haar is overkomen. Tot zover heeft ze niet gelogen.

Maar het verhaal over haar schulden zat me dwars. Hier in Zweden kun je overal potjes krijgen, om een vak te leren. Om je dan zo in de schulden te werken, vrijwel onmogelijk!

Ze heeft je verteld over haar oom, die haar daar bij haar ouders heeft weggehaald?’

Bert knikt. ‘Ja, dat klopt.’

‘Nou, die oom van haar was geen stuiver beter. Hij heeft haar verkracht en heeft een kind bij haar verwekt.’

De schok kon niet harder aankomen bij Bert. Hij schudt zijn hoofd en zegt: ‘Wat zeg je daar?’

‘Je hebt me wel gehoord, Bert! Ze is verkracht en ze is al eens moeder. Maar omdat ze nog zo jong was, heeft ze dat kind afgestaan. Maar ze bleef wel zitten met al haar ziekenhuisrekeningen, en dat is waar ze haar schulden van heeft.’

Bert staart hem met open mond aan. ‘Je maakt een grapje!’

‘Nee, het is werkelijk waar. Sorry dat ik om jullie rug zo geïnformeerd heb, maar ik moest wel weten wat ik mezelf op de hals haalde door haar aan te nemen en in huis te laten wonen.’

‘Nee, dat is wel goed. Maar dat ze me dit niet heeft durven te vertellen!’

‘Misschien durfde ze niet, of schaamde ze zich daarvoor. Je moet ook rekening houden, dat ze jou ook nog maar net kent.’

‘Maar ze zei dat ze echt van me hield en me alles zou vertellen!’

Roald glimlacht lichtjes. ‘Geloof mij nu maar, Bert! Vrouwen zullen nooit alles aan je vertellen. Dat doen Ester, Ada en Ingrid ook niet. En dat is ook goed, ik hoef echt niet alles van ze te weten. Maar je kunt haar ook niet dwingen om het je te vertellen. Dat zou haar kwetsen.’

‘En hoe denk je, dat ik me nu voel, Roald? Jezus, dit is best wel een schok voor me. Ik dacht werkelijk, dat ze me alles verteld had, maar nu verzwijgt ze me zoiets. En ik heb al mijn geheimen aan haar verteld, werkelijk alles. En ik stond zelfs op het punt om haar te verlossen van haar schulden. Maar nu? Ik weet het nog niet!’

Roald staat op en zegt: ‘Ik zal Samantha even naar de keuken sturen, zodat jullie even kunnen praten. Ik denk dat het nu wel even nodig is.’

Bert knikt, maar ziet er verslagen uit. Roald loopt de keuken uit, en ziet dan zijn andere vrienden aankomen. Hij loopt naar buiten heen en loopt hun auto tegemoet.

Guido stapt uit en begroet hem enthousiast.

‘Hey Roald! We hebben wat voor je meegebracht!’

‘Hey Guido. Zouden jullie me een plezier willen doen? Rij nog even een rondje en kom even over een uur terug. Er speelt even iets, dat ik liever even privé wil houden.’

Guido kijkt Roald verbaasd aan. ‘O? Toch geen problemen tussen jou en je vrouwen?’

‘Maak je over mij maar geen zorgen, alles goed tussen mij en mijn vrouwen. Maar je zou me er echt een groot plezier mee doen, werkelijk!’

Guido haalt zijn schouders op en zegt: ‘We zouden nog wel even kunnen wandelen langs het meer. Waar was het, dat jij die eland gezien had?’

Roald legt hun uit, hoe ze er moeten komen, en daarmee stappen zijn vrienden weer in de auto en rijden weg. Roald zwaait ze uit en loopt weer naar binnen.

Ester zegt: ‘Was dat Guido?’

‘Ja, ze gaan nog even wandelen, waar wij die eland hebben gezien. Ik heb ze gevraagd om nog even een uurtje of wat weg te blijven.’

‘Hoezo dat dan?’

‘Dat vertel ik je later wel.’

Dan draait hij zich om naar Samantha en zegt: ‘Samantha, ik denk dat je beter even naar de keuken kunt gaan. Bert wil je even spreken.’

