Mini - 282

De zaterdag startte laat. Voor Joline en mij ten minste. Om half negen werd ik wakker door wat geluiden uit de woonkamer. Joline lag nog lekker te slapen; naar mij toe gedraaid, een hand onder haar kin, haar blonde haren deels over haar gezicht en op haar lippen een heel flauw glimlachje.
Ik keek er van vlakbij naar. Ook nu weer leek het alsof ik met een meisje van achttien in bed lag; haar nachtpon liet een beetje van een bescheiden decolleté zien, haar blanke, slanke armen, sproetjes rond haar neus, haar haren bij de wortels iets rossig… Ik bedwong de neiging om haar wakker te maken en haar te zoenen, hoewel alles in mijn lichaam schreeuwde om heerlijk met haar te vrijen. Ze zou het niet op prijs gesteld hebben, zeker niet omdat vandaag een heel spannende dag voor Margot zou zijn. Ik zuchtte en gleed het bed uit.
Op de badkamer trok ik een broek en sokken aan. Een schoon T-shirt volgde en met mijn schoenen in de hand sloop ik langs het bed richting woonkamer. Deur open en snel weer dicht… Joline sliep lekker door. “Goedemorgen Kees!” Margot was bezig om thee te maken. “Goeiemorgen, badgast. Jij bent al lekker voor je zusje bezig?” Ze glimlachte. “En voor jullie. Thee met een paar beschuitjes.” Bengel liep ondertussen om me heen te draaien en ik knielde even.
“Hé Bengeltje… Heb jij lekker geslapen, meissie?” Een hondenpoot op mijn schouder en een lik over mijn wang volgden. Toen ging ze zitten en keek me afwachtend aan. “Jajaja, we gaan zo naar buiten. Even geduld, hondenbeest.” Ik liep naar Margot toe. “Vertel eens: heb jij goed geslapen?” Ze keek me aan en schudde haar hoofd. “Ik heb tot één uur liggen woelen en draaien. Toen was Lot het zat en…” Ze kreeg een blosje op haar wangen. Ik vulde aan: “… en die heeft jou een slaapmiddeltje gegeven?” Ze knikte. “Ja. En daarna ben ik wél heerlijk in slaap gevallen… Tot vanochtend acht uur. En toen ben ik maar gaan douchen, en wilde ik een lief ontbijtje voor die zus van me maken.” Ze keek plagerig. “En jullie mochten dan wel meedoen; ik ben de beroerdste niet.”
“Lief van je, Margot. Wordt zeer gewaardeerd.” Ik keek haar aan. “Zenuwachtig?” Ze knikte. “Ja. Stel dat hij alleen maar gezelschap wil tijdens zijn strandwandeling en verder niks?” Ik zette haar op een kruk achter de bar en ging er tegenover zitten.

“Lieve Margot. Vriend Gerben staat straks niét met een grote bos rozen aan de deur, dat weet ik zeker. Hij is, net als Henry en ik ooit waren, best wel verlegen als het om het meisje gaat waar hij verliefd op is. Ene Margot. Misschien ken je haar? Een prachtige meid met lieve, grijze ogen, mooie bruine krullen en een prachtig figuur. En razend slim op haar vakgebied. Maar goed, terug naar Gerben… Ik denk dat het in zijn auto op weg naar de kust misschien wel stil zal zijn. Of misschien wordt er wel gepraat, maar draaien jullie allebei om de hete brij heen en is het prietpraat over het weer, over DT of weet-ik-veel-wat. Da’s spannend.
Mijn goeie raad: als het je te lang duurt: neem het initiatief. Vraag of hij z’n auto ergens wil parkeren en vraag ‘m dan recht voor z’n raap waarom hij jou vroeg om met hem mee te gaan. Waarschijnlijk volgt er een boel gestotter, maar laat hem merken dat je hem lief vindt.”
Ik keek haar scherp aan. “Tenminste… Als dat zo is.” Ze knikte hevig. “Nou dan. Eén advies van een ervaren getrouwde vent: begin niet meteen met dikke zuigzoenen…” Ze proestte het uit. “Dikke zuigzoenen nog wel… Waar zie je me voor aan, Kees?” Ik grijnsde. “Voor een net meisje. Maar die kunnen binnen een paar seconden veranderen in een krols wicht. Ook daar heb ik ervaring mee, zullen we maar zeggen. Ene Joline Jonkman, vroeger Boogers…”
Ze giebelde. “Ja, die ken ik wel.” “Nou dan, Margot. En neem van mij aan: Gerben is tot ver over zijn oren verliefd op jou. Maak het jezelf en hem niet moeilijker dan nodig, maar vertel hem eerlijk dat jij ook verliefd op hem bent. Dan wordt de rest van de dag alleen maar mooier.” Ik liet even een stilte vallen zei toen pesterig: “En of er dan nog gewandeld wordt, of dat jullie in een leuke duinpan verdwalen, laat ik graag aan jullie zelf over. Tot zover de levenslessen van Kees Jonkman, voormalig verlegen techneut. Hij die maar drie interesses had: techniek, hardlopen en klassieke muziek.”

Ze glimlachte nu. “Dank je wel, Kees. Ik weet niet of ik het durf om hem te vragen z’n auto aan de kant te zetten, maar…” Ik legde een hand op de hare. “Margot, je moet doen wat je hart je ingeeft. Als jij met Gerben verder wil, laat het hem weten. Ja, dan stel je je kwetsbaar op en dat heb je al genoeg moeten doen in je leven, maar heus, hij zal er geen misbruik van maken, als ik Gerben een beetje ken.” Ze stond op en boog zich over de bar heen, pakte mijn hoofd in haar handen en kuste me zachtjes. Op mijn mond. En toen ze losliet zei ze: “Dank je wel, Kees. Ook al ben ik helemaal verliefd op Gerben: jij blijft een heel apart plaatsje in mijn leven innemen. Net als Joline. En dat geldt voor Lot net zo. Jullie hebben ons geleerd te leven, in plaats van te overleven.”
Ik keek haar aan. “Dank je wel, Margot. Voor je zoen, maar ook voor je lieve woorden. Dát maakt het leven de moeite waard. En nu doorgaan met die beschuitjes, dame. Ik ken iemand die dat gebaar wel op prijs stelt.” Ze lachte zachtjes. “Ja, die ken ik ook. Zal wel zo’n hardloopbeul zijn.” Ik knikte. “Ja. Vrouwelijk type. Joline Jonkman heet ze.”
Kattig zei ze: “Ik dacht meer aan jou, majoor Jonkman!” Even vertrok haar gezicht, toen grinnikte ze hardop. “En waar denkt mevrouw Margot aan? Het zal wel weer iets schunnigs zijn!”

