Boswandeling - 4

Echt, ik kan niet anders meer dan me nu van Amélie losmaken en rol me op mijn rug naast haar, mijn benen zo wijd mogelijk gespreid. 'Kom, Amélie, liefje, liefste vriendin, mijn lieveling...' draaien mijn gedachten koortsig door mijn hoofd, 'voel me zoals ik me voel... speel met mijn poesje, met mijn kitten...' En voor ik het weet, ligt mijn eigen hand al tussen mijn benen en zoeken mijn vingers het knopje dat nu nog klein en mals is, maar in een wip van tussen mijn lipjes tevoorschijn zal komen en een beetje harder zal worden, zodat ik het tussen mijn wijsvinger en middenvinger kan wrijven tot dat heerlijke gevoel heel mijn buik doet gloeien. En dan...

Maar Amélie laat me niet betijen. Liefdevol pakt ze mijn hand en legt die op mijn buik. Zelf duikt ze met haar hoofd tussen mijn benen en al spoedig voel ik haar tong over het gezwollen vlees van mijn kruis dwalen. Waarom likt ze mijn spleetje niet? Waarop wacht ze? Maar wanneer ik stil blijf liggen en aandachtig de bewegingen van haar tong volg, merk ik voor het eerst dat het dikke, zachte vlees tussen mijn benen ook heel gevoelig is. Ik begin te genieten van die nieuwe sensatie en merk dat het gevoel in mijn onderbuik er op die manier ook snel komt. Toch glijden mijn vingers ongecontroleerd weer naar het dons net boven mijn spleetje, de vingertoppen klaar om mijn kitten te aaien.

Zo heeft Amélie het klaarblijkelijk niet begrepen. Terwijl ze haar mond nu helemaal tegen mijn kruis drukt en haar tong het gleufje vindt waarin mijn schatjes verborgen zitten, pakt ze mijn hand en duwt ze weg, tot onder mijn topje nu. Wat is dit? Mijn tepeltjes zijn helemaal groot en hard geworden! Wanneer ik ze aanraak, trekt er een rilling door mijn hele lijf, recht naar onderen waar het puntje van Amélies tong nu langzaam op en neer glijdt, van het open mondje van mijn poesje tot aan mijn kitten en weer terug, langzaam en met steeds meer druk. En dan, eindelijk, likt ze mijn kitten, de punt van haar tong tegen het puntje van het tongetje van mijn poesje en ik streel de huid rond mijn tepels en voel hoe het daaronder veel zachter is dan vroeger, als een mals kussentje.
'Ik ga echte borsten krijgen,' gaat het door me heen, 'straks heb ik ook borstjes, net als Amélie!' Met mijn vingers speel ik met mijn tepeltjes die nog groter geworden zijn en ondertussen likt en kust Amélie mijn kitten tot ik helemaal ontplof en slap wordt. Ik kan niet anders dan schreeuwen en kreunen.

'Stil maar, schatje,' fluistert Amélie, 'je weet maar nooit of er iemand ons kan horen.'

'Sorry, Amélie, ik kon niet anders... Oooh, Lieke, wat ben ik blij dat ik je liefje ben. Ben ik echt je liefje nu?'

'Wees maar zeker, Linda, dat ben je. Echt.'

'Het is allemaal zo nat nu, tussen mijn benen.'

'Dat is van mijn speeksel, schatteboutje, en van het geil dat uit je gaatje kwam. Proef maar.'

Ze steekt haar tong in mijn mond en weer proef ik wat ik anders aan mijn vingertoppen proef wanneer ik ze aflik nadat ik met mezelf gespeeld heb.

'Ik ben echt klaargekomen, Amélie.'

'Het kan nog beter, hoor,' zegt ze terwijl ze mijn hoofd tussen haar handen neemt en me diep in de ogen kijkt, 'van het moment dat je echt kunt spuiten, zal je nog wat anders voelen. Dan is het alsof je dood gaat, maar dan van plezier. Ik kan dat ook nog niet zo heel lang. Bij mij lukt het alleen als ik me afspeel terwijl ik koppeltjes bespioneer. Het is de combinatie van juist leren vingeren en de schrik om ontdekt te worden, denk ik. Maar ik heb gelezen dat het bij iedereen anders is. Lieve Lindaatje, ik beloof je dat ik alles zal doen om jou zo'n orgasme te bezorgen als ik heb, met spuiten en al.'

