Spaans Temperament - 8

Beste lezers. Onze excuses voor de lange onderbreking. Door privé redenen heeft dit verhaal lang op de plank gelegen. Maar beter laat dan nooit, is toch het gezegde.

Voor de geïnteresseerde en nieuwe lezers, dit verhaal maakt deel uit van een langere serie. Voor een beter begrip raden wij jullie aan die eerst te lezen.

Voor nu veel lees plezier.

Spaansefurie

De laatste dagen van april waren aangebroken en in een geleende bus waren we onderweg naar ons dorp. Ja ons dorp , want zo voelde het voor mij inmiddels ook aan. Ik hoorde thuis bij deze familie, en in dit land. Daarnaast hadden naast Wilma, ook mijn en haar ouders hier hun laatste rustplaats gevonden. Nee, ik was hier meer dan goed op mijn plaats en in een opperbeste stemming. De warmte, hartelijkheid en liefde van al mijn vrouwen, van hun familie plus die van mijn collega’s en vrienden die ik inmiddels gemaakt had, hebben hier een grote rol ingespeeld.

Het was mij opgevallen dat mijn vrouwen elkaar alles gunden, een soort van onuitgesproken afspraak hadden gemaakt over hoe ze met mij omgingen en voor mij zorgden. Een simpel voorbeeld was dat elke ochtend een van hun, soms 2, mij verraste onder de douche. Bianca en Lourdes hadden hun goed geïnformeerd want zo ging ik ontspannen mijn dag tegemoet en zeker bij zware operaties in het verschiet was dat meer dan welkom. Onderling hadden ze blijkbaar ook iets dergelijks afgesproken, zo had ik begrepen. Want degene die ook een zware dag voor de boeg had, douchte met mij. Zo hielpen we elkaar te ontspannen en door deze zware dag heen. Aan het eind van de werkdag volgde iets vergelijkbaars, bv. iets in de zin van een ontspannende body massage. Het was iedere keer een verrassing en regelmatig stond ik verbaasd over hun fantasieën. In ieder geval werkte het, en was het werk uit mijn hoofd en had ik alle aandacht voor hun en onze kinderen. Het was de perfecte wisselwerking en nooit maar ook nooit heb ik geklaag gehoord. Wel heb ik me regelmatig afgevraagd of er in het eten zat, want zo viriel had ik me in jaren al niet meer gevoeld.

In de bus heerste een uitgelaten sfeer en er werd voluit gelachen en gezongen. Net als mijn vrouwen droeg ik een van onze kinderen in een draagzak. Deze lag op mijn borst en mijn dochter kirde bij tijd en wijle van plezier bij ons gezang. Je kon merken dat ze daar al tijdens de zwangerschap al mee opgegroeid was en haar guitige oogjes die mij lachend aankeken deden mij smelten. Ik kon mijn geluk niet op en keek vol plezier uit naar de komende week. Een week waar ik eindelijk weer eens de tijd kreeg om volop van mijn kinderen en vrouwen te genieten. Ver weg van de drukte van het werk en de stad, genieten van wat rust en het mooie weer. Want warm was het al voor de tijd van het jaar en de vooruitzichten zagen er perfect uit.

De bus zat goed vol, want behalve ik, mijn vrouwen en onze kinderen, reden nog wat andere familieleden met ons mee. 1 mei is een nationale feestdag in Spanje, en daar die deze keer midden in de week viel, had iedereen die kon een week vrij genomen. En de mogelijkheid om samen naar het dorp te rijden, hadden een aantal, in de buurt wonende, familieleden en aanhang zich niet laten ontzeggen. Het idee voor die bus was trouwens uit de hoge hoed van een van de ouders van Dolores voortgekomen, door haar er op te attenderen dat een neef de bevoegdheid had om een bus te besturen. En daarmee was het balletje gaan rollen.

De laatste paar weken na ons etentje waren als in een roes voorbijgegaan. Met name onze belevenissen in tijdens dat etentje hadden voor een ontspannen en opgeruimde stemming in huis gezorgd. Misschien speelde de lentegevoelens ook een rol mee, want het weer was echt omgeslagen en de zon scheen iedere dag volop. Het leek wel alsof de Goden ons de laatste weken goed gezind waren. Al sinds die middag in dat restaurant was er veel voor ons de goede richting uitgevallen. Dat initiatief om een diner voor dat armenhuis te verzorgen, had zich als een razende door de stad verspreid. Waarschijnlijk versterkt doordat een van de gasten die middag in dat restaurant goede contacten had met een lokale nieuwsdienst die niet alleen hieraan aandacht besteed had maar helemaal aan het initiatief voor het kinderhartchirugie centrum. Het idee om een maaltijd voor dit armenhuis of ouderen centrum te organiseren werd in verschillende andere wijken opgepakt, en met bijdragen van lokale ondernemers en buurtbewoners, een daverend succes. Het leidde indirect zelfs tot een echt volksfeest, doordat deze diners spontaan werden vergezeld met de muziek van lokale bandjes etc. In Spaanse termen een soort ‘Feria del dia’, maar dan zonder de kermis. Tot ons grote geluk bleven we grotendeels buiten de spotlights, en ging alle eer uit naar de eigenaar van dat restaurant, zijn collega’s in de andere wijken en alle vrijwilligers waaronder een groot deel van mijn vrouwen en zelfs een aantal van hun ouders. En kon ik met de resterende vrouwen en onze kinderen rustig ons gezicht tonen, alhoewel rustig dan ook weer een groot woord is. Want wie kon op zo een mooie dag onberoerd blijven voor onze prachtige kinderen?

De animo om mee te helpen of een bijdrage te leveren aan de verwezenlijking van dit kinderhartchirugie centrum was zelfs nog overweldigender. Al snel hadden de initiatiefnemers door dat ze dit anders, structureler, moesten aan pakken wat dan ook op de planning stond. Zelf was ik door de directie van het ziekenhuis en de universiteit ‘op het matje geroepen’ maar kon alleen maar aangeven dat dit initiatief puur vanuit de lokale bevolking kwam, ik er buiten stond maar het wel verwelkomde. En dat ik wel een van mijn collega’s zou benaderen met het verzoek om als ‘aanspreekpunt’ te fungeren indien er vragen waren.

Alle afdelingsmedewerkers, en helemaal de andere cardiologen en hartchirurgen, waren verrukt en dolenthousiast over dit volksinitiatief en ik werd van alle kanten bedankt. En kon alleen maar zeggen dat ze Lourdes mochten bedanken, en tot mijn verrassing stond bij mijn thuiskomst namens hun een boeket bloemen op tafel. Een ander grappig bijeffect was dat er sindsdien grote belangstelling bestond om bij ons op de afdeling te komen werken. Mij is verteld dat dit niet alleen kwam door dat nieuws over die nieuwe afdeling, maar meer nog dat de verhalen over de leuke sfeer op de afdeling haar uitwerking niet gemist hadden.

En dit enthousiasme trof niet alleen onze afdeling, of ziekenhuis. Het werd breder, onder de hele bevolking, gedragen. Men merkte overal in de stad en omgeving dat dit initiatief een snaar geraakt had, en door iedereen gedragen werd. Mijn geliefdes kwamen regelmatig met enthousiaste verhalen thuis . Nu was het noodzaak om daar iets mee te doen, dit momentum vast te houden, en daar had ik wel alle vertrouwen in.

Het zorgde er in ieder geval voor dat wij in die heerlijke flow bleven, die heerlijke stemming die we hadden overgehouden aan dat etentje. En mede hierdoor ontworstelden we ons langzaam aan de hectiek van de laatste maanden en zijn we meer of bewuster gaan genieten van het leven wat ons ten deel gevallen was. Want uiteindelijk waren we, zeker het laatste half jaar zo niet langer, geleefd.