Ze schudde haar hoofd. “Een paar dagen geleden zaten Lot en ik te geinen. Bijnamen te verzinnen voor de collega’s. En toen kreeg ik een brainwave. Kijk, Jolien was niet moeilijk, die had al een bijnaam. ‘Jojo’. Joline Jonkman. Maar voor jou hadden we nog niks. Uiteindelijk werd het ‘Majo’. Majoor Jonkman. Dus hebben we Jojo en Majo…” Ze giebelde, terwijl ze me aankeek. Ik schudde mijn hoofd. “Tutjes zijn jullie. En schiet nou eens op met die thee en die beschuiten! Anders staat Gerben beneden te jengelen en jij loopt nog in je pyjama…”
Grinnikend maakte ze het ontbijtje af en drukte me een dienblad in handen. “Alstublieft, majoor Jonkman. Wilt u het eerlijk delen met uw eega? Ik wil geen klachten krijgen!” “En ik wil maandag geen klachten van Gerben krijgen, Margootje, denk er aan. We zullen hem goed uithoren!” Haar spottende gezicht werd in één seconde paniekerig. “Dat méén je toch niet?” Oeps… iets te ver gegaan met die grap… “Wat denk je zelf, Margot? Jij, jullie zijn de enigen die hier iets over vertellen. Of niet. Joline, Fred, Henk en ik houden stijf onze koppen dicht, totdat Gerben en jij de tijd rijp achten om de rest iets mede te delen. Sorry van de grap.”
Ze zuchtte. “Nou, ik ga m’n lieve zus maar eens verblijden met een kop thee. Even op normaal niveau praten…” Ze pakte haar dienblad en verdween. Nou ja, dan ik ook maar.

“Bengel… Kom. Joline wakker maken. De hond schoot de slaapkamer in en bleef voor het bed zitten, zachtjes piepgeluidjes makend. “Hoi Bengeltje…” Een slanke arm kwam onder het dekbed vandaan en streelde Bengel. “Joline… Even wakker worden en overeind komen. Ik heb een bakje thee voor je en een paar beschuitjes met kaas.” Er ontstond beweging onder het dekbed. “Lekker, Kees. Dank je wel, maar eerst plassen.” Toen ze terugkwam, kroop ze naast me onder het dekbed. “Je bent lief. En Bengel ook.” Een zoentje volgde. “Dat weet ik, maar ene Margot heeft dit ontbijtje in elkaar gezet. Was vrij vroeg wakker. Dank graag haar kant uit.”
Ze knikte, haar mond vol. “Die zat vol adrenaline, denk ik?” “Ja. Misschien vermengd met een behoorlijke portie oestrogeen, maar dat weet ik niet zeker. Geen examen Biologie gedaan op school.” Joline keek twijfelachtig. “Dat is te merken. Maar… Margot is nerveus, dus.” Ik knikte. “Nogal. Enfin, ik heb een paar van mijn levenslessen op haar losgelaten en hoop dat ze er profijt van heeft.” Nu keek Joline helemaal twijfelachtig. “Levenslessen? Van jou? Aan een vrouw? Nou, dat zullen korte lesjes geweest zijn, Kees.”
Ik pakte de mok thee uit haar handen en zette die op het nachtkastje. Toen trok ik Joline tegen me aan. “Ja. Een kort lesje. Met de volgende inhoud: ‘Als jullie conversatie in de auto niet zo soepel verloopt, vraag dan of Gerben z’n auto op een parkeerplaats zet en vraag ‘m recht op de man af waarom hij jou vroeg om mee naar het strand te gaan.’ Dat was ongeveer de inhoud, schat.” Joline bromde zachtjes. “Jaja… Ik hoop voor beiden dat die parkeerplaats leeg is, anders worden ze gearresteerd wegens ‘aanstootgevend gedrag in het volle zicht van drie gezinnen met jonge kinderen’ of zoiets.”
Ze keek me aan. “Misschien wel de beste manier, schatje. Hetzelfde wat Angelique met Henry deed, alleen zocht zij hem thuis op. Geen gezinnen met jonge kinderen in het zicht.” Ze giebelde even. “…Wel een moeder die haar dochter vrijend aantrof met een wildvreemde kerel op de bank. Arme Gien.” Ik gniffelde mee. “Kom, liefdestherapeut… Geef mij die mok thee weer eens aan, anders is die koud en niet meer te drinken. Daarna ga ik lekker douchen, aankleden en Margot even moreel ondersteunen. Heeft de arme meid nodig.”
“Zal ik dan even naar Waardenburg rijden? Dan ondersteun ik Gerben…” Een misprijzende blik volgde. “Aankleden jij! Dit meisje gaat douchen en jij gaat Bengel uitlaten!” Ik zuchtte. “Kom Bengel. Pak je riem!” We gingen met de lift omlaag en even later rende Bengel voor me uit richting uitlaatveld en deed daar wat er gedaan moest worden. Met een plastic zakje ruimde ik de drol op; geen prettig werkje, maar goed… En het zakje verdween in de vuilnisbak op het uitlaatveld. Nog even laten rennen en dollen op het losloopveld er naast. Toen riep ik haar weer. “Bengel!” En ze kwam naar me toe, ging zitten, kop scheef en vragend. Ik gaf haar een hondenkoekje. “Goed zo, brave hond. Kóm, naar huis.”
We liepen wel de trappen op. Trappen af lopen is niet zo goed voor een hond, trap op is prima. En Bengel bleef hooguit twee trappen voor me, dan keek ze weer om waar die slome Kees bleef… En na een kwartier waren we weer thuis. Ik keek op m’n horloge: iets over negen… Tijd genoeg. Een blik over ontbijttafel liet zien dat bijna alles aanwezig was, behalve gekookte eieren. En daar had ik wel zin in. Dus… Vier eieren in een pannetje, heet water erbij en laat maar koken. Als de dames geen trek hadden in een vers eitje bij het ontbijt, kon ik die vanavond nog altijd in de sla kieperen… Ik was nét bezig de eieren te laten schrikken, toen ik de deur van de kamer van de zussen hoorde.
Joline kwam eruit met een brede lach, daarachter Margot. Héél subtiel opgemaakt, een leuke blouse aan en een strakke spijkerbroek. Stevige schoenen. “Je ziet er prachtig uit, Margot. En dat méén ik.” Ze kleurde een beetje. “Ik zou liever een rok aan gehad hebben, maar Jo vond dat niet zo praktisch…” Ik bekeek haar kritisch. “Deze broek staat je prima. Je hebt mooie billen en heupen gekregen en vollere benen. En dat accentueert deze broek uitstekend. En een rok… Niet zo praktisch op het strand. Zeker niet als het waait.” “Da’s mijn tekst, meneer Jonkman”, zei Joline een beetje kattig. “Nou, dan is er ten minste iets waar we het over eens zijn, schat… Kom dames, zitten en eten. Ik heb wat eitjes in het kokende water gegooid; altijd lekker.”

