Mijn opdracht is om de komende tijd zo vaak mogelijk te paren, wat als ik het hier zo bekijk niet erg moeilijk moet zijn. De ene na de andere mooie jongen komt het lokaal binnengewandeld, ik had niet verwacht dat me dat iets zou doen maar drie maanden op Aarde is blijkbaar al genoeg, ik vind ze aantrekkelijk.

Omdat ik maar eenmaal per jaar een eisprong heb moet ik de drie maanden daarvoor én drie maanden daarna zo vaak mogelijk het zaad van een jongen in me zien te krijgen, om de kans op bevruchting zo optimaal mogelijk te maken. Ik mag daarbij volledig mijn eigen keuze volgen, omdat volgens Aardse inzichten wederzijdse aantrekkingskracht de bevruchting stimuleert.

Drie maanden terug ben ik halverwege mijn onvruchtbare periode op Aarde gearriveerd, om genoeg tijd te hebben om te acclimatiseren. Inmiddels ben ik al een beetje gewend, maar nog steeds kan ik er niet over uit hoe druk en jachtig het hier is. Wat op zich wel te begrijpen valt, want als je beseft hoe veel mensen er zijn, hoe kórt ze leven en hoe ze alles in die tachtig jaar van hun korte levens moeten proppen. Drukte alom dus , maar het gevolg is wel dat ze een veel opwindender leven lijken te leiden dat wij op Yndra…


Vertelster

Datgene wat de bewoners van deze planeet Aarde de Milky Way of de Melkweg noemen is een sterrenstelsel dat volgens de Raad van Consuls van onze planeet Yndra om en nabij driehonderdvijftig miljard sterren bevat, waarvan er volgens hen minstens een miljoen door levende wezens zijn bewoond. Tot nu toe is er slechts één gevonden met vergelijkbare omstandigheden als onze planeet: Aarde.

Aarde en Yndra lijken dus op elkaar, in feite omdat we dezelfde atmosferische omstandigheden hebben. Beide planeten hebben licht, lucht, land en water en daardoor kon het leven zich op ongeveer dezelfde wijze ontwikkelen. Het grote verschil is echter dat Yndra vele malen groter is en zich in het centrum van ons galactisch stelsel bevindt terwijl Aarde met haar zon en bijbehorende planeten in de perifere schijf hangt. Een ander groot verschil is dat onze planeet al enkele miljoenen jaren door mensen wordt bewoond en dat we lang geleden de overbevolking en vrijwel alle ziektes hebben opgelost. Omdat iedere bewoner van Yndra inmiddels minstens duizend jaar leeft werd al lang geleden besloten dat we ons leven slechts één keer mogen doorgeven, om overbevolking tegen te gaan. Ook werd het onderlinge contact zoveel mogelijk ingeperkt, om besmettelijke ziekten zoveel mogelijk uit te bannen.

Ruim tweehonderdduizend jaar geleden heeft Yndra geprobeerd Aarde te koloniseren, maar dat bleek geen succes, want door de aanvankelijk barre omstandigheden moesten die kolonisten opnieuw de hele evolutie doorlopen.
Al snel werd daarom Aarde weer verlaten, op enkele tienduizenden mensen na die er gewend waren en hun leven daar wilden voortzetten. Van een afstand werden ze in de gaten gehouden en heel af en toe werd er in het geheim geïntervenieerd, door ze het vuur te sturen, de geneeskunde, het wiel, de boekdrukkunst, de stoomtechniek en recent de chip, als aanloop naar de Nano-revolutie.
En ze floreerden goed want inmiddels wonen er zo’n acht miljard mensen op Aarde en die lijken nu onze redding te worden. Want wat gebeurde er…