Samantha kijkt Roald verbaasd aan. Maar ze staat wel op. ‘Waarom wil hij me spreken?’

‘Dat kun je hem beter zelf vragen. Maar als ik je een tip mag geven, vertel hem de waarheid. Als je echt van hem houdt, vertel dan ook alles. Ook je grote geheim!’

Samantha kijkt Roald geschokt aan. ‘Hoe weet jij dat!’

‘Dat doet er niet toe, Samantha. Het gaat erom, dat je dit niet aan Bert hebt verteld. En hij is daar best kapot van, dus ik zou maar snel naar hem toe gaan.’

‘Waarom heb je hem dat verteld!’

‘Omdat ik zijn beste vriend ben, Samantha. En nu ga je naar hem toe, of je pakt je koffers maar en bekijkt het! Is dat begrepen, Samantha!’

Samantha kijkt geschokt naar Roald. Ze knikt, maar huilt zachtjes. Tranen lopen in straaltjes over haar wangen. Ze loopt met lood in haar schoenen naar de keuken, waar ze Bert huilend aantreft. Dan breekt haar hart, als ze hem daar zo ziet.

Zachtjes zegt ze: ‘Bert?’

Hij reageert niet eens op haar.

Ze zegt het nog een keer, maar nu harder: ‘Bert?’

Bert heft zijn hoofd en draait het naar haar toe.

‘Waarom heb je het me niet verteld, Samantha?’

Samantha wil hem omhelzen, maar Bert wil daar niets van weten. ‘Blijf van me af!’

Geschrokken laat Samantha hem los. ‘Wat heb ik gedaan, dat je zo boos op me bent?’

‘Je hebt me gezegd, dat je me alles over je verteld had. Echt alles. Maar het belangrijkste laat je achterwege en dat doet pijn, omdat ik wel mijn hart aan je open heb gelegd!’

Samantha begint te huilen en ze snikt: ‘Het spijt me! Ik was bang dat het je zou afschrikken!’

Bert bijt haar toe: ‘Ja, ik zou zeker geschrokken zijn, maar ik zou niet weg zijn gegaan! Maar nu weet ik dat zo net nog niet! Dit doet verdomme pijn!’

‘Alsjeblieft, Bert! Blijf bij me! Ik zal alles doen, als je maar blijft!’

‘Alles? Wat ik ook vraag?’

‘Alles!’

‘Dan vertel me ook alles, en laat niets weg! En zo niet, dan flikker je maar op!’

Samantha moet even diep slikken. Dit is een grote stap voor haar. Ze houdt van Bert, dat staat buiten twijfel. Maar dit is een gedeelte van haar leven, waar ze liever niet over praat of maar zelfs over nadenkt. Want dat opent bij haar een groot hartzeer.

Maar het verliezen van Bert zou haar misschien nog meer pijn doen, dus zet ze zich over haar schaamte en trots heen.

‘Dan ga ik eerst even zitten, Bert. Als ik het je al vertel, dan wil ik je aankijken!’

Bert knikt. Hij is al duidelijk al een stuk minder boos, nu hij merkt, dat Samantha haar verhaal toch echt aan hem wil vertellen.

En dat doet ze dan ook. Ze vertelt hem alle smerige details van haar verleden. Ze verteld hoe haar vader zich aan haar heeft vergrepen, terwijl ze dat nog nooit aan iemand anders heeft verteld, zelfs haar eigen moeder niet.

Ze vertelt hoe haar oom haar daar weg heeft gehaald, maar ook hoe haar oom zich aan haar heeft vergrepen en hoe ze daar zwanger van is geworden. Hoe erg ze het vond, toen ze haar kind moest afstaan, omdat ze er zelf niet voor kon zorgen. Welke pijn ze daarvan nog steeds had.

En Bert hoort ademloos toe, en houdt alleen maar haar handen vast en wrijft geruststellend over haar vingers. Dat simpele gebaar geeft haar het vertrouwen om Bert alles te vertellen. Het duurt bijna twee en half uur voordat ze klaar is met haar verhaal.

Ze huilt hard, als ze alles heeft verteld. Verslagen krult ze zich op in de stoel en slaat haar armen om haar borsten heen. Bert staat op en loopt om de tafel heen en omhelst haar.