'Dat was dus wat je in de kuil hebt gedaan toen we Elvira bezig zagen met die mannen? Ik dacht dat je aan het plassen was...'

'Nee, liefje, dat is niet plassen, dat is iets heel anders. Maar het komt wel uit hetzelfde gaatje als waar je plas uitkomt. Het is een heel klein gaatje, net boven je eigenlijke kutje. Als ik een spiegel tussen mijn benen houd, kan ik het soms zien, maar nooit heel goed. Maar nu heb ik jou, Linda. Beloof me dat ik jouw plasgaatje mag zien. Ik weet nu al dat het jouwe het mooiste is dat er bestaat.'

Ik moet echt bekomen van dat klaarkomen van daarnet, van het orgasme zoals Amélie het noemt. Wat ben ik toch een geluksvogel dat mijn allereerste liefje een meisje is dat al zoveel weet van seks, dat al seks heeft - maar haar papa nog wel! - en dat zij mij alles wil leren! Amélie komt nu naast me zitten en streelt me door de haren, zo lief...
Ik kom langzaam bij mijn positieven en mijn hand glijdt onwillekeurig tussen mijn benen waar alles nog glibberig is van het speeksel van mijn lief en van mijn eigen geil, zoals zij het noemt. Ik heb geen zin en ook geen fut meer om mezelf af te spelen, maar toch strelen mijn vingers het zachte dons rond mijn spleetje en nu fantaseer ik dat er iemand naar me zit te kijken. En voor het eerst is het niet Louis, mijn buurman, maar Amélies vader die glimlachend naar me kijkt en zijn arm naar me uitstrekt om me door mijn haren te strelen. En weer kom ik een beetje klaar, ik sidder en beef over mijn hele lijf. Amélie denkt dat ik het koud krijg en trekt me rechtop. Ze trekt mijn onderbroekje en mijn broek aan, helpt me in mijn schoenen en ondersteunt me wanneer we naar onze fietsen lopen. Ik ben nog altijd licht in mijn hoofd en ik zak bijna door mijn benen.

'Alles is rustig,' fluistert ze, 'zie je wat een leuk plekje dit is om te vrijen? Jammer, volgende week is het hooi al weer weg... maar ik ken het bos heel goed. Ik ken nog een ander plekje waar we het kunnen doen.'

We zijn na amper vijf minuten al bij mij thuis. We kleden ons helemaal uit en ploffen zo in bed, zonder eerst te douchen. We zijn allebei zo moe... Met haar arm over mijn buik geslagen, valt Amélie bijna direct in slaap en ik ook, want wanneer ik mijn ogen open, is de kamer al vol licht. Weer ben ik vergeten de gordijnen dicht te doen. We liggen lepeltje-lepeltje, dicht tegen elkaar aan. Ik kijk naar Amélies nek, woel met mijn gezicht in haar dikke bruine haar en ruik haar. De geur van mijn lief! Ik had nooit durven denken dat ik verliefd zou kunnen worden op een meisje... maar ik ben eigenlijk nog nooit echt verliefd geweest, ook niet op jongens, alhoewel ik in stilte hoopte dat Tommie Brepoels het zou aanvragen met mij...

Ach, ik zou hoe dan ook nog geen verkering mogen hebben van mijn ouders, dat weet ik zeker. En met een meisje? Totaal uitgesloten! Ik heb papa en mama eens bezig gehoord toen ik met mijn kamerdeur open zat te lezen en zij in de salon afkeurend spraken over een meisje dat ze kenden en die hand in hand langs ons huis 'paradeerde' met een ander meisje. 'Tegennatuurlijk,' riep mijn moeder, 'ik hoop dat we daar zullen van gespaard blijven!' 'Ach, het is maar een kleine minderheid die zoiets doet,' had mijn vader geantwoord, 'dat zijn mensen die ver van God staan, anders zouden ze zoiets nooit doen.'

