“Hé lekker meisje van me… We moeten er uit.” Een kreun klonk naast me. “Waarom? Ik lig zo lekker…” “Omdat anders zuster Irene en dokter Desiree woedend de kamer binnenstormen om ons uit bed te trekken en in het zwembad te kieperen. En wie weet helpt Mona ook mee. Geen fijne manier om gewekt te worden.”

Een brom klonk. “Nul komma nul empathie hebben ze. Maar oké…” Ze kwam overeind en keek op me neer. “Jij bent ten minste lief voor me geweest vanochtend. Dank je wel, Gijs.” Een lange zoen volgde, daarna gingen we douchen en aankleden.

Tijdens het ontbijt waarschuwde Irene even. “Dames… en Gijs: niet te zwaar ontbijten. Zo dadelijk gaan we lekker zwemmen. Te zwaar tafelen vlak voor het zwemmen is een prima recept voor kramp. Na het zwemmen staan hier nog wat restjes op tafel, daarmee kunnen jullie je honger stillen.”

Na het ontbijt kleedden we ons om en toen we daarna verzamelden moest ik even slikken. De dames waren stuk voor stuk best wel de moeite waard om te bekijken. Desiree en Irene beiden in een zwarte bikini, Chantal in een mintgroen badpak, Daisy ook in badpak, maar dan wit, Mona en Ilse ook in bikini; Ilse in het geel, Mona in het blauw. Ik had mezelf in een strakke zwembroek gehesen met daaroverheen een wat lossere boxer. “Zijn we er klaar voor? Dan nu naar beneden, mensen.” Trap af en waar we naar de tank naar links gingen, gingen we nu naar rechts. Deur door, nóg een deur en we kwamen in een ruimte met daarin een zwembad van zo’n 10 bij 20 meter. Het was er warm!

Een andere deur was zichtbaar, met daarboven een bordje ‘Sauna’. Daisy keek. “Had dat eerder gezegd, Desiree. Dan had ik er al drie sessies in de sauna op zitten! Heerlijk!” Desiree glimlachte. “We verklappen niet meteen alles, Daisy. Nou dames en heer, gaan we nog te water of hoe zit het?”

Ik voelde even: het water was fris, vergeleken met de luchttemperatuur. Mona zat er niet zo mee. “Ik laat me verrassen!” Ze plonsde in het water, kwam proestend boven en riep: “Heerlijk!” De andere dames sprongen er ook in, wat een paar gilletjes tot gevolg had. “Kóud!” riep Chantal en Daisy mopperde, toen ze boven kwam: “Ik ga meteen die sauna in… Het valt me mee dat ik geen ijsschotsen zie, verdorie.”

Irene lachte. “Meteen gaan zwemmen, dames! Laat je bloedsomloop maar hard werken, dan word je wel warm! En Gijs, waarom sta jij nog op de kant?” Ik keek schijnheilig. “Ik wilde even kijken hoe mijn proefpersonen het water ervoeren, zuster Irene. En nu ik dat weet, ga ik twijfelen of ik…” “Schiet op vent, of we komen je halen!” Mona keek me dreigend aan. “Dat lijkt me wel eens aardig om te proberen, knappe gymjuf. Doe je dat bij die pubertjes ook?” Ze snoof en kwam uit het water, gevolgd door de andere dames. “We helpen je wel, Mona!”

Chantal greep me beet, gevolgd door Daisy, Ilse en uiteindelijk Mona. “Kom op meiden… Chantal en Ilse, jullie elk een been, dan pakken Daisy ik wel een arm. Samen krijgen we meneer van Dooren wel in het water!” Voor de vorm sputterde ik wat tegen, maar uiteindelijk hing ik tussen de dames in. Ik werkte ook niet ál te fanatiek tegen. “We jonassen hem er gewoon in, meiden! Eén – twee – drie!” En ik vloog het water in. “Kunnen jullie wel? Met z’n vieren tegen één?”

Ilse lachte gemeen. “Zeg nou niet dat je het erg vond, Gijs om door vier knappe dames beetgepakt te worden.” Ik mopperde: “En jij bent mijn vriendinnetje? Op zo’n manier gaat dat niet zo lang duren, mevrouw de Wind!” Ze zwom naar me toe. “Ik ken wat maniertjes om je van het tegendeel te overtuigen, hoor…” Ze sloeg haar armen om me heen en trok me onder water. Daar voelde ik haar lippen op de mijne, toen kwamen we weer boven. “Zooo… Dat was wel een heel snel wipje, Ilse! Denken de liefjes er aan dat het filtersysteem van dit mooie zwembad niet verontreinigd moet worden met allerlei erotische vloeistofjes?” De stem van Irene klonk spottend.

Ilse en ik keken elkaar aan en schoten gierend in de lach, wat natuurlijk vragende blikken opleverde. “Vertel jij het, Gijs?” hikte Ilse. “Op het gevaar af dat ik zo dadelijk gelyncht wordt… Dames, vanochtend lagen we lekker tegen elkaar aan te filosoferen over het goede leven hier. En kwamen samen tot de conclusie dat een vrijpartijtje in het zwembad geen goeie optie zou zijn. Niet alleen voor het filtersysteem in dit mooie bad, maar het zou nogal slordig staan als een van de aanwezige dames hier over een maand of twee er achter zou komen dat ze zwanger was door een absoluut willekeurige spermazoïde die wanhopig op zoek was naar een gastvrij eitje. Tot zover; meer details krijgt u niet van mij.” Naast me hoorde ik Ilse giechelen. “Nou, toen hebben we maar maatregelen genomen om te voorkomen dat…” Verder kwam ze niet.