Zo zat ik even te mijmeren in de bus, verliefd kijkend in de ogen van een van mijn dochters, een van de tweeling van Dolores. Ik had slechts een drietal punten op mijn wenslijstje staan voor de komende week, wetende dat meer ook geen zin had. Eentje was bijkomen, ik had mijn rust meer dan hard nodig. De andere twee waren genieten van mijn kinderen, en tijd nemen voor iedere vrouw om haar nog wat beter te leren kennen.

En zoals zo vaak de laatste tijd verrasten mijn vrouwen mij nu ook weer op een positieve manier, of beter gezegd: ze waren mij een stapje voor geweest. Ook bij ieder van hun leefde die wens om wat meer tijd met mij alleen door te brengen, mij beter te leren kennen. Want alles was totaal anders gelopen dan oorspronkelijk afgesproken was t.w. dat zij een kind van mij zouden krijgen en dit dan zelfstandig opvoeden, als alleenstaande moeder. Dat voornemen was vervolgens al snel in de prullenbak verdwenen en vrijwel geruisloos was de huidige vorm van samenleven daarvoor in de plaats gekomen. De band tussen ieder van hun was gewoon te sterk, en zo ontstond deze ‘familievorm’ waarin veel zo niet alles gedeeld werd, inclusief ondergetekende.

Een warme, liefdevolle en zeer intieme gemeenschap, dat zeker, maar er ontbrak blijkbaar iets, en ik was gelukkig niet alleen in dat gevoel. Het was te snel gegaan, en al had ieder inmiddels een kind van mij op de wereld gezet, wat wisten we nu van elkaar? Dus had ieder van ons hun zinnen erop gezet om deze week te gebruiken om elkaar beter te leren kennen.

Ze waren me dus voor de zoveelste keer een stapje voor, wat op zich een goed teken was. In de zin dat het niet van een kant kwam en bij hun datzelfde verlangen naar die diepere verbinding heerste. Alleen hadden zij het beter uitgedokterd dan ik. Daar waar ik een meer vrijblijvende aanpak in mijn hoofd had, waren zij zorgvuldiger. En dat op zich straalde al een grote liefde uit, niet alleen voor mij maar voor ieder van ons. En grappig genoeg, zo bleek achteraf, hielden we ons ook voor de gek, had de realiteit ons niet alleen ingehaald, maar ons zelfs al voorbijgestreefd. Een koude kermis kon ik het niet noemen, het leek eerder op een warm bad, een zeer warm bad.

De ochtend van ons vertrek kreeg ik te horen dat ieder van hun deze week een paar uur speciaal voor mij gereserveerd had, zelfs Bianca en Lourdes. Ik had weinig inspraak, moest dit maar accepteren, zo werd mij tussen neus en lippen meegedeeld, en was daarom bang dat mijn week ‘vakantie’ anders zou verlopen dan ik in gedachten had. Maar gelukkig viel alles reuze mee, en konden onze voornemens al snel de prullenbak in.

Bij aankomst in ons dorp stuitten we direct al op een aangename verrassing. Een deel van het dorpsplein was omgetoverd tot een ‘overdekt’ grasveld. Wel kunstgras maar daarover hoorde je niemand klagen. En naast wat tafels met stoelen lagen overal kussens en was er zelfs een klein opblaas zwembad geplaatst. Onze ouders en grootouders hadden echt hun uiterste best gedaan om er iets leuks van te maken, en waren daarin meer dan geslaagd. En mede dankzij de overspanning konden wij en de baby’s, indien gewenst, vrijwel de hele tijd buiten zijn.

Voor deze tijd van het jaar was het al behoorlijk warm, zelfs de nachten waren dragelijk genoeg om buiten te vertoeven. Terwijl de grootouders zich om hun kleinkinderen bekommerden vleide ik me neer op een van de ligstoelen en genoot van de ambiance. Al snel kreeg ik gezelschap van mijn geliefdes, die me ook trakteerden op een kop koffie met een stukje gebak. Beter kon deze kort vakantie niet beginnen en dat gevoel had zo te zien iedereen. We maakten het ons lekker gemakkelijk, totdat het voor de kleintjes wat te veel werd, al die nieuwe mensen en nieuwe indrukken. En kreeg ik, niet voor het eerst, de eerste al huilende in mijn armen gelegd. Onze ouders grootouders wisten inmiddels wel, dat zij dan binnen de kortste tot rust kwamen. En dat gold, zo bleek later die week, niet alleen voor mijn eigen kinderen, maar ook voor die van andere familieleden. Eigenlijk gebeurde dat ook regelmatig in het ziekenhuis, dat de verpleegsters mij soms zelfs te hulp riepen bij huilende kinderen.

Ik verruilde daarop de ligstoel voor de kussens op de grond, wat er toe leidde dat in mum van tijd een aantal baby’s naast of op mij lagen of al kruipende op weg naar mij toe waren. Alsof ik een lekkernij was zo leek het wel, en van wie zouden ze dat hebben? De vraag stellen is hem natuurlijk ook beantwoorden. En dat is vrij simpel: men zegt wel eens zo moeder zo dochter, want deze konden ook nooit van mij afblijven als ik ergens lag, thuis, hier, in bed of nu op dit kunstmatige grasveld. En wie kan daar nee tegen zeggen, tegen zoveel verrukkelijke vrouwen, oud of zoals in dit geval slechts een paar maanden jong. Op deze jonge leeftijd deden hun ogen mij al smelten, wat moest dat later worden. Als man en vader is dat gewoon een ongelijke strijd, die je vanaf moment 1 al verloren hebt. En nu, nu had ik eindelijk de tijd om uitgebreid van mijn kinderen te genieten, want dat had er de laatste maanden nooit echt ingezeten. Wat wil je ook met 9 kinderen en 8 vrouwen in huis. Deze week hoefde ik me daar in ieder geval niet de kop over te breken, over dat tijdgebrek.

Mooier bleken nog de nachten te zijn. Ik gaf al aan dat het aangenaam en zacht weer was. En nu, in dit kleine dorp in het midden Spanje is de sterrenhemel ‘s nachts heel duidelijk te zien. Niks geen lichtvervuiling, echt prachtige donkere nachten. Dus kon ik eindelijk weer eens na zoveel lange jaren genieten van dit uitzicht, zag ik weer eens het melkwegstelsel in zijn volle glorie, en dat is iets waar ik echt uren van kan genieten. Zodra iedereen in bed was en volgens mij ook al sliep, verliet ik stilletjes het bed en vleide me neer op de kussens buiten. Trok de overspanning weg zodat het hemeldek zich in haar volle schoonheid aan mij openbaarde. Het was vrijwel stikdonker, er was alleen het licht van de maan en de sterren. En de maan, die bevond zich in zijn eerste kwartier en het zou nog zeker 2 weken duren voor er sprake was van volle maan.

Daar lag ik dan na zo lange tijd weer eens heerlijk te genieten, weg te dromen bij dit schitterende beeld. De grootsheid en oneindigheid van het universum overvalt mij iedere keer weer opnieuw, en is gewoonweg onbeschrijfelijk. En wat is het toch zonde dat je deze nooit meer echt kunt zien in een grote stad. Opeens vleide zich iemand naast me neer. Ik keek even om en zag Maite naar me lachen. Net als ik helemaal naakt en ze zei tegen mij: “Net als toen ik een kind was. Wij konden ook nachtenlang zo liggen kijken en wegdromen van het universum.” En ze wees me een paar sterren aan, waarop ik niet kon achterblijven.

