Sinds Een Dag Of Twee... - 10

De volgende ochtend werd Alex om 7.15 uur wakker van de wekker op zijn telefoon.

Brak en geradbraakt. Hij had slechts een paar uurtjes slaap kunnen pakken. Piekerend had hij tot diep in de nacht, de hele situatie met Teun liggen overdenken. Hij was, nog, niet tot een oplossing gekomen over wat nu de beste aanpak was. Zeker was dat Lotte dit nooit te horen of te zien zou krijgen. En ergens voelde hij zich ook schuldig richting Lotte. Natuurlijk, hij was niet naar de hoeren geweest, maar Teun. Maar toch….
Aan de ene kant had hij wel Maurice de opdracht gegeven om de gangen van Teun na te gaan. Anderzijds, had hij dit niet gedaan, dan was zijn overspel, zijn bedrog nooit aan het licht gekomen.

Zuchtend stond hij op en liep naar de badkamer. Hij had om 8.00 uur met Lotte afgesproken om te gaan hard lopen. Daarna een ontbijtje en dan richting de Toscaanse kust. Hij bekeek zichzelf nu in de spiegel. Jezus.

Hij zag er uit alsof hij de hele avond met een stel Polen grass vodka had lopen adten.

Snel gooide hij wat koud water over zijn gezicht en liep daarna terug zijn kamer in. Hij trok zijn hardloop kleding aan en ging weer op het bed liggen. Starend naar het plafond schoten duizend en één gedachten door zijn hoofd. Maar de oplossing had hij nog steeds niet gevonden.
Uiteindelijk stond hij op, ruimde zijn kamer een beetje op en checkte daarna de tijd. 7.55 uur.
Hij pakte zijn oortjes, telefoon en kamer sleutel en stapte daarna de gang op.

Zachtjes klopte hij op de deur van Lotte. Hij hoorde wat gestommel en even later ging de deur open.
Voor de zoveelste keer werd hem de adem ontnomen door deze prachtige vrouw.
Ze droeg haar nieuwe, donker blauwe tanktop. Haar borsten werden er praktisch in plat geduwd, maar Alex had genoeg verbeelding. Haar strakke buik was bloot. Daaronder in dezelfde kleur, droeg ze een loei strakke sportlegging tot net boven de knie. Bewonderend staarde hij naar haar perfecte benen. En toen ze zich omdraaide had hij wel in haar strakke billen willen knijpen. Op deze manier werd het heel snel wat helderder in zijn hoofd.

“Goedemorgen, kom binnen,” zei ze terwijl ze naar haar bed liep.
“Ik hoef alleen nog maar mijn schoenen aan te doen!”
“Ook een hele goedemorgen!” zei Alex.

Hij stapte naar binnen en keek even om zich heen. Door de hele kamer, lagen alle kleren die hij in de afgelopen dagen had mogen aanschouwen, verspreid over zo’n beetje alle meubelstukken.
Gezeten op het bed strikte ze haar veters. Toen ze omhoog keek zag ze zijn blik door de kamer gaan.

“Ja, sorry hoor,” zei ze een beetje beschaamd. “Ik kan nogal een sloddervos zijn.”
“Maakt niet uit. Je voelt je blijkbaar al helemaal thuis hier.”

Terwijl ze opstond keek ze hem weer even aan en haar blik veranderde naar bezorgd.

“Is alles goed? Je ziet een beetje bleekjes?”
“Nee, alles is prima,” zei hij snel. “Ik heb alleen wat onrustig geslapen. Een beetje beweging zal mij goed doen.”

Tien minuutjes later, na een korte warming up, liepen ze op het gemakje door de straten van Florence. Alex hield woord en had zijn tempo behoorlijk aangepast. Iets wat hem zelf ook wel goed uit kwam vandaag. Al lopend en kletsend, ontdekten ze de stad op hele andere manier. Het was nog frisjes, maar aangenaam om te sporten. Na een klein uurtje waren ze terug bij het hotel. Morgen gingen ze dit zeer zeker herhalen.

Na een korte douche en een pittig ontbijtje, zaten ze een uur later alweer in de auto.
Alex had Lotte gevraagd of zij wilde rijden. Dan kon hij nog even de ogen een tijdje dicht doen.
Uiteraard had Lotte geen bezwaar.
Na een kleine anderhalf uur, werd Alex weer rustig wakker. Hij voelde zich een stuk beter na deze powernap en hield zijn ogen nog even dicht.
Lotte zat ontspannen achter het stuur, mee te neuriën op een bekend trance nummer op de radio.
Inwendig moest Alex even lachen. Ze moest eens weten.