“Gatverdamme jullie! Hou die smerige verhalen even voor je, alsjeblieft.” Desiree keek me verwijtend aan en Irene vulde aan: “De kans dat iemand van ons zwanger wordt van jouw zaad wat in dit water verspreid zou worden is nul komma nul, meneer van Dooren. Waarom denk je dat we het water hier niet zo warm stoken als in een subtropisch zwemparadijs?” Ik keek opgelucht. “Ohhh…. Het is dus in feite anti-conceptiewater? Had dat meteen gezegd. Kom Ilse, doe je mee?” Lawaai was het gevolg: alle dames lieten luidkeels weten niet gecharmeerd te zijn van mijn voorstel.

Totdat Irene er een eind aan maakte. “Kom lui, we liggen in het water om te zwemmen. Húp, tien baantjes in een pittig tempo!” We volgden haar en al gauw was het tempoverschil zichtbaar. Mona haalde Irene snel in, gevolgd door Chantal die ook verrassend snel zwom. Daarna kwam Irene en Ilse, ik volgde haar en Dorothee en Daisy sloten de rij. En na tien baantjes puften we even uit. “Zo. Iedereen een beetje opgewarmd?” Mona keek rond. “Mooi. Irene, ik zie een bal. Wat dachten de dames en heer van een potje waterpolo?” Irene knikte. “Prima. Ga je gang, Mona.” Die pakte het efficiënt aan. De ene partij: Irene, Chantal en Gijs, de andere partij Dorothee, Daisy en Ilse. Want we moeten natuurlijk niet hebben dat de geliefden ergens klef zitten te doen. Ik ben de scheids en ik zie álles! En er is gescoord als de bal de rand van het zwembad raakt tussen baan drie en vier. Ze klom uit het water en wees beide teams naar de verschillende kanten en pakte de bal.

Even later was het één groot watergevecht. Degene die de bal had werd meteen belaagd door de tegenpartij. Alle regels van het spel werden met handen en voeten getreden: mensen werden onder water geduwd, er werd geknepen, aan diverse lichaamsdelen getrokken en op een gegeven moment had ik de bal en werd mijn boxer van mijn billen getrokken. “Wel verdomme!” Daisy zwom snel weg, met bal en scoorde. “Daar had je niet terug, hé Gijs?” Ik gromde. “Daar krijg je spijt van mevrouw. Binnenkort zul je in je eigen winkelketen een nieuw badpak moeten kopen.” Ze stak haar tong uit. Irene knipoogde naar me.

En toen Daisy even later de bal had, trok Irene snel de bandjes van het badpak van Daisy omlaag. Twee blanke borsten hobbelden in het water en we gierden van de lach, Daisy net zo goed als de rest. Dat was de opmaat voor een wat vrijere versie van waterpolo: al snel gingen er meerdere zwemkleren uit: bovenstukjes van bikini’s, mijn boxer werd nu helemaal van m’n kont getrokken zodat ik nu alleen maar in m’n strakke Speedo zwom. Een beslissing van Mona viel niet zo goed bij Dorothee, dus ook Mona was haar bovenstukje kwijt en Ilse trok even later ook het broekje van Mona omlaag. “Krengetje!” was de reactie. En na tien minuten floot Mona op haar vingers. “Rúst! Kleding weer in orde maken, daarna…”

“Daarna hijgen we even uit in de sauna, mensen.” Dorothee greep in. “Jullie hebben in dit kwartiertje meer gesport dan de andere groepen; het is goed zo. Pak je kleding, kort douchen en daarna even een paar minuten in de sauna. Húp!” Grinnikend en giechelen zochten we onze ontbrekende zwemkleding op en trokken die aan. “Jammer dat je die veel te ruime boxer weer aan doet, Gijs. Die Speedo staat je best goed.” Mona keek me lachend aan. “Ja ja mevrouw Kingma. En ‘zonder zou nog beter staan’, zeker?”

Ze grinnikte. “In de sauna kan dat, Gijs.” Ilse keek broeierig. “Pas jij een beetje op, geile gymjuf?” Mona sloeg een arm om haar heen. “Sorry, schat. Niet jaloers worden.” Ilse lachte lief. “Op jou? Nooit.”

We liepen de sauna in. Héét! Voor mij was het de eerste keer, voor Ilse duidelijk ook. Ze keek nogal verschrikt toen de andere dames zich zonder problemen uitkleedden. “Je mag je handdoek gebruiken om je een beetje te bedekken, Ilse, maar alles gaat uit. En Gijs, jij ook!” Irene keek ons beurtelings aan. “Zeker, zuster.” Ik deed m’n Speedo uit en ging op een laag bankje zitten. Wel met de handdoek over mijn heupen; ik was ook nogal verrast door alle charme om me heen. En dat was te zien…

Ilse trok, na een korte aarzeling ook haar bikini uit en ging naast me zitten. Dat had zeer zeker gevolgen; in no time kreeg ik een erectie. Dorothee zag het en lachte zachtjes. “Geeft niks, Gijs. De natuur doet z’n werk. Al deze mooie dames laten mij ook niet onberoerd. Zolang je ons niet bespringt…” Mijn hoofd werd rood, en dat kwam niet van de warmte. “Sorry Dorothee, maar dit ben ik even niet zo gewend.” Ze knikte me toe. “Snappen we.”

Ik had wat moeite om hen goed te verstaan, want de luchtinstallatie was goed hoorbaar. En toen Irene wat water op het verwarmingselement sprenkelde, vulde het gesis daarvan de ruimte. Ik zag Mona gemeen lachen en iets zeggen, maar verstond haar niet. De anderen schoten in de lach; nogal wat borsten schudden op en neer. “Hé Mona, zit jij mij nu belachelijk te maken? Wát zei je net?” Ze schudde haar hoofd en zei, wat harder: “Als je me niet verstond, heb je gewoon pech, jongeman.” Dat kon ik niet op me laten zitten; erectie of niet, deze kreeg ze terug. Ik stond op, greep haar pols en rukte haar overeind. “Mee jij, gemene gymjuf!” Ze stribbelde hevig tegen en probeerde me met een voetveeg onderuit te halen. Dat mislukte. Ik greep haar om haar middel, tilde haar op en beende naar het zwembad. En samen donderden we er in. Heerlijk verkoelend, dat wel.

