Ik ontwaakte als herboren na een zeldzaam vredige nacht, een die ik in geen jaren meer gevoeld had. Frisse ochtendzon en de geur van loofwoud kwamen via mijn venster de kamer in. Ik haalde een optimistische teug Mississippi-lucht naar binnen, kwam overeind en waste mij bij het lampet; de erectie die ik nog altijd had, besloot ik voor later te bewaren. Steeds speelde ik de avond tevoren in mijn hoofd af: hoe dit anonieme meisje, waarin ik almaar op een of andere manier hoopte de roodharige Anna te zien, mij met haar mond zoiets ongekends mee had laten maken. Ik besloot dat ik Anna voor een wandeling uit zou nodigen vandaag en dat ik haar gewoon op de man af zou vragen haar identiteit te verklappen. Maar dat pas nadat ik mij een uurtje op mijn administratie had toegelegd.

Mijn papieren waren nog altijd een chaos, terwijl Lady Kimmel de eerste verslagen over de meisjes in Haywood wel snel verwachten zou. Alles wat ik haar momenteel zou kunnen aanbieden, was een min of meer chronologisch verslag van uiterlijke beschrijvingen, indrukken en in enkele gevallen uitleg van seksueel kunnen. Als ik mijn werk zo snel doorbladerde, waren alleen van de slanke Claire, de petite Lily en van de minder opvallende meisjes als Caroline en Jeanine de beschrijvingen voor een buitenstaander compleet (hoewel ik van Claire meer zou willen proeven). Verder was ik te wispelturig geweest in mijn onderzoek. Ik had, eenvoudig gezegd, mij te veel op velerlei wijze laten vermaken – niet strikt seksueel – en te weinig geneukt. Over een dag zouden de dames van de keuken naar Oxford rijden voor inkopen en dan zou ik iets moeten kunnen aanbieden aan de posterijen. Bij wijze van inleiding besloot ik hierom een ordening aan te brengen van de meest aantrekkelijke eigenschappen, kenmerken en kunsten van de meisjes, om vervolgens door te verwijzen naar de pagina’s waarin ik de betreffende meisjes beschreven had.

Ik probeerde zo gevarieerd mogelijk te werk te gaan: de mooiste huid was tot nu toe van Susan geweest, Lady Van Pattens oogappel. Haar teleurstellende, nerveuze lichaam en vagina besloot ik buiten beschouwing te laten, want ik had al lang besloten dat ik haar een herkansing zou gunnen. De fijnste vagina nu juist, was met afstand van Claire. Ze was diep, verrassend en een avontuur op zich. De mooiste, sierlijkste handjes wellicht ook, hoewel hier ook Anna hoog scoorde. En hier ging het steeds mis: zowel bij de handen, als het haar, als de borsten, strak in de jurk gespannen, onmogelijk om te bepalen of ze nu groot en hoog of beheerst en stevig waren, als de dikke, roodbruine haren, alles zou ik toe kunnen schrijven aan Anna. Zij had de sproetjes, en de billen die ik aanvankelijk alleen had willen zien dansen als ze de ene voet zo speels voor de andere zette, maar waar ik nu ook de behoefte bij voelde om ze naakt te zien, mijn stevige handen er omheen te zetten, en er hard te stoten, tot het kletsen van onze onderlijven aan toe. Zij had het strakke middel en de ronde heupen, had de watervlugge ballerinavoeten. Was ik naïef geweest om te veronderstellen dat ik de hele zomer met zoveel jong, onbezoedeld schoon in de grootste intimiteit kon verkeren zonder ergens voor een van de vrouwen iets te gaan voelen?

