Vanaf mijn tweede week op Haywood voelde ik mijzelf veranderen. Ik had een vrouw, een mooi meisje, gekleineerd en mishandeld en ik had mij er vernielzuchtig, groot en machtig onder gevoeld. Die tegenstrijdigheid (of was het de angst voor repercussie?)beangstigde mij en hield mij een nacht uit mijn slaap, maar toen de volgende dag de dagen erop alle afkeuring en zelfs alle reactie op het voorval uitbleef, maakte de vertwijfeling opnieuw plek voor opgewondenheid en een ervaring van onoverwinnelijkheid. Ik koos hierop Jeanine uit, een schichtig, slank meisje zonder al te grote aantrekkingskracht, maar met grote, zenuwachtig alerte ogen. Voor ik haar nam, liet ik haar op haar knieën zitten en legde ik mijn penis, half hard, zwaar en log, in haar hand, als om haar het gewicht op te laten nemen. Pas toen ik zag dat mijn grootte haar ontzag inboezemde, liet ik haar mij in haar mond nemen. Ze was vertederend onhandig met haar tandjes, en haar tong voelde droog. Ik ontbood Lily, streelde, betastte en mat haar petite, staande lijf, voldoende teder en bekwaam om haar te laten ontspannen en haar verlangend te maken, beval haar vervolgens voorover op het bed te gaan liggen, haar kont en vagina geopend naar achter, en liet haar daar liggen, genegeerd, terwijl ik naakt en met mijn grote erectie duidelijk zichtbaar voor haar, rapport opmaakte, of deed alsof. Pas bij haar eerste rilling van kou en onzekerheid neukte ik haar, kalm maar resoluut, achterlangs en terwijl ik dat deed, stelde ik mij in haar plaats Lizzy voor: onwillig, verslagen.

En de meisjes in hun plaats veranderden of gaven de cultuur die op Haywood heerste een aangename zwaai. Om beurten, of soms opzichtig in elkaars gezelschap, benaderden ze mij met hoffelijkheden of een meer en meer uitdagende houding. Voortdurend visten meisjes naar details uit de inhoud van mijn notitieboek, dat veilig op mijn schrijftafel achter een gesloten deur lag en waarin inmiddels al zoveel uiterlijke en intieme details van de studentes waren opgenomen. Maar het werd ook snel duidelijk dat het niet alleen een positieve schriftelijke beoordeling was waar ze mij om probeerden te verlokken: het werd een doel op zich om door mij gebruikt en uitgeprobeerd te worden en meer nog, om bij mij in de smaak te vallen. Het viel mij al snel op dat de meisjes waar ik al een keer aan had vergrepen, een aparte sociale status in de groep verkregen. Na een nacht op mijn kamer werden zijn als nieuwgeborenen onthaald en zeker Claire, die als eerste zo duidelijk van mij had gehoord hoe heerlijk ze voelde en in wie ik zo vol overgave en geluid was klaargekomen, had nu een nieuwverworven positie van aanzien en respect tussen haar kamergenoten. Lizzy, de enige vooralsnog die zich tegen mij en mijn claim op haar had verweerd, werd hier ook binnen de school op aangekeken en werd zo gruwelijk voor haar verzet gestraft.

Wat ik als advies of verzoek aan één meisje gaf, werd al snel door een volgende overgenomen. Als ik terloops in bed aangaf dat ik de haartjes op het schaambeen liever kort zag, of helemaal weg, kon ik verwachten dat een volgende keer een andere bezoekster juist die aandacht aan haar onderlichaam had geschonken. En de kleine sturende bewegingen die ik meegaf tijdens het neuken, of de verzoeken die ik deed over hun houding of de bewegingen die mij extra opwonden, werden een volgende dag plots als vanzelfsprekend uitgevoerd. De meisjes bespraken hun daden, spraken elkaar bij over mijn lichaam en ik probeerde mij als ik alleen was het heerlijke beeld te vormen van wat een ouderejaars mij, zwetend en doorleefd in mijn bed, na mijn klaarkomen bekend had: hoe ze ’s nachts in de slaapzalen aan elkaar zaten, bij elkander probeerden de rijdende bewegingen na te maken, en hoe de meisjes nadat ik hen genomen had, door een kring van studentes omgeven, college gaven over de juiste manier van ontspannen en ideale momenten van knijpen met hun vagina en over de beste manieren om de schacht van mijn penis zo diep mogelijk in hun mond te nemen.