Toen Alex 20 minuten later langzaam zijn ogen open deed, was hij eruit. Hij wist voor zichzelf wat hij met de hele situatie van Teun aan moest en kon zich voor het eerst deze morgen een beetje ontspannen. Hij rekte zich eens uit en keek even op zij naar Lotte.
Die keek op haar beurt hem ook even aan, toen ze wat beweging bij hem zag.

“Zo, back in the land of the living?” vroeg ze met een glimlach.
“Zeker, ik voel me al een stuk beter. Dank je, dat jij wilde rijden!”
“Geen probleem! Je hebt ook al weer wat meer kleur in je gezicht. Trouwens dit betekent wel, dat jij op de terugweg mag rijden. Jij bent vandaag de BOB.”
“Tuurlijk, ik offer me wel weer op,” zei hij cynisch.

En al kibbelend en grapjes makend, kwamen ze langzaam in de buurt van hun bestemming.
Lotte draaide de Viale dei Cipressi op en 5 minuutjes later kwamen ze aan in het dorp Bolgheri. .
Hun eerste afspraak was in het dorp zelf. En na de auto geparkeerd te hebben, hadden ze al vrij snel hun bestemming gevonden en liepen ze een vrij moderne wijn zaak binnen.

Het was erg rustig op dit tijdstip van de dag en een vrouw van midden 20 kwam snel aangehuppeld.
Na de kennismaking gingen ze zitten aan een tafeltje en kon de wijnproeverij beginnen. De vrouw, Paola, was niet erg enthousiast en leek een standaard verkoop riedeltje af te draaien waar zowel Alex als Lotte niet echt warm van werden. Paola had duidelijk geen idee welke goudmijn zojuist haar zaak was binnen gewandeld. De wijnen waren wel ok, maar de sfeer en de passie ontbraken duidelijk. Toen de vrouw opstond om het water nog eens bij te vullen, keken Lotte en Alex elkaar even veelbetekenend aan. Terwijl Paola hun glazen weer bijvulde, stond Alex rustig op. Hij excuseerde zich bij de vrouw en gaf aan dat ze nog een afspraak hadden en graag nog eerst wilden lunchen. Toen Paola vervolgens haar schouders ophaalde, was haar lot bezegeld. Hier kwamen ze nooit meer terug.

“Nou daar spatte het toch wel vanaf, of niet?” zei Lotte.
“Kun je wel zeggen. Je vraagt je af waarom ze zo iemand in zo’n winkel zetten. Hapje eten dan maar?”
“Graag,” antwoordde Lotte.

Na een simpele maar lekkere lunch, liepen ze terug naar de auto. Alex, de BOB, kroop nu weer achter het stuur.
Hun volgende afspraak, en meteen ook laatste van die dag, bevond zich op een paar kilometer buiten het dorp. Het was even zoeken, maar uiteindelijk hadden ze hun bestemming bereikt.
Alex parkeerde de auto en ze liepen langs een groot gietijzeren hek, een gezellige binnenplaats op.

Alles om hun heen, had met wijn te maken. Wijn vaten, verschillende antieke wijnpersen, oude wijnkisten en zelfs een oude tractor waren gebruikt als decoratie.
Even later kwam een man van middelbare leeftijd aangelopen. Hij stelde zich voor als Alfredo en bleek al de 7e generatie van wijnmaker te zijn op het landgoed. Hoe koel en afstandelijk hun eerste bezoek was, hoe warm en hartelijk ze nu ontvangen werden.
Dik drie uur later, na minstens 15 wijnen geproefd te hebben, liepen ze weer richting de auto.
Alex had daadwerkelijk alleen geproefd en niets doorgeslikt, terwijl Lotte alleen de aller lekkerste wijnen niet had kunnen weerstaan. Dit in een verkapte poging om solidair te zijn met Alex.