Zo lagen we een tijdje stil naast elkaar te genieten, soms onderbroken door het wijzen naar een ster of sterrenbeeld. Tot ze opeens op me kwam liggen en me begon te kussen. Ik was even overrompeld maar ging al snel hierin mee, en onze kussen werden langzamerhand meer gepassioneerd van aard. Mijn pik bleef hierop niet achter en richtte zich langzaam op. Maite nam deze in haar handen, plaatste hem voor haar kutje en liet zich erover heen zakken. Rustig bleef ze even genietend erop zitten voordat ze langzaam begon te bewegen. Haar handen op mijn borst, terwijl ze me lachend toekeek. “Laat mij maar het werk doen lieverd. Hier heb ik sinds ik een jonge vrouw was naar verlangd en van gedroomd, om met mijn geliefde onder de sterrenhemel te neuken. En nu komt die droom uit, en niet alleen deze. Ik wilde jou deze week een tijdje voor mezelf hebben, en dit hier nu met jou is meer dan ik ooit had verwacht. Lees jij mijn dromen soms?” Ik kon alleen maar glimlachen en eerlijk gezegd was het fantastisch. Ze zat eerst een tijdje rustig op mij, voordat ze wat meer begon te bewegen. Ik wilde haar vastpakken, met haar borsten en tepels spelen maar dat weerde ze af. In het donker kon ik amper iets van haar zien, maar merkte toch op de een of andere wijze iets op van haar beleving, de intensiteit van dit moment. En ging met haar hierin mee, alles loslatend, turend in die oneindige diepte van het heelal. Ergens begon ze me rustig te berijden, geen gehaast, nee meer iets van de tweede versnelling, of wellicht zelfs stationair draaien. En de stilte om ons heen maakte alles nog intenser. Je hoorde alleen maar onze adem en soms een kreunend of soppend geluid. En ze nam alle tijd om te genieten, soms even het tempo verhogend en als ik dreigde te komen remde ze af of kneep me in mijn ballen. Een prachtig stukje orgasme management, waardoor het uiteindelijk orgasme intenser en meer explosief werd. En toen kwam een oerkreet uit haar mond, eentje uit het diepste van haar buik, een zeer lange en hoge uithaal, die de nachtelijke rust voor een moment verstoorde. Ergens begon een hond te blaffen, hoorde ik het geruis van bladeren en getjilp van vogels, de ‘oehoe’ van een uil, voordat de rust toch weer relatief snel terugkeerde. In het dorp zelf bleef het opmerkelijk stil, zelfs geen van de baby’s was wakker geworden. Heel zelden in mijn leven heb ik een vrouw zo horen klaar komen. Een onbeschrijfelijke ervaring en zeer zeker voor herhaling vatbaar.

Maite viel wat later uitgeput op mij neer en ik heb haar zeker 10 minuten in mijn armen gehouden voordat ze weer tot positieven kwam. Ze kuste me erg gepassioneerd: “Vannacht heb je al mijn geheime wensen en verlangens vervuld. Ik had me voorgenomen deze met je te bespreken nu we hier waren, maar dit is zoveel beter, spontaner ook. Was ook bang dat je me gek of veeleisend zou vinden. Iedereen is al jarenlang op de hoogte van mijn verlangens of beter dromen, en ben er geregeld mee gepest. Oma heeft toch gelijk gehad in deze, je moet blijven geloven in jezelf. En schat, je hebt zonder dat je het weet nog een wens van me vervuld: ik wilde graag een, zoals ik het noem, sterrenkind baren, een kind dat verwekt is in een nacht als deze. Ik weet bijna zeker dat je me zojuist bevrucht hebt. Dat zegt mijn intuïtie mij gewoon.“

Ze steunde inmiddels op haar ellebogen, die op mijn borst stonden, terwijl ze dit alles vertelde. Ik keek haar lachend aan zeggende: “We hebben een gezegde in Nederland t.w.: in mei legt elk vogeltje een ei. We zijn er wel een beetje vroeg bij, maar dat doet niets af aan dit heugelijke pnieuws. Wil je voor de zekerheid nog eens?” Ze lachte hierop en zei: “Nee een andere avond nog eens, want dit vraagt naar meer.”

Hierop gingen we stilletjes naar binnen, maar dat bleek onnodig. In de slaapkamer werden we met gejoel ontvangen, dus die oerkreet was toch doorgedrongen tot in ons slaapverblijf. Maite lachte voluit en zei: “Dromen zijn geen bedrog, dat liedje heb ik toch van jou geleerd, Lourdes? Dat ga ik morgen draaien, iedereen mag het weten. Deze nacht was het wachten meer dan waard. Het overtrof in alles mijn verwachtingen, was vreselijk mooi en op de kop toe ben ik weer zwanger, maar nu wel van mijn sterrenkind.” Iedereen reageerde uitgelaten op haar nieuws, was meer dan blij voor haar. Vrouwen schijnen dat toch soms aan te voelen dat op een bepaald moment zeg maar raak geschoten is.

Vervolgens wenden ze hun blik naar mij en waren benieuwd hoe ik het ervaren had. Ik kon alleen maar Maite’s ervaring bevestigen, dat het een bijzonder mooie nacht en ervaring was, en wel bij de top 5 van mijn mooiste en meest aparte liefdesnachten behoorde. Wat natuurlijk weer vragen opwierp, naar die top 5 dan. Een aantal wilde ik wel onthullen en dat waren ondermeer die nachten in Peru bij die stam, de eerste nacht met Lourdes, die nacht met Lourdes en Bianca samen. Maar die 2 schaarde ik net als die 2 bij Peru onder een ervaring. En ze gingen hier gelukkig in mee, want ik wilde ook weer niemand voor het hoofd stoten. En al helemaal niet op het verkeerde paard zetten, dus voegde ik snel toe: “Ik heb het in deze niet zozeer over de seks maar meer over de impact op mijn leven. Ook die eerste nacht met jullie allemaal samen ontbreekt niet op dit lijstje. Ieder gebeurtenis uit die top heeft een enorm grote invloed daarop gehad, soms mijn levensloop zelfs drastisch veranderd. En heeft iedere keer mijn blik en gevoel verruimd, waardoor ik andere keuzes ben gaan maken, en mede als gevolg daarvan anders in het leven sta. Voor die gebeurtenissen die ik zo net aanstipte gaat dat zeker op.

Wat in Peru gebeurd is was zowel voor Wilma als mij een ervaring die ver van ons dagelijks leven afstond. Het heeft ons maanden geduurd om het een plek te geven, en we zijn nooit echt rouwig geweest over hetgeen we beleefd hadden, op die drugs, die ‘Ayahuasca’ na dan. En misschien ook nog een andere drug, eentje die dan lustopwekkend gewerkt moet hebben. Het was alsof we een reis in de tijd maakten, terug naar de oertijd zogezegd. Een tijd en omgeving waarin we naast de rauwe seks, ook de strijd om te overleven meemaakten. Waar in principe het belang en voorbestaan van de stam voorop stond, samen met, ook toen al, dat machtsbeluste en macho gedrag.

Wat het met Wilma gedaan heeft en hoe dat haar leven beïnvloedt heeft, moesten jullie inmiddels weten. Want dat staat in een van haar latere dagboeken. Ik keek hun even aan en zag vrijwel iedereen nee knikken. “Dan heb ik het mis, dacht toch echt dat jullie alles gelezen hadden. In het kort dan maar: Wilma heeft hier lang mee geworsteld voordat ze dit voor zichzelf een plek kon geven, zeker omdat het op den duur positieve gevolgen voor haar en ons seksleven had. Alles was het gevolg of een ‘nawerking’ van die toegediende drugs, de ‘Ayahuasca’ en wellicht ook dat andere lustopwekkend middel, die van haar toen in een onverzadigbare en naar seks snakkende vrouw maakte. Een soort sekshonger die haar overviel en haar nog lang geplaagd heeft. Ze veranderde in iemand die zich onderdanig opstelde, zich zelfs onderwierp aan een machtsbeluste en vrouwonvriendelijke man, ten minste volgens onze huidige culturele maatstaven dan.