Overdag kleedden ze zich niet alleen meer, zoals tevoren, op muziekles en tijdens diner op hun allermooist: ook deden ze er hun best voor om zich in hun vrije tijd, tijdens wandelingen in de tuin of gewoon bij de rondgang in het gebouw, kortom, overal waar ze mij mogelijk tegen het lijf zouden kunnen lopen, op hun allermooist en allerbevalligst te kleden. Zij staken hun haren op, waarbij stukken hals en schouder zichtbaar werden of besteedden extra aandacht aan het schilderen van hun lippen en trokken de linten in de rug van hun jurk strak aan, waarbij ze meer van hun figuur verklapten en meer van de rondingen van hun borstjes en heupen onder de jurk wisten te tonen dan lady Van Patten tot voor kort acceptabel zou hebben gevonden.

Van de verlokkingen en de schoonheid in Haywood maakte ik dankbaar gebruik. Niet alleen de naakte lichamen kwamen me aanlokkelijk voor, ook (of: juist) de geklede, versierde vrouwen wonden mij in hun bewuste blijken van vruchtbaarheid en jeugd voortdurend op tot op een punt waar ik mijn begeerte niet meer altijd lang genoeg in kon houden om iemand helemaal naar de jongensvleugel mee te nemen. Eenmaal verraste ik daarom de schuchtere Rose Kaplan, een dochter van een in de oorlog omgekomen streenrijke kolonel Kaplan uit Virginia in de bibliotheek, waar ze zich ophield met een werk van Milton. Ik nam niet de moeite om haar te ontkleden, maar zette haar tegen een lage kast en reed haar het koele katoen van haar jurk tussen de naad van haar billen. Ik hield haar bij haar borsten vast en gromde in haar nek, en bij het doffe bonken van de boeken in het dressoir maakte zij kreunende geluiden van genot en schrik, alsof ik niet slechts droog tegen haar aan neukte, maar mij diep in haar stootte en ik was ervan overtuigd dat ze haar genot niet speelde, maar dat ze mijn nuttigen van haar lichaam werkelijk ervoer alsof ik haar tot een, tot háár vrouw maakte en niet alsof ik haar slechts gebruikte als het eerste het beste lage object om mijn lust op te botvieren. Ik kwam klaar met een lading die van hoog uit mijn penis kwam, duwde mij met mijn hand hard en diep tussen haar billen en loosde grote golven die haast ongemakkelijk warm en groot voelden, bijna alsof ik plaste tegen haar met zorg vervaardigde jurk, die ik, zo verbeeldde ik mij in mijn geilheid, voorbij alle herstel bevuilde.

Op de momenten dat ik mij niet kon toeleggen op het neuken of het verslag doen en vooral kort na de orgasmes die steeds frequenter werden op de dag, begon ik mij al snel nutteloos te voelen en te vervelen. Ik was niet het soort man dat zich hele dagen lang kon laten vertroetelen en dat zich kon ophouden met praten en wandelen en ik ging op zoek naar een zinvolle dagbesteding in en rond het schoolgebouw. Dat was trouwens niet moeilijk: delen van het huis waren in verval geraakt, het dak was niet winter- of zelfs maar herfstklaar en ook het hout voor de keuken begon langzaam maar zeker op te raken. Ik had in het verleden op mijn vaders plantage het nodige onderhoudswerk verricht, uit verveling, maar ook omdat een man volgens mijn vader diende te weten hoe zijn eigen huis was gebouwd. (Het was een harde, racistische klootzak geweest die mij onder dat voorwendsel dagen aan het werk had gezet, alleen maar omdat hij vond dat niet de negers, maar zijn eigen bloed en genen het huis dienden te hebben gebouwd. ‘Een man sliep niet met zwarten onder een dak, noch sliep hij onder het dak van een zwarte ’, zo hoorde ik hem ooit zeggen).