Toen ze bovenkwam beet ik haar toe: “Heb je je lesje nu geleerd, Mona? Het lesje ‘geen grappen met Gijs uithalen?’ Doe dat nog eens en je gaat wéér in het water. Desnoods draag ik je uit de bibliotheek hierheen en het zal me een zorg zijn of je kleren aan hebt of niet; je gaat de plomp in. Goed begrepen?” Ze lachte. “Ik ben benieuwd of je dat durft, Gijs.” Toen grijnsde ze gemeen. “En ik heb wel gelijk, die eerste avond. Zonder badjas staat het veel beter. Met name dat ene lichaamsdeel. Dat zei ik net.” Op de kant gierden de andere dames van het lachen. “Trút’, gromde ik en klom het bad uit. En iets harder zei ik: “Ik ga nooit meer met jullie in de sauna. Levensgevaarlijk.”

Dorothee sprong het water in. “Kom dames. Mona en Gijs zijn al afgekoeld, jullie nog niet. Nog even poedelen, daarna er uit, afdrogen, aankleden. Over een half uur in de tank!” Naakt sprongen de dames het water in en Mona pakte mijn hand. “Kom, wij er ook nog even in. Ik kreeg het best warm toen je me net droeg, Gijs!” Ze knipoogde ondeugend en ik antwoordde: “Ja, ik ook. Die ruim negentig kilo van je…” Ik kreeg een duw en vloog het water in. Mona volgde meteen en duwde m’n kop onder water. Toen ik weer boven kwam snauwde ze: “Vijf en zeventig, rotzak.” Nu was het mijn beurt om haar uit te lachen.

Even genoten we nog van het koele water, toen dirigeerde Irene ons er uit. “Afdrogen, mensen. Tank-kleren aan, over vijf en twintig minuten daar verzamelen. En wat eten meenemen.” In badjas liepen we naar onze kamers. Ik trok Ilse tegen me aan. “Hé, mooie meid… Niet jaloers dat ik even met Mona…” Ze onderbrak me snel. “Nee. Met Mona kan dat. Maar je zat wel bijzonder opvallend naar mijn borsten te kijken, meneertje!” Ik knikte berouwvol. “Ja. Daarom kreeg ik die sauna ook een erectie, natuurlijk. Op de andere dames heb ik niet zo gelet.” Ik kreeg een tik. “Leugenaar!”

Ze lachte en ik ook. Snel kleedden we ons om en liepen toen naar de bibliotheek. Wat rauwe groenten inpakken, twee boterhammen eten, een glas melk er achteraan… “Ik ben er klaar voor, mevrouw!” Nuffig antwoordde Ilse: “Laat Mona het maar niet horen. Die denkt dan aan héél andere dingen!” Achter me hoorde ik: “En waar denkt mevrouw Kingma dan aan, volgens jou, Ilse?” De stem van Mona. Ik draaide me om en keek in een brede lach. Op hetzelfde nuffige toontje vervolgde Ilse: “Aan Gijs zonder badjas natuurlijk…” Ik hield even de adem in. Ilse was nu wel érg aan het provoceren! Maar zonder blikken of blozen antwoordde Mona: “Je brengt me op ideeën, Ilse. Zo dadelijk, in de tank, heb ik gelukkig een paar uren om daar over na te denken.” Toen lachte ze. “Kom hier, muts!” Beide dames knuffelden elkaar even.

Snel daarna gingen we de tank in. Weer zonder Irene en Dorothee, die gingen wat voorbereiden voor de lezing van vanmiddag. Het luik ging dicht, Jurgen zwaaide door een van de raampjes ten teken dat hij begon en al gauw voelde ik de luchtdruk toenemen. Veel slikken hielp wel iets, maar het bleef vandaag pijnlijk. Verdorie… Ik pakte mijn zakje ‘groenvoer’ en begon op een wortel te knagen. ‘klik’ Gijs? Wat heb jij?” Ilse d’r stem. “Pijn in m’n oren. Meer dan normaal. Niet fijn. Vandaar even knagen.” Ze knikte. Na een aantal minuten nam de pijn wat af. Ik riep Jurgen op. “Jurgen, kun je een seintje geven als je helemaal op druk bent?” “Ja hoor. Hoezo, Gijs?” “Ik had verdomd veel pijn in m’n oren toen je de druk opvoerde. In net als wanneer je de druk afbouwde.” Even was het stil. “Ik haal Dorothee er even bij, Gijs. Dit is niet normaal. En de druk is overigens nu maximaal.” Dat merkte ik; geen pijn meer.

Even later: ‘klik’

“Gijs, Dorothee hier. Wat is er aan de hand?”

“Behoorlijk oorpijn toen de druk werd opgevoerd, Dorothee. Erger dan wanneer de druk wordt afgebouwd. Ik heb al een hele winterpeen op.”

Even was het stil. “Ik wil je na de sessie als eerste zien, Gijs. En dan niet alleen voor de gehoortest; ik wil je oren beter onderzoeken.”

“Oké.”

“En geef het meteen aan als je weer pijn krijgt, terwijl de druk op dit niveau is. Dan haal ik je er meteen uit, oké?” “Is goed. Op dit moment geen pijn.”

“Mooi, maar denk er aan: niet de grote stoere jongen uithangen; nu pijn houdt in: meteen Jurgen waarschuwen. Begrepen?”

“Jawel dokter. De stoere jongen heb ik in het zwembad al uitgehangen, hoor. Dat doe ik maar één keer per dag.”

Een lachje klonk. “Ja, dat zagen we. En Mona voelde het, volgens mij.”