Toen Alex op het einde had gevraagd welke wijn Lotte het lekkerste vond, had hij zonder blikken of blozen 20 dozen daarvan besteld. A € 150,- per fles. Lotte had hem happend naar adem aangekeken en gevraagd of hij gek geworden was. Alex had zijn schouders opgehaald. Dan kunnen we er thuis ook nog van genieten, was zijn antwoord.
Lotte was hoofdschuddend naar buiten gelopen, terwijl Alex de bestelling had afgehandeld met Alfredo. Hij liep er nooit mee te koop, maar opnieuw werd het Lotte heel duidelijk dat Alex zich over geld geen zorgen hoefde te maken.

“Zullen we even naar het strand rijden?” vroeg Alex. “We zijn nu toch vlakbij. Even lekker de alcohol eruit waaien!”
“Goed plan!” riep Lotte enthousiast. “Het is nog vroeg en dan kunnen we ook wel wat later gaan eten, toch?”
“Ja, baas!” En Alex startte de auto.

Een dikke 20 minuten later liepen ze al met hun blote voeten door het rulle zand. Het zonnetje scheen nog lekker en ontspannen maakten ze een korte wandeling. Bij een kleine rotspartij, een beetje uit de wind, ploften ze neer op het strand. In stilte keken ze naar de kabbelende zee.

“Alex, mag ik jou, alweer, een persoonlijke vraag stellen?”
“Zeker, wat wil je weten?”
“Nou, uhh….ik kreeg vanmiddag een glimp ervan te zien. Maarre, hoe rijk ben jij eigenlijk?”

Alex keek even opzij en zag dat Lotte oprecht was en geen bijbedoelingen of zo had. Hij toverde een glimlach op zijn gezicht.

“Oh, sorry,” zei Lotte die ook naar hem keek. “Ik ben over de schreef gegaan hè? Shit, sorry.”
“Nee, helemaal niet Lotte. Jij bent alleen een van de weinige mensen die mij dat ook daadwerkelijk durft te vragen. En dat vind ik gaaf aan jou. Jij vraagt mij dat gewoon.”
“Uh, bedankt, denk ik…..” stamelde Lotte.
“Niemand weet wat ik wel en wat ik niet bezit. Alleen mijn ouders en mijn drie aller beste vrienden weten dat. Natuurlijk niet tot in detail, maar ze weten genoeg.

Even zweeg hij, zorgvuldig zijn woorden kiezend. Lotte wachtte af.

“Laat ik het zo zeggen. Ik leef mijn leven, zoals ik dat wil. Met af en toe of, zoals bijvoorbeeld met de wijn daarstraks, een uitspatting. Ik, en hopelijk, de volgende generaties die na mij komen hoeven in principe nooit meer te werken.”

Ze keken elkaar even aan en Lotte knikte een beetje met haar hoofd.

“Dat gezegd hebbende,” ging Alex verder. “Verwacht ik wel, misschien eis ik het zelfs, dat de volgende generaties gaan werken voor hun geld. En niet alleen maar teren op de centen van papa, opa, over-grootopa of over-over-over-over-grootopa. Begrijp je een beetje wat ik bedoel?”

Opnieuw knikte Lotte haar hoofd.

“Je bedoelt dat ze ook moeten werken voor hun geld. En dat ze moeten leren wat de waarde van geld is?”
“Exact. Kijk, ik zal eerlijk tegen je zijn. Ik werk omdat ik het leuk vindt, met passie. Niet omdat ik het moet. Ik ken je nog niet zo heel goed, Lotte, maar wel steeds beter. Dus het is voor mij op dit moment nog een beetje lastig om je al volledig in vertrouwen te nemen. Op dit vlak dan hè. Misschien dat ik dit in de toekomst meer met je kan en wil delen.

Alex zweeg nu even en staarde voor zich uit. Lotte besefte dat hij voor nu klaar was met dit onderwerp en drong ook niet verder aan.
Hij liet zich achterover vallen in het zand en met gesloten ogen luisterde hij naar de geluiden om hun heen. De rust, de kalmte. Lotte staarde wat dromerig voor zich uit en speelde met haar vingers wat in het zand.

“Nu we toch persoonlijk bezig zijn,” begon Alex opeens.
“Ja?” vroeg Lotte benieuwd naar wat er nu ging komen.
“Ik kan het heel goed vinden met Esther. We hebben elkaar nu een aantal keren ontmoet, ook buiten werktijd en afgelopen zaterdag zijn wij gaan uit eten. Ik weet niet hoe jij hier, bedrijfsmatig instaat, maar ik wil eerlijk tegen je zijn.”