Ik gebruikte het zware fysieke werk aan de dakpannen op Haywood om mijn hoofd te legen van de vrouwen en dan vooral van Lizzy (het meisje en haar vernedering werden een obsessie voor mij). Wanneer zelfs dat niet meer werkte, begaf ik mij op zeker moment naar het de oude eik aan de oostzijde van de tuin, in de verste hoek, waar ik met de zware bijl stronken hout in achten sloeg, in een eindeloze, zich herhalende zwaai, tot mijn schouders en rug brandden, het zweet me in de ogen stond en de palmen van mijn handen vlam vatten aan de bijl. Pas daar, toen ik zwart voor ogen zag en ik alleen kon zijn met de geur van de hars die uit mijn poriën leek te komen en toen de pijn en de uitputting alle gedachte verdreef, kon ik mij laten zakken in een van de rieten stoelen die daar aan een kleine tafel opgesteld stond. Vermoeid was ik altijd op mijn best geweest.

En terwijl ik daar zat, met niets in mijn hoofd – het moest halverwege de middag zijn - zag ik in de verte, uit de richting van de school, de gestalte van de roodharige Anna naderen. Ze liep op lichte witte gympen, hield haar lange jurk bij de zomen vast om gemakkelijker grond te vinden en liep snel, of nee, danste tussen de takken en bladeren door, geruisloos en geoefend. Haar blije gezicht hield ze geconcentreerd op de grond voor haar voeten gericht, tot ze, nog altijd zonder enig geluid te maken op de bosvloer, de rieten stoel naast mij bereikte.

‘mag ik?’ vroeg ze alleen maar, met haar gebruikelijke glimlach en hoog boven haar schouders geheven hoofd en met een nauwelijks zichtbare, sierlijke kniebuiging.

‘alstublieft,’ zei ik, met een stem die schor klonk van de inspanning.

Ze ging zitten, de knieën tegen elkaar, op een voet afstand van de mijne en monsterde me van top tot teen. Ik hees me overeind en veegde mijn plakkerige haar voor mijn ogen vandaan; realiseerde mij dat ik er ruw, vies en weinig uitnodigend uit moest zien, met een groezelig, te ver opengeknoopt hemd.

Ze keek van mij naar de bijl, daarna keek ze me diep in de ogen, ernstig.

‘je ziet er moe uit,’ zei ze alleen maar.

‘ik ben ook moe.’ Ik hoestte en draaide met mijn schouderbladen. ‘Maar er moest hout komen.’

‘ja…’ antwoordde ze. ‘maar anders moe. Droevig moe.’

Ik wist niet goed waarom dit meisje deze vraag stelde (of was het alleen een constatering) en had geenszins de intentie gehad om een jonge vrouw, of iemand ook maar, met mijn werkelijke gedachtes op te zadelen, maar voor ik het wist was het eruit:

‘het is oorlog geweest; iedereen is droevig en iedereen is moe.’

‘Is dat wat je met het hout deed? Oorlog voeren?’ vroeg ze alleen maar en ze verblikte of verbloosde niet, keek me alleen maar dieper en doordringender aan. Er zat iets zacht en zorgzaams in dit mooie meisje, iets wat maakte dat ik zoiets stoms over de oorlog had gezegd, en ik baalde van mijn slapheid, dacht er aan om op te staan en weg te lopen, maar haar blik leek niet op minachting te duiden, of medelijden, eerder op, inderdaad, zorgzaamheid en misschien was dat wel waarom ik niet bewoog, maar bleef zitten. Slechts langzaam knikte.

‘Is dat ook wat er gebeurde bij Lizzy? Oorlog?’