‘klik’ en het was weer stil. Ilse keek me vragend aan. “Als ik weer pijn heb, moet ik er uit van Dorothee. En ze wil mij meteen na de sessie onderzoeken. Ben benieuwd…” Ilse keek verontrust. “Het zal toch niet fout zijn met je oren?” Ik haalde mijn schouders op. “Slechter dan het maandag was, wordt het toch niet, schat. Ontspan, Gijs is niet van suiker.” Ik pakte mijn boek en begon te lezen. Ilse ook, maar ze leunde meer dan normaal tegen me aan en ik voelde dat ze me in de gaten hield.

Pijn had ik niet meer en de muziek klonk niet anders dan anders, dus ik maakte mezelf geen grote zorgen. En op een gegeven moment dommelde ik weg…

‘klik’ Jurgen z’n stem. “Mensen… ik ga de druk verlagen. Gijs, opletten en een seintje geven als er iets loos is!” Ik stak m’n duim op en begon te kauwen. En ja, daar kwam de pijn weer opzetten. Heviger dan ik me kon herinneren! Ik kauwde harder en meer, maar het gaf geen verlichting.

“Jurgen, kun je de druk even op dit niveau houden? Mijn oren protesteren behoorlijk!” Dorothee antwoordde. “Is goed, Gijs. Geef maar aan wanneer we verder kunnen.” En tegen iedereen zei ze: “Gijs heeft behoorlijke problemen met de drukverschillen. Dat kan een goed teken zijn, maar ook wijzen op complicaties. De druk terugbrengen tot zeeniveau gaat wat langer duren, mensen. Sorry.”

Blikken kwamen mijn kant uit en een paar sterktewensen. Langzaam nam de pijn een beetje af en ik zei tegen Dorothee: “Volgens mij kan hij weer.” Een brom kwam retour. “We doen het kalm aan, Gijs.” Even daarna nam de pijn weer toe. En ik was door m’n groenvoer heen!

“Dorothee, ik heb geen eten meer! En om de rest nou te gaan beroven, daar heb ik geen zin in!” “Geen paniek, Gijs. Ik zorg dat er weer vers voer jouw kant op komt. Twee minuten geduld.” ‘klik’. De druk bleef hetzelfde; langzaam werd de pijn wat minder.

‘klik’

“Gijs? Bij het luik zie je een buis naar binnen steken. Dat is een kleine luchtsluis, speciaal voor dit soort gevallen. Ik heb er een zakje groenvoer in gedaan en Jurgen is nu druk in de sluis tot jullie niveau aan het opvoeren. Als het lichtje naast de sluis op groen gaat, mag je hem openmaken. Knevel vier slagen rechtsom draaien, dan kun je de sluis openmaken.”

Ik stak voor haar zichtbaar een duim op en liep naar de luchtsluis. Daar paste wellicht nét een pak melk door, meer ook niet. Een LED ging van rood op groen en ik pakte de knevel. Die zat behoorlijk stevig dicht, maar met een tik er op kreeg ik ‘m in beweging. Vier slagen rechtsom en hij ging open. Een zakje met wortels en selderij. Briefje erbij. “RUSTIG kauwen! Kleine stukjes maken en veel slikken. Irene.”

Potdomme, nog even en ze zouden me Olvarit babyvoeding gaan voeren… Ik sloot de luchtsluis weer en de LED ging weer op rood. Ik ging weer op mijn plaats zitten en begon weer te knagen. ‘klik’ “En waarom krijg jij extra voer en wij niet, meneer van Dooren?”

Mona natuurlijk weer. “Omdat ik zo’n knappe kerel ben, mevrouw Kingma. Ondanks hun… ahum… iets andere geaardheid blijken onze dokter en haar lieve verpleegkundige daar wel vatbaar voor te zijn. Zeker nu ze me zonder badjas hebben gezien.”

Even was het stil, toen kwam een pinnig: “Jij bent wel een héle arrogante vent geworden in die paar dagen, Gijs van Dooren!” Ik knikte. “Ja. Maar nu even zonder geintjes Mona: ik moet blijven kauwen en slikken, ander verrek ik van de pijn. Sorry, geen zin in verdere grappen.”

“Oké, Gijs. Sorry.” ‘klik’. Ilse had deze conversatie meegekregen; ook haar intercomlampje stond op ‘aan’. Ze pakte mijn arm en legde die om haar heen. En sloeg haar arm om mij heen en trok me dicht tegen zich aan. “Zeggen als het pijn doet, Gijs. Niet stoer doen.” Ik knikte, al kauwend.

Het volgende kwartier zat ik best te zweten. De pijn was uit te houden, dankzij mijn onafgebroken geknaag, maar de wetenschap dat de pijn erger zou kunnen worden, was minstens net zo pijnlijk. Hoe was dat spreekwoord ook alweer? ‘De mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest…’ Nou dat klopte aardig, ik zat ‘m behoorlijk te knijpen, ondanks dat de decompressiefase nu al meer dan 25 minuten duurde. En normaal was dat in een kwartiertje klaar. Zo peinsde ik nog wat door. Dat spreekwoord had toch nog een vervolg? Ik miste voor het eerst mijn telefoon om het op te zoeken. Dus legde ik het Ilse voor.

Die begon te lachen. “Gijs, het vervolg is: ‘… wat nimmer op komt dagen. Zodoende heeft hij meer te dragen dan God te dragen geeft.’ Dus…”

Ze lachte lief. Hmmm… Daar zit wel wat in. Vroeger, op de middelbare school, had ik ook wel eens opgezien tegen een tentamen of examen. En was het achteraf best wel meegevallen… Jaja, Gijs, achteraf. Maar zoals ze hier in Saksisch Nederland zeiden: ‘Achteraf ken je de koe in de konte kiek’n.’ De Engelsen hadden daar ook een mooie uitdrukking voor: ‘With the benefit of hindsight…’ Zo zat ik nog een kwartier te filosoferen, mezelf dwingend om aan andere dingen te denken dan aan druk, pijn, geluid, Tinnitus of wat dan ook. Alleen maar knagen en denken.