Lot, Joline en ik ontbeten lekker, Margot speelde wat met haar kale boterhammen maar at nauwelijks. “Veel te nerveus”, zei ze toen Joline er een opmerking over maakte. Ik zag Joline’s ogen vernauwen. “Lieve Margot, nou moet je eens goed luisteren. Als jij nu niet fatsoenlijk eet, donder je, na één kilometer op het strand te hebben gelopen, in elkaar en kan Gerben je gaan dragen. Maak je geen goeie indruk. Hij vreet je niet op; het is een aardige vent. Geen enkele reden om zó nerveus te zijn. Geef die boterhammen van je aan Bengel, want die heb je ondertussen vernaggeld; Juf Joline smeert nieuwe boterhammen voor je en die eet je op. Zonder gedoe. En Kees smeert wat boterhammen voor onderweg, waar dan ook en die gaan in je rugtas, evenals een fles drinken. Heb je nodig. Kees: vier boterhammen smeren. Twee met kaas en twee met chocopasta. Lot: pak zo’n thermoskan, gooi er wat ijsklontjes in en vul ‘m met sinaasappelsap. Tempo!”
Charlotte giebelde. “Ja, juf Jo…” Bengel was blij met de stukken brood; ze likte Margot’s hand en bleef vlak naast haar zitten, in afwachting van meer. “Margot, als ik merk dat je je volgende boterhammen ook aan Bengel voert, breekt de pleuris uit in de vorm van Kees!” Joline’s ogen lachten, maar haar stem was streng. “Nee, dat ga je niet willen…” mopperde Margot en stopte een volgend stuk brood in haar mond. Kortom: ze at nu ten minste.

En om tien voor tien stond ze klaar. Joline omhelsde haar. “Schat, je ziet er prachtig uit. Gerben slaat steil achterover als hij je ziet. Nietwaar, Kees?” Ze keek me aan en ik zag in haar ogen dat ik nu geen flauwe grappen moest maken. “Ja. Ik ben het honderd procent met Jolien eens, Margot.” Charlotte gaf haar zus ook een knuffel. “Zonnebril bij je? Het is mooi weer, en aan het strand is het licht fél… En een zonnehoed? Mooi. Dan nu naar beneden, Mar. Wie weet staat Gerben al een uur voor de deur te ijsberen. En nee, we gaan niet kijken vanaf het balkon. Húp, er uit!” Margot kreeg nog een tik voor haar billen en liep de voordeur uit. Vaag hoorden we de lift omlaag gaan.
“Zo. Die is op weg. En met een beter gevoel dan vanochtend, jongens.” Lot keek ons aan. “Dank jullie wel. Nog een kop koffie?” Joline keek haar aan. “Jij bent er nogal koeltjes onder, Lot…” Die knikte. “Ja. Want volgens mij komt het dik in orde tussen die twee. Hoeven we ons geen zorgen om te maken. Ik heb Gerben de afgelopen week een beetje geobserveerd: mijn mening over hem is zonder meer positief. En mijn lieve zusje is helemaal hoteldebotel van hem en hij van haar, dat weet ik zeker.” Ze zweeg even en zei toen ondeugend: “En ik zou een appje krijgen als er ‘iets’ gebeurd was…” We schoten in de lach. “Definieer ‘iets’, Lot.” Ze haalde haar schouders op. “Dat heb ik aan Mar overgelaten, Joline.” We bleven lachen. Totdat Joline zei: “En jij, Lot? Hoe sta jij in de wedstrijd?”
Ze keek voor zich uit en zei bedachtzaam: “Joline, het is geen wedstrijd, dat ten eerste. Ik ben hartikke gelukkig met Rogier; ik hoop dat Mar straks hartikke gelukkig is met Gerben. En dan zijn wij helemaal compleet. Klaar voor een nieuw leven. Over een paar maanden uit Veldhoven weg en in Arkel wonen… Dat zal wennen worden, maar we zien er vreselijk naar uit. Eindelijk helemaal zelfstandig, van niemand afhankelijk…”

Joline stak haar hand op. “Hoho mevrouw… Als je ‘van niemand afhankelijk’ bent, heb je een bijzonder eenzaam leven. Het is geven en nemen. De ene keer doe jij iets voor een ander, een volgende keer doet die ander iets voor jou. Omzien naar elkaar. In het oosten van het land, Twenthe, Salland noemen ze dat ‘Noaberschap’. Dát, lieve Lot, is een stukje smeerolie van de samenleving.” Lot knikte. “Sorry en ik begrijp wat je bedoelt. Een van de lessen die jullie ons hebben gegeven. Maar tot nu toe hebben jullie alleen maar ‘gegeven’, Joline.”
Ik schudde mijn hoofd. “Daar ben ik het absoluut mee oneens, Charlotte. Ook jullie hebben ‘gegeven’. In ruime mate zelfs. Jullie vertrouwen, jullie vriendschap, jullie intimiteit hier in dit huis, kennis bij DT… Jullie hebben op dit appartement gepast zodat wij zonder zorgen op huwelijksreis konden… Jullie hebben ons de weg terug naar een kerk gewezen. Een kerk waar wij ons bijzonder thuis voelen, en niet alleen omdat ik er heerlijk bugel kan spelen. Dát, lieve Lot, hebben jullie óns gegeven.” Joline knikte. “Ben ik het helemaal mee eens. Nou ja, behalve die bugel dan.”
Ze stak haar tong naar me uit. “En afhankelijk van de uitslag van vandaag stel ik voor dat we met het voormalig octet, binnenkort hopelijk uitgebreid tot dozijn, eens een gezellige avond met elkaar beleggen.” Ze giechelde. “Dan kunnen jullie nieuwbakken vriendjes eens wennen aan het gezelschap, zeg maar…” Ik sloeg mijn ogen op. “Arme kerels…” Joline nam de touwtjes weer eens in handen. “Tot zover de les ‘geven en nemen’. De volgende vraag is: wat gaan wij doen vandaag? Want ik heb er geen zin in om te zien hoe Lotje hier om de drie seconden op haar telefoon zit te turen of haar lieve zus al een appje heeft gestuurd. Kees… Ideeën?”