En dat was iets waar ze altijd van gewalgd had, daar nu zelf slachtoffer van geworden was en er op de een of andere manier ook weer van genoot. Dat laatste was bij haar blijven hangen, alsof er onbewust een snaar geraakt was. Het was een tweeslachtig gevoel voor haar en ook therapie heeft haar hier geen inzicht ingegeven. In het kort gezegd heeft ze in die maanden of misschien zelfs jaren daarna haar seksualiteit en ook vrouwelijkheid ontdekt. Dat klinkt misschien gek omdat we al jaren een relatie hadden en ook zeer goede seks. Maar in Peru is door die drug wellicht een doos van Pandora opengegaan. Ik heb eerder gezegd dat Wilma daarna thuis 1 of 2 maanden geëxperimenteerd had, onder andere een keer naar een BDSM meester geweest etc. Dat was de korte en gekuiste versie om het niet uit te diepen. In werkelijkheid heeft het veel langer geduurd en heeft zij in de periode vele, zeg maar dominante, mannen gehad, is zelfs een tijdlang de slavin van een Meester geweest, maar dat alles vulde haar behoeftes niet. Onze relatie heeft hier vreemd genoeg niet echt onder geleden. Ondanks het feit dat veel mannen meer met haar wilden dan alleen seks. Zelfs die Meester heeft haar, tot zijn eigen frustratie, nooit kunnen breken. Had haar voor zichzelf willen hebben, willen uitlenen aan zijn vrienden, maar dat wilde ze tot zijn grote ergernis niet. Hij heeft zelfs geprobeerd om mij in het spel te betrekken, te domineren, om zo zijn macht over Wilma te verstevigen. Bij mij was hij daarbij echter aan het verkeerde adres, en het heeft uiteindelijk averechts gewerkt. Deze mannen hebben haar nooit begrepen, zelfs geen moeite daarvoor gedaan. Wilma wees daarbij altijd naar haar tatoeage zeggende: “Wij zijn voor elkaar bestemd maar hebben ook de vrijheid van de condor.” Zij is in die tijd wel een paar keer mishandeld, en ik heb die mannen daar op aangesproken. Met een vergelijkbare gevolg als toen bij jou Bianca. Ik had Wilma al vooraf gewaarschuwd dat ze een gevaarlijke weg ingeslagen was. Uiteindelijk heb ik haar naar parenclubs vergezeld, en daar vond ze vreemd genoeg zichzelf terug, met name in gangbangs. Dat was niet mijn ding maar ik ben op haar verzoek erbij gebleven. Ergens heeft ze het kunnen afsluiten, is ze rustiger geworden, maar niet monogaam meer. Die fase lag achter ons. Het enige waar ze nog wel eens over getwijfeld heeft, was of haar gedrag toch niet voortkwam uit een vorm van jaloezie, omdat ik altijd zo rustig of onverstoorbaar was gebleven, toen in Peru en ook in die periode daarna. Ik kon alleen maar zeggen dat zij uitgegroeid was tot een zeer mooie en begerenswaardige vrouw. En dat het haar werk als vrouwenarts uiteindelijk ook ten goede gekomen is.

Neem gewoon de tijd om de rest van haar dagboeken te lezen dan zie je naast deze verhalen over haar seksleven, ook haar worsteling en twijfel. En hoe ze hierdoor gegroeid is als persoon en als vrouw, hoe mooi en sprankelend ze was. Doordat ze in haar sterkte kwam.

En wat betekende Peru voor mij? Ik kan nu zeggen dat ik mezelf ben tegengekomen, en niet alleen in die rol van genezer of sjamaan zoals je grootmoeder zegt. Ook als liefhebbende partner daar ik dat proces van Wilma meebeleefde en begreep, temeer daar onze, met name seksuele, relatie erdoor veranderd is.

Ik ontdekte er mijn sterkte, dat ik me niet opzij liet zetten door een zeg maar alpha type man, en leerde te vertrouwen op mijn eigen kracht en macht. Wat die is zouden jullie inmiddels ook moeten weten. In ieder geval niet op overheersen gericht, eerder op samenwerking, groei, compassie en liefde. Of netwerken zoals men dat heden ten dage noemt. Dat zaadje is toen geplant en over de jaren heen gegroeid, naast mijn medische of geneeskundige vaardigheden.

Ik weet niet hoe die drug, die ‘Ayahuasca’ , precies werkt, maar ben nu wel de mening toegedaan dat hij op mij ook een blijvend effect gehad heeft. En dat deze ‘Ayahuasca’ bij mij een ander spoor heeft achter gelaten dan bij Wilma, mij op een andere manier veranderd heeft dan haar.

Het is jullie grootmoeder geweest, die me hierover aan het denken heeft gezet, nadat ik die hartproblemen bij haar man opgemerkt had. Ik heb ingezien dat sinds die tijd in Peru mijn waarneming van mensen, met name ongezonde mensen, veranderd was. Die inheemsen zouden zeggen dat ik met de “geestenwereld” in gesprek was. Maar het is wat anders, mede dankzij je opa en ook oma , ben ik me er bewust van gevoeliger te zijn geworden voor de energetische- en kleurpatronen bij mensen. Het is iets heel subtiels, moeten jullie weten, alsof je, net zoals bij de ouderwetse radio of een GPS, signalen met een bepaalde frequentie opvangt. Het heeft mij, net zoals Wilma met haar seksdrive, jarenlang onrustig gemaakt en mede dankzij jullie oma, en misschien ook wel deze omgeving, ben ik tot rust gekomen. En nu ik dit zo zeg begrijp ik Wilma’s struggle veel beter en denk ik dat deze drug er bij haar ook aan indirect bijgedragen heeft dat ze een betere vrouwenarts is geworden. Maar dat zij daarvoor eerst haar seksualiteit en vrouwelijkheid, in alle kleuren en geuren, moest ontdekken. Een andere weg dan ik moest volgen.”

Ik viel stil en was een paar tellen in mijzelf gekeerd na dit, ook voor mij zelf, onverwachte betoog met toch weer nieuwe inzichten. Voor het eerst bekeek ik wat Wilma en mij overkomen was vanuit een ander perspectief, een invalshoek die goed of beter juist aanvoelde. Alsof alles op zijn plek viel, zogezegd.

Er viel een rust over mij heen en ik keek mijn vrouwen aan en lachte: “Wat een verhaal zo midden in de nacht. Willen jullie nog meer horen of liever morgen?” Bianca antwoordde: “Wat mij betreft liever nu. Je zit op dit moment in de juiste mood om verder te gaan en eerlijk gezegd wil ik dat nu ook weten.” Alle andere vrouwen knikten instemmend.

Kijkend naar Bianca begon ik: “Wat ik met jou en je moeder beleefd heb is van een totaal andere orde, en heeft mijn leven op een mooie wijze erg drastisch veranderd. Lourdes, jij voelde als een blikseminslag aan voor mij, en jij Bianca als de daaropvolgende donderslag en de verkwikkende regen. Lourdes, lieve schat, jouw temperament en jouw passie deden mij vanaf het eerste moment af op mijn grondvesten wankelen, alsof er geen mentale en emotionele barrières bij mij bestonden. Nog nooit had iemand dat bij mij weten te bewerkstelligen, mij al direct zo diep te raken. Het opmerkelijke van dit alles is ook weer geweest dat ik dit van jou toeliet, zelfs omarmde. Jouw energie in mij opnam, wist te mengen met de mijne en weer aan jou kon teruggeven. En je niet, zoals in die tijd mijn normale reactie was, afweerde.” Ik keek haar even aan en zag tranen in haar ogen opkomen. “Zo was het toch of niet schat?” vroeg ik haar. Ze knikte bevestigend en zei: “Je verwoordt het alleen zo mooi en elk woord is waar van wat op dat moment gebeurde. Ook bij mij vielen alle barrières spontaan weg. Onze passie vermengde zich gewoon en dat is zo gebleven, dat blijkt nu weer.” Opeens viel Bianca mij om de nek en kuste me: “En dat is ook voor mij zo geweest en zo gebleven.”