Ik herstelde mij en schreef de mooiste ogen, het meest pure gezicht toe aan Anna’s goede vriendin Diane. Zij was van een jeugdig, onaantastbaar schoon en ik had ook haar nog niet durven aanraken, ondanks de verlegen, bijna (of was het helemaal?) verliefde glimlachjes van haar kant, waarmee ze haar beschikbaarheid had getoond. In geen van mijn lijstjes kwam het object van mijn grootste seksuele obsessie, Lizzy voor. Haar gespierde schouders, het holletje in haar onderrug, de imperfecties in haar voorkomen maakten haar waarschijnlijk voor mij alleen onweerstaanbaar, of ik gunde een buitenstaander die onweerstaanbaarheid niet. Wel was ze de enige die ik anaal had uitgeprobeerd en ook daar had ik aantekeningen van gemaakt.

Hoewel ze onaf waren, vouwde ik de eerste kopieën van mijn schrijfwerk in een strakke kaft, die ik zorgvuldig verzegelde. Alleen al de dames in deze school zouden alles doen om de inhoud van de bundel, die over hun huwelijkskansen en daarmee hun toekomst kon beslissen, op zijn minst in te zien en op zijn ergst in eigen voordeel te bewerken. Iemand buiten de vertrouwelijkheid van de school zou er kwaad mee kunnen doen. Ik sloot de rest weer in mijn bureau en begaf mij naar het kantoor van Van Patten, waar ik het pak afgaf en ter post bestelde. Zij nam het hoofdschuddend in ontvangst, nog altijd meewerkend, maar afkeurend. Ik vroeg haar om nieuw papier uit Oxford, evenals om nieuwe inkt. Ook legde ik de vraag bij haar neer of de dames een goede kleermaker kenden in het stadje, want mijn hemden raakten van het werk aan het gebouw versleten. Van Patten lachte schamper.

‘Een kleermaker? Ik zal een van de hogerejaars meisjes voor je vragen. Aan wat zij kunnen met katoen en linnen, kan echt geen kleermaker tippen.’ Ze keek mij aan, met opgetrokken wenkbrauwen. ‘Ik vraag me echt af of je na zoveel dagen ook maar en beetje weet op wat voor plek je terecht bent gekomen. Dit is een voorname school, niet het bordeel dat jij erin wenst te zien.’

Aan het einde van de Franse les wachtte ik Anna op in de gang. Ze leek verheugd mij te zien en excuseerde zich bij haar vriendinnen toen ik haar om de gunst van een wandeling over het landgoed vroeg. Ze droeg haar haren vandaag los, met een lichte slag, nonchalant volumineus en de strakke, katoenen jurk van gisteren had ze verruild voor een wijder, meer zomers exemplaar dat haar onderarmen en een stuk hals vrij liet. Ik vroeg bij de deur of ik haar arm mocht nemen (ze beantwoordde mijn vraag met een ‘natuurlijk’, alsof het een vanzelfsprekendheid betrof en met een blij aanreiken van haar elleboog) en leidde haar van de veranda af, het pad op. Ik had mij niet geschoren en ik voelde haar uit mijn ooghoeken met een getuit lachje kijken naar de stoppels op mijn wangen en kin. Hoewel ik vastbesloten was om wat meer over haar te weten te komen en haar wat geïnteresseerde vragen te stellen, was zij het al snel weer die de leiding over het gesprek nam.

‘Ben je een beetje bekomen van gisteren?’ Vroeg ze.

Ik schrok even.

‘Hoezo, van wat, welk deel?’ Ik vroeg het te snel; te onzeker.

Anna schermde haar ogen af met de zon, keek omhoog naar me, door samengeknepen ogen.

‘Nou gewoon, ons gesprek, bij de boom, over de oorlog en zo. Het greep je best wel aan, toch? Misschien was ik een beetje te brutaal geweest’

‘O. ja.’ Ik herstelde me. ‘Nee hoor, je mag me die dingen best vragen, het is allemaal geen geheim. Ik had het er gewoon niet vaak eerder over gehad.’

‘Zeg. Maar ehm.’ Een klein hupje over een tak. ‘Waaraan dank ik deze eer?’ Ze wiebelde haar arm, als om te tonen dat ze daarop doelde.

‘Van deze wandeling?

Ze knikte.

‘Ik wilde je een vraag stellen.’

‘Brand los.’ Zei ze alleen maar.