'Ver van God!' Dus nu was ik ook zo'n meisje van de kleine minderheid! Ik zou het wel goed geheim kunnen houden voor iedereen, daar was ik nu al zeker van...
Ik zoende Amélie zachtjes tussen haar schouderbladen, rook haar zweet, likte voorzichtig.

Ineens trok er een schaduw over Amélie's arm. Ik draaide me bruusk om en daar stond haar vader voor het raam! Ik trok het laken over mij terwijl ik rechtop ging zitten en Amélie werd met een schok wakker: 'Hé, Linda, wat doe je?'

'Je papa is hier,' siste ik in paniek, 'hij staat voor het raam naar binnen te gluren.' Amélie kwam ook recht en staarde naar het raam. 'Oh, het is papa maar,' zuchtte ze opgelucht en stapte uit bed, helemaal in haar blootje, en ze liep naar het venster. Ze opende het raam en gaf Leo een zoen.

'Was je ongerust, papa? Of is er iets gebeurd?'

'Nee, liefje, er is niks gebeurd. Maar is al elf uur, weet je dat? Ik was er zeker van dat jullie al uit bed waren. Ik heb je een paar keer op je gsm gebeld, maar je nam nooit op. Daarom was ik toch wat ongerust geworden... Sorry dat ik je aan het schrikken maakte, Linda. Ik heb door alle vensters gekeken om te zien of ik leven zag... ik wist niet dat dit je slaapkamer was, anders...'

'Dus je was eigenlijk écht ongerust, papa?'

'Eigenlijk wel, liefje. En ik heb je gemist vannacht. Blijf je nog hier tot Linda's ouders thuis komen of kom je nu al mee naar huis?'

'Ah, ik snap het,' riep Amélie uit, 'jij wilt vrijen, hé? Nu, ik eigenlijk ook wel, maar ik moet je iets zeggen, papa. Ik heb het aangevraagd met Linda en ze heeft ja gezegd. Dat vind je toch niet erg, hé?'

'Dus, jullie hebben al een fijne tijd met elkaar gehad terwijl ik daar eenzaam en alleen in mijn bed lag te verlangen naar jou? En nee hoor, lieveling, dat je met Linda bent vind ik helemaal niet erg. Dacht je soms dat ik mijn ogen in mijn zak had? Ik heb al lang door dat je verliefd bent op haar.'
Ik zag dat Leo helemaal niet boos was, integendeel, zijn hele gezicht trok in een lachplooi en zijn blauwe ogen schitterden van plezier. Toch bleef ik als versteend op bed zitten, het laken hoog opgetrokken tot tegen mijn kin.

'Ontbijt je samen met ons, papa? Dan gaan we wel eerst douchen.'

'Ik heb al ontbeten, schat. Maar als je wil, haal ik bij de warme bakker broodjes en koeken. Tegen die tijd zullen jullie wel klaar zijn, hoop ik. En Linda... nog eens sorry voor mijn gedrag, ik ben echt geen gluurder, hoor.'

'Linda zit er niet mee, papa, ze was alleen geschrokken. Dat is toch normaal. Goed, ga jij maar naar de bakker. Kom, Linda...'

Maar ik was al onderweg naar de badkamer, nog steeds gehuld in het laken dat ik als een bruidsjapon achter me aan sleepte. Terwijl ik op het toilet zat, bedacht ik dat het toch raar was van mij: ik zou zo graag naakt bekeken worden en als het dan zo ver was, raakte ik in paniek... Gelukkig was het Leo - stel je voor dat het Louis geweest was of, erger nog, mijn ouders die onverwachts thuisgekomen waren... Brr...
Ik spoelde me vliegensvlug af onder de douche en kleedde me aan terwijl Amélie zich nu waste. Boven het geluid van de waterstralen riep ze dat haar vader het niet zo bedoeld had, dat hij nu eenmaal zo in elkaar zat, van alles deed zonder er eerst over na te denken. Terwijl ze zich afdroogde ging ze verder: 'Papa is echt een lieverd, hoor. Eigenlijk is hij nu mijn man en toch ook niet... ik weet het niet echt. En hij ook niet... Hij weet wel dat het op een keer zal moeten ophouden, zegt hij zelf. Maar ik maak me daar geen zorgen over, Linda. Het is zoals het is en zo is het goed voor mij - en voor hem ook. We genieten van onze weekends samen, net zoals jij en ik genoten hebben gisteren.'