Ik keek naar de anderen: “De liefde voor Lourdes, Bianca en uiteindelijk voor jullie is anders dan die ik ooit voor Wilma voelde. Anders, in de zin van gepassioneerder of vuriger, maar niet slechter of beter. Vergelijk het maar met een rivier. Mijn liefde voor Wilma zou je kunnen zien als een rustige kabbelende rivier met geregeld stroomversnellingen. Wat ik met jullie ervaar is veeleer een woest stromende, kolkende rivier, waar het begin lag bij een waterval zoals bv. die van Iguazú, eentje die zich met oorverdovende en verwoestende kracht in de diepte stort. Die je in haar natuurkracht volledig verrast en meesleurt, en waar geen ontkomen aan is. Zo heb ik het begin van onze relatie ervaren, Lourdes, en helemaal de periode daarna, toen ik jullie allemaal leerde kennen.

Het is dat bruisende temperament en die hartstocht dat in ieder van jullie brandt en zeer geregeld aan de oppervlakte komt. Lourdes en wat later Bianca hebben dat vonkje hartstocht in mij opgestookt of nog beter, mij dat weer laten ervaren. Dat is toch ook het verschil tussen jullie warmbloedige zuiderlingen en wij wat meer kille of koudbloedige noorderlingen. Die eerste nacht samen met jou, Lourdes, is dat hartstochtelijke in mij opgerakeld en daarna nooit meer verdwenen. In al deze maanden daarna heb ik van jullie allen geleerd dat ik zeg maar moet durven ‘op te branden’ en niet als een nachtkaars uit gaan. Te durven mijn emotie’s te uiten, zoals in jullíe flamenco’s en helemaal doordat zingen zoals laatst. En dat lukt me beetje bij beetje en het maakt me gelukkig dat met iedereen te mogen delen. Die hartstocht die ik met jullie ook hier in Spanje ervaar en deel, is puurder, rauwer en heftiger dan ik ooit meegemaakt heb. Wat trouwens niet betekent dat ik nooit hartstocht gekend heb, de intensiteit is hier gewoon anders.

Naast Wilma zijn jullie beiden trouwens de enige vrouwen waar ik ooit voor gevochten heb. Nou ja vechten is een groot woord, in de bres springen is beter op zijn plaats. Dat heeft Peru mij ook gebracht, die rust en dat vertrouwen in mezelf, in mijn kracht en vaardigheden. Je kunt het vergelijken met een zware operatie waarbij ik ook niet uit balans mag komen. Ik weet alleen dat ik op dat moment pas goed besefte hoeveel jullie beiden voor mij in zo een kort waren gaan betekenen, meer niet. En dat was voor mij voldoende om in te grijpen. Dat gevoel is naderhand bevestigd doordat jullie beiden over jullie eigen schaduw heen konden stappen. Door elkaar de liefde met mij te gunnen, jaloersheid opzij te zetten. Dat liefdevolle en onbaatzuchtige gebaar vormde trouwens ook de grondslag van alles wat we nu hebben, omdat ik daardoor het vertrouwen kreeg dat jullie tantes en nichten niet anders zouden reageren als jullie.

Dat wil echter niet zeggen dat het allemaal even makkelijk is gegaan deze maanden. Zoals ik al zei ‘een kolkende rivier’ maar iedereen is nog aan boord en ik denk dat we binnenkort in rustiger vaarwater gaan komen. ten minste dat hoop ik. En de onvoorwaardelijke liefde van ieder van jullie doet me elk moment van de dag naar adem happen, mijn hart opzwellen, en dan heb ik nog niet eens over de seks gehad. Want die is echt super met ieder van jullie, nog niet te spreken over die keren wanneer we het allemaal samen doen. Want dat zijn echt onbeschrijflijke ervaringen, en ik weet niet waar ik de energie vandaan haal om jullie allen te verwennen op zo een avond. Ja dat pilletje helpt wel mee, maar dat is slechts lichamelijk kant. De emotionele kant is zo vrolijker en sprankelend dan, het plezier spat er vanaf dan. Ik ben jullie allemaal vreselijk dankbaar voor al die mooie momenten, die echt ontelbaar zijn. Nog niet te spreken over onze kinderen.”

Ik nam weer even een pauze en voor dat ik het wist werd ik bedolven door alle vrouwen. Kusjes, gekietel, aaitjes alles viel me ten deel totdat iemand zei: “Stop hiermee, Spelen doen we later wel, nu wil ik ook de rest van zijn verhaal horen, de laatste van zijn top 5.” Iedereen luisterde naar haar en ik voelde me bevrijd en zei: “Als het geen probleem voor jullie is wil ik dit buiten doen, onder de sterrenhemel. Dat begrijpen jullie het beter.” Iedereen, op Maite en ik na, trok vlug wat kleren aan, maar toen ze zagen dat wij naakt naar buiten liepen verdwenen die weer even snel weer.

Binnen de 2 minuten lagen we buiten op de kussens, nu in een soort van cirkel met onze ogen naar boven gericht. Voordat ik kon beginnen vroeg Lourdes nog: “Hoe kun je trouwens zo snel al weten dat die seks met Maite van eerder deze avond tot je top 5 van bijzondere, richting bepalende, momenten of beter kruispunten in je leven behoord?”

Ik keek haar even aan en antwoordde : “Hoe wist Maite dat ze zo juist weer zwanger geworden is? Jullie geloofden haar direct toen ze dat zei. Waarom kan ik dan ook niet een vooruitziend gevoel hebben? Geef me de tijd om mijn verhaal te doen en zeg dan maar of het klopt. Ok?”

Het bleef stil van haar kant, wat ik als een ja interpreteerde. Voordat ik met het echte verhaal begon waarschuwde ik hen nog dat er een wat langere inleiding aan vooraf zou gaan.

“Jullie weten dat ik heel lang geworsteld heb over de situatie waarin ik met jullie beland ben. Moeite had met zeg maar de doctrine van het hebben van een monogame relatie, trouw etc. Het feit dat ik al een relatie had met 2 vrouwen, moeder en dochter zelfs, was in het prille begin al slikken voor mij, en nog net te verhapstukken. Dit ging ook verder dan een simpel triootje of groepsseks. Dat ik bijna direct daarop al kinderen verwekte bij ieder van jullie, hun nichtjes, was een lichte schok. Een schok die overging in een aardbeving toen er bij jullie gevoelens voor mij bleken te bestaan. Gevoelens die bij jullie wellicht voortkwamen uit diezelfde maatschappelijke druk, nl. ‘een gezin’ te vormen met bij voorkeur de vader van jullie kind. Mijn hart heeft altijd bij Lourdes en Bianca gelegen, maar ik kon ook niet weglopen voor jullie en mijn kinderen. Het is een puzzelstuk voor mij geweest, in tegenstelling tot jullie. Jullie hebben mij starheid verweten, zelfs gedold met mij. Mij aan een touwtje laten hangen, en wellicht zelfs verkneukeld aan mij. Alleen maar gelachen en grappen gemaakt, het kwam over alsof jullie die puzzel onderling al lang opgelost hadden. Voor mij duurde het dus langer en pas door dat optreden bij dat etentje dit grotendeels achter me kunnen laten. En na vanavond is de cirkel definitief rond, emotioneel en rationeel. Wat mij betreft dan ten minste.”