‘Wel,’ Een pauze, ‘gisteravond: was jij dat?’

‘Was ik wat?’ Ze hield zich overdreven onwetend, speelde een spelletje met me.

‘Gewoon, je weet wel. ’s Avonds, weer onder de eik.’

Weer die blik naar boven, door spleetjes van ogen tegen de zon in, maar nu met een ondeugend, getuit glimlachje.

‘Hoezo? Was het spannend?’

Was jíj het.’ Herhaalde ik.

Anna liet haar hand zakken, keek lachend naar de andere kant.

‘Ik weet wíe gisteravond de slaapzaal uit is geweest… En ik kan het je ook wel vertellen… maar waarom vraag je me niet wat anders? Iets leuks? Iets wat niet over vrijen gaat, maar gewoon iets over mij of jou.’

Vrijen. Dat woord gebruikte ze. En ik wilde haar best van alles vragen, wilde heel veel over weten, maar was niet goed meer in alledaagse kleinburgerlijke conversatie, of was het nooit geweest. Ik keek daarom naar Anna’s bloezende hals, in de hoop een glimp van haar borsten op te vangen, waar ik zo nieuwsgierig naar was. Heel even moest ik de verleiding weerstaan gewoon een hand op haar borsten te leggen, haar bij haar mooie middel te pakken en te kussen. ‘Oke,’ zei ik, in plaats daarvan. ‘Ik ben wel nieuwsgierig naar wat jou zo anders maakt dan de andere meisjes hier.’

Ze leek de vraag goed te keuren. Heel opzichtig zelfs: ze gaf een tevreden knik met haar hoofd.

‘In welk opzicht?’

‘Wel.. Je lijkt jezelf niet zo te willen… niet zo te willen tonen. Je bent volgens mij in bijna alles de beste, je hebt de prachtigste jurk, je speelt mooi en je weet precies hoe je over moet komen.. Maar terwijl de anderen graag gezien willen worden en mij om complimentjes komen vragen, doe jij precies waar je zelf zin in hebt.’

Anna leek even na te denken.

‘Oke. Wel, allereerst, ik ben echt niet de beste in alles.. Susan, Liz, Rose, zij zijn toch een beetje de pareltjes van de school. En ten tweede, ik wil óók best complimentjes van je.’Bij die opmerking duwde ze haar elleboog speels in mijn zij. ‘Maar als je dan gelijk hebt.. Misschien.. Alle meisjes hier zijn bezig met hun toekomst, en die toekomst is heel wat onzekerder dan hij voor de oorlog geweest zou zijn. Om te trouwen, bedoel ik. Als ik meerderjarig word, en dat is met een jaar al, erf ik sowieso een fortuin. Dat heeft mijn vader mij nagelaten. En wat trouwen betreft.. Ik ben toch al verloofd.’

Ik stopte met lopen. Voedle een steek in mijn buik. ‘verloofd?’ Vroeg ik vertwijfeld. ‘Met wie?’

‘O’Reilly. Hij is senator.’

‘Washington?’ vroeg ik? ‘Hoe oud is die?’ Ik kon de vrijpostige Anna niet indenken met een lullige politicus naast haar. Ik was niet zozeer jaloers, of wilde dat niet zijn, maar het plaatje klopte in mijn hoofd niet.

‘Hoe oud? Wat maakt dat nou weer uit. En ja, Washington. Hij is


een Ier, een oude vriend van mijn vader. Ja, wel iets jonger hoor. Ik ben ook Iers van afkomst, wist je dat?’

Ik ging niet op haar vraag in. Ik voelde mij een beetje kwaad dat dit meisje zomaar haar jeugdigheid op zou geven voor nota bene datgene waar ik zo de pest in had: iemand in de federale overheid.

‘Ik vind jou niet passen in Washington, naast zo’n oude kerel.’ zei ik haar.