Ik had dezelfde kleren aangetrokken als de vorige dag, maar nu zag ik dat mijn topje en mijn linnen broek vol restjes van het hooi hingen. Ook in die van Amélie trouwens, maar zij zat er niet mee in. Ik wel, en toen ik voor mijn kleerkast stond, kreeg ik ineens zin om iets heel moois aan te trekken. Waarom? Voor Amélie? Ach nee, zij is een sloddervos, zij zou het niet eens merken. Voor...
Ja, ik kon niet anders dan het voor mezelf toegeven: ik wilde zo mooi mogelijk zijn voor Leo, al had die ook maar een verkleurd t-shirt van The Rolling Stones en een oude jeans aan. En toch greep ik naar mijn nieuwe witte jurkje in licht katoen dat ik van mama eigenlijk niet mocht dragen, maar ik had het nu eenmaal in de uitverkoop gekocht en ze kon het dus niet terugbrengen.
'Je ziet er alles door,' jengelde ze. 'Wat zie je er dan allemaal door?' vroeg ik dan. En dan zweeg ze, zoals altijd. Ik had alleen witte katoenen onderbroekjes. Enkele waren nog van een paar jaar geleden, toen mama er nog kocht met gekleurde randjes aan de pijpen en aan de bovenkant, met een strikje. Die vond ik veel mooier dan de effen witte die ze nu kocht. Ik wurmde me in een van de broekjes met blauwe biesjes en voelde me er direct goed in, hoewel het een klein beetje spande rond mijn buik. Ik huppelde op blote voeten naar de keuken, zette koffie en thee en even later liet Amélie haar vader binnen. Hij had een bruine zak vol heerlijk geurende, versgebakken broodjes en drie tompoezen mee.

Terwijl Amélie de tafel dekte en alles schikte, wachtte ik tot de koffie doorgelopen was en de thee genoeg getrokken had. Leo kwam de keuken in. Hij ging achter mij staan en streelde, zoals gewoonlijk, speels door mijn korte krullende haren.
'Door die dichte bos haar van Amélie krijg ik mijn vingers niet meer door,' lachte hij, 'jij hebt zo'n zalig zachte haartjes, veel dunner.' Voor ik het besefte, deed ik een halve stap achteruit en botste met mijn rug tegen hem aan. Had ik ook maar een vader zoals Leo, waar ik kon tegen leunen, die me door de haren streek, die me complimentjes gaf...

'Sorry, Linda, ik zal Amélie even gaan helpen,' zei hij, maar zijn stem was heel anders dan gewoonlijk. Amélie kwam de keuken in en zei: 'Betrapt! Doe maar hoor, Linda, ik zou hetzelfde doen als ik jou was.'
Ik werd rood tot over mijn oren en Leo stapte de keuken uit.
'Maakt niks uit, liefje,' fluisterde Amélie in mijn oor, 'nu weet je gewoon dat papa jou ook graag ziet. En dat je dicht bij hem wilde komen staan, wel, ik zou hetzelfde gedaan hebben in jouw plaats, echt waar. Wees toch niet zo verlegen, meidje. Je wilde toch dat iemand je bloot zou zien? Wel, papa is daar veel beter voor dat jouw buurman. Als je wilt, dan vraag ik het hem.'

'Nee, alsjeblief, Amélie,' stotterde ik en ik pakte vlug de koffiekan en de theepot. Leo zat al aan tafel en Amélie ging schuin tegenover hem zitten, zodat ik de keuze had om tegenover hem te gaan zitten of naast hem. Maar ik wilde vooral naast mijn liefje zitten en dat was dus tegenover Leo.

Hij lachte me vriendelijk toe: 'Wat een prachtig jurkje, Linda. Dat heldere wit tegen je bruine huid en je donkerbruine haar. Je bent gewoon een sprookjesprinsesje!'