Totdat de stem van Dorothee me tot de orde riep. ‘klik’: “Dames, over een minuut zitten we weer op zeeniveau. Zodra het luik open gaat: Gijs, meteen met mij en Irene mee. De rest kan zich even opknappen en gaan eten. Niet op ons wachten, het zou wel eens een tijdje kunnen duren. En als laatste, speciaal voor Ilse: geen zorgen maken.” ‘klik’.

Ik knipoogde naar haar en gaf haar een zoen. Even later ging het luik open. “Gijs?” Ik kroop door het luik, Ilse meteen achter me aan. “Mag ik mee, Dorothee?” Die aarzelde even. Irene knikte. “Is goed, Ilse. Jij kunt de patiënt wellicht beter kalmeren dan wij.” Ze knipoogde naar Dorothee, die knikte instemmend. “Misschien wel een goed idee. Mee jullie.”

Ze liep voor ons uit naar een andere ‘behandelkamer’ dan waar de gehoortesten werden afgenomen. Daar moest ik op een bed gaan liggen. “We gaan je even onder zeil brengen, Gijs. Duurt hooguit een half uur, maar ik wil in je middenoor kijken. Ik heb het vermoeden dat zich daar iets afspeelt. En dat kan ook ten goede zijn. Dus…” Irene boog zich over me heen. “Je krijgt een narcosekapje op met lachgas. Geen paniek, we weten je lichaamsmassa en je conditie. En ik ben ook opgeleid als anesthesie-verpleegkundige. Rustig doorademen en terug tellen vanaf twintig naar nul, oké?” Ik knikte en begon te tellen…

“Gijs… Gijs! Ben je er weer?” De stem van Ilse. Ik keek in de richting van waaruit het geluid kwam, maar zag alleen een schim. Hé? Waarom keek ik zo wazig? Teveel gezopen, zeker… Even draaide alles om me heen, toen kon ik enigszins focussen. Inderdaad, Ilse naast me. En ik lag op een of ander ziekenhuisbed! Verband over m’n oren… Wát…???

“Hoi Gijs. Niet schrikken, geen paniek en kalm blijven liggen.” De stem van Dorothee, aan de andere kant. Een hand op mijn schouder. “Niet teveel bewegen en al helemaal niet met je hoofd schudden. Vijf minuten geduld, dan gaat het weer, oké?”

“Oké…” probeerde ik te zeggen, maar meer dan een schorre kras kwam er niet uit. Ik stak m’n duim maar op. “Goed zo. Brave patiënt zijn. Ilse, hou jij hem maar even bezig, wij komen zo terug.” Voetstappen klonken achter me, die verdwenen. “Hoi liefje. Dorothee en Irene zijn een half uur met je bezig geweest. Als het goed is, hoor je nu een stuk beter. Klopt dat? Steek je duim maar op als dat zo is.”

Ik dacht na. Beter horen? Verrek… in ieder geval geen gesuis, gebonk en gefluit meer in m’n kop! Ik schraapte mijn keel om alle slijm er uit te werken. Dat lukte; een grote klodder vloog door de lucht en landde op mijn borst. “Geen gefluit meer in m’n hoofd, Ilse!” Ik klonk nog steeds als een verroeste stoomloc, maar er kwam nu ten minste verstaanbaar geluid uit mijn keel. Ze keek blij. “Mooi! Dan hebben de dames succes gehad! Oh, Gijs, ik ben zó blij voor je!” Ze straalde helemaal. Ik wilde zitten om haar een zoen te geven, maar ze duwde me omlaag.

“Niks ervan. Jij gaat nu niet overeind komen, Gijsje. Pak als Dorothee en Irene er weer zijn. Ik ga je wel even afleiden.” Ze boog zich voorover en zoende. Eerst subtiel, alleen met haar zachte lippen, toen gleed haar tong voorzichtig mijn mond binnen. Haar haren vielen naast haar hoofd omlaag en zo waren we gevangen in een kleine, blonde en intieme wereld. Ik wilde haar omhelzen, maar zelfs dat mocht niet. “Liggen blijven jij. Geniet van me, maar zelf even passief blijven, lekkere bulldozer…” Weer kuste ze me en dat duurde heerlijk lang. Totdat ik in de verte twee paar schoenen aan hoorde komen. Op de harde vloer van de hal, toen even niets in de gang naar de behandelkamers en toen, vlakbij op de harde stenen vloer in deze ruimte.

“Zóóó! Hier wordt goed voor de patiënt gezorgd! Hoeveel ziektekostenverzekeringspremie betaal jij, Gijs?” Ilse liet snel los en mopperde: “Verdorie, jullie maken me aan het schrikken…” Ik rochelde weer wat slijm weg en zei toen: “Maar mij niet! Ik hoorde jullie voetstappen al in de hal! En met betrekking tot die ziektekostenpremie: Dit instituut had daar toch niks mee te maken? De post-operatieve behandeling die ik net kreeg was service van de zaak, begreep ik…”

Ilse keek verontwaardigd, Dorothee trok een wenkbrauw op en Irene lachte zachtjes. “Jaja, service van de zaak… Ik ga ook maar eens shoppen bij die ‘zaak’, denk ik!” Dorothee pakte een hand. “Rustig overeind komen, Gijs. Benen buitenboord en sta maar kalm op. En je vasthouden aan het bed of aan Ilse, dat mag je zelf weten.” Voorzichtig kwam ik overeind. Even draaide de wereld om me heen, maar toen kon ik weer focussen. “Tussen Ilse en mij in naar die stoel lopen en rustig gaan zitten. En ontspannen.” Toen ik weer zat, ging Dorothee tegenover me zitten.