Ik plofte op een stoel. “Je overvalt me een beetje, schat. Even denken, hoor.” Ze trok me overeind. “Ik heb al gedacht. We gaan shoppen.” Lot lachte om mijn gezicht. “Oh, Kees… Je kijkt alsof je dat vreselijk leuk vindt… Nót!” Ik bromde: “Vind je het gek? Persoonlijke pakezel zijn… alleen nu van twee dames.” Joline zei: “Het kan nog erger, Kees. Drie.” Ik knikte. “Ja, breek me de bek niet los. En wéér een volle Volvo zeker? No thank you, Mylady.” Lot legde haar hand op Joline’s arm. “Jolien… We hebben het een paar keer over gehad, maar het is er nog nooit van gekomen… Zou jouw kapper tijd voor me hebben?” Het gebeurde niet zo vaak dat Joline sprakeloos was, maar dat was nu wel het geval. Het duurde in ieder geval even voor ze antwoord gaf.

“Lót! Wat een schitterend idee! Ik ga nú bellen! Hopen dat hij tijd heeft.” Ze griste haar telefoon van tafel, zocht even en belde. Even later lachte ze breed. “Nú je spullen pakken, Charlotte. Over een half uur heeft hij tijd.” Lot keek plotseling paniekerig. “Maar… Ik weet nog niet eens wat…” Ik onderbrak haar. “Wat je wilt? Laat je rustig voorlichten, meid. Heeft Joline je toch al eens gezegd? Hij maakt foto’s van je, zet die in z’n computer en laat je zien wat er mogelijk is. En jij beslist. Niemand anders. En Joline is erbij, dus…”
Kortom: tien minuten later verdwenen twee dames uit de flat. Eentje zelfverzekerd, eentje best wel nerveus, maar ook verwachtingsvol. Ik schonk mezelf nog maar een kop koffie in. En nu, Kees? Het zou nog best eens een tijd kunnen duren voordat ze terug kwamen… Dan maar wat oefenen. Ik pakte de bugel en stond even later lekker te blazen. Ik kon ten slotte donderdag niet ongeoefend in Vught aankomen! En af en toe liet Bengel zich ook horen: een soort wolvenhuil klonk dan met de bugel mee. De eerste keer schrok ik er van, de keren die volgden moest ik lachen. Bengel vermaakte zich wel, zo te zien. Zat lekker tegen mijn been aan als ik stond te spelen.
De stukken had ik op muziek staan en na twee uur oefenen stonden de partituren vol met krabbels en aantekeningen. Toen vond ik het welletjes; nu verder studeren hield in dat ik de muziek ‘kapot speelde’, zoals mijn ouwe bugeldocente op de muziekschool in Amersfoort dat noemde. Oftewel: je kunt het prima spelen, maar het gevoel is er uit. Je speelt op de automatische piloot. En dát wilde ik ten koste van alles voorkomen; met name Gabriëlla’s Song; daar wilde ik alle gevoel in leggen wat er maar te vinden was!

Onwillekeurig grinnikte ik. Joline zou er een opmerking over gemaakt hebben. “Jaja, het gevoel van Kees Jonkman… Maak me gek!” Ik maakte de bugel schoon en borg het instrument op; morgen ging hij wellicht mee naar de kerk. Ik had overigens nog niks van Greet gehoord… Maar eens bellen. “Hoi Greet, Kees hier. Heb je me morgen nog nodig?” “Nee Kees. Morgen is er een jeugddienst; dan speelt onze ‘houseband’. Het orgel zwijgt.” “Houseband? Nog even en er staat een rapper voor in de kerk… Dan haak ik af hoor!” Ze grinnikte. “Jouw taalgevoel is nogal onderontwikkeld, geloof ik? Die ‘houseband’ is onze huisband. Vijf jongelui met een gitaar, een basgitaar, keyboard, slagwerk en zang. Specialisme: evangelische liederen en dat doen ze niet slecht.” Ze zweeg even. “En als ze het wel slecht doen, krijgen ze van hun begeleidster op hun sodemieter. Ik geloof dat je die vaag kent: ene Greet Zwart.”
Ik humde. “Ja, die ken ik wel. Irritant mens, met name achter het orgel. Enfin, als de jongelui er morgen een potje van maken, krijgen ze ook nog een keertje van mij op hun falie.” Droogjes klonk: “Ik zal ze voorbereiden, morgen. Jullie komen morgen toch wel?” Serieus zei ik: “Greet als jij die jongelui coacht, moeten ze wel goed spelen. En nee, de liederen uit de Evangelische Liedbundel zijn niet mijn favoriet, maar als er alleen maar wordt gespeeld wat Kees mooi vindt, valt de helft van de gemeente in slaap óf heeft tinnitus.” Weer klonk een grinnik. “Jaja… Van Purchell zeer zeker. Maar de jongelui spelen best aardig, Kees. Ik weet zeker dat de zussen het kunnen waarderen.” “We komen, Greet. Tot morgen.” “Tot morgen, Kees.”

Oké, geen orgel en bugel morgen. Nou ja, dan had ik ook een dagje rust. Ik keek op mijn horloge. Tien voor twee al! En beide dames waren nog steeds niet terug… Nou ja, Joline kennende had ze er wellicht een middagje shoppen aan vast geknoopt. Goed voor de afleiding van Lot, want die was best wel bloednerveus geweest, en niet alleen voor de kapper maar ook om Margot. En wat ging ik doen? Eten! Ik merkte nu pas dat ik honger had.
En meteen de provisiekast inventariseren: is er nog iets nodig? Aardappelen? Genoeg. Pasta: vier pakken macaroni. Blikvoer: check. Melk en toetjes: voldoende. Diepvries: daar zat nog aardig wat vlees, brood en groente in. Iets voor bij de koffie morgen? Ehhh… Nee, alleen nog wat koekjes. Da’s te weinig; voor hetzelfde geld kwam er na de kerk iemand mee. En wat zouden we vanavond eten… Nou ja, pasta dan maar. En morgen? Oh ja: zondag was 'blauwe hap-dag'. Dan moesten er daar ook groenten bij en wat vlees. Een pakje spek of een blik spam of zo. En voor morgen sateh, groenten, kroepoek... En sla. Kortom: tas pakken, boodschappen doen. Briefje op tafel voor Joline: ‘Schat, ik ben even boodschappen doen. XXX Kees.’