Kijkend naar Benedicte vervolgde ik: “Uiteindelijk ben jij het geweest, Benedicte, onze antropologe, die mij de ogen heeft geopend. Jij hebt mij het bredere perspectief laten zien. Het was erg verhelderend om van jou te horen op welke wijze de mens over de eeuwen heen zijn of haar behoefte of verlangen naar een sterk nageslacht vorm heeft gegeven. Je vertelde me dat de basis van dit alles het overlevingsinstinct is, het verlangen naar een sterk nageslacht, en dat we ons in deze niet onderscheiden van de dierenwereld. Al heeft de strijd om een ‘vrouwtje’ over de eeuwen heen een andere vorm bij ons gekregen dan bij hun. In de dierenwereld is het toch vaak zo dat uiteindelijk het vrouwtje een mannetje uit kiest om mee te paren. Een mannetje waar zij een sterk nageslacht van verwacht. Dat instinct is bij de vrouw nog altijd primair aanwezig, maar over de eeuwen heen zijn andere zaken ook een belangrijke rol gaan meespelen. Daarbij, de mens kon in zijn eentje niet overleven dus zijn er gezinnen en later stammen ontstaan, en toen dorpen etc. Eigenlijk economische verbanden die de mens in staat stelden te overleven. En ook daar, zelfs nu nog soms, had de sterkste of machtigste het altijd voor het zeggen en eigende zich vaak, letterlijk of figuurlijk, het vrouwtje toe (vergelijk het met bv de apen). Er werd gevochten om vrouwen tussen stammen etc. Vrouwen werden, over de eeuwen heen, vaak geroofd met als beroemdste voorbeeld Helena van Troje, vaker nog verkracht en zeer geregeld meegevoerd als slavin of zelfs als handelswaar. Dat gebeurt helaas zelfs in ons huidige tijdperk wereldwijd nog geregeld, zelfs bij ons, denk maar aan de zgn. vrouwenhandel.

Primair praat ik dus over de puur instinctieve verlangens bij een vrouw naar een sterk nageslacht, waarbij de kans op overleven zeer groot was. Een instinct of verlangen dat onbewust nog altijd bestaat bij haar keuze, al zijn er dus over de eeuwen ook andere belangen mee gaan spelen dan puur dat fysieke. Een sterke man is niet meer voldoende, zeker vandaag de dag niet meer. Er worden andere zaken van hem verwacht dan puur en alleen die fysieke kracht. Kracht zal altijd aantrekkelijk blijven voor een vrouw maar dat slaat dan minder op de fysieke kracht. Eerder op doorzettingsvermogen, standvastigheid, voor haar op te komen en eventueel verdedigen, maar b.v. ook in staat zijn een carrière te kunnen opbouwen. Andere zaken die een man aantrekkelijk voor een vrouw maken zijn daarnaast Leiderschap, loyaliteit, emotionele stimulatie, stabiliteit, eerlijkheid en vanzelfsprekend hygiëne en een verzorgd uiterlijk. Al heeft het alpha mannetje, dat prototype van de oermens, nog altijd een bepaalde, soms onweerstaanbare, uitwerking op de vrouw, puur vanuit seksueel oogpunt gezien dan.

Daarbij is de mens zich over de eeuwen heen gaan organiseren, is samenlevingsverbanden aangegaan, dit vanuit de noodzaak te kunnen overleven. De samenleving is stapsgewijs complexer geworden: van de stam, naar de familie, het gezin, het dorp tot wat nu kennen als staat. Het gezin is een economische entiteit geworden, een van de fundamenten in deze complexe samenleving, ook juridisch gezien. Benedicte heeft me verder ook laten zien hoe de samenleving, c.q. machthebbers en ook kerk, over de eeuwen heen heeft geprobeerd de seksuele driften in te tomen, te stroomlijnen, door grenzen te gaan stellen. Grenzen waar ieder mens nog altijd regelmatig problemen mee heeft, zoals jaloezie, vreemdgaan, ontrouw, parenclub, scheidingen, bastaard kinderen etc. En dat mijn gewetenswroeging daarvan deels af te leiden was.”

Ik nam even een kleine rustpauze en vroeg aan Benedicte of zij het niet liever wilde overnemen. Zij antwoordde: “Nee, dit is jouw verhaal en je doet het goed. Ik ben ook benieuwd naar wat je nu wilt zeggen, tot welke conclusie jij gekomen bent, lieverd. Want ik merk dat je rusteloosheid voorbij is.”

Ik hervatte mijn verhaal: “Jullie vragen zich natuurlijk nu af, wat de zin van deze inleiding is. In het kort gezegd werd het gezin, de familie, het fundament van de samenleving. Elke andere samenlevingsvorm werd vrijwel niet getolereerd. Jullie verre voorouders zijn daar onder andere slachtoffer van geweest. Hekserij werd bv. een legaal argument om mensen te vervolgen, om dorpen en gemeenschappen te vernietigen. Of zelfs hele culturen zoals bv de Catharen , zogenaamd vanwege hun andere levensstijl. Veelwijverij (mormonen), homo’s, alles werd verboden en zelfs vervolgd.

Ook vandaag de dag wordt er nog wel eens raar aangekeken tegen andere samenlevingsvormen zo als sektes, communes etc. Er bestaat ook vrijwel geen juridische grondslag voor. Pas de laatste 50 jaren is er stapsgewijs een omslag in denken, zie de vrije liefde, het feminisme, open relaties , het homo huwelijk, LHBT, en iets als poly-amore. Deze acceptatie gaat enorm traag, en het verzet is er nog altijd. Dit was in het kort het verhaal van Benedicte met her en der wat aanvullingen van mijn kant.

Nu vragen jullie zich zeker af wat dat met ons en mij te maken had?

Jullie nichtje had daar ook zo haar gedachten over. In eerste instantie over mij dan, want ik heb nu eenmaal kinderen bij zowel vrouwen uit de “oertijd” als bij jullie, in deze huidige tijd. Zij zei dat bij mij de cirkel min of meer gesloten was door deze “tijdsbrug in de seks”. Dat ik in het bijzonder beide kanten van de evolutiecirkel had mogen ervaren. Synchroniciteit zo noemde ze dat ook wel.

Van synchroniciteit is sprake wanneer twee of meer gebeurtenissen min of meer tegelijkertijd optreden in een voor de betrokkene zinvol verband, dat niet noodzakelijk als causaal wordt ervaren. Eenvoudig gezegd: je ervaart het als "meer dan gewoon toeval"; omdat de twee gebeurtenissen voor jou met elkaar te maken schijnen te hebben, maar niet zo dat het ene het andere heeft voortgebracht.

Zo zagen, volgens haar, de vrouwen bij die stam blijkbaar een machtige man in mij en wilden daarom, instinctief, een kind van mij hebben, wat dus bij een aantal van hun ook, buiten mij medeweten, gebeurd is. Dit soort primitieve stammen kunnen ook alleen voortbestaan door bijvoorbeeld vrouwen uit andere stammen te roven. Vers bloed was essentieel in die tijd en ook nu nog. Teveel incest is op den duur ook contraproductief en fataal voor het voorbestaan van de stam. Vandaar dat verlangen naar een kind van mij en daarom wilden zij Wilma houden, onder het mom van godin.

Volgens Benedicte is er qua evolutie dan ook weinig veranderd, hoogstens datgene wat een vrouw vandaag de dag van een man verwacht. Mannen zijn in haar ogen weinig veranderd, nog altijd datzelfde primaat als vroeger, maar dan met een pak aan en met geluk soms een heerlijke after shave. Vrouwen nemen in onze, patriarchale, maatschappij nog altijd een tweede plek in, worden met de regelmaat verkracht en velen zijn onderhavig aan fysiek, huiselijk geweld. Ze worden slechter betaald en hebben ondanks een goede opleiding slechtere carrière mogelijkheden, etc. Velen van jullie hebben dat aan de lijve mogen ervaren.”

Ik nam weer een kleine pauze en verloor me voor een paar minuten in de sterrenhemel. Totdat Lourdes me aantikte en vroeg: “Ben je al klaar? Ik heb nog niets gehoord over vannacht.”