“Hoe voel je je?” Ik draaide even met m’n hoofd. “Nu redelijk. Als ik geen snelle bewegingen maar ten minste, want dan gaat de wereld meteen tollen.” Ze knikte. “Logisch. Ik zal je vertellen wat we gedaan hebben. Jouw Tinnitus had weinig te maken met je trilhaartjes. Dat vermoedden we al, maar we wilden zekerheid hebben. Vandaar het zwemmen vandaag gevolgd door de sessie in de tank. Tijdens het zwemmen kwam er water in je oor. Dat drong via je trommelvlies naar binnen. En ging je gehoorbeentjes ‘smeren’. Daardoor kreeg je in de tank behoorlijk oorpijn, want dat water werd eerst dieper in je oren geperst, en daarna, bij de decompressie, weer teruggeduwd. Dat gaf ons de indicatie dat jouw Tinnitus dáár lag, niet in je slakkenhuis. Dus hebben we héél voorzichtig je trommelvlies opengemaakt en wat bleek? Je gehoorbeentjes waren ontzet. Die hebben we rechtgezet, daarna je trommelvlies provisorisch dichtgemaakt; er zitten hechtingen in. Die groeien er vanzelf de komende dagen uit; het is héél licht hechtingsmateriaal.

En er zit een licht verband over je oren; dat is om te voorkomen dat er troep via je gehoorgang bij je trommelvlies komt. Het dempt een héél klein beetje, maar vergeleken met je doofheid en tinnitus van de afgelopen weken stelt dat weinig voor, geloof ik. Het feit dat je geen oorsuizingen meer hebt en ons kon horen aankomen, is voor mij een indicatie dat we goed werk hebben geleverd!” Ze keek trots, Irene ook. Ik keek beiden aan. “Jullie willen niet weten hoe blij ik nu ben, dames. Als ik geen opdracht had gekregen om rustig te blijven, had ik jullie helemaal te pletter gezoend!”

Dorothee keek ondeugend. “Tja, als Mohammed niet naar de berg kan komen, moet de berg maar…” Ze stond op en gaf me een zoen op m’n wang. “Proficiat, Gijs.” Irene volgde, daarna Ilse, iets uitgebreider. Toen werd Dorothee weer professioneel. “Gijs, de aankomende dagen doe je het rustig aan. Niet meer in de tank, dat mag pas als je trommelvliezen weer genezen zijn. Over een dag of vier, schat ik en wellicht hoef je helemaal niet meer. Zwemmen is gedurende vier weken echter verboden.” “Daar heb ik na vanochtend absoluut geen moeite mee, dokter.” Irene snoof. “En dat moeten wij geloven? Nadat je zes knappe dames in zwemoutfit en even later naakt hebt gezien? Je bent een slechte leugenaar, Gijs!”

Ik lachte haar zachtjes uit. “Ik neem deze patiënt voorlopig wel voor m’n rekening Dokter en zuster”, zei Ilse blozend. “Goed plan Ilse. Jij kan dat vast prima. Denk er wel aan dat hij niet te snel overeind mag komen.” Dorothee keek serieus en Irene vulde pesterig aan: “Met name bepaalde lichaamsdelen!” Ik zuchtte. “Ik ga dit ziekenhuis maar heel snel verlaten, denk ik. Veel te streng regime hier.”

Rustig stond ik op; er draaide nu gelukkig niets meer, maar voor zekerheid sloeg ik een arm om Ilse heen. En zonder gein zei ik: “Dank jullie wel. En dat méén ik, dames.” Irene knikte. “Weten we, Gijs. Geniet van de rust in je hoofd. En nu een hapje eten, daarna de standaard gehoortest bij de anderen en vervolgens naar de lezing van Herr Schröder.” Ze sloeg haar hand voor de mond. “Oh, shit! Dorothee, we moeten die flatscreen nog aan de computer koppelen! Helemaal vergeten… Anders gaat Herr Schröder helemaal over de rooie.” Dorothee keek nogal bedenkelijk. “Verdorie. Al dat gehannes met draden en connectors…”

Ik greep in. “Als deze bulldozer dat nu eens voor jullie doet? Weliswaar is mijn werk softwarematig, maar met hardware kan ik ook wel overweg. En ik denk dat ik dat wat sneller kan dan jullie. Dan kunnen jullie óók rustig eten. Deal?” Beiden keken opgelucht. “Dat zou veel frustratie schelen, Gijs. Dank je wel alvast. Schröder komt rond half twee hier aan; twee uur exact wil hij z’n verhaal beginnen. Dan moet alles klaar staan.” “Gaat lukken, dokter. Jullie lekker eten nu.” Natuurlijk wilde de rest weten wat er met mij aan de hand was. Op mijn verzoek vertelde Ilse het verhaal, af en toe aangevuld door Irene of Dorothee.

Voor mij was, ondanks het verband op m’n oren, het geluid in de bibliotheek momenteel behoorlijk hard. En dat zei ik dus ook. Irene liep weg en kwam even later terug met een soort headset. “Hier, zet deze maar op. Dempt enigszins, maar je kunt het volume elektronisch regelen.” Dat scheelde veel. Ondanks dat de bibliotheek akoestisch best een aangename ruimte was, vond ik het geluidsniveau op dat moment te hoog. Met name de hoge tonen waren irritant.

Na de lunch gingen de dames stuk voor stuk richting gehoortest. Degenen die terugkwamen zaten in een hoekje rustig hun resultaten te bespreken. Ik was ondertussen aan de slag gegaan om de computer aan het grote beeldscherm te koppelen. Ik had er een kist met snoeren bij gekregen. “Hier moet wel iets passends in zitten, Gijs!” Irene zei het met een lachje, toen ze de kist bij me neerzette. Als snel had ik de snoeren en adaptors gescheiden.