Verslagen vraagt ze aan hem: ‘Blijf je nu bij me?’

Bert geeft haar een zoen op haar voorhoofd. ‘Ja, natuurlijk! Je hebt nu je hart aan me opengelegd, net als ik het aan jou gedaan heb. Samen gaan we het nu wel redden.

Maar dat wil niet zeggen, dat mijn vertrouwen in jou nu al meteen hersteld is. Ik denk dat ik de raad van Roald ga opvolgen. En die plannen zijn iets anders, dan we vanmorgen besproken hebben, Samantha.

Ik ga nu niet mijn huis verkopen, dat is nu wel zeker. Dat kan ik altijd nog wel.’

‘Maar wil je dan niet meer met mij samenwonen?’

‘Dat heb ik niet gezegd, Samantha! Maar wat dacht je ervan, als we gingen proberen dat huisje te huren? Mocht het dan mis gaan tussen ons, dan heb ik ten minste nog een huis om naar terug te gaan.

Want mijn gesprek met Roald heeft me wel de ogen opgemaakt. En Roald was heel duidelijk in wat hij van me verlangde, als ik wilde dat hij me zou helpen. Eerst was ik daar boos om, maar toen hij me over je geheim vertelde, begon ik het te begrijpen.

Het deed me beseffen, dat ik je pas nauwelijks ken. En geloof me, ik wil je nog veel beter leren kennen.

Maar dan wel een tandje langzamer dan het nu gaat.’

‘En dat betekent voor ons?’

‘Gewoon, zoals ik het zeg, stapje voor stapje. Ik hou van je, Samantha, maar Roald heeft gelijk, we moeten dit niet overhaasten.

Ik ben niet Roald en jij bent niet Ester. Wat Roald kan, en wat Ester kan, dat kunnen wij nog niet. Zij hebben geluk gehad, en wij zijn nog niet zo ver.

Maar dat wil niet zeggen, dat we niet gelukkig kunnen zijn, Samantha? We gaan dat huisje proberen te huren, en kijken of er voor ons een toekomst is.

Maar dat zal wel betekenen, dat ik voorlopig in Nederland zal blijven werken. Maar zodra ik maar kan, zal ik naar hier komen, want geloof me, iedere seconde, dat ik bij je kan zijn, is al een seconde te weinig!’

Samantha knikt. ‘Ik denk ook dat je gelijk hebt, Bert. Het gaat ook allemaal veel te snel. Ik mag al blij zijn, dat je vanwege mijn verleden nog bij me blijft!’

‘Als ik daarom weg zou lopen, dan zou ik geen schop voor mijn kont waard zijn, Samantha. Een echte man loopt niet weg voor een paar problemen. Ja, je hebt een echt rotleven gehad, maar dat wil niet zeggen, dat je nu nog steeds een rotleven zou moeten hebben?

En dat je al eens een kind hebt gebaard, vind ik niet erg. Was het eigenlijk een jongen of een meisje?’

‘Een meisje, Myrthe is haar naam. Ze is nu bijna 9 jaar en woont bij een familie hier niet ver vandaan. Ze is een prachtige meid geworden, en haar pleegouders houden veel van haar. Zo eens per jaar kom ik bij hun langs om haar te bezoeken.’

Bert glimlacht. ‘Weet ze, dat jij haar echte moeder bent?’

Samantha knikt. ‘Ze weet het, maar ze noemt me niet haar moeder. En dat doet pijn.’

‘En wat als we haar eens samen gingen bezoeken, en haar laten zien, dat je niet meer de vrouw bent, die je was? Dat je mogelijk weer een toekomst hebt, met misschien de kans dat ze een broertje of een zusje ooit krijgt?’

‘Zou je dat willen doen, Bert? Dat zou ik erg fijn vinden!’

‘Natuurlijk, anders zou ik het je niet vragen.’

Ze geeft hem een flinke zoen, waarin ze al haar liefde legt. En Bert legt ook al haar liefde terug in zijn zoen aan haar. Ne een paar minuten laten ze elkaar los.