Dus nam ik de draad maar weer op: “Dit idee over mannen, dat wij nog altijd ongemanierde, onbehouwen schepsels zijn, eigenlijk niet veel beter dan onze verre voorvader, die primaat, leefde bij ieder van jullie. Jullie waren sceptisch over mij, over de verhalen van Lourdes en Bianca, heeft Benedicte me verteld. Dat kon er bij jullie niet in, dat er blijkbaar toch mannen op deze wereld bestonden, die meer in hun mars hadden en niet aan jullie wereldbeeld voldeden.

Nu moeten jullie weten, dat ik mij nooit zo druk gemaakt heb over wat andere mensen van me vinden. Als ik dat zou doen, zou ik geen leven meer hebben, want de ene wil dat, de andere dat etc. Het is gewoon onmogelijk om iedereen tevreden te stellen, en je verliest op de koop toe ook nog eens je authenticiteit. Laat staan dat ik me ooit afgevraagd heb wat me aantrekkelijk maakt voor een vrouw. Die vraag heb ik me nooit gesteld, ook niet toen ik Lourdes en Bianca ontmoette, en al helemaal niet bij jullie.

Benedicte en naderhand jullie moeders hebben een poging ondernomen een soort karakterbeschrijving van mij te maken, ondermeer door mijn horoscoop te duiden. In het kort gezegd kwam het hier op neer:

‘ … dat ik een kracht of beter macht in mij heb, wat mij voor jullie onweerstaanbaar maakte. Het was volgens hun niet zozeer mijn fysieke kracht maar meer mijn onverstoorbaarheid, onverzettelijkheid ook, een intrinsieke zekerheid en macht die ik volgens hun uitstraal. Dat deze mij onbewust een overwicht op mijn omgeving schijnt te geven, een vorm van natuurlijk leiderschap. Mensen vertrouwen mij of zijn doodsbenauwd voor mij, bang eigenlijk terwijl daar geen reden voor hoeft te zijn. Behalve als men mij of mijn geliefden verraadt of bedriegt, dan kan ik kil zijn, meedogenloos zelfs. ‘ “

Benedicte weer aankijkend vervolgde ik: “Alleen jij en jullie moeders hebben deze dagboeken van Wilma wel zorgvuldig uitgelezen, en jij zei dat Wilma mij hier min of meer ook zo karakteriseerde. En dat juist die bevestiging van jullie beeld van mij, een knop heeft doem omdraaien bij jou en wellicht ook bij de anderen. Niet zozeer om een kind te krijgen van mij, want jullie waren al zwanger, maar eerder als een bevestiging van je theorie m.b.t. voortplanting. En om de stap te wagen jouw of jullie kinderen samen op te gaan voeden met die van ons, om een soort van familieverband te gaan vormen.

Zelfs mijn lange twijfelen, naast mijn zorgvuldigheid en oprechtheid over mijn gevoelens voor jullie , heeft in mijn voordeel gewerkt, en jullie hebben er voldoende plezier aan beleefd. “

Benedicte keek me lachend aan om vervolgens te reageren: “Je bent een goede leerling maar die conclusie is de jouwe. Het klinkt kil en berekend zoals je het zegt, en dat is het nooit geweest. Ik heb hier ook pas achteraf over nagedacht meer niet, wat wist ik nu van jou avonturen in Peru af toen ik al zwanger was van je. Nee schat, ik en iedereen hier houdt zielsveel van je en we zijn zo gelukkig met je open instelling en dat je ons in je hart opgenomen hebt. Niemand van ons had dit kunnen voorzien. Al ligt het misschien in de genen van ons dorp, wat dan nog. Wij houden allemaal oprecht van je, maak er niet meer van dan het is.”

Ik moest lachen en antwoordde: “Ik houd ook vreselijk veel van jullie allemaal, lieverd. Ik heb alleen geprobeerd te begrijpen in wat voor situatie ik beland was. En dat probeer ik nu aan jullie te beschrijven . Ik wil absoluut niemand van jullie kwijt. En lieve Benedicte, er is een aspect wat je vergeten bent in je omschrijving van mij of wellicht van de man in het algemeen. Ik, als man, wil graag weten waar ik aan toe ben, en een vorm van overzicht of controle wil hebben en houden, en ik denk dat dit voor de meesten van mijn sekse geldt. Jullie hebben me wel eens starheid verweten, en misschien klopt dat ergens wel.

Wat wij samen hebben, is een anomalie voor de Westerse beschaving. Het dierenrijk kent daarentegen vele variatie’s qua samenleven en voorplanting. Zwanen zijn bv monogaam, dan heb je de honden waarvan het mannetje elk vrouwtje wat beschikbaar is bestijgt als hij de kans krijgt. Nog niet te spreken over konijnen. En uiteindelijk heb je de leeuw, de koning van het dierenrijk, met een schare leeuwinnen aan zijn zijde. En zijn situatie is vergelijkbaar als de onze. Maar die keuze wordt ons niet gegeven, die vrijheid van handelen en denken hebben we niet. Ik kan ieder van jullie neuken, trio’s of zelfs groepssex met ons allen hebben. Er zal geen haan naar kraaien, ook niet naar het feit dat ieder van jullie een kind van mij heeft. Maar de keuzevrijheid om samen te gaan leven is er niet, een samenlevingscontract te hebben dat is een stap te ver. Een harem hebben is eigenlijk al not done, laat staan een situatie als de onze. Veelwijverij noemt men dat wel. Maar als een man kinderen heeft bij meerdere vrouwen, hoort men daar niets over. Zolang hij maar met geld over de brug komt.

Ik zou het liefst een samenlevingscontract met jullie allemaal willen hebben, maar dat is juridisch onmogelijk en wordt ook niet toegestaan. Dat heb ik met Dolores en Encarni al gecheckt. Men doet dit af als onnatuurlijk, alhoewel zoiets nergens staat beschreven. Gemakkelijker is het nog een bedrijf of vennootschap op te starten, eentje dat in ons geval vanaf moment 1 goed zou renderen gezien onze inkomens, nog niet te spreken van ons startkapitaal.

Jullie voorouders hadden hier al ervaring mee en zijn er soms zelfs voor vervolgd, zo niet erger. Jullie ouders hebben ons recentelijk nog gewaarschuwd voorzichtig te zijn. Daarom waren ze ook blij met het feit dat wij, ondanks ons optreden in dat restaurant, niet in de spotlights zijn komen te staan. En gelukkig wonen wij in diverse appartementen dus kan men ons niet echt iets voor de voeten gooien.

Dit is het waar ik zo lang over heb zitten dubben, en uitgezocht heb. In de vrije natuur, zoals in Peru, maakt men hier zich niet druk om, maar in onze maatschappij is alles gereguleerd. Wij vallen juridisch gezien dus buiten de boot. In de breedste zin van het woord ben ik eigenlijk zelfs in overtreding. Maar zoals gezegd we wonen officieel niet samen, zijn economisch gezien ook niet afhankelijk van elkaar.

Ofwel: wij passen niet in het plaatje, iets wat ik op zich niet erg vindt. Een beschaving moet evolueren anders is deze ten dode opgeschreven. Daarbij vind ik een etiket als gezin, familie, sekte of commune niet op ons passen. We zijn zoveel meer en anders. En daar ‘zat de crux’ in voor mij vannacht, en maakte deze nacht tegelijkertijd zo bijzonder voor mij. Kijk en geniet eens van deze mooie sterrenhemel. Er bestaan zoveel verschillende sterren constellaties en geen een is hetzelfde. Er zijn stelsels met 1 zon zoals het onze, soms ook met 2 en dan zijn er nog vele andere varianten. Eigenlijk snapt de wetenschap nog vrij weinig van hoe het universum werkt. Men is op zoek naar een unieke of beter naar een standaardvorm die dus niet bestaat. En die hier op aarde ook niet echt bestaat, zie ons dierenrijk. Waarom moet de mens dan wel een standaard opgedrongen krijgen als het toch niet werkt? We weten toch hoe dat wringt.