Als we vijftig worden, op Aarde ben je dan ongeveer vijf, krijgen we onze ‘Npro’ geïnjecteerd, een Nano-processor die zich vervolgens via de bloedbaan rechtsreeks settelt in de hersenen en daar contact maakt met de belangrijkste zenuw- en zintuigcentra. Die Npro gaat ons hele leven mee, krijgt periodiek updates en is via visualisaties de toegang tot alle kennis en communicatie. Het gevolg is dat we elkaar weinig hoeven te ontmoeten en aan het einde van onze jeugd wordt ook de voortplanting op afstand geregeld, via het toezenden van te insemineren zaad. Echter, waarschijnlijk ‘dankzij’ deze levensstijl is er de laatste vijfhonderd jaar een zeer bedreigend probleem ontstaan. Het zaad van onze jongens en mannen is futloos en extreem traag geworden, waardoor er nu nog alleen maar zwangerschappen tot stand komen dankzij het insemineren van zaad uit oude voorraden, maar die dreigen nu op te raken. Ondertussen is er door onze genezers al van alles geprobeerd om onze mannen en jongens weer gezond zaad te laten produceren, maar niets helpt tot nu toe.

En zo kwam ik hier terecht. Omdat ik de komende jaren mijn meest vruchtbare periodes heb ben ik als experiment samen met duizend andere meisjes op planeet Aarde gedropt, om zoveel mogelijk te paren met Aardse jongens. Allemaal zijn we tussen de honderdzestig en honderdtachtig jaar, net de puberteit voorbij, waardoor onze lichamen gereed zijn om zwanger te worden. Pas als de meesten van ons een kindje dragen keren we terug naar Yndra, in de hoop dat er voldoende babyjongens bij zijn om ons zaad weer gezond te krijgen. Spannend, want geen van allen weten we in de praktijk hoe dat nog moet, paren, dus wie weet hoe lang zal het duren voordat die kindjes er komen…


Aards gedrag

Met een groepje meiden ben ik in een land geplaatst dat Denemarken heet. We wonen met zijn tienen in een huis in het centrum van Kopenhagen, waar we de afgelopen maanden via onze Npro’s alles leerden over de aarde, evenals de gewoonten en de taal van deze mensen. Verder kregen we van onze mentor seksuele voorlichting, over hoe de Aardlingen zich voortplanten, waarna hij ons filmpjes liet zien van wat ze hier porno noemen. Ik kan tot nu toe niet goed begrijpen wat mensen daar nou aan vinden, aan paren, een heel gedoe lijkt het mij om alleen maar een beetje zaad in je buik te krijgen, Op Yndra is dat al lang geleden afgeschaft. Maar goed, onze mentor probeerde ons uit te leggen dat het voor deze mensen méér is dan alleen maar kinderen verwekken, dat het een soort hobby van ze is, om er samen mee de tijd te verdrijven of door er naar te kijken of er over te lezen. Nou ja, wie weet gaat het wel wennen...

En dan nog zo iets, al dat ‘samen’. Op Yndra doen we het meeste alleen, omdat we liefst zo geïsoleerd mogelijk wonen en we via visualisaties op onze Npro alles simpel kunnen weten of regelen. Ons verplaatsen doen we alleen als dat strikt noodzakelijk is en dan nog moeten we vooraf een licentie met het gewenste reisdoel en de bijbehorende coördinaten aanvragen. Als die licentie er komt werkt het simpel, via de Npro visualiseer je de coördinaten, waarna je meteen op de plaats van bestemming bent. Het maakt niet uit hoe ver je wilt, zelfs het reizen binnen het geheel van het galactisch stelsel verloopt zo. Op deze manier zijn al die miljarden sterren en planeten stuk voor stuk onderzocht

Maar hier gaat dat dus anders, iedereen doet maar wat en er worden de vreemdste of soms heel lange en zware voertuigen gebruikt om je lichaam of meerdere lichamen tegelijk te verplaatsen. Om dát gedoe te vermijden hebben we de afgelopen weken allemaal geleerd te fietsen, waarna we daarmee Kopenhagen zijn gaan verkennen. In het begin vond ik het maar niks, druk, gevaarlijk, maar langzaam ben ik het toch wel leuk gaan vinden, met ons groepje meiden tussen al die mensen door laveren en zo de stad en omgeving te bekijken. En dan dat winkelen, die omslachtige Aardse manier om aan spullen te komen, die altijd leidt tot veel te veel spullen, omdat je maar blijft kopen als je steeds weer andere dingen ziet die je wilt. Of in zo’n winkel van nutteloos voedsel snuffelen, wat ze hier snoep en chocola noemen. Echt handig is het allemaal niet georganiseerd, maar het is wél leuk, dat shoppen.