De vraag kwam als een verrassing, net nu ik de brunette met zoveel moeite uit mijn gedachten had weten te drijven. Maar ze ging kalm, met een nog altijd ernstige, maar nog altijd niet niet oordelende klank in haar stem verder:

‘Ik weet niet wat je precies met haar gedaan hebt hoor, en ik wil ook de details niet weten… Maar ik weet wel dat ze drie dagen op de slaapzaal is gebleven en dat ze nog altijd alleen naar de badcel gaat.’

Ik sloeg mijn ogen neer, beschaamd, dat niet Van Patten, maar dit jonge meisje mij op mijn fout wees.

‘Je hebt het trouwens mis,’ vervolgde ze, ‘wat Liz betreft. Je lijkt het nogal op haar voorzien te hebben, maar ze is echt een heel lief meisje. Ik denk dat je haar, als je haar de kans gaf, heel aardig zou kunnen vinden.’

Ik probeerde het mij voor te stellen, kon het me ook in zekere zin voorstellen, maar alles wat ik bij de gedachte aan Lizzy voelde was de wil om haar de baas te zijn, en opeens ook weer de schaamte daarover.

‘Is ze veel jonger dan jij?’ vroeg ik, in een poging het gesprek een meer ontspannen richting te geven.

‘We zijn allebei 17, allebei geworden in mei. We zijn hier ook al precies even lang en tot een jaar terug deden we praktisch alles samen. Maar..’ en hier lachte ze weer bij, ‘Zij is echt in alles beter en ze is dapperder en liever ook. We maakten altijd van alles een wedstrijd, maar ze speelde


beter, schreef mooier en als ze echt wilde, kan ze de prachtigste jurken naaien en borduren.’

Ik bekeek Anna’s jurk eens goed. Ze maakte haar vriendin dan een compliment, maar ook haar eigen jurk was met een zeldzame kunstigheid in elkaar gezet. De dubbele naden liepen kaarsrecht, de hals was rond en gelijkmatig en de vorm sloot strak en glad aan haar mooie lichaam aan. Als knapste onderdeel had ze vanaf de linkerschouder naar beneden, tot over de onderkant van haar linkerborst een heel subtiel, maar ontegenzeggelijk uitdagend rood bloemenmotief geborduurd, dat haar haarkleur weerspiegelde.

Ze zag mij blijkbaar kijken, want glimlachte, pakte haar dikke haar vast en legde het, over de schouder, langs het borduursel.

‘De pasvormen zijn ons door Van Patten gegeven,’ zei ze met iets wat als trots klonk, ‘maar op de voorkant mogen we een beetje spelen.’ Ze liet de haren over de schouder hangen, legde haar handen in haar schoot, en bleef me weer aankijken. Ik keek goed naar haar neus, waarop kleine, lieve sproetjes stonden, maar geen rode sproetjes, eerder donkere. Ze had sowieso niet de huid van een roodhaar, dat was waarom ik de kleur eerst maar niet goed had kunnen inschatten. Haar huid was glad, egaal en eerder zongebruind dan melkbleek, zoals je zou verwachten.

‘Paardrijden kon ze trouwnes ook als de beste, en vroeger boomklimmen.’ En ik begreep dat het weer over Lizzy ging, iemand die ons beiden nauw aan het hart leek te staan. ‘We hebben hier vroeger enorme afstanden gereden in de omgeving.’

Ik zocht naar een paardenstal, die er niet was (misschien had de oude schuur als stal dienstgedaan) en wilde er net naar vragen, toen ze me al weer voor was.

‘We hadden ooit vier paarden hier, en rijden hoorde bij het curriculum. Maar met de oorlog is alles door het leger opgeëist. Er is hier tot twee jaar terug nog wel gevochten, vlakbij Memphis.’ En ze wees naar het Westen. ‘Was je eigenlijk een goede soldaat?’