'Ha! En ik dan?' lachte Amélie schalks, 'wat ben ik dan? De koningin? De boze stiefmoeder? Doornroosje die honderd jaar moet slapen tot ze wakker gekust wordt door een prins?'

'Jij bent mijn alles, dat weet je goed genoeg, Amélie. Jij bent het enige wat ik nog heb.'

'Goed, papa, ik meende het ook niet zo,' antwoordde Amélie vlug, 'ik heb gewoon zin in grapjes vandaag. Zie mij hier zitten, met mijn twee liefjes!'

'Ja, dat begrijp ik. Als het aan is tussen jullie twee, dan kan je alleen maar gelukkig zijn. Je hoeft niet te blozen, hoor, Linda. Ik ben blij voor jou en voor Amélie. Maar... je hebt gehoord wat Amélie zegde, over dat vrijen en zo...'

'Papa,' onderbrak Amélie hem, 'ik weet dat ik je beloofd heb het tegen niemand te zeggen, maar Linda is mijn maatje. Ik heb het haar gisteren gezegd, ik kon niet anders. Ze weet dat ik met jou vrij. Dat ik mama haar plaats inneem bij jou. Maar ze zal nog eerder haar tong af bijten dan dat ze het ooit tegen iemand zal verklappen, nietwaar, liefste?'

Ik slikte mijn hap van het broodje door en moest eerst een heel kopje thee uitdrinken vooraleer ik iets kon zeggen: 'Ja, Leo, ik kon het eerst niet geloven, maar ik heb geen geheimen voor Amélie en zij niet voor mij. En je hoeft niet bang te zijn. Zoiets kan ik gewoon nooit aan iemand doorvertellen, en dat wil ik ook niet. Amélie is nu veel gelukkiger dan vroeger, dat had ik al een tijdje gezien en nu weet ik ook waarom. Het is dat ik me niet kan voorstellen dat ik het ooit met mijn papa zou kunnen doen... Van jullie snap ik het eigenlijk wel. Jij bent altijd zo lief voor Amélie, en voor mij ook. Nu ben ik zelf ook heel gelukkig omdat zij het met mij aangevraagd heeft. Dat zij dan met jou ook... nu ja... dat zij dan ook met jou vrijt, kan me niet schelen. Als ze maar gelukkig is.'

'Lieve Linda, je bent even mooi van binnen als van buiten,' antwoordde Leo, 'je bent gewoon een schatje. Je hebt een goede keuze gemaakt, Amélie. En jij ook, Linda. Zeg eens, wanneer komen je ouders thuis?'

'Oei, ze zullen me ook wel hebben willen bellen,' zei ik en ik zette mijn gsm aan. 'Ja, drie maal gebeld en één berichtje: 'Linda, we konden je niet bereiken. Alles goed thuis? Wil je rond de middag eens bellen? We komen na de avondmis naar huis, rond een uur of tien.'

'Dan nodig ik jullie deze namiddag uit voor een wandeling in de heide,' zei Leo, 'als jullie ten minste al geen andere plannen hadden. En ik trakteer op ijsjes en na de wandeling op lekkere frietjes in de bistro.'

Amélie keek naar mij, ze wachtte op wat ik wilde. 'Voor mij is dat goed, ik hou van de heide. Maar is het daar nu niet heel druk, op een zondagnamiddag met zo'n mooi weer?'

'Ik ken de heide als mijn broekzak, Linda. Ik ben geboren in Eksel, vlakbij bij de bossen. Ons huis stond op de heide zelf. En in die achtendertig jaar is daar nog niks veranderd. En ik ken de beste ijsverkopers en de beste gelegenheden om iets te gaan eten daar. Dat er teveel mensen zouden zijn, daar hoef je niet bang voor te zijn. De kans is groot dat we alleen een konijn zien weglopen, of dat we een slapend reetje storen.'

'Oké dan,' zei ik, 'ik ben vandaag niet in de mood om tussen mensen te zijn.' Ik pakte Amélies hand en kneep erin, keek haar in de ogen en we schoten allebei in de lach. We stonden op van het ontbijt, ruimden af en deden de vaat.