In de supermarkt was het druk. Reden waarom wij bijna nooit op zaterdagmiddag boodschappen deden. Geen karretje, maar een mandje meenemen; meer manoeuvreerruimte. Een pak macaronigroente, een paar pakjes Bolognese-saus… Nasi-mix, kroepoek, nasi-groenten... Wat voor vlees erbij? Spekjes deden we vrijwel altijd… Ach, doe eens gek! Een blik Spam verdween in het mandje, en een pakje met stokjes kip-sateh. Een krop sla. Als laatste iets van koekjes of gebak: uiteindelijk ging een pak grote kokosmacronen in het mandje en liep ik richting kassa. Mijn favoriete kassameisje zat achter kassa 1; het meisje wat na de vakantie A.I. zou gaan studeren. Leuke meid om te zien, spontaan en goedlachs.
Ik legde mijn spullen achter die van een andere klant op de band en wachtte. Achter me sloot een moeder-met-kleuter aan. En de moeder was niet zo vrolijk; het kind, een meisje, zat de hele tijd te dreinen om snoep. En telkens zei de moeder: “Nee! Dat mag je niet. Leg terug! Leg terug, verdorie!”
Ik bemoeide me er niet mee. Ik zag uit een ooghoek dat het meisje zo’n reep kinderchocola uit een schap had gegraaid en er meteen de tanden in had gezet. Het kleine ettertje schrokte het ding naar binnen en de moeder zag het nogal gelaten aan en reageerde verder niet. De wikkel van de reep viel op de grond en de moeder liet die rustig liggen. Wacht even… Ik rekende mijn boodschappen af en pakte juist mijn tas in toen ik de moeder hoorde ontploffen. “Chocola? Je kletst uit je nek!” Rustig antwoordde de kassière: “Mevrouw, nog geen twee minuten geleden heeft uw dochtertje uit dat rek een reep chocola gehaald en meteen opgegeten. En die bent u vergeten af te rekenen. Wilt u dat wel even doen?” De moeder barstte weer uit. “Je liegt! Jullie willen alleen maar je winsten nog groter maken, ten koste van de klanten, vuile trut!”
Ik vond het wel genoeg en draaide me nu recht naar haar toe. “Mevrouw, wilt u even ophouden om uzelf én uw kleine hier belachelijk te maken? Deze kassière heeft honderd procent gelijk; de wikkel van die reep zal ik even voor u pakken.” Ik deed een stap terug en bukte. “Alstublieft. En geef die maar even aan kassière, zodat ze die kan scannen.” Ze wilde verder gaan met een scene maken, maar dat liet ik niet toe. “Mevrouw, wilt u uzelf belachelijk maken ten overstaan van deze hele supermarkt? Da’s prima, maar ik tolereer niet dat deze jongedame daar het slachtoffer van wordt. Daar haal ik de bedrijfsleider er even bij en mag u aan hém gaan uitleggen waarom dit zo’n slechte winkel is. Duidelijk?”
Ik keek haar nogal strak aan en ze capituleerde. “Ik kom hier nooit meer, dat lijkt me wel duidelijk”, snauwde ze de kassière toe. Ik antwoordde voor haar. “Misschien vind men dat hier niet zo erg, mevrouw. Goedemiddag.” Ze beende weg, haar dochter aan een arm meesleurend. De kassière keek me aan. “Dank u wel meneer…” Ik stak mijn hand uit. “Kees Jonkman. Ik kan je toch niet te kakken laten zetten door zo’n tut-hola. Je hebt me vaak genoeg prima geholpen; tijd om iets terug te doen.”
“Dank je wel, Kees. Ik ben Zelda.” Ik wees op haar naamkaartje. “Dat wist ik al een tijdje, hoor. Ondanks dit kleine incidentje: toch een fijne avond, Zelda.” Ze knikte en pakte de spullen van de volgende klant en schoof die onder de scanner door.

Sjongjejonge… Als onze kinderen het lef hadden om zulke stunts uit te halen… Ik grinnikte inwendig. Hun oortjes zouden redelijk pijn gaan doen, denk ik. Want mijn lieve echtgenote zou op zo’n moment niet aarzelen om haar geheime wapen in te zetten, dat wist ik zeker. En daarna zouden de kindertjes Jonkman het wel uit hun koppies laten om nog een keer zoiets te flikken… Gniffelend liep ik richting huis. En vlak bij het appartement werd ik ingehaald door een overbekende witte Mini, die met een tik op de claxon voor de garage stopte. Joline stapte uit en deed de deur open; de Mini reed naar binnen. In de grote hal beneden wachtte ik hen op. Joline kwam alleen uit de gang. “Sta je stevig, Kees? Ga je niet flauwvallen?” Ik bromde: “Ik kan wel wat hebben, Joline.” Ze giebelde.
“Lot! Kom maar!” Tik-tik-tik… En Charlotte werd zichtbaar, een hele brede lach op haar gezicht. “Wauw… Meid, wat zie jij er prachtig uit!” Haar bruine haren waren op één lengte afgeknipt, iets boven haar schouders. En ik wist dat de zussen van nature krullen hadden, maar tot nu toe hadden ze die in bedwang gehouden door hun haar in een staart of vlecht te doen. Nu niet meer; Charlotte had nu een dikke bos bruin krulhaar die om haar gezicht danste. “Vind je het wat, Kees?” Ze keek me aan en ik knikte. “Het staat je prachtig, Lot. Rogier schrikt zich morgen het apelazarus als je bij hem voor de deur staat.” Joline giebelde en ik rook lont. “En wat sta jij te hinniken, mevrouw Jonkman? Jij voert wat in je schild!” “Ik heb voor Margot ook een sessie besproken, Kees. Maandagavond."
Ik zuchtte. “En dan moet ik voor Gerben ook een nazorg-uurtje vrijhouden zeker? Tenminste… Lot? Heeft Margot al geappt?” Weer een brede glimlach en een knik. “Ze komen rond zes uur hierheen, Kees. En als het kan, eet Gerben mee. Ik kreeg een appje met die boodschap, vergezeld met een heleboel hartjes…” Ik bromde: “Dan zal ik wat sambal in de pasta doen. Als een soort eerste proef, zeg maar. Net als bij Nadia en Ben.” Lot giebelde. “Goed plan, Kees. Als Gerben dan meteen naar het bier grijpt…”
“…is hij onmiddellijk afgevallen!” bitste Joline. “Kom dames, naar boven. Dan zal Kees jullie op een kop koffie trakteren, want zo’n sessie bij de kapper is uiteraard bijzonder vermoeiend.”
Joline knikte en zei droogjes: “Klopt Kees. En daarom zijn we, ná de kapper, maar even neergestreken bij die lunchroom bij de markt. En daar lekker gegeten. Met koffie. Dus… die kun je overslaan.” Ik keek zielig. “En ik maar blazen. En boodschappen doen. Het is oneerlijk verdeeld in de wereld.” Eenmaal in de flat, terwijl ik koffie voor mezelf maakte, vertelde ik van het incidentje bij de kassa. “Echt, meiden… dat mens zette een keel op… En die kleine… wat een ettertje. Gewoon zo’n reep uit die schappen gappen en meteen naar binnen werken. Ik wed dat ze ‘m niet eens geproefd heeft. Als één van onze kinderen ooit het lef heeft…” Charlotte greep naar haar oren en Joline lachte. “Jij snapt ‘m, Lot!”