Ik praatte niet graag over de oorlog, keek langs Anna heen, haalde mijn schouders op en zei zo nonchalant mogelijk: ‘ik was heel goed in oorlog voeren, ik was alleen niet goed met de oorlog.’ Een standaard zin, waarmee ik het onderwerp altijd af deed. Maar Anna trok alleen haar wenkbrauwen en glimlachte mild sarcastisch. Ze gaf duidelijk aan dat voor haar clichés en ingestudeerde regels niet gingen voldoen. Haar wijsheid stoorde mij iets, maar toch begin ik te praten.

‘Wat ik alleen maar zeggen wil: ik was goed in vechten. En ik was goed in winnen en wist hoe het moest en ik vond het zelfs fijn. In zekere zin. Maar de oorlog zelf was een stupiditeit.’

‘Dat zeg je omdat we verloren hebben.’

Ik dacht even na. ‘Nee. En ook ja… We hebben eigenlijk nooit iets verloren, geen slag althans. We wisten tot een jaar voor het einde zeker dat we winnen gingen en toch verloren we. En voor hun was het precies andersom. De oorlog werd verloren in de senaat, door de leiding en door motieven die niet meer deugden op het eind. En juist dáárom was het zo stompzinnig. Ik heb er heel wat geschoten, ik heb heel mijn regiment zien gaan, en of wij daar op die heuvel nou verslagen waren of hadden overwonnen, op de oorlog had het geen enkele invloed gehad.’

Anna leek werkelijk geïnteresseerd in de zaak en wilde meer weten. ‘Ik hoorde van Susan dat je van een familie van plantagehouders komt. Dat betekent dat je rijk bent, en officier en dan hoorde je zelf toch ook bij die leiding?’

Ik voelde me boos worden, als wist ik niet goed waarom. ‘Ik was officier, ja. Maar niet een goede.’

‘Waarom niet?’ vroeg ze oprecht.

‘Omdat je je als officier bezig moet houden met strategie en leiding. Als dan de oorlog ten einde loopt en alle mannen voelen dat je gaat verliezen, dan wordt niet meer de vijand de grootste vijand, maar de legerleiding. En die legerleiding, daar had ik nu juist stront aan. Ik heb me bij mijn soldaten gevoegd en ik heb niet teruggetrokken toen al die lafaards besloten wel terug te trekken.’

‘is dat geen insubordinatie? Geen landverraad?’ Bij dat woord, een vies woord, nam ze nog altijd geen waarderende toon aan.

Ik haalde mijn schouders op. ‘Tegen de tijd dat dat duidelijk werd, was onze leiding ontbonden en was er niemand meer om me op mijn gedrag aan te spreken, geen krijgsraad meer om me voor het peloton te zetten. We werden uit het bos getrokken door een groep blauwhoeden die twee militaire onderscheidingen bij me zagen en een groep halfdode soldaten die zich helemaal voor me hadden doodgevochten. Ze hebben me overeind getrokken en met een schouderklop naar huis gestuurd.’ Ik werd ongemakkelijk van het gesprek.

‘Mijn oom zei altijd dat als je personeel respect voor je heeft, dat je een goed leider bent, omdat ze dan harder voor je werken.’ Probeerde Anna nog.

‘Ja..’ Ik kwam langzaam overeind, hoorde mijn stem een beetje trillen. ‘Op een plantage wel. Daar gaat het werk harder. In het leger, als ze maar genoeg naar je luisteren, gaan ze allemaal dood. Voor mij gingen ze allemaal dood.’

Ik wilde weglopen, weg van dit meisje dat maar vragen bleef stellen. Het ging haar sowieso geen bal aan. Maar ook zij stond op, maar hield een hand op mijn borstbeen, om me te stoppen.

‘wacht.’