'Ik moet nog wel iets anders aantrekken,' zei ik, 'met dit jurkje ga ik niet in het zand liggen.'

'Ik moet ook nog andere kleren aan, papa,' zei Amélie, 'ik wil ravotten in het zand!'

'Het is je geraden, liefje,' lachte Leo, 'je kleren zitten vol hooi. Ik neem aan dat jullie flink gerollebold hebben, gisterenavond?'

'Voor jou een vraag, voor ons een weet, papa. Maar ik beloof je dat het vanavond jouw beurt is. Ik heb ook zin in jou, hoor! Als het aan mij lag, liever nu dan straks.'

Ik keek er weer van op hoe ongedwongen die twee met elkaar praatten, zelfs over seks! En dat in ons huis, waar nooit een onvertogen woord was gevallen! Ik vroeg Amélie of ze mee wilde komen om te kiezen wat ik zou aantrekken, maar ik was eigenlijk wilde ik iets anders vragen.

Toen we voor mijn kleerkast stonden en mijn rokjes, topjes en broeken uitstalden op mijn bed, zegde ik haar dat ik alleen maar van die stomme witte katoenen onderbroekjes had.
'Heb jij thuis niks mooiers?' vroeg ik. 'Op wie wil je indruk maken, schatteboutje, op mij of op Leo? Ha, je bloost! Hier, een kusje, je hoeft voor niks verlegen te zijn bij mij, lieverd. Ik zie je graag, dat weetje toch? Maar om in de heide rond te rollen, hoef je echt geen 'mooi slipje' aan te doen, schattie. Ik doe net als jij ook maar gewone witte katoenen broekjes aan, hoor. Zeg eens eerlijk, Linda lief, jij zou echt willen dat Leo iets meer van jou kon zien dan alleen maar een rokje of een broekje, hé? Je wil mooi zijn voor hem, dat zie ik. En geloof me, schat, dat vind ik juist heel fijn. En met alles wat ik met papa meegemaakt heb, weet ik heel zeker dat hij nooit verder zal willen gaan dan kijken. Misschien vind je met hem wel waar je over fantaseert... Maar kom, maak voort, we moeten nog naar bij ons thuis en de tijd vliegt. Ik wil zo snel mogelijk naar de heide!'

We hadden uiteindelijk toch allebei voor een kort rokje gekozen. Met haar lange benen zag mijn liefste er geweldig uit, maar ik wist dat de mijne nog langer waren - ik was al een paar centimeter groter dan zij, maar wel veel dunner. Ik vroeg me nog altijd af wie er verliefd kon worden op een meisje met zo'n magere bonenstaken zonder tietjes. We zaten samen op de achterbank en terwijl Leo naar een CD luisterde, konden wij onder elkaar wat smoezen. Af en toe gaf Amélie me een kusje en ik haar ook, dat spreekt vanzelf. Amélie legde haar hand op mijn bovenbeen en schoof ze onder mijn rokje. Ik was bang dat Leo het in zijn achteruitkijkspiegel zou kunnen zien, maar ik liet haar doen.

'Wat ben je lekker warm, hier,' fluisterde Amélie en we schoten allebei in de lach. Ik zag dat Leo er ook plezier in had, dus zal hij er wel iets van gezien hebben, ofwel kon hij het raden.

Op de parkeerplaats bij de toegangsweg naar de heide stonden een stuk of drie ijsventers en Leo stapte op een van hen af. We mochten kiezen wat we wilden. Ik ben dol op vanille en straciatelle, Amélie op aardbei en Leo nam bevroren yoghurt. Al likkend trokken we de heide in, eerst nog tussen heel wat mensen. Leo zegde dat hij wist waar ze naartoe gingen, naar een hoge duin, maar dat hij veel betere plekjes kende waar bijna nooit iemand kwam - alleen mensen van de streek en die mijden op zondag de heide, zei hij.

Na twintig minuten door het zand ploeteren, kwamen we inderdaad op een ongelooflijk mooi stukje heide aan de rand van een oud sparrenbos. Leo zette de koelbox met drankjes in de schaduw en we gingen op ons gemak zitten. Alles was hier stil en rustig.