Vandaag is het dan zo ver, mijn eerste dag op deze school, die als een alibi dient om in contact te komen met jonge mannelijke Aardlingen, oftewel jongens! Langzaam maar zeker loopt het lokaal vol met zeker wel dertig jongens en meiden. Het is vreemd om te zien, hoe ontzettend ze op ons Yndrae lijken en toch zijn deze Aardelingen wezenlijk anders. Ze lijken intenser te leven, alsof ze geen minuut van hun leven mogen verspillen. Bijna continu zijn ze met elkaar of met hun schermpjes in interactie en al na een uur valt het me op dat het leren, waarvoor ze hier ten slotte toch zijn, ondergeschikt lijkt.

De meisjes vind ik een beetje vreemd, zoals ze smiespelend met elkaar en wijzend naar mij het lokaal binnenkomen. Maar de jongens bevallen me wel, ze zijn open en met veel lawaai ploffen ze op hun stoelen, ondertussen goed hun ogen kost gevend als ze mij zien zitten. Van de lange jongen die naast me komt zitten krijg ik zelfs al een knipoogje, dat ik uit beleefdheid dan meteen maar beantwoord. Ze bevallen me wel, deze jongens, hoewel hun gedrag me nog wel zorgen baart, zo anders dan op Yndra, waar we leren alleen te zijn en altijd sereen en kalm te blijven.

Alle begin is moeilijk

Speciaal voor mijn verblijf op Aarde heb ik een Aardse naam aangenomen en zo word ik ook voorgesteld door de leraar: ‘jongelui, ik wil jullie graag voorstellen aan Myra, zij is hier pas komen wonen en zal bij ons haar eindexamenjaar doen.’ Terwijl de man dat zegt draait iedereen zich naar mij toe en als al die ogen op mij gericht worden voel ik een intense warmte door mij heen stromen, alsof ik al hun energie kan voelen. Ik ben dit niet gewend, zoveel mensen in één ruimte en aan de ene kant vind ik het spannend maar aan de andere kant geniet ik van de aandacht en de vibe die er vanuit gaat. Het zet zelfs mijn nekharen overeind, en zo meteen blijkt nog wel meer...

Op Yndra doet het er niet zo toe, maar inmiddels weet ik dat ik net als de andere meisjes van ons experiment-groepje een on-Aardse schoonheid bezit. Tijdens onze fietstochtjes van de afgelopen weken door Kopenhagen gebeurden er regelmatig ongelukjes om ons heen als mensen zich omdraaiden om ons na te kijken en dan ergens tegen op botsten.
In millennium na millennium zijn onze genen geperfectioneerd en het gevolg daarvan is dat ik voor Aardse begrippen lang ben, mijn lengte is dezelfde als die van de gemiddelde jongens hier. Mijn haren hangen tot op mijn billen en zijn zilver-blond, waardoor mijn diepblauwe ogen extra opvallen. Door ons gebalanceerde voedsel en dankzij onze bewegingsprogramma’s heb ik een slank en afgetraind lichaam en omdat al eeuwenlang onze baby’s direct na de geboorte naar een opgroeicentrum gaan zijn onze borsten geëvolueerd naar puur een cosmetisch deel van ons lichaam: klein, rond, stevig, nooit verslappend, kleine tepels.