Heel langzaam stapte ze naar voren. Ik verwachtte van alles, maar niet wat zij deed: ze legde haar handen om mijn nek, zette zicht tegen me aan, en kneep heel hard. Ik wist even niet goed wat ik moest doen. Mijn armen hingen daar maar en zij liet niet los. Toen, heel voorzichtig, legde ik mijn armen achter haar rug, en achter haar hoofd en duwde ik haar tegen mij aan. Haar haar rook zoet, haar jurk voelde fris, koud zelfs, maar zij zelf was warm, kalmerend warm. Ik voelde mij tot rust komen in haar omhelzing, mijn trillende handen ontspanden zich. Zelfs de pijn trok meteen weg uit mijn schouders en bijna had ik daar gehuild. Anna had en fijn lichaam, haar borsten duwden zachtjes tegen mijn ribben aan, haar strakke buik stond tegen de mijne. Van de ontspanning, of misschien vanwege de lastigheid van het gesprek, had ik een halve erectie, die ze moest voelen, maar waar ze alsnog niet op reageerde. Ik liet mijn hand zakken naar het onderste deel van haar rug, en zei zachtjes in haar oor:

‘Het spijt me. Van Lizzy.’

Anna liet me langzaam los. Ze stapte naar achter en lachte lief naar me, volwassen, zelfverzekerd.

‘Volgens mij ben je eigenlijk een heel lieve jongen. En best een mooie ook’

Toen gaf ze me kort, op haar tenen, een kus op de wang, en beende ze weg, met dezelfde zwier en lichtvoetigheid als waarmee ze gekomen was.

Die avond liep ik alleen door het gebouw. Ik kon mij er niet toe zetten om te gaan slapen, maar ook niet om het gezelschap te zoeken van een van de meisjes. Ik voelde nog de warmte van Anna, en zag haar mooie gezicht voor me en voelde haar slanke maar toch zachte lichaam. Ik wilde geen ander meisje, maar wilde ook Anna niet neuken. Ik wilde die rust bij haar vinden, en ik wilde haar zien lachen en om een vreemde reden wilde ik haar zien in haar zomerjurk en niet naakt en geil in mijn bed. Of was het alleen dat ik het niet wilde op mijn commando? Zo beende ik langs de slaapzalen in de damesvleugel, waar ik erover nadacht om te luisteren bij het sleutelgat, of om Susan, die haar mond voorbij gepraat had over mijn afkomst, bij me te roepen en haar onwillige kutje ditmaal met kracht tot in de diepte te nemen. En alle gedachtes maakten mij opgewonden en alle ideeën maakten mij geiler, maar tot niets kon ik mij zetten omdat tussen alles het beeld van Anna stond, dat ik niet wilde vernielen.

Ten slotte pakte ik een olielamp en liep ik in de maanloze nacht de tuin in. Ik zocht tussen de takken de weg door naar de hoek waar ik wij gepraat hadden, stapte ongeduldig over takken heen, en stootte mij aan overhangende boomtakken. Het was een wandeling van zo’n tweehonderd voet, en eindelijk voelde ik de stam van de grote eik en zag ik de stoelen om de tafel staan. Ik zette de lamp neer, opende mijn broek en trok mijn stijve penis tevoorschijn. Met mijn linkerhand leunde ik tegen de boom, met mijn rechter begon ik mij af te trekken. In mijn gedachten vormde ik mij een beeld van Anna, ik probeerde haar haar weer tegen mijn kin te voelen, probeerde haar geur op te halen. Maar alles wat ik rook was de olie van de lamp die brandde. Ik blies hem vlug uit, plaatste hem een paar meter bij mij vandaan, keerde op de tast terug de pikdonkere nacht in en begon mij opnieuw af te trekken, met een arm tegen de boom, onrustig ademend. Ik had het beeld van een lachende Anna kort te pakken, probeerde haar voor mij te zien als naakt meisje, maar faalde. Ik poogde een mix te maken van het gevoel van Claire, over mijn bed geleund, strak vanbinnen, en het uiterlijk en de vurige, dikke haardos van Anna, eerst zonder jurk, daarna, nog mooier, met haar zomerse kleding aan. Maar steeds faalde ik erin de schoonheid van het ideale meisje te verbinden met de geilheid in mijn lichaam, en mijn wanhoop begon groot te worden.