'Is dit jouw plekje?' vroeg Amélie, 'het plekje waar mama en jij het altijd over hadden?'

'Ja, en ik ben blij dat ik er nu eindelijk kan terugkomen met jou,' antwoordde Leo, 'hier hebben mama en ik voor het eerst gevrijd. Het was voor haar zowel als voor mij de eerste keer. Zoiets vergeet je niet, hoe lang je ook leeft. En ieder jaar, rond de dag dat we hier voor het eerst gevrijd hadden, zijn we hier teruggekomen, behalve één keer, in het jaar dat jij geboren bent, snoesje. Twintig jaar lang, negentien keer in totaal, hebben we hier liggen vrijen, Amélie.'

'Hé, papa, als ik goed kan tellen was jij toen maar zestien?'

'Ja, ik was in januari zestien geworden, dat klopt.'

'Maar mama...'

'Stil maar, liefje, in die tijd werd daar niet over gesproken. Mama was in december jarig, dat weet je. We waren van hetzelfde jaar. Dus vond zij dat ze ook zestien was. Seks was toen veel gewoner dan tegenwoordig, ik geloof dat het iedereen die ik kende het toen al deed. Toch was ik met knikkende knieën condooms gaan kopen bij een apotheker in Neeroeteren, waar niemand me kende. Ik zag er al achttien uit. In ieder geval kreeg ik ze zonder enig probleem. En mama was echt sentimenteel, weet je? Ze wilde hier elk jaar in juli terugkomen, maar alleen om te vrijen zoals we dat de eerste keer hadden gedaan, gewoon in missionarishouding, iets anders kenden we nog niet en we wisten ook niet dat er iets anders kon.'

Leo staarde in de verte. Amélie trok zich dicht tegen hem aan, omhelsde hem zachtjes en knuffelde hem. 'Ik weet niet of jij het wilt,' zei ze zacht, 'maar als je het met mij wilt doen hier, dan wil ik het graag. Misschien ziet mama ons dan wel...'

'Ik geloof dat mama ons altijd ziet, schat,' antwoordde Leo, 'voor mij is ze er nog altijd, ook als wij vrijen. En je weet ondertussen dat het niets uitmaakt, ze staat niet tussen ons, liefje, ze kijkt toe en zegt dat het goed is. Ik praat nog echt met haar, weet je? Ik heb haar van in het begin uitgelegd dat ik met jou wilde verder leven zoals ik met haar gedaan had. En ik voelde dat ze dat niet liever wilde.'

Ik zat bijna te snotteren bij het horen van dit verhaal. Wat moest Leo zijn vrouw graag gezien hebben!

'Maar nu is het leven aan ons,' ging hij opgewekt verder, 'en ja, mijn lieve Amélie, als jij dat ook wilt, dan komen we hier zelf vrijen, jij en ik, één keer per jaar, rond deze tijd... al besef ik dat ik jou maar een korte tijd als vrouw zal mogen hebben, liefste. Je hebt je eigen weg te gaan en ik zal je loslaten als jij daar klaar voor bent. Misschien nu al, nu je Linda hebt...'

'Nee, papa, nee, zeg dat niet,' viel Amélie uit, 'ik zie jou graag en ik zie Linda graag. Even graag, snap je? Het zou iets anders zijn als ik op een jongen of een andere man zou verliefd worden, dat is waar. Maar ik heb jou altijd graag gezien en nu nog meer dan vroeger. En Linda ken ik ook al drie jaar en ik was vanaf de eerste dag al verliefd op haar. Alleen... op die leeftijd is anderhalf jaar verschil nog heel veel. Daarom heb ik het haar nooit durven zeggen, maar gisteren was het er de perfecte dag voor. Ik was er klaar voor en zij gelukkig ook.'

Leo haalde de koelbox uit de schaduw van de bomen en we kozen onze drankjes. 'Doen jullie maar wat je wilt,' zei Leo, 'ik zou hier graag wat in stilte willen blijven zitten.'

'Hou je een oogje in het zeil, papa?'