Samantha zegt: ‘We zouden eigenlijk terug moeten gaan naar de rest. Maar ik zie er niet uit! Die mascara is helemaal uitgelopen!’

‘Dan ga je snel opknappen, dan wacht ik hier op je, en dan lopen we samen terug naar binnen. Lijkt je dat wat?’

Samantha glimlacht weer. Ze haast zich snel naar boven en een paar minuten later is ze al weer terug. Ze begint steeds meer handigheid te krijgen in haar make-up, maar ook plezier om het te doen. Ze doet het niet alleen meer voor Bert, maar ook voor zichzelf. Het geeft haar zelfvertrouwen, er goed uit te zien. Maar nu is ze wel weer zenuwachtig, omdat ze niet weet, wat Roald allemaal tegen de rest heeft verteld.

Als ze terug komt in de keuken, zegt ze tegen Bert: ‘Ik vraag me alleen af, hoe Roald van mijn geheim wist. Want bijna niemand weet daarvan af! En dadelijk vertelt hij het tegen iedereen!’

‘Dan heb je een heel slechte indruk van Roald. Zo is Roald niet, Samantha! Ik ben er zeker van, dat hij het tegen niemand verteld heeft, zolang jij dat ook niet doet. Maar ik vind wel, dat je iets moet vertellen.’

‘Maar ik kan toch niet vertellen, dat mijn oom me verkracht heeft, en dat ik ooit een kind heb gehad?’

‘Nee, je hoeft ook niet alles te vertellen. Maar ik zou het wel vertellen, dat je ooit bevallen bent van een kind, maar dat je het hebt afgestaan. Dat zullen ze wel begrijpen.’

‘Weet je het zeker?’

‘Je zal ze toch iets moeten vertellen, of niet? En ik denk dat dit wel het belangrijkste is, en ook meteen het meest onschuldige. Wie de vader is, dat hoeven ze toch niet te weten en hoe het er gekomen is ook niet, of wel?’

Samantha zucht eens diep. ‘Je hebt gelijk. Ik zou trots moeten zijn, dat ik ooit een dochter heb gehad.’

Bert omhelst haar en knuffelt haar stevig. Dat doet Samantha goed en het geeft haar het zelfvertrouwen om nu ook haar laatste geheim bekend te maken. Samen lopen ze naar de kamer. Tot de opluchting van hun beiden zitten de vrienden van Roald niet in de kamer, ze zijn nog niet terug van hun wandeling.

Dat maakt het voor Bert, maar ook heel zeker Samantha wat gemakkelijker om dit onderwerp aan te snijden. Door de wat intiemere sfeer vertelt Samantha dan haar laatste geheim, zoals Bert het voorgesteld heeft.

Maar omdat de anderen er niet bij zijn, vertelt ze ook wie de vader is van haar kind. En dat geeft wel een grote schok.

‘Maar dat is toch schandalig, Samantha! Hoe kun je het dan voor hem opnemen?’

‘Nou ja, in die tijd voelde ik me heel erg alleen, Ada. En toen mijn oom avances ging maken, vond ik dat eigenlijk wel prettig. Maar ik stond helemaal niet stil bij de gevolgen van zijn vergrijp. En dat had dus als gevolg, dat ik zwanger werd. Maar ik was nog minderjarig en dat is voor de wet verkrachting.

Mijn oom heeft daarvoor enkele maanden voor gevangen gezeten. Dus om nu te zeggen, dat hij me echt verkracht heeft, nee dat klopt niet. Het was fout, dat zeker! Het had ook nooit mogen gebeuren, maar dat is wel gebeurd. Ik kan het niet meer veranderen, noch mijn oom. Daarbij leeft hij nu niet meer, dus het heeft ook geen enkele zin om daar nu nog boos over te worden. Ik heb er mee leren leven en ik dacht werkelijk, dat niemand op de hoogte was van mijn geheim. Dat bleek dus niet zo te zijn.’

En daarbij kijkt ze Roald aan. Roald begrijpt al wat ze bedoeld.

‘Ik ga je niet zeggen, hoe ik aan die informatie ben gekomen, Samantha. Er hebben zich mensen voor mij hun nek uit gestoken om me van die informatie te voorzien. Ik wilde alleen maar weten, wat ik in huis haalde.