‘Oh, en naast wie wel? Naast jou?’Ik dacht eerst dat het een plagerige vraag was, maar ze keek ernstig. Troostend bijna. ‘Ik vind je een lieve jongen hoor, dat zei ik al. En een knappe jongen ook en je bent jonger dan O’Reilly.. Maar je hebt oorlog in je hoofd. En je bent spannend en ik vind het leuk om met je te praten en om je dingen te vragen. Maar op je steunen kan ik vast niet, en uiteindelijk zou je steunen op mij, omdat je nachtmerries had van slachtpartijen...’ Ze wachtte even. ‘Kom, laten we verder wandelen.’

We liepen een stuk door, in stilte, armen niet langer in elkaar. Ik wist dat ze gelijk had. Dat had ze tot nu toe trouwens met elke vraag en elk antwoord.

‘Wat zou jij doen, als jij een fortuin had?’ Vroeg ze plotseling.

‘In plaats van naar Washington gaan, bedoel je?’

‘Doe niet zo flauw’, zei ze boos en voor het eerst merkte ik dat ook dit meisje zwakke plekken had.

‘Ik weet het niet, zei ik. Allereerst zou ik naar Old Hickory terugreizen, waar ik ben opgegroeid, en het herbouwen. Het weer in bloei zien.’

‘Mis je het?’

‘Totaal niet. Maar ik zou iets willen hebben wat niet stuk was. Uit het verleden.’

Anna keek me meewarig aan. ‘Oke. En daarna?’

‘Daarna zou ik hier ver vandaan gaan. Naar Californië, een stuk land aan de zee. Of naar de oude wereld, Parijs, of..’

We waren nu niet ver meer van het schoolgebouw. ‘Zou je me meenemen?’

Waarom vroeg ze dit nu weer, kon ik alleen maar denken. Eerst een rare afwijzing, nu een, wat.. een flirt? Een verzoek?

‘Nee, wacht, geen wantwoord op geven.’ zei ze en posteerde zich tegenover me. ‘Claire. Wat je ook met haar gedaan hebt, ze wil het nog eens voelen. En misschien wel nog eens. Ze is dol op je. Neem haar mee. Of Liever nog, Diane. Diane is lief en ze is prachtig en als ik een man was, zou ik haar meteen ten huwelijk vragen. Ik houd veel van haar en ze is smoorverliefd op je, maar je geeft haar niet eens aandacht. Dat is niet eerlijk.’

‘En jij dan?’ vroeg ik.

‘Jij en ik zijn hopeloos samen, dus mij moet je uit je hoofd zetten.’ Of het kwam door de manier waarop ze het zei, of gewoon omdát ze het zei, weet ik niet, maar een droeviger zin dan deze had ik me hier niet kunnen bedenken. Anna draaide zich om en liep vlug, op haar tenen, de treden van de veranda op, haar haren dwarrelend langs haar los geplooide rug. Ik wilde haar nog iets zeggen, maar had moeite om het te bedenken.

‘Anna!’ riep ik alleen maar naar haar.

Ze stopte , keek kort om, met de lippen iets vaneen en met haar droevige, blauwe ogen half door een lok haar bedekt.

Ik zweeg, wist niets dan naar haar te kijken.

‘Kijk, en nu had je dus iets onvergetelijks tegen me moeten zeggen.’ Sprak ze alleen maar, en draaide zich om, liep de laatste trede op en naar binnen.

Ik trok me terug op mijn kamer, legde mij neer op mijn bed en staarde naar het plafond. De opdracht om heel Haywood in kaart te brengen, kwam me plots veel moeilijker voor. Ik bedacht me hoe lang het geleden was geweest dat ik me zo had gevoeld, verliefd, en erger nog, hoe lang het geleden was geweest dat die liefde me in de weg had gezeten. Het negermeisje uit de stallen, in ’55? Was dat de laatste keer? Als dat zo was, was het ook de eerste keer geweest en had ik inderdaad – Anna had alweer gelijk – niets meer dan oorlog in mijn hoofd gehad het belangrijkste deel van mijn leven. Ik piekerde over een manier om de gevoelens te verdoven. Weer hout kappen? Of een willekeurig meisje uitkiezen en neuken? Lizzy kwellen? Een fles Bourbon uit de kelder halen en de andere drie combineren?