De snoeren die ik nodig had, wilde ik merken. Dus liep ik naar Irene die op dat moment aan de desk in de hal zat. “Irene… Heb jij watervaste viltstift hier? Liefst in diverse kleuren?” “Hoezo, Gijs? Wil je ons behang wat opsieren met graffiti?” Ik zuchtte. “Beter voor jullie toekomstige patiënten dat ik dat niet ga doen, Ireen. Dan komen er alleen maar schunnige teksten te staan of een cartoon van dokter Dorothee en zuster Irene die leuke dingen aan het doen zijn.” Ze gromde wat en keek in diverse lades. “Hier, lomperd. Ik ben niet zo bang voor die tekeningen van jou. Waarschijnlijk komt het neer op poppetjes met harken als handen en voeten. De een met een verpleegsterskapje op en de ander met stethoscoop om haar nek in standje 69.” “Je brengt me op ideeën, lieve zuster. Ik zou nooit op dat ‘standje 69’ gekomen zijn. Dank voor de inspiratie!”

Ze keek nu wanhopig. “Rotvent… Even serieus, graag. Wat ga je ermee doen, Gijs?” Ik boog me voorover. “Alle stekkers en snoeren die jullie nodig hebben om dat beeldscherm aan die computer te knopen ga ik even merken, Irene. Met gekleurde ringen om de stekers en de connectors, zodat jullie niet meer hoeven te puzzelen. En een aantal van die snoeren in die kist kun je meteen wegmieteren; dat is techniek uit de tijd van Wordperfect 4.2. De jaren ’90 van de vorige eeuw dus.” Ze haalde haar schouders op. “Doe maar. ’t Is elke keer hetzelfde gedonder en gepuzzel.” Ik grinnikte. “Ik zal even schoon schip maken in jullie hardware-chaos.” Even later deden de computer en het beeldscherm wat ze moesten doen. Een blik op mijn horloge: vijf voor half twee.

Keurig op tijd voor Herr Schröder. Ik zette de flatscreen aan en de laptop ook: het spulletje deed wat het moest doen. Powerpoint starten… Herr Schröder hoefde nu alleen maar een USB-stick in de laptop te stoppen en hij kon z’n gang gaan. Ik liep naar de hal, waar Irene achter haar desk zat. “Alles staat klaar, Irene.” Ze stak haar duim op. “Dank je wel, Gijs. Maarre… Heb jij nu al gegeten?” Ik knikte. “Ik heb meer groenvoer op dan een paard in een dag kan verstouwen, zuster. In de tank.”

Ze schudde haar hoofd. “Ja, leuk, maar je moet ook een paar boterhammen eten. Húp!” Ik bietste drie boterhammen van tafel, smeerde die en begon te eten. Hmmm… Kalm aan met kauwen, anders stak de pijn weer de kop op. Even daarna kwam Dorothee binnen met een mij onbekende heer. Inderdaad een ‘heer’: keurig in driedelig pak, stropdas-met-dasspeld, glimmende schoenen, haren perfect in model, attaché-koffertje… Ik schatte hem rond de 45 jaar.

Dorothee riep iedereen bijeen. “Dames en heer: dit is Herr Schröder. Hij gaat ons vanmiddag iets vertellen over de gehoorapparaten van de firma die hij vertegenwoordigd.” Stuk voor stuk gaven we hem een hand en stelden ons voor. Hij wees daarna op de flatscreen. “Is de apparatuur gereed, Doktor Peeters?” Zijn accent was duidelijk, maar gelukkig sprak hij dus Nederlands. Ze wees naar mij. “Gijs?” “ Sie können Ihren USB-Stick einstecken, Herr Schröder, und los geht's. Powerpoint hat bereits begonnen.” Hij knikte.

“Dank u wel, Herr van Dooren. Meine Damen und Herren… Ik ben Herr Schröder. Vertegenwoordiger van een kleine, maar veelbelovende firma in gehoor-apparaten. Vanmiddag zal ik proberen u te overtuigen van de kwaliteit van onze produkten. Zoals u hoort spreek ik een beetje Nederlands, maar soms, bij de vaktermen, wil er nog wel eens Duits woord tussen schieten. Verzeihung daarvoor. Als u vragen heeft, kunt u die meteen stellen.

Hij keek naar Irene. “Schwester Vos: heeft u vielleicht een glas wasser voor mij?” Oei… deze meneer was duidelijk van de rangen en standen. Nou ja, hij was Duitser. Dat wordt er met de moedermelk samen ingegoten. Vanmiddag geen voornamen of ‘jij’ en ‘jou’; netjes blijven en braaf ‘u’ zeggen, Gijs! Irene had ondertussen een kan water gehaald en zette die met een glas voor hem neer. Herr Schröder plugde een USB stick in de computer, en startte de presentatie.

Toen schonk hij zichzelf een glas water in, nam een slok, keek op zijn horloge en om ‘punktlich’ 14:00 startte hij zijn verhaal. Het begon met een korte presentatie over het bedrijfje: 25 mensen in dienst, de directie bestond uit vader en zoon, moeder en dochter runden het kantoor, twee mensen in de buitendienst, een heer en twee dames deden ontwikkeling en 16 mensen waren het productiepersoneel. Een paar foto’s van het bedrijf: een klein pand, wel ruim opgezet, bijzonder schoon. Daarna ging hij over op het menselijk oor: weinig nieuws. Hij verkeerde waarschijnlijk in de veronderstelling dat wij hadden liggen te slapen tijdens de lessen Biologie.

Het werd pas écht interessant toen hij over hun producten begon. Met name hun laatste gehoortoestel, waar Dorothee en Irene ook enthousiast over waren. Zijn wijze van presenteren veranderde nu ook: hij werd, zoals de Duitsers dat zo mooi noemen ‘begeisterd’. Kwam ook meer los van zijn Powerpoint. En na anderhalf uur was hij klaar met zijn verhaal. De laatste drie kwartier hadden we geboeid zitten luisteren; daarvoor was er sprake van ‘beleefde aandacht’. De vragen die we hadden, hadden we al gesteld tijdens zijn verhaal, dus kon hij het mooi afronden. Na nog een kop koffie vertrok hij, maar niet nadat hij iedereen een visitekaartje had gegeven. Irene liet hem uit en toen ze terugkwam gniffelde zij en Dorothee. “En, dames en heer? Wat vonden jullie van onze gastspreker?”