En aangezien er maar heel weinig informatie over je te vinden was, heb ik op minder traditionele wijze mijn informatie gehaald. En ik wil hun vertrouwen in mij niet beschadigen. Maar ik vind het niet erg om je te zeggen, waarom ik die informatie heb opgevraagd.’

‘Ik zou nu boos op je kunnen zijn, omdat je het aan Bert hebt verteld. Maar ik begrijp waarom je het hebt gedaan en daarmee is voor mij de kous ook af. Maar jullie begrijpen, dat ik dit het liefst zo veel mogelijk geheim wil houden. Ik wil dat jullie me beloven, dit aan niemand verder te vertellen!’

‘Ik kan alleen maar voor mezelf spreken, Samantha, maar ik zal tegen niemand wat zeggen. Sterker nog, ik heb je geheim alleen maar aan Bert verteld, zelfs aan Ester, Ada en Ingrid heb ik dit niet verteld. En die vertel ik normaal echt alles. Dit zijn zaken, die normaal het liefst vergeten willen worden, en ik kan je vraag om dit niet verder te vertellen dan ook heel goed begrijpen. Van mij krijg je de garantie dat dit hier nooit de kamer zal verlaten.’

En een voor een stemmen ook de anderen in de kamer in. Samantha haalt opgelucht adem en slaakt een zucht van verlichting. Ze zegt: ‘Ergens voelt het ook weer goed, dat ik er met Bert over gepraat heb. Ooit zou ik het hem eens moeten vertellen, en dan kan het beter maar nu zijn. Bert heeft me al beloofd, dat hij samen met me Myrthe zal opzoeken. Dat zal niet lang duren, want als ze jarig is, ga ik steevast op bezoek. Ook al ziet ze me niet als haar moeder, ik voel me wel haar moeder. En ik wil dat ze ziet, dat ik weer op de goede weg naar boven ben. Al zal ik haar daarmee nooit terug krijgen.’

Ester staat op en omhelst haar. ‘Ooit zal jij een uitstekende moeder worden, Samantha. Dat weet ik heel zeker! Jij en Bert horen bij elkaar en ik weet zeker, dat jullie mooie kinderen zullen krijgen. En misschien komt Myrthe dan ook wel eens haar broertje of zusje bezoeken.’

Samantha krijgt tranen in haar ogen, als ze dit hoort. Snikkend zegt ze: ‘Dat zou fantastisch zijn, Ester! Ik hoop werkelijk, dat het ooit werkelijkheid wordt. Maar Bert en ik gaan hard werken aan onze toekomst. Bert gaat nu proberen om dat huisje te huren, dat we eerst wilden kopen. Maar Roald had gelijk, we liepen veel te hard van stapel. Eerst eens kijken of het zo lukt, en mocht het goed gaan, dan kunnen we nog altijd proberen om het huisje te kopen.’

‘Kijk, dat is de spirit! Dat moeten jullie ook echt doen, Samantha! Maar jullie hebben tijd! Staar je niet blind op dat ene huisje! Zorg ervoor dat je een goed huis vindt, waar je kunt blijven wonen. Denk ook aan jullie toekomst. Ik ben blij, dat ik nu in zo’n mooi groot huis woon, zeker als ik eraan denk, dat er straks hier 3 kinderen rond gaan lopen. En tot jullie iets gevonden hebben, wat voor jullie geschikt is, kunnen jullie gewoon hier wonen. Haast je niet, en bovendien, ons huis is nog niet klaar! Je hebt hier voorlopig nog werk zat!’

Samantha droogt haar tranen en glimlacht. ‘Verdorie, nu moet ik alweer mijn mascara bijwerken!’

Ester glimlacht. ‘Je begint het toch al goed te leren, Samantha! Het lukt je al best goed!’

Samantha glimlacht breed. ‘Het is voor mij ook een heel verschil, Ester. Ik voel me nu echt een vrouw, dat gevoel heb ik al heel lang niet meer gehad. En daarom wil ik er voortaan ook goed uit zien, waar en wanneer dan ook!’

Ze loopt weer naar haar kamer en komt niet veel later terug.