Ik werd in mijn mijmeringen gestoord door een klop op de deur. Het bleek Diane te zijn, die niet op verzoek van Anna of van haarzelf was langsgekomen, maar op bevel van Van Patten. Ik herinnerde mij nu de vraag om nieuwe hemden. Diane bood aan om niet de oude te kopiëren (ze zaten me te wijd bij de hals en waren gefabriceerd volgens een verlopen, al te Zuidelijke mode), maar nieuwe aan te meten. Ik had het met het meisje te doen. Ik ontkleedde mijn bovenlijf en liet haar met haar vingers het meetlint langs mijn middel en mijn borstkas leggen. Ze deed het ongemakkelijk en ik ging er des te zelfverzekerder door staan. Ik voelde haar van dichtbij kijken naar mijn huid, zag haar mijn ogen ontwijken, bang dat ik haar iets onbehoorlijks zou vragen, of juist hopend dat ik het zou doen. De onhandige lievigheid, die ik tot nu toe voor beleefdheid had gehouden, bleek dus uit verliefdheid te zijn geboren, en hoewel ik mijn gedachten niet van Anna af kon zetten, probeerde ik toch iets van Dianes lichaam te ontwaren, terwijl ze zo dicht tegen me aan bewoog. Wat ik voornamelijk kon zien, was een van katoen gestoken middel dat hoog en smal was. Om haar bovenarmen zat nauwelijks stof, waardoor ik slanke armen en schouders kon zien en door de dunne, geknoopte voorkant van haar jurk zag ik kleine, ronde borstjes. Ik was benieuwd hoe haar heupen gewelfd zouden zijn onder dat slanke middel en wilde haar opeens graag naakt zien.

Ik nam een besluit toen ze mijn maten had opgenomen en vroeg haar, zo vriendelijk mogelijk, of ze mij vanavond misschien gezelschap zou willen houden. ‘Hier?’ vroeg ze verschrikt, doelend op mijn vertrek en om haar gerust te stellen stelde ik voor om samen te eten, waarna ze mij misschien iets kon laten horen op het klavier. Het was een beetje flauw natuurlijk, want ze wist best dat ze als een soort lichamelijke troost diende en dat mijn aandacht tot nu toe steeds naar haar wildere jaargenotes was uitgegaan, maar ze toonde zich toch verheugd om mijn toenaderingspoging. Ze beloofde dat ze om half zes voor me klaar zou staan bij de eetkamer en verder dat ze haar best zou doen op de hemden. Ze bedankte me zelfs voor mijn tijd en vertrok met een kleine buiging.

Ik schoor me goed ditmaal, en beloofde mijzelf dat ik het fijn zou maken voor Diane. Of misschien beloofde ik het Anna. Dat kostte mij uiteindelijk geen moeite, integendeel, nog voor het einde van de avond was ik verbaasd over mijzelf dat ik het meisje tot nu toe zo eenvoudig aan de kant had laten staan. Ze had een prachtige, warm lichtblauwe jurk voor me aangetrokken, met kleine strikken over de naden. Het decolleté was diep, maar niet zo diep dat het iets verklapte: alleen de rug liet de bovenste twee werveltjes zien, die het meisje iets heel teers gaven. Even, toen ik haar stoel aanschoof, raakte ik ze aan. In alle opzichten was de jurk te luxe, te mooi voor de gelegenheid en had ze teveel werk gemaakt van haar opgestoken haar en geschilderde ogen. Ik was benieuwd of het Anna was die haar had geholpen zich klaar te maken voor deze avond; bij de gedachte dat zij het was die Diane had bereid, werd juist Diane zelf erotiserender voor me. Aan het einde van de maaltijd, waar we vooral over haar hadden gepraat, tijdens het klavierspel, werd in de roes van wijn en de schoonheid van dit prachtige meisje de mogelijkheid steeds reëler dat ik vanavond naar bed zou gaan met een Haywood-studente, niet omdat ik het kón, maar omdat zij het zelf wilde. Na een korte nocturne van Bach stelde ik voor om naar mijn vertrek te gaan: zij vroeg me of ik haar kort wilde excuseren, om iets voor de nacht aan te trekken (ze had iets moois voorbereid) en ik stemde in: ik maakte mijn bed op, zette de olielampen aan de goede kant, opdat ik het mooiste zicht op Diane zou hebben als ik haar nam. Ik opende de deur van mijn kamer, om Diane op te halen.