Mona reageerde als eerste. “Didactisch mag hij z’n bijscholingen wel eens gaan volgen, Dorothee. Het laatste halve uur kwam hij pas écht los, toen werd het interessant. Daarvoor had ik moeite om niet in slaap te vallen. Sorry.”

Dorothee lachte. “Ja, dat is wel een puntje bij hem. Maar goed, het eerste deel van zijn verhaal is dan ook voor absolute leken op het gebied van gehoor en oren.” Ze wachtte even en zei toen gemeen: “Zoiets als jullie dus.” Er ontstond een kakafonie aan lawaai en ik zette mijn headset meteen zachter. Het geluid knálde naar binnen. Dorothee stak haar hand op en het werd stiller. “Sorry. Gemene opmerking. Maar… Wie van jullie heeft interesse in de apparaten van de firma van Herr Schröder?”

Iedereen behalve ik stak de hand op. “Gijs… waarom jij niet?” “Wat is van jou begrepen heb, is mijn aandoening anders, Dorothee. En hopelijk van tijdelijke aard. Nu moet ik met een koptelefoon op m’n kop rondlopen omdat er, zelfs hier, teveel lawaai is. Ik hoop dat die binnenkort af kan en dat ik weer als gewoon horend mens door het leven kan gaan.

De vinding van die firma is zonder meer prachtig, maar ik heb volgens jullie geen problemen met trilhaartjes. Ik heb een paar botten gebroken of op z’n minst gekneusd. Als dat geheeld is…” Dorothee en Irene knikten. “Goed opgelet. En wij hopen inderdaad dat je die hoofdtelefoon over een paar dagen kan afzetten. Daarna gaat we het geheel eens goed onderzoeken."

Ze zweeg even en keek toen ondeugend. “En je hoeft niet meer mee te gaan in de tank, Gijs… Tenzij dat je zelf wilt, maar het kan nog steeds pijnlijk zijn, hoewel wat minder dan vandaag.” Ilse trok een pruillipje. “En wie gaat dan mijn hand vasthouden, Dorothee?” Mona, Chantal en Daisy gniffelden. “We zullen wel een schemaatje opstellen, Ilse.” En Mona voegde er ondeugend aan toe: “Maar of het alleen je handje is…?” Irene giebelde. “Ik word bijna jaloers op je, Ilse. Drie knappe dames die zich zorgen maken en je handje vast willen houden…”

Een nogal stevige voet op haar tenen bracht haar tot inkeer. “Auw! Je bent een gemene dokter!” Dorothee trok een schoen terug. “Geen uitstapjes, zuster Vos, anders gaat je dokter nogal over de huppel.” Ze knipoogde naar Irene, maar keek mij toen weer aan. “Wat denk je, Gijs?” “Ik ga wel mee in de tank, Dorothee. Als jij zegt dat de pijn minder is dan vandaag… Desnoods neem ik wat paracetamol mee. Maar iemand moet de onschuld van mijn liefje in de gaten houden.”

Chantal snoof. “Onschuld? Daar merkte ik vanochtend vroeg anders niks van, duifjes.” Ze keek de rest aan. “Ik werd om kwart over zes wakker, even douchen en toen lekker op het terras zitten. Genieten van de ochtendrust. Maar rond kwart voor zeven hoorde ik nogal ritmische geluiden uit de kamer naast me komen. En een gilletje van die dame hier naast me. Dus onschuldig? Ik betwijfel het…”

Ik keek naast me: Ilse was knal-, maar dan ook knalrood en ook ik voelde mijn wangen warm worden. Even liet Chantal ons sudderen, toen legde ze een hand op de arm van Ilse. “Zo te horen genoot jij best wel, Ilse. Goed om te horen. Gijs heb ik echter niet gehoord. Hoe zit dat, Gijs?”

“Dat zal wel komen omdat jouw oortjes momenteel de lage tonen nog niet zo goed kunnen opvangen, Chantal. Bovendien fluister ik de lieve woordjes liever bij het meisje in kwestie in haar oor. Daar hoeft niet heel Denekamp van mee te genieten. Het zou hier dan wel eens druk kunnen worden.”

De dames hadden nogal wat denigrerend commentaar. Ilse keek me aan en sloeg haar armen om me heen. Even waren we alleen in de ruimte. Ik genoot van de geur van haar haren en van haar slanke lichaam tegen me aan. “Schatje…” hoorde ik in m’n oor en ik kuste haar nek. Toen lieten we elkaar los. Ik keek Chantal aan. “Als jij je ochtendsessie buiten nou eens op het hardloopparcours gaat genieten, mevrouw Lamee? Dan kunnen wij zonder remmingen van elkaar genieten.”

Ze keek pesterig. “Wat heb je er voor over, Gijs?” Ik zuchtte maar eens. “Je bent een corrupt kreng, Chantal.” Irene maakte een einde aan het gesprek. “Dames… en Gijs: over een uurtje staat het eten hier klaar. Willen jullie je even verwijderen, dan kunnen onze collega’s de bieb weer herschikken voor het diner?” Mona stond op. “Dat herschikken doen wij wel even, Irene. We weten ondertussen wel hoe alles staat. Dames… aan de bak! Gijs: ontferm jij je even over die computer en dat beeldscherm?”

Tien minuten later was de bibliotheek weer in originele staat. “Kom, naar buiten jullie. Een halfuurtje wandelen voor het eten. Nu kan het nog, vanavond gaat het onweren, dat voel ik.” En rustig liepen we een paar rondjes door de ruime tuin. En tijdens de gesprekken zei ik niet zoveel; ik dacht na over ‘hoe nu verder met mijn oren’…