Ik keek nog eens goed naar Charlotte’s gezicht. “Meid, dit staat je enorm goed. Nu pas komen je mooie krullen goed tot hun recht. Als je je hoofd beweegt, dansen je haren… Prachtig! Stuur Rogier maar een selfie, dan kan de arme kerel zich voorbereiden. Anders klapt hij morgenmiddag inderdaad tegen de tegels, met zo’n mooie vrouw die zijn huis binnenkomt…” Ze bloosde. Joline zei: “Zo’n foto is wel een goed idee, Kees. Maar geen selfie. Daar wordt je kop zó op vertekend… Pak je camera en maak een paar mooie foto’s van Lot. Die mag ze dan opsturen naar Rogier.”
Ze keek ondeugend. “Dan heeft die arme knul ook iets leuks om naar te kijken tijdens zijn dienst.” Ik stond zuchtend op. “Ik word hier altijd met m’n eigen woorden en ideeën verslagen. Moest niet mogen!” Camera pakken. “Lot, op het balkon. Dan doen we daar een fotosessie. Heb ik wat ervaring mee, zeg maar. Voor meer details verwijs ik je naar Jolien.” Die giebelde. “Oh ja… die foto’s hier tijdens ons eerste weekend. In dat zwarte jurkje…” Ze wendde zich naar Lot. “Die foto op mijn bureau is toen ook genomen, nadat Kees bijna z’n hele SD-kaart had vol gezet met foto’s van mij. En na die foto van ons samen, maakte hij nog wat andere foto’s… Die hebben we maar niet uitgeprint en bij DT laten zien.” Ze giebelde ondeugend.

“Nu maak je me wel héél nieuwsgierig, mevrouw Jonkman…” Ik kapte het af. “Na deze foto’s, dames. Anders sta ik niet voor de gevolgen in; dan sleur ik mijn lieve echtgenote naar de slaapkamer en heeft ze nét haar bovenkleding uitgetrokken als de bel gaat met Margot en Gerben voor de deur. Gaan we niet willen. Lot: naar het balkon jij.”
Even later maakte ik een aantal foto’s van Charlotte’s gezicht. En een paar, samen met Bengel haar snoet. En samen met Joline zocht ze er een paar uit. “Dié ga ik naar Rogier sturen! Mooie foto’s, Kees!” Ik schudde mijn hoofd. “Nee dame. Een mooi onderwerp. Die camera doet bijna alles zelf, daar hoeft Kees Jonkman bijna niets aan te doen, behalve op de knop drukken.” “Oh, net als Fred dus?”
Joline keek pesterig en ik zuchtte. “Ja, bijna. Er ontbreekt nog maar één ding…” Ik ging op de bank zitten en legde mijn voeten op tafel. “Zo. Net als Fred, inderdaad.” De meiden lachten en toen zei Lot: “Mag ik die SD-kaart even lenen, Kees? Even wat foto’s op mijn laptop zetten. En versturen!” En ze verdween naar de kamer van de zussen. “Zo die is wel even bezig, Kees. Wat doen wij ondertussen?” Ik trok mijn voorhoofd in rimpels. “Ehhh…. De ene zus is haar liefje aan het mailen, de andere zus bevind zich in een auto ergens tussen het strand en Veldhoven en in welke stand de stoelen staan weet ik niet… Dan kunnen wij ook wel even van bil gaan, schatje. Want jij ziet er ook bijzonder appetijtelijk uit.”
Joline hief haar vinger op. “Niks ervan. Denk aan je eigen woorden van zojuist. Geen zin om Gerben in mijn lingerie binnen te laten.” “Gerben kijkt wel uit om in jouw lingerie binnen te komen, schat. Dan weet hij dat hij een kleine confrontatie krijgt met z’n directe leidinggevende en als bonus nog een paar klappen op z’n oor, van jou en van Margot. Die kijkt wel link uit. Maar een zoentje kan er nu toch wel af?”
Ik trok Joline tegen me aan. “Je bent een schat, Joline Jonkman. Dat je Lot naar de kapper hebt laten gaan.” “Hé, het was haar eigen idee vanochtend, Kees. Ik heb alleen maar haar handje vastgehouden.” Ze giechelde. “En toen haar staart er af was, heb ik gezegd: ‘Zo. Geen terugweg meer, Lotje', waarna ze me nogal giftig aankeek… Haar staart wordt trouwens voor een goed doel gebruikt: die wordt opgestuurd naar een bedrijf wat pruiken maakt voor kankerpatiënten. Er hing een poster in die kapperszaak.” Ik stak een duim op. “Mooi!” Een lange zoen volgde en terwijl we bezig waren ging de bel van de intercom.

Grommend liet ik Joline los. “Welke oetlul staat mijn zoen te verzieken?” Ik liep naar de deur en drukte de intercomknop in. “Ja?” De stem van Margot. “Hoi Kees. Gerben en ik komen zo boven.” “Je hebt toch zelf een sleutel, tutje?” Ze giebelde, dat was te horen. “We wilden jullie niet storen in een lange zoensessie, Kees.” Ik zuchtte. “Jullie pakken de trap maar. En voor de duidelijkheid: dat zijn negen verdiepingen, Gerben!” Op het display zag ik hem achter Margot staan.
“Ik had al zoiets vernomen, Kees. Fijne vent die je bent…” Grinnikend sloot ik af en liep de kamer in. “Schat, we krijgen bezoek. Ene Gerben komt met Margot mee.” Joline liep naar Lot. “Hé dame, je zusje staat zo meteen hier binnen met Gerben…” Lot knikte even. “Eén moment nog…” en typte snel nog wat op haar laptop. “Zo. Er moesten nog wat hartjes bij. Meneer mijn vriendje krijgt zo dadelijk een rolberoerte. En mevrouw mijn zusje ook. En haar vriendje, maar dat boeit me minder…”
Ik gniffelde. “Nee, maar dat vriendje van je zus zal waarschijnlijk meteen vragen wanneer Margot onder het mes gaat…” “Moet ze lekker zelf weten, Kees.” Even daarna ging de bel. “Doe jij maar open, Lot. En zorg dat Margot niet over de balustrade van het balkon flikkert als ze je ziet!” Even later een kreet. “Lotje! Wat móói!” Ik keek naar Joline. “Missie geslaagd, meisje.” Ze knipoogde. “Kom, Kees, Gerben welkom heten.” We liepen de gang in. “Hé Piraat. Mocht jij zo maar mee?” Margot greep de hand van Gerben.