Een weeïg gevoel trok heel even door haar maagstreek, terwijl ze haar gedachten probeerde te ordenen. Dit was eigenlijk zeer ongebruikelijk, niet gewenst ook. Zeker niet met een klant. Maar als ze eerlijk was tegen zichzelf, was niets gebruikelijk bij deze klant. Per slot van rekening zat zij nu ergens in Toscane op een strand met haar teentjes in het zand bij diezelfde klant.

“Nee, ik heb er geen moeite mee,” antwoordde ze uiteindelijk. “Zolang haar werk er niet onder lijdt of dat zakelijk en privé teveel door elkaar gaan lopen, zie ik geen probleem.”
“Dat vind ik fijn om te horen, want ik wil niks achter je rug om doen. Ik haat stiekem gedrag!” zei Alex.
“En ik vind het fijn dat jij eerlijk tegen me bent. Ik sta er wat dat betreft hetzelfde in.” antwoordde ze.

En toen zonder dat ze er erg in had, floepte het eruit.
“Zijn jullie al intiem geweest dan?”

Alex zijn ogen schoten open en hij draaide zich razendsnel om richting Lotte. Met een rood hoofd staarde ze hem aan.

“Shit, sorry Alex. Ik bent te ver gegaan. Dat gaat me niks aan.”

Beschaamd en met pijn en moeite, lukte het haar om hem aan te blijven kijken.
Ze kreeg echter een reactie die ze totaal niet verwachtte.
Hij kroop iets dichterbij, naar haar toe, en pakte haar hand vast. Zachtjes kneep hij erin.
Een vriendelijke glimlach sierde zijn gezicht.

“Ook dit is eerlijk zijn, Lotte. En dat waardeer ik enorm aan jou! Jij zegt soms gewoon wat je denkt of voelt. Beter dan dat achterbakse gedoe, waarin roddels soms hun eigen leven gaan leiden. Wat dat betreft hebben we, denk ik, behoorlijk wat overeenkomsten. Ik vind het soms eng, als ik zie hoe goed wij het met elkaar kunnen vinden of op één lijn zitten.”

Een ander soort spanning bleef nu hangen, terwijl Alex nog steeds haar hand vast had. Lotte trok hem ook niet terug.
Zwijgend bleven ze naar elkaar staren. Beide niet in staat om weg te kijken. Dit was weer zo’n momentje, nog heftiger als op het bankje in Florence.
Één verkeerde beweging van de een of van de ander en ze zouden elkaar de kleren van het lijf rukken en als een stel beesten, hier op het strand, tekeer gaan.
Alex was als eerste weer bij de les en trok langzaam zijn hand terug.

“Maar in antwoord op je vraag. We zijn niet intiem geweest. En of dat ooit gaat gebeuren, weet ik ook niet. Ik zie Esther als een vriendin. In potentie, een hele goeie vriendin, een maatje. En ik ga niet met een maatje naar bed,” zei hij grinnikend.

Ook Lotte moest even lachen, maar kon zichzelf nog steeds voor de kop slaan om haar domme opmerking.

De ontspanning was weer terug en met frisse tegenzin stonden ze op en liepen op het gemakje terug naar de auto.
De rit terug naar Florence verliep rustig. Lotte was in slaap gevallen en snurkte heel zachtjes, dit tot grote hilariteit van Alex. Af en toe keek hij opzij naar Lotte. De zon had voor nog meer sproetjes gezorgd in haar gezicht, hetgeen haar in zijn ogen nog mooier maakte. Turend naar de weg, voelde hij zich opnieuw wat schuldig. Schuldig vanwege het gedrag van haar vriend, waar zij, althans daar ging hij van uit, niks vanaf wist. Hij begreep niet waarom je het buitenshuis zou zoeken, als ZIJ iedere avond bij je in bed kroop. Hoofdschuddend zette hij de radio aan. Zachtjes, om Lotte niet wakker te maken.

Rond 19.00 uur troffen ze elkaar, fris en fruitig, weer in de lobby van het hotel. Lotte droeg het zelfde jurkje als de eerste avond, er past nou eenmaal niet zo heel veel in een klein koffertje. Alex stond al klaar en had heel even de neiging om weer te fluiten, maar kon zich nog net inhouden.
Ook Alex had behoorlijk wat kleur gekregen vandaag en verheugde zich op de ongetwijfeld weer gezellige avond.