En precies naar dat deel van mijn lichaam gaan nu alle ogen. Als ik dan omlaag kijk waarom zie ik dat mijn tepels onnatuurlijk hard zijn geworden en zowat door mijn bloesje heen prikken. Ik snap er niks van wat hier gebeurt, kunnen Aardlingen dan geen stijve tepels krijgen, dat ze zo staren? Misschien moet ik er morgen toch maar zo’n Aardse bedekking omheen doen, de mentor had het er al over dat de vrouwen hier dat doen.
Ondertussen word ik hier goed verlegen van. Ik las ooit dat iemand zich voelde als ‘een lammetje met een belletje om de nek tussen een roedel wolven.’ Zo voel ik me nu ook, alle jongens vreten me met hun ogen zowat op terwijl de meisjes nog meer zijn gaan giechelen en smoezen.

Ik begrijp niks van deze mensen, hoe moet ik dit in vredesnaam aanpakken, dat paren.
Gelukkig grijpt de leraar in waardoor de orde al snel terugkeert en een beetje hulpeloos kijk ik dan naar de lange jongen naast me die me eerder al een knipoogje gaf. Als hij dan glimlacht lijkt hij me wel degene die ik het kan vragen en ik schrijf hem een briefje met: ‘wil je straks met me paren?’ Op het moment dat hij het leest kijkt hij me met grote ogen aan, een beetje bozig en schrijft dan terug: ‘ben je gek of zo?’ Nou, dan weet ik het ook niet meer en sinds lang voel ik dat mijn tranen op komen zetten. Als de jongen dat ziet schrijft hij: ‘wacht straks op me’, waarna ik knik. Ik had echt niet verwacht dat het hier zo ingewikkeld aan toe zou gaan tussen deze mensen. Op Yndra zien we elkaar amper en als we al eens bij elkaar komen gaan we direct op ons doel af.

Ik heb een date

Na de les hebben we een lange pauze en loopt de jongen met me op naar buiten. Ik vind hem wel leuk, ietsje langer dan ik, donkere krullen, bruine ogen, tikje slungelig maar toch lijkt zijn lichaam wel oké. De school staat dicht bij de havens van Kopenhagen en daar gaan we op een kade zitten terwijl het water onder onze voeten op de stenen breekt. De jongen stelt zich voor als Emil en vraagt dan wat dat nou was, met dat paren. Ik haal een beetje ongelukkig mijn schouders op, ik begrijp niks van deze mensen en weet het alleemaal ook niet meer zo, hoe leg ik dit uit. Dan vraag ik hem of hij een geheim wil bewaren en als hij ja knikt vertel ik hem mijn achtergrond. Dat ik van Yndra kom, dat we daar hele andere omgangsvormen hebben en dat ik nu hier ben met die opdracht om zwanger te worden.

Eerst zie ik hoe hij ongelovig reageert en dan, als mijn verhaal ten einde is, begint hij te grinniken: ‘denk je nou echt dat ik dit sprookje geloof? Dat jij van een andere planeet afstamt? Volgens mij kom jij gewoon van zo’n van God verlaten Noord-Jutlands eilandje waar de wereld is blijven stilstaan.’ Nou ja, het maakt ook niet uit, als hij maar met me paart. Dus vraag ik hem dat opnieuw en dan, eerst nog wat aarzelend, knikt hij en antwoordt hij, opnieuw grinnikend: ‘je bent echt een lekkere meid en wel mijn size, ehm…, waarom zou ik deze kans niet pakken…, oké, ik wil wel met je paren. Ga straks maar mee naar mij thuis, ik heb een eigen kamer.’

Ik ben blij met zijn reactie maar omdat ik dan stokstijf blijf zitten trekt hij me tegen zich aan en geeft hij me een kusje: ‘zullen we hier dan alvast mee beginnen?’ Ik schudt mijn hoofd: ‘nee, dat hoeft niet, ik wil alleen maar paren. Tot straks.’
En weg ben ik, terwijl de jongen me verbaasd na kijkt.



Hoi lieve lezer, bedankt dat je dit sprookje leest! Het bestaat uit twee delen. Vind je het leuk?
X. Zazie