Ik beschouw dat wat wij hebben als een van de vele vormen die het heelal kent en die nog onbenoemd zijn. Dus wil ik de onze een naam geven. Ik zie ons als een soort Nebula , een sterrennevel. Wij hebben een eigen dynamiek, draaien om elkaar heen, trekken elkaar aan en stoten ons soms af, en kennen kleine manen die ooit gaan uitgroeien tot sterren. Er bestaat een constante uitwisseling van energie meer niet. Een energie en dynamiek die deze, of beter onze atmosfeer tot leven brengt en doet schitteren, stralen. En wat wordt opgepakt door onze omgeving, zoals recentelijk die etentjes voor die ‘armenhuizen’ of die actie voor dat centrum voor kinderhartchirurgie.

Dus als men ooit de behoefte voelt om een ons een etiquette op te plakken gaat mijn voorkeur hier naar uit, een ‘Nebula’ . Het kenmerkt de dynamiek en vurigheid van onze relaties, is continue in beweging, wisselt ook energie uit met andere stelsels. Ofwel het is ongrijpbaar en oneindig, dijt uit zoals het heelal dat ook doet. Zo ervaar ik onze eenheid, onze band, iets ondenifieerbaars en niet te omvatten. En op een bepaalde wijze vrij, niet te reguleren.

En zojuist toen Maite en ik heerlijk naar de sterren zaten te kijken, ook tijdens de seks voelde ik me zo vrij, deel van dit grote geheel. Voelde ik die energie door ons heen bruisen, de creatie van iets nieuws. En dus niet alleen Maite’s sterrenkind. Nee ook dit beeld wat ik zojuist schetste van ons.”

Er viel een grote stilte en iedereen verwerkte mijn verhaal op haar wijze. Het was uiteindelijk Rocio die met een grote lach de stilte doorbrak: “Je hebt een complexe geest lieverd, al die gedachtes die je zo hebt. Je hebt toch dat boek: ‘Mannen komen van Mars, Vrouwen van Venus’. ? Nou dat gaat wel op hier voor jou. En is trouwens een ‘Nebula’ niet een verzameling van dode of op sterven na dode sterren? Zijn wij dat nu, een tot sterven gedoemd ras, of staan we aan de geboorte van iets nieuws?”

Ik lachte en antwoordde: “Ja, daar heb je wel gelijk mee dat ik soms rare hersenkronkels heb. En voor de goede orde: in een ‘Nebula’ ontstaan ook nieuwe sterren, het is de dynamiek van het heelal. Ik zei toch al dat een samenleving moet evolueren om te overleven. Dat gebeurt nu al in het klein met bijvoorbeeld homohuwelijken, poly-amore relaties, LHBT etc. We zijn ook een van die kleine varianten, maar hang het niet aan de grote klok.”

Daarop viel Dolores in en die haalde een oude wijsheid aan:

“ ‘Het geluk van je leven wordt voor het grootste deel bepaald door van de kwaliteit van je gedachtes’.

Al noem jij ze rare hersenkronkels, ze zijn wel heel erg mooi en lief. Ik begrijp heel goed het proces dat je doorgemaakt hebt. Het is ook niets om met 8 vrouwen een relatie aan te gaan en samen te wonen. En je analyse of die van jou en Benedicte’s uitleg is voor mij als advocate maar ook als vrouw verhelderend geweest. In mijn praktijk kom ik zoveel scheidingen tegen, en ik begrijp nu beter het juk van het huwelijk of een monogame relatie. Als juriste moet ik je ook gelijk geven, wat wij hebben staat nergens beschreven, en het is zo mooi als je net zei. Zo voel ik het nu ook, wij zijn meer dan de optelsom van ons allen. En die naam, die vind ik erg mooi en passend bij ons.”

Zo lagen we nog een tijdje na te praten en te genieten van de zachte nacht. Totdat iedereen weer naar binnen wilde om te gaan slapen. Ik maakte ook aanstalten daartoe, maar werd tegen gehouden door Bianca. “Papa” zo zei ze: “Denk je dat je nog een keertje kunt? Ik wil ook graag onder de sterrenhemel met je vrijen?”

Daar de adrenaline, overgehouden aan mijn ontboezemingen, nog een beetje na raasde in mijn lichaam en ik tegen Bianca bijna nooit nee zeggen, bleef ik met haar achter. Zei wel tegen haar: “Eerst even samen naar de sterren kijken, dat heb ik nog nooit met je gedaan.” Daarmee kwam ik een beetje tot rust, en wees Bianca een paar sterren, of beter planeten, en sterrenstelsels aan.

Ze merkte dat ik wat rustiger begon te worden en begon spontaan te vertellen hoe ze genoten had van de conversatie. En zij onze relatie nog nooit vanuit deze invalshoek bekeken had, en hoe het haar opgewonden had. En zij ongewild ook teruggeworpen werd naar die avond in dat Spaanse restaurant, en hoe ik haar gered had. Zij pas toen echt op mij verliefd werd, door mijn rustige en in haar ogen ‘heldhaftige’ optreden. Ze moest lachen en zei: “Het leek wel op wat je zoal eerder zei, dat alleen kracht uitstralen niet voldoende is, er tegenwoordig andere dingen in een man belangrijk zijn voor een vrouw. En achter jou had ik dat nooit gezocht, je leek op het eerste gezicht op gewone, doodnormale oudere man. Maar op dat moment maakte het me niets meer uit hoe oud je was. En daarna, je was, of bent eigenlijk nog, altijd zoveel spannender en interessanter dan elke jongen of man die gekend heb of heb leren kennen de laatste tijd. Ze kuste me en ging net als Maite eerder die avond voor het reverse WoT standje. En terwijl ze zo op mij zat zei ze nog: “Ik had eigenlijk verwacht dat mams ook hier zou zijn.”

Ze had had het nog niet gezegd of Lourdes dook met een lach op: “Zo hier zijn jullie. Kon je je ook niet inhouden lief dochtertje van mij. Was je ook zo opgewonden geraakt door de herinneringen die Leo opriep?”, en ze nam plaats op mijn gezicht. “Je hebt genoeg gepraat vannacht schat. Gebruik je tong nu maar voor iets lekkerders.” En weer werd de natuur wat later opgeschrikt door het luide ‘gejank’ van nu 2 klaarkomende vrouwen. En niet alleen de natuur, ook vanuit het huis van Lourdes haar ouders werd nu lachend geroepen of we het niet wat rustiger aan konden doen. Dat we de nachtrust van brave mensen verstoorden.

Toen we wat later zachtjes gniffelend naar bed gingen, werden we tot onze verrassing lachend door de anderen ontvangen. En berispt in de zin van: “Nu hebben jullie het voor ons verpest, want wij hadden ook nog met Leonard buiten willen vrijen deze week.” Bianca lachte en zei: “Moeten jullie zeker doen, wie houdt jullie tegen? Er is meer dan genoeg ruimte hoor.”

Nu we toch allemaal nog wakker waren stelde ik voor: “Wat als we nu eens elk weekend tot eind september hier naar toekomen? Vrijdagmiddag vertrekken, en zondag in het begin van de avond terug. Ik zal er soms een weekend niet bij zijn, vanwege weekenddienst, maar dan nog. En in de zomer kunnen we hier wel een paar weken blijven.” Encarni begon te lachen, helemaal toen ze mij verbaasd zag kijken. “Laten wij het daar zojuist ook over gehad hebben, en dit ook wilden voorstellen.” We barstten allemaal in lachen uit, om vervolgens te gaan slapen. Het werd het begin van een verrassend mooie periode.

Dit is een voorlopig einde. Er is meer te vertellen we weten alleen nog niet hoe.