“Waar heb je zin in vandaag?” vroeg hij toen ze naast hem stond.
“Nou, voor mij hoeft het nu iedere dag haute cuisine te zijn,” antwoordde Lotte. “Ik heb wel zin in een lekkere pizza!”
“Pizza it is!” riep Alex.

En voor de derde avond op rij, liepen ze, gearmd, het hotel uit, op zoek naar een lekker eettentje.
Na een kleine 10 minuutjes gewandeld te hebben, waren ze al behoorlijk ver verwijdert van het toeristische centrum. Ze hadden nog niets gevonden, wat hun beviel, tot opeens de geluiden van lachende en pratende mensen tot hun door drong. Het geluid van rammelende borden en klinkende glazen in combinatie met heerlijke geuren kwamen hun tegemoet. Ze sloegen het hoekje om en stonden recht voor een ouderwetse trattoria. De zaak puilde werkelijk uit van de locals met hier en daar een verdwaalde toerist. Serveersters en kelners renden af en aan met het zweet op hun voorhoofd. Dit moest wel goed zijn!

“Zullen we kijken of ze nog een plekje hebben?” vroeg Alex.
“Graag, dit ziet er wel heel gezellig uit!”

Ze stapten het terras op en Alex hield een van de serveersters staande. In vloeiend Italiaans stelde hij zijn vraag, waarop de serveerster een bedenkelijk gezicht trok. Ze keek even snel rond en liep toen op een tafel voor 4 personen af. Een bejaard koppel zat knus tegen elkaar aan te genieten van een glas wijn. Een kort gesprekje volgde waarna de serveerster Alex en Lotte wenkte om dichterbij te komen. Ze hadden er geen bezwaar tegen als Alex en Lotte aan hun tafel kwamen zitten.

Terwijl ze plaats namen bedankte Alex hun hartelijk voor hun gastvrijheid en stelden ze zich even kort voor. Het koppel bleek uit Manchester te komen en waren voor een paar dagen in Florence op vakantie. Sarah en Martin.
Het werd een enorm gezellige avond, waarbij het goed klikte met het andere koppel. Sarah en Martin waren gepensioneerd, begin 70 en al meer dan 40 jaar getrouwd. Maar de liefde spatte er nog steeds vanaf. Het bleek dat ze regelmatig steden tripjes maakten en nu voor het eerst in Florence waren. Er werd veel gelachen en gedronken en het eten smaakte voortreffelijk. De avond liep langzaam op het einde en de Engelsen maakten langzaam aanstalten om te vertrekken. Martin had de rekening al gevraagd terwijl Alex nog snel 4 koffie bestelde. Toen de serveerster aankwam met de rekening van Martin stak Alex zijn hand naar haar uit. Hij nam de rekening aan en begon het geld al uit te tellen, inclusief een zeer royale fooi. Martin keek hem verbaasd aan.

“Voor jullie gastvrijheid en de gezellige avond,” zei Alex lachend.
“Maar jongen toch, dat hoeft toch niet. Wij vonden het ook gezellig en bovendien kunnen jullie het geld goed gebruiken. Van dat geld kunnen jullie nog een keer gaan uit eten!” riep Martin uit.

Alex keek even op zij naar Lotte die met moeite haar lach kon inhouden. Hij knipoogde even naar haar en wendde zich weer tot Martin.

“Ik sta er op, Martin!” En hij overhandigde het geld en de rekening aan de serveerster.
“Va bene cosi,” zei hij tegen haar waarop er een glimlach op haar gezicht verscheen, toen ze zag hoe hoog de fooi was.

Na een innig afscheid en een stevige handdruk, stonden Sarah en Martin op om te vertrekken.
Martin was al weggelopen, terwijl Sarah nog heel even bleef staan. Langzaam boog ze zich over de tafel heen.

“Jullie zijn by far, het leukste en mooiste koppel, wat ik in jaren heb mogen ontmoeten,” begon ze. “Ik weet zeker dat jullie twee, net als ons, de 40 jaar makkelijk halen. Zoals jullie met elkaar omgaan, elkaar aanvullen en met name als jullie naar elkaar kijken. Jullie ogen beginnen dan te fonkelen. Daar spreekt liefde uit, pure liefde. Jullie passen zo mooi bij elkaar. Het ga jullie goed!”
En weg was ze, Alex en Lotte in verbijstering achterlatend. .