Plots hoorde ik voetstappen achter mij. Zacht, voorzichtig, lichtvoetig, maar zeker dáár, naderde iemand. Ik trok zo stil mogelijk door, met een gevoel betrapt te zijn en staarde voor mij in de pikzwarte nacht. Direct daarop kwamen twee armen om mij heen, een klemde zich aan mijn borst, de andere gleed langs mijn rechterarm naar beneden, langs mijn hand, en nam mijn penis van mij over. Een kleine hand, sterk, met smalle vingers en een verzorgde, zachte huid, bewoog over mijn penis heen en weer.

‘Anna?’ vroeg ik

Maar er kwam geen antwoord, het trekken ging alleen fanatieker door.

‘Anna? Ben jij dat?’ vroeg ik nogmaals, en ik probeerde te tasten naar dit meisje, maar ze hield mijn armen af. Ze liet de hand van mijn borst glijden, draaide om mij heen, pakte met twee handen mijn penis vast, en nam voorzichtig de bovenkant in haar mond. Ze zoog heel even, duwde toen haar mond naar voren, verder over mij heen en ik voelde haar natte, warme mond tot halverwege mijn penis komen. Ik keek naar beneden, maar kon in de absolute duisternis niets onderscheiden. Ik voelde alleen een mond om mijn lul, zachte lippen en even voelde ik haren tegen mijn onderbuik komen, waarvan ik wel de dikte, maar niet de kleur kon voelen…

Wie het meisje ook was - was het Anna? – in wat ze deed was ze een kunstenares. Één hand hield ze aan het begin van mijn penis, half rond de ballen, met de andere hand hield ze mijn hand tegen mijn lies aan, licht uit balans, opdat ik moest blijven leunen tegen de boom en ik onmogelijk haar identiteit kon vaststellen. Ze bewoog haar warme, natte mond op en neer langs de schacht van mijn penis, trok dan weer met haar tong en verhemelte strak rond mijn uiteinde, of speelde met haar lippen en tong met het topje van mijn eikel. Direct daarop maakte ze een slurpend geluid en duwde zich helemaal over mij heen, haar haren tegen mijn onderbuik, mijn penis in een bocht naar beneden drukkend, waarbij haar tong bijna tot mijn ballen kwam en de hele lengte van mijn penis in de warmte van haar mond en keel verdween. Ze hield zich daar even, maakte even een kokhalzend geluid, en veel meer speeksel vulde haar mond, speeksel dat ze langs mijn ballen naar beneden liet lopen. Wild, op de juiste momenten happend naar lucht, mij dan weer diep naar binnen slurpend en zuigend, dan weer spelend met haar tong om mijn eikel, kreeg ze mij steeds dichter tegen het klaarkomen aan. Het meisje had er duidelijk plezier in, genoot van het zuigen.

Ten slotte nam ze met hooguit een tiental lange halen steeds mijn penis tot ongeveer de helft in haar natte, warme mond naar binnen, in een volledig vacuüm, met haar tong langs het toompje van mijn penis, terwijl ze het begin van mijn penis masseerde in een afwijkend ritme. Het orgasme kwam vanaf haal nummer vijf en vulde mijn onderbuik, mijn bovenbenen en de schacht van mijn penis met warmte. Het was geen fel orgasme, geen scherp en fel klaarkomen, maar een warme ontlading die alle spanning en woede van de afgelopen dagen uit mij leek te stuwen, de warme mond in. Ze zoog nog even door, als op een speen, haalde de laatste druppels sperma naar buiten. Ik gloeide nog na, toen ze zich heel langzaam met haar lippen van mij af liet glijden, waar bij ze zelfs mijn laatste naschokje en het laatste druppeltje nog net tussen haar lipjes opving en wegslurpte en maakte een duidelijk, traag slikgeluid. En nog een.

‘Anna?’ Vroeg ik zacht en langzaam, fluisterend.

Maar ze zei niks, verdween stil in het duister.