“Ja. Jolien, Kees… Mag ik jullie voorstellen aan mijn vriend? Gerben heet hij. Doet iets technisch bij een ingenieursbureau in Gorinchem.” Ze stráálde. “Nou, ik hoef niet te vragen of jullie het eens zijn, Margot. Gerben, welkom in huize Jonkman – Boogers.” Joline gaf hem een hand, daarna ik. “Welkom, Gerben. Als jij het vriendje van Margot bent: voel je thuis hier.” Hij keek me aan. “Als dat mag, Kees…” Joline loodste hem en Margot naar de kamer, op de bank. Bengel kwam begroette Margot met kwispels en likjes, daarna snuffelde hij aan Gerben.
“Gerben, negeer Bengel maar even. Als zij je een toffe gast vindt, laat ze dat vanzelf weten. Niet aanhalen of zo; zitten en even goed naar mij luisteren. Je zei: ‘als dat mag…’ Wij, Kees en ik, hebben niets over Margot of Charlotte te zeggen. Ze wonen hier, ja dat klopt maar je weet de reden ondertussen wel, denk ik. Voor de rest zijn de dames volwassen en zelfstandig genoeg om hun eigen keuzes te maken. Hebben Kees of ik helemaal niets over te zeggen. Jullie eigen beslissingen. Ben ik duidelijk?”
Hij knikte. “Geen woord Spaans bij, Joline.” “Mooi. Maar we gaan vanavond echt wel in het Spaans verder: we eten pasta.” “Da’s Italiaans, schat.” “Zeur niet, Kees en ga koken. En zorg maar dat het te eten is.” “Zeker, uwe narigheid…”

Ik verdween in de keuken, maar luisterde wel mee wat in de kamer allemaal gezegd werd. Margot nam Gerben even later mee naar het balkon en wees hem wat bijzonderheden aan. Toen kwamen ze weer binnen. “Jullie wonen hier prachtig, Joline! En wat een mooi uitzicht…” Ze wees op mij. “Verdienste van mijn echtgenoot. Die kocht dit pandje toen het één grote puinbak was en heeft het met eigen handen gemaakt tot wat het is. En dat duurde twee jaar. En ondertussen werkte meneer als docent op de TU hier in Eindhoven. Slim als ik nu eenmaal ben, wachtte ik met op de proppen komen tot dit huis helemaal bewoonbaar was.”
Haar toon werd wat spottend en ik kwam de keuken uit. “Trutje! Ze liegt dat ze zwart ziet, Gerben!” “Nou, dan wil ik de waarheid wel eens horen hoe jullie elkaar leerden kennen…” Joline wees naar mij. “Dat mag Kees dan doen. Als zijn pasta ten minste smaakt.” Mar en Lot zaten ondertussen te praten over de kapper. “…hele aardige man, Mar. En inderdaad maakte hij eerst een paar foto’s, haalde ze in de computer door een of ander programma en twee minuten later mocht ik kiezen welke coupe ik zou willen hebben.” Ze haalde haar vingers door haar haren. “En dit is het geworden. Lekker makkelijk: geen staart of vlecht meer maken, maar ’s morgens met een grove kam er doorheen en klaar!”
“Zus, dit staat prachtig. Een mooie volle bos bruin krullend haar. Die wil ik ook. Geen seconde twijfel!” Joline haakte er op in. “Da’s mooi, Mar. Maandagavond mag jij. Dat is al besproken.” Gerben keek van de één naar de ander. “Heb ik nog iets mee te beslissen, of…” Driestemmig klonk er een duidelijk “Nee!”, toen keek hij mij aan. “Hoe hou jij dat vol, Kees?”

Ik grinnikte. “Simpel. Af en toe koken, wat meehelpen in het huishouden, de dames trakteren op een jurkje uit hun eigen budget… Als was in mijn handen, Gerben. Verder ga ik niet; anders slaap ik weer een week in de berging met pijn aan mijn oor. Mevrouw Jonkman – Boogers is zich gereed aan het maken om zich op mij te storten en volgens mij heeft ze twee medestanders.” Gerben ginnegapte. “Ik begrijp het helemaal. Dan zou ik ook oppassen met wat ik zei.”
Bengel had Gerben ondertussen geaccepteerd; ze zat bij zijn voeten, kop scheef en bedelend om aandacht. “Mooie hond, Kees. Dat had ik in Gorinchem al gezien.” “Ga maar even op je knieën voor deze dame, Gerben. Misschien is het de tweede keer dat je vandaag op je knieën gaat, maar Bengel stelt het wel op prijs als je haar wat aandacht geeft. Hoe het met Margot zit weet ik niet, maar daar kun je ons wellicht tijdens het eten over bijpraten.”
“Tot op zekere hoogte, meneer van Wiers!” Margot klonk waarschuwend. “En wat er in die duinpan gebeurde blijft tussen ons, denk er aan!” Hij keek me aan. “Sorry, Kees. Daar ben ik het wel mee eens.” Ik draaide me om naar het fornuis. “Nog geen dag verkering en dan al onder de plak. Arme kerel… Dames: tijdens mijn geleuter heb ik toch het eten maar klaar kunnen maken; bewijs dat kerels ook kunnen multitasken. Zitten!”