Met open mond, staarden ze het Engelse koppel na.
“Wat was dat?” vroeg Lotte met een glimlach.
“Geen idee, maar zo te horen hebben we nog heel wat jaren voor de boeg.”
“Zal Teun leuk vinden om te horen,” zei ze toen gekscherend.

Bij het horen van die naam, vertrok Alex heel even zijn gezicht.

“Oh, wat is er, voel je je niet goed?” klonk het meteen heel bezorgd.
“Nee, nee, het is niks. Er schoot even een krampje in mijn kuit.” En direct daarop vroeg hij de serveerster om hun rekening.

Lotte keek hem even onderzoekend aan, maar zei verder niks.
Alex rekende snel af en liet opnieuw een flinke fooi achter.

Toen ze weer op straat stonden, kwam Lotte heel dicht tegen Alex aan staan.
Ondeugend keek ze hem aan. Kort legde ze haar rechterhand op zijn borst terwijl ze tegelijkertijd met haar andere hand haar vingers verstrengelde in de zijne. Verbaasd keek Alex haar even aan.

“Keeping up appearances,” zei ze giechelend. “Stel je voor we komen die Engelsen weer tegen!”

Rustig wandelden ze zo terug naar het hotel. Alex was niet helemaal op zijn gemak, maar was op dat moment ook niet in staat om weerstand te bieden aan deze vrouw.

Alex had zijn key card al in de handen, terwijl ze over de gang liepen, richting hun kamers.
Bij zijn deur aangekomen, maakte hij deze dan ook meteen open. Lotte was blijven staan en keek hem enigszins bevreemd aan.

“Alex, is alles goed?”
“Ja, sorry. Ik ben behoorlijk moe. Zal wel komen doordat ik vannacht zo slecht geslapen heb,” verontschuldigde hij zich. “Morgen om 8.00 uur weer een rondje lopen?”
“Ja, dat is goed,” antwoordde Lotte nog steeds ietwat verontrust vanwege zijn plotselinge omslag en het feit dat hij zo in zich zelf gekeerd leek.
“Ok, slaap lekker!” En zonder nog op te kijken, stapte hij zijn kamer binnen.

Beduusd keek Lotte naar zijn gesloten deur. Ze begreep er niets van. De avond was zo gezellig verlopen. Slenterend naar haar eigen kamer, probeerde ze zich voor de geest te halen wanneer zijn stemming veranderde. Dat begon eigenlijk op het moment dat hij kramp kreeg, vlak nadat zij dat grapje over Teun gemaakt had. Zou het met Teun te maken hebben? En waarom?
En ze stapte piekerend haar kamer binnen.

Nadat Alex zijn kamer was binnen gelopen, maakte hij meteen het licht aan en gooide zijn kamer sleutel op het nachtkastje. Met een diepe zucht ging hij op zijn bed zitten.
Hij baalde van zichzelf, van zijn gedrag. En dan met name zijn gedrag richting Lotte. Dat had ze niet verdiend, zeker niet na deze gezellige avond. Ze had hem niks misdaan.
Maar hij was dit keer niet in staat geweest om die knop in zijn hoofd om te zetten. Steeds weer werden zijn gedachten terug geslingerd naar de acties van haar vriend. Van Teun. En hoe pijnlijk dat zou kunnen zijn voor haar. Hij trok zijn kleren uit, ging naar het toilet en poetste daarna zijn tanden.

Hij kroop in zijn bed vastbesloten om dit uit zijn systeem te halen. Deze week nog!
Wat Lotte betreft, zo nam hij zich voor, zou hij morgen zijn excuses maken.
Die laatste 2 dagen wilde hij, met haar, genieten en zorgen voor een leuke en gezellig afsluiting van de week.



Opmerking: Leev luuj, lieve mensen, ik krijg de laatste tijd regelmatig de vraag waar het vervolg van "Hoe ouder, hoe gekker!" blijft. Geen zorgen, dat komt er zeker aan, zelfs meerdere delen. Alleen ligt de focus momenteel op dit verhaal. Deze frequentie van het schrijven en plaatsen van verhalen, bevalt me prima en zal nog even voorduren. Maar de escapades van Luca, Zoë en de rest komen zeker terug!
Rainman