Een kleine, koele had tegen mijn borst hield mij tegen in de deuropening.

‘stop,’ zei een trillende, bekende stem, die mijn door wijn benevelde hoofd met verrukking vulde.

‘Ik wil niet dat je haar vrijt. Ik wil dat je míj vrijt.’ En Anna duwde me met een verbazende kracht terug mijn kamer in, het bed op, slingerde mijn deur dicht. In het schemerende olielicht zag ik hoe ze een witte japon over haar hoofd heen trok en een volledig naakt, bijna volmaakt mooi lichaam aan me toonde. Haar borsten waren nog mooier dan ik me had voorgesteld, stevig, symmetrisch en naar voren gericht. Haar heupen en bovenbenen gespierd, haar knieën en enkels smal. Haar lichaam was over het geheel slank en krachtig, maar niet bonkig, zoals Lizzy was, eerder egaal en glooiend. En in haar bewegingen zat een vuur zoals dat nooit eerder gevoeld had.

Zonder de minste twijfel klom ze bovenop me, ze nam de tijd voor mijn eerste twee knopen terwijl ze mij fel op de mond zoende en trok daarna mijn hemd in een keer over mijn hoofd heen. Ze zette haar handen op mijn borstkas en gooide mij achterover, waarbij ze bijna mijn onderlip, die ze tussen haar tanden had genomen, meetrok. Ze pakte mijn hand en duwde hem op haar borst, nam mijn schouder en rolde mij met een krachtige beweging bovenop haar.

‘doe het’ fluisterde ze in mijn oor. Ik trok mijn riem los en trok mijn broek over mijn billen naar beneden, pakte mijn penis in mijn hand. Nogmaals sprak ze een ‘doe het,’ en ik deed het, duwde mij in haar.

Haar vagina voelde nog heerlijker dan de rest van haar lichaam. Ze was glad, warm en gezwollen van binnen, en bood mij weerstand, zoals ze me in alles weerstand bood. Anna neuken was als een klein gevecht: ze verwelkomde me, diep in haar, maar hield me ook tegen: kneedde mij over de gehele lengte van mijn schacht en als ik me weer uit haar trok, liet ze dat maar ternauwernood toe, alsof ze mij vasthield. Met haar knieën klampte ze zich onderwijl aan mijn borstkas, met haar handen pakte zij mijn bovenarm en nek.

‘diep,’ zei ze resoluut. ‘neem me diep.’ En ik bleef krachtig, diep in haar stoten, met haar lichaam vast om het mijne, haar borsten tegen mij aan, haar mond bijtend naar mijn lippen, alsof ze met elke centimeter huid wilde voorkomen dat ik haar hier verlaten zou.

Zoals ze mijn penis met de schokken van haar heupen in zich zoog, zo leek ze het zaad uit mij te trekken. Het jeukte en bewoog als stroop door mijn penis heen haar lichaam in. Ik leek het te kunnen voelen stromen nog nadat het mij al verlaten had, en waar ik geen klank meer uit mij kreeg, daar beantwoordde zij de golven van mijn orgasme met stoten lucht diep uit haar keel.

‘Blijf in me,’ smeekte ze mij, en ik gaf aan haar toe. Mijn penis tintelde, haar vagina gloeide en zo bleven wij een ondenkbare tijd achter, lichaam in perfect lichaam, één geworden in de ondenkbare stilte van Haywood Middle.