'Hangt ervan af wat jullie van plan zijn en waar jullie naartoe gaan,' antwoordde hij met die zachte blik van hem in de ogen, 'ik veronderstel dat ik op de uitkijk moet staan? Nou, doe maar. Ik vind wel een plekje van waar ik iemand van ver kan zien aankomen.'

Amélie en ik lieten onze schoenen bij Leo achter en we hobbelden door het mulle zand, probeerden tikkertje te spelen, hielden een loopwedstrijd tot aan de rand van het dennenbos (die Amélie gemakkelijk won) en uiteindelijk ploften we neer naast een vennetje dat verscholen lag tussen struikgewas. Aan de andere kant was een hoge duin die ook dicht begroeid was. Amélie trok haar topje uit en maakte haar beha los, trok me naar zich toe met mijn hoofd tegen haar borst.

'Kus mijn tieten, liefje, lik ze, zuig maar aan mijn tepels, doe wat je wilt. Ze zijn van jou.'
Voor het eerst deed ik nu iets bij haar en het was best onwennig in het begin, maar toen ik voelde hoe graag ze het had, schepte ik moed en deed ik mijn best om haar plezier te doen. Ze stak mijn hand tussen haar benen, het was daar heet en klam, van het zweet maar ook van iets anders. Dat kon ik ruiken. Haar geur bedwelmde me helemaal. Ze liet zich op haar rug vallen, trok haar onderbroekje uit en mijn hand drukte zich in het weelderige bosje haar. Een vinger gleed als vanzelf in haar gleufje. Nee, dit was geen zweet, het was slijm dat uit haar gaatje borrelde en toen mijn vinger erin gleed, kwam er altijd maar meer en meer. En ondertussen voelde ik dat het bij mij ook zo was. Nu besefte ik opeens wat Amélie en Elvira bedoelden als ze zegden dat ze 'heet stonden'. Het brandde tussen mijn benen, en alles wat ik wilde was dat er iets in zou komen, naar binnen, en zonder dat iemand het me geleerd had, begon ik Amélie te vingeren tot mijn hand en mijn arm helemaal nat gespoten werden en zij een kreet slaakte die in die stilte van de heide wel een kilometer ver te horen moest zijn. Ai, wat zou Leo wel niet denken? Dat ik Amélie pijn aan het doen was?

Toen ik opkeek, zag ik Leo echter aan de overkant van het ven boven op het duin tussen de struiken zitten. Ik schrok me een bult. Hij maakte een geruststellend gebaar met zijn hand en stond op, kwam naar ons toe.

'Ik ken Amélie,' zei hij, 'ik wist dat ze met haar nieuwe liefje zou willen vrijen. Om zeker te zijn dat jullie niet gestoord zouden worden, ben ik hier gaan zitten, op dat plekje had ik een goed uitzicht. Ik heb wel een paar mensen gezien, maar gelukkig tamelijk veraf. Maar je weet nooit. Er patrouilleren hier trouwens ook altijd boswachters en voor hen is seks in het openbaar strafbaar. Maar ik moet toegeven, Amélie, dat je hier een prima plekje gevonden hebt. Ik hoop alleen dat je nog wat energie overgehouden hebt voor mij, straks.'

Amélie sloeg haar armen om hem heen en zei hartstochtelijk dat ze niet liever wilde, zelfs hier en nu als hij dat wou.

'Nee, lieve schat, niet met Linda erbij, alsjeblief. Laten we hier gewoon nog wat liggen genieten van dit vennetje en naar de wolken kijken.'

'Oké, papa, maar ik wil wel dicht bij jou liggen. Ik aan de ene kant en Linda aan de andere. En jij slaat je armen om ons heen. Dan zijn we één grote familie, wij drietjes.'

Wolken kijken, dat had ik altijd al graag gedaan. En nu, met Leo's arm als een stevige steun onder mijn nek, was het nog veel leuker. Ik rook zijn typische geur, vermengd met zweet. Ik draaide mijn hoofd en legde het in zijn okselholte. Hij sloeg zijn arm nu om mijn schouder en trok me wat dichter tegen zich aan. Ik voelde zijn warme adem in mijn haar en ik spinde als een poes.