Het momentje stilte voorafgaande aan de maaltijd duurde wat langer; Margot had wat meer tijd nodig. Toen ze opkeek, lachte ze. “Sorry mensen… Even mijn hart luchten naar Boven.” Joline knikte. “Prima, meid.” De conversatie tijdens het eten was luchtig. Veel over DT praten, af en toe een plagerijtje er tussendoor… Joline had mij op het hart gedrukt geen overduidelijke toespelingen te maken. En Lot hield zich er ook aan. Na het dessert gingen de dames afwassen koffie zetten; Gerben en ik werden naar de kamer verbannen.
Hij wees op de grote foto van ‘Spotters Peak’, die boven de bank hing. “Da’s een prachtfoto, Kees. Kun je me vertellen waar dat is? Misschien een mooie vakantiebestemming…” Ik lachte nogal schamper. “Een mooie vakantiebestemming? Misschien over vierhonderd jaar, als sommige lieden daar opgerot zijn, Gerben. Dit het uitzicht wat ik ’s morgens vroeg zag als ik mijn slaapcontainer uitstapte in Afghanistan. De zon nét op, maar nog niet in de vallei waar ons kampement lag, dus nog redelijke temperaturen. Maar Spotters Peak, zo noemden we die berg, lag dan al wel in de zon en dat was prachtig om te zien… gedurende een kwartiertje of zo. De rest van de dag had iedereen een vervloekte hekel er aan; de uitlopers van die berg werden vaak door ‘spotters’ van de Taliban gebruikt om artillerie-, mortier- of raketvuur te leiden wat op ons kamp gericht was. Eén van mijn goede vrienden is door zo’n raket gesneuveld. Ik had een haat-liefde verhouding met die berg.”
Hij keek verwonderd. “Ik wist dat jij in Bosnië was geweest… Afghanistan wist ik niet. Sorry.” Ik liep naar boekenkast, pakte een fotoalbum en bladerde even. Bij een grote foto van mijn groep hield ik het boek onder zijn neus. “Dit was mijn groep in Afghanistan. En dan weet je meteen waarom ik zo’n goeie band heb met onze ICT-er Fred.” Hij wees. “Is dat… is dát Fred?” Ik knikte. “Mijn mitrailleurschutter en later mijn plaatsvervangend groepscommandant. Heeft mijn leven gered, ik het zijne, Gerben.” Hij knikte nadenkend. “En jij?”
Ik wees. “Dat ben ik. De -toen nog- sergeant Jonkman. Groepscommandant van de Bravo groep, 2e peloton Bravo compagnie.” Hij bleef even kijken. “Dan is het wel toevallig dat je na al die tijd bij hetzelfde bedrijf elkaar weer tegenkomt.”

Ik gniffelde. “Niet helemaal, makker. Fred en ik hebben altijd contact gehouden. En toen ik een paar maanden bij DT werkte ving ik op dat Theo een goeie ICT-er zocht. Toen heb ik Fred maar eens uitgenodigd om hier te komen kletsen. Hij werkte toen als sergeant-majoor bij een Cyber-eenheid van de Landmacht. Met z’n academische titel zwáár onderbetaald. Enfin, een week of zo later kwam hij bij DT sfeer snuiven.
Toen heb ik ‘m met een kale laptop in een leeg kantoortje neergezet met de opdracht om eens te gaan kijken of hij het netwerk van DT kon kraken… Binnen vier minuten lagen alle computers plat. En dat zonder dat ik hem een sleutel of een password gegeven had; hij moest vanaf scratch beginnen. Enfin, collega’s die dachten dat er een paar uur werk in rook was opgegaan en Theo furieus.
Kort en goed: tien minuten later had Fred een arbeidsovereenkomst getekend en de week daarna was hij bevorderd tot de ‘Gorilla van DT’. Vrij vertaald: ik heb ‘m naar binnen gehengeld en daar heb ik, noch Theo of een van de andere collega’s, spijt van. Nou ja, behalve tussen de middag dan, als meneer van Laar ons weer eens af loopt te beulen…” Gerben grinnikte. “Daar ken ik er meer van…” En achter mij klonk nogal bitcherig: “En wij ook! Moest verboden worden. Koffie, Gerben?” Joline stond achter me. “Graag Joline. Maar geen bakje a la Rob alsjeblieft.” Ze glimlachte. “Oh, je kent de koffie van mijn grote broer ondertussen?”
Gerben knikte. “Eén slok, toen had ik genoeg cafeïne voor de rest van de dag.” Margot ging achter hem staan en spotte: “Watje…” Twee handen gleden over Gerben’s borst. “Maar wel een lief watje.” Een snel zoentje volgde. “Hé zus! En vrijer van… Kap eens met dat kleffe gedoe!” Charlotte stond met een laatdunkende blik naar hen te kijken.
Margot giechelde. “Heb je weer eens last van je preutse buien, zus? Je went er maar aan. Ik heb een voorstel: jouw vriendje is toch vanaf morgenavond vrij? Nou, vraag ‘m of hij hierheen komt. Dan lok ik deze lekkere vent ook hierheen en kunnen de heren zich een avondje samen gaan voorbereiden op de ballotagecommissie. Wat dacht je ervan?” Lot keek even nogal dom en vloog toen Margot om de hals. “Zúsje! Wat een schitterend idee!”

Joline keek me aan en ik knikte bijna onzichtbaar. Toen zette ze haar bitcherige stem op. “Willen de heren er dan rekening mee houden dat ze morgenavond géén slaapspullen meenemen? Maandag moeten deze dames weer keihard aan het werk bij DT en als ze liggen te knikkebollen over hun papieren, vindt hun cheffin daar iets van! Dus: om 23:00 uiterlijk is het mannelijk gezelschap uit deze flat verdwenen. Goed begrepen meneer van Wiers?” Die wees naar mij. “En hij dan?” Liefjes antwoordde Joline. “Hij mag blijven. Als hij zich gedraagt. Bovendien moet hij jou maandag achter de vodden zitten. Als jullie op je gat zitten te tekenen, maar ook als hij in de pauze de fitnessbeul uit gaat hangen. En als je dan achterblijft, ben je nog niet jarig!”
Lot rende de kamer uit. “Ik ga Rogier even bellen!” “Zal ik meegaan, Lot?” Ze keek me in de deur boos aan. “In de kamer blijven jij! Je hoeft niet te luisteren wat ik allemaal tegen Rogier ga vertellen, meneer Jonkman!” Een paar minuten later kwam ze met een brede lach op haar gezicht terug. “Rogier komt morgen hierheen.” En met een blik op Gerben: “Dan kunnen jullie even kennismaken en overleggen hoe je de ballotagecommissie gaat overtuigen van jullie goeie bedoelingen. Zal wel een tijdje duren…”

En meteen liet ze er op volgen: “En ik ben wel benieuwd hoe het jullie is vergaan vandaag, liefjes…” Margot kleurde een beetje. “Zús! Dat deed ik toch ook niet met jou en Rogier?” Lot lachte. “Klopt. Jullie hadden daar nogal duidelijk zicht op. Hoefden niets meer te vragen. Maar dat is bij jou en Gerben iets anders, zussie. Dus… Vertel!”